Φαντάσματα

Συγύριζα και βρήκα ξανά αυτό. Μια φωτογραφία από το νηπιαγωγείο. Χα! Και τι δεν αναπόλησα!

 

...Στο νηπιαγωγείο ήθελα τη Μαίριλιν. Όχι την Μονρόε. Μιαν Κυπραία... συνονόματη. Ήταν η πιο ωραία της τάξης και όλες οι κακούργες τη ζήλευαν επειδή στην τελική γιορτή έπαιζε τον ρόλο της άνοιξης και φορούσε ένα στεφάνι με τριαντάφυλλα στα μαλλιά της. Την ήθελα πάρα πολύ και ένα βράδυ είδα όνειρο ότι παντρευτήκαμε. Σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραία ιδέα να την «ζητήσω» και στον ξύπνιο μου και έβαλα μπρος τα προσκλητήρια. Την επόμενη μέρα πήγα σχολείο, την ξεμονάχιασα στο διάλειμμα και της είπα: «Μαίριλιν, ξέρεις, ο κόσμος όταν μεγαλώσει παντρεύεται. Και εγώ εψές είδα όνειρο πως παντρευτήκαμε και ήταν πάρα πολύ ωραία! Οπότε, αν θέλεις, μπορούμε να παντρευτούμε άμα μεγαλώσουμε... να δεις ότι θα σου αρέσει!» Η Μαίριλιν με κοίταξε αδιάφορα και μου απάντησε: «Εγώ όταν θα μεγαλώσω θα παντρευτώ τον Κύπρο!»

 

Ο Κύπρος σήμερα είναι δικηγόρος και όταν τον συνάντησα πριν 2 χρόνια στην καφετέρια των δικαστηρίων, τον ενημέρωσα για τις κατακτήσεις του. Αν η Μαίριλιν μας διαβάζει αυτή τη στιγμή, προσφέρομαι να κάνω το κονέ!

 

...Στο νηπιαγωγείο έτρωγα πάντα ένα σάντουιτς με τυρί και βούτυρο για μεσημεριανό. Η αδελφή μου, που ήταν μικρότερη και ήταν σε άλλη τάξη έτρωγε κι αυτή σάντουιτς, αλλά μόνο με χαμ. Εγώ το χαμ και γενικά τα κρέατα τα σιχαίνομαι. Μια μέρα, η μάνα μου μπέρδεψε τα σάντουιτς και έβαλε στη δική μου τσάντα αυτό με το χαμ. Ενημέρωσα την κυρία Τούλα (δασκάλα-μύθος!) για το μπέρδεμα και πήγαμε μαζί στην δίπλα τάξη (την τάξη της κυρίας Μέλπως) για να κάνουμε ανταλλαγή προϊόντων με την αδελφή μου.

 

Με το που ανοίγουμε την πόρτα, παρατήρησα την αδελφή μου να σκουπίζει τα χείλη της από τα ψίχουλα του σάντουιτς! Μια χαψιά το έκανε! Βαστάτε Τούρκοι τ’ άλογα! Όρμηξα και την έκανα άχρηστη. «Αφού ξέρεις ότι εγώ δεν τρώω χαμ! Γιατί έφαγες το σάντουιτς μου;!» Πάρε κάτω τα puzzle και τους κύβους, ένας χαμός στην τάξη και ένας φούσκος για μένα από την κ. Τούλα. «Να αγαπάς την αδελφή σου!» μου είπε αυστηρά, μου έριξε ένα βλοσυρό βλέμμα και με κλείδωσε στο κελί μου.

 

...Όταν «αποφοίτησα» από το νηπιαγωγείο έφυγα με άγριες τσαντίλες. Ενόσω «φοιτούσα» όλα τα παιχνίδια στην αυλή ήταν από τα late 70’s, ενώ με το που ξεκουμπίστηκε η γενιά μου, η διεύθυνση ανανέωσε τα πάντα! Παιχνίδια, κτίριο, τα πάντα εκσυγχρονίστηκαν, μόνο ίντερνετ δεν έβαλαν! Έφεραν και ένα αληθινό λεωφορείο στην αυλή, το έβαψαν πολύχρωμο και το είχα απωθημένο που δεν πρόλαβα να παίξω τον ‘λεωφορειατζή.’ Ακόμη δεν το χωνεύω, μια μέρα υπόσχομαι στον εαυτό μου θα το πράξω! Θα κάτσω μια μέρα 2-3 πακιστανές μέσα σ' ένα λεωφορείο και θα τις πάω βόλτα στην περιοχή.

 

...Ξανακοιτάζω τη φωτογραφία, βλέπω τα παιδάκια και σκέφτομαι... Με το ένα τρίτο απ΄ αυτούς πήγα στο Δημοτικό, με το άλλο τρίτο πήγα στο Γυμνάσιο και με τους υπόλοιπους πήγα Λύκειο. Με μερικούς μάλιστα ήμουν και στα 3 σχολεία στην ίδια τάξη. Γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας κι όμως σήμερα αν βρεθούμε έξω, υποκρινόμαστε πως δεν έχουμε ιδέα ποιος είναι ο άλλος. Πλάκα έχει η Κύπρος. Κανείς δεν θα γλιτώσει όμως. Είναι όλοι φακελωμένοι ήδη... Και δεν υπονοώ το Facebook...

Στου Κουφού την Πόρτα

Το φθινόπωρο του 2003 έκανα μια πολύ ενδιαφέρουσα γνωριμία. Γνώρισα την Katie, μια κοπέλα που είναι κουφή.

 

Με το που μπήκα στο καινούριο δωμάτιο της εστίας έσπευσα να γνωρίσω τους γείτονες και να τους προειδοποιήσω πως έχω ένα κουσούρι το οποίο πρέπει να υπομένουν. Ακούω μουσική δυνατά και ενίοτε τραγουδώ για να εκτονωθώ. Το κουσούρι αυτό το διαθέτω ακόμη, αλλά όταν σπούδαζα, και είχα περισσότερο άγχος, ήταν εντονότερο. Αποθέτω τα πράγματα μου και χτυπώ την πόρτα της γειτόνισσας.

 

Δεν απάντησε κανείς. Μέχρι να ξαναμπώ στο δωμάτιο μου την είδα να καταφθάνει από το βάθος του διαδρόμου. «Γεια, είμαι ο καινούριος σου γείτονας. Θέλω να σου πω ότι καμιά φορά παρασύρομαι με τη μουσική γι΄ αυτό αν ενοχληθείς ειδοποίησε με, όχι ότι θα καταφέρεις και τίποτα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις...!»

 

Η κοπέλα με κοιτούσε σαστισμένη και μου ένεψε να σκάσω για να μου εξηγήσει! «Είμαι κουφή! Δεν ακούω τίποτα! Οπότε μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις!»

 

Χαράς ευαγγελία για μένα! Δεν πίστευα το καλό που με βρήκε! Αμέσως κλειδαμπαρώθηκα στο δωμάτιο και έβαλα στη διαπασών το «Πες το ξανά» της Άννας (τότε ήταν το αγαπημένο μου) για να πανηγυρίσω. Θα το τραγούδησα στάνταρ 5 φορές!

 

Το να ζεις με ένα άτομο κουφό είναι αξιοθαύμαστη εμπειρία! Καταρχήν να εξηγήσω πως μπορεί να αδυνατούσε να ακούσει, αλλά η ίδια μπορούσε να μιλήσει κανονικά. Τα μασούσε ώρες-ώρες, αλλά κατά γενική ομολογία συνεννοούνταν μια χαρά. Επίσης, η ίδια μπορούσε και διάβαζε τα χείλη μου, οπότε δεν είχαμε πρόβλημα συνεννόησης.

 

Τα πλεονεκτήματα:

-       Πηγαίναμε μαζί κλαμπ και δεν χρειαζόταν να τσιρίξω για να συνεννοηθούμε. Απλά ανοιγόκλεινα το στόμα μου μες τη βαβούρα και δεν έχανα ούτε τη φωνή μου, ούτε αγχωνόμουν αν ακούει κανείς τι λέω.

-       Έκανα όση φασαρία ήθελα, έβαζα μουσική ακόμη και τις πρωινές ώρες.

 

Τα μειονεκτήματα:

 

-       Για να συνεννοηθείς μαζί της πρέπει πάντα να την κοιτάς κατά μέτωπο. Αν είναι γυρισμένη πλάτη, για να πλύνει πιάτα φερ’ ειπείν, δεν πιάνεται!

-       Αν αποφασίσεις να πας περίπατο μαζί της δεν μπορείς να κουβεντιάζεις καθ’ οδόν. Εκτός και αν περπατά ανάποδα και κοιτάζει τα χείλη σου, το οποίο μάλλον θα την γκρεμοτσακίσει.

