Για δυο πράγματα με απεχθάνομαι.
Το πρώτο είναι ότι πολύ συχνά επιζητώ στη ζωή μου την παρουσία ατόμων (όπου άτομα, βλέπε γκόμενες) που μου φέρθηκαν σκάρτα, απλά και μόνο επειδή οι καλές αναμνήσεις που έχω από αυτές υπερνικούν τις κακές. Μπορεί δηλαδή η άλλη να ήταν η απόλυτη καριόλα απέναντί μου, να μου συμπεριφέρθηκε απαράδεκτα, να με έχει μέχρι και σήμερα χεσμένο, να μην θυμάται καν το πρώτο μας τραγούδι, να μη θυμάται ούτε στιγμή από τις διακοπές μας κάποιο καλοκαίρι, αλλά εγώ να την πεθυμώ και να την επιζητώ για μία τρυφερή στιγμή που μπορεί να μοιραστήκαμε και που ο εγκέφαλός μου αρνείται να διαγράψει. Σαν μαλάκας.
Στο μεταξύ περνούν τα χρόνια, αλλάζει επιπλέον ο (σκατό)χαρακτήρας της, η προσωπικότητά της, κι εγώ ενώ έχω απέναντί μου μία ξένη, μία γυναίκα που δεν έχει τίποτα κοινό με τη νεράιδα που αγάπησα και αποθέωσα, εξακολουθώ να την επιζητώ. Μπορεί να την έχω απέναντί μου στο καφέ, πλήρως μεταλλαγμένη, κι εγώ να επιμένω ότι κάπου μέσα της κρύβεται το κορίτσι που λάτρεψα και να το περιμένω να εμφανιστεί. Δεν συμβαίνει. Αλλά εγώ ελπίζω. Και χαραμίζω χρόνο μαζί της. Με το φάντασμά της. Σαν μαλάκας.
Πότε θα βάλω μυαλό και πότε θα μάθω να πηγαίνω παραπέρα, ένας Θεός ξέρει.
Η ανάμνηση είναι ό, τι χειρότερο έχω. Και όπως ξανάγραψα, έχω πολύ δυνατές μνήμες. Δεν σβήνονται. Και παρόλο που ξέρω πως αυτό είναι λάθος, αφήνομαι και απολαμβάνω τη θλίψη που μου προκαλούν. Σαν μαλάκας.
Το δεύτερο πράγμα που απεχθάνομαι επάνω μου, είναι ότι ακόμη δεν έπεισα τον εαυτό μου πως με ειδικές ομάδες πληθυσμού δεν αξίζει τον κόπο να μπαίνεις σε συζήτηση. Για παράδειγμα, μπορεί να γνωρίζω ότι η διανόηση του τάδε φτάνει μέχρι το 4 στα 10, αλλά παρόλα αυτά, επειδή δεν θέλω να τον υποτιμήσω, ούτε να θεωρήσω ότι εγώ αξίζω περισσότερα από εκείνον να επιχειρήσω διάλογο. Ε, δεν γίνεται! Ο ηλίθιος είναι αήττητος κι εσύ απλά θα χάσεις τη ζαχαρένια σου. Σαν μαλάκας.
Ακούγεται αλαζονικό, και ίσως να είναι μέχρι ενός βαθμού, αλλά νισάφι. Δεν θα χαλώ εγώ την υγεία μου, για να συζητώ με άτομα περιορισμένης ευθύνης. Π.Χ. δεν μπορώ να πείσω την Ελένη Λουκά ότι δεν είναι ιερομάρτυρας και ότι είναι απλά μία καημένη με εμφανή δείγματα σχιζοφρένειας. Δεν μπορώ να πείσω τον Ταμπάκη ότι δεν είναι τραγουδιστής και ότι είναι απλά ένα κλωτσοσκούφι της Πάνια. Αλλά πάντα πέφτω στην παγίδα και εμπλέκομαι σε συζήτηση με τον εκάστοτε Ταμπάκη, διότι πρώτον έχω πάντα μία κρυφή ελπίδα ότι δεν είναι τόσο χαζός όσο φαίνεται, ή επειδή δεν θεωρώ ότι εγώ είμαι πιο έξυπνος από αυτόν για να τον σνομπάρω. Λάθος.
