Μπιλμπάο

 

Ο επόμενος σταθμός ήταν το Μπιλμπάο.

Δεν είχα ξαναπάει στο Μπιλμπάο, και το είχα καημό. Παρόλο που η Ισπανία είναι «μητέρα πατρίδα», δεν την έχω εξερευνήσει ακόμη, ούτε καν στη Μαδρίτη δεν έχω πάει. Δεν ξέρω γιατί το αναβάλλω. Ίσως γιατί έχω ένα ενδόμυχο φόβο πως αν την εξερευνήσω επαρκώς στο τέλος θα πάθω κατάθλιψη που δεν ζω εκεί, και έτσι όλο το αποφεύγω.

Η ιστορία του Μπιλμπάο είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Σας παρακινώ να τη ψάξετε και να τη μάθετε. Να θαυμάσετε πώς η πόλη από ένα βιομηχανικό ντεκαντάνς που προσέλκυε μόνο φτωχούς εργάτες κατέληξε σήμερα να είναι μία πάμπλουτη πόλη η οποία καλοβλέπει και διεκδικεί την ανεξαρτησία της. Να θαυμάστε πώς το Μουσείο Γκουγκενχάιμ ήρθε από την Νέα Υόρκη ουρανοκατέβατο ανοίγοντας υποκατάστημα εκεί, δημιουργώντας πακτωλό χρημάτων για την τοπική οικονομία. Πώς οι Βάσκοι τόλμησαν και τα κατάφεραν. Να εμπνευστείτε μπας και δούμε και εμείς στην Κύπρο αντίστοιχη ανάπτυξη, κάποτε. Δηλαδή, ποτέ.

Μόνο και μόνο που το Δ/Σ του Δημαρχείου πίστεψε ότι μπορεί να φιλοξενήσει το Γκουγκενχάιμ στο Μπιλμπάο και το διεκδίκησε σθεναρά, και το έφερε σε μία πόλη που δεν βρισκόταν καλά-καλά στον χάρτη, δείχνει ότι όλα τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Εξαιτίας του Γκουγκενχάιμ η οικονομία θέριεψε και βοήθησε την πόλη να αποκτήσει στάδια, τραμ, ντιζαϊνάτες γέφυρες, τα πάντα! Ένα μουσείο αρκεί. Αρκεί να σας πω ότι το 1983 το Μπιλμπάο είχε πιάσει πάτο, είχε πλυμμηρίσει ο ποταμός και οι λάσπες έφτασαν μέχρι τον πρώτο όροφο κάθε πολυκατοικίας, αλλά κάθισαν κάτω, σκέφτηκαν ότι ο μόνος τρόπος να αναστυλώσουν την πόλη ήταν ο πολιτισμός και μέσα σε 15 χρόνια έφεραν το Μουσείο στην πόλη, να την επαναπροσδιορίσει ως ύπαρξη. Από το 1997 και μετά το Μπιλμπάο έγινε η ομορφιά που βλέπουμε σήμερα.

Είμαι συνεπαρμένος από το Μπιλμπάο, θα μπορούσα να σας μιλώ γι’ αυτό για ώρες.

Δεν έμεινε σημείο του που δεν το φωτογράφησα, δεν υπήρξε γειτονιά που δεν κοντοστάθηκα να την απολαύσω.

Δυστυχώς δεν είχαμε πολλές ώρες εκεί. Όσο μείναμε αρκεστήκαμε στο να επισκεφθούμε το μουσείο και να περπατήσουμε λίγο στην παλιά πόλη. Αλλά θα επιστρέψουμε σ’ αυτή την πόλη. Είμαι σίγουρος.

Να σας πω ότι με δύο αφηνιασμένα και άρρωστα μωρά η θέαση του Μουσείου κατέστη ολίγον τι ανορθόδοξη. Ο Αλέξης είχε αφηνιάσει και άγγιζε τα εκθέματα με αποτέλεσμα να δεχτούμε παρατηρήσεις. Η Ευαγγελία ανέβασε πυρετό και έκλαιγε. Κάποια στιγμή ήταν και εκείνη ένα έκθεμα από μόνη της, ξαπλωμένη στη μέση μίας αίθουσας με πίνακες να κλαίει και να ουρλιάζει επειδή δεν δεχόταν να καθίσει στο αμαξίδιο της. Βγήκαμε από το Μουσείο κακήν κακώς, αμήχανοι ως προς το πώς να τη διαχειριστούμε έχοντας τα μάτια όλων των θαμώνων στραμμένα επάνω μας. Αντιλαμβάνεστε, το θέαμα ήταν το κάτι άλλο. Κάτι ήξεραν οι γονείς μου που μου είχαν πει «αν δεν κλείσεις τα 12 δεν σε παίρνουμε μαζί μας σε ταξίδι!» Εγώ ταξίδεψα πρώτη μου φορά στα 13 μου, στην Αθήνα. Τα δικά μου παιδιά έχουν ήδη επισκεφτεί από 5 χώρες το καθένα, με το αζημίωτο ψυχολογικό κόστος για τους γονείς τους, φυσικά.