 

Με την Katie ανάπτυξα στενή σχέση και φιλία. Η ίδια ένιωθε πολύ μόνη. Λόγω της αναπηρίας της δεν είχε ιδιαίτερες παρέες οπότε εξαρτιόταν πάραυτα από την παρέα ημών, των διεθνών φοιτητών που ήμασταν επίσης κάπως περιθωριοποιημένοι από τους Εγγλέζους.

 

Το Πάσχα, όταν έμεινα στην Αγγλία για να κάνω τις επαναλήψεις μου με την ησυχία μου, πήγαινα κάθε βράδυ και της έκανα presentation το εκάστοτε revision της ημέρας. Καθόταν στην πολυθρόνα με το κρασί της και με «άκουγε.» Προφανώς βαριότανε και επιζητούσε οποιουδήποτε είδους παρέα προκειμένου να μην είναι μόνη της.

 

Για ένα 15ημερο αυτό το presentation ήταν το highlight της ημέρας της. Και για μένα ήταν άκρως βοηθητικό επειδή ναι μεν τα παρουσίαζα σε κάποιον, παρόλο που αυτός  ο κάποιος δεν με άκουγε, και τα έμαθα όλα απέξω σε χρόνο ρεκόρ. Έβγαλα 2.1 εκείνη τη χρονιά εξ αιτίας της! Ένιωσα υποχρεωμένος και της έκανα και δώρο.

 

Έχω άπειρες ιστορίες να διηγηθώ από την Katie, αλλά η κλασική είναι η εξής:

 

Ένα βράδυ εκεί που διάβαζα και πήγε 3:00 το πρωί μου χτύπησε την πόρτα. Μόλις είχε επιστρέψει από αχαλίνωτο clubbing κατά τη διάρκεια του οποίου γνώρισε έναν γκόμενο.

 

«Χρίστο, δεν θα το πιστέψεις! Με άρπαξε και χορεύαμε αγκαλιά όλο το βράδυ! Και τώρα που επέστρεψα σπίτι, έβγαλα το σουτιέν μου και βρήκα μέσα ένα χαρτάκι με το email του!»

 

«E-mail? Καλός βλάκας και του λόγου του! Γιατί σου έδωσε e-mail παιδί μου; Δεν έδινε τηλέφωνο καλύτερα να τελειώνουμε μια κι έξω;»

 

Με κοίταξε εκνευρισμένη, και με τους δείχτες των χεριών της μου έδειξε τα αφτιά της!

 

Ξέχασα ότι δεν χρησιμοποιούσε τηλέφωνο...

Όσα Κρύβει μια Μπούρκα

Τον Νοέμβριο του 2007, όταν δημιουργήσαμε με το τμήμα του περιοδικού το ανεκδιήγητο online portal με τίτλο «InterCardiff,» έπρεπε πάση θυσία να βρω ένα ‘striking’ κεντρικό θέμα που θα αποτελούσε τη βιτρίνα της πρώτης έκδοσης. Για καλή μου τύχη, την περίοδο εκείνη στη Βρετανία δόθηκε δημοσιότητα στη μουσουλμανική μπούρκα και κατά πόσον αυτή έπρεπε να καταργηθεί ως φορεσιά στα πανεπιστήμια. Το θέμα πήρε τεράστιες διαστάσεις. Ένα μήνα το συζητούσανε στα τηλεοπτικά panels.

Την ίδια εποχή, το μουσείο του Κάρντιφ φιλοξενούσε μια έκθεση μουσουλμανικών εκθεμάτων μεταξύ των οποίων και… μπούρκες! Γκελλαπίες για όσους δεν κατάλαβαν! Θεώρησα πως μέσα στην πλήρη ανία που επικρατούσε στα τοπικά δρώμενα τη δεδομένη στιγμή, πως αν έγραφα ένα άρθρο που θα πάντρευε τα δυο θέματα, θα έπαιρνα πολύ καλό βαθμό.

Όπερ και εγένετο. Πετάχτηκα στο μουσείο και ζήτησα να δω τον υπεύθυνο της έκθεσης. Η κυρία στη ρεσεψιόν κάλεσε έναν ασπρούλιακα Ουαλό που έμοιαζε με κουρκουτά και του ανακοίνωσε πως ένας πτωχός μεταπτυχιακός της δημοσιογραφίας ήθελε να του πάρει συνέντευξη σχετικά με την έκθεση της μουσουλμανικής τέχνης.

Ουσιαστικά, θέμα δεν υπήρχε! Απλώς εγώ προσπαθούσα να βγάλω απ΄ τη μύγα ξύγκι μπας και δω κανά βαθμό στον έλεγχο. Ρώτησα για κάθε λογής τσαγιερό και μενταγιόν που φιλοξενούσε η έκθεση και αφού προκάλεσα τα νεύρα του υπεύθυνου δις και τρις με τις άσκοπες ερωτήσεις, μπήκα και στο ψητό: «Πιστεύετε πως οι πρόσφατες δηλώσεις του τάδε υπουργού σχετικά με τον μουσουλμανικό κόσμο, θα επηρεάσουν τις επισκέψεις στο μουσείο;»

Ο υπεύθυνος συνοφρυώθηκε και απήντησε με τον γνωστό φλεγματικό, αγγλικό τρόπο πως αναμένει πως όλος αυτός ο ντόρος θα ωφελήσει την έκθεση και θα προσελκύσει το ενδιαφέρον του κοινού. Ω! Τι ωραία, τι καλά, το βγάλαμε το θέμα μας, πήραμε και μια δήθεν βαρύγδουπη δήλωση, πάμε να γράψουμε το άρθρο!

Αυτό είναι και το βαρετό κομμάτι του post. Το καλύτερο αρχίζει τώρα!

Την επόμενη μέρα μου τηλεφώνησε μια φίλη από Κύπρο για να μου ανακοινώσει πως μέσω του chat γνώρισε έναν κύριο στην Ουαλία και ερωτεύθηκαν. Μάλιστα κανόνισαν να πάνε και κοινές διακοπές για να γνωριστούν καλύτερα. Δεν σας κάνω πλάκα! «Ωραία, τι μπορώ να κάνω εγώ γι’ αυτό;» Αποκρίθηκα. «Θέλω να πας να τον βρεις, να του πας ένα ραβασάκι και να του πεις ότι αγωνιώ να τον γνωρίσω από κοντά!»

«Και τι το πέρασες το Κάρντιφ; Λευκωσία να βρίσκω τον κόσμο ανά πάσα στιγμή μπροστά μου; Αλλά και Λευκωσία να είναι, τι είμαι εγώ για να δίνω ραβασάκια; Ο μαλάκας της υπόθεσης;»

Η φίλη μου απόφυγε να απαντήσει στο ερώτημα. Μου υπογράμμισε όμως ότι θα την υποχρέωνα αν έκανα κάτι τέτοιο και πως θα ήταν πανεύκολο να τον εντοπίσω καθώς ο κύριος δουλεύει στο μουσείο του Κάρντιφ.

Μάλιστα! Όπως ήδη καταλάβατε, μιλούσε για τον υπεύθυνο της μουσουλμανικής έκθεσης! Τον ασπρούλιακα που μια μέρα πριν εγώ ικέτευα για μισή δήλωση μπας και περάσω στο μάστερ!

Εδώ έκανα μια παύση άνοιξα το στόμα μου χάσκοντας και από μέσα βγήκανε μικρά ανθρωπάκια ντυμένα με μπούρκες, κρατούσαν παραδοσιακά όργανα και τραγουδούσαν ρυθμικά το “It’s a small world after all,” στο Disney version.

Σιγά μην πάω να δώσω ραβασάκι στον κύριο! Κατ’ αρχήν θα νομίσει πως τον κορόιδευα και πως χθες πήγα να τον σκανάρω παρά να του πάρω συνέντευξη. Μη σου πω ότι θα νομίζει πως όλα αυτά είναι συνωμοσίες και πως εγώ ουσιαστικά του την πέφτω! Ούτε να το συζητάς! Ούτε να το συζητάς! Είπα και ελάλησα και έκλεισα ορμητικά το κινητό μου.

Την επόμενη μέρα, φορώντας το αγαπημένο μου πράσινο μπουφάν ανέβηκα γοργά τα σκαλιά του μουσείου, χαμογέλασα αμήχανα στη ρεσεψιονίστα και της έδωσα ένα ραβασάκι για τον κύριο ασπρούλιακα. «Η τάδε, ανυπομονεί να σας συναντήσει στις τόσες του μηνός!» και ο Θεός βοηθός.

Το θέμα πήρε άριστα και εγώ κόρδωσα σαν γύφτος.

Η φίλη μου συνάντησε τον κύριο ασπρούλιακα μετά από λίγο καιρό και απογοητεύτηκε. Καλά να πάθει για να μάθει να με ακούει. Δεν του έκατσε. Τζάμπα οι διακοπές του.

