Παραστρατιωτικά

Όπως ήδη παρατηρήσατε, σε αυτό το βδεληρό μπλογκ αναλύσαμε τα πάντα. Αυτό που δεν έθιξα ποτέ μέχρι σήμερα, είναι η στρατιωτική μου θητεία. Ναι, έκανα στρατό, και μάλιστα ήμουν αξιωματικός (Κάποτε, στο 3ο έτος όταν το είπα αυτό σε μια Πορτογαλλίδα συγκάτοικο απαιτούσε φωτογραφίες για να πειστεί, ενώ ακόμη γελάει. Σιχαμένη, να με δεις με στολή να πάθεις έμφραγμα!)

Εν πάση περιπτώσει, όταν κατατάχθηκα το 1998, μου πήρε αρκετό καιρό να συνηθίσω τη λογική ορισμένων πραγμάτων. Σήμερα που τα θυμάμαι απορώ με τον εαυτό μου. Αλλά, και πάλι μερικές μου ενέργειες τις βρίσκω πολύ ορθές και λογικές. Που-χου:

Α) Την πρώτη μέρα στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων, μας δόθηκε ο απαραίτητος ρουχισμός και εξοπλισμός. Είχαμε 10 λεπτά στη διάθεση μας να ντυθούμε και να πάρουμε την πρώτη αναφορά. Έβαλα τη στολή όπως-όπως. Το μάτι μου πήρε και το τζόκεϊ, αλλά δεν το φόρεσα. Θεώρησα πως είναι προαιρετικό και πως εξυπηρετεί καθαρά στυλιστικούς σκοπούς. «Χάνω που χάνω τα μαλλιά μου, τι να το κάνω το τζόκεϊ. Ουδέποτε μου πήγαινε!» Δεν το φόρεσα. Ήταν και μπανάλ το κόψιμο του. Κατέβηκα στην αναφορά ‘ακάλυπτος’ και συνειδητοποίησα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. "Κοίτα να δεις, που όλοι φοράνε τζόκεϊ! Γαμώ το! Ακόμη δεν ήρθαμε, άρχισαν τα όργανα!" Ένας παλιός στρατιώτης με ενημέρωσε πως προλαβαίνω-δεν προλαβαίνω να επανορθώσω. Τελικά πρόλαβα. Αλλά εξακολουθώ να θεωρώ το τζόκεϊ φρικτό αξεσουάρ...

Β) Όταν άρχισαν οι πρώτες υπηρεσίες, με έβαλαν θαλαμοφύλακα. Τα καθήκοντα του θαλαμοφύλακα, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνουν τα εγερτήρια των σκοπών κατά τις βραδινές ώρες, την επίβλεψη των κοιμωμένων στρατιωτών μήπως αρρωστήσουν, ενώ σε κάποιες μονάδες, προσέχει και τον οπλισμό. Γενικά, είναι εκεί για να ξυπνά τους κούλλουφους να πάνε στη σκοπιά, οι οποίοι μετά τον 2ο μήνα θητείας δεν κινούνται από το κρεββάτι τους επ’ ουδενί.

Όταν μου ανακοίνωσαν αυτά τα καθήκοντα βγήκα από τα ρούχα μου. «Θα ξαγρυπνήσω εγώ δυο ώρες, επειδή οι ακαμάτηδες οι σκοποί δεν έχουν ένα ρημαδό-ξυπνητήρι να τους αφυπνήσει να πάνε στη σκοπιά τους; Ε, μα δηλαδή, και αυτός ο στρατός, είπαμε είναι τριτοκοσμικός, αλλά ένα ξυπνητήρι μπορούσε να τους το παράσχει. Να μείνω εγώ ξύπνιος 2 ώρες για να κάνω 2 εγερτήρια όλα κί’ όλα; Δεν σφάξανε! Τι ώρα θέλετε να ξυπνήσετε ρε μαλάκες; Στις 2:00 πμ ο ένας και στις 3:00 ο άλλος; Ωραία!» Έπεσα κανονικά για ύπνο και έβαλα το ρολόι μου να χτυπήσει στις ώρες των εγερτηρίων. Σηκώθηκα, κύριος, με τις πυτζάμες, πήγα βρήκα τους ήρωες των σκοπιών και τους έστειλα στην ευχή του Θεού. Μα θα σπάσει το πλάσμα;

Το θέμα δεν είναι ότι το έκανα αυτό. Το θέμα είναι ότι απορούσα πώς δεν το σκέφτηκε κανείς μέχρι τότε να το προτείνει ως μόνιμη λύση... Αϊντά....

Κοσμικά ΙΙΙ

Σήμερα θυμήθηκα τα νειάτα μου. Πήγα σε ένα πάρτυ σε κουζίνα, και αργότερα σε κλαμπ όπου και χτυπήθηκα σε house ρυθμούς μέχρι το κλείσιμο του κλαμπ. Η μουσική ήταν ολίγον τι ρετρό, μιας και έπαιζε κομμάτια που ήταν στη μόδα πριν 7 χρόνια και τα άκουγα με τους φίλους μου τους καιρούς των θρυλικών κρατήσεων στο Ζοο. Όταν δηλαδή είχαμε εκεί κράτηση μέρα παρά μέρα.

Ομολογώ πως μου έλειψε αυτός ο τρόπος ζωής. Ομολογώ επίσης πως τώρα είμαι πτώμα, με κόψανε τα παπούτσια, πονάω τον σπόνδυλο μου και έχω πονοκέφαλο από τα τάμπα-τούμπα. Τέλος πάντων. Ζήσε τώρα, γιατί μια φορά στη ζωή είσαι 26...

Παραθέτω ολίγες φωτογραφίες από το κουζινό-πάρτι. Δεν τα σπάσαμε ακριβώς, εν τούτοις δυο συμφοιτήτριες έγιναν κουρούμπελα και τροφοδότησαν την gossip ατζέντα με υλικό μέχρι την ερχόμενη Παρασκεύη. Χάρηκα που είχαμε full attendance. Μα τι αγαπημένη τάξη που είμαστε! Φτου μας!

Νομική vs Δημοσιογραφίας

Τώρα που ουσιαστικά τελείωσε και το μάστερ δημοσιογραφίας, κατέληξα σε κάποια συμπεράσματα τα οποία και παραθέτω πιο κάτω. Προσωπικά, δηλώνω πιο μπερδεμένος από ποτέ, αφού ούτε τώρα ξέρω τι θέλω να κάνω με το μέλλον μου. Να με πληρώνετε να μπλογκάρω γίνεται;

1. Τη δημοσιογραφία δεν την θεωρώ πλέον ‘επιστήμη.’ Είτε έχεις το ταλέντο και γράφεις καλά, είτε δεν το έχεις. Καλλιεργείται, αλλά δεν εμφυτεύεται. Ένα χρόνο εδώ πέρα έμαθα να λειτουργώ το photoshop και το indesign, έμαθα 2-3 τεχνικές γραψίματος, αλλά δεν χρησιμοποίησα ούτε ένα βιβλίο, ούτε κράτησα μισή σημείωση. Στη νομική είχα 2 box files σημειώσεων για το κάθε μάθημα. Και 10 βιβλία-εγκυκλοπαίδειες ασορτί.
2. Δυστυχώς, στη δημοσιογραφία διυλίζουν τον κώνωπα. Δεν έχουνε με τι να ασχοληθούν και τυρβάζουν για το πως να στηθείς μπροστά στη κάμερα, πως να σχεδιάσεις τη σελίδα του περιοδικού, τι χρώματα έλκουν τους αναγνώστες στα εξώφυλλα κτλ. Ενδιαφέροντα και διασκεδαστικά μεν, αλλά θεωρώ λυπητερό να ζήσεις για να μάθεις μόνο αυτά δε.
   
3. Στη νομική από την άλλη, κάνεις μαθήματα που σε στιγματίζουν καθώς θέτουν ερωτήματα που τα στοχάζεσαι εφ’ όρου ζωής και δεν βρίσκεις άκρη. Εξαιρώ τα τραστς, το περιουσιακό και το συνταγματικό δίκαιο που είναι σκέτος κωλόπονος.
   
4. Στη νομική βαριέσαι. Ή τέλος πάντων, εγώ βαριέμαι! Θεωρώ πως πρέπει να είσαι φοβερά ανοργασμικός άνθρωπος για να απολαμβάνεις το χαρτομάνι της δουλειάς, τα νομοσχέδια, τα δικόγραφα, την μιζέρια του κάθε πελάτη. Αντιθέτως, η δημοσιογραφία σε συναρπάζει. Ψάχνεις θέματα, ανακατώνεσαι, συνεντευξιάζεσαι, σχεδιάζεις, ιντριγκάρεσαι. Δυστυχώς όμως, παρακαλάς τον κάθε μαλάκα να σου δώσει μισό quote για το οποίο του είσαι υπόχρεος όσο ζεις. Μαλακία, και δεν αξίζει και τον κόπο.
   
5. Στη νομική πληρώνεσαι αξιοπρεπώς, στη δημοσιογραφία πληρώνεσαι;
   
6. Στη νομική γνώρισα 90 άτομα με τα οποία μοιράστηκα 3 χρόνια από τη ζωή μου μαζί τους. Έκανα μόνο μια φίλη με την οποία έχω ουσιαστικά να μιλήσω από το 2005. Στη δημοσιογραφία γνώρισα 64 άτομα μέσα σ’ ένα χρόνο και είμαστε όλοι σαν αδέλφια. Πολλούς θα πεθυμήσω όταν φύγω από εδώ. Ακόμη και τους Ινδούς και τους Κινέζους που ουδέποτε χώνεψα προηγουμένως.
   
7. Οι φοιτητές νομικής είναι πειθαρχημένοι, συνεπείς, αλλά ξινοί και κυνικοί. Αισθάνεσαι ότι θα σε καρφώσουν πισώπλατα. Οι δημοσιογράφοι έχουν όραμα, θέλουν να σώσουν τον κόσμο και έχουν πολύ φιλική αντιμετώπιση στα πράγματα και τους ανθρώπους.
   
8. Οι καθηγητές της νομικής έμπαιναν στο θέατρο και πάγωνες. Νόμιζες πως έμπαινε ο πρωθυπουργός, ή τέλος πάντων κάποιος σπουδαίος. Οι καθηγητές της δημοσιογραφίας πίνουν μαζί μας μπύρες, φλερτάρουν, κανονίζουν κουϊζ στην τοπική μπυραρία και μόνο που δεν μας χαρτζιλικώνουν.
   
9. Στη νομική είχα να γράψω πτυχιακή μέσα σε 3 μήνες, χωρίς καν να ξέρω τι είναι η πτυχιακή. Στη δημοσιογραφία είχα ειδκό μάθημα για «το πώς να γράψετε μια σωστή πτυχιακή» το οποίο άρχισε από τον Σεπτέμβριο. Ώρες-ώρες υποτιμούν τη νοημοσύνη μας...
   
