Σαουθάμπτον

Η κρουαζιέρα ξεκίνησε από το Σαουθάμπτον.

Έχετε πάει ποτέ στο Σαουθάμπτον;

Να μην πάτε.

Ενόσω σπούδαζα στην Αγγλία δεν έτυχε να πάω ποτέ. Ο Θεός με φώτισε.

Από τις πιο άσχημες αγγλικές πόλεις που έχω επισκεφτεί ποτέ! Ένα λιμάνι με την κακή σημασία της λέξης. Άπαξ και αρχίσει να βρέχει κιόλας δεν ξέρω πώς αντέχει ο ντόπιος πληθυσμός και δεν πέφτει στη θάλασσα να πνιγεί.

Υπήρξαμε άτυχοι. Τη μιάμιση μέρα που περάσαμε εκεί πριν ανέβουμε στο κρουαζιερόπλοιο έβρεχε και φυσομανούσε. Οπότε, το πρώτο απόγευμα το περάσαμε κλειδαμπαρωμένοι στο παραπλήσιο μωλ. Φύγαμε από τα μωλ της Κύπρου όπου καταφεύγουμε για να γλιτώσουμε απ’ τη ζέστη, και κλειδαμπαρωθήκαμε στο μωλ του Σαουθάμπτον για να γλιτώσουμε από τους κρύους ανέμους και τη βροχή. Σχιζοφρενικά πράγματα! Εν τω μεταξύ, πρόκειται για ένα μωλ που δεν λέει και τίποτα, περιέχει όλα τα γνωστά καταστήματα που βρίσκεις παντού. Δεν υπάρχει δηλαδή και τίποτα συναρπαστικό εκεί μέσα για να σε κρατήσει αρκετές ώρες σε εγρήγορση. Βαρεθήκαμε.

Τι να κάναμε όμως; Είχαμε και δύο παιδιά μαζί μας, κάπως έπρεπε να τα απασχολήσουμε και να τα βγάλουμε από το δωμάτιο του ξενοδοχείου. Ο Αλέξης άρχισε να ανεβάζει δέκατα στο Σαουθάμπτον οπότε εκεί είχαμε και τα πρώτα μαύρα μαντάτα για το τι μας περίμενε αργότερα. Κουτσά στραβά, πέρασε η πρώτη μέρα με ψώνια στο μωλ.

Τη δεύτερη μέρα εκεί πέρα ξυπνήσαμε με τον χαρακτηριστικό μουντό, βροχερό, αγγλικό καιρό. Να σας πω, παρεμπιπτόντως, ότι εγώ είχα ξεχάσει τι πάει να πει αγγλικός καιρός. Λόγω του ότι ήταν τέλη Αυγούστου σκέφτηκα ότι δεν ήταν ανάγκη να πάρω μαζί μου χειμωνιάτικα ρούχα οπότε επί της ουσίας είχα εγκλωβιστεί εκεί με τα κοντομάνικα και τα σορτσάκια και έπρεπε να πορευτώ μ’ αυτά. Τόσο μου κόβει! Ευτυχώς είχα ένα ελαφρύ μπουφάν και το φορούσα πάνω από τις κοντομάνικες φανέλες και έτσι γινόταν πιο υποφερτό το κρύο. Γενικά όμως, δεν ήμουν άνετος με τις θερμοκρασίες.

Ξυπνήσαμε με βροχή λοιπόν. Είχαμε μπροστά μας μία ολόκληρη μέρα στην οποία είχαμε προγραμματίσει από πριν να επισκεφτούμε το Paulton’s Park. Το συγκεκριμένο πάρκο είναι λούνα παρκ, σαν αυτό του Alton Towers, κατά τι μικρότερο, το οποίο έχει και μία ολόκληρη περιοχή αφιερωμένη στην Πέππα το γουρουνάκι. Την Πέππα την απεχθάνομαι, αλλά όπως συμβαίνει πάντα, όταν κάνεις παιδιά αρχίζεις και λούζεσαι ό,τι απεχθανόσουν. Και η Πέππα είναι και αυτή μέρος αυτού του ψυχρού ντουζ. Η Ευαγγελία τρελαίνεται για την Πέππα. Την έβλεπε και ο Αλέξης μικρότερος, οπότε όταν τους είπαμε ότι θα πάμε σε ένα θεματικό πάρκο αφιερωμένο σ’ αυτήν, μετρούσαν τις μέρες απ’ τη χαρά τους. Προαγοράσαμε και τα εισιτήρια για να μας βγουν πιο φθηνά. 80 στερλίνες το άτομο για να επισκεφτείς την πουτάνα την Πέππα. Σου έρχονται 50 ανά άτομο αν τα προ-αγοράσεις. Τι να πεις!