Η έκθεση έκλεισε μάλλον πρόωρα και ο κύριος ασπρούλιακας έμεινε με το ραβασάκι στο χέρι!

Τώρα Τρέξε να Γλιτώσεις...

Ο Χρήστος Δάντης είναι από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές. Αγόρασα το καινούριο του CD με τίτλο ‘Εκτός τροχιάς’ και απογοητεύτηκα πικρά. Όχι, δεν έκλαψα με μαύρο δάκρυ, αλλά περίμενα περισσότερα από τον ‘number one’ συνθέτη. Αν εξαιρέσεις τα πρώτα δυο τραγούδια του δίσκου που είναι απλώς συμπαθητικά, όλα τα υπόλοιπα αποτελούν παραλλαγές του ‘ματώνω’ στο πιο ροκ. Υπάρχουν και δυο πιο λαϊκά, ενορχηστρωμένα με κλαρίνο για εκείνους που αγκάλιασαν το maya-maya. Πρόκειται βασικά, για ένα δίσκο που τον ακούς ευχάριστα, αλλά με το πέρας της ακρόασης νομίζεις πως άκουσες μόνο ένα τραγούδι. Δεν ξεχωρίζει κανένα. Μου φαίνεται πως οι εποχές του ‘παλιού μου παλτού’ και του ‘ψάξε με,’ πέρασαν ανεπιστρεπτί (Έμπλεξε και με Κυπραία, οδεύει ακάθεκτος προς την παρακμή).

Βλέπω και παθαίνω τον τελευταίο χρόνο να βρω μισό ελληνικό δίσκο που να βγάζει τα λεφτά του. Παλιότερα, δηλαδή στις αρχές της δεκαετίας, κάτι γινότανε. Ίσως έφταιγε και το γεγονός πως ήμουν στο εξωτερικό και κάθε τι ελληνικό μου έλειπε. Τώρα, τρέξε να γλιτώσεις! Μάθανε όλοι το ροκ! Και μάλιστα το βλάχο-ροκ. Όχι το αυθεντικό, το βαρβάτο. Πάσχουν όλοι από το σύνδρομο 'Onirama!' Παπαρίζου, Βανδή, μέχρι και Πέγκυ Ζήνα ξεχάσανε πως μέχρι πρότινος λούζονταν με το γαρίφαλο και μου φορέσανε μπότες και σκισμένα τζιν, τρομάρα τους. Αν εξαιρέσεις την Παπαρίζου που έκανε τρελή παραγωγή στο CD και ακούγεται με ενδιαφέρον (τα ‘πυροτεχνήματα’ και το ‘papeles mojados’ είναι τα αγαπημένα μου), οι άλλες δυο είναι για άγρια χαστούκια.

Βέβαια, θεωρώ πως έπαιξε ρόλο και η Βισσάρα. Είπε και η Άννα να ξυρίσει το κεφάλι της και να πει κάτι διαφορετικό το 2005, και εδώ και τρία χρόνια σκυλούδες-παλικάρια γίνανε μαλλιά-κουβάρια!

Προβλέπω από του χρόνου όλες να το γυρίσουν στην jazz. Το πιάσατε το υπονοούμενο ;)

Και Είπεν ο Δαρβίνος...

"Η Φυσική επιλογή είναι η διαδικασία εξέλιξης των ειδών, μέσω της οποίας οι οργανισμοί που είναι καλύτερα προσαρμοσμένοι στο περιβάλλον αφήνουν περισσότερους απογόνους από εκείνους που είναι λιγότερο προσαρμοσμένοι."

Και είπα κι εγώ:

"Δεν περιμέναμε τον Δαρβίνο να μας υποδείξει τη μοίρα μας!

Μωρά, τα Κεράκια!

Το blog που σας πήρε τα μυαλά έκλεισε 2 χρόνια ζωής! Στις 13 Ιουλίου 2008 συγκεκριμένα, αλλά σήμερα το πήρα είδηση. Χρόνια πολλά και ευτυ-χεσμένα! Μαζεύονται οι κάμερες για δηλώσεις και με ύφος περισπούδαστο – όπως πάντα – επιδίδομαι σε πακτωλό δηλώσεων:

 

«Κάποτε ένας μαλάκας μου είπε ότι τα blogs έδωσαν βήμα στον κάθε ηλίθιο και είναι ενοχλητικά. Συμφωνώ και επαυξάνω. Αυτό βέβαια δεν καθιστά εσένα λιγότερο ηλίθιο που ενεργείς προκειμένου να διαβάσεις τα posts. Αν σου έριχνα τα κείμενα μου κάτω από την εξώπορτα του σπιτιού σου σαν διαφημιστικά πιτσαρίας, δικαίως να διαμαρτυρηθείς. Από τη στιγμή που επισκέπτεσαι το blog από μόνος σου, γίνεσαι συνένοχος στην όποια ηλιθιότητα μου.» (Δήλωση στον Χατζηνικολάου).

 

«Όλα αυτά τα δυο χρόνια θα μπορούσα να γράφω ανώνυμα και να εξέφραζα ακόμη περισσότερες μπούρδες, όπως κάνει και η πλειοψηφία των blogs. Στήνεις εκεί ένα ψευδώνυμο δηλώνεις ό,τι θέλεις και όποιον πάρει ο χάρος. Αυτό με παραπέμπει σε κάτι συμπεριφορές των 17 ετών όταν είχαμε πρώτο-ανακαλύψει το ίντερνετ και βρίζαμε ανώνυμα τον καθένα στο Mirc. Όποιος θέλει να εκφράζει άποψη, πρέπει και να την υπογράφει. Ή να διαθέτει συχνά στο ιστολόγιο του στοιχεία αναγνώρισης, ώστε να ξέρουμε πόσο σοβαρά να λάβουμε υπόψη τη μαλακία που θα γράψει. Για μένα, δόξα το Θεό, έχετε αρκετά στοιχεία μου, μόνο τι χρώμα έχουν τα κακάκια μου δεν σας έγραψα (καλομελέτα κι έρχεται).» (σε αντιπαράθεση με την Κανέλλη).

 

«Βάσει στατιστικών, το 12% των επισκεπτών αυτού του blog, ψάχνει σε μηχανές αναζήτησης το youporn! Κάνει θραύση η τσόντα, δεν το λέμε για καινούριο. Επίσης, όσο πιο συχνά γράφω για βυζιά και μουνιά οι θεαματικότητες ανεβαίνουν κατακόρυφα. Πάντως, το δημοφιλέστερο post, με πάνω από 300 επισκέψεις εκείνη την ημέρα, ήταν η κόντρα Λαζόπουλου-Καρβέλα με τον φούστη και τον μακάκα. Κατά τα άλλα, με ανέχονται καθημερινά κατά μέσο όρο 64 άτομα. Thanks!» (στο ΟΛΑ9).

 

«Σε αυτό το ρημάδι blog χρωστώ την πρόσληψη μου. Έστειλα βιογραφικό στην εταιρεία. Φυσικά, επάνω δεν αναγραφόταν η ηλεκτρονική διεύθυνση του blog. Αλλά την τελευταία στιγμή σκέφτηκα να ανακοινώσω και την ύπαρξη του, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να δει σε σένα ο εκάστοτε εργοδότης και να σε επιλέξει. Όπερ και εγένετο. Η αλήθεια είναι ότι το team που με διάλεξε είχε τις επιφυλάξεις του γιατί το blog βγάζει προς τα έξω μια τρέλα που μπορεί να γίνει εύκολα επικίνδυνη και προσβλητική, αλλά είδαν ότι δεν είμαι ακριβώς έτσι στην πραγματική ζωή οπότε δεν τέθηκε θέμα. Τους ευχαριστώ, αν με διαβάζουν ακόμα. Η επαγγελματική μου ζωή είναι πολύ πιο ήρεμη πια.» (στην Όλγα Τρέμη)

 

«Για να είμαι ειλικρινής, έχω και ένα κακό προαίσθημα. Μπορεί αυτό το blog να έγινε αιτία πρόσληψης, αλλά πολύ πιθανό να γίνει και αιτία απόλυσης.» (περαιτέρω επεξήγηση στη Μενεγάκη που δεν κατάλαβε.)

 

«Πέρσι που ζούσα στο Cardiff και ανάπνεα καθαρό αέρα, ήμουν πιο ξένοιαστος και είχα mind peace, έγραφα καλύτερα. Το παρατήρησα. Καμιά φορά διαβάζω τα περσινά μου κείμενα και τα νοσταλγώ. Νοσταλγώ την έμπνευση που είχα βασικά. Διότι το παραδέχομαι, στην Κύπρο συνήθως γκρινιάζω και απλά εκπέμπω αρνητική ενέργεια. Βέβαια, ουδόλως με ενδιαφέρει, καθώς το γράψιμο λειτουργεί αγχολυτικά για μένα και με βοηθά, αλλά ναι. Θα προτιμούσα να ζούσα ακόμη στο πέρσι. Θα έκανε καλό στην ποιότητα των κειμένων μου.» (Στον Θέμη Γεωργαντά).

