Το Πιπίνι

Τελευταίως άρχισε να μου αρέσει μία μικρούλα.

Καλά, δεν φορά ακόμα πάνες, αλλά δεδομένου πως εγώ γίνομαι σε ένα μήνα τριάντα, αυτή θεωρείται νιάνιαρο. Είναι 19.

Ανέκαθεν μου άρεσαν οι μικρούλες. Αυτό το “I am not a girl, not yet a woman” έχει μία γοητεία ακαταμάχητη. Έχουν όλες ένα δερματάκι τόσο φρέσκο, τόσο ανόθευτο από το make up που φορούν οι γυναίκες της ηλικίας μου, έχουν όλες ένα μαλλί που ακόμα δεν ποτίστηκε ούτε κάηκε από το οξυζενέ και το πολύ το κομμωτήριο (εντάξει, αυτό δεν ισχύει για όλα τα πιπίνια)… Αυτό που εννοώ, είναι ότι οι 19 something μου εκπέμπουν μία παιδικότητα συνδυασμένη με θηλυκότητα απαλλαγμένη από την πουτανιά που εμένα με μαγεύει.

Το πρόβλημα μου είναι ότι εγώ νιώθω άβολα όταν πάω να μπλέξω τα μπούτια μου μαζί τους. Πέρσι νταραβερίστηκα με μία 20αρα και ελάχιστα πράγματα είχαμε να συζητήσουμε μεταξύ μας. Τα προβλήματά της φάνταζαν πολύ μικρά μπροστά στα δικά μου. Εκείνη ανησυχούσε αν θα προλάβει να παραδώσει την εργασία στο πανεπιστήμιο εμπρόθεσμα - εγώ ανησυχούσα για το αν θα αντεπεξέλθω με τις δόσεις των δανείων που ήθελα να κάνω. Εκείνη είχε προβλήματα με τους συγκάτοικους που δεν έκαναν ησυχία, εγώ ήθελα να ζητήσω αύξηση μισθού. Δεν δούλεψε.

Πιο παλιά είχα μπλέξει και με μία μαθήτρια λυκείου. Εκεί όχι μόνο δεν μπορούσα να επικοινωνήσω, αλλά ένιωθα και άγχος μην τυχόν με μπουζουριάσουν οι μπάτσοι για αποπλάνηση ανηλίκου. Βγαίναμε ραντεβού και αυτή έλεγε ψέματα στη μάνα της για να βρεθούμε. Η οποία μάνα της ήταν μόλις 15 χρόνια μεγαλύτερή μου. Κατάλαβες! Πόσο άβολα ένιωθα δεν περιγράφεται. Όμως, με δυσκολία μπορούσα να αντισταθώ στην γοητεία που εξέπεμπε το νεαρό της ηλικίας της. Όταν μια μέρα μου είπε ότι έχει δυσκολία να μιλήσει μαζί μου γιατί η μάνα της «δεν την αφήνει να μπει στο ίντερνετ μετά τις 10:00 το βράδυ» είπα ότι αυτό το πράμα δεν βοηθά κανέναν μας και το έκοψα.

Ναι, με τα πιπίνια θα ζήσεις τον παιδικό έρωτα που δεν έζησες. Θα σε αποθεώσουν βλέποντας στο πρόσωπό σου τον άντρα, τον προστάτη, το φαλλικό είδωλο. Θα σου κάνουν τούμπανο την αυτοπεποίθηση και τον καβάλο. Αλλά, δεν θα δουλέψει. Με μένα τουλάχιστον, δεν δουλεύει. Δεν θα δουλέψει γιατί κι εγώ κατά βάθος αισθάνομαι συνομήλικος τους, και αυτό τους χαλά τη φαντασίωση. Μην κοιτάς που μεγαλώνω απ’ έξω μου. Εγώ ακόμα νιώθω ότι πάω σχολείο. Και μόνο μ’ αυτές μπορώ ακόμα να ελπίζω ότι θα κάνω αυτά που ονειρεύομαι σε μία σχέση των στάνταρς μου (δηλαδή, γυρίζοντας άπειρα βίντεο κλιπ, κάνοντας νυχτερινές αυθόρμητες τρέλες σε παραλίες και εξορμήσεις στα πιο ανατρεπτικά μέρη του πλανήτη). Τώρα δεν λέω ότι είναι αδύνατον να βρεις 30αρα καβλωμένη για τρέλες, αλλά εμένα μου ακούγεται πιο δύσκολο.

Στα λέω όλα αυτά, γιατί ψες είδα και στο X-Factor τις αδελφές ‘Τικ-Τοκ’ και μια ενόχληση στα χαμηλά την αισθάνθηκα.

Μα, δεν είναι δυο άγγελοι; Να τις βάλεις δίπλα, δίπλα, να ενώσεις τα μάγουλά τους και εσύ απλώς να ρίχνεις στο πρόσωπό τους πινελιές με τη γλώσσα σου. Μ’ αυτό τον πόθο θα πεθάνω!

Δεν ξέρω τι θα κάνω με το νέο πιπίνι που γνώρισα. Χθές πάνω που ήθελα να πάρω το τηλέφωνό της, ήρθε η μαμά της να την παραλάβει και ξενέρωσα. Είμαι καταδικασμένος. Είμαι ένας πορνόγερος!

Βάνα Κουράγιο

Επειδή δεν μπορώ να ανοίγω το μπλογκ μου και να μου έρχεται αναγούλα από την προηγούμενη ανάρτηση, προχωρώ εκτάκτως σε νέο θέμα.

Σήμερα το πρωί, ο Λιάγκας είχε καλεσμένη τη Βάνα Μπάρμπα. Έγινε ένα μπέρδεμα, μία κακή συνεννόηση ως προς τον χρόνο που θα της αφιέρωναν και η Μπάρμπα τα πήρε στο κρανίο και σηκώθηκε και έφυγε άρον-άρον.

Ιδού:

Καλά, ποια νομίζει πως είναι η Μπάρμπα και θέλει και πάνω από μισάωρο για να εμφανιστεί σε πρωϊνάδικο; Σε εκπομπή με μόδες, ζώδια και μαγειρικές θα εμφανιζόταν, τι έχει να μας πει που απαιτεί περισσότερο χρόνο από 25’; Στη Βουλή των Εφήβων θα έβγαινε και θα μιλούσε για το ΔΝΤ;

Θα μιλούσε για την παράσταση της η κυρία. Και σιγά την Επίδαυρο. Ξεχνά ότι ο μόνος λόγος που έγινε γνωστή είναι επειδή είχε δυο μεγάλα βυζιά που γαλούχησαν γενιές και γενιές και για τίποτα άλλο. Εντάξει, έπαιξε στο Mediterraneo που προτάθηκε για όσκαρ πριν 150 χρόνια. Ε, και; Έκτοτε τι περισσότερο έκανε; Φωτογραφήσεις ξώβυζες στο ΚΛΙΚ και στο Νίτρο; Χαίρω πολύ.

Μόνο τα τελευταία δυο χρόνια, η Μπάρμπα δεν κατάφερε να βγάλει θεατρική παράσταση για πάνω από ένα μήνα με τις ιδιοτροπίες της και τα τσαλίμια της. Τι να θυμηθώ; Το «Αιδοίων Μονόλογοι» που κράτησε δυο βδομάδες, ή το τρισάθλιο talk show στην πιτσαρία της Βίσση που πετσοκόπηκε από τη Μιμή Ντενίση; Δεν νομίζω να χρειάζεται να πω περισσότερα, όλοι συμφωνούμε ότι η Βάνα πρέπει απλά να γδύνεται και να μην πολύ-μιλά! Ακούς εκεί, θέλει περισσότερο χρόνο από 25’! Ποια είσαι κυρά μου;

Αλλά και ο Λιάγκας… καλός γλείφτης. Όταν κατάλαβε ότι ήταν εκνευρισμένη πήγε να την καλοπιάσει δηλώνοντας: «Φυσικά, 25’ δεν φτάνουν ποτέ για μια Βάνα Μπάρμπα» αλλά όταν είδε ότι αυτή τον έχει γραμμένο, το γύρισε και βγήκε να δηλώσει στο yupi ότι «Ούτε ο Χάρρισον Φορντ δεν βγαίνει σε εκπομπές για 25’!» Το ύφος του στον αέρα ήταν όλα τα λεφτά, τύπου: «Θύμωσε κι έφυγε η φάουσα!»

