Τα Στερεότυπα

Αυξάνονται και πληθύνονται οι φίλες και γνωστές που αποκτούν γκόμενους- τύπου «λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο.» Το τελευταίο εικοσιτετράωρο έγινα μάρτυς τουλάχιστον δυο περιπτώσεων κοριτσιών που τα έφτιαξαν με άντρα ο οποίος πόρρω διαφέρει από το στιλ του metrosexual που μας επέβαλαν τα περιοδικά και οι αδελφάρες τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Εν ολίγοις, το στιλ ‘τοππουζοχώρκατος’ θα φοριέται πολύ από φέτος!

Ήμουν για καφέ με ένα φίλο και αναλύαμε το φαινόμενο. Κοινή παραδοχή: Τα στερεότυπα άρχισαν να επιστρέφουν! Ο άντρας που γαμεί και δέρνει επανακτά την παλιά του αίγλη. Ο άντρας που την Κυριακή φορεί παραλλαγή και ψήνει σούβλα, ενώ παρακολουθεί μέσω teletext το πόσα πάει το παρολί και το twin στις ιπποδρομίες γίνεται το απόλυτο αντικείμενο πόθου για τις κορασίδες μας!

Πάνω που έμαθα τη διαφορά του Prada από το Miu Miu και αποστήθησα παπαγαλία τη διαφορά του vintage από το customized accessory και ξεσκόνισα τα γαλλικά μου, ήρθαν να μου επαναφέρουν ξεπερασμένα πρότυπα! Εντάξει, δεν έφτασα ακόμη στο σημείο να ξυρίζω τις τρίχες μου, ούτε πεντικιούρ κάνω (κατ’ ακρίβειαν δεν ξέρω καν τη διαφορά μεταξύ πεντικιούρ και μανικιούρ), ούτε στη συναυλία της Madonna σκοτίστηκα να πάω (κατ’ ακρίβειαν την απεχθάνομαι), αλλά ότι τώρα θα πρέπει να μυρίζω ιδρωτίλα και να πιάνω τα αρχίδια μου δημόσια, μυρίζοντας κατόπιν τη χούφτα μου, δεν το περίμενα επ’ ουδενί!

Στοπ! Με διέκοψε ο φίλος μου. «Οι γκόμενες δεν παλινοστούν σε ακραία πρότυπα ανδρός.» Απλώς γουστάρουν άντρες που γενικώς πιάνουν τα χέρια τους και το επιδεικνύουν, και όχι άντρες που γενικώς…τον πιάνουν στα χέρια τους, και το επιδεικνύουν…!

Δηλαδή;

Δηλαδή, γουστάρουν να σε βλέπουν να βάφεις το γκαράζ, (ασχέτως αν μετά τηλεφωνούν σε μπογιατζή για να το ξαναπεράσει ένα χέρι). Γουστάρουν να σε βλέπουν να φτιάχνεις τα μηχανολογικά του αυτοκινήτου, (ασχέτως αν μετά τηλεφωνούν στην αντιπροσωπεία για full service)! Είναι σέξι!

Κοινώς, θέλουν έναν καραγκιόζη! Διότι αν απλώς ηδονίζονται στη θέα του δικού τους να μάχεται να διορθώσει διάφορες βλάβες, αλλά στο τέλος φέρνουν ειδικό, εγώ αρνούμαι να παίξω το παιχνίδι τους. Θέλω να πω ότι, αντιλαμβάνομαι πως οι γυναίκες καβλώνουν στη θέα ενός άντρα που αλλάζει τον τροχό στον αυτοκινητόδρομο. Εγώ αυτό το πράμα όμως, αρνούμαι να το κάνω. Θεωρώ πως δεν αξίζει τον κόπο να γίνω τίγκα στο λάδι και τη μουτζούρα για να αλλάξω λάστιχο. Αφού είμαι ασφαλισμένος στο AA και θα έρθει ο Ρωσοπόντιος εντός του μισαώρου, γιατί να ρισκάρω να λερωθώ;

Ε, βλέπεις; Αυτά ξενερώνουν τη γκόμενα! Το ότι δεν θες να λερωθείς, το ότι προτιμάς να καλέσεις την οδική βοήθεια αντί να πάρεις πρωτοβουλία και να γίνεις ο ιππότης της ασφάλτου. Ποιος είσαι και το αποφεύγεις; Ο Ζαμπούνης;

Δεν είμαι ο Ζαμπούνης! Και μην αναφέρεις το όνομά του όταν πίνω τον καφέ μου, σιχαίνομαι! Αλλά παρά να ρισκάρω να αλλάξω εγώ το λάστιχο και ύστερα να τρέμω ότι αν επιταχύνω θα εκτοξευτεί η ρεζέρβα στο αντίθετο ρέμα και θα κλάψουμε οικογένειες, ενώ θα πρέπει να ανασύρω τη γκόμενα από το απέναντι χαντάκι στο οποίο θα έχει προσγειωθεί κακήν κακώς, προτιμώ να περιμένω τον Ρωσοπόντιο!

«Καμία γυναίκα δεν θα γοητευθεί από μια τέτοια συμπεριφορά!»

ΟΚ! ΟΚ! Πάσο! Επιστροφή στα πρότυπα «Αλέξης Γεωργούλης!»

Θέλω όμως, να ρωτήσω το εξής! Εγώ πολύ ευχαρίστως να γίνω σκατά και να αλλάξω το λάστιχο. Η γκόμενα θα μου φτιάξει κάτι να φάω όταν επιστρέψουμε σπίτι απ’ αυτή την περιπέτεια; Θα μου κάνει μασσάζ; Θα μου φέρει τις παντόφλες μου; Θα μου σιδερώσει στοργικά το πουκάμισο της Δευτέρας; Θα μου πλύνει στο χέρι τρυφερά το λερωμένο τζιν; Θα μου δώσει το τηλεχειριστήριο να επιλέξω όποιο κανάλι θέλω να δω και θα κόψει τη γκρίνια που χάλασε η εκδρομή εν μέσω αυτοκινητόδρομου;

Προφανώς όχι! Μιλάμε ότι πλέον η γυναίκα χειραφετήθηκε! Σιγά μην σου μαγειρέψει. Κατ’ αρχήν ποια γυναίκα ξέρει σήμερα να μαγειρεύει; Καμία! Μόνο κάτι μακαρόνια στο πόδι και κανένα κοτόπουλο να ξεπαγώσει απ’ την κατάψυξη. Ποια γυναίκα θα σου κάνει μασσάζ για να σε καλοπιάσει; Καμία… Όσο για τις παντόφλες; Τι την φέραμε τη Φιλιπινέζα; Τζάμπα διέσχισε κοτζάμ ινδικό ωκεανό;

Εγώ πολύ ευχαρίστως να επιστρέψω στο πρότυπο του άντρα του ’60. Άμα θέλετε, μαθαίνω να παίζω και μπουζούκι-μπαγλαμά! Αλλά εσείς; Θα μείνετε στο 2008;

Όχι φίλε μου! Δεν αλλάζω εγώ κανένα λάστιχο, ούτε πιάνω κρίκο στο χέρι μου! Να έρθει το ΑΑ με τον Ρωσοπόντιο να αλλάξει το λάστιχο και η κυρία να υπομένει! Και όταν η μέση Κύπρια φορέσει την ποδίτσα της και έρθει να μου φέρει τις παντόφλες, θα το ξανασυζητήσουμε για επιστροφή στον άντρα τον πολλά βαρύ και όχι, με δυο φουσκάλες και καϊμάκι!

Παρεμπιπτόντως, η σούβλα κάθε Κυριακή είναι out of question, ακόμη και αν μου φέρει τις παντόφλες γονυπετής στα τέσσερα.

Κάνε μου Λιγάκι Μμμ!

Είναι κάτι που έχει συμβεί στους περισσότερους από μας.

Καλούμαστε να περάσουμε ένα βράδυ με παλιό αμόρε. Φιλοξενούμενος στο σπίτι της. Μετά από τόσα χρόνια. Στα οποία χρόνια ενδόμυχα ελπίζεις πως έχει εκτιμήσει την απουσία σου και θα πέσει ξερή στα γόνατα να σε εκλιπαρεί να τη γαμήσεις και να επανέλθεις στη ζωή της.

Είναι από τα βράδια που δεν σκέφτεσαι τίποτε άλλο παρά μόνο την αμήχανη στιγμή που θα εγερθεί το θέμα του πού θα κοιμηθεί ο καθένας! «Εγώ στον καναπέ, εσύ στο κρεβάτι!» «Όχι, εσύ στο κρεβάτι, εγώ στο πάτωμα!» Συζήτηση για να κρατάς τα προσχήματα. Μέσα σου εύχεσαι να τελειώνει το θέατρο και να σου πει: «Δεν βαριέσαι, κοιμόμαστε μαζί!»

