Τρόικα: Εφιάλτης Στην Κουζίνα

Από την ώρα που διάβασα ότι θα κατέλθει η τρόικα στην Κύπρο από Δευτέρας, μία εικόνα μου έχει εντυπωθεί στον νου. Αυτή του Μποτρίνι που έρχεται να τσεκάρει το σουβλιτζίδικο του Χριστόφια. Με τον Δημητράκη σεφ, την Έλση στην κουζίνα συνώνυμο του εφιάλτη, και για υπόλοιπο crew τον Στεφάνου, τον Συλικιώτη, την Ειρήνη Χαραλαμπίδου και τον Ορφανίδη στο ταμείο.

Όλος ο θίασος επί σκηνής υποδέχεται τον Μποτρίνι σε ρόλο τρώει-κας. Φαντάσου τους να φορούν ποδιές και σκούφους μάγειρα στο κεφάλι.

Μποτρίνι: Καλησπέρα σας.

Χριστόφιας: Welcome friend to Cyprus!

Μποτρίνι: Μερσί!

Χριστόφιας: You are not a bastard! Μόλις εθωρούσαμεν την εκπομπή σας που την Νόβα τζιαι ελαλούσαμεν «πώς εκατάντησαν έτσι τα εστιατόρια της Ελλάδας…» Αγχωθήκαν τα κοπέλια τζιαι είπαν να σας φωνάξουμε, μεν πάθουμε τα ίδια.

Ορφανίδης: Εγώ για να πω την αλήθκεια, από καιρό έκρουσα τον κώδωνα του κινδύνου…

Χριστόφιας: Μα, εν μόνο τον κώδωνα που έκρουσες; Έκρουσες το φαί εκατό φορές, έκαμες τα σιόνι! Αλλά εγώ δεν κινδυνολογώ. Η κρίση εμάς θα μας προσπεράσει!

Μποτρίνι: Ναι, ναι. Γενικά, πώς πάμε;

Χριστόφιας: Σας διαβεβαιώ, μια χαρά πάμε!

Μποτρίνι: Μια χαρά με εστιατόριο στα πρόθυρα της κατάρρευσης;

Χριστόφιας:  Οι τουρίστες μας δίνουν συγχαρητήρια και δεν μπορούν να φανταστούν το σουβλιτζίδικο χωρίς εμένα, αλλά εν πάση περιπτώσει, οι ντόπιοι δεν μας καταδέχονται.

Μποτρίνι: Καλά, αυτά θα τα δούμε στην πορεία. Πάω να κάτσω και στείλτε κάποιον να πάρει την παραγγελία μου.

(Ο Μποτρίνι αποχωρεί από την κουζίνα. Πάει και κάθεται σε ένα τραπέζι στον κήπο. Ο Χριστόφιας στέλνει τον Συλικιώτη να πάρει παραγγελία).

Συλικιώτης: Ναι, παρακαλώ.

Μποτρίνι: Μπορώ να έχω το μενού;

Συλικιώτης: Δαμέσα εν έσιει τίποτε με νου…

Μποτρίνι: Το μενού κύριε μου, τι περιλαμβάνει; Ποια είναι η σπεσιαλιτέ της κ. Έλσης; Άκουσα για κάτι αφέλεια… κάτι κουπέπια…

Συλικιώτης: Βασικά, ο μεζές της ημέρας είναι πεκάτσα με πατάτες αντιναχτές.

Μποτρίνι: Οφτό δικωμήτικο δεν έχετε;

Συλικιώτης: Αααα μας τελείωσε, αν θέλετε οφτόν δικωμήτικο να σας συστήσω να πάτε στην ταβέρνα του Κκελλετζιή!

Μποτρίνι: Γιατί που έχω έρθει;

Συλικιώτης: …Να φάτε οφτόν, να γλείφετε και τα δάκτυλά σας!

Μποτρίνι: Τέλος πάντων, πιάσε μια μερίδα αφέλια, κουπέπια, λίγα σαλιγκάρια…

Συλικιώτης: (σημειώνει) …καραόλους…

Μποτρίνι: ...Και μια πορτοκαλάδα θα ήθελα.

Συλικιώτης: Από πορτοκάλια;

Μποτρίνι: …Τι εννοείτε;

Συλικιώτης: Πορτοκαλάδα από πορτοκάλια;

Μποτρίνι: Τι είναι τώρα αυτό; Tribute στα «κίτρινα γάντια;»

Συλικιώτης: Ναι, είπα να μπω στον ρόλο μιας τζιαι νιώθω μιαν ταύτισην.

Μποτρίνι: Βρε, φέρ’ την παραγγελία κι άσ’ τη συζήτηση…

(Όσο ο Μποτρίνι περιμένει την παραγγελία του, ο Χριστόφιας για να τον εντυπωσιάσει παίζει το άσσο στο μανίκι. Στέλνει την Ειρήνη Χαραλαμπίδου που εκτελεί χρέη λαχειοπώλη, να τον απασχολήσει).

Χαραλαμπίδου: Λαχεία, ο κύριος, θέλει;

Μποτρίνι: Λαχεία;

Χαραλαμπίδου: Ξυστά, παστά, της ώρας, του σαββατόβραδου, του super bingo, με βότυρο που δεν κολλά στα δόγκια, που ούλλα έχουμε! Ελάτε το τελευταίο, το τυχερό!

Μποτρίνι: Πουλάτε και λαχεία στην ταβέρνα σας;

Χαραλαμπίδου: Καλόοο, και κάθε Σάββατο φκαίνω πάνω στο πάλκο και κάμνω τις κληρώσεις. Συνάεται ούλλο το χωρκό τζιαι παίζουμεν τόμπολα.

Μποτρίνι: Μπα, τι μου λέτε; Πολύ χαρούμενη η ταβέρνα σας. Ωραία, ωραία… Γιατί δεν παίρνετε το μικρόφωνο να πείτε και κανένα τραγουδάκι;

Χαραλαμπίδου: Ελάτε τώρα… Είχαμε παλιά την κυρία Πραξούλλα που εδούλευκεν δαμέ. Καμιά φορά έπιανε το ντέφι και μας έριχνε κάνα τραγουδάκι, αλλά δεν τα βρήκε με τη διεύθυνση και παραιτήθηκε.

(Εκείνη τη στιγμή μαύρα σύννεφα πλημμυρίζουν την αίθουσα του εστιατορίου. Σαν μια μπόρα που ετοιμάζεται να ξεσπάσει, ακούγονται βροντές και πέφτουν αστραπές. Ο Μποτρίνι και η Χαραλαμπίδου πιάνονται εξ απίνης και μη ξέροντας τι να κάνουν μπαίνουν κάτω από το τραπέζι και καλύπτουν το πρόσωπό τους με το τραπεζομάντιλο. Μια υπερφυσική φωνή, σαν του βελζεβούλη, ξεσπά σαν κραυγή στην πλάση…)

Πραξούλλα: Δεν Επαρετήθηκααααα μπουάχαχαχα… Μια μέρα θα πληρώσετεεεεε….

(Ο καπνός διαλύεται).

Μποτρίνι: Μα, τι γίνεται;

(Η κ. Έλση ξεπροβάλλει τρέχοντας από την κουζίνα!)

Έλση: Έννεν τίποτε, έννεν τίποτε, ο Δημήτρης έκαψε την παραγγελία!

(Τρέχουν όλοι στην κουζίνα όπου βρίσκουν τα πάνω, κάτω!)

Μποτρίνι: Τι έγινε εδώ;

Χριστόφιας: Let me explain…

Έλση: …Εγώ κύριε Μποτρίνι μου έβαλα το νερό να βράσει να κάμω λλίον μπεν Μαρί!