10. Όταν σπούδαζα νομική έβλεπα μόνιμα εφιάλτες – ότι με δαγκώνουν λυκόσκυλα συγκεκριμένα. Φέτος, ξυπνούσα χορεύοντας χασάπικο, με το χαμόγελο στα χείλη. Όταν σπούδαζα νομική έριξα και 2-3 δάκρια από την πίεση. Φέτος, μόνο δάκρια ευτυχίας.
    
11. Το 85% των φοιτητών νομικής επέλεξαν την συγκεκριμένη σπουδή για να σταθούν αντάξιοι στο όνομα του μπαμπά. Το 85% των φοιτητών δημοσιογραφίας επέλεξαν τη συγκεκριμένη σπουδή επειδή πάντα το ονειρεύονταν.

Ευχή και κατάρα το ότι ανήκω κάπου στη μέση. Πραγματικά, δεν έχω ιδέα για το πού θα γύρει η ζυγαριά στο τέλος...(Φτου! Ακόμη και εδώ, η ζυγαριά μες τα πόδια μου!)

Σχέδιο Αυνάν

Αποστολή εξετελέσθη ερήμην μου. Με πλήρη επιτυχία!

Ήμουν δεν ήμουν δεκατριών, όταν συνειδητοποίησα πως το πουλί μου διαμαρτύρεται έντονα κάποιες φορές. Έβλεπα διαφημίσεις σαπουνιού στην τηλεόραση και εκεί που πάντα περνούσαν αδιάφορες, ξαφνικά η γκόμενα που έτριβε τις μασχάλες της και αποκάλυπτε φυσιολογικά την ρογούλα της, αποκτούσε σημασία. Κάτι γίνεται, κάτι παίζει...

Το κακό δεν άργησε να συμβεί. Η πράξη του σατανά έλαβε χώρα ένα θλιμμένο βράδι όταν στο κρεββάτι, πριν με πάρει ο ύπνος, σκεφτόμουν τη Βάνα Μπάρμπα να φιλιέται μέσα σε ένα σκάφος με τον Βόγλη (το είχα δει στην ‘Δίψα’ από το ΡΙΚ1). Κάγκελο το πουλί μου και δεν ήξερα και τι να το κάνω. Τέντα το πάπλωμα. «Κάτσε κάτω ρε!» Τίποτα αυτός...Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Γλυκειά η ενόχληση παρόλα αυτά.

Ξάφνου, οι εικόνες άρχισαν να εναλλάσσονται με μανία. Κουνιέται το σκάφος -φιλιέται η Μπάρμπα. Πέρα-δώθε το σκάφος, πέρα-δώθε η Μπάρμπα, πέρα-δώθε το πουλί μου! «Κάτσε κάτω, πέσε κοιμήσου γαμώ το, έχεις αρχαιογνωσία αύριο... πρώτη-πρώτη περίοδο!» Μη σας τα πολυλογώ, εκεί που τον μάλωνα και ελαφρώς τον πίεζα να μπει στη ‘φωλιά’ του, έγινε μια έκρηξη. Το Big Bang!

Δεν τολμούσα να σηκώσω την κουβέρτα να δω το μέγεθος της καταστροφής. Κι’ αν αυτό που ένιωσα να εκτοξεύεται ήταν αίμα; Κατάλαβα...θα με βρουν το πρωϊ νεκρό από αιμορραγία, και μετά θα μάθουν και τα αίτια, με λερωμένο το κούτελο θα με υποδεχτεί ο Άδης!» σκέφτηκα. Ναι, δεν τόλμησα να κοιτάξω. Κοιμήθηκα έτσι, ακίνητος, ούτως ώστε, αν όντως ήταν αίματα να έπηζαν μέχρι το πρωϊ. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά.

Την επόμενη μέρα σκέφτηκα να το μοιραστώ με τον πατέρα μου, που όσο να’ναι κάτι θα ήξερε για το θέμα. Πήγα και τον βρήκα την ώρα που έβλεπε μόνος του ποδόσφαιρο. Ήταν σωριασμένος στον καναπέ, επικοινωνούσε, δεν επικοινωνούσε, αλλά ήταν επείγον. Με πλάγιο τρόπο του εξήγησα πως το προηγούμενο βράδι, υπό συνθήκες που διερευνώνται, το πέος μου... «φούσκωσε και έσκασε». Είναι σοβαρό; Αυτός μηδείασε περήφανα, έβγαλε ένα σκατό απ’ τη μύτη του, και ξεφώνισε λεβέντικα: «Έννεν τίποτε!»

Ωραία λέω, πήραμε και έγκριση από το υπουργείο πολιτισμού, προχωράμε ακάθεκτοι. Σε επόμενα επεισόδια, φιλοξενήσαμε κοριτσάκια από το 3,2,1 ΑΝΤ1 που τότε ήταν in fashion, τα όποια πρόθυμα όπως πάντα υποτάσσονταν στα θέλω μου. «Βάρα δυνατά Άννα-Μαρία! Θέλω να κερδίσω τον αποχυμωτή μου και σήμερα!»

Υστερα από 2-3 χρόνια, συνειδητοποίησα πως ναι, μαλακίστηκα. Και μου βγήκε τόσο φυσικά και αβίαστα που ουδέποτε μου δημιούργησε οποιαδήποτε ενοχή. Μα τι ωραία!

Κυκλοφορεί Ελεύθερη

Πρόκειται για την ταϊβανέζα Γι-Τινκ, κατά κόσμον ‘Ελαίν,’ που ξαμολήθηκε στην Ελλάδα για τις διακοπές του Πάσχα. “Oh, I love Greek, very beautiful country.” Αγόρασε και το CD του Χατζηγιάννη και ακούει συνέχεια το «Χέρια ψηλά». Την πρήζω να το γυρίσουμε βίντεο-κλιπ, ελπίζω να το έχετε σύντομα στις οθόνες σας.

Πήγε στην Μύκονο και στη Σαντορίνη. “I did not like Athens. Poor buildings like China!” (Το άκουσα κι’ αυτό!) Δεν ξέρω αν επέβαινε του πλοίου που βυθίστηκε στα παράλια της Σαντορίνης, αν και μάλλον στο σενάριο αυτό, αυτή θα ήταν ο ύφαλος. "Στη Μύκονο είδαμε γυμνούς!" μου ανακοινώνει ενθουσιασμένη αλλά ταυτόχρονα κοκκινίζει! "Έλεγα στη φίλη μου: Βγάλε φωτογραφία να τους έχουμε, αλλά ντρεπόμασταν. Ύστερα κάποιοι άντρες μας πήρανε χαμπάρι και μας είπανε ότι δεν έχουν πρόβλημα να βγάλουν φωτογραφιές μαζί μας! Μας πείραζαν για ώρα, πρέπει να τους αρέσαμε!" δηλώνει πονηρά. Καημενούλα μου...

Αχου την! Είναι cartoon figure, απολαυστικότατη. Όλες τις οι αντιδράσεις θεαματικές και υπερβολικές. Λατρεύω να την παρατηρώ και να την πειράζω λέγοντας της πόσο ερωτευμένος είμαι μαζί της.

Με το που ακούει κάτι τέτοιο, στρίβει τα γόνατα (όσο μπορεί), προς τα μέσα, σκάει σε γέλια, κρύβει το στόμα της με το ένα χέρι και σηκώνει το πόδι της προς τα πίσω, τσαχπίνικα, α’λα Καλομοίρα made in Taiwan.

“I love greece men. I will gaze at them, they are very romantic” δηλώνει ενθουσιασμένη! Bless her! (Στην πατρίδα της είναι καθηγήτρια αγγλικών. Τα quotes της δεν έτυχαν επεξεργασίας, για να μην παρεξηγούμαι).

Μαϊμουδιές

Όταν ήμουν μικρός (δεν προσδιορίζω ηλικία, ό,τι θέλετε καταλάβετε), έφερνα τα μωρά της γειτονιάς στο σπίτι. Τους έλεγα ότι είμαι μεγάλος μάγος και αυτά πιστεύανε. Τους έδειχνα ένα πίνακα με διάφορα ζώα αναρτημένο στον τοίχο του δωματίου μου και τους ζητούσα να επιλέξουν σε τι θέλουν να τους μεταμορφώσω. Οι περισσότεροι ήθελαν να γίνουν πουλιά για να μπορούν να πετάξουν. Τους έβαζα να κρυφτούν πίσω από την κουρτίνα. Έλεγα εκεί κάτι μαλακίες-ξόρκια και μετά κρυβόμουν κάτω από το κρεββάτι. Εκείνοι περίμεναν λίγο και έπειτα ξεπρόβαλλαν απ’ την κουρτίνα απορημένοι. Δεν με έβρισκαν και έφευγαν...Μα τι παλαβοί!

Όταν ήμουν μικρός, (δεν προσδιορίζω ηλικία, ό,τι θέλετε καταλάβετε), μοιραζόμουν το ίδιο δωμάτιο με την αδελφή μου. Μια μέρα πηδούσα πάνω στο κρεββάτι γυμνός και της φώναζα: «Κοίτα την πουλλού μου! Κοίτα την πουλλού μου!» Οι γονείς μου θύμωσαν και μέσα στον ίδιο χρόνο μας χώρισαν σε ξεχωριστά υπνοδωμάτια....Μα τι παλαβοί!

Όταν ήμουν μικρός (δεν προσδιορίζω ηλικία, ό,τι θέλετε καταλάβετε), έπαιζα στο σπίτι ενός κοριτσιού «μαμμά και μπαμπάς». Εγώ ήμουν ο μπαμπάς που δούλευε όλη μέρα και γυρνώντας από την εργασία του έτρωγε το φαγητό της συζύγου του και διάβαζε στα παιδιά του. Και φυσικά κοιμόμαστε μαζί και έπρεπε να κάνουμε σεξ. Αρχίσαμε να φιλιόμαστε και ένιωσα περίεργα. Ένιωθα πολύ ωραία, αλλά για κάποιο λόγο, ένιωθα ένοχα. Της είπα ότι πρέπει να σταματήσουμε διότι «αν μας βρουν οι μεγάλοι θα θυμώσουν»... Μα τι παλαβός!