Τον Οκτώβριο του 2006, όταν βρέθηκα στο διαμέρισμα της, ήμουν πολύ περίεργος να δω πού τελικά θα με έβαζε να κοιμηθώ. Το διαμέρισμα της ήταν πολύ μικρό. Μια τρύπα - ένα στούντιο, με την κουζίνα, το καθιστικό και το υπνοδωμάτιο στον ίδιο χώρο. Πουθενά δεν έπιασε το μάτι μου ντιβάνι, οπότε αναγκαστικά θα κοιμηθούμε μαζί! Έτσι πίστευα. Πού να ήξερα ότι ο καναπές γίνεται κρεβάτι! Γαμώ το Argos μου, γαμώ!

«Μπορεί να θέλει να το παίξει δύσκολη,» σκέφτηκα! Θα με βάλει στον καναπέ να κοιμηθώ και μετά θα εξαπολύσει τα ξόρκια της να με καλέσει στον κράβατον της! Μπορεί να μην θέλει να φανεί ότι είχε το έγκλημα προσχεδιασμένο! Θα δούμε. Άλλωστε, και αυτή, όπως κι εγώ, βρίσκουμε τον έρωτα σπανιότατα. Αποκλείεται να μην με πεθύμησε, να μην με πόθησε έστω και εκ των υστέρων τόσο δα!

Ξαπλωμένος στον πιο άβολο καναπέ-κρεβάτι που συνάντησα ποτέ, κοίταζα το ταβάνι και περίμενα το σύνθημα για να σύρω τη δίμετρη κορμάρα μου ανάμεσα στα σκέλια της, να γύρω το ξερό κεφάλι μου πάνω από το δικό της και να την πνίξω στα φιλιά. Μετρούσα, ξαναμετρούσα, έβλεπα λίγο έξω από το μπαλκόνι το ξινισμένο αγγλικό φεγγάρι και περίμενα. Περίμενα περίμενα...

Ξαφνικά, λίγο αργότερα, έβγαλε ένα νιαούρισμα και έκανε μια γύρα μέσα στο πάπλωμα της. Ένα ναζιάρικο νιαούρισμα που κάλλιστα θα μπορούσε να ερμηνευθεί σαν ερωτικό κάλεσμα. «Τώρα κοιμάται; Ή με προκαλεί; Αποκλείεται να κοιμάται! Πότε πρόλαβε; Μισή ώρα έχει που πέσαμε, πότε πρόλαβε να ξεραθεί;! Να σηκωθώ να πάω; Σίγουρα όμως μου νιαουρίζει ή είναι η ιδέα μου;» Χιλιάδες σκέψεις (και στάσεις) διαπέρασαν το μυαλό μου!

Δεν πέρασε εικοσάλεπτο και τσουπ! Κι’ άλλο νιαούρισμα! «Αχ! Μμμ!» μου έκανε. Εντάξει! Αποκλείεται να’ ναι η ιδέα μου. Η γυναίκα μουγκρίζει! Αρχίζει η ροή στα φράγματα! Τέρμα η ανομβρία! Ετοιμάσου να ξεπετάξεις το πάπλωμα και να της χυμήξεις, είπα στον εαυτό μου! Αλλά, και πάλι…Αν όντως κοιμάται και παραμιλά στον ύπνο της; Πάντως αυτό ήταν μούγκρισμα, δεν ήταν παραμιλητό. Επομένως, είναι πασιφανές πως με προσκαλεί. Άντε, πάρτον πούτσο σου και όρμα. Ώσπου να δεήσεις αυτή θα έχει ξενερώσει!

Περίμενε! Ένα τελευταίο τεστ! Μη φάμε και τα μούτρα μας, διότι μετά θα μου δώσει την πα-πούτσα στο χέρι! Να της μουγκρίσω κι’ εγώ! Αν όντως έχει κάβλες και γουστάρει παιχνίδια, θα ανταποδώσει! Μα τα γατιά θα παίζουμε στη μία το πρωί; Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε! Δεν έχω τίποτα να χάσω, βέβαια... Το πολύ-πολύ να κοιμάται και να μην ακούσει τίποτα. Αλλά αν όντως με θέλει; Αχ, αν όντως με θέλει…

Καθαρίζω το λαιμό μου, παίρνω βαθιά ανάσα και μουγκρίζω: «Μμμμμ!»
Houston ακούς; «Μμμμ!» Houston, τι θα γίνει με τον πύραυλο; Θα τον εκτοξεύσουμε ή και πάλι με δορυφορικές παλινδρομήσεις θα τη βγάλουμε;

Houston, γιατί δεν απαντάς στα σήματα μορς; Με αγχώνεις! Είπα ΜΜΜΜ, γαμώ το!

Κοιμότανε. Γύρισα στο πλευρό, τράβηξα το πάπλωμα και προσπάθησα να κοιμηθώ! «ΜΜΜ!» μου ξανακάνει για φινάλε.

Μούξινος!! Το Houston ελάλησε. Game Over!

Οι 9 στους 10 Χωρίζουνε...

...Μές σ' αυτήν εδώ τη ζωή, πες μου αγάπη μου πως θα είμαστε, απ' τους δέκα οι τυχεροί!

Διάβασα σήμερα στη ‘Σημερινή,’ ότι ο Αρχιεπίσκοπος θέλει να καταργήσει τους Δικηγόρους από τα εκκλησιαστικά Δικαστήρια που αναλαμβάνουν διαζύγια. Κατά τον Αρχιεπίσκοπο, οι συνέπειες θα είναι «θετικές» εφόσον τα τέλη που θα πληρώνει το ζευγάρι για να χωρίσει θα μειωθούν σε τεράστιο βαθμό και θα μειωθεί η ταλαιπωρία για τους κερατάδες και τις κερατούδες.

Λυπήθηκα! Τώρα που προσπαθώ να βρω κίνητρα για να επιστρέψω στα νομικά, τα διαζύγια ήταν για μένα ένα μεγάλο δέλεαρ! Καλά λεφτά, άφθονα διαζύγια, σκοτωμοί, κακά, ξυλοδαρμοί, ίντριγκες και πάθη στη Santa Barbara… Δεν θα θέλεις να τελειώσει το διαζύγιο! Και χρεώνεις και ένα κάρο λεφτά, κύριος!

Αν τολμήσουν οι παπάδες να μου στερήσουν και την τελευταία μου ελπίδα, θα γίνει το σώσε!

Συμφωνώ ότι είναι εξωπραγματικά τα λεφτά που χρεώνουν οι δικηγόροι για ένα διαζύγιο. Αλλά, πιστεύω ότι η πλειοψηφία των ζευγαριών που χωρίζει είναι αρκετά μαλακισμένη και της αξίζει μια τέτοια χρέωση, για να μάθουν να μην παντρεύονται εξ’ αρχής άμα δεν ταιριάζουν!

Ο Κυπραίος ζει για να παντρεύεται! Και ταλαιπωρεί χιλιάδες κόσμου μαζί του. Ταλαιπωρία και ένα χαμένο Σάββατο για ένα θεσμό ξεφτιλισμένο, ο οποίος γίνεται καθαρά για να ικανοποιηθεί η ματαιοδοξία της νύφης και του οικογενειακού περίγυρου της που δεν αντέχει να την δει αστεφάνωτη! Λουλούδια, μπομπονιέρες, νυφικά, παρανυφάκια, παπάδες-κακό, για ένα γάμο που μάλλον θα λήξει μετά από 2-3 χρόνια.

Το είπε και η Βάνα Μπάρμπα! «Οι σχέσεις είναι για 2-3 χρόνια. Μετά γίνονται συνήθεια!»

Πιστεύω ότι αν αγαπήσεις πραγματικά στη ζωή σου, έχεις ήδη παντρευτεί και δεν το ξέρεις. Γίνεσαι δέσμιος της άλλης για μια ζωή και δεν χρειάζονται τυμπανοκρουσίες και κλαπατσίμπαλα για να το γιορτάσεις, ούτε η ευλογία του Θεού (που δεν υπάρχει!). Εγώ με τους έρωτες της ζωής μου αισθάνομαι να με ενώνουν τόσοι πολλοί και ουσιαστικοί σύνδεσμοι που δεν χρειάζονται κανένα γάμο για να ολοκληρωθούν. Και παρόλο που δεν ευοδώθηκε κανείς από τους έρωτες μου, θεωρώ πως δεν μπορώ να πάρω ούτε διαζύγιο. Κανένας δεν μπορεί να σου απαγορεύσει να αγαπάς και να νοιάζεσαι για την άλλη, όσα διαζύγια και αν εκδώσει το Δικαστήριο!