Έπρεπε να ήμουν εγώ παρουσιαστής… Θα έπεφτε άγριο χαστούκι και όχι μόνο... Κι ας ήταν οικογενειακή η ζώνη.

Ήρθε το Τέλος της Αφίσας!

Just the 2 of Us

Σκέψεις και συναισθήματα για το Just the two of us:

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα έκανε ένα μίνι τηλεοπτικό θαύμα. Όλοι οι άνεργοι «αστέρες» συναθροίστηκαν σε ένα πρόγραμμα για να περισώσουν τουλάχιστον την παρουσία τους στη ζώου μπίζνες, εφόσον δεν μπορούν να περισώσουν τους μισθούς τους. Υπό άλλες συνθήκες, όλοι αυτοί, ούτε για μισό guest δεν θα συγκινούνταν να παραστούν. Τώρα, δίνονται μάχες! Αυτό είναι καλό για τον τηλεθεατή.

Καθόλου δεν με χάλασε η νεκρανάσταση της Ελπίδας και του Πανταζή. Τους θεωρώ «μορφές» και καλώς αξιοποιούνται στο σόου. Ο Πανταζής όμως, έπρεπε να λέει αποκλειστικά δικά του τραγούδια. Δεν γίνεται να έχουμε τον άνθρωπο που τραγούδησε το «ωραιότερο πλάσμα», το «είναι αστείο» και το «εγώ δεν είμαι εγώ» και να τον βάζουν να τραγουδά αφρικανικές παπαριές. Για την Ελπίδα δεν έχω άποψη, εκτός από τον Σωκράτη σούπερ-στάρ δεν ξέρω αν έχει άλλα τραγούδια. Α, ναι. Έχει το «τώρα ζω!»

Θέλω να κερδίσει η Ελένη Φιλίνη που ήταν η απόλυτη παιδική μου φαντασίωση. Η γυναίκα που με έκανε να πιάνω το πουλί μου χωρίς να ξέρω το γιατί όταν ήμουν 8-9 χρονών. Την αγαπώ. Δεν τραγουδά καλά, αλλά την αγαπώ. Επίσης, να σου πω ότι απεχθάνομαι θανάσιμα την Φουρέιρα (τα είπαμε και παλιότερα), καθώς επίσης την απόλυτη χωρκάτισσα Φλώρα Θεοδώρου, που με τους μορφασμούς της επί σκηνής μου θυμίζει Κύπρια παίκτρια στα προκριματικά του X-Factor, που χαριεντίζεται όταν περνά στην επόμενη φάση με τις μουζούρες ξαδέλφες της να περιμένουν έξω από το Hilton Park. Αν δεν ήταν ο (θεός!) Δάντης να τη χωρίσει, δεν θα ασχολούνταν κανένας μαζί της.

Η κριτική επιτροπή είναι τουλάχιστον κρυόπλαστη. Ο Τουρνάς είναι υπερβολικά γλυκανάλατος σε σημείο που απορώ αν υπηρέτησε ποτέ το Ροκ. Η Λυδία είναι μία από τις αγαπημένες μου, θα ήθελα να την παντρευτώ, αλλά τη βρίσκω πολύ νεαρή για να είναι σε θέση κριτή. Η δε άλλη τύπισσα ακόμη δεν κατάλαβα τι ρόλο παίζει. Ο Κορκολής έπιασε το νόημα και την κάνει με ελαφρά σιγά, σιγά. Μέχρι και στην Φρανκφούρτη αυτό-εξορίστηκε να γλιτώσει. Αν η επιτροπή δεν ξεκατινιαστεί σύντομα δεν προβλέπω να φτάνουμε τα Χριστούγεννα.

Ο Βλοντάκης πειράχτηκε που τον προέβαλαν ως γκόμενο αντί για ολυμπιονίκη και το έκανε ολόκληρο θέμα προχθές στη «Σκορδαλιά». Το μάσησαν και απόψε κάμποσο το θέμα. Ναι, καλά. Όταν έβαφε τα μαλλιά του ανταύγειες και έβγαζε τον κώλο του σε κοινή θέα – πάντα για φιλανθρωπικό σκοπό- το αρχαίο πνεύμα αθάνατο είχε στο μυαλό!

Ο Καπουτζίδης κάνει το σόου πιο ενδιαφέρον με τα πετυχημένα σχόλιά του, αν και δεν μπορώ να τον ακούω για πάρα πολλή ώρα. Παρά-κακαρίζει. Πάντως, τον προτιμώ και από την Μακρυπούλια, και από τον Ρουβά και από την άλλη τη Μπίμπο που του δώσανε για συμπαρουσιάστρια. Μην μιλήσουμε για Μικρούτσικο!

Φιλίνη for the win!

Σαν Μαλάκας!

Για δυο πράγματα με απεχθάνομαι.

Το πρώτο είναι ότι πολύ συχνά επιζητώ στη ζωή μου την παρουσία ατόμων (όπου άτομα, βλέπε γκόμενες) που μου φέρθηκαν σκάρτα, απλά και μόνο επειδή οι καλές αναμνήσεις που έχω από αυτές υπερνικούν τις κακές. Μπορεί δηλαδή η άλλη να ήταν η απόλυτη καριόλα απέναντί μου, να μου συμπεριφέρθηκε απαράδεκτα, να με έχει μέχρι και σήμερα χεσμένο, να μην θυμάται καν το πρώτο μας τραγούδι, να μη θυμάται ούτε στιγμή από τις διακοπές μας κάποιο καλοκαίρι, αλλά εγώ να την πεθυμώ και να την επιζητώ για μία τρυφερή στιγμή που μπορεί να μοιραστήκαμε και που ο εγκέφαλός μου αρνείται να διαγράψει. Σαν μαλάκας.

Στο μεταξύ περνούν τα χρόνια, αλλάζει επιπλέον ο (σκατό)χαρακτήρας της, η προσωπικότητά της, κι εγώ ενώ έχω απέναντί μου μία ξένη, μία γυναίκα που δεν έχει τίποτα κοινό με τη νεράιδα που αγάπησα και αποθέωσα, εξακολουθώ να την επιζητώ. Μπορεί να την έχω απέναντί μου στο καφέ, πλήρως μεταλλαγμένη, κι εγώ να επιμένω ότι κάπου μέσα της κρύβεται το κορίτσι που λάτρεψα και να το περιμένω να εμφανιστεί. Δεν συμβαίνει. Αλλά εγώ ελπίζω. Και χαραμίζω χρόνο μαζί της. Με το φάντασμά της. Σαν μαλάκας.

Πότε θα βάλω μυαλό και πότε θα μάθω να πηγαίνω παραπέρα, ένας Θεός ξέρει.

Η ανάμνηση είναι ό, τι χειρότερο έχω. Και όπως ξανάγραψα, έχω πολύ δυνατές μνήμες. Δεν σβήνονται. Και παρόλο που ξέρω πως αυτό είναι λάθος, αφήνομαι και απολαμβάνω τη θλίψη που μου προκαλούν. Σαν μαλάκας.

Το δεύτερο πράγμα που απεχθάνομαι επάνω μου, είναι ότι ακόμη δεν έπεισα τον εαυτό μου πως με ειδικές ομάδες πληθυσμού δεν αξίζει τον κόπο να μπαίνεις σε συζήτηση. Για παράδειγμα, μπορεί να γνωρίζω ότι η διανόηση του τάδε φτάνει μέχρι το 4 στα 10, αλλά παρόλα αυτά, επειδή δεν θέλω να τον υποτιμήσω, ούτε να θεωρήσω ότι εγώ αξίζω περισσότερα από εκείνον να επιχειρήσω διάλογο. Ε, δεν γίνεται! Ο ηλίθιος είναι αήττητος κι εσύ απλά θα χάσεις τη ζαχαρένια σου. Σαν μαλάκας.

