Τα 7 Κακά της Μοίρας μου

Η Dr.Spock με παρακάλεσε να γράψω 7 αλήθειες για τον εαυτό μου, στα πλαίσια ενός παιχνιδιού που παίζουν κατά καιρούς οι bloggers μεταξύ τους. Θεωρώ αχρείαστο αυτό το παιχνίδι. Μέσα στα τρία χρόνια που μπλογκάρω έχω γράψει τα άπειρα για μένα, και τώρα είναι αχρείαστο να συνοψίσω τα best of σε 7 αλήθειες. Αλλά, ούτως ή άλλως, με πήρατε χαμπάρι, γνωρίζετε ότι τρελαίνομαι να περιαυτολογώ (προσπαθώ να το περιορίσω βέβαια), επομένως θα αδράξω την ευκαιρία…

*Αν η ζωή μου γυριζόταν ταινία, θα ήθελα στους τίτλους να παίζει το ‘Ψυχεδέλεια’ της Βίσση. Λέω «θα ήθελα,» διότι στην πραγματικότητα άλλο τραγούδι μου ταιριάζει, το οποίο δεν θα σας το αποκαλύψω. Εύχομαι όμως, μέχρι να πεθάνω να γυρίσει ο τροχός και να μπορεί να παίξει για soundtrack το ‘ψυχεδέλεια!’

*Δεν έχω δοκιμάσει ναρκωτικά, ούτε καν τσιγάρο!

*Θεωρώ τις Κινέζες άσχημες, ενώ έχω απωθημένο να πάω με μαύρη (ωραία μαύρη, τονίζω. Όχι μαύρη και γέριμη!)

*Πιστεύω στην ύπαρξη της μοίρας. Βασικά, πιστεύω στην «τηλενουβέλα.» Η ζωή μας είναι μια σαπουνόπερα που έγραψε ο Θεός, ο οποίος μας παρακολουθεί από ψηλά και σπάει πλάκα. Ναι μεν είμαστε αυτόβουλοι, αλλά και αυτό ήταν μια πρόβλεψη, μια «γενναιοδωρία» του Θεού. Επομένως, είμαστε υποχείρια του. Κατά τα άλλα, δεν πιστεύω στον Θεό. Μόνο στις επιστήμες. Αν έπρεπε όμως να πιστέψω σε κάποια θρησκεία, αυτή θα ήταν το δωδεκάθεο που έχει πλάκα και έκαναν σεξ με τη σέσουλα.

*Η αγαπημένη μου φαντασίωση είναι καθηγητής – μαθήτρια και διευθυντής – γραμματέας με ταγιέρ και stockings. Παρόλα αυτά, θεωρώ οποιαδήποτε σεξουαλική επαφή που δεν είναι αποτέλεσμα αγάπης και τρυφερότητας ως τρισκατάρατη και άξια λιθοβολισμού.

*Θεωρώ πως είμαι μεγάλος επιδειξίας και ψώνιο. Όλη αυτή η υπερέκθεση από δω, αυτή η ασυμάζευτη εξομολόγηση που έχει πάρει διαστάσεις εθνικού διαγγέλματος πιστεύω ότι εξυπηρετεί μια αβάσταχτη και βαθύτερη μου ανάγκη για επίδειξη. Αλλά, θεωρώ ως ελαφρυντικό το ότι έχω επίγνωση σε σχέση με τους υπόλοιπους 600.000 της νήσου που δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι τους γίνεται! Και σημειώστε, δεν έχω λάβει μέρος σε τηλεπαιχνίδι, ούτε σε ριάλιτι, ούτε καν στις ειδήσεις δεν με έχουν αναφέρει (Ακόμα!).

*Τα ισπανικά τα μαθαίνω επειδή ο μεγάλος μου έρωτας ήταν ισπανόφωνη και μου έμεινε το κουσούρι. Το μουνί σέρνει καράβι, εμένα στα θρανία δεν θα έσερνε;

*Εκνευρίζομαι με τον κόσμο που παίρνει σοβαρά τον εαυτό του, που δεν αυτοσαρκάζεται. Με νευριάζουν όσοι νομίζουν πως η ζωή είναι κάτι παραπάνω από ένας ρόλος προκαθορισμένος για όλους μας. Δεν μπορείς να παίρνεις σοβαρά τη ζωή στη Λευκωσία, όταν εκατομμύρια στην Αφρική πεθαίνουν από ασιτία, από ιούς, όταν ο Αμαζόνιος αποψιλώνεται, όταν κυβερνά ο Χριστόφιας, όταν η Βανδή θεωρείται τραγουδίστρια, όταν το μοναδικό σου entertainment είναι οι αίγια η φούξια και τα τραγικά του Τσιάκκα. Η ζωή έχει πλάκα, και δεν τη σώζει καμία οδοντόπαστα ψεύτικου χαμόγελου fluoride!

Και κάτι άσχετο, αλλά το έμαθα και με χαροποίησε: η Καλομοίρα επιστρέφει!

Μια Άννα, μα ποιά Άννα;

Η Άννα επέστρεψε!

Αν και χαλιέμαι αφάνταστα που δεν έχουμε Καρβέλα στη σύνθεση, εντούτοις, ο στίχος με αντιπροσωπεύει απόλυτα, ενώ οι πίπιζες στο ορχηστρικό μέρος είναι όλα τα λεφτά!



Το παρελθόν μου απόψε διαγράφω, και γεννιέμαι μαζί σου ξανά, Άννα μου!

Ουδείς Άσφαλτος!

Μέχρι σήμερα τράκαρα άπειρες φορές το αυτοκίνητο, αλλά ουδέποτε με έμψυχο υλικό. Είχα πάρει σβάρνα τοίχους και καγκελόπορτες! Σήμερα, τράκαρα και με ένα γέρο 70 χρονών, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι ουδέποτε τράκαρα με έμψυχο υλικό.

Ο κωλόγερος, διότι περί αυτού πρόκειται, ελάττωσε απότομα ταχύτητα σε δρόμο διπλής κατευθύνσεως, ανάμεσα στη Ρωσική και Αιγυπτιακή πρεσβεία, για να δώσει προτεραιότητα στον Ρώσο πρέσβη! Φρέναρα, αλλά δεν πρόλαβα ακριβώς και τον χτύπησα ελαφρώς στον προφυλακτήρα. Το αυτοκίνητο του δεν έπαθε τίποτε, την γλίτωσε με ελαφρές γρατζουνιές. Στο δικό μου απλώς έσπασε η πινακίδα με τα νούμερα.

Ο χάρος μου σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι το ατύχημα, αλλά οι υπόλοιποι οδηγοί που ταλαιπωρούνται χωρίς να φταίνε σε τίποτα. Οπότε με το που διαπίστωσα πως όλοι ήμασταν ζωντανοί, άνοιξα το παράθυρο και είπα στον κωλόγερο: «Εντάξει, εγώ φταίω, αλλά μέχρι να ξεμπερδέψουμε τα διαδικαστικά, δεν ανεβάζουμε το αυτοκίνητο στο πεζοδρόμιο, να μην μπλοκάρουμε την κίνηση;»

«Δεν φτάνει που με τράκαρες, μου ζητάς να βγεις και πάνω;»

Μα τι ηλίθιος είσαι κωλόγερε, που θα μου πουλήσεις και πνεύμα στα 70 σου! Βγες πάνω Χριστιανέ μου γιατί θα μας βρίσει όλη η Λευκωσία και θα έχει και δίκιο!

«Εγώ δεν πάω πουθενά, αν δεν έρθει η αστυνομία! Τους τηλεφώνησα ήδη!»

"Η αστυνομία δεν έρχεται αν δεν υπάρχει θύμα!" του είπα. Το έμαθα στα αστικά αδικήματα! Ατού ο κωλόγερος! "Εγώ δεν μετακινώ τίποτα, αν δεν έρθει η αστυνομία", ωρυόταν εν μέσω λεωφόρου. Τελικά, ο μπάτσος από την πρεσβεία, επιβεβαίωσε ότι δεν τους απασχολεί το θέμα εφόσον δεν υπάρχουν θύματα και έπρεπε να επιληφθούν του θέματος οι ασφαλιστικές!