Όταν ήμουν μικρός (δεν προσδιορίζω ηλικία, ό,τι θέλετε καταλάβετε) παίζαμε σε φιλικό σπίτι που είχε οικιακή βοηθό. Έμενε μόνιμα μαζί τους. Τα παιδιά αυτής της οικογένειας ήταν ελαφρώς μεγαλύτερα από μένα. Επειδή εμένα δεν με ένοιαζε, με δασκάλευαν να πάω να της πω, την ώρα που σιδέρωνε, πως βρωμούν τα πόδια της. Και το έκανα. Και το καταχάρηκα. Επίσης, μια άλλη φορά που η γιαγιά μου είχε καλεσμένες για χαρτί, με ρώτησε μια κυρία πως με λένε και εγώ της απάντησα: «Φάε σκατά!» Και η γιαγιά μου έσκασε στα γέλια, οπότε εγώ χάρηκα πως έκανα κάτι σπουδαίο, ενώ η κυρία έμεινε άφωνη, ξύνισε και μου απήντησε: «...Είσαι και γιος γιατρού!»...Μα τι παλαβή!

Βιβή

Της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος και η Βιβή είναι εδώ για να μας το αποδείξει. Κατόπιν συνεχούς και πιεστικού ψησίματος, πείστηκε να δωθεί εκεί που πραγματικά ανήκει. Στο αντρικό κοινό αυτού του μπλογκ!

Βιβή μου! Γιατί νομίζεις πως σε επέλεξα να μου δώσεις συνέντευξη;
- Έλα ρε! Πού να ξέρω;! Μου’ πες πως με βρίσκεις...ενδιαφέρουσα! Να το πιστέψω;

Ωραία! Πές μας τρία ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά σου.
- Το χιούμορ μου, το βλέμμα μου και ότι διαρκώς δοκιμάζω τα όρια μου.

Και ποιό από αυτά τα τρία πιστεύεις πως κίνησε το ενδιαφέρον ενός πρόστυχου 26άρη σαν και του υποφαινόμενου, για να σε γνωρίσει;
- (Γελάει) Το βλέμμα (Κλείνει το μάτι).

Εγώ θα επικεντρωνόμουν στα θεϊκά σου στήθη, αλλά τέλος πάντων. Ποιά ήταν η τελευταία φορά που δοκίμασες τα όρια σου;
- Πριν λίγο, απόρρητο όμως το τι έκανα.

Πες μου τι πρέπει να κάνω για να σε βγάλω από τα όρια σου και ίσως τα ρούχα σου...
- (Γελάει) Ρε Χρίστο! Αν συνεχίσεις αυτή την ανούσια πολιορκεία! Αν!

Γενικά ένας άντρας τι πρέπει να έχει για να σε γοητεύσει;
- Να είναι ήρεμος, πνευματικά γενναιόδωρος, καλοπροαίρετος και με αυτοπεποίθηση...

Και για να σε ξενερώσει;
- Υποκριτής και υπερφύαλος.

Το υπερφύαλος με τσάκισε! Πόσοι τέτοιοι να στην έχουν πέσει μέχρι σήμερα;
- Ουυυυυυ!

Με τις φίλες σου συζητάς για τις επιδόσεις των αγοριών σας;
- Φυσικά!

Και ποιά κερδίζει;
- Συνήθως...Εγώ!

Συζητάτε για πόντους, τεχνικές, πάχος;
- Φυσικά!

Τελικά τι έχει σημμασία; Το μέγεθος του πλοίου ή το πώς κολυμπάει;
- Αν θέλουμε να μιλήσουμε για τελειότητα... Είναι συνδυασμός των παραπάνω, συν την υπάρχουσα χημεία.

Το δικό μου πλοίο, γιατί μοιάζει με τον Τιτανικό;
- (Γέλια) Με κάνεις και γελάω ρε συ! Ίσως έχεις χαλασμένη πυξίδα Χρίστο μου!

Κι’εγώ που νόμιζα πως εσύ είσαι απλώς παγόβουνο... Αν ήσουν η πλοίαρχος, προς τα πού θα κατεύθυνες το πλοίο μου;
- Πουθενά ! Σκαραμαγκάς! Εννοώ τα ναυπηγεία. Μέρος για απόσυρση, μάλλον δεν θα σε πήγαινα πουθενά.

Θεωρείς ότι σαν μεγαλύτερη και σαν ‘καθηγήτρια’ κάνεις σωστά το καθήκον σου απέναντι μου;
- Ναι.

Μην απαντάς μονολεκτικά, παιδί μου!
- Τι να πω! Δεν εκμεταλλεύομαι καταστάσεις...Έχω μάθει να τα αντιμετωπίζω όλα με αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό δίνω πάντα χρόνο στον εαυτό μου και στους άλλους...Πολλά ξεδιαλύνονται εν καιρώ. Το καθήκον μου απέναντι σου είναι να σε κρατήσω σε απόσταση, μέχρι να βρεις αυτό που πραγματικά θες.

Ελπίζω οι αναγνώστες μας να μην βαρέθηκαν με αυτά που απαντάς. Ως τι θες να σε θυμάμαι μετά από χρόνια;
- Ως την Βιβή με το υπέροχο χαμόγελο και τα απίστευτα προσόντα.

Εσύ ως τι θα με θυμάσαι;
- Ως τον πιο τρελό, πεισματάρη (και μικρότερο) Κύπριο. Σοβαρομιλώ!

Μικρότερος φυσικά, μόνο σε ηλικία. Στείλε ένα μήνυμα στο αναγνωστικό κοινό μας πριν κλείσουμε.
- Τι μήνυμα;

Ένα πανανθρώπινο μήνυμα στους απανταχού φανς σου!
- Life’s too short! Μην συμβιβάζεστε με μέτριο σεξ. Απαιτήστε more and better!

Βιβή! Θα νομίζουν πως ψάχνεσαι!
- Σιγά! Τέτοιοι δεν είναι οι αναγνώστες σου;

Το μπλογκ αυτό έχει και κάποιο επίπεδο!
- (Γελάει) Τώρα σοβαρά! Τι θα γράψεις;

Όλο αυτό που συζητήσαμε, αυτούσιο...
- Μα ούτε για τα χόμπυ μου με ρώτησες, ούτε τίποτα!
-
Χαχαχαχαχαχα! Άντε, πες μας και για τα χόμπυ σου!

Cybersex

Το νταραβέρι μέσω ίντερνετ είναι πλέον τρόπος ζωής! Σήμερα έπαθα ένα μικρό σοκ όταν σε βιτρίνα φωτογραφείου διαφήμιζαν «φωτογραφίες για το προφίλ σας, καλύτερες πόζες, περισσότερες ευκαιρίες για γνωριμίες!»

Δηλαδή, εκεί που πλέον η επίσκεψη στον φωτογράφο εξυπηρετούσε γραφειοκρατικές ανάγκες και καμιά φώτο για τον γάμο σου, τώρα προστέθηκε και αυτός ο βραχνάς! Να βάλεις ωραία φώτο στο προφίλ σου, να δείχνεις ωραίος! Ίντα τζιαιρούς εφτάσαμεν!

Έτσι έχουν τα πράματα, έτσι θα ζήσουμε, ας το χωνέψω. Πλέον αγαπάμε με megabytes. Με emoticons χαιρόμαστε, με emoticons λυπόμαστε, με ηλεκτρονικές κάρτες εκφράζουμε τις ευχές μας, με κάμερες πηδάμε (Ε, ας είναι...!).

Μια ολόκληρη ζωή – το MSN!

- «Όποτε της μιλήσω, μπαίνει ρολόι...και καλά είναι away! Η πουτάνα!»
- «Με μπλόκαρε παιδί μου, φώς φανάρι! Δεν είναι δυνατόν να μην είναι online δυο χρόνια τώρα! Την έκανα και εγώ delete και blocked, να πάει από εκεί που ήρθε!»
- «Ενώ έδειχνε offline, με το που συνδέθηκα μου μίλησε! Με θέλει! Σε αναμμένα κάρβουνα καθόταν το πουλάκι μου!»

Τα ίδια και χειρότερα στο Hi5!

- «Μάνα μου, είδες τις φωτογραφίες της στο Hi5; Είναι πασιφανές πως ψάχνεται και ας είναι το status της στο “in a relationship.” Ναι, ωραία relationship! Που μου έκανε upload φωτογραφία με μίνι-κοντό μέχρι το λαιμό! Χώρισ’την!»
- «Ρε, αυτή έκανε add το μισό Hi5! Ποιά νομίζει ότι είναι;»
- «Μου έστειλε ένα five τις προάλλες! Και επισκέπτεται το προφίλ μου καθημερινά...Κάτι θέλει αυτή, δεν μου το βγάζει από το μυαλό! Μου άφησε και ένα μήνυμα στο προφίλ με ευχές για καλό Πάσχα! Ε, όλα συνηγορούν πως την ενδιαφέρω!»

Τι συγκίνηση... ! Τι εποχές! Η γιαγιά μου, πάντα μου λέει ιστορίες όποτε πάω σπίτι της! Πολλές φορές τις επαναλαμβάνει καθότι ξεχνάει εύκολα. Η αγαπημένη της: «Εγώ Χρίστο μου, νομίζεις ήξερα ποιόν θα παντρευτώ τότε; Όϊ μάνα μου, εγώ πήγαινα την βόλτα μου με τις φίλες μου, και περνούσε ο παππούς σου με το ποδήλατο, έκανε σβούρες τριγύρω μας και μου βάραγε το κουδούνι! Ντριν-ντριν κάθε φορά! Ε, σκέφτηκα και εγώ: Αυτός με θέλει! Και τον πήρα!»

Σε 40 χρόνια θα λέω κι’εγώ στο εγγόνι μου: « Νομίζεις ήξερα εγώ Χρίστο μου την γιαγιά σου; Ερχόταν κάθε μέρα στο προφίλ μου και χάζευε. Μου έστελνε και κάτι fives, άστα. Την εντόπισε ο counter μια φορά, δυο φορές, τρεις! Ε, και την πήρα!»

Από το κουδούνι του ποδηλάτου μέχρι το wink στο MSN, και το five στο Hi5 πέρασαν-δεν πέρασαν 50 χρόνια... Τι έχουν να δουν τα μάτια μας! Ίσως τα παιδιά μας, να στέλνουν ραδιοκύματα με Bluetooth εγκατεστειμένο στο hard disc του εγκε...φαλλού τους!

Women We Love - το ρεπορτάζ

στο Star Channel θα καταλήξω, θωρώ το μπροστά μου!

