Το Χρονικό μιας Σεξέτασης

Πριν την εξέταση:

Κάθομαι ήρεμος, φρεσκοξυρισμένος, καλοντυμένος μπροστά στον υπολογιστή και ακούω την ‘Ωδή στη Χαρά’ του Μπετόβεν, προκειμένου να συγκεντρωθώ και να γαληνέψω. Εντός ολίγων ωρών πρόκειται να διεκδικήσω θέση στην κυβέρνηση και πρέπει να είμαι σε καλά ζεν, νοουμένου και σε ποια κυβέρνηση προτίθεμαι να διεκδικήσω θέση!

Το έθιμο με την ακρόαση της ‘Ωδής στη χαρά,’ ακολουθείται από τα πανεπιστημιακά μου χρόνια. Πάντοτε πριν τις εξετάσεις την παίζω -την Ωδή- για να ανεβεί η αυτοπεποίθηση μου. Πορώνομαι απίστευτα με τα βιολιά και αρχίζω να σηκώνω τα χέρια ψηλά σαν διευθυντής ορχήστρας. Με τη μουσική αυτή αισθάνομαι ότι βγαίνω από το σώμα μου εκτελώντας αστρικά ταξίδια (από εκείνα τα ταξίδια που κάνει και η αδελφή μου, ως παιδί του ’83!).

Ξαφνικά, αυτή την ηρεμία, αυτή την ψυχική αυτοτελείωση διακόπτει, ποιος; Ο πατήρ! Μπαίνει μες το δωμάτιο χωρίς καν να χτυπήσει την πόρτα (πρώτο φάουλ), αναβοσβήνει το φως για να αισθανθώ την παρουσία του και αφού προσβάλλει ανεπανόρθωτα την αισθητική μου και τον Μπετόβεν, με ρωτά:

- Εθκιάβασες τίποτε, οξά εννά πάεις σαν το πρόβατο στη σφαγή;
- Κατ’ αρχήν, πως τολμάς, εσύ, ο μέσος χώρκατος Κυπραίος να διακόπτεις τον Μπετόβεν; Αφού με βλέπεις! Ηρεμώ! Γιατί δεν το σέβεσαι; Να ήταν Πέγκυ Ζήνα, να πω! Αλλά τον Μπετόβεν! Κλεις μου την πόρτα!
- (Παύση ολίγων δευτερολέπτων) Να του χέσω που ενδιαφέρθηκε! Εθκιάβασες;
- Εθκιάβασα, αλλά τωρά που το σκέφτομαι πρέπει να μου πεις κανέναν όνομα υπουργού να γνωρίζω, διότι μπορεί να με ρωτήσουν στο κεφάλαιο με τις γενικές γνώσεις!
- Έλα ποδά στην κουζίνα, που εννά τρώω, να τους πούμε μαζί!

Μεταφερόμαστε στην κουζίνα.