Ακούγεται αλαζονικό, και ίσως να είναι μέχρι ενός βαθμού, αλλά νισάφι. Δεν θα χαλώ εγώ την υγεία μου, για να συζητώ με άτομα περιορισμένης ευθύνης. Π.Χ. δεν μπορώ να πείσω την Ελένη Λουκά ότι δεν είναι ιερομάρτυρας και ότι είναι απλά μία καημένη με εμφανή δείγματα σχιζοφρένειας. Δεν μπορώ να πείσω τον Ταμπάκη ότι δεν είναι τραγουδιστής και ότι είναι απλά ένα κλωτσοσκούφι της Πάνια. Αλλά πάντα πέφτω στην παγίδα και εμπλέκομαι σε συζήτηση με τον εκάστοτε Ταμπάκη, διότι πρώτον έχω πάντα μία κρυφή ελπίδα ότι δεν είναι τόσο χαζός όσο φαίνεται, ή επειδή δεν θεωρώ ότι εγώ είμαι πιο έξυπνος από αυτόν για να τον σνομπάρω. Λάθος.

Το πιο πάνω κουσούρι μου, βρίσκει κραυγαλέα εφαρμογή σε συζητήσεις με τους γονείς. Ουδέποτε θα χωνέψω ότι οι άνθρωποι που με μεγάλωσαν και μου μάθαιναν κάποτε τον κόσμο, σήμερα ισχυρίζονται πράγματα ανήκουστα, με τόση γεροντική ανία που εφόσον δεν μπορείς να τα αντικρούσεις με λογικά επιχειρήματα, πρέπει απλά να αλλάξεις θέμα και να διακόψεις τη συζήτηση μαζί τους. Υποσχέθηκα άπειρες φορές στον εαυτό μου ότι σοβαρές συζητήσεις με γονείς που έχουν περάσει την ηλικία των 40 ΔΕΝ θα ξανακάνω, αλλά παρόλα αυτά πάλι πέφτω στην παγίδα τους. Και όλα αυτά, επειδή δεν θέλω να πιστέψω ότι γέρασαν αυτοί που κάποτε στα μάτια μου ήταν αυθεντίες. Δείξε μου τον μαλάκα. Παρών!

Απαιτείται τρομερή ψυχική δύναμη για να αποδεχτείς τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, να αυτοπειθαρχήσεις, να αντισταθείς αλλά και να αποβάλεις από πάνω σου όλα αυτά τα πτώματα-περιττώματα του παρόντος και του παρελθόντος που σε αλλοτριώνουν τόσο καιρό.

Απαιτείται τρομερή ψυχική δύναμη. Και ο μαλάκας, δεν την έχω.

Master Πάτερ

Χαζολογούσα στο Twitter διαβάζοντας ατάκες αγαπημένων ανθρώπων, ώσπου κάποιος έριξε στο τραπέζι την ιδέα για ένα νέο, καταπληκτικό reality στην τηλεόραση. Το ένα και μοναδικό, ασύλληπτης έμπνευσης: Master Πάτερ!

Το Master Πάτερ, όπως ήδη κατάλαβες, θα αφορά τους παπάδες! Παπάδες από όλη την Κύπρο θα διαγωνίζονται στην ορθή και αποτελεσματική λειτουργία της εκκλησίας τους.

Για αρχή, προτείνω να λάβουν μέρος τρεις παπάδες μόνο. Θα διαγωνίζονται κάθε βδομάδα σε διάφορες αποστολές, και θα βαθμολογούνται από ειδική, λαμπρή επιτροπή, απαρτισμένη από υψηλά ιστάμενους της αρχιεπισκοπής, συν την Ελένη Λουκά (πάντα χρειάζεται ένας celebrity για να αποχτά αξία το παιχνίδι, τύπου: blessing with the stars). Η Λουκά, εδώ που τα λέμε, μπορεί να αξιοποιηθεί και ως κεντρική παρουσιάστρια, βλέπε ρόλο Βίκυς Καγιά.

Οι αποστολές που θα τους ανατίθενται κάθε βδομάδα από τον Big Brother (δηλ. τον Θεό), θα αφορούν την ομαλή και αρμονική λειτουργία της εκκλησίας. Θα πρέπει να φέρουν εις πέρας διάφορες δραστηριότητες. Για παράδειγμα, θα τους ζητηθεί να λύσουν διάφορα ακανθώδη προβλήματα, όπως να παντρέψουν έναν Χριστιανό με μια Μωαμεθανή («Τούτη έννεν δούλη του Θεού σιόρ, εν δούλα που καθαρίζει!») ή να βαφτίσουν ένα μωρό με ξενικό όνομα (Το «Σιμόνη» έννεν όνομα του χαϊρκού. Θα την βαφτίσω Μαρία, τζι ας φακκάτε!»).

Όσο θα περνά ο καιρός και θα δυσκολεύει το παιχνίδι, οι επίδοξοι Master Πατέρες θα διαγωνίζονται σε πιο πρακτικές δοκιμασίες, όπως: Φτιάξτε Θεία Κοινωνία για να ποτίσετε ένα ολόκληρο Δημοτικό Σχολείο, ψήστε καραμελωμένα αντίδωρα για κάποιο γηροκομείο της ενορίας, ετοιμάστε αγιασμό με ψιλοκομμένο δυόσμο. Βλέπω ήδη μπροστά μου τη Μανωλίδου να δοκιμάζει το αντίδωρο και να το βγάζει σκάρτο, ως «πολύ ζαχαρωμένο!»

Εγώ βέβαια, σκίζω τα ράσα μου για το τραγουδιστικό μέρος, όπου θα πρέπει οι πατέρες να παρουσιάζουν κι από έναν ύμνο, κάποια προσευχή στα λάιβ. «Προσευχήηηηη, τα χείλη μου για σένανε λένεεεε, και τα μάτια μου μερόνυχτα κλαίνεεεε!»

Οι παπάδες που θα περάσουν στον τελικό θα διαγωνιστούν σε πιο mystifying δοκιμασίες, τύπου Uri Gueller. Θα πρέπει, ας πούμε, να κάνουν με την προσευχή τους μία εικόνα να δακρύσει, ή μία καμπάνα να χτυπήσει. Θα πρέπει να πραγματοποιήσουν θαύματα, όπως κάποια ανάσταση, ή κάποια ίαση.

Το δωματιάκι στο πλάι κάθε εκκλησίας, στο οποίο γίνονται οι εξομολογήσεις των πιστών, θα θεωρείται «δωμάτιο επικοινωνίας». Οι πατέρες θα μπορούν να μπαίνουν εκεί όποτε θέλουν για να ξεκατινιαστούν. Επίσης, με το πέρας κάθε δοκιμασίας στα λάιβ, οι πατέρες θα περνούν πίσω από το Ιερό, δηλαδή στα παρασκήνια, όπου ένας ψάλτης (κατά προτίμηση ο Στάθης) θα τους παίρνει μίνι-συνέντευξη ώσπου να ανακοινωθεί η βαθμολογία τους.

Οι παπάδες που θα παραβαίνουν τους κανόνες εξοργίζοντας τον Big Brother, θα εξορίζονται στο Άγιο Όρος. Εκεί θα υποβάλλονται σε δοκιμασίες τύπου Survivor, δηλαδή: περπάτα ξυπόλητος πάνω σε κάρβουνα, μπες μες το βαρέλι με τις τρύπες, κλειδώσου μες το κελί σου χωρίς φαΐ για πολλές μέρες, ώσπου να πλαντάξεις… Τέτοια.

