Η Νύφη το' Σκασε

Είμαι το πρώτο μέλος του boyband που εκδήλωσε επιθυμία να παντρευτεί. Όσο μυούμαι όμως, στην κυπριακή αλλά και στην παγκόσμια πραγματικότητα, τόσο περισσότερο απομακρύνομαι από την πιθανότητα.

Ο γάμος κυπριακέ ελληνικέ λαέ, ήταν ανέκαθεν ένα νομικό συμβόλαιο το οποίο εξυπηρετούσε το κράτος. Μάντρωνε τα ζευγάρια εις γάμου κοινωνία και καθόριζε τη μεικτή φορολογία τους. Τους πουλούσε και η εκκλησία μούφες για αιώνια ευτυχία και τα ένωνε σε μια αιώνια ταλαιπωρία κατά τη διάρκεια της οποίας το κέρατο έπεφτε σύννεφο, το ψέμα και η υποκρισία έδιναν ρεσιτάλ.

Ο γάμος κυπριακέ ελληνικέ λαέ, εξυπηρετεί τους ανασφαλείς. Αυτούς που θεωρούν πως έδεσαν κόμπο τον γάιδαρό τους. Δεν παίζεται έτσι το παιχνίδι πια! Τη γυναίκα σου και τον άντρα σου τους διεκδικείς εφ’ όρου ζωής, αλλιώς με την πρώτη ευκαιρία θα σου ξενοπηδήξουν. (Αν και δεν είναι του παρόντος, θεωρώ πως ‘σπίτι δίχως κέρατο = δάσος δίχως έλατο,’ θα το αναπτύξω σε άλλο post όμως).

Δεν λέω, ωραίες ήταν οι εποχές που οι γυναίκες ήταν κατώτερες των ανδρών και με τον γάμο τις περιόριζες μέσα σ’ ένα σπίτι να μεγαλώνουν τα παιδιά. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις! Οι εποχές άλλαξαν, οι γυναίκες πήραν δικαίωμα ψήφου, άρχισαν να σπουδάζουν, να έχουν καριέρες, να είναι ισότιμες. Δυστυχώς, συμβόλαιο με ισότιμα μέρη δεν υφίσταται. Καταρρέει! Πρέπει τα αντισυμβαλλόμενα μέρη να είναι διαφορετικά μεταξύ τους, ούτως ώστε να κερδίζουν και τα δυο με τη σύναψη της σύμβασης του γάμου.

Παράδειγμα: Είμαι εφοπλιστής, εκατομμυριούχος, είσαι πτωχή αμόρφωτη χωριάτα. Σε παντρεύομαι και κερδίζω εγγυημένη παροχή σεξ, οικονόμο για το σπίτι και παιδιά ενώ εσύ αμέσως ανεβαίνεις κοινωνική τάξη και εξασφαλίζεσαι οικονομικά. Να πέσουν οι υπογραφές να τελειώνουμε. Ο τέλειος γάμος! Μα τι ωραία που ήταν!

Σήμερα κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό διότι κανένα φύλο δεν έχει ανάγκη κανέναν! Είναι και τα δυο μέρη ισότιμα επομένως δεν κερδίζουν κάτι με τον γάμο. Είναι όλοι αυτάρκεις! Το σεξ που είναι η μοναδική παράμετρος που μας ενώνει ακόμα, παρέχεται πλέον δωρεάν και με επιγραμματικές διαδικασίες, χωρίς τα παρελκόμενα έξοδα που επιφέρει η διαδικασία του γάμου. Επομένως, συμπεραίνω πως ο γάμος είναι πασέ και εισηγούμαι πάραυτα την κατάργηση του.

Στην Κύπρο των χαρούμενων ανθρώπων όμως, που στην πλειοψηφία του χρόνου μας δεν ξέρουμε με τι να ασχοληθούμε, ο γάμος σαν θεσμός θεριεύει!

Οι γκόμενες ηδονίζονται να ασχολούνται με τούλια, μπομπονιέρες, κουφέτα και τα συναφή. Ανταγωνίζονται η μία την άλλη για το ποια θα έχει τα πιο πρωτότυπα λουλούδια στο γάμο και ποια θα φορέσει το πιο μινιμάλ νυφικό. Ξοδεύονται χιλιάδες λίρες άσκοπα. Πρόσφατα έμαθα ότι ένα αξιοπρεπές νυφικό κοστίζει γύρω στις 2000 λίρες και έπαθα πλάκα! Μάνα μου, με δυο χιλιάδες λίρες αγοράζεις 200 CD! Πληρώνεις δηλαδή τα μαλλιοκέφαλα σου για να παντρευτείς και ύστερα από δυο χρόνια, τα τριπλάσια για το διαζύγιο!

Βρείτε μάνα μου, έναν άνθρωπο και αγαπήστε τον. Θα τον έχετε παντρευτεί ήδη. Και με τις ευλογίες της μητέρας φύσης που θεωρώ πως είναι πολύ θετικότερες και από αυτές της μαφιόζικης εκκλησίας και του τυρρανικού περιγύρου.

Ανοίξαμε & σας Περιμένουμε

Πόσες μέρες άντεξα μακριά σας;

Ούτε εβδομάδα δεν πέρασε. Δεν μπορώ όμως άλλο αγαπητό και πρόστυχο κοινό. Πέφτω να κοιμηθώ και με πιάνει η γλωσσο-διάρροια! Παλεύω με τα σεντόνια! Θέλω να θίξω θέματα! Δεν αντέχω να μην τα χώνω σε κάποιον.

Οπότε επιστρέφω! Με συνταγή γιατρού και με φειδώ, μην υποτροπιάσω πάλι. Όπως μου είπε πολύ ορθά ένας φίλος ψες το βράδυ: «Όταν θα κόψει η πουτάνα τον βίλλο, θα σταματήσεις και εσύ να γράφεις!» (με το μπαρδόν, αλλά πιο λιανά δεν μπορούσε να το διατυπώσει).

Παρεμπιπτόντως, πολύ χαίρομαι που με αποκάλεσε πουτάνα. Αυτό θα ήθελα να είμαι σε μια επόμενη ζωή, διότι βαρέθηκα να ζω με τις μειονότητες.