Μποτρίνι: Μπεν Μαρί;

Έλση: Ναι, ήθελα να σας ετοιμάσω το επιδόρπιο, να σας εκπλήξω. Τζι’ όπως άφηκα το νερό να βράσει τζι’ επήα να δω τι κάμνει ο Στέφανος με τα κουπέπια, θωρώ τον Δημήτρη να ποτίζει τα ταγκούθκια του λαθκιού στο ράφι πάνω που την κουζίνα.

Μποτρίνι: Γιατί είχατε τους ντενεκέδες με το λάδι δίπλα από την εστία της φωτιάς;

Χριστόφιας: Εβάλαμεν τα προσωρινά. Εστείλαν μας την παραγγελία λάθος, και εστιβάσαμεν τα τζιαμέ ώσπου να δούμεν τι θα κάμουμε.

Μποτρίνι: Μα τα λάδια δίπλα από τη φωτιά;

Χριστόφιας: Γι αυτόν τα επότιζα σιόρ, για να μεν πάρουν τζι’ άψουν! Εν πάση περιπτώσει δεν είναι ευθύνη του σεφ να προσέχει τα ττενεκκούθκια!

Στεφάνου: Μάστρε, εγώ είπα σου να τα βκάλουμεν έξω, στην αποθήκη.

Χριστόφιας: Σκασμός! Θα γίνει έρευνα κι αν υπάρχουν ευθύνες θα αποδοθούν και θα αναληφθούν από πάνω μέχρι κάτω! Γι αυτό και διορίζω τον κύριο Μποτρίνι ως μονομελή ερευνητική επιτροπή, να φκάλει πόνημα.

(Διάλειμμα για διαφημίσεις)

(όλος ο θίασος επί σκηνής. Έχουν σκυμμένο το κεφάλι από απογοήτευση. Ο Μποτρίνι μπροστά σε όλους, στέκεται αγέρωχος και βγάζει τελικά συμπεράσματα).

Μποτρίνι: Κύριε Χριστόφια και αγαπητό υπηρετικό προσωπικό. Έχετε αποτύχει. Το εστιατόριό σας είναι για τον πούτσο και ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή, που σας έδωσε ο κόσμος άδεια να το λειτουργήσετε. Με την ανικανότητά σας καταφέρατε να το κάψετε και να παραδώσετε στάχτες κι αποκαΐδια στον καινούριο ιδιοκτήτη του, που θα οριστεί τον Φεβρουάριο του 2013. Δεν έχω παρά να σας απονείμω το βραβείο, το wooden spoon που λέμε στο εξωτερικό. Δηλαδή το βραβείο του χαμένου (στην περίπτωση μας είναι ένα ξύλινο αγγούρι). The wooden cucumber!

Χριστόφιας: Thank you very much. I shall put it in the vitrin.

Η Άντζελα Είναι Ανίκητη

Κάλεσαν στο τηλέφωνο την Άντζελα από την εκπομπή της Ελεονόρας Μελέτη για να την ρωτήσουν αν ισχύει το δημοσίευμα που τη θέλει να κάνει συναυλία στα κατεχόμενα και αυτή τους ρώτησε «η μουσική έχει σύνορα;» και τους έκλεισε το τηλέφωνο.

Ωραία αποφθέγματα θυμήθηκε η παλιοχαμούρα για να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα! Λες και η πράσινη γραμμή θεωρείται «σύνορο». Και απαντά και με υφάκι, αντί να σκύψει το κεφάλι και να απολογηθεί, η μπουζουκοσκύλα.

Μα, τι θα κάνουμε επιτέλους με όλους αυτούς τους ξεφτιλισμένους Έλληνες; Ως πότε θα διασυρόμαστε εθνικά επειδή μία αμόρφωτη μερίδα του λαού στο βωμό του χρήματος θυσιάζει ιερά και όσια; Πρέπει κάτι να κάνουμε, δεν πάει άλλο. Προσωπικά, δεν αντέχω να θεωρούμαι ίσα κι όμοια με τον κάθε ξετσίπωτο Έλληνα, Κύπριο ή Ελλαδίτη που περνά ελαφρά τη καρδία το οδόφραγμα για να πάει στα κατεχόμενα είτε για βόλτα, είτε για εμπορικό σκοπό. Πρέπει να γίνει κάποιος διαχωρισμός. Από δω οι ενσυνείδητοι, από δω οι ξεφτιλισμένοι. Και να τους φορολογήσετε επιπλέον, δεν ξέρω τι θα κάνετε…

Κάτσετε επιμορφώστε τον κόσμο. Εξηγήστε του ότι το να αναγνωρίζεις έμμεσα το ψευδοκράτος αποτελεί παραβίαση του διεθνούς δικαίου, ότι ενδυναμώνει την τουρκική οικονομία, τους δίνει περισσότερο πάτημα για την επεκτατική τους πολιτική. Δεν λύεται το κυπριακό με συναυλίες και τέτοιες φλώρικες εκδηλώσεις! Όλοι οι λαοί με αιματοχυσίες, αντίσταση και αγώνες κέρδισαν την ελευθερία τους, όχι με κοινωνικές εκδηλώσεις, ούτε βαρώντας παλαμάκια στο "εσύ τι λες, να γίνουμε επιτέλους εραστές". Μα, τόσο δύσκολο είναι να τα καταλάβετε αυτά;

ΟΚ, καταλαβαίνω, είναι δύσκολοι καιροί, ζούμε σε ένα κράτος που δεν μας αγαπά και μας έριξε στον μηχανισμό στήριξης και χρειαζόμαστε λεφτά πάση θυσία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα βγει όλο το έθνος στο κλαρί. «Μα, πρέπει να ζήσουμε κι εμείς» ακούω συχνά από κακόμοιρους συμπολίτες μου που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τις συναλλαγές τους με το ψευδοκράτος. Μη σώσετε και ζήσετε, γαμώ την ηθική σας! Αν ο Ντενκτάς δεν είχε ανοίξει το 2003 τα οδοφράγματα, πώς θα τη βγάζατε σήμερα; «Ε, θα κάναμε άλλη δουλειά» απαντούν οι πλείστοι. «Ε, αυτό να κάνετε και σήμερα! Κάντε άλλη δουλειά με αξιοπρέπεια!» Είναι ανάγκη να ξεπουλιέστε;

Σε ερωτώ εσένα κύριε, που περνάς το οδόφραγμα τάχα μου για να βγάλεις «το ψωμί σου». Θα εκπόρνευες την κόρη σου; Όχι, πες μου! Θα την εκπόρνευες για να ζήσεις; Δεν θα την εκπόρνευες. Την πατρίδα τότε, γιατί την εκπορνεύεις; Και δίνεις μετά λαβές στην κάθε Άντζελα να δηλώνει: «Αφού οι Κύπριοι επισκέπτονται τα κατεχόμενα, εμείς γιατί όχι;» Ε, βέβαια, βρήκε ο γύφτος τη γενιά του και αγαλλίασε η καρδιά του!  

Και δεν φτάνει που φτάσαμε στο σημείο να περνά το οδόφραγμα η κάθε τραγουδιάρα, εμείς την αποθεώνουμε αντί να την περιθωριοποιούμε. Πόσο εύκολα ξεχάσαμε το φιάσκο του Σάκη Ρουβά το 1997, που «ξέχασε» (εντός εισαγωγικών, γιατί για να ξεχάσεις πρέπει πρώτα να γνωρίζεις…) την επέτειο της σφαγής των Ποντίων από τους Τούρκους και ήθελε επαναπροσεγγίσεις με τους δολοφόνους μας. Τότε, καίγαμε τα CD του, σήμερα καίμε τα βρακιά μας για το μπλουζάκι του!