Women We Love

Με 40,4% η Έλενα Παπαρίζου στέφθηκε νικήτρια της σφυγμομέτρησης αυτού του ρημαδό-μπλόγκ! Ψήφισαν 57 άτομα. Στη δεύτερη θέση η Τζούλια Αλεξανδράτου που έλαβον 22.8%. Η Καλομοίρα στην Τρίτη θέση με διαφορά στήθους – και τι στήθους- συγκέντρωσε 21.1% στην περιφέρεια των νηπειαγωγείων. Τέλος, μεγάλη η απογοήτευση όσο αφορά την Ελένη Μενεγάκη που περιορίστηκε στην 4ή θέση με το πάμφτωχο 15.8%. Ήταν όντως μια τιτανομαχία. Οι αναλυτές επεξηγούν:

Με ποιό δικαίωμα η Παπαρίζου πρώτη; Μα είναι πανθολογουμένως αποδεκτό πως η Παπαρίζου τις σήμερον συγκεντρώνει την αποδοχή και των δυο φύλων εξίσου. Οι άντρες την γουστάρουν για τα ωραία της πόδια και τα σαρκώδη της χείλη που υπόσχονται πολλά.

Οι γυναίκες δεν την εχθρεύονται, αντιθέτως την βλέπουν ως μια προέκταση του εαυτού τους, εφόσον:

Μπορεί να είναι σταρ, αλλά δηλώνει ευθέως πως θέλει να παντρευτεί και να γίνει μητέρα. Ο Τόνυ είναι κορώνα στο κεφάλι της και τον έχει πάντα δίπλα της, για να αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις. Επομένως, θα μπορούσε να είναι το κορίτσι της γειτονιάς που όλοι γουστάρουν, όπως επίσης η τέλεια φίλη, η τέλεια νύφη.

Μπορεί να είναι σταρ, αλλά δηλώνει περήφανα πως δεν θα υποκύψει στη δικτατορία της δίαιτας, και θα ανεχτεί 2-3 κιλάκια παραπάνω. Απενοχοποιεί αμέσως τις χοντρές που στην Ελλάδα, να’ταν κι’ άλλες!

Τέλος, λέει συμπαθητικά τραγουδάκια είτε αυτά προορίζονται για τα κοριτσάκια που θα δουν την νέα ταινία της Barbie, είτε για τους Ευρωπαίους που θα λικνιστούν στους ήχους του ‘Μάμπο’, είτε για τα Μπουζούκια του Έλληνάρα.’ Για όλους είναι η Παπαρίζου, no wonder το 40%.

Αυτά να τα βλέπει η κ. Αλεξανδράτου! Δεύτερη θέση, γι’ αυτό το θεϊκό πλάσμα; Ιεροσυλία! Όσο την κοιτάζω, ανατριχιάζω! Το πρόβλημα αυτής της κοπέλας είναι ότι είναι η καλύτερη. Και ως γνωστόν, ο καλύτερος αναγνωρίζεται πάντα μετά θάνατον. Όσο ζει, πέφτουν να τον φάνε. Ανατομικά και αντικειμενικά είναι η καλύτερη από τις 4 υποψήφιες, αλλά:

Οι άντρες την σνομπάρουν διότι δεν μπορούν να την έχουν. Θέλει μεγάλα κότσια για να ρίξεις τέτοια γυναίκα. Chapeau, σ’ όποιον το καταφέρει. Δεύτερον, οι γυναίκες την εχθρεύονται διότι απλά δεν μπορούν να συγκριθούν μαζί της, ενώ το υφάκι της, τούς σπάει τα νεύρα. Πάντα μας ενοχλεί όταν η ομορφότερη έχει επίγνωση της ομορφιάς της. Από τον καιρό του σχολείου τα μάθαμε αυτά. Η Αλεξανδράτου θεωρώ πως είναι must φαντασίωση για κάθε άντρα που σέβεται τον εαυτό του και είμαι περήφανος που έζησα να την δω στην τηλεόραση και στα περιοδικά. Όσο για την δίδυμη αδελφή της...Τι να κάνουμε μάνα μου... Έλα μια λίρα ν’ αγοράσεις ό,τι θέλεις, μπας και παρηγορηθείς!

Καλομοίρα στην 3η θέση, ντροπή! Ντροπή και αίσχος ρε! Δεν ελυπηθήκατε το μωρό; Καλομοίρα μου, μην τους ακούς, μάτια μου. Εσύ κέρδισες! Και θα σου αγοράσω ένα ιπτάμενο μπαλόνι, να το κοιτάς να ξεχαστείς! Σε αγαπώ Καλομοίρα μου και το ξέρεις πως εσένα ψήφισα! Δεν θα ξεχάσω, όταν ήρθα στο καμαρίνι σου πέρσι, πουρέκκα μου! Αυτές ήταν εποχές! Χαραμίζεσαι με εκείνον τον αντιπαθέστατο-φλώρο-σωτήρα-των-φτωχών-και-των-κατατρεγμένων Αρναούτογλου! Να πας να βρεις τον Θεοφάνους να σου γράψει ποπ τραγούδια Καλομοίρα μου και να αφήσεις τις Κυριακές σου ελεύθερες, να ξεκουράζεσαι. Τώρα έμαθα πως έχεις και αγόρι. Δεν φαντάζομαι να είναι κάποιο σοβαρό φλερτ. Έτσι; Και να φοράς μπουφάν όταν βγαίνεις έξω. Κάνει κρύο ακόμη. Μωρό μου! Το βίντεο της εβδομάδος αφιερωμένο σε σένα, έτσι για να μάθουν οι καριόληδες να μην σε ψηφίζουν. Σμουτς!

Την Καλομοίρα πάλι δεν την ψηφίσατε διότι θεωρείτε πως λανσάροντας την εικόνα της άπειρης και τσαχπίνας δεν ξέρει πως να χειριστεί το γατί της. Ναι, καλά! Ρε, εδώ ακόμη και η Britney το είπε ευθαρσώς: “I am not that innocent!” Και το απέδειξε εμπράκτως λίγα χρόνια μετά. Πέσατε όλοι θύματα του μάρκετινγκ. Αλλά ΟΚ, άμα ξενερώνετε τόσο πολύ με τις αγνές και αθώες γατούλες, πάω πάσο.

Ελένη Μενεγάκη στην τελευταία θέση. Αναγνωρίζω πως η Μενεγάκη μεγάλωσε και αδίκως συμπεριλήφθηκε σ’ αυτή την ψηφοφορία, αλλά την θεωρώ κλασσική αξία και τιμής ένεκεν εντάσσεται ακόμη στην Α’ κατηγορία. Χώρια που θεωρώ πως τώρα που έγινε και μητέρα, ελκύει κόσμο με διάφορα βίτσια. Θέλω να με έχεις και γκόμενο και γιο...Σύμπλεγμα Οιδιπόδειοοοο....

Την Μενεγάκη την πάω διότι ξέρει την δουλειά της. Ξέρει ότι πρέπει να παίζει τον ρόλο της στο επ’ άκρον και τον διεκπεραιώνει άριστα. Δεν την θεωρώ χαζή, αντιθέτως, πιστεύω πως μας κοροΐδεύει όλους ψιλό γαζί. Την γνώρισα το '98 στο αεροδρόμιο Αθηνών και της ζήτησα να την τραβήξω λίγο με την κάμερα. Δέχτηκε αμέσως...Πρέπει να ψάξω να βρω εκείνο το βίντεο, να το ανεβάσω κάποια στιγμή. Απλή, ξανθιά, κουκλάρα! Φορούσε μια γκρι βιζόν. Αχ, Ελένη! Και τι δεν θα έδινα να μπω μέσα σ’ εκείνο το γουνάκι σου!

Πάντως, εγώ δεν έχω πρόβλημα, ούτε πρόκειται να κάνω ιδιοτροπίες. Μ’ αρέσουν και οι τέσσερις πολύ, όποια με θέλει, εγώ εδώ είμαι! Περνάμε τώρα σε 2ο γκάλλοπ με την Β’ Εθνική και τα αποτελέσματα σε λίγο καιρό!

Του Γαμού

Ο κόσμος τριγύρω μου παντρεύεται, ή τουλάχιστον ετοιμάζεται να παντρευτεί. Πήξαμε στις νύφες! Ή καλύτερα… στις νυφίτσες! Σήμερα, καθώς έτρωγα ένα υπέροχο κρουασάν σε ένα παγκάκι και αγνάντευα το ατελείωτο βρεττανικό πράσινο, σκεφτόμουν ότι κατά καιρούς, και κυρίως σε μικρότερη ηλικία (μη μας παρεξηγήσετε δηλαδή), σκηνοθετούσα συχνά πυκνά τον γάμο μου. Είχα πολλές εναλλακτικές, αναλόγως του στυλ της γκόμενας και του τρεντ της εποχής!

Γάμος Ντίσνευλαντ: Δεδομένου πως παντρεύομαι Κυπριοπούλα, επομένως ‘πριγκίπισσα’ του 'Δουκάτου της Λευκωσίας', ο γάμος επιβάλλεται να είναι… μυθικός! Εγώ και η εκάστοτε τζάσμιν, Άριελ, Μπελ, ή τέλος πάντων, Κλάρα Μπελ, δενόμαστε με τα δεσμά του γάμου μπροστά στο μεγαλοπρεπές κάστρο του Ντίσνευ! Βεγγαλικά, σπασμένο φως μες στο σκοτάδι, χαρακτήρες του Ντίσνευ από κοντά, όλα να δίνουν το ανάλογο fairy tale touch στην τελετή. Στο τέλος, μας πετάνε ρύζι, κλαίμε σε αργή κίνηση, μπαίνουμε μέσα σε άμαξα-κολοκύθα και χανόμαστε στην neverland. Η μικρή Τίνκερμπελ χάνεται στον ορίζοντα ρίχνοντας χρυσόσκονη.

Πώς θα μου προκύψει: Νοικιάζουμε καρναβαλίστικες στολές από το κατάστημα της ‘Αμαλίας’ στον Αγ. Δομέτιο. Ντύνουμε τους καλεσμένους σαν ήρωες του Ντίσνευ. Φωτογραφιζόμαστε μπροστά από το κάστρο στο Κολόσσι και η μόνη κολοκύθα της υπόθεσης, είναι η νύφη. Οι καλεσμένοι όντως πετάνε ρύζι, ενώ η μόνη παρουσία που παραπέμπει στην Τίνκερμπελ, είναι οι αλογόμυγες της περιοχής. Μας φωτογραφίζουν για το TV Mania και αμέσως μεταναστεύουμε προκειμένου να ξεχάσουμε όλοι αυτό που ζήσαμε.