Πριν εγκαινιάσουμε τη νέα περίοδο προγραμμάτων, επιτρέψτε μου να σας απολογηθώ που σας αναστάτωσα. Αλλά, αισθάνομαι πως με τα παλιότερα μου κείμενα έπιασα μια κορυφή που αμφιβάλλω αν θα επαναληφθεί. Διότι, ας μη ξεχνάμε πως φέτος είχα και μια άλφα ποιοτική ζωή, η οποία μου επέτρεπε να διοχετεύω ένα άλφα ποιότητας υλικό στο μπλογκ.

Τώρα, μες τις στάχτες και τα αποκαΐδια του κυπριακού εδάφους, ποια θέματα να σχολιάσω; Ποιες πτυχές της ζωής μου να διασκεδάσω; Αφού δεν ζω! Απλά υπάρχω και παρασιτώ! Επομένως, γιατί να γίνομαι πομπός αρνητικής ενέργειας και να μιζεριάζω τη μπλογκόσφαιρα; Θα με εγκατέλειπαν οι φανς και θα ξέμενα σε μια γωνιά να κλαίω.

Χώρια που αισθάνομαι πως οι πρωτοποριακές και ευφάνταστες ιδέες μου δεν ακουμπούν κανέναν και κυρίως καμία. Τι είμαι εγώ τότε για να συνεχίσω να γράφω; Ο μαλάκας της υπόθεσης;

Είδα όμως ένα όραμα! Είδα την Παναγία στον ύπνο μου να κρατά ένα μπλογκ! Και μου είπε: Αντίχριστε, μην εγκαταλείπεις το ποίμνιο σου! Της απάντησα: «Τι μας λες κυρά Παναγία! Για κανένα χωριάτη με πέρασες να διαθέτω ποίμνιο; Εγώ έχω φαν κλαμπ!» Και τότε δάκρισε η Παναγία, με έπιασε και εμένα ένας σφάχτης και συνειδητοποίησα πως πρέπει να ξαναγράψω. Με χρειάζεστε! Παρόλο που δεν το έχετε συνειδητοποιήσει. Και θα συνεχίσω τον αγώνα εξευγενισμού σας, κι’ ας μην είναι ο δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα.

Οι ήρωες πολεμούν στα σκοτεινά! Από Δευτέρας…σηκώνουμε ρολά, τα χώνουμε χοντρά!

Encore, Encore!

Πτωχέ λαουτζίκο, πολύ χλιαρές βρήκα τις αντιδράσεις σας για το θάνατο του μπλογκ που δήθεν λατρέψατε. ΟΚ... Κατανοώ την ανάγκη σας για περαιτέρω επιμόρφωση και καθότι μεγαλόψυχος θα το ξανασκεφτώ. Αντιλαμβάνεστε φυσικά πως αυτό θα συμβεί σε βάθος χρόνου και καθαρά από οίκτο. Το μαγαζί θα ξανανοίξει, κάποτε. Με νέο concept, σχεδιασμό, ύλη και ύφος. Και κυρίως, με ανωνυμία, για να μπορώ να βρίζω ελεύθερα.

Όταν η ζωή μου μπει σε μια ρουτίνα θα ειδοποιηθείτε ποικιλοτρόπως ώστε να υποβάλετε τα σέβη σας. Μέχρι τότε, σας οικτήρω.

Το Τέλος - H Ντεκαντάνς

Γεια σας.

Χάρηκα για τη γνωριμία. Αλλά δυστυχώς, χάρηκα μόνος μου.

Φεύγω γιατί παραγνωριστήκαμε.

Φεύγω γιατί αισθάνομαι ότι αν μείνω ακόμη λίγο θα φύγετε και εσείς οι λίγοι που απομείνατε.

Φεύγω γιατί γύρισα. Και εδώ όλα γύρω μου γυρίζουν και μου προκαλούν τουλάχιστον ίλιγγο.

Μην ανησυχείτε...πολύ. Δεν έχω τάσεις αυτοκτονίας, αλλά εδώ η έλλειψη επικοινωνίας μ’ έχει τρελάνει, μου’χει κάνει κακό. Και θέλω να πεθάνω, θέλω να πεθάνω!

Φύγετε κι’ εσείς. Τώρα που προλαβαίνετε. Το μπλογκ αυτό θα εκραγεί εντός μιας εβδομάδος.

Και ο σώζων εαυτόν σωθήτω…

Νορβηγίδας συνέχεια

Μάνα μου, εγώ δεν είμαι για τέτοια.

Σήμερα που την ξαναείδα, απορούσα πως κατάφερε να συμπιέσει ψες τόσο λίπος μες το φουστάνι της. Σήμερα ήταν και άβαφη, απεριποίητη, ήταν σαν την γυναίκα του μαύρου Πητ! Ένα δράμα!

Την έδειξα και σ’ ένα φίλο και μου είπε: «Τι να σου πω. Κάνε την καρδιά σου πέτρα και όρμα!» Εγώ να κάνω την καρδιά μου πέτρα. Το άλλο πώς θα το κάνω πέτρα δεν μου εξήγησες!

Σήμερα την πήγα για φαγητό, την πήγα στην πράσινη γραμμή, στα φυλακισμένα μνήματα, στον τύμβο της Μακεδονίτισσας, στο μουσείο, μπας και μάθει τίποτε άλλο εκτός από την Αγ. Νάπα και την Παπαρίζου. Ψες της εξηγούσα το κυπριακό πρόβλημα εν τάχει. Στο μεταξύ έριχνα και κλεφτές ματιές στα βυζιά της και το πρόσεξε. Ντροπή!

«Βασικά, το 1974 η Τουρκία εισέβαλε στη Κύπρο και έκτοτε η χώρα μας μοιράστηκε σε δυο βυζιά! Εεεεε, κομμάτια!»

Άκου φίλε μου!

Εγώ σήμερα ξύπνησα και μόνο στη σκέψη ότι έπρεπε να την συναντήσω ήθελα να αλλάξω πλευρό! Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Με τις κοπέλες που ήμουν ερωτευμένος δεν ήταν έτσι η ζωή μου. Κατ’ αρχήν μ’ αυτές δεν έκλεινα μάτι, πόσο μάλλον να αλλάξω πλευρό. Με αυτές τα τραγούδια είχαν νόημα, τα όνειρα ήταν υγρά, σημαδιακά και ψυχεδελικά.