Κατά τη γνώμη μου, η κοινωνία οφείλει να αποβάλλει κόσμο που συνεργάζεται με τον εχθρό. Παλιότερα κάτι τέτοιες Άντζελες τις κρεμούσαν στην πλατεία του χωριού με την ένδειξη «πουτάνα προδότρα» προς παραδειγματισμό των υπολοίπων. Σήμερα, τους πετάμε γαρύφαλλα. Αλλά, γι αυτό είχε επιβιώσει ο Ελληνισμός τότε, και γι αυτό ψυχομαχεί σήμερα.

Η Βίσση που μοσχοπουλάει στην Τουρκία ρε, δεν καταδέχτηκε μισή φορά να πάει να τραγουδήσει στους Μογγόλους! Ειδικά τη δεκαετία του ’90, επί «Ελένης», σφάζανε καμήλες στα πόδια της οι Τουρκαλάδες για να τους τραγουδήσει, και η ίδια είχε δηλώσει: «Μαθαίνω τις επιτυχίες μου στην Τουρκία από τα περιοδικά, αλλά είπα στην εταιρεία μου να μην με ενημερώνει, δεν με ενδιαφέρει τι γίνεται εκεί».  

Και μετά έχω την κάθε Άντζελα, διάσημη ή όχι, να μου λέει «δεν υπάρχουν σύνορα στη μουσική». Σύνορα στη μουσική δεν υπάρχουν, αλλά σίγουρα ούτε στη βλακεία!

ΥΓ: Μόλις διάβασα στο Σίγμα Λάιβ ότι η Άντζελα διέψευσε την είδηση και ότι δεν πάει κατεχόμενα. Ό, τι να 'ναι. Όπως και να 'χει, τα όσα έγραψα ισχύουν αλληγορικά, για την οποιαδήποτε Άντζελα μας περιτριγυρίζει.

Viva La Música

Όπως ήδη θα ξέρεις, το 2005 πήγα στο Λονδίνο για να κάνω μάστερ στη νομική. Δεν ήξερα σε ποιο τομέα ήθελα να ειδικευτώ, αλλά επειδή το όνειρό μου ήταν να βρίσκομαι κοντά στην Άννα Βίσση ό, τι κι αν κάνω, επέλεξα να ειδικευτώ στη μουσική βιομηχανία. Διάλεξα να σπουδάσω legal regulation of the music industry το οποίο δεν είναι τόσο ενδιαφέρον όσο ακούγεται, αλλά είχε όλα τα φόντα και τις προδιαγραφές να με φέρει κοντά της (τελικά, ποιος τα χέζει τα πτυχία και με μια περούκα έγινε η δουλειά μας). Το μάστερ αυτό δεν το αξιοποίησα ποτέ μου. Πού να ήξερα τότε ότι ώσπου να σπουδάσω δεν θα υφίσταται μουσική βιομηχανία στην Ελλάδα, ούτε καν δισκογραφία, αλλά τι να κάνω, τόσο μυαλό κουβαλούσα τότε, αυτό μου ήρθε, αυτό σπούδασα.

Σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα μουσικής και ως εκ τούτου θυμήθηκα και αναπόλησα πολλά θέματα που αναλύαμε τότε, στο μάστερ. Ένα απ’ αυτά είναι και τα πνευματικά δικαιώματα που διέπουν τη μουσική και αυτό θα σου αναπτύξω σήμερα, γιατί πιστεύω ότι είναι τρομερά ενδιαφέρον θέμα. Διάβασε πιο κάτω και θα με θυμηθείς, θα προσπαθήσω να μιλήσω όσο πιο απλά γίνεται.

Κάθε μουσικό έργο διέπεται από πνευματικά δικαιώματα τα οποία απονέμονται στον δημιουργό, ως αναγνώριση του έργου και του ταλέντου του. Δεν έχει σημασία η ποιότητα του έργου. Πνευματικά δικαιώματα απονέμονται τόσο σε έργα του Μπετόβεν, όσο και σε έργα του Χατζησάββα, τύπου “welcome friends to Cyprus”. Όταν ένα έργο χαρακτηρίζεται από μελωδία, ρυθμό και αρμονία θεωρείται μουσικό έργο και χρήζει νομικής προστασίας. Κοίτα όμως τώρα τι γίνεται…

Το 1952 ο John Cage αποφάσισε να γράψει ένα μουσικό έργο που αποτελούνταν από σιωπή. Το ονόμασε 4’33’’ και αποτελούνταν από τέσσερα λεπτά και τριάντα τρία δευτερόλεπτα απόλυτης σιγής. Ο σκοπός του ήταν να αποδείξει ότι η μουσική δεν είναι μόνο η μελωδία, ο ρυθμός και η αρμονία, αλλά ο κάθε ήχος που μπορεί να ακουστεί σ’ αυτή τη χρονική περίοδο. Ο ήχος της φύσης, ο βήχας και τα φτερνίσματα των θεατών, τα τριξίματα από τις καρέκλες της ορχήστρας, τα ζουζουνίσματα από έντομα που πιθανόν να βρίσκονται σε μία αίθουσα, όλοι αυτοί οι ήχοι μαζί μπορούν να αποτελέσουν μέσα στο διάστημα των 4’33’’ ένα ωραιότατο μουσικό έργο. Κοίτα το πιο κάτω βίντεο, να χαρείς:

Ευφάνταστο concept, δεν μπορείς να πεις! Το νομικό πρόβλημα γεννήθηκε όταν ο κύριος Cage αρκετά χρόνια μετά ζήτησε πνευματικά δικαιώματα από ένα συγκρότημα το οποίο στο άλμπουμ του είχε συμπεριλάβει ένα παρατεταμένο διάστημα σιγής στο τέλος του δίσκου, ως φόρο τιμής στην ιδιοφυία του κ. Cage. Και εδώ ετέθη το ερώτημα: Αφού το έργο του Cage δεν χαρακτηρίζεται από σταθερές, αλλά από ήχους που μεταβάλλονται κάθε φορά, πώς μπορεί ο δημιουργός του να ζητά πνευματικά δικαιώματα;

Το ζήτημα λύθηκε εξωδικαστικά, αφού ο Mike Batt που κατηγορούνταν για «αντιγραφή» ήταν τόσο μεγάλος φαν του Cage που δέχτηκε να τον πληρώσει 100.000 λίρες ως αποζημίωση αλλά και ως αναγνώριση της προσφοράς του δεύτερου στη μουσική. Για τόση τρέλα μιλάμε.

Το καλό με την υπόθεση είναι ότι άρχισε μια φιλοσοφική συζήτηση γύρω από το τι είναι μουσική και πότε ένα έργο θεωρείται αντιγραφή κάποιου άλλου. Όταν μοιάζει το ρεφραίν; Όταν μοιάζει το κουπλέ; Όταν μοιάζει η γέφυρα; Όταν έχουν ίδιες τρεις, τέσσερεις, πέντε νότες στη σειρά; Το θέμα είναι τεράστιο και μας πήρε ένα χρόνο να το καλύψουμε ακαδημαϊκά, οπότε καταλαβαίνεις, δεν μπορώ να στο αναπτύξω τώρα. Πάντως, μέσω διαφόρων δικαστικών αποφάσεων προκύπτει ότι το τεστ δεν είναι απόλυτο, δεν φαίνεται να υπάρχουν κριτήρια, αλλά κάθε περίπτωση να κρίνεται βάσει των δικών της χαρακτηριστικών. Εν ολίγοις, το τεστ είναι «μοιάζουν τα 2 αυτά έργα αρκετά μεταξύ τους, ώστε ο μέσος ακροατής να θεωρεί ότι πρόκειται για αντιγραφή;» Τόσο απλά.

