Κάνε μου Λιγάκι Μμμ!

Είναι κάτι που έχει συμβεί στους περισσότερους από μας.

Καλούμαστε να περάσουμε ένα βράδυ με παλιό αμόρε. Φιλοξενούμενος στο σπίτι της. Μετά από τόσα χρόνια. Στα οποία χρόνια ενδόμυχα ελπίζεις πως έχει εκτιμήσει την απουσία σου και θα πέσει ξερή στα γόνατα να σε εκλιπαρεί να τη γαμήσεις και να επανέλθεις στη ζωή της.

Είναι από τα βράδια που δεν σκέφτεσαι τίποτε άλλο παρά μόνο την αμήχανη στιγμή που θα εγερθεί το θέμα του πού θα κοιμηθεί ο καθένας! «Εγώ στον καναπέ, εσύ στο κρεβάτι!» «Όχι, εσύ στο κρεβάτι, εγώ στο πάτωμα!» Συζήτηση για να κρατάς τα προσχήματα. Μέσα σου εύχεσαι να τελειώνει το θέατρο και να σου πει: «Δεν βαριέσαι, κοιμόμαστε μαζί!»

Τον Οκτώβριο του 2006, όταν βρέθηκα στο διαμέρισμα της, ήμουν πολύ περίεργος να δω πού τελικά θα με έβαζε να κοιμηθώ. Το διαμέρισμα της ήταν πολύ μικρό. Μια τρύπα - ένα στούντιο, με την κουζίνα, το καθιστικό και το υπνοδωμάτιο στον ίδιο χώρο. Πουθενά δεν έπιασε το μάτι μου ντιβάνι, οπότε αναγκαστικά θα κοιμηθούμε μαζί! Έτσι πίστευα. Πού να ήξερα ότι ο καναπές γίνεται κρεβάτι! Γαμώ το Argos μου, γαμώ!

«Μπορεί να θέλει να το παίξει δύσκολη,» σκέφτηκα! Θα με βάλει στον καναπέ να κοιμηθώ και μετά θα εξαπολύσει τα ξόρκια της να με καλέσει στον κράβατον της! Μπορεί να μην θέλει να φανεί ότι είχε το έγκλημα προσχεδιασμένο! Θα δούμε. Άλλωστε, και αυτή, όπως κι εγώ, βρίσκουμε τον έρωτα σπανιότατα. Αποκλείεται να μην με πεθύμησε, να μην με πόθησε έστω και εκ των υστέρων τόσο δα!

Ξαπλωμένος στον πιο άβολο καναπέ-κρεβάτι που συνάντησα ποτέ, κοίταζα το ταβάνι και περίμενα το σύνθημα για να σύρω τη δίμετρη κορμάρα μου ανάμεσα στα σκέλια της, να γύρω το ξερό κεφάλι μου πάνω από το δικό της και να την πνίξω στα φιλιά. Μετρούσα, ξαναμετρούσα, έβλεπα λίγο έξω από το μπαλκόνι το ξινισμένο αγγλικό φεγγάρι και περίμενα. Περίμενα περίμενα...

Ξαφνικά, λίγο αργότερα, έβγαλε ένα νιαούρισμα και έκανε μια γύρα μέσα στο πάπλωμα της. Ένα ναζιάρικο νιαούρισμα που κάλλιστα θα μπορούσε να ερμηνευθεί σαν ερωτικό κάλεσμα. «Τώρα κοιμάται; Ή με προκαλεί; Αποκλείεται να κοιμάται! Πότε πρόλαβε; Μισή ώρα έχει που πέσαμε, πότε πρόλαβε να ξεραθεί;! Να σηκωθώ να πάω; Σίγουρα όμως μου νιαουρίζει ή είναι η ιδέα μου;» Χιλιάδες σκέψεις (και στάσεις) διαπέρασαν το μυαλό μου!

Δεν πέρασε εικοσάλεπτο και τσουπ! Κι’ άλλο νιαούρισμα! «Αχ! Μμμ!» μου έκανε. Εντάξει! Αποκλείεται να’ ναι η ιδέα μου. Η γυναίκα μουγκρίζει! Αρχίζει η ροή στα φράγματα! Τέρμα η ανομβρία! Ετοιμάσου να ξεπετάξεις το πάπλωμα και να της χυμήξεις, είπα στον εαυτό μου! Αλλά, και πάλι…Αν όντως κοιμάται και παραμιλά στον ύπνο της; Πάντως αυτό ήταν μούγκρισμα, δεν ήταν παραμιλητό. Επομένως, είναι πασιφανές πως με προσκαλεί. Άντε, πάρτον πούτσο σου και όρμα. Ώσπου να δεήσεις αυτή θα έχει ξενερώσει!

Περίμενε! Ένα τελευταίο τεστ! Μη φάμε και τα μούτρα μας, διότι μετά θα μου δώσει την πα-πούτσα στο χέρι! Να της μουγκρίσω κι’ εγώ! Αν όντως έχει κάβλες και γουστάρει παιχνίδια, θα ανταποδώσει! Μα τα γατιά θα παίζουμε στη μία το πρωί; Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε! Δεν έχω τίποτα να χάσω, βέβαια... Το πολύ-πολύ να κοιμάται και να μην ακούσει τίποτα. Αλλά αν όντως με θέλει; Αχ, αν όντως με θέλει…

Καθαρίζω το λαιμό μου, παίρνω βαθιά ανάσα και μουγκρίζω: «Μμμμμ!»
Houston ακούς; «Μμμμ!» Houston, τι θα γίνει με τον πύραυλο; Θα τον εκτοξεύσουμε ή και πάλι με δορυφορικές παλινδρομήσεις θα τη βγάλουμε;

Houston, γιατί δεν απαντάς στα σήματα μορς; Με αγχώνεις! Είπα ΜΜΜΜ, γαμώ το!

Κοιμότανε. Γύρισα στο πλευρό, τράβηξα το πάπλωμα και προσπάθησα να κοιμηθώ! «ΜΜΜ!» μου ξανακάνει για φινάλε.

Μούξινος!! Το Houston ελάλησε. Game Over!