Δεν γίνεται τώρα να παλεύω μια κοπέλα που κατά βάθος την βαριέμαι. Έχω καλύτερες ασχολίες. Μπορεί χθες να ήμουν πιο επιεικής αλλά ίσως να φταίει το γεγονός ότι είχα πάει στο ραντεβού νηστικός – με μια τυρόπιτα ήμουν- και με το που κατέβασα την μπύρα με βάρεσε το αλκοόλ στο κεφάλι, είδα κρέας αδέσποτο και έσταξαν τα σάλια μου.

Sorry Lisa, πάρτον και κάντον κορνίζα.

Fur Elise

Λοιπόν, ψες βγήκα ραντεβού με τη Ελίζα, τη Νορβηγίδα!

Ποια είναι η Ελίζα, τι γυρεύει στη Κύπρο, πώς την γνώρισα και γιατί βγήκαμε; Πολλά τα ερωτήματα που καλούμαι να απαντήσω.

Η Ελίζα είναι 23χρονη φοιτήτρια, λατρεύει τη Κύπρο (!!!!) και πάντα ήθελε να ζήσει μόνιμα εδώ. Μην με ρωτάτε γιατί. Μόλις άκουσε ότι κάποια ιδιωτικά κολλέγια θα γίνονταν πανεπιστήμια έκανε αίτηση σε κάποιο απ’ αυτά που εγώ προσωπικά δεν το είχα ξανακούσει και ήρθε. Τον περασμένο Μάιο με εντόπισε μέσω internet και μου έστειλε ένα e-mail για να με ρωτήσει πως είναι η ζωή στη Κύπρο και αν αξίζει τον κόπο να κατέβει. Βρήκε άνθρωπο να ρωτήσει! Δεν πτοήθηκε πάντως, αφίχθη. Το θέμα είναι πόσο θα αντέξει.

Πρόσφατα ανταλλάξαμε τηλέφωνα, μηνύματα και της έκλεισα ραντεβού στο Plato’s όπου συχνάζουν πολλοί ξένοι και έτσι δεν θα είχα να αντιμετωπίσω δυσάρεστες εκπλήξεις αν μου παρουσιαζόταν με το τσόκαρο και το νυχτικό ντυμένη για μπύρα. Πού να την εμφανίσεις στο Πραλίνα έτσι; Ενώ στο Plato’s ήμασταν ασφαλισμένοι.

Άσχετο, αλλά για να δείτε πού ζούμε, στο εν λόγω μπαρ θεάθηκε και η πρόεδρος του μπλόγκ με παρέα. Τι χωριό είμαστε Θεέ μου, ούτε κανονισμένο να το είχαμε!

Λοιπόν! Τι λέει η Λίζα από εμφάνιση; Λίγα. Μάλλον με ναυάγιο των Βίκινγκς μου φάνταζε στις φωτογραφίες στο ίντερνετ, που έδειχναν να πάσχει και από πτώση βλεφάρου! Κάτι σαν Θέμης Γεωργαντάς στο πιο νορβηγικό. Εν πάση περιπτώσει, για λόγους φιλοξενίας και μόνο, είπα να πάω στο ραντεβού. Ήθελα τουλάχιστον να την συγχαρώ για το θάρρος της να εγκαταλείψει την πλούσια πατρίδα της, που είναι κράτος ευημερίας για να έρθει να ζήσει στο δικό μας.

Αφικνούμαι στο μπαρ, που λέτε και περιμένω. Με στήνει κλασσικά ένα δεκάλεπτο, στο οποίο εγώ κάθομαι και παρατηρώ αλλοδαπούς και διπλοκάμπινα να περιφέρονται στα στενοσόκακα. Καταφθάνει το ταξί της! Δίπλα από τον μουστακαλή οδηγό διέκρινα δυο βυζάρες υποστηριζόμενες από ένα σώμα, να μου χαμογελούν. Βγήκαν από το ταξί οι βυζάρες, βγήκε ακολούθως και η Ελίζα, τυλιγμένη σε κόκκινο σατέν ύφασμα. (Σέξυ λεπτομέρεια: Φορούσε ένα περιδέραιο με μια φράουλα από στρας η οποία βυθιζόταν επιμελώς μέσα στο ντεκολτέ της!) Ήταν μες την τρελή χαρά που θα με γνώριζε. Ήταν καλύτερη από κοντά από ότι στις φωτογραφίες, αν και το κορμί της είναι λίγο… ‘ζουμερό,’ για να μην πω… λυμένο. Ευτυχώς μου προέκυψε φοβερά εξωστρεφής και έσπασε αμέσως την όποια αμηχανία.

Περάσαμε πολύ ωραία! Όσο κατέβαζα κιόλας την Guinness γινόταν ομορφότερη. Ανταποκρινόταν στα κομπλιμέντα όπως ήθελα, ανταπέδιδε στο μέτρο που άρμοζε, επέμενε να κεράσει (φυσικά δεν της επετράπη) πράγμα σπάνιο για ξένη, γενικά ξεπέρασε τις προσδοκίες μου και με το παραπάνω. Μόνο και μόνο λόγω στήθους μπορεί άνετα να αθωωθεί για το κρεοπωλείο ‘Η Αφθονία’ που κουβαλά πάνω της.

Σήμερα θα φάμε μαζί μεσημεριανό, ενώ το Σάββατο θα πάμε και Ζοο! Χαχαχα, πυρπολείστε την πολιτική δικονομία και το συνταγματικό δίκαιο! Δεν είναι γραφτό να δώσω αυτές τις εξετάσεις! By the way, ΤΟ ΑΣΧΕΤΟ! Να εμφανιστώ με Νορβηγίδα στο Ζοο, ούτε που θα το φανταζόμουν!

Η γωνιά της Τένιας Μακρή: Δεν είμαι ερωτευμένος φυσικά, και αναντίρρητα μου αξίζει δημόσιος εξευτελισμός εφόσον ορκίστηκα να ασχολούμαι μόνο με γυναικάρες to die for τις οποίες νοιάζομαι και αγαπώ, αλλά δυστυχώς it takes two to tango. Τις είδα και αυτές πόσο εκτίμησαν τα ακραιφνή και ειλικρινά μου αισθήματα. Θα γίνω μια πόρνη λοιπόν, η οποία θα αναλωθεί σε μια σχέση συμβατική και σαρκικό-συμφεροντολογική! Νιώθω τύψεις, αλλά είμαι μάνα και το πονώ το σπλάχνο μου! Βέβαια, για να λέμε και του πουλιού το δίκαιο, όσες φορές επιχείρησα να το θρέψω άνευ συναισθήματος το έπιασε επιτόπια μελαγχολία, μαρασμός και τατοιαύτα, οπότε δεν ξέρω και εγώ πόσο θα την παλέψω.