 

«Πολύ συχνά σκέφτομαι να το κλείσω το blog. Και ίσως το πράξω, διότι παραμέλησα φρικτά το προσωπικό μου ημερολόγιο τα τελευταία 2 χρόνια. Να φανταστείτε ότι το ημερολόγιο που κρατούσα κάθε έτος από το 1995 ήταν γύρω στις 200 σελίδες κατά μέσο όρο. Από την εποχή του blogging και μετά, ζήτημα αν έγραψα 30 σελίδες! Κρίμα! Γιατί καταλαβαίνεις ότι στο ημερολόγιο θίγω υπολήψεις και ονόματα τα οποία εδώ δεν μπορώ να αναφέρω. Χάνεται έτσι όλο το fun part της συγγραφής. Ίσως το κλείσω τελικά... Δεν ξέρω πότε, αν θα είναι τώρα, αύριο, σε ένα χρόνο ή σε δυο. Μια φορά, θα το καταλάβετε.» (Εξομολόγηση στον Μικρούτσικο).

 

«Σπάνια διαβάζω άλλα blogs εκτός ατόμων που ήδη γνωρίζω. Το αγαπημένο μου είναι του Γιωρήκα, αλλά και αυτός πια σπάνια γράφει κάτι που με ενθουσιάζει.» (Στον Φώτη και Μαρία για κουτσομπολιό).

 

Πριν σβήσω τα κεράκια σβήνω τα φώτα και ευχαριστώ το Joannaki (μου!) και την Cat. Ξέρουν αυτές. Οι φίλοι μου που με διαβάζουν καθημερινά εννοούνται, μην μου παρεξηγηθείτε τώρα!

Σ' Έχω Κάνει Θεό...

Πέρασα ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο. Το Σάββατο κλειδαμπάρωσα το κινητό και το άνοιξα σήμερα το πρωί. 48 ώρες εξαφανισμένος από τα εγκόσμια, βρήκα χρόνο για τον εαυτό μου και το κατευχαριστήθηκα. Είδα 5 ταινίες στο DVD (σπάνιο για μένα), πήγα περίπατο στη γειτονιά, άκουσα μουσική με τις ώρες και αφιερώθηκα στο τελευταίο βιβλίο που καταβροχθίζω στην κυριολεξία.

Άρχισα την «Περί Θεού Αυταπάτη» του Richard Dawkins. Το είχα αγοράσει εδώ και 2 χρόνια βέβαια, αλλά δεν ευκαιρούσα πέρσι με το μάστερ να το διαβάσω, οπότε το ξεκίνησα τώρα. Καταπληκτικό βιβλίο το οποίο υποστηρίζει την ανυπαρξία του Θεού. Είμαι σίγουρος πως αν τελικά σε πείσει πως όντως δεν υπάρχει Θεός, θα αισθάνεσαι περισσότερη μοναξιά στο τέλος, από όση μπορεί να αισθάνεσαι τώρα.

 

Για να είμαι ειλικρινής θρήσκος δεν είμαι και ουδέποτε υπήρξα. Δηλώνω με παρρησία άθρησκος. 10 χρόνια στα ξένα είναι αρκετά για να αντιληφθείς τη μαλακία του να ανήκεις σε μια θρησκεία που ουδέποτε επέλεξες, για την οποία ουσιαστικά δεν γνωρίζεις τίποτα και για την οποία έγιναν τόσοι πολλοί πόλεμοι στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το να ανήκεις σε θρησκεία είναι το ίδιο βλακώδες με το να ανήκεις σε κόμμα και μάλιστα κυπριακό. Λένε όλοι τα ίδια πράγματα, αλλά πράττουν διαφορετικά, γενικά επικρατεί ένας μαζικός λαϊκός εμπαιγμός.

 

Αλλά, η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να δηλώσω άθεος. Ίσως από φόβο. Δεν ξέρω. Σίγουρα δεν πιστεύω πως υπάρχει ένας σοφός με γενειάδα στα ουράνια και με παρακολουθεί, αλλά πιστεύω στη φύση. Πιστεύω στην παντοδυναμία της φυσικής, της επιστήμης, στο σύμπαν που είναι ακόμη ανεξερεύνητο και το οποίο ο ανθρώπινος νους δεν έχει αποκωδικοποιήσει. Μπροστά στη φύση αισθάνεσαι ένα δέος και μια ταπεινότητα η οποία μπορεί κάλλιστα να πάρει τη θέση οποιασδήποτε θεότητας.

 

Οπότε ναι, πιστεύω στο Θεό. Από την άλλη, αντιλαμβάνομαι και την ανάγκη του κόσμου να πιστέψει σε μια θρησκεία. Η πίστη μπορεί να αποδεικνύεται μάταιη, αλλά ίσως είναι χρήσιμη. Είναι χρήσιμη διότι βοηθά να αισθανθείς ότι ανήκεις κάπου και πως μπορείς να εναποθέσεις τις ελπίδες σου σ' αυτήν, σε μια δύσκολη στιγμή. Βοηθά ψυχολογικά να αισθάνεσαι ότι κάποιος ακούει τις προσευχές σου και θα εγγυάται τη ψυχική σου ισορροπία, θα σε σώσει από τον καρκίνο, θα σε βοηθήσει να επιτύχεις στις εξετάσεις του πανεπιστημίου και θα σε έχει πάντα καλά, άσχετα αν παραμυθιάζεσαι και στην ουσία βροντάς εκούσια στου κουφού την πόρτα.

 

Άρα, σκέφτομαι, υπάρχει Θεός (που είναι η φύση) και ίσως είναι χρήσιμο να πιστεύεις σε μια αξία (θρησκεία), για να παίρνεις δύναμη.

 

Στον Παναθηναϊκό ας πούμε... Ξέρεις πόση ψυχική δύναμη μπορούν να μεταδώσουν 11 παίχτες σε μια κερκίδα ανθρώπων; Φόνο κάνουν οι παναθηναϊκοί στο όνομα της ομάδας τους! Δεν σου κάνει ο ΠΑΟ; Δοκίμασε άλλη ομάδα. Ή βρες κάτι που να σε εκφράζει...

 

Μια φίλη μου, πιστεύει στη δύναμη που έχουν οι πέτρες και τα χαλίκια. Παίρνει δύναμη από την ενέργεια τους, λέει. Στις εξετάσεις του πανεπιστημίου έπαιρνε γαλαζόπετρες μαζί της! Τις αράδιαζε πάνω στο γραπτό της και χάριν σ’ αυτές περνούσε τα μαθήματα, έλεγε. Το θέμα δεν είναι αν όντως περνούσε τα μαθήματα λόγω των χαλικιών. Το θέμα είναι ότι το πίστευε και αυτό της έδινε δύναμη.

 

Εγώ, ας πούμε, άμα ακούω Βίσση βγαίνω από το σώμα μου από ευτυχία. Η φωνή της Άννας μου εμπνέει τόση δύναμη, που όταν την ακούω αισθάνομαι ένθεος. Ο πιο ακαταμάχητος άνθρωπος του πλανήτη. Ακούγεται χαζό, αλλά το αισθάνομαι και αυτό έχει σημασία. Επίσης, τα τραγούδια που της γράφει ο Καρβέλας τόσα χρόνια ξεχειλίζουν από αυθεντική αγάπη και προβάλλουν αισθήματα απέραντης αφοσίωσης προς το πρόσωπο της που είναι αδύνατον να μη σε συγκινήσουν και να μην σε παρασύρουν σε μια θρησκευτική, ευλαβική αντιμετώπιση της φάσης τους.

 

Βέβαια, αν δεν απατώμαι, ο Παναθηναϊκός έχει να πάρει πρωτάθλημα από το 2004, η Βίσση φέτος ρίχνει απερίσκεπτα άκυρο στον Καρβέλα και αμφιβάλλω αν η ηλίθια φίλη μου εξακολουθεί να τρίβεται τις γαλαζόπετρες.

 

Επομένως, υπάρχει Θεός, αλλά θρησκεία δεν μπορεί να υπάρξει. Μια μέρα, όλα καταρρίπτονται.

 

Κρίμα για τους θρήσκους  (Και για τον Καρβέλα και τη Βίσση περισσότερο).

