Μια εβδομάδα έλειψα και απ’ ότι βλέπω οι αναγνώσεις αυτού του υπέεεεροχου μπλογκ έπεσαν κατακόρυφα! Σας συγχωρώ, καθώς γνωρίζω πως διανύουμε Μεγάλη Εβδομάδα και είμαι σίγουρος πως ακολουθείτε πιστά την νηστεία και τα πάθη του Χριστού, οπότε είστε απασχολημένοι!

Για να περάσουμε και στα πάθη του Αντίχριστου όμως! Κάθε φορά που επισκέπτομαι χώρες της μεσογείου απορώ με τον εαυτό μου. Πώς ανέχομαι την Βρεττανία είναι άξιο θαυμασμού. Το μη χείρον βέλτηστον θα μου πείτε. Ορθώς! Που λέτε, το ταξίδι στη Λισσαβόνα αποτέλεσε τονωτική ένεση για να βγάλω το υπόλοιπο του 2007. Συγκερασμός Αθήνας- Βαρκελώνης με ελαφρές δόσεις κιτς. Ό,τι πρέπει!

Η πόλη: Τίγκα στο αξιοθέατο, χωρίς όμως ιδιαίτερες ιστορικές καταβολές. Πέντε-έξι εξερευνητές είχανε και οι Πορτογάλλοι και τους έστησαν άγαλμα σε κάθε γωνιά της πόλης. Προσωπικά, πιο πολύ εντυπωσιάστηκα από τη γέφυρα Βάσκο Ντα Γκάμα παρά από τα μεσαιωνικά κάστρα. Εν πάση περιπτώσει, το θέμα είναι πως η ατμόσφαιρα ήταν γλυκιά και αν μη τι άλλο σ’ αυτήν συνέβαλαν τα πάντα. Από μπρούτζινα αγάλματα μέχρι ατσαλένιες γέφυρες.

Οι Πορτογάλλοι: Νόμιζα πως εμείς είμαστε οι τελευταίοι της Ευρώπης, αλλά οφείλω να ομολογήσω πως και οι Πορτογάλλοι μας συναγωνίζονται επάξια. Ανήκουν στην κατηγορία του ‘σικκιμέ’ δηλαδή του ‘και τί έγινε ρε φίλε;’ Παράδειγμα: Απαγορευτικές ενδείξεις καπνίσματος παντού, αυτοί αγρόν αγόρασαν!

Σαν λαός είναι κακάσχημοι. Τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες παραπέμπουν στην ‘Σκλάβα Ιζάουρα.’ Μείγματα Μοζαμβικανών μεταναστών και βραζιλιάνων που το DNA τους δεν απέδωσε όπως γίνεται συνήθως στους μυγάδες. Δεν έδεσε η μπεσαμέλ. Κοντοί, κακοντυμένοι, δουλικοί.

Αλλά, όπως θα έλεγαν και στα χωριά, «εν καλά πλά(σ)ματα!» Ναι, πασχίζουν να σε εξυπηρετήσουν. Με τα ελάχιστα αγγλικά τους (όλως περιέργως τα μιλάνε καλύτερα από τον μέσο Ισπανό), ξεθεώνονται να σε κατευθύνουν, να σε βοηθήσουν. Εν ανάγκη, σταματάνε και άλλους περαστικούς για μίνι συμβούλιο. Η γυναίκα στην καντίνα μού έδειχνε ένα-ένα τα υλικά που έβαζε στο σάντουϊτς για να είμαι σίγουρος τι παραγγέλνω. Οι κατάλογοι ήταν στα πορτογαλλικά, εννοείται. Σιγά μην τον κάνει αυτό ο Εγγλέζος. Θα μου πείτε βέβαια, οι Πορτογάλλοι «αθκείασιν έχουν!»

Τα Πορτογαλλικά σαν γλώσσα ελάχιστα διαφέρουν από τα Ισπανικά, εγώ να φανταστείτε απαντούσα και ερωτήσεις από τον «Εκατομμυριούχο». Παρόλα αυτά, οι ντόπιοι ξεκαθαρίζουν πως ουδεμία σχέση έχουν με τους Ισπανούς και πως απέχουν αστρικά έτη οι δυο γλώσσες μεταξύ τους. Τι να πω, αφού επιμένουν! Εγώ πάντως καταλάβαινα πολλά....