Ο νικητής του Master Πάτερ θα χρίζεται Άγιος. Θα κυκλοφορεί το Εικόνισμά του άμεσα, το οποίο και θα πουλιέται από πλανόδιους στις καφετέριες και θα τοποθετείται για λίγο καιρό στο ιερό όλων των ναών. Τα μεσημεριανά θα λυσσάξουν: «Μα πόσοι άγιοι να βγαίνουν κάθε χρόνο» και θα κάνουν αφιερώματα τύπου: «Τι απέγιναν οι προηγούμενοι Άγιοι των reality;» Θα έχουν μάλιστα live link με τον Αγ. Βασίλη στη Λαπωνία, ο οποίος θα δηλώνει: «Οι νέοι Άγιοι δεν συγκρίνονται με εμάς τους παλιούς. Οι νέοι βιάζονται να κάνουν θαύματα. Εμείς οι παλιοί, είχαμε άλλα ήθη, άλλη νοοτροπία!»

Ο νικητής του Master Πάτερ θα αποστέλλεται να μας εκπροσωπήσει στο εξωτερικό σε μεγαλύτερους διαγωνισμούς που θα διοργανώνει το Βατικανό, βλέπε Master Pope. Ο Έλληνας μάστερ θα ψηφίζει τον Κύπριο μάστερ και θα πέσουν οι καθολικοί να μας φάνε, ότι ανταλλάζουμε ψήφους κάθε χρόνο.

Εντάξει, σκάζω, το παράχεσα.

Θυελλώδης Έρωτας

Πριν λίγο μεταδόθηκε στην τηλεόραση η τελευταία διαφήμιση που έγραψα ενόσω δούλευα ακόμη ως κειμενογράφος σε διαφημιστική εταιρεία. Πρόκειται για τη διαφήμιση των Γενικών Ασφαλειών της Τράπεζας Κύπρου για προστασία από φυσικούς κινδύνους. Ιδού:

Το δράμα (μου) πίσω από το σενάριο:

Αγαπώ και πονώ! Ερωτεύομαι χωρίς αντίκρισμα.

Λέω της άλλης ότι «γι αυτήν μπορώ να φέρω τον κόσμο άνω κάτω!» και ποιο το ευχαριστώ; Πάνω που πάει να λιώσει η καρδούλα μου, πάνω που αναθαρρεύω και βλέπω λιβάδια να φυτρώνουν στη ψυχούλα μου, γίνεται μια μαλακία, σηκώνεται δούρειος άνεμος και γκρεμίζει τα πάντα. Και μένεις με το πουλί στο χέρι. Κλασικά.

Το ζήσαμε μία φορά, το ζήσαμε δεύτερη, το ζήσαμε σχεδόν και τρίτη, το κάναμε διαφήμιση και ησυχάσαμε!

Έτσι είναι μάνα μου, η τέχνη αντιγράφει τη ζωή!

Το Νησί

Σήμερα στη δουλειά όλοι μιλάνε για το ‘Νησί.’

Δεν το είδα, βαριέμαι τα δράματα, μου αρκούν τα δικά μου. Με αφορμή όμως το post της RainTears στο οποίο σχολιάζει τον κοινωνικό ρατσισμό που αντιμετωπίζει από τους single φίλους της τώρα που απέκτησε το έτερο της ήμισυ, μου ήρθε μια ιδέα που αφορά τον ευρύτερο πόλεμο μεταξύ των άγαμων και των γαμημένων!

Να βρούμε κι εμείς ένα ακατοίκητο νησί πεταμένο στο Αιγαίο, μία βραχονησίδα έστω, και να εξορίζουμε εκεί όλους τους singles. Όσοι Κύπριοι είναι μόνοι τους, είτε κατ’ επιλογή, είτε επειδή δεν αξιώνονται να βρουν, όσοι αρνούνται να συμβιβαστούν με τον θεσμό του γάμου και όλων των συνεπειών του, θα πακετάρονται πάραυτα για το ‘νησί’. Θα το ονομάσουμε ‘Μπακουρονήσι’ και μια μέρα θα γίνει κι αυτό σήριαλ.

Οι κάτοικοι του νησιού θα υπόκεινται σε διάφορα βασανιστήρια προκειμένου να ζευγαρώσουν. Θα είναι αναγκασμένοι να περιφέρονται στα σοκάκια του νησιού γυμνοί. Οι γυναίκες μονίμως στα τέσσερα θα μπουσουλάνε. Οι άντρες θα τρώνε με το ζόρι αφροδισιακά για να έχουν μόνιμα στύση. Όσοι δεν υπακούν στους νόμους του νησιού θα καταδικάζονται σε… «singlονισμό». Πρόκειται για ένα θάλαμο βασανιστηρίων στον οποίο ακούς παιδάκια να κλαίνε και δεν σ’ αφήνουν να κοιμηθείς.

Στο Μπακουρονήσι:

Βασίλισσα θα είναι η Λιζ Τέηλορ που έδειξε το σωστό παράδειγμα και έκανε άπειρους γάμους.

Τα Χριστούγεννα και το Πάσχα θα καταργηθούν. Στη θέση τους θα μπουν ειδικές εορτές που θα ονομάζονται «τα προξενιά» και θα σηματοδοτούν την περίοδο νέων γνωριμιών για γάμο. Τα «προξενιά» θα διαρκούν τρεις βδομάδες.

Ο Εθνικός Ύμνος θα είναι το «Είσαι το ταίρι μου» του Πασχάλη.

Ανατρεπτικά, αναρχικά τραγούδια τύπου: «Μόνη μου τα βράδια βγαίνω, μόνη μου», «πιο καλή μοναξιά», «περνώ και μόνη μου καλά» και «Μόνος μου, μόνος μου» του Χατζηγιάννη, θα απαγορεύονται διά ροπάλου.

Βιβλία τύπου: «Εκατό χρόνια μοναξιάς» θα πετάγονται στη θάλασσα.

Η επίσημη παραδοσιακή στολή του νησιού θα είναι το νυφικό και το γαμπριάτικο κοστούμι.

Όσοι κάτοικοι προσπαθήσουν να αποδράσουν θα καταδικάζονται σε εξόντωση. Θα τους θάβουν σε ένα λάκκο στη κεντρική πλατεία και θα λιθοβολούνται με Αθηαινίτικα λουκούμια ώσπου να πεθάνουν.

Εννοείται ότι, αν κάποιος εξορισμένος μετανοήσει, δηλαδή γιάνει και βρει το έτερο του ήμισυ, θα επιστρέφει κανονικά στην Κύπρο με τη βάρκα του μάστρε Κυριάκου που θα εκτελεί διαδρομές, Μπακουρονήσι – Λάρνακα, αυθημερόν.

Όταν το νησί γίνει με το καλό τηλεοπτικό σήριαλ, το soundtrack θα το ερμηνεύει ο Σταύρος (αυτός που κέρδισε το X-Factor2), με το ομώνυμο σουξεδάκι του.

Δεν Αλλάζω!

Παρόλο που έχω πει ότι δεν πρόκειται να ασχοληθώ ξανά με την αποκατάσταση της ερωτικής μου ζωής, και ότι θα αφήσω τη μοίρα του πέους μου στο φλου, πάντα κάτι γίνεται και στο τέλος πέφτω με τα μούτρα. Και με μισώ που αναιρώ τις υποσχέσεις που έδωσα στον εαυτό μου. Ότι δηλαδή, μετά το ανεύρυσμα δεν πρόκειται να ξαναχαλαστώ για μισό βυζί και μισό αποτριχωμένο αιδοίο.

Λοιπόν, άκου καλά, επίδοξη γκόμενα:

Δεν μπορώ να απολογούμαι για το τι είμαι, πως ζω και πως σκέφτομαι. Ορίστε το μπλογκ μου, διάβασέ με, κι αν σου κάνω, αγόρασέ με. Εγώ δεν αισθάνομαι ότι έχω να σου δώσω εξηγήσεις, ή να συμβιβαστώ με οτιδήποτε. Είμαι σαν το Σχέδιο Αννάν! Take it or leave it! Μέση λύση δεν υπάρχει. Μάλλον, είμαι καλύτερος και από το Σχέδιο Αννάν, γιατί ακόμη κι αν με απορρίψεις, εγώ δεν θα προσπαθήσω να σου επιβληθώ πλαγίως. Ξεκάθαρες κουβέντες.