Γάμος σε νησί των Κυκλάδων: Η αγαπημένη μου, που μοιάζει με ‘ανεράδα,’ είναι τυλιγμένη με ένα απλό άσπρο σεντόνι και ένα άσπρο πέπλο. Μυρίζει σαν αμυγδαλιά. Στα λυτά της μαλλιά μπλέκονται άνθη. Εγώ, φοράω επίσης άσπρα, σαν άγγελος, ένας νέος Θεός του Ολύμπου. Παντρεύομαστε στα κρυφά, σε ένα ξωκκλήσι, εγώ, εκείνη, ο παπάς και ο Θεός. Κοιτάζω αριστερά, ξεδιπλώνεται το απέραντο γαλάζιο. Κοιτάζω δεξιά, ξεφυτρώνουν τα ασπρισμένα γραφικά σπιτάκια της Σαντορίνης. Το μόνο ενεργές ηφαίστειο είναι η καρδιά μου. Με το πέρας της τελετής, οι ντόπιοι φέρνουν ενα γαϊδουράκι, κάθεται η νύφη πάνω και τραγουδά σαν την Βουγιουκλάκη «στο ναυτικό». Οι ντόπιοι μας συνοδεύουν τραγουδώντας με τα μαντολίνα τους, πετώντας χαρταετούς και κονφεττί.

Πώς θα μου προκύψει: Παντρεύομαστε πάνω στο βράχο του Αγίου Ηλία στον Πρωταρά, ως η πιο οικονομική λύση. Η νύφη όντως φορεί ένα άσπρο πέπλο, διότι φύρνεται της πυράς και παραπονιέται ότι στάζουν οι μασχάλες της. Εγώ ντυμένος στα άσπρα, μοιάζω με σπερματοζωάριο. Κοιτάζω αριστερά, ξεδιπλώνεται ο Πρωταράς, πολύχρωμος και πρόστυχος. Κοιτάζω δεξιά, μυρίζει σούβλα από το κοντινό περίπτερο. Με το πέρας της τελετής το μόνο γαϊδούρι που φορτώνεται τη νύφη είμαι εγώ, για να την κατεβάσω από τον βράχο και τα 200something σκαλιά του. Μπαίνουμε μες το γκάμπριο, κορνάρουμε ρυθμικά, μας ακούει όλο το Παραλίμνι. Τα χωρκατούθκια βγαίνουν ξυπόλυτα στους δρόμους, πετάνε ‘τσακκίλια’ της νύφης. Τελειώνουμε τα συγχαρήκια στο Grecian Park και με βραδινό πάρτυ στο -2.

Γάμος ‘Τόλμη και Γοητεία’: Προκύπτω –φυσικά- μέγας γκόμενος. Η αγαπημένη μου, μοιραία γυναίκα ούσα, απολαμβάνει τη σάουνα του εξοχικού μας στο Μπελ Έαρ. Σαν Αφροδίτη αναδύεται της σάουνας. Της δίνω να φορέσει ένα λευκό μπουρνούζι με κεντημένα πάνω τα αρχικά μου. Φιλιόμαστε παθιασμένα, παίζει σαξόφωνο στο background. Την ξαπλώνω στην φλοκκάτη-αρκούδα, κάνουμε έρωτα μπροστά στο αναμένο τζάκι που τσακίζει τα καυσόξυλα. Οι μύες μου συσπόνται και οι κοιλιακοί μου τεντώνονται. Μετά το διαφημιστικό διάλειμμα, της δίνω να πιει σαμπάνια. Μέσα στο ποτήρι, κρύβεται το δαχτυλίδι των αρραβώνων. Η ρίζα απ’ τα μαλλιά της Στέφανι γίνεται κάτασπρη από το κακό της!

Πώς θα μου προκύψει: Παίρνω την γκόμενα στο εξοχικό του Πεδουλά. Από το μπαλκόνι μας φαίνεται ο Καλοπαναγιώτης ολόφωτος. Ακούγονται και οι καμπάνες του Κύκκου. Κρυώννει, δεν θέλει να λουθεί, ο θερμολουτήρας άλλωστε δεν δουλεύει. Πίνει ζιβανία για να βράσει. Ακούμε τις νυφίτσες να περπατούν πάνω στα κεραμύδια της στέγης, φοβάται! Την παίρνω αγκαλιά, κάνουμε σεξ μπροστά από την σόμπα γκαζιού, πάνω σε πατανίες της γιαγιάς. Ρουφώ την σκεμπέ μου να μην φαίνεται, πονώ τα κόκκαλα μου από το κουγκρί. Στο background ακούγονται αντίλαλοι από την ντισκοτέκ του χωριού που παίζει Θάνο Καλλίρη. Μετά τις ‘ρεκλάμες’, της δίνω να πιει κουμανταρία. Καταπίνει και το μονόπετρο κατά λάθος! Πνίγεται, χτυπώ στην πλάτη της με δύναμη, τόσα δώσαμε για το μονόπετρο! Τίποτε... Περιμένουμε να το χέσει...

Γάμος Mad Music Awards: Το πιο πιθανό σενάριο! Παντρεύομαι παρουσία του φαν κλαμπ. Στην εκδήλωση παρευρίσκονται όλοι οι celebrities της εγχώριας σόου μπιζ. Γιγαντο-οθόνες, led screens παρουσιάζουν τα best-of της ζωής μου. Το ζεύγος αναδύεται μέσα από μια ψεύτικη τούρτα. Η Άννα Βίσση θα είναι κουμπάρα, αλλά λόγω ηλικίας δεν ερμηνεύει τίποτε. Το καλλιτεχνικό μέρος θα το αναλάβει η Παπαρίζου σε μπαλέτα Ευαγγελινού. Η Britney στέλνει τις ευχές της μέσω τηλεμηνύματος. Κάνει μια μικρή εμφάνιση ντυμένη νυφούλα τραγουδώντας το ρεφραίν του ‘Like a Virgin’ όπως έπραξε και στα MTV awards. Για χάριν χαβαλέ απονέμουμε βραβεία σε φίλους και γνωστούς. Τα παραδίδουν πολιτικοί της χώρας. Τα αγαλματίδια αναπαραστούν τον γαμπρό και τη νύφη. Οι καλεσμένοι είναι κάπως αναμειγμένοι στο καλλιτεχνικό μέρος, αναπαραστώντας το alter ego τους. Η εκδήλωση κλείνει με τον Θέμη Γεωργαντά ντυμένο με πυτζάμες να δίνει ραντεβού για του χρόνου! (Μπα που να φας τη γλώσσα σου!)

Πώς θα μου προκύψει: Παντρεύομαι παρουσία των 5 φίλων μου. Τα led screens είναι απλώς τα παλιά μου laptops που παίζουν DVD’s από home videos. Το νιόπαντρο ζευγάρι αναδύεται μέσα από μια ψεύτικη τούρτα. Αυτό και να θέλετε δεν αλλάζει, πάντα ήθελα να το κάνω! Εκλιπαρώ τον Ανδρέα να μου παίξει στο πιάνο Βίσση και αυτός κουτσά-στραβά παίζει το ‘Δώδεκα.’ Ο Μάριος θα είναι ο μοναδικός celebrity που θα παραστεί, και με το ζόρι θα μας τραγουδήσει το ‘ψυχεδέλεια’ στην κιθάρα. Για χάριν χαβαλέ απονέμουμε πάλι βραβεία μεταξύ μας, πόσες φορές να το κάνουμε όμως. Γίναμε γραφικοί. Τα βραβεία απονέμουν οι γονείς μας. Οι καλεσμένοι θέλουν-δεν θέλουν γυρίζουν βίντεο-κλιπ. Η εκδήλωση κλείνει με τον παρουσιαστή Κασκαούνια να τρώει παστίτσιην και να χρίζεται με την ζάχαρη άχνη.

Γάμος ‘Πάρτη νύφη και τρέχα!’ Είμαι ο πράκτορας 007 και εν μέσω μιας μυστικής αποστολής καταφέρνω να καταποντίζω παγκοσμίου φήμης κακοποιούς, να επιβάλλω το νόμο και να πηδάω γκόμενες Χολλυγουντιανών προδιαγραφών. Τους χαρίζω το σεξ της ζωής τους και μετά, ‘συγγνώμη, γνωριζόμαστε;’ Φορώ τα πιο χλιδάτα κοστούμια, περπατώ και εκπέμπω σέξι ενέργεια, γίνομαι αφίσα, μπρελόκ, εφηβική φαντασίωση, πλαστικό κουκλάκι σε καταστήματα παιχνιδιών, ο πιο περιζήτητος γαμπρός... Κάβλα!

Πως θα μου προκύψει: Είμαι σε πρακτορείο-προποτζίδικο και συναναστρέφομαι με κακοποιούς της περιοχής, τζογαδόρους και ‘αππαράρηδες’. Είμαι ένας σωστός νονός της νύχτας. Παραβατώ και πηδάω γκόμενες του καμπαρέ. Τους δίνω το σεξ της ζωής τους και μετά πάω και πέφτω με την Κούλα. Φορώ χλιδάτα κοστούμια με χρυσή αλυσίδα και άσπρη φανέλα με τιράντες. Περπατώ και μυρίζω τσιγαρίλα συνδυασμένη με φραππέ, γίνομαι αφίσα με την επιγραφή «καταζητείται». Είμαι ο πιο περιζήτητος γαμπρός, διότι ως γνωστόν, υπάρχουν και γυναίκες που θέλουν τον άντρα «λίο χώρκατον ρε κουμπάρε!».... Κατάντια!

Τα Sega μου, τα Mega μου...

Υπήρχε μια εποχή όπου όλα μου τα προβλήματα είχαν να κάνουν με το Sega Mega Drive. Ούτε το βιοποριστικό με ένοιαζε, ούτε το ερωτικό (καλά...), ούτε τα μαθήματα... Ο κόσμος όλος στριφογυρνούσε γύρω από τον Σόνικ και λοιπούς μέγκα χαρακτήρες!

Αντρέα, αφιερωμένο το βίντεο! Το βρήκα τυχαία στο ίντερνετ και έγινα πάλι δεκατριών χρονών. Απορροφήθηκα τόσο πολύ που ξέχασα που είμαι, τι κάνω εδώ...Άσε, παρακάλα να υπάρχουν κι’ άλλες ζωές! Θέλω encore!

Α! Να διευκρινήσω στους νεότερους, ότι «τον τζιαιρό» μας, τούτα είχαμε! Σήμερα, να με βάλεις να παίξω playstation, ούτε τον μοχλό δεν μπορώ να κρατήσω. Άσε που όλα αυτά τα τρισδιάστατα πλέον με ζαλίζουν. Κάμνω σαν την γεροντοκόρη, ξέρω το...

Κυριακή γιορτή και ψόλη

Εμένα ποιός μου εγγυάται ότι είμαι καλά; Θέλω να πω, πού το ξέρω ότι είμαι ΟΚ, και δικαιούμαι να κυκλοφορώ ελεύθερος; Μου το είπε κανένας; Μου το δήλωσαν εγγράφως; Με πιστοποίησαν; Με εγγυήθηκαν; Πού το ξέρω ότι αύριο δεν θα με συλλάβουν επειδή... επειδή έτσι; Έπρεπε να μας κάνουν τεστ, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, να ξέρουμε κατά πόσο έχουμε ακόμη σώας τας φρένας. Έχω κάτι υποψίες...

