...Στο νηπιαγωγείο ήθελα τη Μαίριλιν. Όχι την Μονρόε. Μιαν Κυπραία... συνονόματη. Ήταν η πιο ωραία της τάξης και όλες οι κακούργες τη ζήλευαν επειδή στην τελική γιορτή έπαιζε τον ρόλο της άνοιξης και φορούσε ένα στεφάνι με τριαντάφυλλα στα μαλλιά της. Την ήθελα πάρα πολύ και ένα βράδυ είδα όνειρο ότι παντρευτήκαμε. Σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραία ιδέα να την «ζητήσω» και στον ξύπνιο μου και έβαλα μπρος τα προσκλητήρια. Την επόμενη μέρα πήγα σχολείο, την ξεμονάχιασα στο διάλειμμα και της είπα: «Μαίριλιν, ξέρεις, ο κόσμος όταν μεγαλώσει παντρεύεται. Και εγώ εψές είδα όνειρο πως παντρευτήκαμε και ήταν πάρα πολύ ωραία! Οπότε, αν θέλεις, μπορούμε να παντρευτούμε άμα μεγαλώσουμε... να δεις ότι θα σου αρέσει!» Η Μαίριλιν με κοίταξε αδιάφορα και μου απάντησε: «Εγώ όταν θα μεγαλώσω θα παντρευτώ τον Κύπρο!»
Ο Κύπρος σήμερα είναι δικηγόρος και όταν τον συνάντησα πριν 2 χρόνια στην καφετέρια των δικαστηρίων, τον ενημέρωσα για τις κατακτήσεις του. Αν η Μαίριλιν μας διαβάζει αυτή τη στιγμή, προσφέρομαι να κάνω το κονέ!
...Στο νηπιαγωγείο έτρωγα πάντα ένα σάντουιτς με τυρί και βούτυρο για μεσημεριανό. Η αδελφή μου, που ήταν μικρότερη και ήταν σε άλλη τάξη έτρωγε κι αυτή σάντουιτς, αλλά μόνο με χαμ. Εγώ το χαμ και γενικά τα κρέατα τα σιχαίνομαι. Μια μέρα, η μάνα μου μπέρδεψε τα σάντουιτς και έβαλε στη δική μου τσάντα αυτό με το χαμ. Ενημέρωσα την κυρία Τούλα (δασκάλα-μύθος!) για το μπέρδεμα και πήγαμε μαζί στην δίπλα τάξη (την τάξη της κυρίας Μέλπως) για να κάνουμε ανταλλαγή προϊόντων με την αδελφή μου.
Με το που ανοίγουμε την πόρτα, παρατήρησα την αδελφή μου να σκουπίζει τα χείλη της από τα ψίχουλα του σάντουιτς! Μια χαψιά το έκανε! Βαστάτε Τούρκοι τ’ άλογα! Όρμηξα και την έκανα άχρηστη. «Αφού ξέρεις ότι εγώ δεν τρώω χαμ! Γιατί έφαγες το σάντουιτς μου;!» Πάρε κάτω τα puzzle και τους κύβους, ένας χαμός στην τάξη και ένας φούσκος για μένα από την κ. Τούλα. «Να αγαπάς την αδελφή σου!» μου είπε αυστηρά, μου έριξε ένα βλοσυρό βλέμμα και με κλείδωσε στο κελί μου.
...Όταν «αποφοίτησα» από το νηπιαγωγείο έφυγα με άγριες τσαντίλες. Ενόσω «φοιτούσα» όλα τα παιχνίδια στην αυλή ήταν από τα late 70’s, ενώ με το που ξεκουμπίστηκε η γενιά μου, η διεύθυνση ανανέωσε τα πάντα! Παιχνίδια, κτίριο, τα πάντα εκσυγχρονίστηκαν, μόνο ίντερνετ δεν έβαλαν! Έφεραν και ένα αληθινό λεωφορείο στην αυλή, το έβαψαν πολύχρωμο και το είχα απωθημένο που δεν πρόλαβα να παίξω τον ‘λεωφορειατζή.’ Ακόμη δεν το χωνεύω, μια μέρα υπόσχομαι στον εαυτό μου θα το πράξω! Θα κάτσω μια μέρα 2-3 πακιστανές μέσα σ' ένα λεωφορείο και θα τις πάω βόλτα στην περιοχή.
...Ξανακοιτάζω τη φωτογραφία, βλέπω τα παιδάκια και σκέφτομαι... Με το ένα τρίτο απ΄ αυτούς πήγα στο Δημοτικό, με το άλλο τρίτο πήγα στο Γυμνάσιο και με τους υπόλοιπους πήγα Λύκειο. Με μερικούς μάλιστα ήμουν και στα 3 σχολεία στην ίδια τάξη. Γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας κι όμως σήμερα αν βρεθούμε έξω, υποκρινόμαστε πως δεν έχουμε ιδέα ποιος είναι ο άλλος. Πλάκα έχει η Κύπρος. Κανείς δεν θα γλιτώσει όμως. Είναι όλοι φακελωμένοι ήδη... Και δεν υπονοώ το Facebook...