Παρόλα αυτά, ο κωλόγερος δεν μετακινούσε το αυτοκίνητο, ούτε επέτρεψε σ' εμένα να μετακινήσω το δικό μου. Ακούσαμε τα εξ’ αμάξης από όλους τους οδηγούς που πέρασαν από εκεί. Πέσαμε και σε ώρα που σχολούσε Δημοτικό σχολείο, καταλάβατε τι συμφορά προκάλεσα! Έπεσε φάσκελο και κόρνα – σύννεφο!

Μέχρι να έρθει η ασφάλεια, εγώ έκατσα μέσα στο αυτοκίνητο για να μην γίνομαι θέαμα. Ο γέρος ενοχλήθηκε μάλλον, επειδή ίσως περίμενε να βγω και να τον συμπονέσω και να τον καλοπιάσω. Όταν με είδε να κάθομαι στο αυτοκίνητο, αγχώθηκε και ήρθε να μου κάνει κήρυγμα:

- «Οδηγώ 50 χρόνια και ούτε πρόστιμο για παρκάρισμα δεν έχω στο φάκελο μου!»
- … (Χεστήκαμε!)
- «Και μπορεί να με γραντσούνισες λίγο, αλλά δεν ξέρουμε τι μπορεί να έπαθε από μέσα το αυτοκίνητο!»
- … (Ρήξη του ύπατος!)
- «Μα πού είναι η ασφάλεια, γιατί αργεί;»
- … (Αν δεν μπλόκαρες τον δρόμο, παλιομαλάκα, θα ερχόταν και η ασφάλεια γρηγορότερα!)

Φτάνει η ασφάλεια και το πρώτο πράγμα που μας ζητεί, είναι να φύγουμε τα αυτοκίνητα από τη μέση για να μην μπλοκάρουμε τον δρόμο! Εκεί, θα έκανα φόνο! Εν πάση περιπτώσει, επειδή έπρεπε να πάω σπίτι να φάω, συνεργάστηκα άψογα για να τελειώνουμε! Υπέγραψα τα έγγραφα και ετοιμάστηκα να φύγω όταν άκουσα το χούφταλο να ξεστομίζει κάτι που μου ανέβασε την πίεση!

Ασφάλεια: Έχετε να δηλώσετε κάποιον τραυματισμό, ή είστε ΟΚ?
Κωλόγερος: Νομίζω είμαι εντάξει!

Τι εντάξει ρε μαλάκα, που σε βλέπει ο Άγιος Πέτρος που αργείς και αγχώνεται και θα μου πεις και «Νομίζω είμαι καλά;» Να μου το θυμηθείς πως μόλις πάει σπίτι του θα κάνει μια λίστα με «επιπτώσεις» που του επέφερε το χτύπημα στην υγεία του! Αύριο θα βγει να μιλά για παράλυση, για σπάσιμο σπονδυλικής στήλης, για τον αυχένα του, για ό, τι φανταστείς! Στο Ισραήλ θα θέλει να πάει για check up, και από μένα θα ζητά τα έξοδά του! Ευτυχώς που είχα και το κινητό και τον έβγαλα φωτογραφίες για να μην έχει να λέει! Ένας λεβέντης! Λυκόπουλο!

Άκουσε εκεί «Νομίζω, είμαι καλά!» Έπρεπε να στην έδινα με φόρα να σε πάρει ο διάολος!

Καλά λέω εγώ πως μέχρι τα 40 ό, τι κάνεις! Μετά, ξέχασ’ το πλάσμα!

Καταναγκασμοί

Ο κάθε άνθρωπος έχει τις ιδιοτροπίες του και τους τυχόν ψυχοσωματικούς καταναγκασμούς του. Ένας τέτοιος καταναγκασμός για μένα είναι τα αυθεντικά CD και τα DVD!

Δεν μπορώ, ούτε διανοούμαι να αγοράσω πειρατικό δίσκο. Όχι επειδή αισθάνομαι ότι υποθάλπω την πειρατεία (αν και το νομικό μου προφίλ ίσως να σχετίζεται και με αυτό), αλλά επειδή θεωρώ φτήνια εκ μέρους μου να πληρώσω λιγότερα για να δω μια ταινία και να ακούσω μουσική.

Θα μου πεις, αξίζουν τα λεφτά τους οι δίσκοι που κυκλοφορούν σήμερα; Αξίζουν τα λεφτά τους οι ταινίες; Και γιατί να δώσω τόσα λεφτά για ένα δίσκο που θα λήξει η αξία του στους 6 μήνες; Γιατί να αγοράσω ένα DVD που θα το δω το πολύ δυο φορές; Αξίζει το CD της Παπαρίζου- και της κάθε Παπαρίζου- τα λεφτά του, για δυο σουξέ της εποχής;

Προφανώς, για να θέλεις να ακούσεις τα τραγούδια της, ναι αξίζουν. Μπορεί να μην αξίζουν εκατομμύρια, μπορεί να μην θέλεις να το παραδεχτείς, αλλά αξίζουν. Όπως αξίζει τα λεφτά του ένα λουκούλειο γεύμα το οποίο είναι καταδικασμένο στην αφόδευση εντός του μισάωρου.

Για τον ίδιο λόγο, λοιπόν, που δεν θα αγόραζες ποτέ fake παπούτσια Nike από πλανόδιους, για τον ίδιο λόγο που δεν θα φορούσες ποτέ fake φανελάκι Αρμάνι, οφείλεις να αγοράζεις και αυθεντικούς δίσκους!

Από ένα δίσκο των 19 Ευρώ θα πληρωθεί ο συνθέτης, ο στιχουργός, ο ερμηνευτής, ο Άλεξ Παναγή που έκανε τα φωνητικά, το στούντιο που νοικιάστηκε για την ηχογράφηση, ο σχεδιαστής του εξωφύλλου, η εταιρεία που ανέλαβε το management! Επομένως, ο δίσκος πουλιέται πάμφθηνα! Και αν ακόμη θεωρείς την τιμή εξωφρενική, μπορείς να αγοράσεις επιλεκτικά μόνο τα tracks της αρεσκείας σου από ένα μόνο CD, από τα δεκάδες νόμιμα καταστήματα που πουλούν μουσική από το διαδίκτυο. Στην Κύπρο βέβαια, αυτή η πολυτέλεια δεν υπάρχει ακόμη, αλλά, κάνουμε υπομονή και προσευχή μέχρι τη μέρα που θα μας θυμηθεί ο Θεός.

Δεν μπορώ να βλέπω σπίτια με δισκοθήκες από πειρατικούς δίσκους! Μόνο και μόνο η όψη τους μου προκαλεί ανατριχίλα! Το ίδιο είναι να βλέπεις το CD κολλαριστό-κολλαριστό, με το λαμπερό του εξώφυλλο και το ολοκληρωμένο booklet να αστράφτει στη δισκοθήκη, και το ίδιο είναι να βλέπεις εκείνο το χάλι με τη φωτοτυπία στο εξώφυλλο; Με τίποτα! Αν μπορούσα θα τα έκαιγα όλα! Για να πω την αμαρτία μου, στον υπολογιστή εκτός από τα αυθεντικά τραγούδια που πέρασα καίοντας τους δίσκους μου, κατέβασα μερικά παλιά τραγούδια παρανόμως, αλλά η ουσία είναι ότι δεν είναι πάνω από 20, επιπλέον τα απεχθάνομαι και αν τύχει να βρω στο εμπόριο νόμιμο δίσκο με τα τραγούδια αυτά, τον αγοράζω αμέσως και τα αντικαθιστώ!

Είναι σαν να έχει μόλυνση ο υπολογιστής μου! Δεν γίνεται να μπαίνουν μέσα πειρατικά τραγούδια! Είναι λες και κόλλησα AIDS! Yuck! Yuck! Yuck! Επίσης, δεν με φτάνουν τα προβλήματα μου, δεν μπορώ να βλέπω τραγούδια σε υπολογιστές γραμμένα σε greeklish! Βλέπω δισκοθήκες σε υπολογιστές να γράφουν: Methusmeni moy kardia – Anna Vissi και με πιάνει νταράκουλο! Εντάξει, είπαμε ότι το όνομα Βίσση είναι πλέον διεθνής όρος, αλλά επ’ ουδενί τα greeklish!