Το είπε και η Πέγκυ Ζήνα: «…Κάποτε με χώρισε ένας δεσμός μου και του είπα, εσύ άμα θέλεις χώρισε, εγώ δεν χωρίζω!»

Αλλά επειδή η μέση γκόμενα δεν έχει με τι να ασχοληθεί, και σκαρφίζεται μέρα-νύχτα γάμους και πανηγύρια για να περάσει η ώρα της μέχρι τη μέρα που ο σύζυγος θα ξυπνήσει και θα την κάνει με ελαφρά, πιστεύω ότι μια παχυλή χρέωση είναι ότι πρέπει! Να φέρει το νου του ο λαουτζίκος, να μάθει να το σκέφτεται διπλά πριν μας τα πρήξει με καταδικαστέες σχέσεις που οδηγούν στο κατώφλι της εκκλησίας επειδή έτσι θέλει το έθιμο, και κανένας άλλος!

Μαλακίζεται ο κόσμος και παντρεύεται με του ψύλλου πήδημα; Φάε μετά μια χρέωση ΝΑ από τον δικηγόρο ως τιμωρία που μας ταλαιπώρησες! (Τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι μόνο του ψύλλου το πήδημα!)

Το είπε και η Άννα Βίσση: «Δεν χρειάζεται να παντρευτώ τον Ψωμόπουλο. Είναι δίπλα μου ουσιαστικά, είναι πλέον ο άντρας μου!»

Τι συμπέρασμα βγάζουμε παιδάκια;

Ότι αγαπάμε τον άντρα μας και τη γυναίκα μας και τον στηρίζουμε για μια ζωή! Αν είναι αληθινό θα αντέξει, αν ο ένας περιπαίζει τον άλλο θα φανεί σύντομα και θα καταρρεύσει. Αλλά στο μεταξύ, δεν έχει γάμους υπερπαραγωγές, ούτε κάνουμε παιδί το οποίο θα μεγαλώσει μες τα ψυχολογικά, χωρίς συγκροτημένη οικογένεια.

Μάλλιασε η γλώσσα μου να τα λέω, έβγαλαν καντήλες τα δάχτυλα μου να τα μπλογκάρω, αλλά δεν μαθαίνετε! Φάτε τώρα ένα διαζύγιο χρεωμένο μια περιουσία, όλο δικό σας, λουκούμι!

Τα-μείον Ανεργίας

Εφόσον το ταμείο είναι και επισήμως μείον, αποφάσισα να εγγραφώ στο ταμείο ανεργίας μπας και σωθούν κάπως οι αποταμιεύσεις που έκανα μετά από τόσους μήνες εργασίας. Ξύπνησα άρον-άρον στις 11:00 τα χαράματα και έσπευσα να γεμίσω φόρμες στο Ταμείο Ανεργίας της Δημοκρατίας, το οποίο – για όσους ενδιαφέρονται- βρίσκεται απέναντι από το ερείπιο του Δημοτικού Θεάτρου Λευκωσίας.

Το θέαμα που αντίκρισα ήταν ενδεικτικό του μίσους που με διακατέχει για τα κυπριακά δρώμενα. Δεν εννοώ τη θέα του ερείπιου του Δημοτικού Θεάτρου. Στο Ταμείο Ανεργίας αναφέρομαι. Ένας γουμάς, που λένε και στα χωριά! Και οι κότες από κοντά, πουρ-πουρ-πουρ! Μπήκα μέσα με τα πτυχία μου υπό μάλης και αντίκρισα καμιά δεκαριά θείτσες πίσω από κάτι τριτοκοσμικά γραφεία, να προσπαθούν να συνεννοηθούν εις μάτην με τους απανταχού αλλοδαπούς που ξεχείλισαν τελευταίως το νησί μας.

Με το που είδαν τη θεόρατη παρουσία μου, οι θείτσες μού έγνεψαν να προσπεράσω την ουρά με τους έγχρωμους αλλοδαπούς, διότι ως αντιπρόσωπος της Αρείας φυλής της σούβλας και του σουτζιούκκου, αξίζω να εξυπηρετηθώ πρώτος. Ομολογώ την αμαρτία μου, προσπέρασα την ουρά και εξυπηρέτηθηκα πρώτος, αν και αισθάνθηκα άβολα. Αν αυτό συνέβαινε σε κάποιον Κύπριο στην Αγγλία, τώρα θα είχαμε προ των πυλών ολόκληρο διπλωματικό επεισόδιο και οι φοιτητές στα Student’s Union θα μιλούσαν για ανήλεο ρατσισμό!

Εν πάση περιπτώσει, παλουκώθηκα μπροστά στο γραφειάκι μιας κυρίας και περίμενα να εξυπηρετηθώ. Στο μεταξύ παρακολουθούσα τη συμπεριφορά των άλλων «λειτουργών» προς τους αλλοδαπούς και σκεφτόμουν πως αν δούλευα για τον Ευαγγελάτο, τώρα θα είχα βγάλει εύκολα λαβράκι!

Θείτσα: What do you mean, you no appointment? Μα περιπαίζεις με ολάν; Χρυστάλλα εσύ μου τον έστειλες τούτον;
Αλλοδαπός: Madam, sorry! Me, no understand, but no mafia!
Θείτσα: Me mafia? You mafia!
Αλλοδαπός: Please, please!
Θείτσα: Μια φορά please! Please one time! No two times please!

Άλλο να στο περιγράφω, κι’ άλλο να το βλέπεις! Οι θείτσες συμπεριφέρονταν λες και μιλούσαν σε Φιλιπινέζες! Πλάκα, πλάκα, σε Φιλιπινέζους απευθύνονταν. Αλλά τέτοιο μένος, τέτοια υπεροψία, τέτοιο μίσος είχα να δω από τον καιρό που το ΡΙΚ έδειχνε τη ‘Σκλάβα Ιζάουρα,’ κάθε Κυριακή μετά το ‘Ματιές στον Κόσμο!’

Αντιλαμβάνομαι ότι οι λειτουργοί του κράτους βλέπουν τα άπειρα καθημερινά με τους παράνομους που φθάνουν στην Κύπρο, αλλά ώρες-ώρες ξεπερνούμε κάθε προηγούμενο στην απανθρωπιά! Ούτε εγώ γουστάρω που γέμισε η Κύπρος με λαθρομετανάστες, φτηνούς φοιτητές και πεινασμένα εργατικά χέρια, αλλά ας κουμαντάρει το κράτος καλύτερα τα λιμάνια, τις θάλασσες και τα τελωνεία. Άπαξ και μπήκανε, δεν νοείται να τους συμπεριφέρεσαι σαν τα σκατά!

Το θεωρώ απαράδεκτο, πόσω μάλλον όταν μια τέτοια συμπεριφορά προέρχεται από κάτι γυναικούλες που προσλήφθησαν στο Δημόσιο μέσω πεοθηλασμών και οι οποίες στον απογευματινό τους χρόνο αναλώνονται σε μπιρίμπες και κουμκάν! (Και εδώ μιλάω γενικά, όχι ειδικά στις κυρίες του ταμείου ανεργίας).

Τέλος, έχω να ρωτήσω το εξής! Γιατί δεν φορούν στολή οι δημόσιοι υπάλληλοι και έχουν το ελεύθερο να φοράνε ό,τι τους δόξει; Στην Αγγλία, μέχρι το ταχυδρομείο να πας, ένα υποτυπώδες φανελάκι το φοράνε άπαντες οι υπάλληλοι. Εδώ, οι δημόσιο-κυράτσες γιατί αρκούνται στα Nitsa’s Fashions και καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που ξύπνησες να τις δεις μπροστά σου;

Μάυρος και Φιλιπινέζος που τους χρειάζεται…

Χίλια Εννιακόσια Ενενήντα Δυο

..."Μαζί κι' αυτόν τον χρόνο, μαζί εμείς οι δύο, 1992!"

Αγαπημένη μου Μάριαν,

Το ξέρω ότι σε πρήζω με τις αναμνήσεις του Δημοτικού κάθε τρείς και λίγο. Αλλά ανοίγω τη μηχανή του χρόνου - γνωστή και ως YouTube - και ζωντανεύει ξανά μπροστά μου το 1992!

Τότε που πηγαίναμε μαζί σχολείο και μου έπιανες το βι(β)λίο λέγοντας σ’αγαπώ! Δεν το έλεγες ακριβώς, αλλά το έβλεπα μέσα στα μπιρμπιλωτά σου μάτια και τα σγουρά σου μαλλιά! Το ένιωθα στον αέρα της κιμωλίας του κύριου Αλέξανδρου! Ναι, το 1992! Τότε που σ’ αγαπούσα για το χάζι που είχες σαν αγνό κορίτσι και όχι όπως σήμερα που σε αγαπώ για τα θεσπέσια στήθη σου- όμοια τους μόνο η Αννέτ Αρτάνι έχει δει!