Δεν πρόκειται να αναχαιτίσω ξανά τον αχαλίνωτο ρομαντισμό μου για να μην ξενερώνεις. Ναι, όταν μ’ αρέσει κάποια βλέπω καρδούλες, τα πάντα ροζ, τραγουδώ, αγκαλιάζω, σφίγγω και τα δίνω όλα. Γνωρίζω εκ πείρας ότι αυτό είναι ξενερωτικό για τη μέση γκόμενα. Θέλεις τις μπάτσες και τα φτυσίματά σου στο γαμήσι, αλλά εμένα αυτό σπάνια μου βγαίνει. Μεγάλωσα με άλλα πρότυπα. Και αν μου βγαίνει κάποτε λίγη βία, είναι επειδή δεν σε θέλω πολύ. Οπότε, κρίνε και πράξε.

Ούτε τον κυνισμό μου πρόκειται να περιορίσω. Έτσι είμαι από τα έξι μου. Και το δικηγοριλίκι ενέτεινε αυτό μου το χαρακτηριστικό. Δεν πρόκειται να το αλλάξω, αντιθέτως, μ’ αρέσω όπως είμαι. Με αγαπώ! Γι αυτό, αν θέλεις να κάνουμε χωριό, προσαρμόσου.

Με λίγα λόγια, αυτό το σχιζοφρενικό «Σε θέλω λιγότερο ρομαντικό, περισσότερο βίαιο, λιγότερο κυνικό, περισσότερο αισιόδοξο, λιγότερο φλύαρο», δεν παίζει!

Επίσης, δεν πρόκειται να ξαναδώσω εξηγήσεις γιατί μου αρέσει η Βίσση (όποιος είναι αρκετά έξυπνος, ξέρει!), γιατί μου αρέσει να γράφω στο μπλογκ μου, γιατί τρώω μόνο μακαρόνια, γιατί, γιατί, γιατί. Δεν πρόκειται να μου δημιουργηθούν ενοχές για οτιδήποτε μου αρέσει. Ο κόσμος αδυνατεί να καταλάβει το «Μου αρέσει!» Όταν κάτι μου αρέσει, δεν το ψάχνω. Απλά το απολαμβάνω. Σε ρώτησα εγώ, ποτέ εσένα, γιατί είσαι όπως είσαι; Προσπάθησα να σε αλλάξω; Αν εσύ χαλιέσαι με το ποιόν μου, ιδού η πόρτα, κλείσ’ την φεύγοντας γιατί τελευταίως κάνει και ψύχρα!

Μία ζωή έχω, μισή κατ’ ακρίβεια, θα τη ζήσω όπως θέλω και δοξάζω τον Πλάστη μου που λίγο πριν τα 30 κατάλαβα ότι μια χαρά τη ζω και μόνος μου!

Μπορώ να σε αγαπήσω και να σε αποθεώσω, και το ξέρεις. Αλλά, με τους δικούς μου όρους.

Αγάπη είναι, εσύ!

Αγάπη είναι ο ιδρώτας στο μπλουζάκι σου,

Τα σβησμένα τα τσιγάρα στο τασάκι σου,

Η σκόνη στα παπούτσια που φοράς

Τα κομμένα νύχια που πετάς

Η λάμψη των ματιών σου

Το σουσάμι απ’ το κουλούρι στις σχισμούλες των δοντιών σου,

Αγάπη είναι εσύ, εσύ, εσύ, εσύ…

Σε βλέπω που είσαι έτοιμος να πέσεις να με φας! Ναι, σε σένα απευθύνομαι ψευτοκουλτουριάρη που άκουσες την Άννα να λέει ότι αγάπη είναι τα κομμένα νύχια που πετάς, το σουσάμι απ’ το κουλούρι στις σχισμούλες των δοντιών σου, κτλ. Ήθελες να ακούσεις μελοποιημένο Παπανούτσο και τώρα σε μάρανε ο Καρβέλας με τις φτηνές παρομοιώσεις του. Πρόσεχε, μην σκίσεις κάνα καλτσόν. Σε είδαμε πόσο εκτίμησες και το ‘αγάπη είναι να ακούς αγγέλους να σου τραγουδάνε, θεούς και δαίμονες να σου μιλάνε λόγια μαγικά!’

Ναι, ρε! Η αγάπη είναι παντού! Και ανάμεσα στις μεσοδαχτυλιές μου, και στον λαβύρινθο του αφτιού μου, στις κόρες των ματιών μου, στον ιδρωμένο αφαλό μου! Όπου θέλει είναι η αγάπη! Γι αυτό χαλάρωσε, και χόρεψε ώσπου να πέσεις κάτω!

Αυτή είναι η ποπ. Στην καλύτερη εκδοχή της!

Βισσάρα, Καρβελάρα μου! Σας αγαπώ!

Το 'Βράδυ' του Κωστόπουλου

Έκατσα κι εγώ απόψε, σαν τον βλάκα, να δω το «βράδυ» του Κωστόπουλου στον Alpha, με καλεσμένο τον Ρουβά!

Κατ’ αρχήν, να σου πω ότι το όλο concept μυρίζει Jerry Springer Show από το χιλιόμετρο (στο πιο παρακμιακό του όμως), πράγμα που εν μέρει παραδέχτηκε και ο Κωστόπουλος στην εισαγωγή της εκπομπής του. «Δύο άνθρωποι να μιλάνε, σε δυο καρέκλες.» Τώρα αυτό, πόσο μπορεί να εφαρμοστεί στην περίπτωση του Σάκη, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Το να κάνεις πρεμιέρα στο talk show σου με καλεσμένο τον Σάκη, είναι σαν να ανοίγεις μπαρμπέρικο και να έχεις για πρώτο πελάτη τον Ζουγανέλη. Τόσο ενδιαφέρον!

Οι ερωτήσεις του Κωστόπουλου ήταν τρομερά αδιάφορες. Μάζεψε όλα τα θέματα που έθιξε στα τελευταία 100 editorials του Nitro και τα μπούκωσε του Σάκη. Κι αυτός, αμήχανος και ανήμπορος να εκφράσει μια ολοκληρωμένη άποψη με συνοχή και λογική και ελάχιστη πνευματικότητα, κατέφυγε σε διαφήμιση της trident: Χαμογελούσε και ξερογλειφότανε μπροστά στη κάμερα. Όταν έχεις καλεσμένο τον Ρουβά, μάνα μου, δεν ρωτάς ερωτήσεις των οποίων οι απαντήσεις απαιτούν ανάπτυξη τύπου «σκέφτομαι και γράφω.» Ρωτάς ερωτήσεις που απαντούνται με ένα ναι ή ένα όχι. Τύπου ανάκριση στο αυτόφωρο.

Φερ’ ειπείν:
- Τα είχατε ή όχι, Χριστιανέ μου, με τον Ψινάκη;
- Είναι όντως φυτευτά τα δόντια σου, ή έχεις πολύ καλό οδοντίατρο;
- Σου εξήγησαν ποτέ γιατί εξαγριώθηκαν οι Κύπριοι με τη συναυλία του 1997 ανήμερα της γενοκτονίας των Ποντίων, ή ακόμα απορείς;
- Πόσα παίρνεις για κάθε επεισόδιο του X-Factor;
- Διαβάζεις ποτέ τα κείμενα της παρουσίασης ή όλα αυτά τα σαρδάμ στα λάιβ έγκεινται στην πρώτη ανάγνωση;
- Με τη Ζυγούλη είστε όντως ερωτευμένοι ή είναι όλο αυτό διαφημιστικό κόλπο;
- Το χώνεψες ποτέ ότι στη Γιουροβίζιον του 2009 ήρθες 9ος;

Αυτά θέλουμε να μάθουμε. Και φυσικά, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν τον ρώτησε. Ποιος νοιάζεται τώρα, αν θα θυμώσει ο Σάκης όταν η κόρη του, του παρουσιάσει τον γκόμενό της, σε 20 χρόνια από σήμερα; Πληζ!

Οπότε, ναι, σαν πρώτη εκπομπή, ο καλεσμένος ήταν μεγάλη αποτυχία και ο παρουσιαστής δεν το έσωζε με τίποτε.

