Νους Υγιής;

Για δυο πράγματα με παραδέχομαι και με μισώ ταυτόχρονα. Για τη μνήμη μου και τη φαντασία μου.

Έχω τρομερά δυνατή μνήμη. Θυμάμαι στιχομυθίες και εικόνες από την εποχή που ήμουν 4 ετών. Θυμάμαι την πρώτη φορά που ανέβηκα στο αεροπλάνο και τις κουβέντες που μου έλεγε η αεροσυνοδός για να με «νταντέψει». Θυμάμαι παιχνίδια που έπαιζα στο νηπιαγωγείο, τα ονόματα όλων των νηπίων που ήταν στην τάξη μου, με τα επίθετά τους. Θυμάμαι έντονα, σαν να ήταν χθες παραδόσεις μαθημάτων στο Δημοτικό. Μπορώ ακόμα και σήμερα να σου πω πάνω-κάτω που καθόταν ο κάθε μαθητής μέσα στην τάξη. Να σου πω με ακρίβεια τι μου είπε κάποιος σε ένα διάλειμμα και πως αντέδρασα. Θυμάμαι πράγματα παράξενα.

Αυτό το «προσόν» ακούγεται ευλογία, αλλά εν τέλει είναι ένα βάσανο. Κανείς άλλος δεν θυμάται τέτοια πράγματα. Πάω έξω, βλέπω κάποιον που τον θυμάμαι από το 1985, τον χαιρετώ, του εξηγώ από πού τον ξέρω κι αυτός με κοιτάζει σαν να είμαι εξωγήινος. Ύστερα του λέω περαιτέρω λεπτομέρειες από την τότε γνωριμία μας και ο άλλος όχι απλά παραξενεύεται, αλλά τρομάζει και με αποφεύγει. Είναι κρίμα γιατί εγώ τα θυμάμαι όλα σαν να ήταν χθες και τα νοσταλγώ πολύ. Δώρο, άδωρο.

Θυμάμαι το πρώτο τραγούδι που έπαιξα στην πρώτη κοπέλα που γούσταρα. Το οποίο εξακολουθώ να ακούω με νοσταλγία και μου δημιουργεί ακόμα την εικόνα του πρώτου μας ραντεβού. Μάντεψε τι. Αυτή δεν θυμάται ούτε το τραγούδι, ούτε το ραντεβού μας. Δυστυχία. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στα ερωτικά. Σε όλες τις σχέσεις μου συμβαίνει. Φιλικές, επαγγελματικές, κ.α. Ο κόσμος διαγράφει πράγματα. Εγώ τα έχω κάνει όλα backup σε 100 διαφορετικά μέρη του εγκεφάλου μου και ό, τι κι αν κάνω πετάγονται τα files μπροστά μου. Έχω τα cookies ενεργοποιημένα στο φουλ.

Το δεύτερο μου πρόβλημα είναι η φαντασία μου. Οργιάζει. Αυτό είναι καλό μέχρι ενός βαθμού, αλλά εμένα μου γύρισε μπούμερανγκ. Κάθομαι και πλάθω διάφορα σενάρια μες το μυαλό μου, τα οποία όταν δεν επαληθεύονται από την ίδια την ζωή στον βαθμό που τα έπλασα στη φαντασία μου, απογοητεύομαι. Για να καταλάβεις, όταν έκανα για πρώτη φορά σεξ δεν μου άρεσε. Εντάξει, κανείς δεν θυμάται με περηφάνια την πρώτη του φορά, αλλά εμένα μου έφταιξε η σκηνοθεσία, όχι η τεχνική ή η διάρκεια. Το περίμενα πολύ καλύτερο γιατί στη φαντασία μου το είχα εξιδανικεύσει. Θυμάμαι, πολύ χαρακτηριστικά, την πρώτη φορά που έγλειψα ρόγα βυζιού. Νόμιζα ότι θα είχε γεύση σοκολάτας, επειδή ήταν καστανή. Ε, δεν είχε. Και ξενέρωσα. Όλα στη φαντασία μου είναι καλύτερα! Γι αυτό και έκτοτε δεν πάω σε κανένα κρεβάτι χωρίς το βαζάκι με τη Nutella.

Κι άλλο παράδειγμα: Κανονίζουμε, ας πούμε, ταξίδι στο Παρίσι. Στο μυαλό μου σκηνοθετώ κάθε μας στιγμή εκεί. Φτάνουμε, ξεκινά η περιήγηση και δεν είναι τίποτα όπως το φαντάστηκα. Όλα υποδεέστερα. Και ξενερώνω απίστευτα. Ετοιμαζόμαστε να πάμε να δούμε τη Βίσση. Στο μυαλό μου φαντάζομαι τα σκηνικά, τα φώτα, τα χορευτικά, τη σειρά των τραγουδιών, τα πάντα. Πάμε στη συναυλία και τίποτα δεν είναι καλύτερο απ’ ό, τι περίμενα. Και δεν ευχαριστιέμαι τίποτα. Κάθομαι και κλαίω τα λεφτά μου.

Πάω να δω μια θεατρική παράσταση. Στο μυαλό μου σκέφτομαι ότι αν εγώ έπρεπε να κάνω αυτό, θα το έκανα έτσι, θα έβγαζε πιο πολύ γέλιο κτλ, καταλήγω να μην απολαμβάνω αυτό που βλέπω. Χέστα κι άστα!

Εύχομαι στο μέλλον να μπορώ να συνδέω τον εγκέφαλό μου με ένα USB και να ρυθμίζω ο ίδιος τα επίπεδα της φαντασίας και της μνήμης μου. Το σωστό είναι να μην έχεις προσδοκίες για τίποτα, να είσαι ευχαριστημένος με το μίνιμουμ για να απολαμβάνεις και το μέτριο σαν μάξιμουμ. Αλλά δεν μπορώ να γίνω έτσι. Το σωστό θα ήταν να θυμάμαι μόνο τα απαραίτητα, να διαγράφω τα «δεύτερα» γεγονότα που έζησα. Αλλά δεν μπορώ. Ο εγκέφαλός μου κατακλύζεται από το πουθενά από εικόνες και ατάκες από τα πιο παράξενα χρόνια. Δεν το ελέγχω…