Δεν είμαι καλά, και να φανταστείτε ότι τράβηξα και μαλακία. Δεν είμαι καλά, και τα χειρότερα έρχονται. Σε λίγα χρόνια που θα πλακώσουν οι διαβήτες, οι καταρράκτες, οι προστάτες, οι καρκίνοι. Φτουυ! Πλήττω! Πήγα και βόλτα, και καθαρό αέρα ανέπνευσα, τζίφος! Κάπως έτσι πρέπει να αρχίζουν κάποιοι τα ναρκωτικά...

Βαρέθηκα τον πλανήτη Γη! Γνωρίζω κόσμο, μου είναι αδιάφορος. Γνωρίζω κόσμες, μου είναι άοσμες. Μου λείπει ο έρωτας ο παράφορος. Και βέβαια σου λείπει κι' εσένα, αλλά... την τύφλα σου δεν ξέρεις, συμβιβάστηκες!

Κάνω refresh όλες τις αγαπημένες μου ιστοσελίδες. Κάθε λεπτό. Ουδεμία ανανέωση, ούτε αυτές με σκέφτονται. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο, καμία έκρηξη. Ούτε ένας φόνος! Ούτε μια διαμάχη. Μόνο κόσμος που πάει στο laundry και πλένει τα εσώρουχα του. Μάθατε να φοράτε και βρακιά τώρα...

Κυριακή, όλα γκρίζα! Με μισώ...

Ο χωρισμένος, τον χωρισμένο ξεχωρίζει...

Μετροφυλλούσα σήμερα την εφημερίδα και στην ανάγνωση σχετικού ρεπορτάζ, η διάθεση μου έφτιαξε τα μάλα! Ο ‘Σύνδεσμος Χωρισμένων Γυναικών’ ξαναχτύπησε! Ναι, έχουμε και τέτοιον στην Κύπρο. Στο συγκεκριμένο ρεπορτάζ, αναλύεται η ανάγκη κατωχύρωσης της παροχής διατροφής μέσω της εργασίας των συζύγων. Εγώ όμως, θυμήθηκα περασμένα μεγαλεία...

Πέρσι, έτυχε να παραστώ σε μια συνάντηση της Βουλής, όπου και ο εν λόγω Σύνδεσμος διεκδικούσε αλλαγή της νομοθεσίας και περισσότερα δικαιώματα. Το τι είδαν τα μάτια μου δεν περιγράφεται με λέξεις! Αν ήμουν ο Καπουντζίδης τώρα θα είχα άπειρες εμπνεύσεις και ατάκες για τις σειρές μου.

Οι κυρίες πρόσφεραν έκτακτο θέαμα. Ήταν μια αντιπροσωπεία από πέντε χωρισμένες κυρίες, οι οποίες νόμιζαν πως βρίσκονται σε πάνελ μεσημεριανής εκπομπής. Φώναζαν, διέκοπταν τον συνομιλητή, ωρύονταν όπως ξεκατινιάζονταν οι κυράτσες στα σοκάκια της Πλάκας την δεκαετία του ’50. Το ρήμα 'επιχειρηματολογώ' τους ήταν άγνωστο. Κάθε σχόλιο από τους βουλευτές εκλαμβανόταν ως ειρωνία και ανταπαντούσαν με εξιστόρηση προσωπικών τους ιστοριών που έκαναν άπαντες να αισθάνονται αμήχανα.

Στην Βουλή είσαι κυρά μου, όχι στον Μικρούτσικο! Δεν γίνεται να σχολιάζει κάτι ο τάδε βουλευτής και εσύ να εξιστορείς το πόσο βίαιος ήταν ο άντρας σου και πώς τα κατάφερε να σου φάει την περιουσία πριν σε παρατήσει. Αυτά, στην Τένια Μακρή! Για να μην σχολιάσω το άλλο! Όταν τα ντεσιμπέλ των φωνών σας άρχισαν να μας προκαλούν πονοκέφαλο, άρχισαν να παίζουν τα κινητά σας σε ring tone Αντώνη Ρέμου! Και όχι μόνο μια φορά! Για το τσίρκο Μεντράνο είστε ό,τι πρέπει!

Γιατί εδώ που τα λέμε, για να φτάσετε στο σημείο να δημιουργήσετε και ‘σύλλογο’ πάει να πει ότι το IQ σας είναι μονοψήφιο. Σε εποχές που η γυναίκα μεγαλουργεί και έχει το πάνω χέρι σε όλους τους τομείς της ζωής, το να διεκδικείτε βασικά σας δικαιώματα πάει να πει ότι κάτι φταίει. Η Λυσιστράτη τόσες λύσεις πρότεινε ώστε να μην χάνετε τα ηνία, αλλά εσείς τέρπεστε με την Μαρία την άσχημη. Συνδικαλιστείτε τώρα, μπας και περισώσετε τα ασυμάζευτα!

Και τώρα, το αγαπημένο μου σημείο. Δεν κάνω πλάκα, η Πρόεδρος του Συλλόγου ζήτησε από τον Πρόεδρο της Βουλευτικής επιτροπής να επιληφθεί ενός σοβαρού φαινομένου: «Κάτι πρέπει να κάνουμε κύριε Πρόεδρε με όλες αυτές τις ξένες που έρχονται στην Κύπρο και μας κλείνουν τα σπίτια!»

Να σφραγίσουμε με ττέλλι την Κύπρο περιμετρικά! Τι να γίνει Κυρία μου; Να βάλουμε αστυνομία στα τελωνεία να ελέγχει τις ξένες; «Καλωσήρθατε, bienvenue στο νησί μας! Ήρθατε για εργασία ή μήπως έχετε σκοπό να κλείσετε το σπίτι της κυρίας Νίτσας;» Κάμε κουμάντο τον άντρα σου μαντάμ! Για να προτιμάει την Σβετλάνα από σένα, κάποιο λάθος κάνεις! Και πώς τα καταφέρνεις ήθελα να’ξερα! Μια αμβλεία γωνία σου ζητεί ο άνθρωπος να κάνεις τα πόδια σου και του παίζεις την δύσκολη; Φάε τη Σβετλάνα τώρα και να πεις κι’ ευχαριστώ!

Τώρα που η Βουλγαρία και η Ρουμανία είναι μέλη της ΕΕ. θα έρχονται και χωρίς βίζα. Μια χαρά! Να σας δω εγώ Κυπριοπούλες μου, για πότε θα μου το παίζετε δύσκολες και «πολλές».

Φυσικά, ο πρόεδρος της βουλευτικής επιτροπής προσποιήθηκε πως δεν άκουσε το αίτημα της προέδρου. Κρίμα, γιατί αν άνοιγαν μια τέτοια συζήτηση, θα γελούσε και το ποικιλόχρωμο αιγίδιο...

Iβρύδια

Άμα δεν σου κάθεται μια κουβέντα, τι θέλεις και την επαναλαμβάνεις; Ένα από τα μεγαλύτερα faux pas της ζωής μου, το εξής:

2004: Πανεπιστήμιο του Reading: Εν ώρα σεμιναρίου στο ‘Child Law.’ (Μην ρωτάτε γιατί το επέλεξα, ακουγόταν εύκολο...). Συζητάμε με κάριες αγγλίδες κατά πόσο οι μητέρες έχουν δικαίωμα να αποκρύψουν από το παιδί τους την ταυτότητα του πατέρα τους!

Αντίχρηστος: What are you talking about «κυρίες μου?!» You go and fuck around και μετά θυμάστε να αποκρύψετε του παιδιού the father’s identity?
Random Tsoula Classmate: I think it is of vital importance to safeguard the mother's privacy rights.
Αντίχρηστος: (Τραβάω τις τρίχες της κεφαλής μου! Κοιτάζω σαστισμένος σαν τον Γιώργο Κωνσταντίνου στο φινάλε του "Ξύπνα Βασίλη.")
Καθηγήτρια: Indeed an interesting point Tsoula, well done! We see that people from different backgrounds have different opinions!
Αντίχρηστος: (Εμένα είπες background μη σου πάρει ο διάολος τον πατέρα;) Excuse me, but I think this is absolutely unacceptable! Αν μη τι άλλο, for medical reasons το παιδί ωφείλει να γνωρίζει ποιός τον έπλασε, να μπορεί να προλάβει οτιδήποτε κληρονομικό kousouri κτλ.
Καθηγήτρια: You see dear students, it is how the law aims to balance the right of the child to know and the mother’s privacy!

2004: Λίγο αργότερα στην τραπεζαρία της εστίας, τρώω μεσημεριανό με τους ξένους συμφοιτητές μου από το Εράσμους.

Αντίχρηστος: (Φτάνω στο τραπέζι με τον δίσκο μου, φουριόζος). Leave me, leave me and I πνέω τα μένεα!
Ένας Γερμανός: What happened?
Αντίχρηστος: Άσε, άσε my friend! Με τσάντισαν οι τσούλες οι αγγλίδες! Το και το they said in the class! You understand? Πάνε και γαμιούνται με όποιον βρουν and then claim privacy rights, the σκατοπουτάνες! Το παιδί, ούτε να το σκεφτούν!
Ένας Γερμανός: Come on, not a big deal pal! Η μητέρα μου τόσα χρόνια δεν μου λέει ποιός είναι ο δικός μου πατέρας, και μια χαρά στα καλά μου είμαι...
Αντίχρηστος: !!! (Έμεινα κάγκελο! Δεν θυμάμαι πώς και αν τα μπάλωσα).

2004 – Ιούλιος, Οκτάνα, Λευκωσία: Πίνω κοκτέηλ Μαργαρίτα στον κάτω κήπο με παρέα που ελάχιστα γνωρίζω:

Αντίχρηστος: ...Και κοίτα σύμπτωση ρε γαμώ το, σπάει ο διάολος το ποδάρι του, ήταν και ο Γερμανός μπάσταρδος! Δηλαδή, μου κάνει ή όχι πλάκα ο Θεός?!
Ένας: Σιγά ρε, είναι πολύ διαδεδομένο φαινόμενο αυτό στην Ευρώπη!
Αντίχρηστος: Οι μπάσταρδοι θέλεις να πεις!
Ένας: Υπερβάλλεις! Δεν είναι μπάσταρδοι, είναι απλώς παιδιά από επιπόλαιες εγκυμοσύνες! Από ζευγάρια που χώρισαν, από σχέσεις της μιας νύχτας...Ούτε εγώ ξέρω τον πατέρα μου. Ε, και;
Αντίχρηστος: !!! (Σαν τα μανιτάρια ξεφυτρώνεται, πανάθεμα σας! Δεν άντεξα, αμύνθηκα!) Ναι, αλλά διεκδικείς το δικαίωμα σου να μάθεις!
Ένας: Ναι, βέβαια!
Αντίχρηστος: Άει, γειά σου! (Ε, μα! Λυσσάξατε!)