 

Τώρα που άνοιξα αυτή την άκρως φιλοσοφική και υψηλού επιπέδου συζήτηση περί πίστεως και Θεού, θυμήθηκα τη Θεοπίστη. Η Θεοπίστη ήταν μια κυρία από την Άλωνα, η οποία μας καθάριζε το σπίτι κάθε Δευτέρα. Βρομοκοπούσε ολόκληρη! Με την αδελφή μου αναγκαζόμασταν να τρώμε στη βεράντα κάθε φορά που ερχόταν, αλλιώς αηδιάζαμε το γεύμα. Με το που έμπαινε σπίτι μας έφερνε μαζί της ένα τσουνάμι μπόχας που ακόμη και σήμερα το θυμάμαι και ανατριχιάζω.

 

Δεν είναι οξύμωρο το ότι όλες οι καθαρίστριες ενώ καθαρίζουν, οι ίδιες δίνουν την εντύπωση πως έχουν να λουστούν κάτι αιώνες;

 

Η Θεοπίστη πέθανε το ’97. Μάνα μου!

Interview with a Vampire

Μόλις έγινα μάρτυς ενός κωμικοτραγικού γεγονότος!

 

Ήρθε στο γραφείο κόσμος για interview με τη συνοδεία της μανούλας του! Κύπρος 2008! Ξεπροβάλλουν στην είσοδο δυο γυναίκες και νόμισα πως επρόκειτο για πλασιέ. Πίστεψα πως ήρθαν για επίδειξη τάπερ! Ύστερα μου αποκάλυψαν πως οι δυο κοπέλες ήταν μάνα και κόρη και ήρθαν για την πρόσληψη της δεύτερης! Έμεινα άναυδος!

 

Αυτά να βλέπω εγώ, που όταν πήγα για συνέντευξη πήγα και αγόρασα και καινούριο κοστούμι!

 

Ήταν ήπιες οι αντιδράσεις για το συμβάν. Ρώτησα από δω και από κει, και έμαθα πως το φαινόμενο είναι σύνηθες. Το ανέφερα και σε φίλους που δουλεύουν σε άλλους τομείς και μου επιβεβαίωσαν πως πάρα πολλές κοπελίτσες πάνε στη συνέντευξη συνοδευόμενες από τον πατέρα τους! Oh daddy cool! Τι εντύπωση δημιουργείς κυρία μου όταν εμφανίζεσαι μετά του κηδεμόνα σου στη συνέντευξη; Ότι στην πρώτη στραβή θα κλάψεις, θα επικαλεστείς θείους και δαίμονες και θα πας σπίτι σου να τρίψεις κάνα βρακί!

 

Με ποια αποφασιστικότητα, ποιο δυναμισμό και με ποια αυτοπεποίθηση διεκδικείς θέση εργασίας όταν κουβαλάς μαζί σου το μισό σου σόι για εμψύχωση; Και στα καλλιστεία να πας κορίτσι μου, μόνη σου θα πρέπει να απαντήσεις στις ερωτήσεις της κριτικής επιτροπής!

 

Στη συνέντευξη καλείσαι να ξεδιπλώσεις την προσωπικότητα σου. Να πείσεις για τις ικανότητες σου, για το ζήλο με τον οποίο θα αφοσιωθείς στην δουλειά σου. Η μάνα σου τι ρόλο θα παίζει; Θα ξετυλίγει το κουβάρι και θα λέει πόσο προκομμένη ήσουνα μικρή που έπαιζες τις κουμπάρες με τις ξαδέλφες σου;

 

Αχ, αυτό το διαβολεμένο το ένστικτο μου! Καλά έκανα κάποτε εγώ, και όποτε γνώριζα μια γκόμενα της έπαιρνα συνέντευξη για να δω κατά πόσο αξίζει μια θέση στην καρδιά μου. Οι μισές δεν σταύρωναν απάντηση! Εξ ου και η θέση κενή εδώ και καιρό.

 

Βάζεις τη γκόμενα απέναντι σου, την κερνάς καφέ, τη ρωτάς απλά υπαρξιακά ερωτήματα και αυτή σε κερνά φαρμάκι! Κοιτάζει αποσβολωμένη. Σα να μην της πέρασαν ποτέ απ’ το μυαλό αυτά τα ερωτήματα. Για παράδειγμα, την ρωτάς για ποιό λόγο θεωρεί τη ζωή της επιτυχημένη, και αυτή χάσκει. Την ρωτάς για ποιό ιδανικό της θα πέθαινε και νομίζει πως την ρωτάς για την 25^η Μαρτίου. Την ρωτάς για τη μεγαλύτερη αποτυχία της ζωής της και δεν μπορεί να εντοπίσει καμία.

 

Συνειδητοποιημένα άτομα! Εδώ που τα λέμε, τι περιμένω να μου απαντήσει η κακομοίρα; Πως «η μεγαλύτερη μου αποτυχία ήταν μια φούστα που προέκυψε πιο μακριά από το κανονικό και δεν συνδυαζόταν εύκολα με τα μοβ μου τα παπούτσια;» Προτιμότερη η σιωπή!

 

Αλλά ναι, με θλίβει που ο μέσος άνθρωπος –γιατί δεν θεωρώ πως μόνο οι γυναίκες είναι αλλού γι’ αλλού- δεν έκατσε να σκεφτεί. Δεν έκατσε να προσδιορίσει τι εκπροσωπεί, τι θέλει να κατακτήσει, με ποιες επιτυχίες θα θεωρήσει πως είναι πλήρης, ποια ελαττώματα του θέλει να καταπολεμήσει. Να κάνει μια λίστα τέλος πάντων με όλα αυτά που φοβάται. Τίποτα!

 

Εύχομαι στο επόμενο ραντεβού με γκόμενα να έρθει μαζί της και η μάνα της. Στο κάτω-κάτω αφού η γριά η κότα έχει το ζουμί, μπορεί να έχει να μας πει και κάτι πιο ενδιαφέρον. Άσε που ώρες-ώρες πάει ένα milf-έϊγ.

 

Τέλος πάντων. Οι συνάδελφοι εδώ μου εξιστόρησαν άλλη μια ιστορία για γέλια. Μια φορά ήρθε ένα παιδί για συνέντευξη και έφερε μαζί του και έναν φίλο του. «Τι θα κάνουμε τον φίλο σου παιδί μου;» Τον ρώτησε το panel. «Βασικά, εγώ τελικά δεν ενδιαφέρομαι για τη θέση, γι’ αυτό έφερα ένα φίλο μου, μήπως σας κάνει αυτός!»

Τι να πεις!

Οι 3 Μάγοι

Σήμερα στο γραφείο έπρεπε να κάνω μια γρήγορη έρευνα για τους τρεις μάγους, για λόγους που δεν μπορώ να αποκαλύψω. Ξαφνικά, όπως ανακάτωνα το διαδίκτυο και το έκανα άνω-κάτω, χτύπησε τον εγκέφαλο μου ένας κεραυνός και σκέφτηκα τον εξής διάλογο:

«ΟΙ 3 ΜΑΓΟΙ ΜΕ ΤΑ ΔΩΡΑ!»

Βαλτάσαρ: Έχω νέα! Γέννησε η Παναγία!

Γκασπάρ: Ω, ρε μάνα μου! Πού το ξέρεις;

Βαλτάσαρ: Έστειλε SMS ο πατέρας της! Μου άναψε το άστρο της Βηθλεέμ!

Μελχιόρ: Πω, πω! Τι βαρκούμαι να τρέχω τώρα στην κλινική. Πού γέννησε;

Βαλτάσαρ: Στη φάτνη του Ριρή! Είναι και ο Ιωσήφ εκεί από το πρωί, πανευτυχής!

Γκασπάρ: Τι έκαναν; Κόρη;

Μελχιόρ: Γιο περίμεναν κατά τας γραφάς!

Βαλτάσαρ: Ναι, γιο έκαναν! Υγιέστατος! Και είναι και αυτός αιγόκερος, σαν κι’ εμένα. Προβλέπω αυτό το παιδί να πάει ψηλά!

Μελχιόρ: Πιο ψηλά δεν γίνεται, στον ουρανό θα πάει μια μέρα, να μου το θυμηθείς!

Βαλτάσαρ: Μην κοροϊδεύεις, εδώ έχουμε θέμα! Η Παναγία είναι συγχυσμένη. Θέλει να τον βαφτίσει Αλέξανδρο, αλλά δεν δέχεται ο Ιωσήφ.

Γκασπάρ: Ου, μάθανε όλοι τώρα και βαφτίζουν Αλέξανδρους και Κωνσταντίνους! Πάλι καλά που δεν γεννήθηκε κόρη, να την βγάλουνε Δανάη ή Νεφέλη!

Μελχιόρ: Γιατί; Τι πρόβλημα υπάρχει με το ‘Αλέξανδρος;’

Βαλτάσαρ: Ο Ιωσήφ θέλει να βγάλει το όνομα του πατέρα του.