Τότε που περιμέναμε το Σάββατο για να πάμε σε πάρτι και το παίζαμε μεγάλοι επειδή χορεύαμε slow! Πιάναμε ο ένας τον άλλο απ’ τη μέση, κάναμε εκεί τρεις περιστροφές και νομίζαμε πως θα γαμήσουμε!

Πλάκα, πλάκα, εγώ στην 6η Δημοτικού είχα και δυο γκόμενες! Πράγμα που στη σημερινή ζωή μου συμβαίνει κάθε δεκαετία, και λίγο είπα! Αχ Μάριαν! Γιατί αυτά μόνο εγώ τα θυμάμαι; Γιατί εσύ δεν ξενυχτάς στη σκέψη τους; Σε ποιού την αγκαλιά ροχαλίζεις τώρα και γιατί εγώ σου γράφω γράμματα που θα πάνε του βρόντου;

Γιατί εγώ ακούω τον Jason Donovan να τραγουδά το ‘sealed with a kiss’ και μελαγχολώ; Γιατί ακούω τον Michael Jackson στο ‘black or white’ και είμαι έτοιμος να κάνω την χορογραφία στο απαράλλαχτο;

Θέλω να σε αρπάξω απ’ τη μέση και να φοράς εκείνο το παλτό σου, που έμοιαζε με sleeping bag, και να χορέψουμε σε ημι-υπόγειο της Έγκωμης το ‘sealed with a kiss,’ τώρα αμέσως! Και να σε σφίγγω πάνω μου και εσύ να με διαβεβαιώνεις πως πέρασες το ίδιο ωραία με μένα. Και να τα νοσταλγείς!

Και ας μη μας μιλά σήμερα η Στέλλα Θεοφάνους!




Καληνύχτα Μάριαν!
(Υ.Γ. Το γράμμα μου πρέπει να το διαβάσεις ενώ το βίντεο παίζει στο background ως μουσική υπόκρουση, αλλιώς δεν πιάνει!)

Σεσουάρ για Δολοφόνους

Κουρέας: ΩΩ! Ποιος μας θυμήθηκε!
Αντί-Χρίστος: Ο Χάρος!
Κουρέας: Πόσο καιρό έχω να σε κουρέψω εσένα βρε;
Αντί-Χρίστος: Κάθε φορά που κάνω νέα αρχή στη ζωή μου, κουρεύομαι! Δεν το πρόσεξες κύριε Πάμπο;
Κουρέας: Σοβαρά; Τι αρχή; Και πόσο θα τα κόψουμε;
Αντί-Χρίστος: Αρκετά! Άμα γίνεται, να πάρουμε και το κεφάλι μαζί!
Κουρέας: Τι έγινε; Αλλάζεις δικηγορικό γραφείο;
Αντί-Χρίστος: Όχι. Μάλλον επιστρέφω σε δικηγορικό γραφείο... Ο Θεός να μην το δείξει!
Κουρέας: Γιατί τόσο καιρό που ήσουν;
Αντί-Χρίστος: Σε διαφημιστική εταιρεία και έγραφα σενάρια.
Κουρέας: Σοβαρά;
Αντί-Χρίστος: Τα σενάρια μου πάντα είναι σοβαρά!
Κουρέας: Δεν εννοώ αυτό, εννοώ πως σου ήρθε η διαφήμιση;
Αντί-Χρίστος: Σαν κεραυνός εν αιθρία. Σιγά το ψαλίδι, κύριε Πάμπο, θα μου φας το αφτί!
Κουρέας: Συγγνώμη!
Αντί-Χρίστος: Τα βρόντηξα και έφυγα. Δεν σπούδαζα δέκα χρόνια στα ξένα για να φάω τα νιάτα μου γράφοντας σενάρια για πάνες, βρακάκια, σερβιέτες και προσκλήσεις σε βαφτίσια. Μπαμ και κάτω, έτσι απλά μωράκι μου φευγάτο, παραιτήθηκα. Το αφτί μου είπα!
Κουρέας: Και τώρα τι θα κάνεις;
Αντί-Χρίστος: Διακοπές! Θα ανασυνταχτώ και θα επιστρέψω δριμύτερος με τη νέα περίοδο προγραμμάτων.
Κουρέας: Θα πας πίσω στα δικηγορικά;
Αντί-Χρίστος: Μπορεί. Έτσι λέω δηλαδή, αλλά ακόμα ελπίζω στο θαύμα.
Κουρέας: Για κανένα Υπουργείο δεν ενδιαφέρεσαι;
Αντί-Χρίστος: Ναι, θα με ενδιέφερε να αναλάβω το Υπουργείο Παιδείας.
Κουρέας: Τώρα κοντά έχει κυβερνητικές εξετάσεις!
Αντί-Χρίστος: Το ξέρω, θα δώσω για το Υπουργείο Εξωτερικών, όπως και η μισή Κύπρος.
Κουρέας: Ε, ωραία! Να μας εκπροσωπήσεις στο εξωτερικό!
Αντί-Χρίστος: Πιο πιθανό το βρίσκω να σας εκπροσωπώ στη Γιουροβίζιον, αλλά δεν θα το συζητήσω για φέτος. Δεν θα αντέξει ο Σάκης τόσο ανταγωνισμό.
Κουρέας: Έναν γαμπρό μου, που δουλεύει στο διπλωματικό σώμα, τον έστειλαν στο Παρίσι!
Αντί-Χρίστος: Και εμένα, παλικάρι σαν κυπαρίσσι, θα με στείλουν στις γαλλικές αποικίες! Με την κυβέρνηση που έχουμε; Που την βρίζω κάθε μέρα; Στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα θα με στείλουν, στην καλύτερη!
Κουρέας: Έχει ωραίο παζάρι στις αραπιές! Μια νύφη μου έφερε της κόρης της 5 περσικά χαλιά, 30 δολάρια και 2 βαλίτσες λουβίν βιττόν. Μούχτιν!
Αντί-Χρίστος: Για μένα το άκρον άωτο είναι η Κύπρος. Πιο ανατολικά και πιο νότια δεν υπάρχει τίποτε στον χάρτη! Για βόρειο-δυτικά, το συζητάμε. Με την Ειρήνη Χαραλαμπίδου.
Κουρέας: Καλή πελάτισσα!
Αντί-Χρίστος: Ποια; Δεν ακούω κύριε Πάμπο με το σεσουάρ μες τα αφτιά μου! Που λες, δεν ξέρω τι θα κάνω κύριε Πάμπο. Μέχρι τα Χριστούγεννα θα τα ξύνω πάντως! Μια χαρά μου έκατσε! Και πεθύμησα να κοιμάμαι χωρίς να ρυθμίζω ξυπνητήρι!
Κουρέας: Κάτσε να στα στεγνώσω!
Αντί-Χρίστος: Μάνι-μάνι!
Κουρέας: Πως σου φαίνονται;
Αντί-Χρίστος: (βάζω τα γυαλιά μου να ξεστραβωθώ) Τρία δάχτυλα είπαμε να τα κόψεις κύριε Πάμπο! Στο οριζόντιο τα δάχτυλα. Όχι στο κάθετο!
Κουρέας: Δεν πειράζει, τώρα το μαλλί σου αναπνέει!
Αντί-Χρίστος: Ε, άμα αναπνέει… Όντως, πολύ ωραία είναι! (Σκατά τα έκαμε).
Γεια σας! (Εννοείται, tip-yok!)

Φερ' το Ντέφι!

Η Δέσποινα Βανδή, είχε δηλώσει σε μια παλιότερη συνέντευξή της, το βαθυστόχαστο: "Είμαστε οι επιλογές μας! Προτίθεμαι να σταματήσω μια για πάντα τα μπουζούκια." Και παρόλο που την μισώ, σήμερα επαναλαμβάνω τη σοφία που ξεστόμισε, συμπληρώνοντας όμως και το δικής μου εμπνεύσεως:

"Απολύομαι, απολύομαι, απολύομαι μωρό μου και.... Τρελλαίνομαι! Μια παγώνω μια ζεσταίνομαι, αααα, τρελλαίνομαι, ααααα, ΤΡΕ-ΛΑΙ-ΝΟ-ΜΑΙ!

Πάμε γι' άλλα! Γι' άλλα, γι' άλλααααα!

Πιο Πολύ απ' Όσο Φοβόμουν

Πόδια ψηλά κι’ όλα τα αρπάζω, έλα να πάμε απ’ την αγάπη πιο πάνω!