Χρίστος: Μόνο τον Υπουργό εξωτερικών ξέρω!
Πατήρ: Ναι, έκαμε εγχείρηση μπαλονάκι!
Χρίστος: Τι μας κόφτει ρε παπά, αν έκαμε μπαλονάκι; Μπορεί να έκαμε και η μάνα του τυρόπιττα!
Πατήρ: Έγραφεν το η εφημερίδα!
Μήτηρ: Καλά κάμνει τζιαι λαλεί σου τα ο παπάς σου! Μπορεί να σε ρωτήσουν για να δουν αν διαβάζεις εφημερίδα!
Χρίστος: Και θα με ρωτήσουν αν ο Μάρκος Κυπριανού έκαμε μπαλονάκι; Άλλην έννοιαν εν έχουν; Πες μου τα ονόματα των υπουργών τωρά, και άσε με τα μπαλονάκια του καθενός! Ποιος είναι ο Υπουργός Άμυνας; Ξέρεις να μου πεις;;
Πατήρ: (Μπουκωμένος και ενθουσιασμένος, έτοιμος να πνιγεί) Τζιείνος ο γάρος με το μουστακούδιν!
Χρίστος: Ρε, μα περιπαίζεις με; Έτσι εννά τους γράψω;
Πατήρ: Εν μου έρκεται το όνομα του!
Χρίστος: Ε, τζιαι επειδή εσένα εν σου έρκεται το όνομα εγώ εννά γράφω μαλακίες; Σιγά μεν τους γράψω: «Εν τζιείνος που είδαμε προχτές στο Costa!» (σκουπίζω τον ιδρώτα και προσπαθώ να μην συγχυστώ!) Υπουργό εργασίας ποιόν έχουμε;
Πατήρ: Τη Σωτηρούλλα!
Χρίστος: Μίλα σοβαρά και μεν με περιπαίζεις!
Πατήρ: Αλήθκεια σου λαλώ γιε μου, είναι η Σωτηρούλλα Χαραλάμπους!
Υιός: Μα εκάμαμεν υπουργό κάποιαν με όνομα Σωτηρούλλα?! Κκκκύριε Ελέησον!
Πατήρ: Τι να κάμει η γεναίκα, έτσι την λαλούν!
Υιός: Σωτηρία! Να το αλλάξει και να το κάμει Σωτηρία! Σωτηρούλλα ιμίσιημου! Εν τίποτε μαγειρική σε πρωϊνάδικο που παρουσιάζει?! Σωτηρία Χαραλάμπους από τούδε και στο εξής! (Δυναμώστε τον Μπετόβεν πριν μου έρθει σκοτοδίνη!)
Μήτηρ: Τον πρόεδρο μας θυμάσαι τον; Διότι που το πολλήν το Star TV δαμέσα νομίζουμε ότι μας διοικεί η Παπαρίζου!
Υιός: Πιο καλή πολιτική θα εξασκούσε η Παπαρίζου πλάκα-πλάκα! Μεν ανησυχείς, ο Χριστόφιας δεν ξεχνιέται, όσο και αν προσπαθώ! Αλλαγή θέματος τώρα! Μπορεί να με ρωτήσουν και τίποτε από τη διεθνή επικαιρότητα. Την προηγούμενη φορά με ρώτησαν για τους ηγέτες της Παλαιστίνης και μόνο τον Αραφάτ ήξερα, παρόλο που ήταν νεκρός!
Πατήρ: Μπορεί να σε ρωτήσουν για τον Ομπάμα!
Υιός: Ξέρω τον Ομπάμα! Για τον ανθυποψήφιο του φοβάμαι μην ρωτήσουν.
Πατήρ: Μακκέην!
Υιός: Ξέρω το ότι λέγεται Μακκέην! Μικρό όνομα δεν έχει; Τι θα πει Μακκέην; Εν ποτό που παραγγέλνω;
Μήτηρ: Ομπάμα Μακκέην! Εγώ έτσι το ακούω στην τηλεόραση!


Στο εξεταστικό κέντρο:

Κάθομαι σε παγκάκι του πανεπιστημίου Κύπρου και παρατηρώ το μέρος. Πρώτη φορά πάω στο πανεπιστήμιο Κύπρου και μου θυμίζει… «Πανεπιστήμιο Κύπρου!» Σαν το ΚΕΝ Λάρνακας είναι, μόνο που οι άνθρωποι του φορούν άλλου είδους στολή. Αρχίζουν να μαζεύονται οι αντίπαλοι μου. 15 άτομα όλα κι όλα. Είμαι ο μόνος άντρας ανάμεσά τους. Στέλνω μήνυμα στα κινητά και των 2 γονέων:

«Αν χάσω τη θέση από την εκδίκηση του ντεκαπάζ και της Luis Vuitton, εγώ θα αυτοκτονήσω!»

Μετά από λίγα λεπτά λαμβάνω απάντηση από τη μάνα μου: «Δεν πειράζει!» (Δεν διευκρίνισε όμως τι ακριβώς δεν την πειράζει), και έκτακτο τηλεφώνημα από τον πατέρα μου:

«Να τις φοάσαι τις γιεναίτζιες! Πόσες έσιει τζιαμέ;»
«Καμιά 15αριά!»
«Θέλω να μου πεις πόσες από τις 15 έχουν μουστάτζιην! Εκείνες να φοβάσαι περισσότερο!»


Μοιάζω πολύ με τον πατέρα μου τελικά!

Κατά την εξέταση:
Χαράς ευαγγελία! Εκ των 15 υποψηφίων, μόνο οι 7 παρακάθονταν για την ίδια θέση με μένα. Εκ των 7, η μια εκδιώχθηκε κακήν κακώς επειδή δεν είχε πληρώσει τα τέλη της εξέτασης, μια άλλη έφυγε στην μισή ώρα, οπότε απομείναμε 5 υποψήφιοι! Ε, γαμώ το! Δεν θα βάλει και ο Θεός το χέρι του, αφού δεν το βάζει και πουθενά αλλού;

Μετά την εξέταση:

Όχι, δεν με ρώτησαν ποια είναι η Σωτηρούλλα Χαραλάμπους, ούτε ποιος είναι ο Ομπάμα Κακκέην! Είμαι αισιόδοξος πάντως. Έχω κεφάλι-καζάνι και μια πρόβα να προλάβω!