Να πράττετε το ίδιο! Είναι θέμα κλάσης!

Το Χρονικό μιας Σεξέτασης

Πριν την εξέταση:

Κάθομαι ήρεμος, φρεσκοξυρισμένος, καλοντυμένος μπροστά στον υπολογιστή και ακούω την ‘Ωδή στη Χαρά’ του Μπετόβεν, προκειμένου να συγκεντρωθώ και να γαληνέψω. Εντός ολίγων ωρών πρόκειται να διεκδικήσω θέση στην κυβέρνηση και πρέπει να είμαι σε καλά ζεν, νοουμένου και σε ποια κυβέρνηση προτίθεμαι να διεκδικήσω θέση!

Το έθιμο με την ακρόαση της ‘Ωδής στη χαρά,’ ακολουθείται από τα πανεπιστημιακά μου χρόνια. Πάντοτε πριν τις εξετάσεις την παίζω -την Ωδή- για να ανεβεί η αυτοπεποίθηση μου. Πορώνομαι απίστευτα με τα βιολιά και αρχίζω να σηκώνω τα χέρια ψηλά σαν διευθυντής ορχήστρας. Με τη μουσική αυτή αισθάνομαι ότι βγαίνω από το σώμα μου εκτελώντας αστρικά ταξίδια (από εκείνα τα ταξίδια που κάνει και η αδελφή μου, ως παιδί του ’83!).

Ξαφνικά, αυτή την ηρεμία, αυτή την ψυχική αυτοτελείωση διακόπτει, ποιος; Ο πατήρ! Μπαίνει μες το δωμάτιο χωρίς καν να χτυπήσει την πόρτα (πρώτο φάουλ), αναβοσβήνει το φως για να αισθανθώ την παρουσία του και αφού προσβάλλει ανεπανόρθωτα την αισθητική μου και τον Μπετόβεν, με ρωτά:

- Εθκιάβασες τίποτε, οξά εννά πάεις σαν το πρόβατο στη σφαγή;
- Κατ’ αρχήν, πως τολμάς, εσύ, ο μέσος χώρκατος Κυπραίος να διακόπτεις τον Μπετόβεν; Αφού με βλέπεις! Ηρεμώ! Γιατί δεν το σέβεσαι; Να ήταν Πέγκυ Ζήνα, να πω! Αλλά τον Μπετόβεν! Κλεις μου την πόρτα!
- (Παύση ολίγων δευτερολέπτων) Να του χέσω που ενδιαφέρθηκε! Εθκιάβασες;
- Εθκιάβασα, αλλά τωρά που το σκέφτομαι πρέπει να μου πεις κανέναν όνομα υπουργού να γνωρίζω, διότι μπορεί να με ρωτήσουν στο κεφάλαιο με τις γενικές γνώσεις!
- Έλα ποδά στην κουζίνα, που εννά τρώω, να τους πούμε μαζί!

Μεταφερόμαστε στην κουζίνα.

Χρίστος: Μόνο τον Υπουργό εξωτερικών ξέρω!
Πατήρ: Ναι, έκαμε εγχείρηση μπαλονάκι!
Χρίστος: Τι μας κόφτει ρε παπά, αν έκαμε μπαλονάκι; Μπορεί να έκαμε και η μάνα του τυρόπιττα!
Πατήρ: Έγραφεν το η εφημερίδα!
Μήτηρ: Καλά κάμνει τζιαι λαλεί σου τα ο παπάς σου! Μπορεί να σε ρωτήσουν για να δουν αν διαβάζεις εφημερίδα!
Χρίστος: Και θα με ρωτήσουν αν ο Μάρκος Κυπριανού έκαμε μπαλονάκι; Άλλην έννοιαν εν έχουν; Πες μου τα ονόματα των υπουργών τωρά, και άσε με τα μπαλονάκια του καθενός! Ποιος είναι ο Υπουργός Άμυνας; Ξέρεις να μου πεις;;
Πατήρ: (Μπουκωμένος και ενθουσιασμένος, έτοιμος να πνιγεί) Τζιείνος ο γάρος με το μουστακούδιν!
Χρίστος: Ρε, μα περιπαίζεις με; Έτσι εννά τους γράψω;
Πατήρ: Εν μου έρκεται το όνομα του!
Χρίστος: Ε, τζιαι επειδή εσένα εν σου έρκεται το όνομα εγώ εννά γράφω μαλακίες; Σιγά μεν τους γράψω: «Εν τζιείνος που είδαμε προχτές στο Costa!» (σκουπίζω τον ιδρώτα και προσπαθώ να μην συγχυστώ!) Υπουργό εργασίας ποιόν έχουμε;
Πατήρ: Τη Σωτηρούλλα!
Χρίστος: Μίλα σοβαρά και μεν με περιπαίζεις!
Πατήρ: Αλήθκεια σου λαλώ γιε μου, είναι η Σωτηρούλλα Χαραλάμπους!
Υιός: Μα εκάμαμεν υπουργό κάποιαν με όνομα Σωτηρούλλα?! Κκκκύριε Ελέησον!
Πατήρ: Τι να κάμει η γεναίκα, έτσι την λαλούν!
Υιός: Σωτηρία! Να το αλλάξει και να το κάμει Σωτηρία! Σωτηρούλλα ιμίσιημου! Εν τίποτε μαγειρική σε πρωϊνάδικο που παρουσιάζει?! Σωτηρία Χαραλάμπους από τούδε και στο εξής! (Δυναμώστε τον Μπετόβεν πριν μου έρθει σκοτοδίνη!)
Μήτηρ: Τον πρόεδρο μας θυμάσαι τον; Διότι που το πολλήν το Star TV δαμέσα νομίζουμε ότι μας διοικεί η Παπαρίζου!
Υιός: Πιο καλή πολιτική θα εξασκούσε η Παπαρίζου πλάκα-πλάκα! Μεν ανησυχείς, ο Χριστόφιας δεν ξεχνιέται, όσο και αν προσπαθώ! Αλλαγή θέματος τώρα! Μπορεί να με ρωτήσουν και τίποτε από τη διεθνή επικαιρότητα. Την προηγούμενη φορά με ρώτησαν για τους ηγέτες της Παλαιστίνης και μόνο τον Αραφάτ ήξερα, παρόλο που ήταν νεκρός!
Πατήρ: Μπορεί να σε ρωτήσουν για τον Ομπάμα!
Υιός: Ξέρω τον Ομπάμα! Για τον ανθυποψήφιο του φοβάμαι μην ρωτήσουν.
Πατήρ: Μακκέην!
Υιός: Ξέρω το ότι λέγεται Μακκέην! Μικρό όνομα δεν έχει; Τι θα πει Μακκέην; Εν ποτό που παραγγέλνω;
Μήτηρ: Ομπάμα Μακκέην! Εγώ έτσι το ακούω στην τηλεόραση!


Στο εξεταστικό κέντρο:

Κάθομαι σε παγκάκι του πανεπιστημίου Κύπρου και παρατηρώ το μέρος. Πρώτη φορά πάω στο πανεπιστήμιο Κύπρου και μου θυμίζει… «Πανεπιστήμιο Κύπρου!» Σαν το ΚΕΝ Λάρνακας είναι, μόνο που οι άνθρωποι του φορούν άλλου είδους στολή. Αρχίζουν να μαζεύονται οι αντίπαλοι μου. 15 άτομα όλα κι όλα. Είμαι ο μόνος άντρας ανάμεσά τους. Στέλνω μήνυμα στα κινητά και των 2 γονέων:

«Αν χάσω τη θέση από την εκδίκηση του ντεκαπάζ και της Luis Vuitton, εγώ θα αυτοκτονήσω!»

Μετά από λίγα λεπτά λαμβάνω απάντηση από τη μάνα μου: «Δεν πειράζει!» (Δεν διευκρίνισε όμως τι ακριβώς δεν την πειράζει), και έκτακτο τηλεφώνημα από τον πατέρα μου:

«Να τις φοάσαι τις γιεναίτζιες! Πόσες έσιει τζιαμέ;»
«Καμιά 15αριά!»
«Θέλω να μου πεις πόσες από τις 15 έχουν μουστάτζιην! Εκείνες να φοβάσαι περισσότερο!»


