Τον Νοέμβριο του 2007, όταν δημιουργήσαμε με το τμήμα του περιοδικού το ανεκδιήγητο online portal με τίτλο «InterCardiff,» έπρεπε πάση θυσία να βρω ένα ‘striking’ κεντρικό θέμα που θα αποτελούσε τη βιτρίνα της πρώτης έκδοσης. Για καλή μου τύχη, την περίοδο εκείνη στη Βρετανία δόθηκε δημοσιότητα στη μουσουλμανική μπούρκα και κατά πόσον αυτή έπρεπε να καταργηθεί ως φορεσιά στα πανεπιστήμια. Το θέμα πήρε τεράστιες διαστάσεις. Ένα μήνα το συζητούσανε στα τηλεοπτικά panels.
Την ίδια εποχή, το μουσείο του Κάρντιφ φιλοξενούσε μια έκθεση μουσουλμανικών εκθεμάτων μεταξύ των οποίων και… μπούρκες! Γκελλαπίες για όσους δεν κατάλαβαν! Θεώρησα πως μέσα στην πλήρη ανία που επικρατούσε στα τοπικά δρώμενα τη δεδομένη στιγμή, πως αν έγραφα ένα άρθρο που θα πάντρευε τα δυο θέματα, θα έπαιρνα πολύ καλό βαθμό.
Όπερ και εγένετο. Πετάχτηκα στο μουσείο και ζήτησα να δω τον υπεύθυνο της έκθεσης. Η κυρία στη ρεσεψιόν κάλεσε έναν ασπρούλιακα Ουαλό που έμοιαζε με κουρκουτά και του ανακοίνωσε πως ένας πτωχός μεταπτυχιακός της δημοσιογραφίας ήθελε να του πάρει συνέντευξη σχετικά με την έκθεση της μουσουλμανικής τέχνης.
Ουσιαστικά, θέμα δεν υπήρχε! Απλώς εγώ προσπαθούσα να βγάλω απ΄ τη μύγα ξύγκι μπας και δω κανά βαθμό στον έλεγχο. Ρώτησα για κάθε λογής τσαγιερό και μενταγιόν που φιλοξενούσε η έκθεση και αφού προκάλεσα τα νεύρα του υπεύθυνου δις και τρις με τις άσκοπες ερωτήσεις, μπήκα και στο ψητό: «Πιστεύετε πως οι πρόσφατες δηλώσεις του τάδε υπουργού σχετικά με τον μουσουλμανικό κόσμο, θα επηρεάσουν τις επισκέψεις στο μουσείο;»
Ο υπεύθυνος συνοφρυώθηκε και απήντησε με τον γνωστό φλεγματικό, αγγλικό τρόπο πως αναμένει πως όλος αυτός ο ντόρος θα ωφελήσει την έκθεση και θα προσελκύσει το ενδιαφέρον του κοινού. Ω! Τι ωραία, τι καλά, το βγάλαμε το θέμα μας, πήραμε και μια δήθεν βαρύγδουπη δήλωση, πάμε να γράψουμε το άρθρο!
Αυτό είναι και το βαρετό κομμάτι του post. Το καλύτερο αρχίζει τώρα!
Την επόμενη μέρα μου τηλεφώνησε μια φίλη από Κύπρο για να μου ανακοινώσει πως μέσω του chat γνώρισε έναν κύριο στην Ουαλία και ερωτεύθηκαν. Μάλιστα κανόνισαν να πάνε και κοινές διακοπές για να γνωριστούν καλύτερα. Δεν σας κάνω πλάκα! «Ωραία, τι μπορώ να κάνω εγώ γι’ αυτό;» Αποκρίθηκα. «Θέλω να πας να τον βρεις, να του πας ένα ραβασάκι και να του πεις ότι αγωνιώ να τον γνωρίσω από κοντά!»
«Και τι το πέρασες το Κάρντιφ; Λευκωσία να βρίσκω τον κόσμο ανά πάσα στιγμή μπροστά μου; Αλλά και Λευκωσία να είναι, τι είμαι εγώ για να δίνω ραβασάκια; Ο μαλάκας της υπόθεσης;»
Η φίλη μου απόφυγε να απαντήσει στο ερώτημα. Μου υπογράμμισε όμως ότι θα την υποχρέωνα αν έκανα κάτι τέτοιο και πως θα ήταν πανεύκολο να τον εντοπίσω καθώς ο κύριος δουλεύει στο μουσείο του Κάρντιφ.