Γκασπάρ: Σιγά μην βγάλουν το παιδί Θρασύβουλα! Εδώ το μωρό έχει για παππού κοτζάμ Θεό, Παντοκράτορα! Φαντάστηκες να πάει σχολείο και να τους πει, «γεια σας! Είμαι ο υιός του Θεού, και με λένε Θρασύβουλα!»

Βαλτάσαρ: Δεν παίζει ρόλο το όνομα στον άνθρωπο, παιδί μου! Γιατί τα δικά μας καλύτερα είναι;

Γκασπάρ: Άλλο εμείς! Εμείς είμαστε pop group! Έχουμε trademark: «Οι τρεις μάγοι!» Πως λέμε «οι αδελφές Μαγγίρα;»

Μελχιόρ: Μάνα μου την Παναγία! Εχάρηκα πολλά! Της άξιζε να γεννήσει, τόσα χρόνια παρθένα!

Γκασπάρ: Τώρα αρχίζουν τα όργανα...! Άμα λυθεί το πρόβλημα με το όνομα, θα αρχίσουν να καβγαδίζουν για το επάγγελμα του.

Βαλτάσαρ: Ο Ιωσήφ θέλει...

Γκασπάρ: Όλο θέλει ο Ιωσήφ!

Βαλτάσαρ: Μην με διακόπτεις! Ο Ιωσήφ θέλει να τον κάνει δάσκαλο!

Μελχιόρ: Τα παλούκια τους χρυσά θα κάνουν, αν γίνει δάσκαλος! Ξέρεις πόσα βγάζουν οι δάσκαλοι σήμερα με τα ιδιαίτερα; 12-12 τους βάζουν τους μαθητές σε κάθε τάξη!

Γκασπάρ: Ναι, και να βρεθεί κάνα κωλόπαιδο να καρφώσει στους Φαρισαίους και να τον πάνε μέσα!

Βαλτάσαρ: Σκάστε να συζητάτε μαλακίες, ακόμη δεν γεννήθηκε το κοπελλούδιν, και πιάστε τα ππουρτού σας να πάμε να χαιρετήσουμε.

Μελχιόρ: Γαμώ το κέρατο μου, με τόσες γεννήσεις κάθε βδομάδα... Εκαταντήσαμε να μην έχουμε ένα Σαββατοκύριακο να πάμε μισό Πρωταρά με την ησυχία μας! Γάμοι-βαφτίσεις! Γάμοι-βαφτίσεις-σταυρώσεις! Γάμοι-βαφτίσεις-σταυρώσεις-αναστάσεις! Εγώ δεν βάζω άλλο φακελάκι, επάττησα!

Βαλτάσαρ: Μην μουρμουράς! Μούρμουρε, μούρμουρε! Έχω κάτι ασημικά από πέρσι, που θα πηγαίναμε να τραγουδήσουμε στα βαφτίσια της Κασσιανής, αλλά τελευταία στιγμή εβαρεθήκαμε... να τους τα πάμε εκείνα.

Γκασπάρ: Έβγαλα τις καμήλες από το γκαράζ!

Βαλτάσαρ: Μα, θα πάμε με τρεις καμήλες;

Γκασπάρ: Ναι, να πάει ο καθένας με τη δική του διότι εγώ μετά έχω να πάω έξω!

Μελχιόρ: Θα πάμε με μία καμήλα, και εσύ άμα θες να βγεις, να πάρεις το Καραβάνι των 8:00 που περνά μπροστά από τη φάτνη.

Βαλτάσαρ: Δεν έχεις καθόλου περιβαλλοντική συνείδηση Γκασπάρ! Τρεις καμήλες τώρα, μες την έρημο, ξέρεις πόσο ττόζιν θα σηκώσουν; Άσε που, μια να πει να χέσει...

Γκασπάρ: ...Φτάνει! Καταλάβαμε! ΟΚ! Θα πάμε με μια καμήλα! Εξήγα μου που θα κάτσεις εσύ γιε μου; Δυο καμπούρες έχει η καμήλα!

Βαλτάσαρ: Να βάλουμε τον Μελχιόρ να πιαστεί από κάτω, που είναι μικροκαμωμένος!

Στην κλινική, οι 3 μάγοι όταν είδαν τον Ιησού, αναφώνησαν με τυχαία σειρά:

- «Μάνα μου τον ρεεε! Ίντα cute!»

- «Ίδιος ο τζιύρης του!»

- «Κοίτα κύριε μου, κινείται! Εν τετραπέρατος!»

Όταν έφυγαν οι 3 μάγοι, η Παναγία άνοιξε τα δώρα και η κάρτα έγραφε πάνω:

«Να σας ζήσει! Να χαίρεστε την Κασσιανή σας!»

Χαχαχαχαχαχα! Σήμερα, προσπαθώ να σπάσω κάθε ρεκόρ στη μπούρδα, αλλά πραγματικά, έχει μισή ώρα που χασκογελώ μόνος μου!

Dancing Queens Παντού...

Πήρα τους γονείς μου στον ώμο και τους πήγα σινεμά. Να δουν το Mamma Mia, να θυμηθούν τα νιάτα τους, τότε που ακόμα ζούσαν. Τόσο ο πατήρ, όσο και η μήτηρ το λάτρεψαν το έργο. Ούτε μουρμούρησαν, ούτε δυσανασχέτησαν. Τους φοβόμουν η αλήθεια είναι, διότι όταν βρεθήκαμε στα Λονδίνα προ ετών και επέμενα να τους πάω στο μιούζικαλ έκαναν πως δεν άκουγαν. Ήταν τάχα κουρασμένοι. Τότε προτίμησαν να ξοδέψουν την προίκα μου στην Oxford και την Bond Street. Πού όρεξη για θέατρο το βράδυ…

Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι τους χάρηκα που κουνούσαν χαρωπά το κεφάλι πέρα-δώθε στα τραγούδια των Abba, και σιγοτραγουδούσαν. Μάνα μου! Επ’ ευκαιρία να δηλώσω πως μου άρεσε φοβερά η ταινία αν και κάποια τραγούδια ήταν πολύ στατικά και κατά τη γνώμη μου δεν τους ταίριαζε. Τέλος πάντων, ας αφήσω τις κριτικές τύπου ‘Ροζίτα Σόκου’ και ας επικεντρωθώ στη μαλακισμένη που καθόταν δίπλα μου.

Δίπλα μου στο σινεμά έκατσε ο χάρος! Το πρότυπο γκόμενας που πρέπει να αποφεύγεις στον κινηματογράφο, και όχι μόνο! Η τυπική ηλίθια που πάει σινεμά και στα ¾ της προβολής στέλνει SMS και κοπανά τα νεύρα μου και τα πλήκτρα. Τρώει ποπ κορν και κατσιαρίζει. Ακούει τα τραγούδια -τα οποία φυσικά δεν γνωρίζει πλην του dancing queen που το τραγουδά με τις φίλες της σε Karaoke- και ξεφυσά ενοχλημένη κοιτάζοντας το ρολόι της. Η γκόμενα που εκνευρίζεται επειδή ο γκόμενος της απορροφήθηκε στο έργο αντί να της πιάνει το βυζί. Η γκόμενα που μέχρι να βρει την ίσια της πάνω στην πολυθρόνα ταρακούνησε ολόκληρη τη σειρά δις και τρις, ενώ σηκώθηκε standard μια φορά να βγει έξω να κατουρήσει/καπνίσει/μιλήσει στο τηλέφωνο/μακιγιαριστεί!

Αυτήν είχα δίπλα μου, κακό ψόφο να ‘χει! Έργα τύπου Mamma Mia, που ουσιαστικά δεν έχουν υπόθεση, που αντιπροσωπεύουν απλώς μια όμορφη περίοδο μουσικής και τα οποία αποσκοπούν στο τίποτα, τα βλέπεις μόνο αν νοσταλγείς αυτό ακριβώς που εκπροσωπούν. Τι πας άμα δεν ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα δεις μαλακία; Έμαθε, τώρα, και η τελευταία της Στασικράτους τα μιούζικαλ!

Σήμερα το απόγευμα άραξα σε μια πισίνα με όλο τον κυριακάτικο Τύπο και πνίγηκα στο περιοδικό και την εφημερίδα. Ορίστε!

Όλες αυτές –ζήτημα αν έβγαλαν το λύκειο- ντύθηκαν έτσι, σαν κινούμενα καζαντί, για να πάνε στην πρεμιέρα του Sex and the City. Αν έπαιζαν οι ίδιες στο έργο θα ντύνονταν πιο απλά! Το ξέρω, έπαθα obsession με τις Κυπραίες και το Sex and the City, αλλά εκνευρίζομαι επειδή απ’ αυτές περιβάλλομαι και δεν έχω εναλλακτική! Μισό εκατομμύριο άνθρωποι ζουν στην Κύπρο. Αν βγάλεις τους Τούρκους, τους γέρους, τους άντρες και τα παιδιά, μένουν αυτές! Άντε να βρεις γκόμενα ύστερα, όταν η μέση επιλογή είναι μια που για να πάει σινεμά, ντύνεται έτσι!