Επιπλέον, μου έκανε εντύπωση που όλο το ακροατήριο αποτελούνταν από δημοσιογράφους που εργάζονται στα περιοδικά που εκδίδει ο παρουσιαστής. Φαντάζομαι, έπεσε μεγάλος εκβιασμός προκειμένου να βαράνε παλαμάκια στον λαλίστατο καλεσμένο του big boss. Και τέλος, απόρησα με το πόσο απελπισμένοι μπορεί να είναι οι ’48 Ώρες’ για να στέκονται όρθιοι και να ρίχνουν ρεφρενάκια στα γεμίσματα της εκπομπής! Αυτά κάνει το ΔΝΤ, my friend!

Τα πρώτα 40 λεπτά άντεξα να δω. Συναγωνίστηκε άνετα το «Καλλέργης στις 8:00» που εδώ στην τριτοκοσμική κατά τα άλλα Κύπρο, το βλέπαμε (όχι εγώ, γενικά μιλώ) πάνω από 11 χρόνια πριν, από το Σίγμα.

Για τέτοιες παρακμές μιλάμε.

Πάμε Αθήνα;

Νους Υγιής;

Για δυο πράγματα με παραδέχομαι και με μισώ ταυτόχρονα. Για τη μνήμη μου και τη φαντασία μου.

Έχω τρομερά δυνατή μνήμη. Θυμάμαι στιχομυθίες και εικόνες από την εποχή που ήμουν 4 ετών. Θυμάμαι την πρώτη φορά που ανέβηκα στο αεροπλάνο και τις κουβέντες που μου έλεγε η αεροσυνοδός για να με «νταντέψει». Θυμάμαι παιχνίδια που έπαιζα στο νηπιαγωγείο, τα ονόματα όλων των νηπίων που ήταν στην τάξη μου, με τα επίθετά τους. Θυμάμαι έντονα, σαν να ήταν χθες παραδόσεις μαθημάτων στο Δημοτικό. Μπορώ ακόμα και σήμερα να σου πω πάνω-κάτω που καθόταν ο κάθε μαθητής μέσα στην τάξη. Να σου πω με ακρίβεια τι μου είπε κάποιος σε ένα διάλειμμα και πως αντέδρασα. Θυμάμαι πράγματα παράξενα.

Αυτό το «προσόν» ακούγεται ευλογία, αλλά εν τέλει είναι ένα βάσανο. Κανείς άλλος δεν θυμάται τέτοια πράγματα. Πάω έξω, βλέπω κάποιον που τον θυμάμαι από το 1985, τον χαιρετώ, του εξηγώ από πού τον ξέρω κι αυτός με κοιτάζει σαν να είμαι εξωγήινος. Ύστερα του λέω περαιτέρω λεπτομέρειες από την τότε γνωριμία μας και ο άλλος όχι απλά παραξενεύεται, αλλά τρομάζει και με αποφεύγει. Είναι κρίμα γιατί εγώ τα θυμάμαι όλα σαν να ήταν χθες και τα νοσταλγώ πολύ. Δώρο, άδωρο.

Θυμάμαι το πρώτο τραγούδι που έπαιξα στην πρώτη κοπέλα που γούσταρα. Το οποίο εξακολουθώ να ακούω με νοσταλγία και μου δημιουργεί ακόμα την εικόνα του πρώτου μας ραντεβού. Μάντεψε τι. Αυτή δεν θυμάται ούτε το τραγούδι, ούτε το ραντεβού μας. Δυστυχία. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στα ερωτικά. Σε όλες τις σχέσεις μου συμβαίνει. Φιλικές, επαγγελματικές, κ.α. Ο κόσμος διαγράφει πράγματα. Εγώ τα έχω κάνει όλα backup σε 100 διαφορετικά μέρη του εγκεφάλου μου και ό, τι κι αν κάνω πετάγονται τα files μπροστά μου. Έχω τα cookies ενεργοποιημένα στο φουλ.

Το δεύτερο μου πρόβλημα είναι η φαντασία μου. Οργιάζει. Αυτό είναι καλό μέχρι ενός βαθμού, αλλά εμένα μου γύρισε μπούμερανγκ. Κάθομαι και πλάθω διάφορα σενάρια μες το μυαλό μου, τα οποία όταν δεν επαληθεύονται από την ίδια την ζωή στον βαθμό που τα έπλασα στη φαντασία μου, απογοητεύομαι. Για να καταλάβεις, όταν έκανα για πρώτη φορά σεξ δεν μου άρεσε. Εντάξει, κανείς δεν θυμάται με περηφάνια την πρώτη του φορά, αλλά εμένα μου έφταιξε η σκηνοθεσία, όχι η τεχνική ή η διάρκεια. Το περίμενα πολύ καλύτερο γιατί στη φαντασία μου το είχα εξιδανικεύσει. Θυμάμαι, πολύ χαρακτηριστικά, την πρώτη φορά που έγλειψα ρόγα βυζιού. Νόμιζα ότι θα είχε γεύση σοκολάτας, επειδή ήταν καστανή. Ε, δεν είχε. Και ξενέρωσα. Όλα στη φαντασία μου είναι καλύτερα! Γι αυτό και έκτοτε δεν πάω σε κανένα κρεβάτι χωρίς το βαζάκι με τη Nutella.

Κι άλλο παράδειγμα: Κανονίζουμε, ας πούμε, ταξίδι στο Παρίσι. Στο μυαλό μου σκηνοθετώ κάθε μας στιγμή εκεί. Φτάνουμε, ξεκινά η περιήγηση και δεν είναι τίποτα όπως το φαντάστηκα. Όλα υποδεέστερα. Και ξενερώνω απίστευτα. Ετοιμαζόμαστε να πάμε να δούμε τη Βίσση. Στο μυαλό μου φαντάζομαι τα σκηνικά, τα φώτα, τα χορευτικά, τη σειρά των τραγουδιών, τα πάντα. Πάμε στη συναυλία και τίποτα δεν είναι καλύτερο απ’ ό, τι περίμενα. Και δεν ευχαριστιέμαι τίποτα. Κάθομαι και κλαίω τα λεφτά μου.

Πάω να δω μια θεατρική παράσταση. Στο μυαλό μου σκέφτομαι ότι αν εγώ έπρεπε να κάνω αυτό, θα το έκανα έτσι, θα έβγαζε πιο πολύ γέλιο κτλ, καταλήγω να μην απολαμβάνω αυτό που βλέπω. Χέστα κι άστα!

Εύχομαι στο μέλλον να μπορώ να συνδέω τον εγκέφαλό μου με ένα USB και να ρυθμίζω ο ίδιος τα επίπεδα της φαντασίας και της μνήμης μου. Το σωστό είναι να μην έχεις προσδοκίες για τίποτα, να είσαι ευχαριστημένος με το μίνιμουμ για να απολαμβάνεις και το μέτριο σαν μάξιμουμ. Αλλά δεν μπορώ να γίνω έτσι. Το σωστό θα ήταν να θυμάμαι μόνο τα απαραίτητα, να διαγράφω τα «δεύτερα» γεγονότα που έζησα. Αλλά δεν μπορώ. Ο εγκέφαλός μου κατακλύζεται από το πουθενά από εικόνες και ατάκες από τα πιο παράξενα χρόνια. Δεν το ελέγχω…

Στο Σπίτι του Big Brother

Εγώ δεν θα σου πω ότι απεχθάνομαι εκπομπές τύπου Big Brother και τα λοιπά reality. Λατρεύω την παρακμή μου και δεν με ενδιαφέρει να προβάλω ένα πιο culto προφίλ προς τα έξω. Την παιδεία μου θα τη διδαχτώ από τα βιβλία, το θέατρο, τον αθλητισμό, δεν περίμενα την τηλεόραση να με διδάξει πράγματα. Θεωρώ αστείο να γκρινιάζουμε για ό, τι προβάλλει η τηλεόραση. Είναι αστείο να τέρπεσαι με κυπριακές σειρές, αλλά να σου φταίνε τα reality. Θέλω να χαλαρώσω και ναι, θα δω μετά μανίας το X-Factor 3, το Big Brother, το Survivor και το Just the two of us. Μόνο το Next Top Model δεν αντέχω να δω. Όλα τα άλλα, bring them on!