Μάλιστα! Όπως ήδη καταλάβατε, μιλούσε για τον υπεύθυνο της μουσουλμανικής έκθεσης! Τον ασπρούλιακα που μια μέρα πριν εγώ ικέτευα για μισή δήλωση μπας και περάσω στο μάστερ!
Εδώ έκανα μια παύση άνοιξα το στόμα μου χάσκοντας και από μέσα βγήκανε μικρά ανθρωπάκια ντυμένα με μπούρκες, κρατούσαν παραδοσιακά όργανα και τραγουδούσαν ρυθμικά το “It’s a small world after all,” στο Disney version.
Σιγά μην πάω να δώσω ραβασάκι στον κύριο! Κατ’ αρχήν θα νομίσει πως τον κορόιδευα και πως χθες πήγα να τον σκανάρω παρά να του πάρω συνέντευξη. Μη σου πω ότι θα νομίζει πως όλα αυτά είναι συνωμοσίες και πως εγώ ουσιαστικά του την πέφτω! Ούτε να το συζητάς! Ούτε να το συζητάς! Είπα και ελάλησα και έκλεισα ορμητικά το κινητό μου.
Την επόμενη μέρα, φορώντας το αγαπημένο μου πράσινο μπουφάν ανέβηκα γοργά τα σκαλιά του μουσείου, χαμογέλασα αμήχανα στη ρεσεψιονίστα και της έδωσα ένα ραβασάκι για τον κύριο ασπρούλιακα. «Η τάδε, ανυπομονεί να σας συναντήσει στις τόσες του μηνός!» και ο Θεός βοηθός.
Το θέμα πήρε άριστα και εγώ κόρδωσα σαν γύφτος.
Η φίλη μου συνάντησε τον κύριο ασπρούλιακα μετά από λίγο καιρό και απογοητεύτηκε. Καλά να πάθει για να μάθει να με ακούει. Δεν του έκατσε. Τζάμπα οι διακοπές του.
Η έκθεση έκλεισε μάλλον πρόωρα και ο κύριος ασπρούλιακας έμεινε με το ραβασάκι στο χέρι!
Την ίδια εποχή, το μουσείο του Κάρντιφ φιλοξενούσε μια έκθεση μουσουλμανικών εκθεμάτων μεταξύ των οποίων και… μπούρκες! Γκελλαπίες για όσους δεν κατάλαβαν! Θεώρησα πως μέσα στην πλήρη ανία που επικρατούσε στα τοπικά δρώμενα τη δεδομένη στιγμή, πως αν έγραφα ένα άρθρο που θα πάντρευε τα δυο θέματα, θα έπαιρνα πολύ καλό βαθμό.
Όπερ και εγένετο. Πετάχτηκα στο μουσείο και ζήτησα να δω τον υπεύθυνο της έκθεσης. Η κυρία στη ρεσεψιόν κάλεσε έναν ασπρούλιακα Ουαλό που έμοιαζε με κουρκουτά και του ανακοίνωσε πως ένας πτωχός μεταπτυχιακός της δημοσιογραφίας ήθελε να του πάρει συνέντευξη σχετικά με την έκθεση της μουσουλμανικής τέχνης.
Ουσιαστικά, θέμα δεν υπήρχε! Απλώς εγώ προσπαθούσα να βγάλω απ΄ τη μύγα ξύγκι μπας και δω κανά βαθμό στον έλεγχο. Ρώτησα για κάθε λογής τσαγιερό και μενταγιόν που φιλοξενούσε η έκθεση και αφού προκάλεσα τα νεύρα του υπεύθυνου δις και τρις με τις άσκοπες ερωτήσεις, μπήκα και στο ψητό: «Πιστεύετε πως οι πρόσφατες δηλώσεις του τάδε υπουργού σχετικά με τον μουσουλμανικό κόσμο, θα επηρεάσουν τις επισκέψεις στο μουσείο;»
Ο υπεύθυνος συνοφρυώθηκε και απήντησε με τον γνωστό φλεγματικό, αγγλικό τρόπο πως αναμένει πως όλος αυτός ο ντόρος θα ωφελήσει την έκθεση και θα προσελκύσει το ενδιαφέρον του κοινού. Ω! Τι ωραία, τι καλά, το βγάλαμε το θέμα μας, πήραμε και μια δήθεν βαρύγδουπη δήλωση, πάμε να γράψουμε το άρθρο!