Και τώρα, πολύ ορθώς θα αναρωτιέσαι γιατί δεν οδηγούνται στο δικαστήριο μερικές εξόφθαλμες περιπτώσεις της ελληνικής δισκογραφίας όπου αντιγράφονται τεράστια διεθνή σουξέ; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Γιατί δεν τους νοιάζει. Χέστηκε η Lady Gaga, που με το που κλάνει βγάζει εκατομμύριο, αν μια τυχάρπαστη σταρλέτα στην Ελλάδα αντέγραψε μερικές νότες από το Poker Face. Το πιο πιθανό είναι να μην ξέρει καν που βρίσκεται η Ελλάδα, πόσο μάλλον ότι υφίσταται κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων. Ε, με τούτα και με ‘κείνα, φτάσαμε στο σημείο που ξέρεις… Δηλαδή να ακούς το «τυραννιέμαι» και να συζητάς αν θυμίζει «David Guetta» (ναι, θυμίζει, αλλά τον δεύτερο δεν θα τον ήξερα αν δεν υπήρχε το τυραννιέμαι), και στον Φοίβο να χρυσίζει με τα σουξεδάκια που μας πούλησε κυρίως την περασμένη δεκαετία.

Είχα κάνει ένα βίντεο σχετικό παλιότερα, το ξέθαψα και στο παρουσιάζω πάλι, αφορά μερικά ελληνικά τραγούδια που ξέρουμε και τα οποία μου θυμίζουν κάποια άλλα, άλλα λιγότερο, άλλα περισσότερο:

Αυτά τα λίγα περί μουσικής και copyright λοιπόν. Τι ωραία χρόνια ήταν εκείνα που ανακατευόμουν με όλα αυτά και άνοιγε η ψυχούλα μου. Δες πως είμαι τώρα…

Άλλος Για Υποψήφιος;

Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθείς την ποιότητα της πολιτικής ζωής αυτού του ευλογημένου τόπου.

Το ξέρω, είχα πει δεν θα ξαναγράψω για πολιτικά εφόσον είναι θέμα χρόνου να απαλλαγούμε από τον καρκίνο του Χριστόφκια, αλλά διαβάζω τόσα και τόσα για την υποψηφιότητα του κ. Μαλά που δεν μπορώ να μην τα σχολιάσω. Θα κάνω μια εξαίρεση, λοιπόν, και ελπίζω να αντέξετε μέχρι τέλους. Υπόσχομαι από αύριο να επανέλθουμε στην σέξι θεματολογία μας.

Που λες… Δεν το βρίσκεις εξοργιστικό το ότι μια καλήν ημέραν ξύπνησε το ΑΚΕΛ και ανακοίνωσε εν χορδαίς και οργάνοις: «σκεφτήκαμε ότι ο κ. Μαλάς είναι ικανός να φάει τον Αναστασιάδη και επεξεργαζόμαστε την πιθανότητα προώθησης του ονόματός του;» Ο άμεσα ενδιαφερόμενος στο μεταξύ, κοιμόταν ύπνο βαθύ δεν είχε ιδέα ότι παίζει να γίνει πρόεδρος. Όταν μετά από λίγες μέρες τον ενημέρωσαν, του καλάρεσε η ιδέα και δήλωσε περήφανος: «θέτω το όνομά μου στη διάθεση του κόμματος!»

Εσένα, σαν Κύπριο πολίτη δεν σε προσβάλλει αυτή η διαδικασία, ήτοι: ψάχνουμε ένα κορόιδο με συμπαθητικό προφίλ να του φορτώσουμε την –αποτυχημένη- πολιτική δεκαετιών και μόλις το εντοπίσουμε κάνουμε ένα χρααααπ, το γραπώνουμε και του το ανακοινώνουμε τόσο του ιδίου, όσο και του λαού ειρήσθω εν παρόδω;

Με το μπαρδόν, αλλά το ανάποδο θα έπρεπε να συμβαίνει. Δηλαδή, να ξυπνήσει ένα πρωί ένας Χριστιανός του Θεού, με όραμα και αποφασιστικότητα για το κοινό καλό της χώρας και να βγει να πει: «Ορίστε κύριοι, έχω αυτές κι αυτές τις προτάσεις, έχω αυτές κι αυτές τις ιδέες για την πρόοδο της Κύπρου μας, άμα γουστάρετε υποστηρίξετέ με. Αν δεν γουστάρετε, την υγειά μας να ‘χουμε!» Αμ, δε!

Στην Κύπρο των ανάποδων δεν γίνεται να πάει κάτι όπως πρέπει. Το ΑΚΕΛ και ο Κεντρώος Χώρος (ή καλύτερα, αυτοί που μας περισσεύουν) νομίζουν ότι ψάχνουν εκπρόσωπο της Κύπρου στη Γιουροβίζιον. Οι μέχρι τώρα διεργασίες τους παραπέμπουν σε πάνελ μεσημεριανής εκπομπής με θέμα «ποιόν να στείλουμε του χρόνου στη Στοκχόλμη». «Να προωθήσουμε τον Μαλά που είναι του ευρύτερου αριστερού χώρου» ήτοι «να πάμε με αγγλικό στίχο για να κερδίσουμε ψήφους από όλη την Ευρώπη;» ή να «ψάξουμε εσωκομματικό υποψήφιο», βλέπε «να στείλουμε εκπρόσωπο - πρώτο όνομα, όπως ο Σάκης, η Βίσση, η Παπαρίζου κτλ».

Αν δεν έχεις δυνατό τραγούδι, μάνα μου, δεν πα να επιστρατεύσεις και τους τρεις μαζί, τίποτε δεν θα γίνει. Γι αυτό, παρά να κόπτονται για το προφίλ του υποψηφίου τους, ας κάτσουν να αναθεωρήσουν τις πολιτικές τους που μέχρι στιγμής απέδωσαν όσο και ο Χρήστος Μυλόρδος το 2011 στο Ντίσελντορφ (με πιάνεις φαντάζομαι, ήρθε προτελευταίος). Πόση υποτίμηση να αντέξει ο κοινός νους σ’ αυτόν τον τόπο; Πόση;!

Πάντως, για να λέμε και του στραβού το δίκαιο, εντυπωσιάστηκα από το ΑΚΕΛ και τη μέχρι στιγμής πρότασή τους. Από τον Χριστόφια του οποίου το μεγαλύτερο ακαδημαϊκό προσόν ήταν ότι έφτιαχνε καφέδες και διάβαζε τη Χαραυγή για να μάθει ανάγνωση, ξεπεταχτήκαμε σε διδάκτορα γενετικής! Από τον δικτάτορα στον διδάκτορα μιας μέρας απόφαση! Πολύ θετική αλλαγή. Παρόλο που είμαι πάντα καχύποπτος με τους αριστερούς και αδυνατώ να πιστέψω ότι αναμεταξύ τους υπάρχει και κόσμος ανώτερου πνευματικού επιπέδου, εντούτοις με τον Μαλά τείνω να αλλάξω γνώμη, μιας και τα πτυχία του κυρίου δεν χωρούν αμφισβήτησης. Το ότι δέχεται να διαδεχτεί τον Χριστόφια, βέβαια, διά μέσου κρυφών αποφάσεων, εν κρυπτώ και παραβύστω, είναι ακυρωτικό για τον ίδιο, δεν μπορείς να πεις… Ποιός άνθρωπος με σώας τας φρένας θα ήθελε να κληρονομήσει από το σόι του ένα μπουρδέλο;

Αχ, Παναγίτσα μου. Κάτι τέτοια αναπάντεχα γίνονται και αμέσως σκέφτεσαι ότι όλα συνωμοτούν υπέρ του Αναστασιάδη. Το οποίο είναι διπλά ύποπτο. Γιατί δύο τινά μπορεί να ισχύουν. Είτε ότι είναι όλοι τους μια παρέα, τα έχουν προσυμφωνημένα, «μία πενταετία εσύ και μία εγώ», «με το γυρί» που λέμε στα κυπριακά, είτε το ΑΚΕΛ θέλει τόσο πολύ να ξεφορτωθεί το κράτος που ρήμαξε, να χάσει τις εκλογές πάση θυσία, ώστε να μπορεί να μας πρήζει τα ούμπαλα ανενόχλητο  από τα έδρανα της αντιπολίτευσης τον ερχόμενο Φεβρουάριο. Τι; Έχω μεγάλη φαντασία; Μπα, σιγά τη φαντασία. Προσωπικά, ούτε στις μεγαλύτερες και πιο χυδαίες μου φαντασιώσεις δεν πίστευα ότι μπορούσε να εκλεγεί ο Χριστόφιας το 2008, και είδες τι έγινε.Οπότε δεν με εκπλήσσει τίποτε πλέον, τα πάντα παίζονται!