Το διάβασα και στη 'Σημερινή.' Σελίδα 84-85…"Άλλαξαν οι Κύπριοι σαν λαός," λέει ο τίτλος του ρεπορτάζ. «Η έντονη αλλαγή που εμφανίζεται στις σημερινές γυναίκες μπορεί να είναι και δείγμα εξέλιξης, όμως δυστυχώς, είναι απλά αποτελέσματα αππωμάρας,» δήλωσε ένας ομοιοπαθής, χίλια χρόνια να ζήσει! Στη ‘Σημερινή’ διάβασα κι άλλα χαριτωμένα. Όπως για παράδειγμα ότι η νέα πλατεία Ελευθερίας θα είναι έτοιμη σε ενάμιση χρόνο! Χα! Εδώ για μισό μέτρο διαπλάτυνσης της Διαγόρου χρειάστηκαν 5 μήνες και ακόμη μάχονται. Ενάμιση χρόνος, τάχατες! Ξέρεις τι σημαίνει αυτό… Νέα πλατεία με τη νέα κυβέρνηση! Αμήν και πότε!

Τέλος πάντων, ΟΚ, σκάζω!

Αποφάσισα ότι δεν πρόκειται να γκρινιάξω ξανά για τα κυπριακά ιδρωμένα δρώμενα. Μόνο αντιπάθειες προκαλώ στις ιθαγενείς της χώρας και δεν πρόκειται να αλλάξουν νοοτροπία για να απολαμβάνω εγώ την -προσωρινή εύχομαι- παραμονή μου εδώ. Το λέει και ένας φίλος μου! "Πώς θα πηδήξεις όταν μέρα παρά μέρα κράζεις τα υποψήφια θύματα σου, μέσα από αυτό το blog;" Σωστά! Πρέπει να τις ξεγελάσουμε! Να υπομένουμε όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι μέχρι να πηδήξουμε, και μετά κλασσικά, αδιαφορία! Ε, μα δεν μου αρκεί αυτό! "Έτσι, έτσι, θέλεις ρομαντζάδα, τρομάρα να σου' ρθει," συμπληρώνει άλλος φίλος και κάνει τη χούφτα του μια γροθιά, να φυσήξω να εμφανιστεί ο Πενταδάκτυλος!

Η αλήθεια είναι πικρή. Άμα ήθελα μεγαλεία, ας μη γύρναγα στα χωράφια μου. Ας ωρίμαζα περισσότερο στα ξένα, ας επένδυα στην αυτοδημιουργία μου και όχι στο βόλεμα. Να έχω και την πίτα αφάγωτη και το μακρύ σκυλί χορτάτο, δεν γίνεται. Οπότε, αφού δεν μπορώ να αποφύγω το βιασμό, χαλαρώνω και τον απολαμβάνω!

Το συστήνει και ο κάθε ψυχαναλυτής που σέβεται τους πελάτες του. Μούγκα!

Το υπόσχομαι. Αύριο θα αγοράσω και μια φουκού, να κάνουμε σούβλα το Σάββατο. Μέχρι να ανάψω τα κάρβουνα όμως, ξαναβλέπω αυτό και βάζω τον στραβό σταυρό μου για την εβδομάδα που μπαίνει.

Amigos Para Siempre

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος!

Μόλις συναντήθηκα με έναν παιδικό μου φίλο. Με ένα παιδί που ήμασταν συμμαθητές μέχρι και το λύκειο, αλλά ουσιαστικά τον κατατάσσω στην κατηγορία των «παιδικών» φίλων και όχι των «συμμαθητών.»

Είχαμε να μιλήσουμε πάνω από 10 χρόνια! Από τότε που αποφοιτήσαμε. Βρεθήκαμε μέσω του Facebook και κανονίσαμε καφέ. Με επιφύλαξη εκ μέρους μου βέβαια, καθότι με άγχωνε οποιαδήποτε πιθανή αμηχανία κατά τη διάρκεια του καφέ. Ευτυχώς διαψεύστηκα.

Και διαψεύστηκα διότι επιβεβαιώθηκε ακόμη ένα κλισέ το οποίο θα μοιραστώ μαζί σας. Η παιδική φιλία είναι η πιο αληθινή και η πιο αγνή από όλες. Παίζει να είναι και η μόνη μορφή φιλίας. Πέντε λεπτά μας πήρε για να πάρουμε τον αέρα ο ένας του άλλου ξανά, και να ξεδιπλώσουμε αναμνήσεις μιας ζωής. Μιλάγαμε για 3μιση ώρες ασταμάτητα!

Η παιδική φιλία είναι η πιο αληθινή διότι σαν παιδί ποτέ δεν κάνεις παρέα κάποιον από συμφέρον. Μόνο επειδή τον πας. Μόνο επειδή σε κάνει και γελάς. Και είμαι ευγνώμων που διαθέτω πολλούς παιδικούς φίλους και ελάχιστους από την ενηλικίωση μου και έπειτα -τους οποίους πέρασα και εξακολουθώ να περνώ από χίλια μύρια τεστ προκειμένου να πειστώ για τον αδαμάντινο χαρακτήρα τους.

Αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερός που έχω φίλους από το Δημοτικό, το Λύκειο και βλέποντας τούς συγκινούμαι. Και σκέφτομαι και συνειδητοποιώ ότι έζησα ευλογημένα χρόνια, και ότι τελικά δεν έχω όσα προβλήματα νομίζω πως έχω. Έχω τεράστια κληρονομιά από δαύτους και υποκλίνομαι στο μεγαλείο τους.

Sorry για το σημερινό, μελό κείμενο, αλλά πραγματικά είμαι πάρα πολύ χαρούμενος!

Ας πέρασαν χρόνια... Μια φορά φίλοι, για πάντα φίλοι!

Ραδιο-φονικό Ίδρυμα

Χαχαχαχα! Η καλύτερη διαφήμιση για τη Νόβα!

Σέξυπνα Προϊόντα 3 - Έχετε Γεια Βρυσούλες!

Το πουτσιστήρι!

Είστε μικροτσούτσουνος;

Τον βλέπουνε οι γκόμενες και το βάζουν στα πόδια;

Διψάτε στα καλά καθούμενα και δεν έχετε μαζί σας ένα παγουράκι;

Το πουτσιστήρι σας δίνει τη λύση! Πρόκειται για ένα επαναστατικό προϊόν, το οποίο προσφέρει αξέχαστη σεξουαλική ικανοποίηση στην παρτενέρ σας, ενώ ταυτόχρονα λειτουργεί και ως βρύση νερού. Τις ξεδιψάει όλες!

Εσείς, δεν έχετε παρά να ξεβιδώσετε το πέος σας και να εφαρμόσετε στη θέση του το πουτσιστήρι. Με την αριστερή βρύση εκσπερματώνετε. Με την δεξιά, πίνετε νερό. Προσοχή μόνο μην τα μπερδέψετε!

Τώρα πια, το «Μην πιπιλάς τη βρύση γιατί θα κολλήσεις αρρώστιες» γίνεται ένας μύθος που καταρρίπτεται. Και ρουφάς, και ξεδιψάς!

Και εσείς έχετε επιτέλους ένα τσουτσούνι níkel terminator, που ξεμουνιάζει και την πιο απαιτητική γκόμενα!

Τη δροσιά του να ‘χετε!

Μικρές Αγγελίες, Μεγάλες Προσδοκίες

Διανύω ένα μαύρο Σαββατοκύριακο.

Ναι. Η κυρία, δυστυχώς, δεν δήλωσε το παρόν της στις απευθείας συνομιλίες επίλυσης του σεξουαλικού. Μη σώσει κι έρθει… Αλλά δεν είναι αυτό –μόνο- που μου φταίει αυτές τις δυο μέρες. Ανοίγουν τρύπες από παντού και εμείς δεν λέμε να κλείσουμε καμία…

Θέλω:

Μια δουλειά στο εξωτερικό. Σε πόλη με εκατομμύρια κόσμου. Να χάνομαι μες την ανωνυμία. Να δουλεύω όμως 8ωρο και ούτε λεπτό περισσότερο. Και να πληρώνομαι όπως πληρώνομαι στην Κύπρο. Και να έχω όσες μέρες διακοπές θέλω και να μην έχω αφεντικό για να λογοδοτώ.

Θέλω να σχολάω από τη δουλειά και να με περιμένει σπίτι η γυναίκα μου που δεν θα γκρινιάζει, δεν θα της φταίει το ένα, δεν θα της βρωμάει το άλλο, θα μεγαλώνει τα παιδιά μας με τα οποία θα παίζω στα πάρκα και στα δάση όλη μέρα.