Φυσικά, τώρα παπαρολογώ ασύστολα μιας και η κοπέλα δεν ξέρουμε τι προθέσεις έχει. Δεν το έχω και πολύ να μας την ταΐσει και η Νορβηγίδα με το κουταλάκι αύριο μεθαύριο και να βλαστημήσουμε την ώρα που ήπιαμε μπύρα παρέα και χαλάσαμε τους υπέροχους κοιλιακούς μας. Τέλος πάντων.

Στο τέλος, την οδήγησα στην εστία της με το αυτοκίνητο (αν δείτε τι δωμάτια-τρώγλες διαθέτουν οι κυπριακές εστίες θα νιώσετε αυτοκράτορες όσοι μείνατε σε αγγλικές) και ανανεώσαμε το ραντεβού μας. Φεύγοντας, επιτάχυνα με 75χλμ/ώρα στο δρόμο μπροστά από το ΡΙΚ. Ανυπομονούσα να σας τα γράψω, τρομάρα να σας έρθει! Με άρπαξε η τροχαία, μου έκατσε πρόστιμο 25 λίρες και 2 βαθμούς ποινής! Έκτακτα, έκτακτα! Είναι να μην χαρώ μάνα μου, εγώ!

Δεν θα εκπλαγώ αν από τη γκαντεμιά που με δέρνει, με το που έφυγα, η Ελίζα έβγαλε τα βυζιά και την περούκα και έπεσε να κοιμηθεί ως άλλος Λαρς Φρίντρικσον!

Σιπρίνα, όχι Σαμπρίνα

Είναι απίστευτο τι μπορεί να βρει κανείς στο ίντερνετ! Χα!




Δώσε μου γνήσιο χυμόοοοο !!!!! Κάποτε αυτή την διαφήμιση την θεωρούσα εξαιρετική για τα κυπριακά στάνταρς...

Σχιζοφρένεια

Θυμάμαι όταν πήγα στρατό που έβλεπα διάφορους συμμαθητές μου σε όρια παραφροσύνης να περιφέρονται άσκοπα εντός του Κέντρου Νεοσυλλέκτων. Δεν πίστευα στα μάτια μου όταν μαθητές του 19 (εγώ ήμουν του 16 και πολύ είπα), δεν μπορούσαν να συνηθίσουν την πειθαρχία. Κρατούσαν μια καραβάνα και ένα κουτάλι και το βάραγαν πρωί-μεσημέρι-βράδυ, για πλάκα. Έτοιμοι για το ψυχιατρείο.

Ε, κάπως έτσι είμαι και εγώ αυτή την εποχή. Έτοιμος να αρπάξω ένα σίδερο και να το χτυπώ όπου βρω. Και στο κεφάλι μου πάνω. Εν ανάγκη να λέω και τα κάλαντα. Βρήκα ένα βίντεο ενδεικτικό. Παλιό, διαχρονικό. Αχ…Για μια γκόμενα και ένα boy band ζούμε.

Παρεμπιπτόντως, έχουμε και σοβαρές στιγμές…κάποτε. Μην βλέπετε εδώ που είμαστε ένα βήμα πριν το ίδρυμα. (Για να μην μας παρεξηγήσετε δηλαδή)

Relax, Take it Eaaaasy...

Αυτό το μπλογκ παραπέει και τελευταίως… σκέτο πέη.

Σκέφτηκα ότι δεν δικαιούμαι να γράφω πλέον.

Να γκρινιάξω γιατί; Για όλα αυτά που με νευριάζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ αλλά κάθομαι και τα ανέχομαι και εμμέσως τα τροφοδοτώ;

Όσο ήμουν ξενιτεμένος το έπαιζα και μάγκας. Μου έφταιγε το ένα, μου ξίνιζε το άλλο. Αλλά δεν ήμουν εδώ, δεν συμμετείχα, ουδεμία ευθύνη έφερα. Τώρα; Τώρα είμαι ένα με το βούρκο. Σύσκατος!

Και δεν κάνω και τίποτε όλη μέρα για να αισθανθώ χρήσιμος. Άπραγος, απαθής, γενικά γλείφω εκεί που έφτυνα, και δέχτηκα το πεπρωμένο μου το φτωχό, το πρόστυχο. Τρέχω από συνέντευξη σε συνέντευξη, χαμογελώ μπροστά σε συγγενικά πρόσωπα ευγενικά, ενώ ευχαρίστως θα τα στραγγάλιζα, ανέχομαι τις ιδιοτροπίες του γείτονα, ανέχομαι την κάθε πρόχειρη γνώμη!

Μα τι ωραία που ήταν στο Κάρντιφ! Ασχολιόσουν μόνο με όποιον ήθελες! Δεν ήσουν υπόχρεος να μιλήσεις με κανένα γιατί ‘έπρεπε.’ Εδώ, ούτε να τσακωθείς δεν μπορείς, διότι κάποτε θα τον χρειαστείς τον συγκεκριμένο και θα έχεις την ανάγκη του. Όλοι φίλοι και εχθροί ταυτόχρονα!

Σε μια άλλη ζωή, θέλω να γεννηθώ κινητό τηλέφωνο. Και να μην απαντώ σε κανέναν. Να γίνονται μόνο αναπάντητες. Να δέχομαι κλήσεις μόνο από εκείνη που γουστάρω, να δονούμαι μόνο γι’ αυτήν…

Αλλάξετε μου μπαταρία, please!

Μου είπε χθες ένας φίλος, "φύγε πάλι, έλα εδώ μαζί μου." Όχι μάνα μου, ‘Κανεί!’ που λένε και στα χωριά. Whatever, που λένε και στ’ αλλοδαπά χωριά. Ήρθα Κύπρο, βαριέμαι, θα παντρευτώ και θα ασχολουμαι μόνο με μπομπονιέρες και κουφέτα όπως όλοι εδώ, να περάσει η ώρα. Θα κάνω και δυο μωρά να ασχολούμαι μαζί τους όπως όλοι οι γονείς και ώσπου να το καταλάβω, να με χτυπήσει και μια ανίατη, να ησυχάσω. Δεύτε λάβετε!