Μοιάζω πολύ με τον πατέρα μου τελικά!

Κατά την εξέταση:
Χαράς ευαγγελία! Εκ των 15 υποψηφίων, μόνο οι 7 παρακάθονταν για την ίδια θέση με μένα. Εκ των 7, η μια εκδιώχθηκε κακήν κακώς επειδή δεν είχε πληρώσει τα τέλη της εξέτασης, μια άλλη έφυγε στην μισή ώρα, οπότε απομείναμε 5 υποψήφιοι! Ε, γαμώ το! Δεν θα βάλει και ο Θεός το χέρι του, αφού δεν το βάζει και πουθενά αλλού;

Μετά την εξέταση:

Όχι, δεν με ρώτησαν ποια είναι η Σωτηρούλλα Χαραλάμπους, ούτε ποιος είναι ο Ομπάμα Κακκέην! Είμαι αισιόδοξος πάντως. Έχω κεφάλι-καζάνι και μια πρόβα να προλάβω!

It's Showtime!

Αστράφτει και βροντά!

Άνοιξα τις κουρτίνες διάπλατα και τα παράθυρα για να κάνει ρεύμα! Έβαλα μουσική στο τέρμα! Τραγουδώ, εκτονώνομαι, ξαφνικά πρωταγωνιστώ σε βίντεο κλιπ! Για κάποιο περίεργο λόγο, ο Θεός ρίχνει τους κεραυνούς στα σωστά σημεία! Τον καλύτερο σκηνοθέτη έχω!

Ο άνεμος πήρε μαζί του τα ρούχα απ' την απλώστρα, στράβωσε την κεραία και η Νόβα μάλλον δεν θα λειτουργήσει απόψε, τα νερά όπου να’ ναι θα εισβάλουν στην πίστα, αλλά ποιός χέστηκε; Εγώ ετοιμάζομαι να υποκλιθώ στο χειροκρότημα!

Και όλα αυτά, ενώ θα έπρεπε να διαβάζω, διότι αύριο γράφω εξετάσεις!

Πάμε για ένα τραγούδι ακόμα, όσο διαρκεί η καταιγίδα!

(Α, ρε γαμώ το, να είχα και την κάμερα εύκαιρη!)

Γουμανάιζερ

Είδα τη Britney στη σάουνα και μου έφυγε η… σαούνα!

Το νέο τραγούδι μου είναι απλά αδιάφορο για να μην πω ενοχλητικό. Το βίντεο όμως είναι υπερπαραγωγή, ισάξιο sequel του Toxic σαν concept και σαν σκηνοθεσία. Το styling βέρι kinky, εν ολίγοις, όλα συνηγορούν υπέρ της.

Λατρεμένη Φαντασίωση: Δεν μπορώ να διαλέξω ανάμεσα στο λιμουζινάτο και στο γραφείο, πάνω στο φωτοτυπικό.
Λατρεμένη λεπτομέρεια: Αναμφίβολα, το πώς γυαλίζουν τα μπούτια της μέσα στη σάουνα!

Βίον Καυλόσπαρτον!

Πέτρο Κωστόπουλε, μ’ έκανες περήφανο γι’ άλλη μια φορά! Το Νίτρο σου, αποτελεί για μένα το highlight του μήνα! Μήνες είχε να βγει τέτοιο τεύχος! Και από περιεχόμενο; Σκίζει! Αντιγράφω αποσπάσματα από τη συνέντευξη που σου παρέθεσα:

«Η αλήθεια είναι ότι οι γυναίκες τύπου bitch δεν μου αρέσουν. Γνωρίζετε, άλλωστε, ότι προτιμώ τη διασταύρωση Καλομοίρα – Μενεγάκη, αλλά στη Τζούλια δεν θα μπορούσα να πω όχι. Με γυροφέρνει εδώ και μήνες και δεδομένης της παρατεταμένης ανομβρίας, αναγκάστηκα να ρίξω τα standards μου."

«Ο γάμος έγινε εν κρυπτώ και παραβύστω, στα μουλοχτά. Είδα και έπαθα να την φυγαδέψω στην Κύπρο από τα κανάλια. Εκείνη η Λαμπίρη, μπάστακας μες τα πόδια μας όλη την ώρα, μου έβγαλε ξινό τον γάμο! Θα εγκατασταθούμε μόνιμα στην Έγκωμη και θα ζήσουμε μια ήρεμη ζωή, διότι η Ιουλία (Τζούλια λένε την ξαδέλφη μου και θα μπερδεύεται το σόι, οπότε καλύτερα η γυναίκα μου να λέγεται Ιουλία), βαρέθηκε τα φλας. Το μόνο ‘φλας’ στη ζωή της, θα είναι το κυπριακό περιοδικό, που μεγάλωσε γενιές και γενιές!»

«Σκοπεύουμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς και δεν πρόκειται να της επιτρέψω να βγει σε κανένα εγχώριο κανάλι να κάνει δηλώσεις. Τι το κάναμε; Δέλλας-Μαστροκώστα; Άντε, το πολύ, μια φορά στην Ελίτα τώρα που πήρε τα πάνω της με τις συνεντεύξεις του Παπαμιχαήλ και της Σοφίας Βίσση. Κατά τα άλλα, όλες οι άλλες δηλώσεις της θα γίνονται κατ’ αποκλειστικότητα στο δικό μου μακρύ μικρόφωνο!»

«…Θα πίνουμε καφέ στο Hustle και ποτό στο Maze. Θα πηγαίνουμε τριήμερα στον Πρωταρά και εκδρομές στην Πάφο. Τι άλλο θέλει δηλαδή, μια γκόμενα για να είναι ευτυχισμένη σ' αυτή τη ρημάδο-χώρα; Θα πηγαίνουμε μαζί γυμναστήριο και θα κάνουμε τουλάχιστον δυο παιδιά, κατά προτίμηση το πρώτο να είναι κόρη, χαμηλοβλεπούσα. Το καλό είναι ότι αν πάρει απ' τη μάνα της δεν θα χρειαστεί να κάνει laser όταν μεγαλώσει. Αν πάρει απ' τον πατέρα της, χέσε μέσα... Θα γίνουμε το τέλειο κυπριακό ζευγάρι! Και όπως προστάζει η παράδοση, θα χωρίσουμε πριν καν λήξουν τα κουφέτα!»

Ιουλία μου! Ιουλία μου! Ας είναι κι έτσι!

[X] Fuck-tor

«Το τηλεπαιχνίδι X-Factor που ψάχνει απεγνωσμένα τον καινούριο σταρ του ελληνικού πενταγράμμου, δεν θα μπορούσε να λείψει από την Κύπρο, το νησί της Αφροδίτης!»

Με αυτά τα λόγια μας προλόγισε ο Γιώργος Λιανός και μια συμπαθητική συμπαρουσιάστρια στην χθεσινοβραδινή εκπομπή του ANT1! Ποιο νησί της Αφροδίτης ρε καημένοι! Το νησί των καραγκιόζηδων έπρεπε να πείτε! Τόση ηλιθιότητα μαζεμένη είχα καιρό να δω. Απορώ πού κυκλοφορούν όλοι αυτοί που έδειξαν κατά τη διάρκεια της μέρας!

Μετά από το επεισόδιο αυτό, νιώθω δικαιωμένος για όσα γράφω τόσο καιρό εδώ για το συνάφι μας. Είμαστε καθυστερημένος λαός! Για ίδρυμα. Δεν είναι τυχαίο που φυλακές – ιδρύματα είναι κομπλέ!

