Αυτό το μπλογκ παραπέει και τελευταίως… σκέτο πέη.
Σκέφτηκα ότι δεν δικαιούμαι να γράφω πλέον.
Να γκρινιάξω γιατί; Για όλα αυτά που με νευριάζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ αλλά κάθομαι και τα ανέχομαι και εμμέσως τα τροφοδοτώ;
Όσο ήμουν ξενιτεμένος το έπαιζα και μάγκας. Μου έφταιγε το ένα, μου ξίνιζε το άλλο. Αλλά δεν ήμουν εδώ, δεν συμμετείχα, ουδεμία ευθύνη έφερα. Τώρα; Τώρα είμαι ένα με το βούρκο. Σύσκατος!
Και δεν κάνω και τίποτε όλη μέρα για να αισθανθώ χρήσιμος. Άπραγος, απαθής, γενικά γλείφω εκεί που έφτυνα, και δέχτηκα το πεπρωμένο μου το φτωχό, το πρόστυχο. Τρέχω από συνέντευξη σε συνέντευξη, χαμογελώ μπροστά σε συγγενικά πρόσωπα ευγενικά, ενώ ευχαρίστως θα τα στραγγάλιζα, ανέχομαι τις ιδιοτροπίες του γείτονα, ανέχομαι την κάθε πρόχειρη γνώμη!
Μα τι ωραία που ήταν στο Κάρντιφ! Ασχολιόσουν μόνο με όποιον ήθελες! Δεν ήσουν υπόχρεος να μιλήσεις με κανένα γιατί ‘έπρεπε.’ Εδώ, ούτε να τσακωθείς δεν μπορείς, διότι κάποτε θα τον χρειαστείς τον συγκεκριμένο και θα έχεις την ανάγκη του. Όλοι φίλοι και εχθροί ταυτόχρονα!
Σε μια άλλη ζωή, θέλω να γεννηθώ κινητό τηλέφωνο. Και να μην απαντώ σε κανέναν. Να γίνονται μόνο αναπάντητες. Να δέχομαι κλήσεις μόνο από εκείνη που γουστάρω, να δονούμαι μόνο γι’ αυτήν…
Αλλάξετε μου μπαταρία, please!
Μου είπε χθες ένας φίλος, "φύγε πάλι, έλα εδώ μαζί μου." Όχι μάνα μου, ‘Κανεί!’ που λένε και στα χωριά. Whatever, που λένε και στ’ αλλοδαπά χωριά. Ήρθα Κύπρο, βαριέμαι, θα παντρευτώ και θα ασχολουμαι μόνο με μπομπονιέρες και κουφέτα όπως όλοι εδώ, να περάσει η ώρα. Θα κάνω και δυο μωρά να ασχολούμαι μαζί τους όπως όλοι οι γονείς και ώσπου να το καταλάβω, να με χτυπήσει και μια ανίατη, να ησυχάσω. Δεύτε λάβετε!
Σκέφτηκα ότι δεν δικαιούμαι να γράφω πλέον.
Να γκρινιάξω γιατί; Για όλα αυτά που με νευριάζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ αλλά κάθομαι και τα ανέχομαι και εμμέσως τα τροφοδοτώ;
Όσο ήμουν ξενιτεμένος το έπαιζα και μάγκας. Μου έφταιγε το ένα, μου ξίνιζε το άλλο. Αλλά δεν ήμουν εδώ, δεν συμμετείχα, ουδεμία ευθύνη έφερα. Τώρα; Τώρα είμαι ένα με το βούρκο. Σύσκατος!
Και δεν κάνω και τίποτε όλη μέρα για να αισθανθώ χρήσιμος. Άπραγος, απαθής, γενικά γλείφω εκεί που έφτυνα, και δέχτηκα το πεπρωμένο μου το φτωχό, το πρόστυχο. Τρέχω από συνέντευξη σε συνέντευξη, χαμογελώ μπροστά σε συγγενικά πρόσωπα ευγενικά, ενώ ευχαρίστως θα τα στραγγάλιζα, ανέχομαι τις ιδιοτροπίες του γείτονα, ανέχομαι την κάθε πρόχειρη γνώμη!
Μα τι ωραία που ήταν στο Κάρντιφ! Ασχολιόσουν μόνο με όποιον ήθελες! Δεν ήσουν υπόχρεος να μιλήσεις με κανένα γιατί ‘έπρεπε.’ Εδώ, ούτε να τσακωθείς δεν μπορείς, διότι κάποτε θα τον χρειαστείς τον συγκεκριμένο και θα έχεις την ανάγκη του. Όλοι φίλοι και εχθροί ταυτόχρονα!
Σε μια άλλη ζωή, θέλω να γεννηθώ κινητό τηλέφωνο. Και να μην απαντώ σε κανέναν. Να γίνονται μόνο αναπάντητες. Να δέχομαι κλήσεις μόνο από εκείνη που γουστάρω, να δονούμαι μόνο γι’ αυτήν…
Αλλάξετε μου μπαταρία, please!
Μου είπε χθες ένας φίλος, "φύγε πάλι, έλα εδώ μαζί μου." Όχι μάνα μου, ‘Κανεί!’ που λένε και στα χωριά. Whatever, που λένε και στ’ αλλοδαπά χωριά. Ήρθα Κύπρο, βαριέμαι, θα παντρευτώ και θα ασχολουμαι μόνο με μπομπονιέρες και κουφέτα όπως όλοι εδώ, να περάσει η ώρα. Θα κάνω και δυο μωρά να ασχολούμαι μαζί τους όπως όλοι οι γονείς και ώσπου να το καταλάβω, να με χτυπήσει και μια ανίατη, να ησυχάσω. Δεύτε λάβετε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας άφοβα σε υπαρκτή γλώσσα. Αν γράφετε greeklish επειδή ως εκεί φτάνει ο νους σας, ή επειδή ζείτε σε μια χώρα μακρινή και ανεξερεύνητη στην οποία δεν έχουν ανακαλύψει ακόμα την ελληνική γραφή... τον πούλο.
Το σχόλιο σας θα επεξεργαστεί από ειδική συμβουλευτική επιτροπή, και αν εγκριθεί θα εμφανιστεί το συντομότερο στο θεϊκό ιστολόγιο: Analyse Chris*
Τη Συμβουλευτική Επιτροπή απαρτίζουν οι εξής:
- Μαρία Αλιφέρη.
- Καίτη Φίνου.
- Δάνης Κατρανίδης.
- Ισμήνη Καλέση.
- Στηβ Ντούζος.