Τα Εν Οίκω Εν Δήμω

Ξεκαθαρίζω: Μπορεί από καιρού εις καιρόν να με πιάνουν τα πατριωτικά μου και να υποστηρίζω πως ο μόνος τρόπος επίλυσης του κυπριακού προβλήματος είναι η επανάσταση και ο κλεφτοπόλεμος, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως εναγωνιώ να ενταχθώ και πάλι στο δυναμικό της Εθνικής Φθοράς ως έφεδρος και να πειθαρχήσω σε ένα σύστημα στράτευσης όπου ο κάθε αμόρφωτος, άξεστος βοσκός ασκεί το επάγγελμα του αξιωματικού και καταδυναστεύει τα…νιάτα μου (τέλος πάντων). Είμαι φιλοπάτρης, αλλά όχι και μαλάκας! Το διευκρινίζω.

Λοιπόν, ακολουθεί συζήτηση που μου υπογραμμίζει πως επέστρεψα στη γλυκειάν χώρα για τα καλά:

- Μάμμα, σου υπενθυμίζω ότι εγώ δεν απαντώ το σταθερό τηλέφωνο γιατί μπορεί να με ψάχνει ο στρατός. Μόνο το κινητό μου θα απαντώ. Επίσης σου υπενθυμίζω ότι πρέπει πάντα να ρωτάς ποιος με ζητεί, ούτως ώστε στη περίπτωση που με ψάχνει το χακί να προφασιστείς απουσία μου εις τα εξωτερικά.
- Το ξέρω γιε μου, αλλά μου είπαν οι φιλενάδες μου ότι αν καταλάβουν πως λέω ψέματα θα πάω φυλάκα!
- Ε, τι πειράζει να πας και λίγο φυλακή για το σπλάχνο σου; Εδώ τόσες θυσίες έκανες για μας!
- Ε, ναι, μια φυλακή πάνω, μια φυλακή κάτω… Τι είναι για μια μάνα;
- Πρόσεξε κακομοίρα μου! Όλα τα έχω στο κεφάλι μου, μην το έχω και αυτό!
- Άκου γιε μου! Αν τηλεφωνήσουν και σε ψάχνουν εγώ θα πω ότι δεν ξέρω που είσαι!
- !!! Μα τι μου λες !!! Και θα σε συλλυπηθούν ενόμισες! Το θέμα είναι ότι βρίσκομαι στη χώρα. Πατώ σε ματωμένο χώμα! Άμα τους πεις τέτοια μαλακία θα σου πουν: ‘Άμα τον βρείτε κυρία μου, πέστε του να περάσει και από το αστυνομικό τμήμα να παραλάβει το φύλλο πορείας!’
- Χμ. Έχεις δίκαιο…(Σκέφτεται λίγο, διακόπτει το σφουγγάρισμα). Άκου! Αν με ρωτήσουν που είσαι, εγώ θα πω ότι καυγαδίσαμε, πήρες μια βαλίτσα, την γέμισες πράματα και έφυγες και έκτοτε δεν σε ξαναείδαμε!
- Πφφφ! Χαχαχαχα! Κόρη μου!
- Ε, δεν με κόφτει, να πας στρατό και να σκάσεις.
- Ε, θα πάω και θα σκάσω! Άσε μας!

Καφεΐνη

Διανύουμε τις μέρες του καφέ!

Επιστρέφοντας απ’ τα ξένα επιβάλλεται να δούμε όλους μας τους φίλους και γνωστούς μετά συνοδεία καφέ. Τρεις καφέδες τη μέρα, δεν μας πέφτουν και λίγοι, έτσι; Με βάρδιες τους βλέπουμε, μοιράζομαι μεταξύ Στασικράτους και Μακαρίου και εξανεμίζομαι μεταξύ Costa και Starbucks. Σκεφτόμουν προ ολίγου πως υπάρχουν διάφορα είδη καφέ:

-Ο καφές φαρμάκι. Τον πίνουμε με δέκα καλαμάκια. Είναι ο καφές της παρηγοριάς, τον οποίο πίνεις για να ξεχάσεις αυτά που ακούς, πίνεις για να ξεχάσεις πόσο μισείς τους ανθρώπους. Τον πίνεις ενώ ακούς τον άλλο να σου λέει τα ανήκουστα, με τα δικά σου μάτια θολωμένα να ατενίζουν το πραλίνα να χαχανίζει αμέριμνο σε slow motion. Είναι ο καφές της χυλόπιτας, είναι ο καφές που σου κάθεται στο λαιμό, είναι ο «έτσι όπως καίει στα χείλια μου ο καφές μου, θέλω να καείς που πήρες τις χαρές μου!»

-Ο καφές-πορτοκαλάδα. Είναι η πορτοκαλάδα που πίνεις με πρόσωπο που συμπαθείς και αγαπάς και μαζί τού μόνο έναν φρέσκο δροσερό χυμό μπορείς να μοιραστείς, καθώς συνδυάζεις όλες σου τις αισθήσεις στο μέγιστο. Επομένως, καφές δεν ενδύκνειται. Να την βλέπεις να χαμογελά και ρουφώντας τα bits του πορτοκαλιού να νομίζεις πως ρουφάς τα δικά της!

-Ο «δεν-αξίζεις-τον-καφέ-σου.» Είναι ο καφές που πίνεις με παρέα και τον τελειώνεις μάνι-μάνι, διότι έχεις και δουλειές. Τον καφέ αυτό συνήθως τον πίνεις επειδή πρέπει. Με άτομο που βαριέσαι αλλά που παλιότερα μοιραστήκατε κάποιες καλές στιγμές και οφείλεις να κρατάς τα προσχήματα. Είναι ο καφές που κερνάς σε γκόμενα που δεν σου κάθεται και δεν αξίζει ούτε το κέρασμα. Είναι ο καφές που πίνεις με άτομο φαφλατά, που σου βασανίζει τον έρωτα. Είναι ο καφές που πίνεις με τον κολλητό σου που σε παίρνει με το ζόρι μαζί του, με παρέα που και αυτός κατά βάθος βαριέται. Τέτοιους καφέδες,

όσους θέλεις!

- Ο πρωϊνός καφές! (Α, καλό!)

Κωλοχώρα, Μάνα Μου!

«Μετά το Άουσβιτς δεν μπορεί να υπάρξει θέατρο» είπε κάποιος σπουδαίος, και εγώ που το παίζω σπουδαίος, παραφράζω: «Μετά το Κάρντιφ δεν μπορεί να υπάρξει blogging!»

