Αποστολή εξετελέσθη ερήμην μου. Με πλήρη επιτυχία!
Ήμουν δεν ήμουν δεκατριών, όταν συνειδητοποίησα πως το πουλί μου διαμαρτύρεται έντονα κάποιες φορές. Έβλεπα διαφημίσεις σαπουνιού στην τηλεόραση και εκεί που πάντα περνούσαν αδιάφορες, ξαφνικά η γκόμενα που έτριβε τις μασχάλες της και αποκάλυπτε φυσιολογικά την ρογούλα της, αποκτούσε σημασία. Κάτι γίνεται, κάτι παίζει...
Το κακό δεν άργησε να συμβεί. Η πράξη του σατανά έλαβε χώρα ένα θλιμμένο βράδι όταν στο κρεββάτι, πριν με πάρει ο ύπνος, σκεφτόμουν τη Βάνα Μπάρμπα να φιλιέται μέσα σε ένα σκάφος με τον Βόγλη (το είχα δει στην ‘Δίψα’ από το ΡΙΚ1). Κάγκελο το πουλί μου και δεν ήξερα και τι να το κάνω. Τέντα το πάπλωμα. «Κάτσε κάτω ρε!» Τίποτα αυτός...Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Γλυκειά η ενόχληση παρόλα αυτά.
Ξάφνου, οι εικόνες άρχισαν να εναλλάσσονται με μανία. Κουνιέται το σκάφος -φιλιέται η Μπάρμπα. Πέρα-δώθε το σκάφος, πέρα-δώθε η Μπάρμπα, πέρα-δώθε το πουλί μου! «Κάτσε κάτω, πέσε κοιμήσου γαμώ το, έχεις αρχαιογνωσία αύριο... πρώτη-πρώτη περίοδο!» Μη σας τα πολυλογώ, εκεί που τον μάλωνα και ελαφρώς τον πίεζα να μπει στη ‘φωλιά’ του, έγινε μια έκρηξη. Το Big Bang!
Δεν τολμούσα να σηκώσω την κουβέρτα να δω το μέγεθος της καταστροφής. Κι’ αν αυτό που ένιωσα να εκτοξεύεται ήταν αίμα; Κατάλαβα...θα με βρουν το πρωϊ νεκρό από αιμορραγία, και μετά θα μάθουν και τα αίτια, με λερωμένο το κούτελο θα με υποδεχτεί ο Άδης!» σκέφτηκα. Ναι, δεν τόλμησα να κοιτάξω. Κοιμήθηκα έτσι, ακίνητος, ούτως ώστε, αν όντως ήταν αίματα να έπηζαν μέχρι το πρωϊ. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά.
Την επόμενη μέρα σκέφτηκα να το μοιραστώ με τον πατέρα μου, που όσο να’ναι κάτι θα ήξερε για το θέμα. Πήγα και τον βρήκα την ώρα που έβλεπε μόνος του ποδόσφαιρο. Ήταν σωριασμένος στον καναπέ, επικοινωνούσε, δεν επικοινωνούσε, αλλά ήταν επείγον. Με πλάγιο τρόπο του εξήγησα πως το προηγούμενο βράδι, υπό συνθήκες που διερευνώνται, το πέος μου... «φούσκωσε και έσκασε». Είναι σοβαρό; Αυτός μηδείασε περήφανα, έβγαλε ένα σκατό απ’ τη μύτη του, και ξεφώνισε λεβέντικα: «Έννεν τίποτε!»
Ωραία λέω, πήραμε και έγκριση από το υπουργείο πολιτισμού, προχωράμε ακάθεκτοι. Σε επόμενα επεισόδια, φιλοξενήσαμε κοριτσάκια από το 3,2,1 ΑΝΤ1 που τότε ήταν in fashion, τα όποια πρόθυμα όπως πάντα υποτάσσονταν στα θέλω μου. «Βάρα δυνατά Άννα-Μαρία! Θέλω να κερδίσω τον αποχυμωτή μου και σήμερα!»
Υστερα από 2-3 χρόνια, συνειδητοποίησα πως ναι, μαλακίστηκα. Και μου βγήκε τόσο φυσικά και αβίαστα που ουδέποτε μου δημιούργησε οποιαδήποτε ενοχή. Μα τι ωραία!