 

Ήρθα μες την καλή χαρά να γράψω αναφορά για τη ψεσινή συναυλία του Χατζηγιάννη, αλλά μόλις έλαβα ένα μήνυμα στο Facebook που μου χάλασε τη διάθεση και έχω πάρα πολλά νεύρα! Προμηνύεται καταιγίδα και θα ρίξω κεραυνούς! (Γαμιέται η Άλ Κάιντα, γαμιέται!)

 

Τέλος πάντων. Ψες το βράδυ, όταν εδέησε ο Θεός να μας ξεμπλοκάρει από την κίνηση και φτάσαμε αισίως σπίτι μας στις 2:00 το πρωί, έδωσα υπόσχεση στην παρέα μου ότι δεν θα θάψω τον Μιχάλη σήμερα (τουλάχιστον όχι πολύ) και ότι θα αρκεστώ σε μια διαφορετική κάλυψη της συναυλίας. Και επειδή συσσωρεύτηκε ήδη πολλή αρνητική ενέργεια από το χάραμα, λέω να υπακούσω και να την ξορκίσω στ’ ανάθεμα.

 

Που λέτε:

 Ψες συνειδητοποίησα και πάλι ότι υπάρχουν και ηλικίες κάτω των 25! Στους χώρους που κινούμαι τα sizes 0-25 καταργήθηκαν. Ήταν και Δευτέρα βράδυ, απορώ: Δεν θα πάνε τα κοπελλούθκια σχολείο σήμερα; Δεν έχουν μαθήματα, δεν τους κάνουν διαγωνίσματα; Δεν τους κάνουν απρόοπτα; Όταν ήμουν εγώ Γυμνάσιο έκανα επανάσταση για να πάω στην Ευρυδίκη το ’95. Μιλάμε για αιματοχυσίες, άσε που πολύ πιθανόν να ήταν και Σάββατο η μέρα της συναυλίας. Τέλος πάντων, εψές συνειδητοποίησα ότι μεγάλωσα και ότι αυτά τα πανηγύρια πρέπει να αραιώσουν σιγά-σιγά. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το αίσθημα το ένιωσα και φέτος στη Μύκονο αντικρίζοντας δεκάδες κοπελλουρούθκια να χτυπιούνται πάνω στα bar σαν δαιμονισμένα. Στα λουτρά της Αιδηψού με βλέπω από του χρόνου και πολύ μου πέφτει. Και σε καμιά συναυλία της Βίσση – που είναι της «εποχής» μου, τιμής ένεκεν!

Η συναυλία ήταν ωραία. Είχε όμορφο video art και ο Χατζηγιάννης ήταν συμπαθητικός. Ας του πει κάποιος να μην ξανά-χορέψει όμως. Δεν κατάφερα να τον ψυχολογήσω απόλυτα, αλλά είναι πασιφανές ότι νιώθει άβολα στην κίνηση. Τόσες άχαρες στροφές δεν έκανε ούτε η Γαρμπή τις εποχές που ακόμη αφορούσε τον κόσμο. Εν πάση περιπτώσει, ναι, όταν τον βλέπεις να χορεύει αισθάνεσαι μια ανακούφιση. Σκέφτεσαι ότι τελικά η φύση μας έπλασε όλους ίσους. Διαφορετικούς, αλλά ίσους!

Το ‘Χέρια Ψηλά’ το είπε τρεις φορές, το ‘Πιο Πολύ’ δυο φορές και το τελευταίο του dance hit επίσης δυο φορές, ούτε που θυμάμαι τον τίτλο του. Μια χοντρή χωρκάτισσα που καθόταν πίσω μου και η οποία δεν έσκασε όλη νύχτα, άρχισε να φωνάζει: «Άγγελε μουυυ, άγγελε μουυυυ, άγγελε μουυυυ» μόλις ο Μιχάλης έπαιξε στο πιάνο τις πρώτες νότες του «Πάρτι.» Μπα που να σου φανερωθεί και να’ ναι και Αρχάγγελος!

Ήταν και η Δέσποινα Ολυμπίου ψες, σε guest εμφάνιση. Αποφάσισε επιτέλους να βγάλει τα φορέματα που την κάλυπταν από το λαιμό μέχρι τους αστραγάλους και να δείξει λίγο μπούτι. Μια χαρά! Κατά τα άλλα, τι κρίμα να είσαι κάπου εκεί στα 30 και βάλε, να τραγουδάς σε συναυλία του γκόμενου σου μόνο τρία τραγούδια, και στα δυο εξ’ αυτών, ο κόσμος να βαριέται...

Δεν αντέχω, θα το γράψω και ας φανώ προβλέψιμος. Στη Βίσση περνώ καλύτερα. Ανεξάρτητα από την ποιότητα των τραγουδιών, μόνο και μόνο που βλέπεις μια σέξι πενηντάρα να οργώνει τη σκηνή και να τρώει τις σάρκες της από το πάθος στην ερμηνεία, η διαφορά είναι απ’ τη Γη ως τη σελήνη. Μόνο και μόνο ότι μετά από κάθε συναυλία της Βίσση χρειάζομαι τουλάχιστον 2 μέρες αφωνίας και ανάρρωσης, αυτό λέει πολλά. Επειδή όμως ο Χατζηγιάννης είναι υποψήφιος συνθέτης για το καινούριο μας άλμπουμ και πρέπει να έχουμε καλές σχέσεις μαζί του, θα δηλώσω ότι ο πανικός που γινόταν στο medley των ‘Χέρια Ψηλά,’ ‘Για σένα’ και ‘Όνειρο Ζω’ ήταν αντάξιος του ‘Θα-Πε-Θα-Νω’ από το ‘Αγάπη Υπερβολική’ στη συναυλία της Άννας το 2000.

 

Αρκετά σε λιβάνισα Χατζηγιάννη, και από του χρόνου βλέπουμε.

Ξαφνικά Νιώθω Πολύ Φυσιολογικός Άνθρωπος

http://kaitokefixanw.blogspot.com/2008/09/blog-post_13.html

Υπάρχει κόσμος που δεν μπορεί να χωνέψει ότι μας είναι περιττός, και ενίοτε περίττωμα!

4 Σχόλια μέσα σε μια μέρα είναι πολλά; Ένα post ειδικά αφιερωμένο για μένα είναι λίγο;

Γι' αυτό είμαι σταρ! Επειδή μέσα από αυτό το blog αποθεώθηκα και μισήθηκα όσο κανένας! :)

Dokisisofi, πάω για ποτό! Αγωνιώ να δω, πόσα comments θα μου στείλεις μέχρι το πρωί που θα επιστρέψω. Α, μην ξεχάσω. Παραθέτω το τελευταίο σου σχόλιο εδώ, για προσκύνημα από τους απανταχού fans σου! :) [Στις παρενθέσεις τα δικά μου σχόλια]

Min to dimosiefseis. Sto grafw filika kai empisteftika kai sevasou to [Το σέβομαι!]. De thimonw me afta pou grafeis kai se dikaiologw malista, kathws megaloses sta skata, me tous goneis sou na kataklizoun to spiti me pornotainies. [Έχουμε και LTV!] opws anaferes o idios malista. Gia afto sou emeinan oles aftes oi emmones kai as min eksigisw giati xrisimopoiis toso poli to rima xinw kata monas otan anaferesai sti thea tou Batman [Ξαναδιάβασε το post του batman, είναι προφανές ότι δεν κατάλαβες το νόημα.] Eisai thima twn katastasewn kai den mporeis na antidraseis me allo tropo, etsi megaloses. De ftais esy. Kai san Kiprios pou tima tous apoikiokrates Agglous, spoudases klasika Agglia kai mou apektises kai ifaki dithen kai apostasiopoiimeno [Είναι πασίγνωστο ότι δεν χωνεύω τους Άγγλους και ότι δεν ήταν απόφαση μου να σπουδάσω στην Αγγλία. Να σου γυρίζει, όμως, που σπούδασες κάπου "ανώτερα" και είσαι ακόμα άνεργη.] I mantam Sousou tis bloggggggggggggggosfairas katantises. Mas tsampounas [ω! αγαπημένο ρήμα!] kai kati best seller sto profil sou [Έχω και group στο facebook, αν θέλεις. Join us!], diloneis kai ametanoitos opados mia tragoudistrias kai nomizeis oti etsi apektises prosopikotita [Ενώ εσύ με τη Μαρινέλλα πας πίσω!] Kai elpizeis oti tha erthei i Vissi -siga min asxoleitai mazi sou, alli douleia den exei i ginaika- na se arpaksei apo ta skata kai nase kanei akoloutho tis [Αυτό είναι δικό σου αυθαίρετο συμπέρασμα. Πουθενά δεν εξέφρασα τέτοια επιθυμία]. Mia mera tha fas ta moutra sou asxima me ti simperifora sou kai na mou to thimitheis [Προς το παρόν τρώω τα νύχια μου]. De tha ksanaasxolithw mazi sou [Μεγάλη μπουκιά βάλε...] oute tha ksanampw s'afto to mpourdelo kai an to ekana einai giati eimai fysh mazoxistria kapote [Όχι και κάποτε, δέκα φορές τη μέρα με διαβάζεις σύμφωνα με την AGB]. Alla twra mou erxetai emetos [Έλα μια σικλούδαν να κάμεις μέσα.] Sinexise omws esy akathektos na les tis malakies sou oi opoies kapote einai diaskedastikes i alithia [Αυτόγραφα και γλωσσόφιλο στο τέλος!]. Epiteleis ergo!AAA KAI KATI ALLO!! POSO KOMPLEKSARAS EISAI NA MI DIMOSIEFSEIS TIS GRAMMATIKES DIORTHOSEIS POU SOU EKANA KAI MOU TI VGENEIS TORA ME TIN EPIDEIKSI TWN AGGLISMWN SOU MI XESW? [Μη χέσεις, σε χέσαμε εμείς! Να μου βάλεις πλην στον έλεγχο!] eisai deilos kai to sevomai [Δειλή είσαι εσύ που βρίζεις ανώνυμα. Εγώ ό,τι έγραψα μέχρι στιγμής το υποστήριξα με το όνομα μου και τη μούρη μου να δεσπόζει σε κάθε post!] .antio vothrouli [Adios μωρό μου!] (TO BLOGGGGGGGGGG MOU EINAI KLEISTO GIA SENA [Σιγά το blog!] LOGW APOENTOMOSIS-TIS SERNEIS TIS MIGES STO KATAPODI SOU PANATHEMA SE. AN KAI AFTI TI FORA ARGISAN NA SINODEFSOUN TA SXOLIA SOU. KANE KATI!!!!!) [Φάουσα να φκάλεις!]