Στο τσακ είμαι να το κλείσω το μαγαζί. Νιώθω ότι πλέον δεν έχω τι να πω, δεν έχω να προσθέσω τίποτε αφού αισθάνομαι ότι ρίχνω αβγά στους τοίχους. Αλλά, θα δούμε.

Από τη μέρα που ήρθα γαμωσταυρίζω. Όχι όσο περίμενα, αλλά σήμερα που βγήκα για δουλειές στη πόλη τίμησα όλη την βίβλο με διάφορα όμορφα επίθετα. Άσε μάνα μου, να τελειώνουμε με αυτή τη ζωή γιατί παρατράβηξε το αστείο.

Πας σε μια υπηρεσία και σου κάνουν χάρη που σου μιλούν. Τους πληρώνεις από πάνω, και μόνο που δεν σε βρίζουν. Ενώ, στην Αγγλία μάνα μου, πριν πατήσεις το πόδι σου σε υπηρεσία, βαράνε όλοι προσοχή! Ή τουλάχιστον το προσποιούνται και δεν σου χαλούν την διάθεση.

Ανοίγεις το ραδιόφωνο μες το αυτοκίνητο και τσαντίζεσαι. Δεν υπάρχει μισός εκφωνητής που να μπορεί να πει δυο κουβέντες! Άκουγα μια ηλίθια του Ράδιο Πρώτο που προσπαθούσε να συνεννοηθεί με μια αστρολόγο…Άσε!

Μετά έπεσα σε λακούβα και σιχτίρισα δις και τρις. Οι δρόμοι της Έγκωμης ορθάνοιχτοι! Τάφοι ανοιχτοί! Οι δρόμοι μπροστά από τα σχολεία διαλυμένοι, χωματόδρομοι! Πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα στην οποία αναγκάζεσαι να οδηγείς με 20χλμ επειδή μπροστά σου υπάρχει τρακτέρ που πάει με την όρεξη του. Και σηκώνει και χώματα. Είμαστε η μόνη χώρα που έχει λέξη γι'αυτό το φαινόμενο: "Σηκώνω ττόζιν!" Πού ζω!?

Έμαθα ότι μια γνωστή μου τα έφτιαξε με Τούρκο και περιόδευσε στην Κωνσταντινούπολη το καλοκαίρι. Έβαλε και φωτογραφίες στο facebook, τρομάρα να της έρθει και να της κάψει την κλειτορίδα. Το είπα στους γονείς μου που με κοίταζαν απαθείς. Μού είπαν: «Ξέρεις πόσες πάνε στα κατεχόμενα, τις περιμένουν οι Τούρκοι με τα αυτοκίνητα στην πράσινη γραμμή και τις πάνε βόλτα;»

Ω! Γιε του Κάδμου! Δέστε μου τα μάτια…

Να γίνουμε Βέλγιο να ησυχάσουμε! Διάβαζα προχτές ότι το Βέλγιο κινδυνεύει να διαλυθεί, καθότι ο πληθυσμός του είναι τόσο διχασμένος, μοιρασμένος και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, που κανείς δεν ασχολείται με την χώρα. Θα το κλείσουν το κατάστημα. Και δεν νοιάζεται και κανείς. Θα πάνε οι γαλλόφωνοι με τους Γάλλους και οι Φλαμανδοί με τους Ολλανδούς. Θα μείνει ένα χωράφι στις Βρυξέλλες για να δουλεύουν οι υπάλληλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι να το κάνουμε και εμείς μάνα μου. Δεν θα το πάρει χαπάρι κανένας!

Από χωράφια άλλωστε, να φαν και οι κότες!

Υπόσχεση

Εδώ και μια ώρα μάχομαι εις μάτην να βρω μια αντιπροσωπευτική φωτογραφία της φετινής χρονιάς, ώστε να γράψω τον επίλογο. Δεν μπορώ να παρουσιάσω αυτές που πραγματικά θέλω. Καμία δεν τους δείχνει όλους και φοβάμαι πως θα αδικήσω τον ένα ή τον άλλο. Συμβιβάζομαι με μια τυχαία φωτογραφία που βρήκα στο ίντερνετ.

Δεν θέλω και ούτε και θα πω πολλά. Είναι όμως η πρώτη φορά που δεν θα πω αντίο. Θα τα ξαναπούμε! Και το εννοώ!

Να'στε καλά όλοι!

Όταν Βλέπω Αεροπλάνο...

Τύπωσα το αριστουργηματικό μου dissertation, πακέταρα τα μεταξωτά μου, και είμαι έτοιμος! Αύριο παραδίδω και θα πάω βόλτα στο Κάρντιφ με την κάμερα να απαθανατίσω τα αγαπημένα μου μέρη και την Παρασκεύη, τσουπ! Παίρνουμε αεροπλάνο και επιστρέφουμε. Να δηλώσω προκαταρκτικά πως δηλώσεις δεν θα γίνουν στο αεροδρόμιο, ούτε θα μοιράσω αυτόγραφα.. Μην με πρήζετε, ήδη οι μάνατζερ μου έλαβαν οδηγίες να με φυγαδεύσουν από μυστική καταπακτή κατευθείαν στη λιμουζίνα που θα με περιμένει!

Όσοι με ξέρετε καλά, γνωρίζετε πως έναν μαλακό-μαγνήτη τον διαθέτω και πως κάθε μου πτήση στοιχειώνεται από ένα καινούριο φρούτο που τυχαίνει να κάθεται δίπλα μου. Σήμερα, σκέφτηκα να σας παραθέσω τα best of!

2001 Ιαννουάριος – Η βλάχα μπουζουκό-γκόμενα.

Τότε όπως ξέρετε, έκανα foundation στο Reading. Φτάνω στο αεροδρόμιο Λάρνακας και μεταξύ των επιβατών εντοπίζω συμφοιτήτρια, λαϊκιά καλλονή εκ Παραλιμνίου η οποία ουδόλως συνδυαζόταν με την αισθητική μου. Η κοπέλα είχε ένα στυλ που μου προκαλούσε σκοτοδείνη, διασταύρωση Μαίρης Χρονοπούλου Γυναίκα, Φίνα, Ντεπεντέρισσα και του Μητσάρα του υδραυλικού.