Φωτογραφίες: 

Αυτό πιο πάνω, θα μπορούσε να ήταν το γραφείο μου. Για όσους ξέρουν. 

Εδώ βλέπετε ένα καταπληκτικό έργο που αφορά στον Πινόκιο του Ντίσνεϊ, από τον καλλιτέχνη Μαουρίτζιο Κατελάν. Όπως βλέπετε, ο Πινόκιο έπεσε από τον τέταρτο όροφο και προσγειώθηκε μέσα σε μία λίμνη στο ισόγειο, μπρούμυτα. Πέθανε. Το έργο αφορά στα παραμελημένα παιδιά τα οποία διαφεύγουν της προσοχής των γονιών τους. Το βρήκα εξαιρετικό και ως ιδέα και ως εκτέλεση. 

Πιο κάτω βλέπετε αυτές τις μεταλλικές σερπαντίνες - λαβύρινθους. Πρέπει να μπείτε μέσα και να τις περπατήσετε για να καταλάβετε το είδος της ψευδαίσθησης που προκαλούν. Από τη φωτογραφία δεν μπορείτε να καταλάβετε πολλά. Μπαίνοντας μέσα ουσιαστικά αισθάνεστε παγιδευμένοι και η κλίση του περιτοιχίσματος προκαλεί στον διαβάτη την αίσθηση του ατέρμονου εγκλεισμού. Πολύ περίεργο συναίσθημα.

Πιο κάτω βλέπετε κάθετες ηλεκτρονικές οθόνες οι οποίες εμφανίζουν στίχους από ένα ποίημα. Είναι λίγο ζαλιστικό αν επιχειρήσετε να το διαβάσετε, παρόλα αυτά το βρήκα χαριωμένη ιδέα. 

Το Μουσείο απέξω. "Η χαρά του αρχιτέκτονα, ο εφιάλτης του πολιτικού μηχανικού" όπως σχολίασε η ξεναγός μας. 

Η οροφή του κτηρίου από μέσα.

Αυτό είναι το λεγόμενο "puppy", ένα σκυλάκι φτιαγμένο από πραγματικά λουλούδια το οποίο φτιάχθηκε για τα εγκαίνια του μουσείου το 1997. Δεν είχαν σκοπό να το κρατήσουν, αλλά αποδείχτηκε αρκετά δημοφιλές και τελικά το κράτησαν, έγινε και σήμα κατατεθέν της πόλης και πουλιέται σε όλα τα σουβενίρ shops ως μαγνητάκι αλλά και ως μίνι-ρέπλικα. 

Λίγο πριν το μουσείο βρίσκεται και αυτή η γέφυρα του Καλατράβα. Τον Καλατράβα τον θεωρούν persona non grata μας είπε η ξεναγός, επειδή τους έφτιαξε αυτή τη γέφυρα από γυαλί η οποία γλιστρά πολύ όταν βρέχει. Και στο Μπιλμπάο βρέχει πολύ. "Δεν υπάρχουν δικαιολογίες, έφτιαξε και μια ίδια στη Βενετία από το ίδιο υλικό και υπήρχαν πολλοί τραυματισμοί από κόσμο που γλιστρούσε. Επομένως ήξερε ότι η γέφυρα ήταν ακατάλληλη και παρόλα αυτά μας έφτιαξε και εμάς μιαν ίδια, απαράλλαχτη! Ευτυχώς το Δημαρχείο τοποθέτησε πρόσφατα ένα ματ υλικό στο πάτωμα για να τη διασχίζουμε χωρίς να σπάζουμε τα πόδια μας" είπε η απολαυστική ξεναγός μας.

Και φυσικά η γνωστή και μη εξαιρετέα αράχνη έξω από το μουσείο. Τη λάτρεψα και εγώ και ο Αλεξάκος. Μπορείς να κάθεσαι να τη χαζεύεις για ώρες και εννοείται τη φωτογράφησα από κάθε πιθανή οπτική γωνία. Για κάποιο λόγο, μας είπαν ότι συμβολίζει τη μητρότητα. Ξέρω κι εγώ παιδάκι μου, εγώ είμαι από χωριό!

Αυτό ήταν εν ολίγοις το Μπιλμπάο. Το Γκουγκενχάιμ είναι εξαιρετικό μουσείο, πολύ πιο εύχρηστο από το αντίστοιχο στη Νέα Υόρκη και με πολύ λιγότερο κόσμο. Εννοείται να πάτε, και να το βάλετε στόχο το συντομότερο. Σύντομα θα σας γράψω για τον επόμενο μας σταθμό που ήταν η Κορούνια.