Και τώρα με μπρίο και κέφι τρελό, συνεχίζουμε όλοι τις ζωές μας! :)

Υ.Γ. Το σχόλιο σου βρίσκεται ξανά δημοσιευμένο στα σχόλια του πιο κάτω post αυτούσιο! Για να μην νομίζει ο κόσμος ότι όλη αυτή η μαλακία είναι αποτέλεσμα δικής μου μυθοπλασίας! Είμαι σίγουρος, οι ακροαματικότητες θα εκτοξευτούν στον αέρα!

ΥΓ2: Τώρα μόλις είδα ότι με αποκάλεσες 'βοτηρούλη' και όχι 'βουτηρούλλη!' Μου ήρθε ανατριχίλα! Είσαι πολλά χωρκάτισσα! Δηλαδή, όταν πηγαίνεις στα πανηγύρια, παραγγέλνεις σιταροπούλα με βότυρο που "εν κολλά στα δόγκια;"

Θεοφάνεια

Μόλις γύρισα από τη μουσική παράσταση του Γιώργου Θεοφάνους με τίτλο «Τραγουδώ το νησί μου,» κατ’ ευθείαν από την τραγική τάφρο Ντ’ Αβίλα στη Λευκωσία. Έχω τα άπειρα να σχολιάσω και επειδή η ώρα είναι περασμένη, παίρνω αμέσως τον μαρκαδόρο μου και κιτρινίζω τα θέματα S.O.S.

- Η Μαρινέλλα ήταν κορυφή. Μια αποθέωση! Γενικά δεν είμαι θαυμαστής της, ούτε μεγάλωσα με τα τραγούδια της, ενώ το i-tunes μου ζήτημα να έχει πάνω από 2 τραγούδια της καταχωρημένα. Απόψε, όμως, με συγκλόνισε. Ένιωθε τα τραγούδια περισσότερο από κάθε άλλον τραγουδιστή, το πάθος της ερμηνείας της ήταν συγκινητικό, η φωνή της καμπάνα, μια όαση για τα αφτιά μου. Στο φινάλε του πρώτου μέρους, ως μάνα του Αυξεντίου κατάφερε και με έκανε να δακρύσω.

- Ο Ρέμος ήταν απλά συμπαθητικός. Επειδή τον έχω συνδέσει με τα μπουζούκια, ώρες-ώρες μου έδινε την εντύπωση πως ήταν λίγο ξέμπαρκος με το θέμα μας. Αν λάβεις υπ’ όψιν και το γεγονός ότι οι ενορχηστρώσεις των τραγουδιών του Θεοφάνους είναι λίγο πολύ γνωστές και δεδομένες, υπήρξαν στιγμές που νόμιζα πως θα ρίξει ζεμπεκιά στο όνομα της Μακρυπούλια. Το ντύσιμο του Ρέμου μύριζε «Αθηνών Αρένα» από το χιλιόμετρο. Γενικά δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου.

- Αποκάλυψη για μένα ήταν ο Γαϊτάνος, ο οποίος δεν έχασε τόνο και νότα. Το κομμάτι του με τα θρησκευτικά ποιήματα ομολογώ ότι με κοίμισε. Ούτε στο Λύκειο με ενθουσίαζε ο Νεόφυτος ο Έγκλειστος, χώρια που μου ξύπνησε μνήμες από συγκεκριμένη φιλόλογο που στοιχειώνει ακόμη τα όνειρά μου.

- Ο Άλεξ Παναγή για τα φωνητικά της Eurovision καλός είναι, απόψε τον βαρέθηκα απίστευτα. Επίσης, θεωρώ ότι η φωνή του δεν ήταν στα φόρτε της. Από την άλλη, η θετή κόρη του συγκροτήματος ‘Δίας’ και της Βίσση, Μάριαμ Βενιζέλου με κέρδισε με το πρώτο ρεφραίν. Μέχρι χθες μου ήταν τουλάχιστον αδιάφορη, για να μην πω αντιπαθής. Είμαι εναντίον των νιάνιαρων που ξαφνικά την βλέπουν ντίβες και προβάλλονται νυχθημερόν μέσω του Σίγμα, είτε μέσω τηλεοπτικών σειρών, είτε μέσω μουσικών προγραμμάτων. Αλλά, ό, τι και να λέμε, η μικρή είναι χρυσορυχείο, και πολλά υποσχόμενη.

- Επί του προκειμένου. Ο Θεοφάνους δήλωσε σε πρόσφατο τεύχος του DownTown ότι αν καταφέρει να συγκινήσει έστω και έναν θεατή, έχει κερδίσει. Εγώ, που πήγαινα προκατειλημμένος εναντίον του, ανατρίχιασα τουλάχιστον τρεις φορές και βούρκωσα άλλες τόσες. Θεοφάνους, σε παραδέχτηκα! Μόνο και μόνο η επιλογή των ποιημάτων και τα αντικατοχικά μηνύματα ήταν αρκετά για να σου βγάλω το καπέλο!

- Αισθάνθηκα μια ανακούφιση που υπάρχει ακόμη κόσμος που εξυμνεί το ‘Δεν Ξεχνώ,’ που θυμάται, που τιμά, που ανησυχεί. Οι εικόνες του video wall συνδυασμένες με τη χορωδία, τη φωνή της Μαρινέλλας και τα πρόσφατα κατορθώματα της γαμώ-κυβέρνησης με έκαναν να θέλω να πετάξω πέτρες από τα νεύρα! Δεν γίνεται το πρωί να συζητάμε το μπαστάρδεμα της ιστορίας στα σχολεία, την επιχορήγηση ποδοσφαιρικών ομάδων για να παίξουν στα κατεχόμενα, τη διάλυση της κυπριακής δημοκρατίας με συνοπτικές διαδικασίες και το βράδυ να βλέπω τον Λένα και τον Αυξεντίου να με μουντζώνουν! Νιώθεις ξαφνικά πολύ μαλάκας. Και δυστυχώς, είσαι.

- Στα αρνητικά της βραδιάς σημειώνω τον χώρο της συναυλίας. Εντάξει, δεν διαθέτουμε Μέγαρο Μουσικής, αλλά τέτοια παράσταση δεν είναι για να ανεβαίνει σε parking place, με πλαστικές καρέκλες που παραπέμπουν εις γάμον στα κοκκινοχώρια. Εκτός των άλλων, οι Κυπραίοι αφίχθηκαν με καθυστέρηση 45 λεπτών και έκοψα φλέβα από τη βαρεμάρα. Επίσης, μάθετε επιτέλους, ότι δεν είναι σωστό να σηκώνεσαι να φεύγεις από την παράσταση πριν αυτή τελειώσει. Δεν πρόκειται για το Φεστιβάλ Γάλακτος Ιδαλίου με guest star την Κέλλυ Κελεκίδου! Εδώ τραγουδούμε την ιστορία μας!