Ό, τι και να ισχύει, ξέρεις ποιος θα υποφέρει.

Lottie Love

Χάθηκα λίγο γιατί φιλοξενώ τη φίλη μου τη Λόττι και εκτελώ χρέη τουριστικού οδηγού εδώ και λίγες μέρες.

Για τη Λόττι σου είχα ξαναγράψει το 2009 όταν με είχε επισκεφτεί ξανά – θυμήσου τα όλα εδώ. Πρόκειται για την Ουαλλέζα συμφοιτήτριά μου, που γνώρισα κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού της δημοσιογραφίας στο Κάρντιφ εν έτει 2007. Πέρασαν πολλά χρόνια από την πρώτη της επίσκεψη στην Κύπρο, φέτος με πεθύμησε, πήρε αεροπλάνο και ήρθε να με δει.

Είναι συγκινητικό να βλέπεις φιλίες να κρατούν στον χρόνο. Εδώ και τρεις μέρες που τη φιλοξενώ ξετυλίξαμε ο ένας τα απόκρυφα του άλλου λες και δεν πέρασε ούτε μια μέρα από το 2007, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, χωρίς καμία αμηχανία.

Η Λόττι είναι από τα άτομα που πρόκοψαν στη ζωή τους. Από τους 50 και βάλε συμφοιτητές μου είναι μέσα στη δεκάδα αυτών που κάνουν μάχιμη δημοσιογραφία. Όλοι οι άλλοι τα παρατήσαμε και κάνουμε άλλα ντ’ άλλων. Εργάζεται στο BBC, βγαίνει κανονικά στην τηλεόραση (δεν θεωρείται όμως φίρμα) και μου έδειξε βιντεάκια της από διάφορα ρεπορτάζ ντυμένη με ταγιέρ και πέρλες μπροστά από τη Βουλή των Λόρδων και έπαθα. Μιλά με αυτή την Oxbridge προφορά που τσακίζει κόκαλα, άσε! Της είχα πει κιόλας σήμερα «Και τις μεγαλύτερες μπούρδες να μου λες, μ' αυτή τη προφορά αισθάνομαι ότι μου αναλύεις το εκκρεμές του Φουκώ!»

Μου έχει εξιστορήσει απίστευτες ιστορίες που έχει καλύψει δημοσιογραφικά κατά καιρούς. Μου είπε για μία τρελή που της έστελνε κάθε μέρα μέηλ και την απειλούσε ότι αν δεν την έβγαζε στον αέρα να πει το δράμα της θα αυτοκτονούσε. Η κυρία είχε πρόβλημα με τη σπιτονοικοκυρά της και θα της έκανε έξωση. Η Λόττι της εξήγησε ότι αυτό το θέμα δεν αφορά το βρεττανικό κοινό για να βγει στην τηλεόραση, αλλά αυτή επέμεινε. Η Λόττι ειδοποίησε την αστυνομία και τους είπε να πάνε να τσεκάρουν αν είναι καλά και αυτοί έσπευσαν. Αυτό το πράμα συνέβαινε κάθε μέρα, ώσπου μια μέρα η κυρία δεν έστειλε απειλητικό μέηλ. Η Λόττι αγχώθηκε, ειδοποίησε και πάλι την αστυνομία, πήγαν και την βρήκαν κρεμασμένη από το μπαλκόνι.

Μετά μου έλεγε για διάφορα άλλα κοινωνικά δράματα που κάλυψε, από έναν ανώμαλο πατέρα που ανάγκαζε τα παιδιά του να πηδιούνται μεταξύ τους και αυτός κοίταζε και ηδονιζόταν, μέχρι μια μάνα που κακοποιούσε το παιδί της σβήνοντας τσιγάρα πάνω του μέχρι που το σκότωσε. Για να μην στραφούν οι υποψίες εναντίον της, έπιασε το πτώμα και το έκαψε, ενώ μετά έθεσε φωτιά σ' όλο της το σπίτι για να φανεί ότι το παιδί κάηκε από ατύχημα. Τελικά του έκαναν νεκροψία και είδαν ότι το παιδί ήταν νεκρό πολύ πριν την πυρκαγιά, εφόσον δεν βρέθηκε μονοξείδιο του άνθρακα στους πνεύμονες του…Την ανακαλύψανε και την μπουζουριάσανε με συνοπτικές!

Μετά με ρωτάς γιατί δεν καταδέχτηκα να γίνω δημοσιογράφος στην Κύπρο. Πού να καλύψεις τέτοιες ιστορίες στη χώρα μας, μάνα μου; Που εδώ και ένα μήνα το πρώτο θέμα στα media είναι το ποιος θα είναι ο υποψήφιος του κεντρώου χώρου (μα, τι ανέκδοτο κι αυτό!) και αν ο Μαλένης - Χατζησάββας έγραψαν το τραγούδι της προεδρίας! Μην αρχίσω νυχτιάτικα…

Τέλος πάντων, το θέμα μας είναι η Λόττι. Είναι από τα πιο ενδιαφέροντα άτομα που γνώρισα. Τόσο εγκυκλοπαιδική και ψαγμένη που ώρες, ώρες απογοητεύομαι που δεν μπορώ να ανταποκριθώ στα στάνταρτς της.

Υποσχεθήκαμε ότι δεν θα κάνουμε ξανά τόσο πολύ καιρό για να βρεθούμε. Ίδωμεν.

Α! Μην ξεχάσω! Μου αποκάλυψε πώς θα είναι η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου! Σε κάποια φάση θα μετατρέψουν το γήπεδο σε αγγλική ύπαιθρο και θα έχουν αληθινές γελάδες και πρόβατα να βόσκουν μέσα στο στάδιο που θα είναι καλυμμένο με γρασίδι. Δεν κάνω πλάκα, αλήθεια. Δεν ξέρω αν ισχύει, πάντως, αυτό είπε.

Ε, ο καθένας με την ιστορία του…

Πάνω: Σε μία παμπ στο Κάρντιφ το 2007. 
Κάτω: Στο δασούδι της Λεμεσού το 2012. Μεγαλώσαμε και είναι εμφανές και αχώνευτο. 

Time

Εδώ και λίγες μέρες δηλώνω ολίγον τι σαστισμένος διότι κάνω διάφορες διαπιστώσεις για το πέρασμα του χρόνου.