Διερωτώμαι. Δεν βρέθηκε μισή μάνα, μισός πατέρας, μισός συγγενής να τους πει με τρόπο: «Αγάπη μου, δεν κάνεις γι’ αυτή τη δουλειά, αλλά εμείς εξακολουθούμε να σε αγαπούμε;!» Παραδέχομαι ότι είναι δύσκολο να αποδεχτείς ότι είσαι μια μετριότητα. Αλλά αυτό είμαστε το 90% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ποιες οι πιθανότητες να είσαι εσύ η εξαίρεση;

Μέσα σε μια ώρα πέρασαν, παρέλαση, μπροστά από τα γλαυκά αμυγδαλωτά μου μάτια: κλώνοι της Παπαρίζου στο πιο πουτανέ. Κλώνοι του Χατζηγιάννη στο πιο γκέι. Μια κλώνος της Καλομοίρας στο πιο τσιάρλικο με ολίγη δόση από «το γιασεμί στην πόρτα σου.» Ένας Παβαρότι με ανταύγειες, ένας άλλος Παβαρότι ντυμένος ONE, ο Ψινάκης ντυμένος Σρι Λανκέζα, ένας λογιστής, μια εθελόντρια της Εθνικής Φρουράς («Περήφανα τα στήθη και η ορμή μας!» Κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια κύριε διοικητά!) και ένας που πέρασε επειδή οι φάουσες φίλες του απειλούσαν ότι αν δεν περάσει θα μπουκάρουν να τα κάνουν όλα λίμπα, Κυπραίες γαρ!

Και τι δεν θα έδινα να ήμουν μέλος της επιτροπής! Όλοι έχουμε ένα ψώνιο και μια δόση επίδειξης στο αίμα μας. Στην Κύπρο ζούμε άλλωστε. Αλλά από το σημείο του "είμαι ψώνιο και το χαίρομαι," μέχρι το σημείο του "θα πάω στο X-Factor να με δει το πανελλήνιο," πιστεύω υπάρχει ένα κενό το οποίο απαιτεί τεράστια αποθέματα άγνοιας και μαλακίας για να γεμίσει. Και όμως, υπάρχει κόσμος που καταφέρνει να το γεμίσει!

Θα σας εξομολογηθώ κάτι. Όταν ήμουν φοιτητής ήμουν μονίμως με τη βίντεο- κάμερα στο δεξί μου χέρι. Με το αριστερό τον έπαιζα. Τέλος πάντων. Με αυτή τη βίντεο κάμερα γύρισα άπειρα βίντεο κλιπς στα οποία πρωταγωνιστούσαν συμφοιτήτριες μου οι οποίες μόνο και μόνο στο άκουσμα πως έχουν αυτό «το κάτι» που θα κάνει τη κάμερα να καβλώσει, φόραγαν ότι έβρισκαν μπροστά τους και έρχονταν να ενσαρκώσουν τη Madonna και τη Britney Spears. Έρχονταν στο δωμάτιο μου, έβαζα μουσική, έστηνα και ένα ψευτό-σκηνικό με σεντόνια και φωτορυθμικά και αυτές μου τον έκαναν MTV!

Αυτά τα βίντεο κλιπς γυρίζονταν κυρίως για ικανοποίηση της δικής μου ματαιοδοξίας, επειδή νόμιζα πως μια μέρα θα γίνω ο νέος Steven Spielberg. Θέλω να πω ότι, όλοι μας έχουμε ένα ψώνιο και ένα όνειρο. Ατάλαντοι και ταλαντούχοι. Και αυτό είναι υγειές! Αλλά δυστυχώς, πρέπει να ξέρουμε μέχρι που μας παίρνει να το πιστεύουμε και πόσο να το κυνηγούμε!


Εμένα η μάνα μου, όταν ήμουν μικρός μου έλεγε ότι είμαι ένας κούκλος! Αλλά όταν μεγάλωσα, μου είπε την αλήθεια…έτσι είναι. Νευρίασα, έβρισα τα γονίδια μου, επικαλέστηκα τα θεία πολλάκις με επιδαύρια αναφιλητά του τύπου: "γιατί δεν έχω πυκνά μαλλιά και θεληματικό πηγούνι΅," αλλά με αυτή τη μούρη σκοπεύω να πεθάνω και πλέον την έχω αποδεχθεί!

Αν είχαμε το X-factor στο DNA μας άλλωστε, θα ήμασταν ήδη τραγουδιστές και ηθοποιοί! Οι πραγματικοί σταρ λάμπουν εκ του μακρόθεν. Δεν θα περιμέναμε μια επιτροπή από 4 αχάπαρους (πλην του Θεοφάνους τον οποίο συμπαθώ) να μας ανακαλύψει.

«Είναι το όνειρο μου να περάσω στο X-Factor!» δήλωσε η πλειοψηφία των διαγωνιζομένων στα παρασκήνια. Νιώθω ξαφνικά πολύ καλά με τον εαυτό μου, αν και άνεργος!

Το επόμενο επεισόδιο του παιχνιδιού, γυρισμένο στα ματωμένα χώματά μας θα μεταδοθεί απόψε, Παρασκευή, στις 11:00 από τον Αντέννα Κύπρου.

Μεταμεσονύχτια Αμπελοφιλοσοφία

"Δεν υπάρχει ελπίδα,
πέσαμε στην παγίδα, κι εμείς!"

Ελπίδα! Μια σύλληψη, μια ιδέα που δημιουργήθηκε από την κοινωνία μας προκειμένου να μειώσει τις ανθρώπινες αυτοκτονίες.

Δεν αυτοκτονούμε, δεν πέφτουμε απ’ τον 2ο, επειδή ελπίζουμε. Ελπίζουμε σε τι; Και για πόσο; Μας συμφέρει να ελπίζουμε; Ερωτώ! Μπορώ εγώ να ελπίζω ότι αύριο θα έρθει μια εταιρεία και θα μου προσφέρει ένα εκατομμύριο λίρες μισθό και ότι ξαφνικά θα με ερωτευτεί αυτή που γουστάρω; Όχι, δεν πρόκειται να συμβεί. Αλλά ελπίζω! Για να μην αυτοκτονήσω.

Αν αυτοκτονούσαμε κάθε φορά που απογοητευόμασταν, το κράτος δεν θα προλάβαινε να μας θάψει. Και το κράτος δεν έχει τόσα χρήματα για να αναλάβει να μας θάψει. Νεκροψίες, νεκροθάφτες, παπάδες, μνημόσυνα, κακκά-φατά, πολλά-λεφτά! Επομένως, δημιούργησε την ελπίδα και καθάρισε...

Δεν υπάρχει ευτυχία!

Εκτός από την στιγμιαία ανακούφιση που αισθάνεσαι κατά τη διάρκεια μιας πιεσμένης και ταλαιπωρημένης στιγμής, το concept της ευτυχίας είναι και αυτό άλλη μια παγκόσμια φενάκη, άλλη μια συνωμοσία εναντίον μας!

Το κράτος, οι ψυχολόγοι, τα περιοδικά, μας χρειάζονται ευτυχισμένους! Αλλιώς δεν θα είχαν δουλειά να κάνουν. Θα φυτοζωούσαν. Αν μας έλεγαν ότι η δυστυχία είναι το normal και εμείς το αποδεχόμασταν, τώρα θα ήμασταν πραγματικά ευτυχισμένοι.

Δημιούργησαν όμως την ευτυχία ως αυτοσκοπό της ζωής μας, δημιούργησαν την ευτυχία ως στόχο και πασχίζουν να μας οδηγήσουν σ’ αυτήν. Και εμείς τηρούμε πιστά τις συμβουλές τους, κάνοντάς τους ταυτοχρόνως πλούσιους. Και ίσως πραγματικά ευτυχισμένους.

Θέλω να μείνω δυστυχισμένος μια ζωή. Το δικαιούμαι.



"Ράγισε ο καθρέφτης,
Κοίτα να προσέχεις,
Τώρα που δεν θα ‘μαι δίπλα σου εγώ…"

Επιστροφή στον Μπούθουλα

Σήμερα ήταν μια σημαδιακή και ανατριχιαστική μέρα αγαπητό μου φαν κλαμπ!

Επέστρεψα στα μαθήματα του νομικού συμβουλίου! Στα δικηγορικά δηλαδή! Έκανα τρεις ώρες μάθημα με τους νέους δικηγόρους για τις επερχόμενες εξετάσεις Φεβρουαρίου και έβγαλα σπυριά και λάδι! Θυμήθηκα τους λόγους για τους οποίους τους εγκατέλειψα εν χορδαίς και οργάνοις, αλλά επίσης συνειδητοποίησα – γι’ άλλη μια φορά – το άχαρο της μοίρας μου!