Ήμουν δεν ήμουν δεκατριών, όταν συνειδητοποίησα πως το πουλί μου διαμαρτύρεται έντονα κάποιες φορές. Έβλεπα διαφημίσεις σαπουνιού στην τηλεόραση και εκεί που πάντα περνούσαν αδιάφορες, ξαφνικά η γκόμενα που έτριβε τις μασχάλες της και αποκάλυπτε φυσιολογικά την ρογούλα της, αποκτούσε σημασία. Κάτι γίνεται, κάτι παίζει...
Το κακό δεν άργησε να συμβεί. Η πράξη του σατανά έλαβε χώρα ένα θλιμμένο βράδι όταν στο κρεββάτι, πριν με πάρει ο ύπνος, σκεφτόμουν τη Βάνα Μπάρμπα να φιλιέται μέσα σε ένα σκάφος με τον Βόγλη (το είχα δει στην ‘Δίψα’ από το ΡΙΚ1). Κάγκελο το πουλί μου και δεν ήξερα και τι να το κάνω. Τέντα το πάπλωμα. «Κάτσε κάτω ρε!» Τίποτα αυτός...Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Γλυκειά η ενόχληση παρόλα αυτά.
Ξάφνου, οι εικόνες άρχισαν να εναλλάσσονται με μανία. Κουνιέται το σκάφος -φιλιέται η Μπάρμπα. Πέρα-δώθε το σκάφος, πέρα-δώθε η Μπάρμπα, πέρα-δώθε το πουλί μου! «Κάτσε κάτω, πέσε κοιμήσου γαμώ το, έχεις αρχαιογνωσία αύριο... πρώτη-πρώτη περίοδο!» Μη σας τα πολυλογώ, εκεί που τον μάλωνα και ελαφρώς τον πίεζα να μπει στη ‘φωλιά’ του, έγινε μια έκρηξη. Το Big Bang!
Δεν τολμούσα να σηκώσω την κουβέρτα να δω το μέγεθος της καταστροφής. Κι’ αν αυτό που ένιωσα να εκτοξεύεται ήταν αίμα; Κατάλαβα...θα με βρουν το πρωϊ νεκρό από αιμορραγία, και μετά θα μάθουν και τα αίτια, με λερωμένο το κούτελο θα με υποδεχτεί ο Άδης!» σκέφτηκα. Ναι, δεν τόλμησα να κοιτάξω. Κοιμήθηκα έτσι, ακίνητος, ούτως ώστε, αν όντως ήταν αίματα να έπηζαν μέχρι το πρωϊ. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά.
Την επόμενη μέρα σκέφτηκα να το μοιραστώ με τον πατέρα μου, που όσο να’ναι κάτι θα ήξερε για το θέμα. Πήγα και τον βρήκα την ώρα που έβλεπε μόνος του ποδόσφαιρο. Ήταν σωριασμένος στον καναπέ, επικοινωνούσε, δεν επικοινωνούσε, αλλά ήταν επείγον. Με πλάγιο τρόπο του εξήγησα πως το προηγούμενο βράδι, υπό συνθήκες που διερευνώνται, το πέος μου... «φούσκωσε και έσκασε». Είναι σοβαρό; Αυτός μηδείασε περήφανα, έβγαλε ένα σκατό απ’ τη μύτη του, και ξεφώνισε λεβέντικα: «Έννεν τίποτε!»
Ωραία λέω, πήραμε και έγκριση από το υπουργείο πολιτισμού, προχωράμε ακάθεκτοι. Σε επόμενα επεισόδια, φιλοξενήσαμε κοριτσάκια από το 3,2,1 ΑΝΤ1 που τότε ήταν in fashion, τα όποια πρόθυμα όπως πάντα υποτάσσονταν στα θέλω μου. «Βάρα δυνατά Άννα-Μαρία! Θέλω να κερδίσω τον αποχυμωτή μου και σήμερα!»
Υστερα από 2-3 χρόνια, συνειδητοποίησα πως ναι, μαλακίστηκα. Και μου βγήκε τόσο φυσικά και αβίαστα που ουδέποτε μου δημιούργησε οποιαδήποτε ενοχή. Μα τι ωραία!
Ω ρε φαντάζομαι τον πατέρα σου περηφάνεια! Ο γιος μου έγινε άντρας!
ΑπάντησηΔιαγραφή