Θέλω μια γυναίκα που να ανέχεται και να επικροτεί την τρέλα μου. Να θέλει να γυρίζουμε μαζί βίντεο κλιπ, να σκηνοθετούμε τη ζωή μας μήνα παρά μήνα διαφορετικά.

Θέλω να καταργηθούν τα σόγια. Να απαγορεύονται οι οικογενειακές συγκεντρώσεις πάνω από 6 άτομα!

Θέλω μια γυναίκα που θα της κάνω εκπλήξεις και δώρα και θα μου κάνει κι εκείνη. Που θα ακούμε μαζί μουσική και θα τραγουδάμε μέσα στο αυτοκίνητο, που δεν θα την νοιάζει να είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι για μέρες και να κοιταζόμαστε νιώθοντας πλήρεις!

Θέλω να ξαναπάω Λύκειο, θέλω να πάρω ταξί και να παραλάβω τους φίλους μου για να κάνουμε ψεύτο-αλητείες. Να πάρω το boyband και να αγοράσουμε όλοι διαμερίσματα στην ίδια πολυκατοικία. Και να ζούμε σαν αμερικάνικο sitcom.

Θέλω να μου λένε «ναι» και να εννοούν «ναι.» Θέλω να μου λένε «όχι» και να εννούν «όχι.» Τίποτα το ενδιάμεσο.

Θέλω να καταστραφούν τα κινητά του κόσμου όλου. Να μη μπορεί να σε βρίσκει κανένας.

Θέλω να επιπλεύσω σε μια πισίνα ανάσκελα και να ακούω μουσική ώσπου να κοιμηθώ.

Ποιος θα αναλάβει να μου πραγματοποιήσει έστω ένα από τα παραπάνω; Μια βοήθεια στον παππού, please...Ό,τι προαιρείστε...

Λύσσα(βονα) Κακιά

Πολύ χάρηκα που επικυρώσαμε τη συνθήκη της Λισσαβόνας!

Διότι για να είμαι ειλικρινής ένα άγχος το είχα. Με την (ν)τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα από τις εκλογές και μετά, ένα φόβο πως θα μου το παίξουν Τσε Γκεβάρα οι αριστεροί την τελευταία στιγμή, τον είχα. Τσε κανεί!

Ευτυχώς πρυτάνευσε η λογική. Ή μάλλον, επικράτησαν τα νούσιμα κόμματα. Δεν καταλαβαίνω από πού πηγάζει τόσος ευρωσκεπτικισμός. Κατάλοιπο κι αυτό της αγγλοκρατίας; Ή μάλλον καταλαβαίνω από που πηγάζει, αλλά δεν τον δικαιολογώ από μια χώρα όπως τη δική μας. Από τη στιγμή που η Κύπρος παίζει ρόλο κομπάρσου στην ΕΕ (ηθελημένα και όχι επειδή μας περιθωριοποιούν οι εταίροι μας), με ποιό θράσος θα σηκώναμε μπαϊράκι εναντίον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης; Εδώ τόσα χρόνια δεν αξιωθήκαμε να σηκώσουμε μπαϊράκι εναντίον του κατακτητή, θα το πράξουμε εναντίον της ΕΕ, που στο κάτω-κάτω αποτελεί μια "κάποια," "άλφα" εγγύηση για την εδαφική μας σταθερότητα;

Απλά έκανε η μύγα κώλο και είπε να χέσει τον κόσμο όλο!

Ο κοσμάκης αγχώνεται για το πού πάει αυτό το τρένο της Ευρώπης και γιατί διευρύνεται χωρίς να τον ρωτήσουν. Προσωπικά αμφιβάλλω αν αγχώνεται κάνεις. Ο κοσμάκης περισσότερο αγχώνεται για την κηδεία του Σεργιανόπουλου, αλλά αποδέχομαι πως υπάρχει και ένα 3% που έχασε τον ύπνο του από τη συνθήκη της Λισσαβόνας.

Το θέμα μας όμως δεν είναι το 3%, αλλά η πλειοψηφία. Και στην πλειοψηφία δεν μπορείς να κάτσεις να εξηγήσεις γιατί διευρύνεται η Ευρώπη και γιατί χρειαζόμαστε τη συνθήκη της Λισσαβόνας διότι στα πρώτα πέντε λεπτά που θα αρχίσεις τις εξηγήσεις αυτή θα σου πει: «Ήταν σωστή η επιλογή της Παπουτσάκη για τον ρόλο της Βουγιουκλάκη;» Επομένως, είναι μάταιη οποιαδήποτε απόπειρα επεξήγησης των βασικών αρχών του Ευρωσυντάγματος. Ξέρει η κυρία Νίτσα που διαμαρτύρεται και ενίσταται για το Ευρωσύνταγμα ποιες είναι οι πρόνοιες του κυπριακού Συντάγματος και την πήρε ο πόνος τώρα για το Ευρωπαϊκό;

Το Ευρωσύνταγμα κατά βάση είναι θετικό. Δημιουργεί πρόνοιες για καλύτερη λειτουργία της ευρωμηχανής. Σκεφτείτε πως τώρα είμαστε 27 κράτη ενωμένα και δουλεύουμε με πρόνοιες για 25 κράτη. Πρέπει να αλλάξει αυτό, για να μπορούμε να διευκολύνουμε τις διαδικασίες. Το Ευρωσύνταγμα θα διασφαλίσει τα ανθρώπινα δικαιώματα σε κρατική βάση. Θα δημιουργήσει Πρόεδρο και Υπουργό Εξωτερικών οι οποίοι θα αντιμετωπίσουν πιο δυναμικά τις επόμενες μεγάλες δυνάμεις που είναι η Κίνα και η Ινδία. Ενώ ταυτόχρονα θα αντιμετωπίσουμε πιο άμεσα τις ΗΠΑ που αλωνίζουν μόνες τους μέχρι στιγμής στον πλανήτη.

Φυσικά, υπάρχουν και οι αρνητικές πτυχές, αλλά δεν μπορούμε να χάνουμε το δάσος για το δέντρο. Θα ανέβουν οι τιμές, λέει ο κόσμος. Και ποιος σας είπε ότι οι τιμές δεν θα ανέβουν ούτως ή άλλως; Για όλα δηλαδή φταίει η Ευρώπη; Ή μήπως θεωρείτε πως οι Ιρλανδοί απέρριψαν το Ευρωσύνταγμα επειδή το διάβασαν και το βρήκαν άσχημο. Απλώς ήθελαν να εκτονωθούν για την παγκόσμια ακρίβεια – που δεν αποφεύγεται με ή χωρίς Ευρωσύνταγμα έτσι κι αλλιώς – και το καταψήφισαν από πίκα. Και αναρωτιέμαι, όλοι εσείς που τάχα μου έχετε δυνατά επιχειρήματα εναντίον του Ευρωσυντάγματος από πού τα αποκομίσατε; Από διατριβή που κάνατε επί του θέματος ή από τα παράθυρα του Χατζηνικολάου που Λαμπιρίζουν και τατιανίζουν επικίνδυνα πλέον;

Στο τέλος της ημέρας, για να δούμε το θέμα και πιο..."λαϊκά," προκειμένου να είμαστε ένα ξέμπαρκο χωράφι στη μέση της Μεσογείου, προτιμώ εκατό φορές να ανήκω στην Ευρώπη. Έστω και τυπικά! Διότι αναγνωρίζω πως ουσιαστικά αποκλείεται να εξευρωπαϊστούμε. Μάνα μου, τον αράπη και αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς. Ας ανέβει η τιμή του γάλακτος... Ε, και; Ο Κύπριος προς το παρόν μια χαρά αλωνίζει με τα Hummer και τις Ferrari του μες τη Στασικράτους. Άμα φτάσει στο σημείο να κυκλοφορεί με το ποδήλατο, το ξανασυζητάμε. Που στο κάτω-κάτω, και το ποδήλατο μόνο καλό θα του κάνει.

Θα εξευρωπαϊστούμε, θέλετε δεν θέλετε! Ή τουλάχιστον αυτό θα με αφήσετε να πιστεύω!

ΥΓ: Δεν υπάρχει πιο χωριάτικο πράγμα από το να αγοράζεις Ferrari και να την παρκάρεις μες την Στασικράτους. Είδα μια εχθές και ανατρίχιασα. Να είχαμε δρόμους της προκοπής να πω ΟΚ, αλλά τόσα πεταμένα λεφτά για να κυλήσει το κόσμημα πάνω σε έναν τόσο άτσαλο δρόμο, πάνω σε μια τόσο κακής ποιότητας άσφαλτο είναι κρίμα για το όχημα. Εδώ παπούτσια δεν έπρεπε να φοράμε για να πατήσουμε σε τόσο κακής ποιότητας δρόμους, όχι να επενδύουμε στις Ferrari...