Η αλήθεια είναι ότι το μάθημα μου άρεσε. Καιρό είχα να νιώσω φοιτητής και το θέμα της διδασκαλίας μου θύμισε χρυσές εποχές από τα έδρανα του Reading. Αλλά! Οι ασκούμενοι…! Πως είναι έτσι;

Είναι που είναι δήθεν χωρίς κοστούμι οι Κυπραίοι! Άμα τους τυλίξουν και με τα μαύρο-άσπρα του δικηγόρου, δεν μπορείς να τους κοντέψεις σε απόσταση ενός μέτρου! Υπάρχει τοίχος. Τοίχος και μίσος!

Δεν λέω, συναρπαστική επιστήμη η νομική! Αλλά μην μου παίρνεις ύφος Λυκουρέζου από τα 25 σου, γιατί θα γίνουμε από 2 χωριά χωριάτες! Και επειδή εγώ ουδεμία σχέση έχω με τα χωριά, θα γίνουμε μόνο από το δικό σου!

Δεν μπορώ να βλέπω ασκούμενους δικηγόρους με τουπέ 100 καρδιναλίων, κουπέ των εκατομμυρίων, γυαλί- ηλίου-καθρέφτης (σαν τον Ρουβά στο «η καρδιά μου χτυπά μόνο για σένα») και να παρακολουθούν το μάθημα εκστασιασμένοι λες και θα ξεπροβάλει ανά πάσα στιγμή καμιά Ρωσίδα να τα βγάλει όλα! Μάθημα κάνεις, ρε μαλάκα! Το μάθημα εξ ορισμού, είναι boring! Μόνο το «Μάθημα Σολφέζ» δικαιολογεί ενθουσιασμό! Και αυτό χωρίς την Μπέσσυ Αργυράκη και όχι για πάνω από 3 λεπτά!

Εν πάση περιπτώσει, πολύ χάρηκα που ξεπρόβαλα με το μακρύ μαλλί, το κοντό τζιν τίγκα στους λεκέδες και το κίτρινο φανελάκι σαν άλλος Καρβέλας και λεηλάτησα τη σοβαροφάνεια τους! Τους υπενθύμισα ότι δεν πρωταγωνιστούν στο Boston Legal, αλλά στο Horkon Legal! Δεν λέω, και εγώ υφάκι διαθέτω, Λευκωσιάτης γαρ. Αλλά ως γνωστόν, εγώ δεν το έχω και πολύ να αρχίσω τα καραγκιοζιλίκια εν μέσω διάσκεψης ΟΗΕ, ούτε με νοιάζει να ξεφτιλίσω (ή καλύτερα να αποκαθηλώσω) την εικόνα μου δημοσίως. Άλλωστε, όσοι με διαβάζετε τακτικά θα έχετε πειστεί περί τούτου!

Επίσης! Εκτός από τους ασκούμενους δικηγάρους, έχουμε και τις ασκούμενες. Οι γκόμενες βέβαια δίνουν άλλη νότα στην ατμόσφαιρα, καθότι μέσω των στενών τους μίνι φούστων τα κωλαράκια τους αποτελούν ελαφρυντικό για την ελαφρότητα τους. Γι’ αυτές δεν θα γράψω τίποτα. Άλλωστε δεν έχω και ιδιαίτερες προσδοκίες απ’ αυτές. Μια ματιά που έριξα στη λίστα με τα βιογραφικά τους, οι μισές μας έρχονται από τα κυπριακά κολλέγια που τώρα έγιναν πανεπιστήμια. Ζήτημα, δηλαδή, αν ξέρουν και που βρίσκονται.

Τόσο γκρίζο μαζεμένο είχα χρόνια να συναντήσω! Και τόσο ψεύτικο ιλουστρασιόν χαμόγελο. Τέλος πάντων, τι να κάνω κι εγώ…εκπορνεύτηκα. Συνειδητά και με τον νόμο! Αποποιούμαι τον πολύχρωμο κόσμο της ελαφρότητας για τα λεφτά των δικηγόρων! Παρόλα αυτά θέλω να μου πιστωθεί το γεγονός ότι πάλεψα και για τα ιδεώδη μου πριν τα αποποιηθώ και αυτά.

A fool playing by the rules! And rules must be obeyed…

Α, μια που το έφερε η κουβέντα! Γιατί εγώ τρία χρόνια μετά καλούμαι να δώσω ξανά τις εξετάσεις του Νομικού Συμβουλίου; Θυμάται κανένας από τους τακτικούς μου; Μα βέβαια! Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη γκόμενα του 2006, η οποία μου είχε πάρει τα μυαλά και προκειμένου να την «έχω από κοντά» παράτησα τα πάντα για να την υποδεχτώ με ανοιχτά τα φερμουάρ το ίδιο καλοκαίρι. Τελικά ήρθε, αλλά στο μεταξύ οι λαγοί με μουνοχείλια που μου έταζε μετατράπηκαν σε πούτσες με μεταξωτές κορδέλες!

Αξίζει να θυσιαστείς και να αλλάξεις τη ροή της ζωής σου για την οποιαδήποτε; Όχι πες μου! Περιθωριοποιείς την καριέρα σου για τον έρωτα, και ιδού το ευχαριστώ! Γίνεσαι ψυχή τε και σώματι δικός της, και αυτή, ούτε ένα πήδημα! Και όλο αυτό αντί να επαινείται ως ένδειξη υπέρτατης ιπποσύνης, μεταφράζεται ως πενταδάχτυλος στη μούρη και ένδειξη μαλακίας με περικεφαλαία!

Ουστ, Καριόλα! Σε θυμήθηκα και τσαντίστηκα νυχτιάτικα!

Υ.Γ: Andrew from NY, στο αμφιθέατρο καθόμουν με την αδελφούλα σου! Ήταν η μόνη ευχάριστη νότα της ημέρας. Και όχι, για να μην αγχώνεσαι, δεν φορούσε μίνι φούστα με ταγιέρ! :)

Weak End

Ξαπλώνω και κοιτάζω το ταβάνι. Είμαι ένα πτώμα που προσπαθεί να επιβιώσει από το ντελίριο του σαββατοκύριακου. Δεν πληκτρολογώ. Μπλογκάρω με τηλεπάθεια. Κάθε σπασμός των οφθαλμών μου αντιστοιχεί σε μια διαφορετική αποτύπωση των λέξεων και των καταστάσεων.

Παρασκευή:

Οι γονείς εξωστρακίστηκαν σε χώρα ξένη. Είμαι ο άρχοντας του σπιτιού. Πεταμένες κάλτσες παντού, εσώρουχα σπαρμένα κάτω, πάνω, δίπλα από το κρεβάτι. Τρία ιδρωμένα πουκάμισα, μια λερωμένη γραβάτα από κρασί, το κρεβάτι άστρωτο. Κάνω μπάνιο και βγαίνοντας σέρνω μαζί μου νερά σ’ όλο το σπίτι. Βάζω μουσική όσο δυνατά θέλω, ό, τι ώρα θέλω! Περιοδικά παντού, άπλυτα ποτήρια τριών ημερών! Θα με λατρέψει η μάνα μου όταν επιστρέψει!

Σάββατο:

Γάμος φίλων! Καιρό είχα να πάω σε γάμο με τόσο κέφι. Έφταιγε και που ήταν τίγκα στη νεολαία. Χορός και πανηγύρια άνευ προηγουμένου!

Είχα την ωραιότερη συνοδό από καταβολής κόσμου! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή και ολοκλήρωση από το να έχεις δίπλα σου Γυναίκα με Γ κεφαλαίο και να αισθάνεσαι την υπεροχή της να ψαρώνει τους πάντες στην αίθουσα. Γυναίκα που ξέρει και πώς να τσαλακώνει την εικόνα της επίτηδες, παραμένοντας όμως πονηρό θηλυκό, κατεργάρα γυναίκα. Μια κορυφή!

Και μετά μου λένε να βρω μια οποιαδήποτε τυχαία γκόμενα να πορεύομαι... Ας μείνω single και για τα επόμενα 10 χρόνια, χέστηκα.

