La Rochelle

Η εμπειρία του πλοίου ήταν γνώριμη.

Ομολογώ ότι βιαστήκαμε να ξαναπάμε κρουαζιέρα. Δυο κρουαζιέρες back to back, δυο χρόνια συνεχόμενα, κλέβουν λίγο από τη μαγεία του να βρίσκεσαι εν πλω. Φυσικά, το Anthem of the Seas είχε πολλές και ενδιαφέρουσες χάρες, όμως επιμένω, θα μπορούσε να περιμένει λίγο αυτή η κρουαζιέρα. Βέβαια, δεν λάκισα λεπτό. Αξιοποίησα τον χρόνο μου εποικοδομητικά έως τελευταίου κλάσματος του δευτερολέπτου. Μπήκα δυο φορές στα συγκρουόμενα που είχαν στηθεί στο εσωτερικό κατάστρωμα, μπήκα στον εξομοιωτή ελεύθερης πτώσης, είδα το We Will Rock You και άλλα δύο σόους στο Royal Theater, πήγα και σε ένα συμπαθητικό stand up comedy από έναν κυριούλη απ’ το Blackpool. Τα έβγαλα τα λεφτά μου. Ένιωσα όμως λίγο πολύ σαν το πανεπιστήμιο. Άλλος ο ενθουσιασμός του πρώτου έτους, άλλος ο ενθουσιασμός του τελειόφοιτου.

Παραθέτω φωτογραφίες. 

Το Anthem Of The Seas ευτυχώς έχει φουγάρα! 

Αυτό είναι το θέατρο. Γνωρίζετε πόσο ζηλεύω όταν βλέπω ωραία θέατρα πόσο μάλλον όταν αυτά είναι θέατρα κρουαζιέρας. Το μέσο κυπριακό θέατρο είναι κλάσεις υποδεέστερο αυτού. Η χλιδή, η πολυτέλεια και οι τεχνικές υποδομές των συγκεκριμένων θεάτρων με κάνουν να νιώθω κόμπλεξ όταν βλέπω παραστάσεις στην Κύπρο. 

Αυτός εδώ ο γερανός σε σηκώνει ψηλά και περιστρέφεται γύρω γύρω για να χαρείς τον ωκεανό σε όλη του τη μεγαλειότητα. Δεν το τιμήσαμε γιατί έπρεπε να το πληρώσουμε εξτρα και αρκετά ξεπαραδιαστήκαμε. 

Αυτό εδώ είναι το δεύτερο θέατρο του πλοίου. Όπως βλέπετε λειτουργεί με προβολές από προτζέκτορα ο οποίος δημιουργεί σκηνικό σε όλο το περίβλημα του θεάτρου, κατά 360 μοίρες. Σου δίνει δηλαδή την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στον βυθό και αυτό συμβαίνει περιμετρικά σου, δημιουργώντας την κατάλληλη ψευδαίσθηση. Αυτή η σκηνούλα που βλέπετε μπροστά είναι υπερυψωμένη και αυξομοιώνεται ανάλογα με τις ανάγκες του σόου. Τι να λέμε τώρα...

Αυτό εδώ το πράγμα που μοιάζει με τρομπόνι δεν γνωρίζω τι ακριβώς τι ρόλο βαράει. Είναι ένα διακοσμητικό στη μέση μίας καφετέριας... Βλέπετε, είναι όλα διακοσμημένα στην πένα. 

Τα συγκρουόμενα που σας έλεγα. Στον ίδιο χώρο έχει τρία τραπέζια πινγκ-πονγκ, ποδοσφαιράκι, χώρο με playstation, και arcade ηλεκτρονικών παιχνιδιών. 

Και αυτός εδώ είναι ένας πολυέλαιος που κρέμεται στο λόμπι. Αυτές οι λάμπες αναβοσβήνουν ρυθμικά και δημιουργούν ένα ωραίο εφέ στο οποίο στέκεις και χάσκεις ευχάριστα αν δεν έχεις τι άλλο να κάνεις. 

Να σας πω ότι για πρώτη φορά στα χρονικά αισθάνθηκα ναυτία. Με το που βγήκαμε από το English channel και μπήκαμε στον Βισκαϊκό κόλπο άρχισαν τα κουνήματα. Εννοείται ότι δεν σου προκαλείται φόβος, όμως όταν βρίσκεσαι 24 ώρες συνέχεια επάνω σ’ ένα πράγμα που κουνιέται, δεν αργεί να σου έρθει η ζαλάδα. Αναγκάστηκα και ξάπλωσα. Η Μπρέντα λέει ότι υπερβάλλω, όμως εκείνο το πρώτο βράδυ έπρεπε να κρατώ χερούλι για να κινούμαι στους διαδρόμους σε ευθεία πορεία.

Και φτάσαμε στον πρώτο μας σταθμό. Το γαλλικό θέρετρο La Rochelle. Συμπαθέστατο, κουκλίστικο και παλαιάς κοπής. Φέρνει λίγο από Μασσαλία στο λιγότερο μεσογειακό. Στο συγκεκριμένο θέρετρο δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα να κάνεις. Υπάρχει ένα μεγάλο και χορταστικό ενυδρείο στο οποίο απασχολήσαμε τα παιδιά ένα δίωρο, υπάρχει και μία ρόδα λούνα παρκ η οποία δεσπόζει κατά μήκος του λιμανιού με τα καφεστιατόρια, κι αυτό είναι όλο. Φυσικά, ο αέρας του κόσμου εκεί σε συνεπαίρνει και αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκεσαι όντως στη Γαλλία, αφού είδα μέχρι και ποδηλάτες ντυμένους με κοστούμια να πηγαίνουν στις δουλειές τους. Παραδόξως οι εκεί εργαζόμενοι ομιλούν τα βασικά Αγγλικά και η συνεννόηση γίνεται εύκολα.

Δεν είναι Πρωταράς. Δεν είναι Αγία Νάπα. Τα νερά είναι αφιλόξενα βεβαίως, βεβαίως, αλλά δεν πας εκεί για τη θάλασσα. Ποιος τρελός θέλει να κολυμπήσει στον Ατλαντικό; Εκεί πας για τη βόλτα. Τρισχαριτωμένος προορισμός. Τον περπατήσαμε απ’ άκρη σ’ άκρη. Να πάτε.