Ζηλεύω που επήες νηπιαγωγείο, εγώ άντεξα 3 μέρες τζιαι έθελα την μάμμαν μου τζιαι αππίησα τα κάντζελλα να φύγω, τζιαι επιάσαμμε τζιαι δέν εξαναπάτησα γιατί αχχωσα τους γονιούς μου. Που τα θθυμήθηκες τωρά; φαντάζουμαι πλήγωμαν άμαν σου ετάησεν τη χυλόπιτταν η κορούδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήoute enas geros den exei toses anapoliseis tou parelthontos
ΑπάντησηΔιαγραφήenos toso ANIAROU parelthontos
@ Diasporos: Για το πλήγωμα, συνηθισμένα τα βουνά! χαχα! By the way, ούτε εγώ ήθελα να πάω νηπιαγωγείο. Μου έταζαν δώρα για να πάω...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Dokisisofi:
Αγαμητή μου,
Το παρελθόν μου ήταν πολύ ευτυχές για να πάψω να το αναπολώ. Να σου γυρίζει που εσύ δεν έχεις να θυμάσαι τίποτα.
Επίσης, να σε ενημερώσω πως κάνεις θραύση! Απαξάπαντες οι αναγνώστες στέλνουν μηνύματα και με ρωτούν ποιά είναι αυτή η κακογαμημένη που με βρίζει. Κλέβεις την παράσταση κάθε φορά και αυτό δεν θα το επιτρέψω άλλο, καθώς αυτό το blog δημιουργήθηκε για δική μου αποθέωση και όχι για δική σου.
Οι ηλίθιοι είναι αήττητοι βέβαια, και αμφιβάλλω αν θα καταφέρω να σε καταπολεμήσω. Κατσαρίδα ούσα, επιβιώνεις ακόμη και μετά από βιολογικό πόλεμο, αλλά θα το παλέψω. Δεν θα ξαναδείς comment σου δημοσιευμένο ώσπου ζείς!
Καλή η δημοκρατία και η ελευθερία άποψης, αλλά και η μαλακία έχει τα όρια της. Έτσι, να πάθεις ένα γερό σοκ, γιατί απ' ότι κατάλαβα εσύ ζεις από τα comments που αφήνεις στα blogs. Μπορεί να σε πληρώνει ο blogger, δεν ξέρω...
Άτε, καλημέρα! Μπήκε ο Αύγουστος, σφίγγουν οι ζέστες, αδιαφορώ για τις συνέπειες που μπορεί να έχει στο λιγοστού IQ κεφάλι σου.
"Όύτε ένας γέρος δεν έχει τόσες αναπολήσεις του παρελθόντος!"
Τσού ρε αρχίδω!
(i-pod! i-pod! GCE! GCE! GCE!)
Αγαπητέ συν-μπλογκίτη,
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμφωνώ και επαυξάνω ότι τα χρόνια στο νηπιαγωγείο είναι αξεπέραστα!Όπως και `ο έρωτας` που τα σημάδεψε!Η πλάκα είναι ότι στη μετέπειτα ζωή μπορεί να συνάντηθείς με τούτα τα άτομα, να είσαστε συνάδελφοι ασπούμε, σοβαροί συνεργάτες ή και ανταγωνιστές και να ναι στο background το romeo and juliet αλά νήπια!
File anti-christe,
ΑπάντησηΔιαγραφήdiabazw efxarista ta arthra sou, kai episkeptomai sixna to blog sou.
dokisisofi, an eisai ontos agamiti se enimerwnw oti ki egw eimai sabourogamias, opote efkola tha tairiaksoume. alla mi spas tous orxeis tou filtatou anti-christou, please
@ Dr Skia: Καλώς σε βρήκα!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Τέταρτο κουτάβι: Η αλήθεια για τη dokisisofi είναι άλλη! Δεν πρόκειται περί ανθρώπου! Η αλήθεια είναι πως πίσω από το θλιβερό αυτό nick βρίσκεται ένα spammer! Ένα junk comment sender! Άπαξ και δημοσιεύσεις μια φορά το σχόλιο του, στέλνει συνέχεια! Ευτυχώς έχω αρχίδια anti-virus και αντέχω.
Φίλε να σε ενημερώσω πως έκανες μέγα λάθος και της απήυθηνες το λόγο, το τι πρήξιμο έχει να φάει το blog σου δεν περιγράφεται! Καλά ξεμπερδέματα! :))