2005 – Ιούνιος, UCL, ξαπλώνω στο κρεββάτι με γκόμενα η οποία μου ρίχτηκε αλλά τελευταία στιγμή αποτραβήχτηκε, καθώς θυμήθηκε τον κερατά στη Σουηδία:

Σουηδέζα συγκάτοικος: Δεν ειναι σωστό να το συνεχίσουμε... Μπορεί να θέλω, αλλά αγαπώ τον φίλο μου, δεν του αξίζει!
Αντίχρηστος: (Τώρα τον θυμήθηκες τον γκόμενο, που μπήκε ήδη η μισή μέσα!) Άλλο αγάπη, και άλλο σεξ, καλή μου! Το λένε και οι Ηι5, you know hi5? Pop singers like Helena Paparizou from Sweden? Let me give you my douze (και βάλε) πόντους, my number one! (Στρίβω να την γλείψω, καλύπτει τα βυζιά της με το μαξιλάρι).
Σουηδέζα συγκάτοικος: ...He is very sensitive, το αγόρι μου δεν έμαθε ποτέ ποιός είναι ο πατέρας του! Η μάνα του δεν του λέει! Έχει ήδη μεγάλο μαχαίρι μέσα του. Δεν μπορώ να τον τραυματίσω περισσότερο!
Αντίχρηστος: Να’σαι καλά που μου το είπες !!!! Να’σαι καλά !!!! Poor him! To your bed now...Πιάστο μαξιλάρι σου και to your bed! Έτσι, κλείσμου τζιαι τα φώτα!

Πέθανες!

Θέλω ώσπου να ξυπνήσω να σε βρουν πεθαμένο! (και να έχουν τελειώσει και οι αστυνομικοί τη δουλειά τους, βαριέμαι να δίνω καταθέσεις!)

Ζώον! Τέρας! Χαμένο σπέρμα!

Που μου θυμήθηκες στις 3:20 τα ξημερώματα να μου ξεδιπλώσεις τα ταλέντα σου!

Που έπλυνα με dettol το τραπέζι της κουζίνας που εσύ έκανες μουνί και σου βρώμισε τάχα μου η χλωρίνη !

Που δεν κατέβασες μισή φορά τα σκουπίδια κάτω!

Που μιλάς και προκαλείς ηχορύπανση!

Που σου είπαμε ότι πρέπει να πλένεις τα πιάτα σου και μας είπες: «Μα τα πλένω!» Σκέψου και να τ’άφηνες δηλαδή!

Ζώον, τέρας!

Που η μόνη σου χρησιμότητα είναι να δίνεις τροφή στο μπλογκ μου!

Που μου έκανες και ξανθιές ανταύγειες, τρομάρα σου!

Που ανοίγεις την πόρτα του δωματίου σου και νομίζω πως άνοιξαν τάφο Τουταγχαμών από την μπόχα!

Αχ, δεν θα ησυχάσω αν δεν ανοίξει ο δικός σου, και σφραγιστεί!

ΥΓ: Δεν κοιμάμαι αγκαλιά με το downtown, αν και θα μπορούσα. Ξέρω πως δεν σας έπεισα, αλλά το εννοώ!

Πρόταση Γάμου

Δεν θέλω να κοιμηθώ, ούτε να διαβάσω! Έχω να γράψω ένα κεφάλαιο για την πτυχιακή και βαριέμαι, κόβω φλέβα! Σήμερα είδα δυο ταινίες DVD για να περάσει η ώρα, και πάλι, time goes by, so slowly…

Θυμήθηκα την Ά δημοτικού! Στην πρώτη τάξη έπιανα το πουλάκι μου κάθε φορά που αντίκριζα την διπλανή μου. Ένα κοριτσάκι μούρλια, με δυο κοτσιδάκια – Να! (στην ηλικία των 6 μετράει το μέγεθος της κοτσίδας, δεν έχει αναπτυχθεί τίποτ’ άλλο). Χαμογελούσε και έβγαζε ένα ουράνιο τόξο μέσα απ’ τα χείλη της. Φορούσε και ένα ροζ μπουφανάκι, ήταν σαν καραμέλα έτοιμη για γλείψιμο!

Να φανταστείτε ότι απέφευγα να την κοιτάζω, διότι ένιωθα πως εμφανιζόταν αμέσως στο κούτελο η επιγραφή: «Μ’ αρέσεις» και αναβόσβηνε. (Ούτε λόγος για τρίτο πόδι, τότε.) Εν πάση περιπτώσει, ένιωσα ότι δεν πήγαινε άλλο με τα τσαλίμια της και τα νάζια της οπότε μια μέρα αποφάσισα να της μιλήσω σαν άντρας:

«Θέλεις όταν μεγαλώσουμε, σε πολλά χρόνια δηλαδή, και αν μιλάμε ακόμη, να... λέω εγώ τώρα... να παντρευτούμε; Θα είναι πάρα πολύ ωραία! Θα είναι όπως είναι σήμερα οι γονείς μας!»

Με κοίταζε με ένα πρόσωπο όλο λάμψη, λες και περίμενε μια ζωή να της ζητήσουν να χορέψει το χορό του Ησαΐα. Για κάποιο λόγο μού έμεινε το πρόσωπο της στο μυαλό μου, τόσα χρόνια μετά. Ήταν ανεξήγητα λαμπρό! Δεν φαντάζεστε πόσο καβλωτικό ήταν για τα τότε δεδομένα! Έμεινε δυο-τρία λεπτά σκεφτική και μου απάντησε: «Καλά, ώσπου να μεγαλώσουμε...»

Ποιός ζει, ποιός πεθαίνει! Ή μάλλον, 'κάτσε γάρε ψόφα!' Χέσε μας! Που αντί να μου πεις: «Έλα παίδαρε, πάμε πίσω από το κουκλοθέατρο τώρα, να σου κάνω τον Πιπίνο τούμπανο», μου έμαθες και τα «Όταν μεγαλώσουμε...» τρομάρα να σου’ρθει!

Λίγους μήνες μετά, εν ώρα διαλείμματος μπήκε στην αυλή ένα αδέσποτο λυκόσκυλο και με κοίταζε με μίσος. Πάγωσα, δεν αντέδρασα αλλά ένα μαλακισμένο παιδάκι κάτι του πέταξε και αυτό άρχισε να μας κυνηγάει. Στην προσπάθεια μου να γλιτώσω, ανέβηκα βιαστικά την σκάλα και γλίστρησα. Έπεσα μπρούμυτα και χτύπησα το πηγούνι μου στο σκαλοπάτι. Αίματα, κλάματα, κακό! Ήρθε η δασκάλα μου, η κ. Έλλη, και μου έδωσε το αντίδοτο. Μέσα από τα θολά μου μάτια διέκρινα την αγαπημένη μου, να με κοιτάζει και να κλαίει συμπονετικά! Μάνα μου, σκέφτηκα ! Με θέλει! Μάλλον αυτό σημαίνει πως θα με παντρευτεί όταν μεγαλώσουμε... Βάλε πάθος, ανέβασε τις θεαματικότητες! Δάκρι κορόμηλο εγώ, Μάρθα Βούρτση το κοριτσάκι!

Έκλαιγα θριαμβευτικά! Και ένιωσα και πολύ ερωτύλος! Τόσα χρόνια μετά δεν έχω ιδέα τι απέγινε. Όμως, ακόμη έχω το σημάδι στο πηγούνι απ’ το χτύπημα. Μια κοινή γνωστή μου είπε πως η συγκεκριμένη, έγινε μεγάλη πουτάνα...

Αντί-Χριστός Ανέστη;

Κάθε φορά που σε συναντώ είμαι προετοιμασμένος και υποψιασμένος... Έξι χρόνια πέρασαν, πόση ψυχολογική αναστάτωση μπορεί να μου προκαλέσεις; Και όμως, ρε γαμώ το, τα καταφέρνεις! Κάθε φορά με κάνεις να συνειδητοποιώ την δυστυχία μου. Διότι την ευτυχία δεν μπορώ να την ορίσω, αλλά όταν σε κοιτάζω, είμαι σίγουρος πως την αισθάνομαι!

Βέβαια, μπορεί να συμβαίνει και το ανάποδο, αλλά δεν με απασχολεί την δεδομένη στιγμή.

Κοιμάσαι πίσω μου σαν τον άγγελο και εγώ δεν τολμώ να σε χαζέψω διότι θα μου βλαστήσει το τρίτο πόδι...Ούτε τολμώ να σου θυμίσω αυτά που πάντα ήθελες να ξεχάσεις. Ρωτώ, σχεδόν ικετευτικά: «Πότε θα σε ξαναδώ; Δεν γίνεται κάθε φορά που σε αποχαιρετώ στα τρένα, να σφίγγομαι σα να είναι η τελευταία φορά που συναντιόμαστε!»

Δεν απαντάς! Χέστηκες... μόνο που δεν ροχαλίζεις!
Εβδομάδα των παθών, τέλος...;

Λάμπρος, Λαμπρή, Κόκκινα Αυγά...

Το Πάσχα στην ξενιτιά έχει την μιζέρια του, αλλά πόσο πιο γκλάμορους να φαντάζει και η λαμπρατζιά στην αυλή του Αγίου Νικολάου στην Έγκωμη; Όπου και να τον... ‘αναστήσεις’ πέντε λεπτά θα σου κάτσει όρθιος!

Θυμάμαι εγώ μάνα μου, κάτι Αναστάσεις στο Ρέντινκγ το 2004! Σκέτη αναστάτωση! Ήταν το πρώτο Πάσχα που το πέρναγα στην Αγγλία, ομολογώ πως μου είχε κακοφανεί. Έλειπαν όλοι στα πάτρια εδάφη, πέθαινα στην ερημιά! Αποφάσισα με την Νίκη και την Katie να κάνουμε Ανάσταση στην ορθόδοξη εκκλησία του Ρέντινγκ.

Νοουμένου πως το «Χριστός Ανέστη» θα το άφηναν τελευταίο για να κλείσει την εκδήλωση (ως το μοναδικό σουξέ που γνωρίζουν όλοι!) εμείς αποφασίσαμε να πάμε πρώτα Σάντα Φε, να ποτιστούμε σανγκρίες και να πάμε εκκλησία κατά τις 11μιση. Κύριοι!