Επί τη ευκαιρία της θεατρικής μας παράστασης έκατσα και ξέθαψα από το αρχείο μου τα βίντεο από τις περασμένες μας απόπειρες που χρονολογούνται μόλις πριν δύο χρόνια και παρατήρησα ότι έχουμε γεράσει. Δεν έχουμε μεγαλώσει απλά, αλλά έχουμε γεράσει. ΟΚ, δεν είμαστε και χούφταλα, αλλά δεν είμαστε και αυτό που λέμε «ατίθασα νιάτα». Όλοι οι ερασιτέχνες ηθοποιοί της ομάδος ήταν πολύ πιο φρέσκοι πριν 2 χρόνια, το δέρμα τους ήταν πιο λαμπερό, οι ίδιοι είχαν πιο παιδικά πρόσωπα, ενώ αν τους δεις σήμερα είναι σαφώς αλλαγμένοι. Σε μόλις δύο χρόνια! Μάλιστα, μερικοί απ’ αυτούς που απέκτησαν και παιδιά, είναι σαν να μεγάλωσαν μία δεκαετία σε μόλις δύο χρόνια! Είναι αγχωτικό.

Επίσης, έχω παρατηρήσει ότι άρχισα να χάνω τη μνήμη μου. Καλά, δεν είμαι και στα πρόθυρα του αλτσχάιμερ, αλλά δεν θυμάμαι τόσα πολλά όσο παλιότερα. Κάποτε εμένα δεν μου ξέφευγε όνομα, τοποθεσία, μπορούσα να σου περιγράψω τα πάντα που συνέβησαν σε κάποιο πάρτι που πήγα και μπορούσα να συγκρατώ αυτές τις πληροφορίες για χρόνια ολόκληρα. Τώρα πια δεν ισχύει. Πάω κάπου και μέσα σε μια βδομάδα δεν θυμάμαι καν ότι παρέστην! Για να καταλάβεις, φέτος πήγαμε Βενετία… Υπό άλλες συνθήκες η ανάμνηση του ταξιδιού θα ήταν τόσο νωπή στη μνήμη μου, που δεν θα μου δημιουργούνταν η ανάγκη για άλλο ταξίδι πριν περάσει τουλάχιστον ένας χρόνος. Τώρα πια ο χρόνος κυλά τόσο γρήγορα που αισθάνομαι ότι η Βενετία ήταν πριν 10 χρόνια και θέλω καινούριες διακοπές αύριο.

Μην σου σχολιάσω τη Σλοβενία, που ήταν πριν 15 μέρες και εγώ νιώθω ότι πήγα πριν 15 χρόνια. Ίσως φταίει το ότι έχω πολλά πράγματα στο κεφάλι μου και δεν προλαβαίνω να απολαύσω τις γεύσεις που μου αφήνουν οι διάφορες εμπειρίες. Για να καταλάβεις, ενώ μόλις τελείωσε η παράσταση που ανεβάσαμε, ήδη έχω αρχίσει διαδικασίες για την επόμενη και έπεσα με τα μούτρα στις προετοιμασίες, με αποτέλεσμα να νομίζω ότι η τελευταία φορά που έπαιξα θέατρο να ήταν πριν κανένα μήνα. Στην πραγματικότητα ήταν μόλις πριν 4 μέρες! Δεν το αισθάνομαι αυτό!

Η ψυχολόγος μού είχε πει μια φορά ότι πρέπει να σταματήσω να προγραμματίζω τόσα πολλά πράγματα –ασχέτως αν τα κατορθώνω στην ώρα τους και τα φέρνω βόλτα, γιατί λέει, δεν τα απολαμβάνω. Δεν ισχύει στο 100% αυτό, γιατί όταν τα ζω τα ρουφώ με το μεδούλι. Αλλά, η αλήθεια είναι ότι όταν τελειώσουν τα αισθάνομαι αμέσως πολύ μακρινά. Δεν ξέρω αν γι αυτό ευθύνεται το ότι αλλάζει η αντίληψη του χρόνου μεγαλώνοντας, πάντως είναι κάτι που με απασχολεί.

Με απασχολεί επίσης το ότι ενώ είμαι σχεδόν 32, νιώθω 17 και αν δεν συνειδητοποιήσω άμεσα την ηλικία μου και τον ρυθμό που περνούν πια τα χρόνια (ένας χρόνος = λίγες μέρες, καμία σχέση με τα χρόνια του σχολείου που ένας χρόνος ισούταν με μία αιωνιότητα), ένας θεός ξέρει το πότε θα κάνω εγώ οικογένεια. Δεν προγραμματίζω τίποτα βέβαια, τα παίρνω όλα στο χαλαρό. Δεν αποταμιεύω, δεν επενδύω τίποτε, ξοδεύω αλόγιστα, συμπεριφέρομαι λες και η σχέση μου είναι δύο μηνών (ενώ είναι σχεδόν δύο χρόνων!) και δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι σωστά. Σίγουρα δεν είναι καλό να πιέζεις καταστάσεις, αλλά πιέζει ο χρόνος. Εντάξει, δεν λέω ότι μας πήρανε και τα χρόνια, αλλά φοβάμαι μήπως βρεθώ να είμαι 40, κοιτάζω πίσω και ψάχνω να βρω πού πήγαν τα τελευταία δέκα!

Με παρηγορεί πάντως το ότι στα ίδια χάλια είμαστε οικογενειακώς. Η γιαγιά μου είναι σχεδόν 80 και συμπεριφέρεται σαν 50αρα, η μάνα μου στα 55 νομίζει ότι είναι 25 και ο πατέρας μου λίγο πριν πεθάνει στα 62 του μου είχε πει «ούτε που θα καταλάβεις για πότε θα πατήσεις τα 60!» Τρομακτικό.

Εντάξει, τέρμα η υστερία, άλλωστε άμα σκεφτώ πόσο απότομα μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα ηρεμώ. Θέλω να πω, σύγκρινε τη ζωή μου πριν 2 χρόνια με σήμερα και δες πως άλλαξαν τα πάντα εν μια νυχτί. Ή μπορεί και δύο. Άρα…

…Άρα ας κλείσουμε χωρίς τύψεις το επόμενο μας ταξίδι.  

Δεν Χτυπάμε Ποτέ Μια Γυναίκα

«Δεν χτυπάμε ποτέ μια γυναίκα.»

Σόρρι, αλλά ο κανόνας αυτός είναι σεξιστικός.

Η βία θα έπρεπε να απαγορεύεται προς πάσα κατεύθυνση. Δεν δέρνουμε γενικώς! Ούτε τους άντρες, ούτε τις γυναίκες, ούτε τα παιδιά! Το να διακηρύττεις εδώ και τρεις μέρες ότι δεν χτυπάμε ποτέ μια γυναίκα, επειδή έφαγε η Κανέλη στον ΑΝΤ1 δυο ξεγυριστές, το μόνο που καταφέρνεις είναι να μου ταράζεις το νευρικό μου σύστημα.

Οι γκόμενες που μας έχουν πρήξει τα ούμπαλα τόσα χρόνια περί ισότητας, ξαφνικά θυμήθηκαν ότι η φύση δεν τις έπλασε για μπουνίδια και σφαλιάρες και αμφισβητούν την ανδρεία οποιουδήποτε σηκώσει χέρι επάνω τους. Και θα συμφωνήσω εν μέρει. Ένας άνδρας δεν δέρνει ποτέ. Αλλά ούτε και μια γυναίκα δέρνει. Αυτό γιατί δεν το λέει κανένας;

Ξέρω εγώ γυναίκες νταρντάνες, που μπορούν να σε βάλουν κάτω και να σε κάνουν να δεις τον Χριστό φαντάρο! Δες αυτήν και πες μου αν θα τολμούσες να της πεις μα και μου! Κι αυτή γυναίκα είναι παρεμπιπτόντως. Τι, όχι;

Και επιπλέον, δεν είναι όλοι οι άντρες γεροδεμένοι. Υπάρχουν άντρες που είναι μισή μερίδα, αγύμναστοι, χωρίς ιδιαίτερα δυναμική προσωπικότητα, που σίγουρα δεν μπορούν να δείρουν, ακόμα κι αν τους προπονεί ο Ζαμπίδης. Γι αυτούς τόσες μέρες, ούτε λόγος! Δεν είδες τον Παυλόπουλο που ήταν και παρών; Ούτε που κουνήθηκε, έκλασε μέντες, μην κοιτάς που δήλωσε αρλούμπες στη συνέχεια.