- Δεν σου άρεσε κύριε μου το έργο; Σου έπεσε βαρύς ο Γαϊτάνος; Να περιμένεις! Παλουκώσου κάτω! Έκανες ατυχή επιλογή, αλλά οφείλεις να μείνεις να χειροκροτήσεις, τουλάχιστον την προσπάθεια και τον κόπο των συμμετεχόντων! Μάθατε όλοι με το πρώτο χασμουρητό να φεύγετε. Τρομάρα να σας έρθει!

- Επίσης, απορώ για πότε θα πάψουν να υπάρχουν stands με καζαντί, μαλλί της γριάς και κούννες τριγύρω από τον εκάστοτε… ‘συναυλιακό χώρο!’ Δεν αντέχετε να πάτε μισή συναυλία χωρίς μαλλί της γριάς; Έλεος πλέον! Θα αποπειραθώ να πάω στον Χατζηγιάννη τη Δευτέρα, προσέξετε τη συμπεριφορά σας, να χαρείτε ό, τι αγαπάτε!

- Για να τελειώνουμε! Αν εξαιρέσουμε μερικές μπουζουκοειδείς ενορχηστρώσεις και κάποια τραγούδια αντιγραφή του μουσικού θέματος του «Σ’ αγαπώ για το τώρα, το πριν, το μετά και το πάντα,» η παράσταση άξιζε τα 50 ευρώπουλα της. Αν είσαι και εθνικόφρων και ερμηνεύσεις την όλη παράσταση σαν μια προσπάθεια υπενθύμισης της ταυτότητας μας, τότε η παράσταση περνά σε άλλη διάσταση, και κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να έχει δωρεάν είσοδο, πληρωμένη από το Υπουργείο Παιδείας για ξεστράβωμα του όχλου.

- Thumbs up Θεοφάνους!

- Α! Και για να μη ξεχνιόμαστε, το ρίγος που ένιωσα απόψε, δεν συγκρίνεται με το ρίγος που νιώθω όταν η Βισσάρα μου τραγουδά ‘Το Γιασεμί.’ Δεν έμειναν πολλές, Άννα! Κάτι λίγες και ψιλές!

Dancando Lambada

Κωνσταντίνα, Πωλίνα, Σάραλης, Αρβανίτη, Αλέξια, Πανταζής, Στράτος Διονυσίου, Μπέσσυ Αργυράκη, Άγγελος Διονυσίου, οι σταρς της εποχής, χορεύουν lambada στο studio της ΕΡΤ. Σήμερα, όσοι ζουν, σίγουρα δεν θεωρούνται σταρ. Σήμερα, το να συγκεντρώσεις πάνω από 2 "σταρ" στο ίδιο studio, θεωρείται άθλος, ενώ με 5  κακόμοιρους του famestory μπορείς να γυρίσεις μέχρι και πρωτοχρονιάτικο σόου. 

http://www.youtube.com/watch?v=uoW3sjkVaUw

Πόσο νοσταλγώ τα '80ς!

Βάλε τα Χρυσά!

Πως και πως περίμενα να γράψω αυτό το post! Είχα το τέλειο ξύπνημα σήμερα!

 

Η Καρολίνα Πελενδρίτου πρόσθεσε ακόμη ένα χρυσό μετάλλιο στη συλλογή της, αφού έσπασε παγκόσμιο ρεκόρ χθες στους παρά-ολυμπιακούς του Πεκίνου.

 

Υποκλίνομαι Καρολίνα, είσαι η μόνη Κύπρια για την οποία δεν ντρέπομαι! (Η Βίσση δεν πιάνεται, πρόκειται περί μύθου και όχι Κύπριας!) Επίσης, να σου πω ότι σε βρίσκω και πολύ όμορφη και αν είσαι single προσφέρομαι. Μπορεί να μην έχεις να φας μαζί μου, αλλά θα λιώσουμε το μετάλλιο, θα φτιάξουμε souvenirs για τους τουρίστες του Πρωταρά και θα ζήσουμε.

 

Πολύ χάρηκα που ξανακούστηκε ο Ελληνικός, Εθνικός μας Ύμνος σε ολυμπιάδα και υπενθύμισε στους Τουρκόσπορους που μας κυβερνούν (και σ’ αυτούς που τους ψήφισαν), ποιοι είμαστε και ποιοι θα μείνουμε. Ελπίζω αυτή τη φορά να πληρώσουν την ολυμπιονίκη το ποσό που της αξίζει, διότι το πριμ της Αθήνας 2004 ακόμη της το χρωστούν.

 

Παρόλα αυτά, δεν βρήκα βιντεάκι στο YouTube για να παραθέσω, το θέμα μάλλον θα περάσει στα ψιλά στα ΜΜΕ, αλλά θα επανέλθω με πληρέστερο ρεπορτάζ εν καιρώ.

Yes, You're Open!

Εχθές το απόγευμα είχα μια πολύ ρετρό εμπειρία.

 

Αποφάσισα να πάω να παίξω Bowling. Η τελευταία φορά που το έπραξα αυτό, ήταν στα late 80’s, σε καιρούς που τα πλείστα γενέθλια των συμμαθητών μου στο Δημοτικό λάμβαναν χώρα εκεί. Ήμουν πολύ περίεργος να δω αν το εν λόγω μέρος υπάρχει ακόμη, και προς έκπληξη μου, ζει και βασιλεύει και τα μωρά εξακολουθεί να κυριεύει. Το Kykko Bowling ανακαινίστηκε και εκσυγχρονίστηκε, αν και με το που μπαίνεις μέσα, η καφετέρια μυρίζει Πωλίνα, Χαριτοδιπλωμένο, Μαντώ και Αλέξια.

 

Το μέρος ήταν γεμάτο γονείς στην ηλικία εμού και του μέλους του boyband που με συνόδευσε. Με αμηχανία παρατηρήσαμε ότι ενώ στα ‘80s το ενδιαφέρον μας εστιαζόταν στις κόρες, εχθές εστιαζόταν στις μάνες. Κατά τα άλλα, ας φώναζε κάποιος την Ηρώδη, διότι τα κοπελλούθκια του 2008 ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο στη μαλακία.

 

Πας να ρίξεις τη μπάλα και πετάγονται μπροστά σου σαν φάντηδες μπαστούνηδες! Σε κοιτάνε απορημένα σα να είσαι γίγαντας, ενώ θεωρούν απαραίτητο να συναθροίζουν δεκάδες χρωματιστές μπάλες στον διάδρομο για πλάκα. Εντάξει, τα παιδάκια δεν μου φταίνε σε τίποτα. Οι ηλίθιοι οι γονείς τους γιατί δεν τα συμμαζεύουν; Εχθές παραλίγο να αρπάξω τρία μωρά από το κεφάλι και να τα ρίξω στον διάδρομο για strike! Άνοιγα τα πόδια μου για να σημαδέψω και ανάμεσα στα σκέλια μου γινότανε το «περνά-περνά η μέλισσα!» Και οι γονείς κάθονται με το φραπέ και χάσκουν. Τους κοιτάζω, τους αγριοκοιτάζω, τρίζω τα δόντια, βρίζω, αλλά ουδείς πτοείται.

 

Αυτό το απογοητευτικό συναίσθημα το ένιωσα και πέρσι τον Αύγουστο στη Disneyland. Μωρά, μωρά, μωρά παντού! Τίγκα στην πάνα και τα βρακάκια! Τι τα παίρνουν τα μωρά μαζί τους, αδυνατώ να καταλάβω. Θα κάμει strike το 4χρονο; Κατ’ αρχήν το 4χρονο χθες, έριχνε τη μπάλα στον διάδρομο λες και έπαιζε basket! Έτριζε το παρκέ και τα κόκαλα μου μαζί! Τέλος πάντων. Μετά την πρώτη κρυάδα για το θέαμα που αντικρίσαμε, η αλήθεια είναι ότι το απολαύσαμε.

 

Έχασα και στα 2 σετ, αν και στο πρώτο έχασα μόνο στην τελευταία ρίψη. Δεν θα περάσει έτσι, θα υπάρξει και συνέχεια, αλλά θα διαλέξω ευκολότερο αντίπαλο την επόμενη φορά! :)

 

Έχω πολλά νέα να σχολιάσω εν τω μεταξύ, αλλά επιφυλάσσομαι!  