Αυτό είναι και το βαρετό κομμάτι του post. Το καλύτερο αρχίζει τώρα!
Την επόμενη μέρα μου τηλεφώνησε μια φίλη από Κύπρο για να μου ανακοινώσει πως μέσω του chat γνώρισε έναν κύριο στην Ουαλία και ερωτεύθηκαν. Μάλιστα κανόνισαν να πάνε και κοινές διακοπές για να γνωριστούν καλύτερα. Δεν σας κάνω πλάκα! «Ωραία, τι μπορώ να κάνω εγώ γι’ αυτό;» Αποκρίθηκα. «Θέλω να πας να τον βρεις, να του πας ένα ραβασάκι και να του πεις ότι αγωνιώ να τον γνωρίσω από κοντά!»
«Και τι το πέρασες το Κάρντιφ; Λευκωσία να βρίσκω τον κόσμο ανά πάσα στιγμή μπροστά μου; Αλλά και Λευκωσία να είναι, τι είμαι εγώ για να δίνω ραβασάκια; Ο μαλάκας της υπόθεσης;»
Η φίλη μου απόφυγε να απαντήσει στο ερώτημα. Μου υπογράμμισε όμως ότι θα την υποχρέωνα αν έκανα κάτι τέτοιο και πως θα ήταν πανεύκολο να τον εντοπίσω καθώς ο κύριος δουλεύει στο μουσείο του Κάρντιφ.
Μάλιστα! Όπως ήδη καταλάβατε, μιλούσε για τον υπεύθυνο της μουσουλμανικής έκθεσης! Τον ασπρούλιακα που μια μέρα πριν εγώ ικέτευα για μισή δήλωση μπας και περάσω στο μάστερ!
Εδώ έκανα μια παύση άνοιξα το στόμα μου χάσκοντας και από μέσα βγήκανε μικρά ανθρωπάκια ντυμένα με μπούρκες, κρατούσαν παραδοσιακά όργανα και τραγουδούσαν ρυθμικά το “It’s a small world after all,” στο Disney version.
Σιγά μην πάω να δώσω ραβασάκι στον κύριο! Κατ’ αρχήν θα νομίσει πως τον κορόιδευα και πως χθες πήγα να τον σκανάρω παρά να του πάρω συνέντευξη. Μη σου πω ότι θα νομίζει πως όλα αυτά είναι συνωμοσίες και πως εγώ ουσιαστικά του την πέφτω! Ούτε να το συζητάς! Ούτε να το συζητάς! Είπα και ελάλησα και έκλεισα ορμητικά το κινητό μου.
Την επόμενη μέρα, φορώντας το αγαπημένο μου πράσινο μπουφάν ανέβηκα γοργά τα σκαλιά του μουσείου, χαμογέλασα αμήχανα στη ρεσεψιονίστα και της έδωσα ένα ραβασάκι για τον κύριο ασπρούλιακα. «Η τάδε, ανυπομονεί να σας συναντήσει στις τόσες του μηνός!» και ο Θεός βοηθός.
Το θέμα πήρε άριστα και εγώ κόρδωσα σαν γύφτος.
Η φίλη μου συνάντησε τον κύριο ασπρούλιακα μετά από λίγο καιρό και απογοητεύτηκε. Καλά να πάθει για να μάθει να με ακούει. Δεν του έκατσε. Τζάμπα οι διακοπές του.
Η έκθεση έκλεισε μάλλον πρόωρα και ο κύριος ασπρούλιακας έμεινε με το ραβασάκι στο χέρι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας άφοβα σε υπαρκτή γλώσσα. Αν γράφετε greeklish επειδή ως εκεί φτάνει ο νους σας, ή επειδή ζείτε σε μια χώρα μακρινή και ανεξερεύνητη στην οποία δεν έχουν ανακαλύψει ακόμα την ελληνική γραφή... τον πούλο.
Το σχόλιο σας θα επεξεργαστεί από ειδική συμβουλευτική επιτροπή, και αν εγκριθεί θα εμφανιστεί το συντομότερο στο θεϊκό ιστολόγιο: Analyse Chris*
Τη Συμβουλευτική Επιτροπή απαρτίζουν οι εξής:
- Μαρία Αλιφέρη.
- Καίτη Φίνου.
- Δάνης Κατρανίδης.
- Ισμήνη Καλέση.
- Στηβ Ντούζος.