Είπαμε ένα τυπικό ‘χρόνια πολλά’ και παρόλο που ούτε αυτή με χώνευε κατά βάθος, μου ζήτησε αν γίνεται να συνταξιδέψουμε διότι «εκεί στα ψηλά, φοβάμαι λίγο.» Μπορείς να αρνηθείς; Όχι. Τέλος πάντων, εν ώρα πτήσης εγώ διάβαζα ένα περιοδικό για να περάσει η ώρα και εντελώς ανεπαίσθητα κόλλησε το βλέμμα μου σε μια σελίδα η οποία διαφήμιζε το καινούριο CD της Βίσση, την ‘Κραυγή.’

Αφαιρέθηκα, και με το βλέμμα μου καρφωμένο στη σελίδα άρχισα να σκέφτομαι διάφορα άσχετα θέματα. Η συνταξιδιώτις πρόσεξε ότι είχα κολλήσει πάνω από 20λεπτο στην συγκεκριμένη σελίδα και νομίζοντας πως απλώς θαύμαζα τα καινούρια σιλικωνάτα της Βίσση μου έριξε την εξής θρυλική ατάκα, με συρτή μπάσα φωνή:

«(Ρ)ε φιλούδιν, να σε ρωτήσω κάτι; Παίζεις μούτσιον πάνω της;»

Μετάφραση: «Την παίζεις για χάρη της;»

Ψιθύρισα ένα σιχτίρι και γύρισα σελίδα. Η κυρία σήμερα δεν ξέρω τι απέγινε, πάντως γενικότερα ήμασταν σφαγμένοι. Έμαθα μόνο ότι παντρεύτηκε με αστυνομικό, mon dieu!

2002 – Ιαννουάριος – Ο τρομαγμένος!

- Χρίστο, να κάτσουμε δίπλα-δίπλα διότι ψιλό-φοβάμαι μες το αεροπλάνο.
- Τι φοβάσαι γιε μου, και αν γίνει τίποτε θα σε σώσω εγώ;
- Ε, όσο να’ναι καλύτερα να έχεις κάποιον που ξέρεις δίπλα σου!
- Ναι, να πάμε μαζί και στον άλλο κόσμο!
- Άκου τον πώς μιλά, σκάσε!

Ο τύπος που φοβάται – και το δείχνει – (διότι πάνω κάτω όλοι φοβόμαστε τα αεροπλάνα), είναι ο εφιάλτης μου. Και χαλαρός να είμαι, μου προκαλεί άγχος. Οπότε εγώ αναγκάζομαι να σαρκάζω και να χιουμορίζω προκειμένου να αμβλύνω την πεθαμανατζίδικη ατμόσφαιρα. Πολλές φορές, μάλλον αποτυχημένα.

- Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας, καλωσήρθατε στην πτήση κυπριακών αερογραμμών για Λονδίνο...μπλα, μπλα, μπλα, σε περίπτωση μείωσης της πίεσης της καμπίνας του αεροσκάφους θα πέσουν από πάνω σας μάσκες οξυγόνου!
- Χρίστος: Φαντάστηκες αντί για μάσκες οξυγόνου να μας κάνει ο πιλότος πλάκα και να πέσουν μάσκες καρναβαλιού και κονφεττί;
- Ρε μαλάκα, δεν είναι αστείο!
- Γιουχού... Εμένα η δική μου μάσκα είναι δράκουλας, η δική σου κολομπίνα!
- Πού την βρίσκεις την όρεξη σε τέτοιες στιγμές...!
- Σκέψου το! Και να περνάνε οι αεροσυνοδοί και να μοιράζουν στους επιβάτες φισούνια και ντουντούκες!
- Αεροσυνοδός: ...(συνεχίζει) Φορέστε το σωσίβιο και δέστε το σφιχτά πίσω από την πλάτη σας!
- Χρίστος: Αυτό εσένα πώς και δεν σε τρομάζει; Που αντί για αλεξίπτωτα, μοιράζουν σωσίβια! Πάλι καλά που δεν μοιράζουν κάτι πιο άσχετο, σκάφανδρο για αστροναύτη ας πούμε...
- Τα σωσίβια τα δίνουν σε περίπτωση προσθαλάσσωσης. Το αεροπλάνο θα είναι πολύ χαμηλά ήδη τι να το κάνεις το αλεξίπτωτο;
- Γιατί αν πέσουμε από χαμηλό ύψος δεν θα σκωτωθούμε;
- Μάλλον όχι!
- Εδώ από το κρεββάτι να πέσεις και σπάζεις πόδι, όχι από αεροπλάνο! Πλάκα μας κάνουν;
- Αεροσυνοδός...(συνεχίζει) Για να τραβήξετε την προσοχή χρησιμοποιείστε την σφυρίχτρα!
- Χρίστος: Είδες ότι δεν επεξηγεί επακριβώς; Ποιού την προσοχή θα τραβήξεις εκείνη την ώρα;
- Του σωστικού συνεργείου!
- Του χάρου, γιε μου! Εκείνη την ώρα μόνο εκείνος είναι υπ’ ατμόν!

2002 – Ιούνιος

Από λάθος κάθομαι μπροστά, μπροστά, first class! Αδημονούσα να μάθω ποιά celebrity θα καθόταν δίπλα μου. Αντ’ αυτής, έκατσε ένας μεσόκοπος charlης που έμοιαζε φατσικά στον υποδιοικητή που είχα στο στρατό. Φορούσε ένα πουκάμισο ανοικτό μέχρι τον αφαλό, με τις άσπρες τρίχες του να κολλάνε στο στήθος του από τον ιδρώτα. Μιλούσε-χαχάνιζε δυνατά, τον άκουγαν μέχρι το τελευταίο κάθισμα. Ήθελε κουβέντα με χίλια. Εγώ αντιθέτως, με το που τον είδα, φόρεσα τα ακουστικά μου και προσποιήθηκα πως ακούω μουσική. Δεν πτοήθηκε:

- Εσού είσαι φοιτητής;
- Ναι.
- Α!
- ...
- Εγώ ήρτα στην Αγγλία μετά το ’74 τζαι κάμνω χτίσματα τζαι ντεκορέisha. Πάω τζαι σάζω τα σπίθκια των καλαμαράδων τζαι θωρώ τις πουτάνες τις κόρες τους που υποτίθεται ότι σπουδάζουν δαμέσα. Εν τίτσιρες πάνω στους καναπέδες τζαι απλώνουν ζάμπα ούλλη μέρα!
- ....
- Ίντα μπου σπουδάζεις εσού;
- Νομική.
- Εεεε... Νομική τζαι μαλακίες. Εγέμωσεν η Κύπρος γιατρούς τζαι δικηγόρους!
- ....
- Ο Τζιύρης σου, ίντα δουλειά κάμνει;
- Γιατρός.
- !!!!

