Amigos Para Siempre

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος!

Μόλις συναντήθηκα με έναν παιδικό μου φίλο. Με ένα παιδί που ήμασταν συμμαθητές μέχρι και το λύκειο, αλλά ουσιαστικά τον κατατάσσω στην κατηγορία των «παιδικών» φίλων και όχι των «συμμαθητών.»

Είχαμε να μιλήσουμε πάνω από 10 χρόνια! Από τότε που αποφοιτήσαμε. Βρεθήκαμε μέσω του Facebook και κανονίσαμε καφέ. Με επιφύλαξη εκ μέρους μου βέβαια, καθότι με άγχωνε οποιαδήποτε πιθανή αμηχανία κατά τη διάρκεια του καφέ. Ευτυχώς διαψεύστηκα.

Και διαψεύστηκα διότι επιβεβαιώθηκε ακόμη ένα κλισέ το οποίο θα μοιραστώ μαζί σας. Η παιδική φιλία είναι η πιο αληθινή και η πιο αγνή από όλες. Παίζει να είναι και η μόνη μορφή φιλίας. Πέντε λεπτά μας πήρε για να πάρουμε τον αέρα ο ένας του άλλου ξανά, και να ξεδιπλώσουμε αναμνήσεις μιας ζωής. Μιλάγαμε για 3μιση ώρες ασταμάτητα!

Η παιδική φιλία είναι η πιο αληθινή διότι σαν παιδί ποτέ δεν κάνεις παρέα κάποιον από συμφέρον. Μόνο επειδή τον πας. Μόνο επειδή σε κάνει και γελάς. Και είμαι ευγνώμων που διαθέτω πολλούς παιδικούς φίλους και ελάχιστους από την ενηλικίωση μου και έπειτα -τους οποίους πέρασα και εξακολουθώ να περνώ από χίλια μύρια τεστ προκειμένου να πειστώ για τον αδαμάντινο χαρακτήρα τους.

Αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερός που έχω φίλους από το Δημοτικό, το Λύκειο και βλέποντας τούς συγκινούμαι. Και σκέφτομαι και συνειδητοποιώ ότι έζησα ευλογημένα χρόνια, και ότι τελικά δεν έχω όσα προβλήματα νομίζω πως έχω. Έχω τεράστια κληρονομιά από δαύτους και υποκλίνομαι στο μεγαλείο τους.

Sorry για το σημερινό, μελό κείμενο, αλλά πραγματικά είμαι πάρα πολύ χαρούμενος!

Ας πέρασαν χρόνια... Μια φορά φίλοι, για πάντα φίλοι!