Αν συμφωνούμε ότι η γυναίκα είναι κάτι λεπτεπίλεπτο και εύθραυστο και χρήζει προστασίας, τότε αμέσως είναι σαν να αποδεχόμαστε την υποδεέστερη φύση της και ταυτόχρονα σαν να αναγνωρίζουμε την ανωτερότητα του άντρα. Ε, δεν είναι έτσι…

Την κόβεις εσύ την Κανέλη για πολύ λεπτεπίλεπτο και εύθραυστο πλάσμα που να χρειάζεται προστασία; Η Κανέλη, λίγο πιο νταβραντισμένη να ήταν ακόμα, θα τους είχε πλακώσει όλους μέσα στο στούντιο. Από πού κι ως που «δεν έπρεπε να σηκώσει χέρι σε γυναίκα;» Αν αντί της Κανέλη βρισκόταν στη θέση της η Καλομοίρα, η Στικούδη, η Παπαρίζου, ή τέλος πάντων μία «γυναίκα» με την πιο πατροπαράδοτη έννοια του όρου, ναι να αγχωθώ. 

Ιδού μια γυναίκα. Το ιερό θηλυκό. Κανέλη πες αλεύρι, η Στικούδη σε γυρεύει! 

Αλλά, σοβαρά τώρα, είδες την Κανέλη να τρώει σφαλιάρες και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκες ήταν «δεν χτυπάμε ποτέ μια γυναίκα;»

Υποκρισία. 

Και να σου πω γιατί; Διότι αν στη θέση της Κανέλη καθότανε η Μέρκελ, είμαι σίγουρος το 90% των ανθρώπων δεν θα εστίαζε στο «γυναίκα». Μην σου πω, δεν θα το έκανε καν θέμα.

Η Κανέλλη μου είναι συμπαθής, τη θαυμάζω για το λέγειν και την ευφράδειά της, τα έχω ξαναπεί.

Αλλά όχι και «γυναίκα» ρε φίλε μου…  Πες ότι αποστρέφεσαι τη βία και υπερασπίζεσαι τον διάλογο. Όχι όμως ότι ξαφνικά ξύπνησε μέσα σου η σουφραζέτα...

Το Ωραιότερο Συναίσθημα

Δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα από αυτό. Να τελειώνει η παράσταση και από κάτω ένας τεράστιος αριθμός φίλων να σε χειροκροτούν. Ήταν η πιο παρεΐστικη παράσταση που έπαιξα, την απόλαυσα όσο καμία προηγουμένως και πάμε απόψε φόρτσα για το γκραν-φινάλε! Πολύ σας αγαπώ όλους που ήρθατε, πραγματικά, το εκτιμώ απεριόριστα!

Lady Aphrodite Keep Walking

Κάθε μέρα νιώθω όλο και πιο περήφανος που γεννήθηκα Κύπριος. Μετά μου λέτε για κόμπλεξ καταγωγής και αηδίες...

Μπουλντόκ που Γαβγίζει δεν Δαγκώνει

Και ήρθε η ώρα της παράστασής μας.

Αυτή την Τετάρτη, την Πέμπτη και την Παρασκευή 6,7 και 8 Ιουνίου θα ανεβάσουμε στο Σατιρικό Θέατρο το «Δυόμιση Φόνοι Κι Ένα Μπουλντόκ». Ναι, το γνωστό.

Άσε! Το τι τραβήξαμε φέτος για να ανεβάσουμε μία ρημάδο-παράσταση, δεν περιγράφεται. Από τη Σκύλα και τη Χάρυβδη περάσαμε, από συμπληγάδες περάσαμε, από απανωτά εγκεφαλικά περάσαμε, αλλά εδώ είμαστε!

Το πρώτο πρόβλημα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν ότι η μισή θεατρική ομάδα γκαστρώθηκε και έπρεπε να αποχωρήσει από τις πρόβες. Και ήταν πραγματικά κρίμα, γιατί αποχώρησαν δυνατοί παίχτες, άτομα που είχαμε καλή χημεία και όσο να πεις, μας κόπηκε για λίγο η όρεξη. Ουδείς αναντικατάστατος θα μου πεις. Ναι, βρήκαμε άλλους, αλλά στο μεταξύ χρονοτριβήσαμε και αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε και έργο.

Μερικές βδομάδες μετά βρήκα το «μπουλντόκ» στη βιβλιοθήκη μου και το πρότεινα ως εναλλακτική λύση στα νέα δεδομένα της ομάδος. Το διαβάσαμε μαζί, ενθουσιάστηκαν όλοι. Βάλαμε μπροστά τις πρόβες, στήσαμε το 90% του έργου, αλλά μια καλή μέρα μάθαμε ότι ένας επαγγελματικός θίασος πλήρωσε για τα αποκλειστικά δικαιώματα της παράστασης και θα το ανέβαζε εντός ολίγων βδομάδων, οπότε δεν ξέραμε τι να κάνουμε, μείναμε επί ξύλου κρεμμάμενοι και τρομερά νευριασμένοι.

Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τις πρόβες και να εξετάσουμε στην πορεία τυχόν προβλήματα που θα προέκυπταν με τα πνευματικά δικαιώματα της παράστασης. Θεωρήσαμε ότι λόγω του ότι εμείς είμαστε ερασιτέχνες και δεν τίθεται σύγκριση με τους επαγγελματίες δεν θα είχαμε προβλήματα, συν το ότι παίζουμε για φιλανθρωπικό σκοπό και δεν θα είχαμε ουσιαστικά κέρδη από το όλο εγχείρημα. Αμ, δε! Προέκυψαν μεγάλα μπερδέματα, παρεξηγήσεις και παραλίγο νομικά μπλεξίματα, οπότε κάπου εκεί στα μέσα Μαρτίου αποφασίσαμε να παρατήσουμε την προσπάθεια.

Το αφήσαμε να εκκρεμεί κάνα δίμηνο, ώσπου τελικά με διαμεσολαβήσεις τρίτων καταφέραμε να συνεννοηθούμε και να πάρουμε το ΟΚ να παίξουμε μέσα στον Ιούνη. Εν τω μεταξύ, ο καιρός περνούσε, είχαμε κι άλλες δουλειές να κάνουμε και το έργο μας καθόταν βαρύ, το είχαμε αηδιάσει, μια μέρα νόμιζα θα κάνω εμετό και θα ξερνώ ατάκες του «μπουλντόκ».

Η συνεχής αναβλητικότητα σε συνδυασμό με το «σκοτωνόμαστε στις πρόβες και μπορεί στο τέλος να μην παίξουμε καν» δημιουργούσε περαιτέρω εντάσεις στην ομάδα που μεταφράζονταν συχνά σε κόντρα, αδιαφορία και καβγάδες. Ήταν πραγματικά κρίμα γιατί κατάντησε το χόμπι μας να είναι αγγαρεία, και αυτό είναι ό, τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί σε ομαδικά σπορ.

Δεν ξέρω αν καλά κάνω και στα γράφω αυτά παραμονές της παράστασης, αλλά ούτως ή άλλως τώρα όλα τέλειωσαν, σε τρείς μέρες έχουμε πρεμιέρα και είναι όλα παρελθόν. Στα γράφω για να δεις πόσο γρουσούζικη ήταν η φετινή προσπάθεια, η οποία ήταν τροχοδρομημένη για να τελειώσει εντός τριών μηνών, ενώ τελικά μας πήρε εννέα! Να φανταστείς, στο μεταξύ γέννησαν και οι γκαστρωμένες, έχουν ήδη βρέφη τεσσάρων μηνών και εμείς ακόμα πρεμιέρα δεν είδαμε.