Το πιο πάνω κουσούρι μου, βρίσκει κραυγαλέα εφαρμογή σε συζητήσεις με τους γονείς. Ουδέποτε θα χωνέψω ότι οι άνθρωποι που με μεγάλωσαν και μου μάθαιναν κάποτε τον κόσμο, σήμερα ισχυρίζονται πράγματα ανήκουστα, με τόση γεροντική ανία που εφόσον δεν μπορείς να τα αντικρούσεις με λογικά επιχειρήματα, πρέπει απλά να αλλάξεις θέμα και να διακόψεις τη συζήτηση μαζί τους. Υποσχέθηκα άπειρες φορές στον εαυτό μου ότι σοβαρές συζητήσεις με γονείς που έχουν περάσει την ηλικία των 40 ΔΕΝ θα ξανακάνω, αλλά παρόλα αυτά πάλι πέφτω στην παγίδα τους. Και όλα αυτά, επειδή δεν θέλω να πιστέψω ότι γέρασαν αυτοί που κάποτε στα μάτια μου ήταν αυθεντίες. Δείξε μου τον μαλάκα. Παρών!
Απαιτείται τρομερή ψυχική δύναμη για να αποδεχτείς τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, να αυτοπειθαρχήσεις, να αντισταθείς αλλά και να αποβάλεις από πάνω σου όλα αυτά τα πτώματα-περιττώματα του παρόντος και του παρελθόντος που σε αλλοτριώνουν τόσο καιρό.
Απαιτείται τρομερή ψυχική δύναμη. Και ο μαλάκας, δεν την έχω.
Καλησπέρα! Για το πρώτο point που λες, αυτό με τις αναμνήσεις από γκόμενες που σου συμπεριφέρθηκαν σκάρτα, μόνο αν είσαι Καρκίνος στο ζώδιο μου κάνει λίγο λογικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το δεύτερο θέμα που θίγεις, δυστυχώς ή ευτυχώς η συζήτηση με κάποια άτομα οδηγεί σε παράκρουση. Έτσι, το καλύτερο που έχεις να κάνεις (για σένα, πάντα θα υπάρχουν άλλοι που θα τα θέλει ο τέτοιος τους) είναι να μην ασχοληθείς και τέλος.
Άμα δεις λίγο κυνικά και αποστασιοποιημένα τον κόσμο, καταλαβαίνεις πόσο ανούσια είναι μερικά πράγματα. Και καταλαβαίνεις ποια είναι αυτά που πραγματικά αξίζουν της προσοχής σου :)
Ποτέ μην κάνεις διάλογο με έναν ηλίθιο. Θα σε κερδίζει πάντα λόγω εμπειρίας !! Δεν είναι δική μου η ατάκα αλλά εδώ κολλάει. Όσο για το θέμα με τους γονείς θα χρησιμοποίησω και πάλι κάτι που δεν είναι δικό μου, αλλά το είχα διαβάσει σε ένα δοκίμιο και μου έκανε εντύπωση. Κάθε γενιά θεωρεί την προηγούμενη πολύ καταπιεστική και οπισθοδρομική και την επόμενη υπερβολικά φιλελεύθερη και μοντέρνα. Επομένως είναι μάταιο να πιστευεις ότι κάτι θα αλλάξει :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνατρίχιασα όταν διάβασα το σημερινό σου, ούτε η ίδια να το έγραφα! Ήμουν κι εγώ "κολλημένη" με κάποια σχέση που τελείωσε εδώ και 5 χρόνια. Από "πρίγκιπας" ο τύπος μεταμορφωνόταν σιγά σιγά σε βάτραχο, κι εγώ, ενώ το ένιωθα και το έβλεπα, τον δικαιολογούσα και εξακολουθούσα να κρατιέμαι από τις όμορφες στιγμές, ενώ οι άσχημες ήταν περισσότερες. Στο τέλος ο πρώην πρίγκιπας αποφάσισε ότι ο πιο πολιτισμένος τρόπος να χωρίσουμε ήταν απλούστατα να μην μου απαντά το τηλέφωνο! Yes