Πιο Πολύ απ' Όσο Φοβόμουν

Πόδια ψηλά κι’ όλα τα αρπάζω, έλα να πάμε απ’ την αγάπη πιο πάνω!

 

Ήρθα μες την καλή χαρά να γράψω αναφορά για τη ψεσινή συναυλία του Χατζηγιάννη, αλλά μόλις έλαβα ένα μήνυμα στο Facebook που μου χάλασε τη διάθεση και έχω πάρα πολλά νεύρα! Προμηνύεται καταιγίδα και θα ρίξω κεραυνούς! (Γαμιέται η Άλ Κάιντα, γαμιέται!)

 

Τέλος πάντων. Ψες το βράδυ, όταν εδέησε ο Θεός να μας ξεμπλοκάρει από την κίνηση και φτάσαμε αισίως σπίτι μας στις 2:00 το πρωί, έδωσα υπόσχεση στην παρέα μου ότι δεν θα θάψω τον Μιχάλη σήμερα (τουλάχιστον όχι πολύ) και ότι θα αρκεστώ σε μια διαφορετική κάλυψη της συναυλίας. Και επειδή συσσωρεύτηκε ήδη πολλή αρνητική ενέργεια από το χάραμα, λέω να υπακούσω και να την ξορκίσω στ’ ανάθεμα.

 

Που λέτε:

 Ψες συνειδητοποίησα και πάλι ότι υπάρχουν και ηλικίες κάτω των 25! Στους χώρους που κινούμαι τα sizes 0-25 καταργήθηκαν. Ήταν και Δευτέρα βράδυ, απορώ: Δεν θα πάνε τα κοπελλούθκια σχολείο σήμερα; Δεν έχουν μαθήματα, δεν τους κάνουν διαγωνίσματα; Δεν τους κάνουν απρόοπτα; Όταν ήμουν εγώ Γυμνάσιο έκανα επανάσταση για να πάω στην Ευρυδίκη το ’95. Μιλάμε για αιματοχυσίες, άσε που πολύ πιθανόν να ήταν και Σάββατο η μέρα της συναυλίας. Τέλος πάντων, εψές συνειδητοποίησα ότι μεγάλωσα και ότι αυτά τα πανηγύρια πρέπει να αραιώσουν σιγά-σιγά. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το αίσθημα το ένιωσα και φέτος στη Μύκονο αντικρίζοντας δεκάδες κοπελλουρούθκια να χτυπιούνται πάνω στα bar σαν δαιμονισμένα. Στα λουτρά της Αιδηψού με βλέπω από του χρόνου και πολύ μου πέφτει. Και σε καμιά συναυλία της Βίσση – που είναι της «εποχής» μου, τιμής ένεκεν!

Η συναυλία ήταν ωραία. Είχε όμορφο video art και ο Χατζηγιάννης ήταν συμπαθητικός. Ας του πει κάποιος να μην ξανά-χορέψει όμως. Δεν κατάφερα να τον ψυχολογήσω απόλυτα, αλλά είναι πασιφανές ότι νιώθει άβολα στην κίνηση. Τόσες άχαρες στροφές δεν έκανε ούτε η Γαρμπή τις εποχές που ακόμη αφορούσε τον κόσμο. Εν πάση περιπτώσει, ναι, όταν τον βλέπεις να χορεύει αισθάνεσαι μια ανακούφιση. Σκέφτεσαι ότι τελικά η φύση μας έπλασε όλους ίσους. Διαφορετικούς, αλλά ίσους!

Το ‘Χέρια Ψηλά’ το είπε τρεις φορές, το ‘Πιο Πολύ’ δυο φορές και το τελευταίο του dance hit επίσης δυο φορές, ούτε που θυμάμαι τον τίτλο του. Μια χοντρή χωρκάτισσα που καθόταν πίσω μου και η οποία δεν έσκασε όλη νύχτα, άρχισε να φωνάζει: «Άγγελε μουυυ, άγγελε μουυυυ, άγγελε μουυυυ» μόλις ο Μιχάλης έπαιξε στο πιάνο τις πρώτες νότες του «Πάρτι.» Μπα που να σου φανερωθεί και να’ ναι και Αρχάγγελος!

Ήταν και η Δέσποινα Ολυμπίου ψες, σε guest εμφάνιση. Αποφάσισε επιτέλους να βγάλει τα φορέματα που την κάλυπταν από το λαιμό μέχρι τους αστραγάλους και να δείξει λίγο μπούτι. Μια χαρά! Κατά τα άλλα, τι κρίμα να είσαι κάπου εκεί στα 30 και βάλε, να τραγουδάς σε συναυλία του γκόμενου σου μόνο τρία τραγούδια, και στα δυο εξ’ αυτών, ο κόσμος να βαριέται...

Δεν αντέχω, θα το γράψω και ας φανώ προβλέψιμος. Στη Βίσση περνώ καλύτερα. Ανεξάρτητα από την ποιότητα των τραγουδιών, μόνο και μόνο που βλέπεις μια σέξι πενηντάρα να οργώνει τη σκηνή και να τρώει τις σάρκες της από το πάθος στην ερμηνεία, η διαφορά είναι απ’ τη Γη ως τη σελήνη. Μόνο και μόνο ότι μετά από κάθε συναυλία της Βίσση χρειάζομαι τουλάχιστον 2 μέρες αφωνίας και ανάρρωσης, αυτό λέει πολλά. Επειδή όμως ο Χατζηγιάννης είναι υποψήφιος συνθέτης για το καινούριο μας άλμπουμ και πρέπει να έχουμε καλές σχέσεις μαζί του, θα δηλώσω ότι ο πανικός που γινόταν στο medley των ‘Χέρια Ψηλά,’ ‘Για σένα’ και ‘Όνειρο Ζω’ ήταν αντάξιος του ‘Θα-Πε-Θα-Νω’ από το ‘Αγάπη Υπερβολική’ στη συναυλία της Άννας το 2000.

 

Αρκετά σε λιβάνισα Χατζηγιάννη, και από του χρόνου βλέπουμε.