Σανγκρία πάνω, σανγκρία κάτω, φτάσαμε να πετάμε γαρύφαλλα στον παπά! Ψιλό-μεθύσαμε. Μπήκαμε μέσα με μια ευλάβεια που μετατράπηκε σε «σπούρτημα» χαχανητών με το που είδαμε τους υπόλοιπους μαστεράδες κουστουμαρισμένους να περιμένουν το μεγαλύτερο σουξέ της εποχής. Εγώ κράτησα τα προσχήματα, η Νίκη βγήκε τροχάδην έξω, έχασε και το «Χριστός Ανέστη». Η Katie ως προσκεκλημένη έμεινε μαζί μου, ζητούσε μάλιστα να της εξηγώ κατά γράμμα την λειτουργία. Όλα τα είχαμε...

Μετά την Ανάσταση πήγαμε στο Mango. Χορεύαμε σαν παλαβοί. Κατεβάζα τεκίλες την μια μετά την άλλη, σε μια φάση με έκαναν σάντουϊτς οι κορούδες, απελπισία. Έβλεπα τα βυζιά της Katie να πάλλονται μες το μπούστο της, ήταν σαν ζελέ που δεν έπηξε μες τη φόρμα του! Η επόμενη εικόνα στο μυαλό μου ήταν ένας άξεστος Άγγλουρας, που σίγουρα ήταν χτίστης ή νταλικέρης, να προσπαθεί να ρίξει την Katie. Την χούφτωνε από πίσω και εκείνη τάχα μου χαλιότανε.

Γύρισα στις 4:00 το πρωΐ και έκανα εμετό στον κάλαθο των αχρήστων, πάνω σε αχρείαστα notes των επικείμενων εξετάσεων. Ήμουν πολύ στεναχωρημένος!

Την επόμενη χρονιά, το 2005 δηλαδή, πάλι έκανα Ανάσταση στην Αγγλία, στην Αγ. Σοφία στο Λονδίνο. Χάρηκα που πήγα, διότι έκοψα γνωστές φάτσες εκεί και είχα υλικό για κουτσομπολιό ένα μήνα! Ήταν ανοιχτά και τα ελληνικά περίπτερα, οπότε αγόρασα το Esquire που είχε εξώφυλλο την Παπαρίζου και πέρασε ευχάριστα η λειτουργία. Έκανα το λάθος και πήρα την Μάγδα μαζί μου... Λίγο έλειψε να ανάψει τσιγάρο από τα καντήλια!

Φέτος... Θα χάσω και τα αυγά και τα πασχάλια... Έρχεται η...Χίμερα να μου τα τσουγκρίσει μια κι’έξω!

Ωπ! Παίζει το iTunes υπέροχο χασάπικο...Ώπα!

Πόρτσιουγκαλ

Μια εβδομάδα έλειψα και απ’ ότι βλέπω οι αναγνώσεις αυτού του υπέεεεροχου μπλογκ έπεσαν κατακόρυφα! Σας συγχωρώ, καθώς γνωρίζω πως διανύουμε Μεγάλη Εβδομάδα και είμαι σίγουρος πως ακολουθείτε πιστά την νηστεία και τα πάθη του Χριστού, οπότε είστε απασχολημένοι!

Για να περάσουμε και στα πάθη του Αντίχριστου όμως! Κάθε φορά που επισκέπτομαι χώρες της μεσογείου απορώ με τον εαυτό μου. Πώς ανέχομαι την Βρεττανία είναι άξιο θαυμασμού. Το μη χείρον βέλτηστον θα μου πείτε. Ορθώς! Που λέτε, το ταξίδι στη Λισσαβόνα αποτέλεσε τονωτική ένεση για να βγάλω το υπόλοιπο του 2007. Συγκερασμός Αθήνας- Βαρκελώνης με ελαφρές δόσεις κιτς. Ό,τι πρέπει!

Η πόλη: Τίγκα στο αξιοθέατο, χωρίς όμως ιδιαίτερες ιστορικές καταβολές. Πέντε-έξι εξερευνητές είχανε και οι Πορτογάλλοι και τους έστησαν άγαλμα σε κάθε γωνιά της πόλης. Προσωπικά, πιο πολύ εντυπωσιάστηκα από τη γέφυρα Βάσκο Ντα Γκάμα παρά από τα μεσαιωνικά κάστρα. Εν πάση περιπτώσει, το θέμα είναι πως η ατμόσφαιρα ήταν γλυκιά και αν μη τι άλλο σ’ αυτήν συνέβαλαν τα πάντα. Από μπρούτζινα αγάλματα μέχρι ατσαλένιες γέφυρες.

Οι Πορτογάλλοι: Νόμιζα πως εμείς είμαστε οι τελευταίοι της Ευρώπης, αλλά οφείλω να ομολογήσω πως και οι Πορτογάλλοι μας συναγωνίζονται επάξια. Ανήκουν στην κατηγορία του ‘σικκιμέ’ δηλαδή του ‘και τί έγινε ρε φίλε;’ Παράδειγμα: Απαγορευτικές ενδείξεις καπνίσματος παντού, αυτοί αγρόν αγόρασαν!

Σαν λαός είναι κακάσχημοι. Τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες παραπέμπουν στην ‘Σκλάβα Ιζάουρα.’ Μείγματα Μοζαμβικανών μεταναστών και βραζιλιάνων που το DNA τους δεν απέδωσε όπως γίνεται συνήθως στους μυγάδες. Δεν έδεσε η μπεσαμέλ. Κοντοί, κακοντυμένοι, δουλικοί.

Αλλά, όπως θα έλεγαν και στα χωριά, «εν καλά πλά(σ)ματα!» Ναι, πασχίζουν να σε εξυπηρετήσουν. Με τα ελάχιστα αγγλικά τους (όλως περιέργως τα μιλάνε καλύτερα από τον μέσο Ισπανό), ξεθεώνονται να σε κατευθύνουν, να σε βοηθήσουν. Εν ανάγκη, σταματάνε και άλλους περαστικούς για μίνι συμβούλιο. Η γυναίκα στην καντίνα μού έδειχνε ένα-ένα τα υλικά που έβαζε στο σάντουϊτς για να είμαι σίγουρος τι παραγγέλνω. Οι κατάλογοι ήταν στα πορτογαλλικά, εννοείται. Σιγά μην τον κάνει αυτό ο Εγγλέζος. Θα μου πείτε βέβαια, οι Πορτογάλλοι «αθκείασιν έχουν!»

Τα Πορτογαλλικά σαν γλώσσα ελάχιστα διαφέρουν από τα Ισπανικά, εγώ να φανταστείτε απαντούσα και ερωτήσεις από τον «Εκατομμυριούχο». Παρόλα αυτά, οι ντόπιοι ξεκαθαρίζουν πως ουδεμία σχέση έχουν με τους Ισπανούς και πως απέχουν αστρικά έτη οι δυο γλώσσες μεταξύ τους. Τι να πω, αφού επιμένουν! Εγώ πάντως καταλάβαινα πολλά....

Νυχτερινή Ζωή: Αυτό που θα λατρέψουν οι φίλοι μου είναι τα μπαράκια μέσα στα στενοσόκακα που παραπέμπουν στην Πλάκα. Φοιτητές συναθροισμένοι στα πλακόστρωτα με ποτήρια κρασιού ανα χείρας, μικροπωλητές κοκαΐνης παντού, τεκίλες, μοχίτος, σάμπες να σκάνε από κάθε παραθυρόφυλλο, τηλεοράσεις 80’ς να παίζουν ποδόσφαιρο...Μια χαρά!

Επίσης, χάρις στους ‘προσωπικούς ξεναγούς’ μας, έτυχε να μπούμε και στο Lux. Όχι το σαπούνι. Το κλαμπ! Με προτζέκτορες παντού να αλλάζουν θέματα στους τοίχους, στην τεράστια σφαίρα που κρεμμόταν από το ταβάνι. Με τζαμαρία φάτσα-κάρτα τον Ατλαντικό, μου θύμισε το Ζοο στο πορτογαλλικό του. Με πολλή φαντασία βέβαια. Η μουσική ήταν ‘60’ς -70’ς μιξαρισμένη με μπιτ, ενώ στο υπόγειο έπαιζε house, trance και λοιπά ενοχλητικά για τα δικά μου ώτα.

Μην ξεχάσω το ‘Bed-Room’, lounge μπαράκι στο μπάρριο Άλτο, όπου απολαμβάνεις το ποτό σου ξαπλωμένος στα πολυπληθή κρεββάτια του χώρου. Ατμόσφαιρα μπουρδελέ, ντίσκο μπάλα στο ταβάνι, τα κλασσικά... ‘προκαταρκτικά’ πριν βγεις έξω για κλάμπινγκ.

Η Σίντρα: Η Σίντρα είναι περιοχή έξω από την Λισσαβόνα, και όχι γκόμενα! Εκεί παραθέριζαν οι βασιλιάδες και έχτισαν τρία από τα παλάτια τους. Παλάτια τίγκα στην κακογουστιά, κάθε πλευρά βαμμένη με διαφορετικό φαντεζί χρώμα, που άμα τα δεις out of context, νομίζεις πως πρόκειται για τούρτα γενεθλίων. Φαίνονται και στο βιντεάκι. Διανύσαμε και τους κήπους, έτσι για το έθιμο. Ναι, ξεποδαριάστηκα, ανέβασα πίεση απ’ το υψόμετρο και βλαστίμησα τα Θεία δις και τρις.

Η Φιλίπα: Η Φιλίπα είναι γκόμενα, αλλά αλλουνού! Δυστυχώς. Την γνώρισα στο 3ο έτος και κρατήσαμε μια υποτηπώδη επαφή. Οφείλω να ομολογήσω πως χτύπησε ρέστα με την φιλοξενία της, εκπλήσσοντας με συγκινητικά. Με κατά-υποχρέωσε. Μας έδειξε τα κόλπα της πόλης, μας πήγαινε παντού με το αυτοκίνητο της, μας έκλεισε καλά εστιατόρια και παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία, ήταν ένας άγγελος! Από κοντά και ο γκόμενος βέβαια, προς αποφυγήν διπλωματικού επεισοδίου! Την ώρα του αποχαιρετισμού βούρκωσε σαν μωρό που αποχαιρετά τους γονείς του για να πάει για ύπνο. Μάνα μου! Eu amou-te Filipa!

Στο ταξίδι όπως είδατε δεν πήγα μόνος μου. Παρόλα αυτά, έπεσε λογοκρισία καθώς η συνταξιδιώτις μου ξεκαθάρισε σε αυστηρό τόνο πως: «Θέλω να υπογραμμίσεις μέσα από τό μπλογκ σου πως ΔΕΝ συμβαίνει κάτι μεταξύ μας, γιατί θα πάρουν φόρα οι αναγνώστες σου και θα διαδώσουν τα αδιανόητα» Ευχαρίστως να την λιντσάρετε αγαπητοί φανς, εγώ απλώς προσπάθησα ανεπιτυχώς!

Θα ξαναπάμε με το Boyband για εκδίκηση!