Πάλι καλά να λέμε που όλη αυτή η διαδικασία δεν έφερε ρήξη στη σχέση μου με τη Μπρέντα (ναι, παίζει κι αυτή στο έργο την καθαρίστρια, οικιακή βοηθό). Γιατί το τελευταίο που θα ήθελα, ήταν να έχω και προστριβές μαζί της. Όσες φορές έτυχε να καβγαδίσουμε στην πρόβα, μου έλεγε ότι είμαστε σαν τη Βουγιουκλάκη και τον Παπαμιχαήλ που δεν χωρούσαν στον ίδιο θίασο! Χαχα, ναι τόσο ψώνια είμαστε.

Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι τώρα βρισκόμαστε προ των πυλών, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να το απολαύσουμε και να ξεχάσουμε τι τραβήξαμε, γιατί στο κάτω κάτω της γραφής, μ’ αυτούς τους ανθρώπους πέρασα τα άπειρα τα τελευταία χρόνια, μου συμπαραστάθηκαν πολύ τότε με το χειρουργείο και εξ αιτίας τους γνώρισα και τη Μπρέντα. Τους θεωρώ δεύτερη οικογένεια και ισχύει, δεν το λέω έτσι για να το πω.

Πέραν τούτων, πρόκειται για αρκετά δουλεμένη παράσταση, να φανταστείς θα χρησιμοποιήσουμε και την περιστρεφόμενη σκηνή στο θέατρο που θα προσθέτει ενδιαφέρον στο έργο, καθώς και βίντεο γουόλ στο οποίο θα προβάλλονται εξωτερικά γυρίσματα που κάναμε. Δεν μπορείς να πεις, τέτοια μόνο στις παραστάσεις των Ρήγα - Αποστόλου στην Αθήνα βλέπεις! Να έρθετε να μας δείτε, γιατί προ πάντων σε μισογεμάτα θέατρα, εγώ δεν παίζω! Οι φανατικοί της ομάδας έκλεισαν ήδη εισιτήρια.

Θα είναι η τρίτη σε σειρά ερασιτεχνική παράσταση της ομάδας του δικηγορικού συλλόγου Λευκωσίας, νομίζω θα ακολουθήσει την πετυχημένη πορεία των πρώτων δύο. Τώρα, αν θα υπάρξει και τέταρτη του χρόνου, δεν παίρνω κι όρκο…

Τα Στερεότυπα και οι Γλάροι

Σήμερα, το παραδέχομαι, βαρέθηκα πολύ. Είχαμε που είχαμε 8ωρο διαλέξεων στο συνέδριο, το απόγευμα μας παστώσανε όλους πάνω σε ένα καραβάκι-σκυλοπνίχτη και μας πήγανε τάχα μου βαρκάδα στις όχθες της αδριατικής. Δυόμιση ώρες βαρκάδα, πέρα-δώθε, παπάριασε το μάτι μου να βλέπει θάλασσα!

Για να περάσει η ώρα, παρατηρούσα τους ευρωπαίους συνέδρους σε όλη τη διάρκεια της κρουαζιέρας και επιβεβαίωνα διάφορα στερεότυπα.

Ήταν ο άλλος λίγο κουνιστούλης; Εγγλέζος μας προέκυπτε. Ήρθαν οι άλλοι ντυμένοι με τουξέντο και παπιόν; Γερμανοί στα σίγουρα! Ήταν η άλλη ξανθιά με σπασμένη επιδερμίδα και φαινόταν 40αρα; Σκανδιναβή οπωσδήποτε!

Είχαμε και ένα Ιταλό, πιο τυποποιημένος πεθαίνεις! Φόρησε την κουστουμιά και νόμιζε θα γαμήσει όλο το συνέδριο. Δεν άφησε γυναίκα αχούφτωτη, ο πούστης! Τον παρατηρούσα σ' όλο το ταξίδι: με του ψύλλου πήδημα έβρισκε αφορμή να αγγίξει την άλλη σε επίμαχο σημείο τάχα μου, "φιλικά". Μωρέ που τα πουλάς αυτά... Ο ορισμός του γλοιώδη καζανόβα! Αν πάει και Μύκονο το καλοκαίρι, συμπληρώθηκε το καρέ!

Καθόμουν, που λες, στο κατάστρωμα και παρακολουθούσα αυτές τις εικόνες, ώσπου ήρθε κι έδεσε το βύσσινο! Πήρε το μάτι μου την τουρκική αποστολή. Έσμιξαν οι Τούρκοι με τους Μαλτέζους, έγιναν μια παρέα, και τι έκαναν, στον σταυρό που σου κάνω;

Μαδούσαν τη ψίχα του ψωμιού από το πανέρι του τραπεζιού και τάιζαν τους γλάρους! Σαν μωρά της πρώτης Δημοτικού!

- "Μα, τι ζώα!"
Οι Τούρκοι, όχι οι γλάροι.

Μυρίστηκαν οι γλάροι το ψωμί και δημιούργησαν σμήνη, συνάχτηκαν πάνω από τα κεφάλια μας και όλο και πλησίαζαν να φάνε! "Είναι θέμα χρόνου να φάμε την κουτσουλιά στο κεφάλι", σκέφτηκα. Και δεν ξέρεις τι εστί σκατό του γλάρου! Ρώτα με κι εμένα που σπούδασα στο Κάρντιφ, που είναι λιμάνι, και τους είχα δορυφόρους πάνω στο κεφάλι μου ένα χρόνο... Χέζουν ένα πηχτό πράμα, σαν χλαπάτσα, δέκα μέρες τρίβεσαι να καθαρίσεις!

Να πολλαπλασιάζονται οι γλάροι από πάνω μας, οι Τούρκοι και οι Μαλτέζοι να συνεχίζουν να χαιρεντίζονται λες και βρίσκονται στον εθνικό κήπο και ταίζουν πάπιες, κι εγώ να σκέφτομαι:

"Κοίτα λαό που θα μοιραστώ πατρίδα μαζί του μια μέρα! Αν είναι δυνατόν, διακοσίων χρονών άνθρωποι, να διασκεδάζουν ταίζοντας γλάρους! Καλά, και οι Μαλτέζοι δεν πάνε πίσω, απαράδεκτοι. Λες και μεγάλωσαν σε στάβλο! Κοίτα εδώ χαρά που κάνουν με τους γλάρους!"

Στο μεταξύ οι γλάροι να αφηνιάζουν, σαν ταινία του Χίτσκοκ, να κάνουν κρα, κρα, κρα κι εγώ να μην ξέρω από που θα μου έρθει.

"πέιραζε δηλαδή να κάτσουν στα αβγά τους, (οι Τουρκομαλτέζοι, όχι οι γλάροι), όπως κάνουν οι Γερμανοί, οι σκανδιναβοί, οι Γάλλοι εδώ δίπλα μου; Μα, νομίζεις είναι τυχαία που δημιουργούνται τα στερεότυπα, μάνα μου; Γιατί από ολόκληρο συνέδριο 50 χωρών, οι μόνοι που έδειξαν τον νου τους είναι οι μεσόγειοι;"

Ώσπου να τελειώσω τη σκέψη μου, γύρισα το κεφάλι μου και είδα τους Γερμανούς και τους Φινλανδούς να μαδούν το ψωμί και να το τάιζουν στους γλάρους από την άλλη μεριά του πλοίου...

ΟΚ, whatever...