yes, έτσι χωρίσαμε. Λαλεί σου 1-2-5-10 φορές να μην της απαντώ, που θα πάει, θα το πιάσει το point. Τι περισσότερο χέσιμο? Κι όμως, εγώ εκεί, κολλημένη, ερωτευμένη μ'έναν άνθρωπο που δεν αναγνώριζα πλέον,να παρακαλώ Θεούς, Παναγίες και Δαίμονες να μου τον φέρουν πίσω... Εν τέλει, φίλε Κρις, για να μην μου στρίψει, άρχισα αυτο-ανάλυση (που να τρέχω τωρά σε ψυχολόγους!) Συνειδητοποίησα ότι οι κρίσεις "τον θέλω πίσω τωρά γιατί θα πεθάνω" μου συνέβαιναν σε περιόδους έντονου άγχους, όταν υπήρχαν άλλες καταστάσεις στη ζωή μου που με άγχωναν και δεν μπορούσα/δεν ήθελα να τις διαχειριστώ. Σε τέτοιες περιόδους άγχους θυμόμουν τον πρώην, πόσο τον αγαπώ, πόσο τον θέλω πίσω και έπεφτα του θανατά, αντί να κάτσω να δω τι θα κάνω με τις καταστάσεις που μπορούσα/ έπρεπε να διαχειριστώ. Σε περιόδους που είμαι on top of things, τον έχω χεσμένο το μαλ...Ακόμα μου συμβαίνει κάπου κάπου, αλλά τουλάχιστον τώρα προσπαθώ συνειδητά να βρω τι πραγματικά μου φταίει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιδικα αυτο το δευτερο, πολυ σοφο βρε παιδακι μου... Γονεις και επικοινωνια εχουν μαλωσει.-
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρώτο που θίγεις είναι μια τεράστια αλυσιδωτή αντίδραση. Για κάθε γυναίκα που σε πλήγωσε και σου λείπει, υπάρχει ο μαλάκας που την πλήγωσε και της λείπει, αυτός με τη σειρά του επίσης χέστηκε γιατί σκέφτεται μια άλλη που τον πλήγωσε και του λείπει και πάει λέγοντας. Οπότε αντί να ασχοληθούμε με αυτό που έχουμε απέναντί μας καθόμαστε και κυνηγάμε φαντάσματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι έτσι αισιόδοξα καταλήγω ότι είμαστε όλοι για τον πέο.
Εγώ νομίζω οτι η ικανότητα σου να θυμάσαι τα πάντα είναι πλεονέκτημα...δεν υπάρχει χειρότερο απο το να ξεχνάς πράγματα, καταστάσεις, συμπεριφορές και πως σου φέρθηκαν οι άλλοι. Ακόμα και αν όπως λες δεν πηγαίνεις παραπέρα είναι καλό να θυμάσαι..γιατί όταν ξεχνάς κάνεις τα ίδια λάθη. Και το να ελπίζεις οτι οι άνθρωποι αλλάζουν δεν είναι κακό..γιατί αν και δεν ισχύει για την πλειοψηφία, κάποιοι θα σε εκπλήξουν ευχάριστα!
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτό που λες ότι επιμένεις να δίνεις ευκαιρίες παρόλο που τους εσύγκοψες το κάνω και εγώ. και τις περισσότερες φορές βγαίνει λάθος.
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλά για το άλλο, που λες πως ελπίζεις να εμφανιστεί η νεράιδα που αγάπησες, σου λέω πως είναι αποκλειστικά εσύ που απογοητεύεις τον εαυτό σου κι όχι εκείνες εσεένα. είναι αυταπάτες, εσύ έτσι θέλεις να τις βλέπεισ. και αυτές οι αυταπάτες είναι σημαντικές για εσένα για τον ίδιο λόγο που είναι σημαντικές οι φαντασιώσεις. για να στηρίζουν την πίστη σου