Αυστηρώς Κατάλληλο

Μια και πιάσαμε υψηλού επιπέδου συζήτηση περί πορνό και λοιπών καλλιτεχνικών δημιουργιών, με χαρά σας ανακοινώνω πως το δίδυμο των Ρέππα – Παπαθανασίου θα παρουσιάσει καινούρια ταινία τον Οκτώβρη εν Αθήναις, η οποία κινείται στα μέτρα μου! Το ‘Αυστηρώς Κατάλληλο.’ Η ταινία εξιστορεί το δράμα δυο νέων σκηνοθετών οι οποίοι αδυνατούν να πουλήσουν το έργο τους στους διάφορους παραγωγούς, αφού κουλτουριάρικο όντας ουδείς ρισκάρει να επενδύσει επάνω του. Μέχρι που αποφασίζουν να γυρίσουν το ίδιο σενάριο ως τσόντα, το οποίο στο τέλος σπάει ταμεία.





Νομίζω πως δεν χρειάζεται να δηλώσω πόσο fan των Ρέππα – Παπαθανασίου είμαι. Με «Τρεις Χάριτες» μεγάλωσα, τις οποίες ακόμη παρακολουθώ με την ίδια λαχτάρα στο dvd. Η γραφή τους επηρέασε και τη δική μου στον μέγιστο βαθμό, αν και αυτό τώρα αν είναι καλό ή κακό, δεν το γνωρίζω.

Η αλήθεια είναι ότι με απογοήτευσαν στο Safe Sex – the series, αλλά και στα θεατρικά τους «Μύγα τσε-τσε» και «Φούστα-μπλούζα», τα οποία ήταν όλα ένας μυρικασμός της πλοκής αλλά και των ατάκων από τις «χάριτες.» Αυτό, βέβαια, δεν μειώνει επ’ ουδενί το δέος και την ανυπομονησία που μου προκαλεί κάθε καινούρια τους δουλειά. Θεωρώ κλασσικά πια τα «μπαμπάδες με ρούμι,» «τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός,» και το αδικημένο «το κλάμα βγήκε απ’ τον παράδεισο,» το οποίο δεν είχε την αναμενόμενη εισπρακτική επιτυχία.

Φέτος θα ανεβάσουν νέα παράσταση με την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου στο θέατρο, η οποία ανακαλύπτει πως η κόρη της που σπουδάζει στα ξένα τα έχει με Αλβανό και παθαίνει σοκ. Φυσικά, πρόκειται και πάλι για αντιγραφή επεισοδίου από τις «χάριτες» (αλλά τότε είχαν βάλει Κινέζο, όχι Αλβανό) το οποίο ξανά-προσαρμόστηκε εν έτει 2005 σε επεισόδιο για το safe sex με τον γιο που ήταν γκέι και έφερε τον γκόμενο στο σπίτι να τον γνωρίσουν οι γονείς του. Τότε, και πάλι στον ρόλο της μάνας ήταν η Κωνσταντινίδου.

Ας μαζευτούν λίγο, γιατί τους πήραμε χαμπάρι.

Εν πάση περιπτώσει, από το «Άκρως Κατάλληλο» περιμένω τα καλύτερα μιας και το concept της ταινίας δεν παραπέμπει πουθενά, αλλά και επειδή το trailer είναι πολλά υποσχόμενο.

Τσόντες

Πήγα για καφέ με φίλους και συζητούσαμε για τσόντες. Σας παραθέτω τα best of του καφέ, καθώς και την πρώτη δική μου εμπειρία που είναι πλέον μνημειώδης, σε flash back!

Η Βεατρίκη πήγε στην Αθήνα κουμπωμένη όπως οι πλείστες Κύπριες, για να σπουδάσει υποκριτική. Στο πρώτο μάθημα γνώρισε ένα γκόμενο καλαμαρά, ο οποίος της ξεδίπλωσε τις γνώσεις του γύρω από τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Η Βεατρίκη ήθελε σώνει και καλά να φλερτάρει μαζί του, οπότε και αποφάσισε να παρακολουθήσει μέσα σε ένα σαββατοκύριακο όσες πιο πολλές ταινίες μπορούσε, προκειμένου να έχει κάτι να συζητήσει μαζί του στο μέλλον.

- Που λες, Βαγγέλη, ποια ταινία μου συστήνεις να δω απόψε για να επεκτείνω τον ψυχικό μου πλούτο και να διευρύνω τους ορίζοντες μου;
- Το «Παλαμάρι του βαρκάρη!» απήντησε ο Βαγγέλης με βλέμμα στο υπονοούμενο βουτηγμένο.

Η Βεατρίκη, δεν έχασε χρόνο - τόσος ήταν ο νους της - και έτρεξε στο dvdάδικο της γειτονιάς της να μυηθεί στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Μπήκε μέσα με αέρα μεγάλης ηθοποιού που μετρά χρόνια στο σανίδι και ελάλησε:

- Μπορώ να έχω το «παλαμάρι του βαρκάρη» παρακαλώ;

Ο dvdας την κοίταξε αδιάφορα και της έδωσε την ταινία σε μια κασετίνα χωρίς εξώφυλλο. Αυτό το γεγονός δεν την έβαλε σε σκέψεις. Το ίδιο βράδυ, στρωμένη στον καναπέ, παρέα με άφθονο pop-corn ετοιμαζόταν για pop-porn. "Για να δούμε αν το 'Παλαμάρι' μπορεί να συγκριθεί με το ΄Μετέωρο βήμα του πελαργού,' σκέφτηκε. Όταν άρχισαν τα πρώτα βογκητά, η Βεατρίκη άλλαξε δεκαπέντε χρώματα. Πρωί-πρωί με τη δροσούλα έσπευσε να τηλεφωνήσει στο κατάστημα για να διαμαρτυρηθεί!

- Σας τηλεφωνώ για να διαμαρτυρηθώ! Ζήτησα το 'παλαμάρι του βαρκάρη,' ενώ εσείς μου δώσατε μια τσόντα!

Εννοείται ότι δεν ξαναπάτησε το πόδι της στο συγκεκριμένο κατάστημα, ενώ ανέθεσε σε έναν γνωστό της την επιστροφή της ταινίας.

Εδώ παίρνει τον λόγο ο Μανόλης και μας εξιστορεί την εμπειρία του από τη δούλεψή του στο dvdάδικο της γειτονιάς του ως πωλητής! Μας λέει γεμάτος ενθουσιασμό:

«Μπαίνει στο κατάστημα μια κυρία γύρω στα 50, ευκατάστατη, περιποιημένη, σωστή αρχόντισσα και μου ζητά να της προτείνω ταινίες εποχής!»

- Εμ, δεν ξέρω τι ακριβώς θέλετε... Το ‘Όσα παίρνει ο άνεμος,’ το είδατε;
- Ναι, εκατό φορές. Θα ήθελα όμως, κάτι εξίσου κλασικό και ποιοτικό!
- Το ‘Μπεν Χουρ,’ ας πούμε;
- Ναι! Θα ήταν εξαιρετική επιλογή για σήμερα το βράδυ, χρυσέ μου! Ξέρετε, κάθε βράδυ έρχεται στο σπίτι η μητέρα μου από δίπλα και παρακολουθούμε μαζί ταινίες. Είναι άρρωστη η καημένη και είναι η αγαπημένη μας συνήθεια τώρα που είναι στα τελευταία της!
- Α, ναι; Τι γλυκό εκ μέρους σας!
- Πράγματι. Και η μητέρα μου τρελαίνεται για ταινίες εποχής!
- Ορίστε η ταινία, δώστε μου την κάρτα σας…
- Να σου πω χρυσέ μου, τα πορνό που τα έχετε;

Ο Μανόλης κοκάλωσε και έμεινε να κοιτάζει με βλέμμα απλανές την κυρία. Σήκωσε αργά-αργά τον δείχτη του και κατέδειξε το stand με τις αμαρτωλές ταινίες. Η κυρία περιπλανήθηκε στο κατάστημα σα να μη συνέβη τίποτα και μετά από ένα τέταρτο περισυλλογής, εξήλθε του καταστήματος με το 'Μπεν Χουρ' και δυο τσόντες παραμάσχαλα!

:)

Εννοείται πως οι φίλοι μου δεν ονομάζονται Βεατρίκη και Μανόλης. Εννοείται πως οι διάλογοι είναι ελαφρώς διανθισμένοι και πως όταν τους ακούς live, είναι πιο αστείοι.

Η πραγματική τσόντα άλλωστε, κυρίες και κύριοι βρίσκεται εδώ, αλλά δεν έχω κέφια να τσαντιστώ μεσημεριάτικα! Η ‘πανηγυρική έναρξη’ σε μάρανε Χριστόφια! Τι, δηλαδή; Θα μου φέρεις και Κινέζους να μετράνε αντίστροφα στην Πλατεία Ελευθερίας με τα ταμπούρλα τους; Ε, πες το ντε! Έτσι εξηγείται και η παρατεταμένη διαμονή σου στο Πεκίνο. Έπαιρνες ιδέες! Κακό ψόφο να’ χετε!