Έτσι που λες, η χθεσινή πρεμιέρα του Big Brother (από δω και στο εξής: ΒΒ) με πήρε πίσω στο 2001, όταν ο Τσάκας, ο Πρόδρομος και η Μαίρη Σκόρδου συντρόφευαν τα βράδια μου. Τότε ήταν που εισέβαλε η Αμερική στο Αφγανιστάν, που έπεσαν οι δίδυμοι πύργοι και δεν είχαμε και εναλλακτικές. Ή την Ρέα και τον Ντίνο θα έβλεπες, ή τις προκηρύξεις του Μπιν Λάντεν. Τέλος πάντων, αυτό που προσπαθώ να πω εδώ και μισή ώρα, είναι ότι πεθύμησα με τα χίλια τον ΒΒ και πολύ χαίρομαι που ο Άλφα τον αναβιώνει σε μια πιο φρέσκια εκδοχή.

Αν δεν καταντούσε σούπα, και αν δεν είχε κάθε γειτονιά από δυο παίχτες reality, θα ήθελα να πάω και εγώ στο ΒΒ. Στο πρώτο όμως! Τα υπόλοιπα ήταν, άστα να πάνε… Το θέμα είναι αν θα άντεχα να μείνω εκεί μέσα κλεισμένος για πάνω από μια νύχτα. Θεωρώ ότι προσαρμόζομαι εύκολα γενικά – στον στρατό έδειξα πραγματικά χαρακτήρα- αλλά, υπό πιο χαλαρές συνθήκες, δεν θα ήταν δύσκολο να έρθω στα όριά μου και να τα κάνω όλα λίμπα εκεί μέσα, με έξοδο από το παιχνίδι ανάλογη με αυτή του Μεσολογγίου!

Έκατσα και σκέφτηκα πoιο θα ήταν το εφιαλτικό σπίτι του ΒΒ για μένα, και πoιο το ονειρεμένο. Άκου να δείς:

Μου ανοίγει, λοιπόν, την πόρτα η Κορομηλά, μπαίνω ολόχαρος στο σπίτι και μου πέφτει το σαγόνι με το που αντικρίζω μπροστά μου τους πιο κάτω εφιαλτικούς συμπαίκτες:

Νίκος Οικονομόπουλος: Μόνο και μόνο από το playmobil μαλλί, δεν καταδέχομαι να μοιραστώ μαζί του ούτε κρεβατοκάμαρα, ούτε καναπέ, ούτε καν τον κήπο. Εννοείται ότι θα περνά την ώρα του τραγουδώντας τα σκυλοσουξεδάκια του και θα μου παίρνει τα αφτιά. Επίσης, τον κόβω να καπνίζει συνέχεια, πάφα-πούφα, α πα πα, θα τον σκότωνα με το καλησπέρα σας!

Φίλιππος Πλιάτσικας: Δεν λέω περισσότερα. Μόνο το όνομά του.

Γιάννης Πλούταρχος: Ο συνδυασμός του καλού παιδιού με το κλαψομούνικο, τραγουδιστό μοιρολόι δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Άσε που το πρότυπο του πάτερ φαμίλια που βγάζει προς τα έξω, εμένα ουδέποτε με έπεισε! «Φυσάει πολύ απ’ το σπασμένο μου το τζάμι!» Έλεος!

Τζούλια Αλεξανδράτου: Δεν με πειράζει τόσο η παρουσία της. Με πειράζει που το πιο πιθανόν είναι να μας σνομπάρει και να μας αποφεύγει, παρά να μας «πάρει» όλους διαδοχικά στο στόμα της. Προβλέπω να είναι μόνιμα κλειδωμένη στο τζακούζι και να κάνει θέμα κάθε φορά που θα προσπαθεί και κάποιος άλλος να κολυμπήσει μαζί της. Για πολλά πουτσοσκάμπιλα η κυρία! Επίσης, προβλέπω να παραμένει πολύ καιρό άπλυτη και το δωμάτιό της να είναι μόνιμα μπουρδέλο, όχι με την καλή έννοια.

Γιώργος Τσαλίκης: Μισώ τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν τη φράση: «Θετική ενέργεια» πάνω από μια φορά τη μέρα, πόσο μάλλον όταν την χρησιμοποιούν σε κάθε πρόταση. Αρκετά είπαμε!

Δημήτρης Χριστόφιας: Μάθανε πως συζητάμε, πλακώσανε και οι πρυτάνεις! Θα επιβάλει απολυταρχικό καθεστώς στο σπίτι, θα συνεργάζεται με τον Big Brother για να παρακολουθεί τις συζητήσεις των συμπαικτών από τα κρυμμένα μικρόφωνα, θα μπαίνει στο δωμάτιο επικοινωνίας για να καταγγείλει την έλλειψη ενότητας στο εσωτερικό του σπιτιού, θα διαμοιράζει τον προϋπολογισμό του σπιτιού με βάση τα κομμουνιστικά του πιστεύω, θα μας κάνει να θέλουμε να μεταναστεύσουμε σε άλλο reality, και φυσικά το πιο πιθανό είναι να κερδίσει το έπαθλο, εφόσον οι γιαγιάδες και οι παππούδες θα συγκινούνται τα μάλα με το δράμα του "ο γιος της Αννούς που έγινε πρόεδρος" το οποίο θα προβάλλει με κάθε ευκαιρία.

Κατερίνα Σουλιώτη – Δημοσιογράφος (ο Θεός να την κάνει): Η γνωστή και μη εξαιρετέα σπασαρχίδω που τη στέλνει το Star κάθε χρόνο να καλύψει τη Γιουροβίζιον. Προβλέπεται να κυκλοφορεί στο σπίτι με ένα ματσούκι στο χέρι, το οποίο θα χρησιμοποιεί για μικρόφωνο. Θα μας αναγκάζει να κάνουμε καραγκιοζιές για να έχει να τις παίζει το Star σε επανάληψη στο δελτίο του. Όταν θα της το αρνούμαστε, θα μπαίνει στο δωμάτιο επικοινωνίας και θα φωνάζει: «Ποιος νομίζει ότι είναι ο Αντίχριστος που μου μιλά εμένα με αυτό το στιλάκι! Θα του δείξω εγώ, τι πάει να πει Ελληνίδα!» Μόνο να μην διασταυρωθούν οι δρόμοι μας! Μόνο!

Ελένη Φουρέιρα: Δεν την αντέχω! Μισώ το μαλλί τύπου Lion King που έχει και το όλο attitude. Δεν την θεωρώ ωραία γκόμενα, ούτε καλή τραγουδίστρια. Μπορεί να κάνω και λάθος. Δεν με νοιάζει. Εν πάση περιπτώσει, θεωρώ αδικαιολόγητο τον θόρυβο που γίνεται γύρω από το όνομά της.

Ανδρέας Πιτσιλίδης, Θεολόγος, πρώην υποψήφιος ευρωβουλευτής, αυτός με τις 100.000 αφίσες στον αυτοκινητόδρομο, αυτός που όταν τον ρώτησαν τι είναι γι αυτόν ο έρωτας απάντησε: «Ότι και για το πουλί, η φωλιά!» Δεν χρειάζεται άλλες συστάσεις. Ούτε δεκάλεπτο μαζί του!

Το νούμερο 10 είμαι εγώ. Και αποχωρώ οικειοθελώς από το παιχνίδι, στη θέα των συμπαικτών μου. Φεύγοντας, αφήνω για αρχηγό τον Πιτσιλίδη, για να σπάσει τα νεύρα των υπολοίπων και να έχουμε θέαμα ως τηλεθεατές!