Κορυφαία στιγμή: «Απόψε ήρθα για να πιω λιγάκι παραπάνω, και οι χαρές που καρτερώ μη σώσουνε και ‘ρθουνε!» Άσπρο πάτο το λευκό κρασί, ακουμπάμε τα ποτήρια στο τραπέζι με δύναμη και σπάνε τα κρύσταλλα! Η πιο κινηματογραφική στιγμή της βραδιάς!

Με τα ψεσινά κατορθώματα πεθύμησα επειγόντως πάρτι με παλιούς φίλους και αγαπημένους γνωστούς. Υπομονή ως του χρόνου!

Μετά τα μεσάνυχτα: Ζοο, τέταρτος όροφος, γενέθλια φίλης! Ήμουν που ήμουν φτιαγμένος, με τις πρώτες 2 βότκες ξέφυγα. Δεν με ένοιαξε ούτε που το πρόγραμμα του Ζοο είναι το ίδιο τα τελευταία 250 Σάββατα. Ούτε που με ένοιαξε που είδα τις ίδιες φάτσες μπαστακωμένες στο ίδιο σημείο με τα περασμένα 250 Σάββατα. Ήμουν τόσο hyper που χόρεψα ακόμα και το «Η Γη και η Σελήνη» και το “Baila el chiki chiki.” Με όλη την χορογραφία.

Πάντως, πως και πως περιμένω το 2010 που θα απαγορευτεί επίσημα και δραστικά το κάπνισμα στους κλειστούς χώρους! Φυσικά, δεν περιμένω πως θα συμμορφωθεί η Κύπρος με τις ευρωπαϊκές οδηγίες. Άλλωστε μέχρι τότε θα είμαστε και επίσημα σουλτανάτο. Αλλά, έχω να γράψω κάτι γράμματα καταγγελίας στην Επίτροπο Διοικήσεως, μπουκιά και συχώριο! Οι καλύτεροι φίλοι θα γίνουμε! Παφ-πουφ όλο το κλαμπ ψες, τρία μπάνια έκανα να ξεβρωμίσω! Που να πάθετε όλοι καρκίνο να ησυχάσουμε.

Από τις 4 το πρωί μέχρι τις 5 που κατέρρευσα, ξέρναγα τις βότκες στο μπάνιο. Αηδία. Αλλά ένιωσα ξαφνικά 19 χρονών και μες τον εμετό μου χαιρόμουν που ξυπνούσαν εποχές άγριας μέθης και ξετσίπωτου ξεσαλώματος στο hard disc της μνήμης μου.

Συνήθως μεθώ όταν είμαι στεναχωρημένος. Όταν είμαι χαρούμενος δεν χρειάζομαι αλκοόλ. Χοροπηδώ πίνοντας μόνο νερό όλη νύχτα. Εψές είχα μια υπόγεια θλίψη μου φαίνεται... Αλλά δεν εντόπισα ακόμη την προέλευση της.

Πώς δεν το σκέφτηκα… Η θλίψη ξύπνησε απ’ το βλέμμα σου αγαπημένη μου συνοδέ! Που μεγαλώνουμε και δεν ξέρουμε που πάμε… Που μεγαλώνουμε στο κορμί μόνο…Πφ!

Θα ανάψω τον ανεμιστήρα και θα κοιμηθώ ως τις 7 το απόγευμα που θα πάω για πρόβα. Αν βγάλουμε την πρεμιέρα φτυς' μου!

Τγομεγό!

Διάβαζα σήμερα στην εφημερίδα, ότι οι επιστήμονες ανακάλυψαν πως το AIDS έκλεισε αισίως 100 χρονάκια και πως δεν πρόκειται περί ιού που εμφανίστηκε στα late 70’ς εξ αιτίας μόνο των ομοφυλοφίλων.

Επί τη ευκαιρία, σκέφτηκα πόσα εσφαλμένα συμπεράσματα βγάζουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας, εξ αιτίας της άγνοιας και της μαύρης τύφλας μας. Θέλω να πω, κάποτε οι αρχαίοι έβλεπαν τους κεραυνούς και νόμιζαν πως θύμωσε ο Δίας, ενώ σήμερα οι πιστοί βλέπουν ένα ξύλο με υγρασία και νομίζουν πως δακρύζει η Παναγία! Αλλά, έτσι είναι. Προοδεύει η ανθρωπότητα και βγάζει πιο επιστημονικά συμπεράσματα και εξηγήσεις.

Η μάνα μου, φερ’ ειπείν, έτρωγε ξύλο από τη γιαγιά μου επειδή έγραφε με το αριστερό χέρι! Τότε ήταν απαράδεκτο να γράφεις με το αριστερό, όλοι έγραφαν με το δεξί! Η καημένη η μάνα μου αναγκάστηκε να μάθει να γράφει με το δεξί και σήμερα μπορεί να γράφει και με τα δυο χέρια!

Με τη σειρά της, η μάνα μου έριξε άγριο ξύλο σε μένα επειδή από μικρός αδυνατώ να προφέρω το γράμμα ‘Ρω.’

«Πες γιε μου ‘Άσπρη πέτρα ξέξασπρη και απ’ τον ήλιο ξεξασπρότερη!’

Τίποτα εγώ! Το γράμμα Ρω το είχα διαγράψει. Στην Τρίτη Δημοτικού με έστειλαν σε μια μαλακισμένη λογοθεραπεύτρια να κάνει τα μαγικά της. Το ίδιο πρόβλημα είχε και η αδελφή μου, αλλά στο τρίτο μάθημα λογοθεραπείας, έγινε το θαύμα και έμεινα εγώ να βγάλω το φίδι απ’ την τρύπα! Η πίεση έγινε μεγαλύτερη από το σπίτι, καθώς δεν νοείται να προφέρει η μικρή αδελφή το Ρω και εσύ, ο μεγάλος υιός να αδυνατεί!

Πάμε πίσω στην λογοθεραπεύτρια. Είχε ένα δωμάτιο γεμάτο παιχνίδια και μου έδειχνε κάτι εικόνες τις οποίες έπρεπε να περιγράφω:

- Πες μου Χρίστο μου, τι βλέπεις σ’ αυτή την εικόνα;
- Βλέπω μια γιαγιά που διαβάζει ένα βιβλίο!
- Όχι! Λάθος!
- Στραβωμάρα έχεις κυρά λογοθεραπεύτρια; Εγώ μια γιαγιά βλέπω, σε κουνιστή καρέκλα, να διαβάζει ένα βιβλίο!
- Όχι Χρίστο μου. Στην εικόνα βλέπεις μια γΡιά σε μια πολυθΡόνα να εξιστοΡεί ένα μυθιστόΡημα!
- Πεεε! (Δεν μας χέζεις!) Μια γιαγιά κάθεται και διαβάζει ένα βιβλίο! Next picture please!

Έληξε άδοξα η συνεργασία μου με την λογοθεραπεύτρια, η οποία με ξαπόστειλε κλοτσηδόν μια καλή ημέρα. Το πρόβλημα δεν λύθηκε και παρόλο που βελτιώθηκε στην πορεία, εντούτοις είχα ζήσει άπειρες ατυχείς στιγμές, όπως το τρομερό συμβάν με ένα κοριτσάκι σε κάτι παιδικά γενέθλια στο Churchil Hotel το 1988:

- Πώς σε λένε;
- Χ(ρ)ίστο!
- Πώς!
- Χ(ρ)ίστο!
- … (Το βάζει στα πόδια το κοριτσάκι).
Σήμερα το πρόβλημα μου με το Ρω δεν είναι τόσο εμφανές. Οι φίλοι μου λένε πως το αντικατέστησα με ένα εντελώς δικό μου σύμφωνο το οποίο δεν υπάρχει πουθενά και πως μόνο εγώ μπορώ να το παράξω. Εν πάση περιπτώσει, δεν με ενοχλεί, ούτε με εμποδίζει, άσε που με τα χρόνια αγάπησα την ανικανότητα μου να το προφέρω.

