Επιστροφή στον Μπούθουλα

Σήμερα ήταν μια σημαδιακή και ανατριχιαστική μέρα αγαπητό μου φαν κλαμπ!

Επέστρεψα στα μαθήματα του νομικού συμβουλίου! Στα δικηγορικά δηλαδή! Έκανα τρεις ώρες μάθημα με τους νέους δικηγόρους για τις επερχόμενες εξετάσεις Φεβρουαρίου και έβγαλα σπυριά και λάδι! Θυμήθηκα τους λόγους για τους οποίους τους εγκατέλειψα εν χορδαίς και οργάνοις, αλλά επίσης συνειδητοποίησα – γι’ άλλη μια φορά – το άχαρο της μοίρας μου!

Η αλήθεια είναι ότι το μάθημα μου άρεσε. Καιρό είχα να νιώσω φοιτητής και το θέμα της διδασκαλίας μου θύμισε χρυσές εποχές από τα έδρανα του Reading. Αλλά! Οι ασκούμενοι…! Πως είναι έτσι;

Είναι που είναι δήθεν χωρίς κοστούμι οι Κυπραίοι! Άμα τους τυλίξουν και με τα μαύρο-άσπρα του δικηγόρου, δεν μπορείς να τους κοντέψεις σε απόσταση ενός μέτρου! Υπάρχει τοίχος. Τοίχος και μίσος!

Δεν λέω, συναρπαστική επιστήμη η νομική! Αλλά μην μου παίρνεις ύφος Λυκουρέζου από τα 25 σου, γιατί θα γίνουμε από 2 χωριά χωριάτες! Και επειδή εγώ ουδεμία σχέση έχω με τα χωριά, θα γίνουμε μόνο από το δικό σου!

Δεν μπορώ να βλέπω ασκούμενους δικηγόρους με τουπέ 100 καρδιναλίων, κουπέ των εκατομμυρίων, γυαλί- ηλίου-καθρέφτης (σαν τον Ρουβά στο «η καρδιά μου χτυπά μόνο για σένα») και να παρακολουθούν το μάθημα εκστασιασμένοι λες και θα ξεπροβάλει ανά πάσα στιγμή καμιά Ρωσίδα να τα βγάλει όλα! Μάθημα κάνεις, ρε μαλάκα! Το μάθημα εξ ορισμού, είναι boring! Μόνο το «Μάθημα Σολφέζ» δικαιολογεί ενθουσιασμό! Και αυτό χωρίς την Μπέσσυ Αργυράκη και όχι για πάνω από 3 λεπτά!

Εν πάση περιπτώσει, πολύ χάρηκα που ξεπρόβαλα με το μακρύ μαλλί, το κοντό τζιν τίγκα στους λεκέδες και το κίτρινο φανελάκι σαν άλλος Καρβέλας και λεηλάτησα τη σοβαροφάνεια τους! Τους υπενθύμισα ότι δεν πρωταγωνιστούν στο Boston Legal, αλλά στο Horkon Legal! Δεν λέω, και εγώ υφάκι διαθέτω, Λευκωσιάτης γαρ. Αλλά ως γνωστόν, εγώ δεν το έχω και πολύ να αρχίσω τα καραγκιοζιλίκια εν μέσω διάσκεψης ΟΗΕ, ούτε με νοιάζει να ξεφτιλίσω (ή καλύτερα να αποκαθηλώσω) την εικόνα μου δημοσίως. Άλλωστε, όσοι με διαβάζετε τακτικά θα έχετε πειστεί περί τούτου!

Επίσης! Εκτός από τους ασκούμενους δικηγάρους, έχουμε και τις ασκούμενες. Οι γκόμενες βέβαια δίνουν άλλη νότα στην ατμόσφαιρα, καθότι μέσω των στενών τους μίνι φούστων τα κωλαράκια τους αποτελούν ελαφρυντικό για την ελαφρότητα τους. Γι’ αυτές δεν θα γράψω τίποτα. Άλλωστε δεν έχω και ιδιαίτερες προσδοκίες απ’ αυτές. Μια ματιά που έριξα στη λίστα με τα βιογραφικά τους, οι μισές μας έρχονται από τα κυπριακά κολλέγια που τώρα έγιναν πανεπιστήμια. Ζήτημα, δηλαδή, αν ξέρουν και που βρίσκονται.

Τόσο γκρίζο μαζεμένο είχα χρόνια να συναντήσω! Και τόσο ψεύτικο ιλουστρασιόν χαμόγελο. Τέλος πάντων, τι να κάνω κι εγώ…εκπορνεύτηκα. Συνειδητά και με τον νόμο! Αποποιούμαι τον πολύχρωμο κόσμο της ελαφρότητας για τα λεφτά των δικηγόρων! Παρόλα αυτά θέλω να μου πιστωθεί το γεγονός ότι πάλεψα και για τα ιδεώδη μου πριν τα αποποιηθώ και αυτά.

A fool playing by the rules! And rules must be obeyed…

Α, μια που το έφερε η κουβέντα! Γιατί εγώ τρία χρόνια μετά καλούμαι να δώσω ξανά τις εξετάσεις του Νομικού Συμβουλίου; Θυμάται κανένας από τους τακτικούς μου; Μα βέβαια! Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη γκόμενα του 2006, η οποία μου είχε πάρει τα μυαλά και προκειμένου να την «έχω από κοντά» παράτησα τα πάντα για να την υποδεχτώ με ανοιχτά τα φερμουάρ το ίδιο καλοκαίρι. Τελικά ήρθε, αλλά στο μεταξύ οι λαγοί με μουνοχείλια που μου έταζε μετατράπηκαν σε πούτσες με μεταξωτές κορδέλες!

Αξίζει να θυσιαστείς και να αλλάξεις τη ροή της ζωής σου για την οποιαδήποτε; Όχι πες μου! Περιθωριοποιείς την καριέρα σου για τον έρωτα, και ιδού το ευχαριστώ! Γίνεσαι ψυχή τε και σώματι δικός της, και αυτή, ούτε ένα πήδημα! Και όλο αυτό αντί να επαινείται ως ένδειξη υπέρτατης ιπποσύνης, μεταφράζεται ως πενταδάχτυλος στη μούρη και ένδειξη μαλακίας με περικεφαλαία!

Ουστ, Καριόλα! Σε θυμήθηκα και τσαντίστηκα νυχτιάτικα!

Υ.Γ: Andrew from NY, στο αμφιθέατρο καθόμουν με την αδελφούλα σου! Ήταν η μόνη ευχάριστη νότα της ημέρας. Και όχι, για να μην αγχώνεσαι, δεν φορούσε μίνι φούστα με ταγιέρ! :)