Δεν μου ξαναμίλησε.

Κάλπικη Κάλπη

Όπως ξέρετε, δουλειά δεν έχω να κάνω και το μόνο που περιμένω είναι την πτήση μου. Ήρθα να διαβάσω καμιά είδηση στο ίντερνετ και ξενερώνω που όπου σταθώ και όπου βρεθώ μιλάνε για εκλογές! Δεν εννοώ τις εκλογές στην Ελλάδα που γίνονται μεθαύριο και επείγουν, αλλά τις προεδρικές στη Κύπρο τον Φεβρουάριο του 2008!

Χαρά στην όρεξη σας!

Αμφιβάλλω αν θα ζουν ως τότε οι μισοί υποψήφιοι! Τίποτε καλύτερο να ασχοληθούμε δεν έχουμε; Κοτζάμ νήσος! Δεν συμβαίνει ένας βιασμός, μια δολοφονία της προκοπής να ανάψουν τα αίματα, καθόμαστε και αναλωνόμαστε για τις εκλογές;

Φέτος, ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα ψηφίσω πρόεδρο! Τόσα χρόνια απουσίαζα και δεν είχα την τιμή. Φέτος όμως θα αποφασίσω για το μέλλον του τόπου. Τι θα ψηφίσω;

Υποψήφιοι για αποχώρηση: Χριστόφιας Δημήτριος, Παπαδόπουλος Τάσσος, Κασουλίδης Ιωάννης και ακόμη ένας που απ’ ότι κατάλαβα απλώς πιάνει τόπο. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον η αναμέτρηση πάντως. Διότι το ότι ουδείς είναι άξιος να μας κυβερνήσει είναι αποδεδειγμένο. Είμαστε όμως ευσυνείδητοι πολίτες και δεν θα απέχουμε, ούτε θα ρίξουμε λευκό. Απλώς θα ψηφίσουμε το μη χείρον βέλτιστον. The lesser of the two evils.

Η ψήφος μας λοιπόν, είναι αρνητική όπως θα έλεγε και ο Μικρούτσικος στο Big Brother. Τι κατάντια! Να μην υπάρχει μισός άνθρωπος να μας εμπνεύσει να τον ψηφίσουμε! Αυτούς έχουμε όμως, μ’ αυτούς θα παίξουμε το δικό μας Big Brothel!

-Χριστόφιας. Απορρίπτεται ασυζητιτί για λόγους που ανέλυσα παλαιότερα. Θέλω πρόεδρο, πρόεδρο! Όχι κάποιον που η πρώτη εντύπωση που μου δίνει είναι πως φτιάχνει λαχματζούν σε καντίνα γηπέδου.

-Κασουλίδης: Ο Κασουλίδης είναι ο μόνος που έχει το στυλ, το γκελ του προέδρου! Σπούδασε ιατρική στη Γαλλία, σου ρίχνει εκεί ένα comme ci, comme ca και μένεις σύξυλος. Είναι και ευρωβουλευτής (άσχετα αν απουσίαζε από τις πιο σημαντικές συναντήσεις του Ευρωκοινοβουλίου, τότε που η Κύπρος ετοιμαζόταν να ασπαστεί το Ευρώ) και έναν αναμφισβήτητο ‘αέρα’ τον έχει.

Αλλά! Ο Κασουλίδης δεν ήταν αυτός που υποστήριζε το ‘ΝΑΙ’ στο δημοψήφισμα και κινδυνολογούσε κατάφορα, προμήνυε την μοντέρνα καταστροφή της Σμύρνης σε περίπτωση που δεν ενδίδαμε στο δουλοπρεπέστατο σχέδιο Αννάν κτλ; Αυτός είναι! Απορρίψαμε το σχέδιο και ούτε καταστροφή της Σμύρνης είδα, ούτε τις μάγισσες της Σμύρνης είδα. (Έβλεπα το παρά πέντε και ύστερα το safe sex).

Αν είναι να τον ψηφίσω για να μου επαναφέρει τον α(υ)ννανισμό ή οποιαδήποτε άλλη ‘κάποια’ λύση, που λέει και ο γκέι ποιητής, να λείπει το Άννα βίσσηνο. Θέλω να τον ψηφίσω, αλλά δεν με αφήνει. Τάξε μου κ. Κασουλίδη και ξαναμιλούμε...

-Παπαδόπουλος: Ο νυν πρόεδρος της χώρας έχει ένα στυλ Καπετάν Μιχάλη που γουστάρω, αλλά, καλώς ή κακώς, είναι ξεπερασμένο. Ζούμε στο 2007 και όχι στο 1821. Τον χάρηκα όταν ωσάν Μάρθα Βούρτση έκανε τα μηχανάκια της AGB να παραληρούν με το διάγγελμα τού υπέρ του ‘όχι,’ τον χάρηκα που έφερε και την Άννα να τραγουδήσει στην ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, αλλά, ας μην κοροϊδεύομαστε, έβγαλε άσχημο προφίλ προς τα έξω και δεν ξέρω αν μας συμφέρει να τον παρουσιάζουμε στους ξένους.

Επίσης με τσαντίζει το γεγονός ότι βασίστηκε στους αριστερούς για να εκλεγεί και τώρα τους ψιλό-αποστρέφεται. Όπως επίσης με εκνευρίζει η κακή του σχέση με τους δημοσιογράφους, οι οποίοι θεωρούνται πλέον συνάδελφοι και έχουν την στήριξη μου. Γενικά η κατάσταση είναι, χέσε μέσα.

Μα αν κάτσεις να βγάλεις άκρη αγαπητό μου φαν κλαμπ, θα μαρτυρήσεις. Μην κοιτάτε εμένα που η εναλλακτική μου αυτή τη στιγμή είναι να δω τσόντα στο youporn αλλά το βαρέθηκα και αυτό.

Εν πάση περιπτώσει, τι θα ψοφήσουμε στις εκλογές;

Θα ψηφίσουμε για τραγούδι της χρονιάς το ‘Χέρια ψηλά’ και για καλύτερο βίντεο κλιπ το ‘Μη φεύγεις’ της Παπαρίζου. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. Αλλάξτε κανάλι. Ούτως ή άλλως η Κύπρος δεν σώζεται με τίποτε.