Τι να κάναμε που έβρεχε; Περιμέναμε μπας και ανοίξει ο καιρός, πήγε σχεδόν μεσημέρι αλλά δεν έλεγε να βγάλει ήλιο. Τα παιδιά άρχισαν τη γκρίνια, η εναλλακτική μας ήταν να κλειδαμπαρωθούμε και πάλι μέσα στο μωλ του Σαουθάμπτον, οπότε σκάσαμε, φορέσαμε αδιάβροχα, αγοράσαμε και ομπρέλες και πήγαμε να επισκεφτούμε το ροζ γουρούνι. Το πάρκο έκλεινε ούτως ή άλλως στις 5:00 το απόγευμα οπότε δεν είχαμε πολλή ώρα στη διάθεσή μας. Όποιος πρόλαβε την Πέππα οίδεν!

Πρόκειται για πολύ χαριτωμένο μέρος. Είναι όλα πολύ προσεγμένα και αρμονικά φτιαγμένα μεταξύ τους, και παρόλο που είναι όλα παιδικά σε όρια νηπίου, παρασύρεσαι και το απολαμβάνεις. Οι κήποι, τα σπιτάκια, τα τρενάκια, όλα στην πένα. Τα χρώματα έντονα και διαλεγμένα, θες δεν θες μπαίνεις στο πνεύμα. Μπορείς να μπεις στο σπίτι της Πέππα, στο σχολείο της, αλλά και σε διάφορα άλλα «γνώριμα» μέρη από την εν λόγω σειρά. Μπορείς να συναντήσεις και την ίδια και να βγάλεις φωτογραφία μαζί της, όπως στη Ντίσνεϊλαντ. Καθίσαμε σε όλα τα rides, τα οποία είναι εντελώς ακίνδυνα και ξενέρωτα, αλλά για κάποιο λόγο τα παιδιά είχαν ενθουσιαστεί τόσο που δεν μας ένοιαζε. Το ζούσαμε μαζί τους. Έβγαλε ήλιο σε κάποια φάση, αλλά νομίζω ήταν ήδη πολύ αργά. Φάγαμε τόση πολλή βροχή στο μεταξύ που δεν εκπλήσσομαι που μετά αρρωστήσαμε. 

Να σας πω, εδώ, ότι το συγκεκριμένο πάρκο έχει και άλλες ενότητες, όπως μία φάρμα, μία χώρα δεινοσαύρων και κάποια roller coasters για το ενήλικο κοινό. Πέραν της Πέππας όμως, δεν προλαβαίναμε να τα επισκεφτούμε. Πήγαμε στο σαφάρι δεινοσαύρων χάριν του Αλέξη με την ψυχή στο στόμα γιατί το πάρκο έκλεινε. Επρόκειτο για μεγάλη μαλακία. Οι δεινόσαυροί ήταν πολύ κακοφτιαγμένοι και καθόλου τρομαχτικοί. Σαν αυτούς που έρχονται πού και πού σε εκθέσεις στη Λεμεσό για αρπαχτή, αν έχετε υπόψιν σας. Όπως και να ‘χει, ο μικρός το φχαριστήθηκε. Η Ευαγγελία από την άλλη, δεν πήρε χαμπάρι, είχε ήδη αποκοιμηθεί και δεν κατάλαβε ότι πέρασε ολόκληρο σαφάρι δεινοσαύρων ερήμην της, στην αγκαλιά της μάνας της. 

Τα ελικοπτεράκια - όπως βλέπετε είναι όλοι καλυμμένοι με τα σελοφάν. Καλή πνευμονία θα άρπαξαν κι αυτοί!

Τα αερόστατα - χάου κιουτ! 

Παντού υπάρχουν αγαλματάκια - φιγούρες των χαρακτήρων στο πάρκο, ο γιος μου δεν άφησε ούτε ένα αφωτογράφητο! 

