Νορβηγίδας συνέχεια

Μάνα μου, εγώ δεν είμαι για τέτοια.

Σήμερα που την ξαναείδα, απορούσα πως κατάφερε να συμπιέσει ψες τόσο λίπος μες το φουστάνι της. Σήμερα ήταν και άβαφη, απεριποίητη, ήταν σαν την γυναίκα του μαύρου Πητ! Ένα δράμα!

Την έδειξα και σ’ ένα φίλο και μου είπε: «Τι να σου πω. Κάνε την καρδιά σου πέτρα και όρμα!» Εγώ να κάνω την καρδιά μου πέτρα. Το άλλο πώς θα το κάνω πέτρα δεν μου εξήγησες!

Σήμερα την πήγα για φαγητό, την πήγα στην πράσινη γραμμή, στα φυλακισμένα μνήματα, στον τύμβο της Μακεδονίτισσας, στο μουσείο, μπας και μάθει τίποτε άλλο εκτός από την Αγ. Νάπα και την Παπαρίζου. Ψες της εξηγούσα το κυπριακό πρόβλημα εν τάχει. Στο μεταξύ έριχνα και κλεφτές ματιές στα βυζιά της και το πρόσεξε. Ντροπή!

«Βασικά, το 1974 η Τουρκία εισέβαλε στη Κύπρο και έκτοτε η χώρα μας μοιράστηκε σε δυο βυζιά! Εεεεε, κομμάτια!»

Άκου φίλε μου!

Εγώ σήμερα ξύπνησα και μόνο στη σκέψη ότι έπρεπε να την συναντήσω ήθελα να αλλάξω πλευρό! Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Με τις κοπέλες που ήμουν ερωτευμένος δεν ήταν έτσι η ζωή μου. Κατ’ αρχήν μ’ αυτές δεν έκλεινα μάτι, πόσο μάλλον να αλλάξω πλευρό. Με αυτές τα τραγούδια είχαν νόημα, τα όνειρα ήταν υγρά, σημαδιακά και ψυχεδελικά.

Δεν γίνεται τώρα να παλεύω μια κοπέλα που κατά βάθος την βαριέμαι. Έχω καλύτερες ασχολίες. Μπορεί χθες να ήμουν πιο επιεικής αλλά ίσως να φταίει το γεγονός ότι είχα πάει στο ραντεβού νηστικός – με μια τυρόπιτα ήμουν- και με το που κατέβασα την μπύρα με βάρεσε το αλκοόλ στο κεφάλι, είδα κρέας αδέσποτο και έσταξαν τα σάλια μου.

Sorry Lisa, πάρτον και κάντον κορνίζα.