Και εδώ επεμβαίνει η σύγχρονη επιστήμη. Μια φίλη, λογοθεραπεύτρια στο επάγγελμα, η οποία εφαρμόζει σύγχρονες τεχνικές και μεθόδους, μου αποκάλυψε πως ουδέποτε θα προφέρω το Ρω, επειδή ο ουρανίσκος μου είναι κωνικός και πως έτσι που είναι σχεδιασμένος δεν πρόκειται να βγει το Ρω απ’ το στόμα μου, στον αιώνα τον άπαντα!

Το φτωχό μου DNA φταίει και πάλι, το οποίο και κληρονόμησα και διόλου επέλεξα! Πού είναι η φίλη μου να δώσει δυο εξηγήσεις στην φαμίλια μου που ακόμη με κοιτάζει με το μισό της γι’ αυτή μου την «αδυναμία!;»

Και σιγά την αδυναμία! Εδώ ξέρω άτομο που αντί να λέει ‘τσ’ λέει ‘ξ’!

Μια φορά μου είπε: «Στην πούξα μου!» και νόμιζα ότι μου έκανε πλάκα! Ύστερα μου είπε «Αγόρασα νέα παπούξια» και αμέσως έκανα τον σταυρό μου και είπα: «Δόξα συ ο Θεός!»

Πίτσες Μπλε

Η πρώτη μου επαφή με τη διαφήμιση έγινε τον Οκτώβρη του 2007. Αν θυμάστε, το γιόρτασα με πυροτεχνήματα-θάλασσες-κύματα, με σχετικό post στο οποίο μπορείτε να ανατρέξετε. Πού να ήξερα ο καημένος, πως μέσα από αυτή την εργασία θα ζούσα μερικές από τις πιο άβολες και αμήχανες στιγμές της ζωής μου!

Το πρώτο μου μεγάλο project, αφορούσε μια διαφημιστική εκστρατεία πιτσαρίας. Έπρεπε να σκαρφιστώ ένα ραδιοφωνικό σενάριο, το οποίο θα τόνιζε την ιταλική φινέτσα και καταγωγή της πιτσαρίας. Οι οδηγίες που μου δόθηκαν τόνιζαν ότι μέσα από το σενάριο θα έπρεπε να αναδύεται η ιταλική φινέτσα του πιάτου, ενώ το ύφος του σεναρίου θα έπρεπε να είναι παιχνιδιάρικο και νεανικό.

Έκατσα την ξερή μου κάτω, άνοιξα και το μενού της πιτσαρίας και περίμενα τα θεϊκά σύννεφα της έμπνευσης να με κατακεραυνώσουν. Το πήγα από δω, το έφερα από κει στο τέλος όμως τίποτα δεν βγήκε!

Το σενάριο θα έπρεπε να είναι έτοιμο πριν την επίσημη παρουσίαση ενώπιον του πελάτη και οι μέρες περνούσαν αστραπιαία. Εγώ, άσχετος εντελώς με τον χώρο της διαφήμισης, δεν ήξερα πως την μέρα της παρουσίασης θα έπρεπε να παραστώ κι εγώ στο meeting προκειμένου να «πουλήσω» το σενάριο στον πελάτη και να το αποδώσω όσο πιο θεατρικά γίνεται σε περίπτωση που ο ίδιος αδυνατεί να συλλάβει το πώς θα αποδοθεί το σενάριο στο ραδιόφωνο.

Έφτασε που λέτε η μέρα της παρουσίασης! Με φόρτωσαν στο υπηρεσιακό αυτοκίνητο και επισκεφτήκαμε τον πελάτη στα ιδιαίτερα διαμερίσματα του, για να του παρουσιάσουμε την εκστρατεία. Δεν ήμουν σίγουρος αν αυτό που είχα γράψει θα γινόταν εύκολα αποδεκτό και αντιληπτό, αλλά ήλπιζα πως τα μυαλά που κρύβονται πίσω από μια πιτσαρία θα ήσαν αρκετά cool ώστε να μην φέρουν ενστάσεις στην πένα μου.

Μπήκαμε μέσα και μου κόπηκαν τα ύπατα! Μέσα σε ένα τεράστιο conference room (α’ λα ΟΗΕ), με ένα τραπέζι που κάλλιστα θα μπορούσε να ανήκει στους ιππότες του Λάνσελοτ και με κάτι ληγμένα muffins αραδιασμένα στο κέντρο, κάθονταν τέσσερα στελέχη μεγάλης εταιρείας που διαθέτει αλυσίδα πιτσαριών σε όλη τη χώρα. Οι κύριοι ήταν μάλιστα κουστουμαρισμένοι, διόλου ευπροσήγοροι, κουμπωμένοι και η ατμόσφαιρα τα μάλα ηλεκτρισμένη! Ξαφνικά το δωμάτιο είχε θερμοκρασία μείον δυο, και εγώ σχεδόν να παραλύω.

«Πωωω! Πού ήρθαμε εδώ πέρα!» Σκέφτηκα. «Καλά να πάθεις, που θα αναγκαστείς να απαγγείλεις το «αριστούργημα» σου μπροστά σ’ αυτούς τους κυριούληδες οι οποίοι άμα ακούσουν τις μαλακίες που τους έγραψες θα τους μεταφέρουν στο σπίτι τέσσερις! Μην σας τα πολυλογώ. Η στιγμή της απαγγελίας μου δεν καταγράφηκε στη μνήμη μου. Ήταν πάρα πολύ άβολη φάση, δεν την θυμάμαι καν! Πρέπει να είναι το ίδιο αίσθημα που ένιωθε και η Λία Βίσση όταν τραγουδούσε το «Το Κατάλαβα Αργά» στη Γιουροβίζιον του ’85.

Από τις πιο ξεφτιλισμένες μου στιγμές! Απήγγειλα ένα ραδιοφωνικό σποτάκι 30 δευτερολέπτων και αισθάνθηκα πως έδωσα διάλεξη τριών ωρών μπροστά σε ολόκληρο το Harvard! Όπως καταλαβαίνετε, με το που τελείωσα την απαγγελία, έστρεψα το ενοχικό μου βλέμμα επάνω τους και είπα με λεπτή, τρεμάμενη φωνή:

«Το ξέρω πως είναι κάπως… Θα το αλλάξουμε αν θέλετε. Δεν είναι κόπος... έχω και εναλλακτικό σενάριο έτοιμο!»

Και φυσικά, στο τέλος πουλήσαμε το εναλλακτικό σενάριο το οποίο πέρασε και δεν ακούμπησε κανέναν ακροατή. Ορκίστηκα ότι δεν θα προκαλέσω ξανά τη τύχη μου, και δεν θα επιδιώξω ξανά τέτοια μεγαλειώδη ρεζιλέματα! Να δούμε πόσο θα αντέξω, βέβαια...!

Το σενάριο που παρουσίασα ήταν το εξής:

Ένας άντρας και μια γυναίκα τρώνε στην πιτσαρία και συζητούν:

Άντρας: Έλα μωρό μου, απόψε θέλω να μου κάνεις λίγο την καπριτσιόζα!
Γυναίκα: Πάλι την καπριτσιόζα θες; Όχι! Βαρέθηκα!
Άντρας: Έλα, έλα, λίγο! Την πουτανέσκα τότε, που μ’ αρέσει!
Γυναίκα: Τρελάθηκες; Μέσα σε τόσο κόσμο;
Άντρας: Έλα μωρό μου, έλα, πάρε τα σπαγγέτι στο στόμα.
Γυναίκα: (ακούγεται να τα ρουφάει)
Άντρας: Πώς τα ρουφάς έτσι! Μακαρονάρα μου! (προφέρεται όπως το: μουνάρα μου!)

Εκφωνητής: Πιτσαρία τάδε: «Γιατί ο έρωτας περνά απ’ το στομάχι!»

Και μην ακούσω από κανέναν ότι το σενάριο ήταν προκλητικό, γιατί θα τα πάρω στο κρανίο, ένα χρόνο μετά! Άμα δεν τους αρέσει, ας αλλάξουν όνομα στα φαγητά! Πουτανέσκα και καπριτσιόζα; Ύστερα φταίει ο ποιητής και ο βιαστής! Αν τα ονόματα παραπέμπουν, να τα βγάλουν και από το μενού! Τους τρώνε και μικρά παιδιά!