Τώρα, το ιδανικό σπίτι του ΒΒ, βάσει του δικού μου γούστου δεν νομίζω να παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Χοντρικά, σου αναφέρω πως δεν βρήκα καν 9 άτομα να συμπεριλάβω στη λίστα, αλλά θα ήμουν ευγνώμων αν μπορούσα να «συγκατοικήσω» με:

Τον Νίκο Καρβέλα, γιατί τον θεωρώ τον πιο έξυπνο συνθέτη εν ζωή, με τρομερό χιούμορ, ενδιαφέρουσες απόψεις, και επειδή εξ αιτίας του έχουμε σήμερα την Βίσση όπως την λατρεύουμε. Θα ήταν ο καλύτερός μου φίλος, και το εννοώ, θα ήθελα να κάνουμε παρέα και στην πραγματική ζωή.

Την Καλομοίρα, για να χαμογελώ και να βρίσκω λόγο να αγαπώ τη ζωή. Θα την ερωτευόμουν κιόλας, θα τα φτιάχναμε, θα ζούσα μεγαλεία.

Την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, (τη Ζουμπουλία), γιατί μου βγάζει κάτι μητρικό, που χρειάζομαι σε ένα σπίτι τύπου ΒΒ. Θέλω κάποια να μου σιδερώνει, να μου μαγειρεύει, να με κανακεύει και η Ζουμπουλία είναι ό, τι πρέπει για αυτό τον ρόλο. Και μου εκπέμπει και πολλή αγάπη ως άνθρωπος.

Την Άντζελα Δημητρίου και την Ελένη Λουκά, για να τους κάνουμε πλάκα και να γελούμε με τις εμμονές και ατάκες τους. Τη Λουκά, μπορεί και να τη δέρναμε όταν βαριόμασταν πολύ, για να περάσει η ώρα. Είναι κατά τη γνώμη μου ο τέλειος στόχος για bullying.

Σε περίπτωση που με έκλανε η Καλομοίρα και θα ήθελα να την κιστήσω, θα έβαζα στο σπίτι και την Όλγα Φαρμάκη με την προϋπόθεση πάντα ότι είναι ερωτευμένη μαζί μου. Θα ερωτοτροπούσαμε αναιδώς μπροστά στις κάμερες και θα έκανα τη Καλομοίρα να τρώει τη σάρκα της από ζήλεια.

Όπως βλέπεις, δεν έβαλα άλλους άντρες, γιατί θέλω να είμαι εγώ ο μόνος κόκορας του κοτετσιού. Ο Καρβέλας εξαιρείται, καθότι θεωρείται «πατέρας μου» στην τρέλα. Αν όμως θα έπρεπε να προσθέσω ένα, δυο άντρες για να γίνει πιο ενδιαφέρον το παιχνίδι, θα πρόσθετα ολυμπιονίκες και άλλους αθλητές που είναι οι μόνοι άντρες που πραγματικά θαυμάζω, τύπου Κακλαμανάκης, Δήμας ή και τον Παγδατή.

Και εννοείται ότι, απ’ όλους αυτούς, πάλι η Καλομοίρα θα κέρδιζε.

50 Χρόνια Σύσκατα

Εγώ ακόμα δεν κατάλαβα γιατί να πρέπει να γιορτάσουμε τα 50 χρόνια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τα τελευταία 50 χρόνια, ήταν χρόνια ακραιφνούς ταλαιπωρίας και μιζέριας, ποιος ο λόγος να τα πανηγυρίσουμε; Να μου πεις να γιορτάσω τα 50 χρόνια Γιουροβίζιον, να το καταλάβω. Τα 50 χρόνια της Κύπρου ποιόν αφορούν;

Θα μου πεις, «είμαστε ακόμα ζωντανοί στη σκηνή, σαν ροκ συγκρότημα» και αυτό από μόνο του αποτελεί κατόρθωμα. Ναι, το δέχομαι. Αλλά, όταν καθημερινά αυτοκτονούμε πολιτικά, υποχωρούμε στις θέσεις μας και παραδεχόμαστε δημοσίως ότι αμφιβάλλουμε αν θα υπάρχουμε στα επόμενα 50 χρόνια, τι να κάνω τα κονφετί και τις σερπαντίνες; Είναι σαν να όλοι ξέρουμε ότι η 99αρα γιαγιά θα πεθάνει σε λίγες μέρες, αλλά για παρηγοριά της κάνουμε γενέθλια με την ευχή «να τα εκατοστήσει».

Που ούτως ή άλλως, αυτό θα γίνει. Αν λυθεί το κυπριακό χωρίς τους όρους που μας ικανοποιούν, η Κύπρος του ’60 δεν θα μετεξελιχτεί σε κάτι καινούριο. Θα διαλυθεί και θα δημιουργηθεί και πάλι από το μηδέν. Με νέα σημαία, νέο εθνικό ύμνο, νέα βουλή κτλ. Άρα, δεν θα συνεχίσουμε να μετράμε χρόνια. Θα αρχίσουμε πάλι από το μηδέν! Ποιος ο λόγος εγώ να πανηγυρίζω το 50άρι σήμερα;

Το μόνο πραγματικό επίτευγμα της κυπριακής δημοκρατίας όλα αυτά τα χρόνια ήταν η ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κι αυτό το «όπλο» η ίδια το πέταξε στα σκουπίδια, το σνόμπαρε κατάφατσα και σήμερα υπάρχει ακόμα κόσμος που αντί να συζητά πως θα δημιουργήσουμε συμμαχίες με τους Ευρωπαίους, αναλώνεται να συζητά ποιος έφταιξε για το πραξικόπημα και την εισβολή. Ουδέν όραμα για το μέλλον. Σ’ αυτή τη χώρα υπάρχει μόνο παρελθόν. Όχι μέλλον.

Και όταν όλο αυτό το μπατακλάν βγαίνει προς τα έξω, με τις νέες γενιές να δηλώνουν ευθαρσώς πως προτιμούν να ζήσουν στο εξωτερικό παρά σ’ αυτόν τον οχετό, οι πολιτικοί μας θορυβούνται και ψάχνουν τρόπους να μας προσελκύσουν στη Γη των αγίων. Σκατά στα μούτρα σας! Εγώ απορώ γιατί ένας νέος που σπούδασε στο εξωτερικό, είδε την Αμερική, την Αγγλία και την ευρύτερη Ευρώπη, να έρθει να δουλέψει σ’ ένα νησί που αν δεν έχεις μπάρμπα στην κορώνη δεν γίνεσαι τίποτα. Ας όψεται η οικονομική κρίση που χαντάκωσε την Ευρώπη και πέσαμε σε κακό timing και σας έλεγα εγώ αν επιστρέφαμε να ζήσουμε στη σκατόνησο.

Αυτά σε πολιτικό επίπεδο.

Σε προσωπικό επίπεδο η Κύπρος δεν μου χάρισε τίποτε περισσότερο από την Άννα Βίσση. Δεδομένου πως η Άννα Βίσση είναι η φωνή της ζωής μου και της ψυχής μου, πρέπει να της είμαι ευγνώμων. Και είμαι. Ευχαριστώ Κύπρος για την Άννα Βίσση. Αλλά δεδομένου πως η πλειοψηφία των αναγνωστών και φίλων, στο πρόσωπο της Άννας βλέπει μια 50αρα που παλιμπαιδίζει παρά μια θεϊκή φωνή που ανοίγει την ψυχή μου φύλλα, φύλλα, αντιλαμβάνεσαι ότι ακόμα κι αυτό το δώρο εκμηδενίζεται.

Μία χώρα που τελεί υπό κατοχή και αντί ο λαός της να ετοιμάζει απελευθερωτικό αγώνα κάθεται και πίνει καφέδες συζητώντας για παπούτσια και αυτοκίνητα δεν δικαιούται να γιορτάζει. Μόνο να κλαίει. Και μην μου πείτε τώρα ότι αν δεν μ’ αρέσει η κατάσταση να σηκωθώ να φύγω. Εσείς να φύγετε. Άνθρωπος που ζει ευτυχισμένα στην Κύπρο σημαίνει ότι από κάπου χάνει και θα έπρεπε να είχε εκδιωχθεί προ πολλού, γιατί πιθανόν να επηρεάζει και τους γύρω του σ’ αυτόν τον βάλτο. Εγώ τουλάχιστον έχω επίγνωση του βούρκου στο οποίο έπεσα και θλίβομαι.

Να ζήσουμε.