Νυχτερινή Ζωή: Αυτό που θα λατρέψουν οι φίλοι μου είναι τα μπαράκια μέσα στα στενοσόκακα που παραπέμπουν στην Πλάκα. Φοιτητές συναθροισμένοι στα πλακόστρωτα με ποτήρια κρασιού ανα χείρας, μικροπωλητές κοκαΐνης παντού, τεκίλες, μοχίτος, σάμπες να σκάνε από κάθε παραθυρόφυλλο, τηλεοράσεις 80’ς να παίζουν ποδόσφαιρο...Μια χαρά!

Επίσης, χάρις στους ‘προσωπικούς ξεναγούς’ μας, έτυχε να μπούμε και στο Lux. Όχι το σαπούνι. Το κλαμπ! Με προτζέκτορες παντού να αλλάζουν θέματα στους τοίχους, στην τεράστια σφαίρα που κρεμμόταν από το ταβάνι. Με τζαμαρία φάτσα-κάρτα τον Ατλαντικό, μου θύμισε το Ζοο στο πορτογαλλικό του. Με πολλή φαντασία βέβαια. Η μουσική ήταν ‘60’ς -70’ς μιξαρισμένη με μπιτ, ενώ στο υπόγειο έπαιζε house, trance και λοιπά ενοχλητικά για τα δικά μου ώτα.

Μην ξεχάσω το ‘Bed-Room’, lounge μπαράκι στο μπάρριο Άλτο, όπου απολαμβάνεις το ποτό σου ξαπλωμένος στα πολυπληθή κρεββάτια του χώρου. Ατμόσφαιρα μπουρδελέ, ντίσκο μπάλα στο ταβάνι, τα κλασσικά... ‘προκαταρκτικά’ πριν βγεις έξω για κλάμπινγκ.

Η Σίντρα: Η Σίντρα είναι περιοχή έξω από την Λισσαβόνα, και όχι γκόμενα! Εκεί παραθέριζαν οι βασιλιάδες και έχτισαν τρία από τα παλάτια τους. Παλάτια τίγκα στην κακογουστιά, κάθε πλευρά βαμμένη με διαφορετικό φαντεζί χρώμα, που άμα τα δεις out of context, νομίζεις πως πρόκειται για τούρτα γενεθλίων. Φαίνονται και στο βιντεάκι. Διανύσαμε και τους κήπους, έτσι για το έθιμο. Ναι, ξεποδαριάστηκα, ανέβασα πίεση απ’ το υψόμετρο και βλαστίμησα τα Θεία δις και τρις.

Η Φιλίπα: Η Φιλίπα είναι γκόμενα, αλλά αλλουνού! Δυστυχώς. Την γνώρισα στο 3ο έτος και κρατήσαμε μια υποτηπώδη επαφή. Οφείλω να ομολογήσω πως χτύπησε ρέστα με την φιλοξενία της, εκπλήσσοντας με συγκινητικά. Με κατά-υποχρέωσε. Μας έδειξε τα κόλπα της πόλης, μας πήγαινε παντού με το αυτοκίνητο της, μας έκλεισε καλά εστιατόρια και παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία, ήταν ένας άγγελος! Από κοντά και ο γκόμενος βέβαια, προς αποφυγήν διπλωματικού επεισοδίου! Την ώρα του αποχαιρετισμού βούρκωσε σαν μωρό που αποχαιρετά τους γονείς του για να πάει για ύπνο. Μάνα μου! Eu amou-te Filipa!

Στο ταξίδι όπως είδατε δεν πήγα μόνος μου. Παρόλα αυτά, έπεσε λογοκρισία καθώς η συνταξιδιώτις μου ξεκαθάρισε σε αυστηρό τόνο πως: «Θέλω να υπογραμμίσεις μέσα από τό μπλογκ σου πως ΔΕΝ συμβαίνει κάτι μεταξύ μας, γιατί θα πάρουν φόρα οι αναγνώστες σου και θα διαδώσουν τα αδιανόητα» Ευχαρίστως να την λιντσάρετε αγαπητοί φανς, εγώ απλώς προσπάθησα ανεπιτυχώς!

Θα ξαναπάμε με το Boyband για εκδίκηση!