Να και η μακαρίτισσα παρέα με την Πέππα! Πρέπει να σκεφτούμε κι εμείς κάποιον χαρακτήρα και να δημιουργήσουμε αντίστοιχο πάρκο. Δεν είναι δυνατόν να θησαυρίζουν οι Εγγλεζοι με τέτοιες μαλακίες και εμεις να καθόμαστε να χάσκουμε! 

Αυτό είναι από τα πιο adult rides. Δεν ανεβήκαμε φυσικά, γεράσαμε για τέτοια. 

Πόση Πέππα αντέχεις; 

Εφιάλτης στον δρόμο με της Πέππες! 

Παντού Πέππες! Κάποιος να πατήσει το κουμπί!

Φύγαμε ξεπατικώνοντας το σουβενίρ σοπ στην έξοδο και κατευθυνθήκαμε κακήν κακώς προς το ξενοδοχείο με ταξί. Το πάρκο απέχει 20’ από το κέντρο του Σαουθάμπτον. Μέχρι να φτάσουμε στο δωμάτιο, τα παιδιά ήταν ήδη τέζα και άρρωστα. Φταίμε. Αλλά τι να κάναμε. Ελπίζαμε ότι θα το περάσουν ελαφρά.

Αρρώστησα κι εγώ εν τω μεταξύ, αλλά εμένα ποιος με χέζει, χαπακώθηκα τα cold and flu και σε 4 μέρες έγινα καλά.

Εν πάση περιπτώσει, αν τα ρωτήσεις τι τους άρεσε περισσότερο απ’ όλο το ταξίδι θα σου πουν και οι δύο ότι το πάρκο της Πέππας ήταν το καλύτερο.

Την επόμενη μέρα έφευγε το πλοίο μας. Μας όρισαν ως ώρα επιβίβασης τις 12 το μεσημέρι. Μέχρι να μεσημεριάσει έπρεπε κάπως να απασχοληθούμε. Οπότε είπαμε να επισκεφτούμε το μουσείο που άνοιξε πρόσφατα στην πόλη προς τιμήν του Τιτανικού. Ως γνωστόν, από το ίδιο λιμάνι είχε αποπλεύσει και ο Τιτανικός, έπρεπε να το είχαμε υποψιαστεί ότι θα ήταν γρουσουζιά να κάναμε τη βόλτα μας απ’ εκεί  πριν το δικό μας ταξίδι.

Μη φανταστείτε το μουσείο ως καμία εξτραβαγκάνζα που δεν πρέπει να χάσετε. Πρόκειται για μουσείο το οποίο τραβήξανε απ’ τα μαλλιά για να αποκτήσει ενδιαφέρον. Είναι διαδραστικό, είναι τεχνολογικά μοντέρνο, περιέχει και κάποιες σκηνικές κατασκευές που σου δείχνει πώς ήταν οι καμπίνες και το πηδάλιο του πλοίου, αλλά πέραν τούτων, δεν μπορώ να πω ότι πέταξα και τη σκούφια μου που το επισκέφτηκα. Το μόνο ενδιαφέρον κατ’ εμέ, ήταν κάποια πρωτοσέλιδα εφημερίδων της εποχής τα οποία διασώθηκαν και υπάρχουν εκεί καδρωμένα να τα διαβάσεις. Tabloid news πριν ανακαλυφθούν τα tabloids. Τόσο μπροστά.

Στο μουσείο πήγαμε με τα πόδια. Στην επιστροφή κουβαλούσα και την Ευαγγελία στον αυχένα μου γιατί αρνούνταν να καθίσει άλλο στο αμαξίδιο. Ξεθεώθηκα. Αλλά αυτό θα πει διακοπές με παιδιά!

Και μετά επιβιβαστήκαμε. Τα μωρά ήταν ήδη τέζα και κομμένα από τον πυρετό. Με το που μπήκαμε στο πλοίο αντί να κοιτάξουν τριγύρω και να μείνουν έκθαμβα από το εσωτερικό του, από τα εστιατόρια, τα καταστήματα, τα θέατρα, τα μπαρ και όλα τα συμπαρομαρτούντα, πήγαν και βρήκαν έναν καναπέ κοντά στη ρεσεψιόν, κουλουριάστηκαν και κοιμήθηκαν εκεί μέχρι να μας δώσουν το κλειδί του δωματίου μας μία ώρα αργότερα.

Τα λυπήθηκα. Και εκεί ξενέρωσα.