100 Χρόνια Ντίσνεϊ

 

Τα παιδιά είναι η καλύτερη δικαιολογία πια για να κάνεις πράγματα αλλά και για να αποφύγεις πράγματα. Ας πούμε, σε προσκαλούν κάπου και βαριέσαι να πας, προφασίζεσαι ότι τα παιδιά είναι άρρωστα, ότι έχουν κάποια κοινωνική υποχρέωση ή κάποιο μάθημα και γλιτώνεις. Ομοίως, θέλεις να πας κάπου διακαώς και ψιλοντρέπεσαι; Χρησιμοποιείς το παιδί. Εγώ εχθές, φερ’ ειπείν ήθελα να πάω στη συναυλία που δόθηκε στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας για τα 100χρονα της Ντίσνεϊ, και παρόλο που θεωρώ ότι θα μπορούσε κάλλιστα να σταθεί ως εκδήλωση ενηλίκων, χρησιμοποίησα τον γιο μου για να πάω.

Όχι ότι δεν το φχαριστήθηκε. Και με το παραπάνω. Αλλά βλέπετε, ο γιος μου ήταν η τέλεια δικαιολογία.

Του έκανα τεράστιο ψηστήρι, βεβαίως. Κατ’ αρχάς το Σάββατο είχε πάει με τη Μπρέντα στο κοντσέρτο που δόθηκε στο Παλλάς με τη Συμφωνική Κύπρου να παίζει τον «Πέτρο και το Λύκο». Ήμουν σίγουρος ότι εκεί θα βαριόταν τη ζωή του (εγώ τον γέννησα) και ότι αν του ανακοίνωνα ότι και την επομένη θα έτρωγε στη μάπα κι άλλη Συμφωνική Ορχήστρα θα κλωτσούσε ό,τι κι αν ήταν. Οπότε του το κράτησα κρυφό μέχρι την τελευταία στιγμή. Μία ώρα πριν την συναυλία του εμφάνισα ένα αυτοσχέδιο χάρτη και του είπα ότι θα λάβουμε μέρος σε ένα κυνήγι θησαυρού. Επάνω στον χάρτη ζωγράφισα τη διαδρομή από το σπίτι μας μέχρι το Δημοτικό Θέατρο, ενώ επίσης, του έβαλα να λύσει μία εξίσωση η οποία είχε ως άθροισμα το νούμερο εκατό. Του είπα ότι «άμα λύσεις την εξίσωση θα μάθεις πόσα κεράκια σβήνει ο εορτάζων που μας προσκάλεσε στο πάρτι του, κι αν με καθοδηγήσεις σωστά, θα πάμε στο σωστό μέρος έγκαιρα για τη γιορτή».

Νομίζω ο μικρός απόλαυσε περισσότερο το κυνήγι αυτό, παρά την εκδήλωση αυτή καθεαυτή. Μου είπε «ο μόνος 100χρονος που ξέρω είναι η γιαγιά σου, αλλά αυτή πέθανε. Λες να πήρε δεύτερη ευκαιρία;» Περιττό να πω ότι τα έκανε μαντάρα με το «αριστερά-δεξιά» μέσα στο αυτοκίνητο. Εγώ ακολούθησα τη σωστή διαδρομή, πάρκαρα στο χωράφι κοντά στο θέατρο και του είπα «δεν μας βοηθά ο χάρτης, θα κατέβουμε και θα πάμε με τα πόδια και άμα δεις κάπου να γράφει «100» θα μπούμε μέσα!» Μέχρι και στο φουαγιέ δεν είχε συνειδητοποιήσει ακόμη τι τον περίμενε. Ενθουσιάστηκε όταν έλυσε τον γρίφο με τους συνειρμούς του. "Εκατό χρόνια Ντίσνεϊ!" Ορίστε, τέτοια πρέπει να σκαρφίζομαι για να γλιτώνω τη μουρμούρα.

Η παράσταση ήταν το κάτι άλλο. Απερίγραπτη.

Μετά δυσκολίας συγκρατούσα τα δάκρυά μου. Στο Dos Oruguitas του Encanto δεν συγκρατήθηκα, στο δε Lion King στο τέλος, απλά πλάνταξα και το χάρηκα. Οι φωνές, η ορχήστρα, το οπτικό υλικό, όλα εξαιρετικά. Τη δε παράσταση έκλεψε, κατ’ εμέ, η Νάντια Μπουλέ. Δεν πίστευα στα αφτιά μου ότι αυτή η γυναίκα, την οποία γνωρίσαμε ως δευτεροκλασάτη τηλέ-περσόνα διαθέτει αυτή τη φωνάρα. Τα έσκισε τα τραγούδια, ενώ φορούσε και ένα αστραφτερό φόρεμα το οποίο δεν την ξεχώριζε ποσώς από τις υπόλοιπες τραγουδίστριες του Μπρόντγουεϊ και του Ουέστ Εντ. Μία κούκλα, μία ντίβα σε οσκαρική εμφάνιση. Μπράβο! Είπε διάφορες μπαλάντες του Ντίσνεϊ υποδειγματικά.

Για τους υπόλοιπους, δεν έχω να πω πολλά. Πέραν 1-2 εξαιρέσεων ήταν όλοι τους αντιπροσωπευτικοί του επιπέδου που ανέμενα. Η μόνη παραφωνία ήταν ο χώρος. Πολύ λίγος και πολύ μικρός για να απογειώσει αυτό το οπτικοακουστικό υπερθέαμα. Η ηχητική του θεάτρου μπουκωμένη και θαμπή. Και στον Κορκολή που είχαμε πάει τον περασμένο Μάρτιο τα ίδια χάλια. Κρίμα! Τα δε εφέ που χρησιμοποιήθηκαν (έπεσε τεχνητό χιόνι στο Let It Go), παρενόχλησαν το κοινό των μπροστινών θέσεων. Βασικά έπεσε όλο το χιόνι επάνω τους, έγιναν μούσκεμα οι άνθρωποι. Είχε πλάκα στην αρχή, μετά το πρώτο λεπτό άρχισε να γίνεται άβολο. Δεν ξέρω αν έγινε επίτηδες ή λόγω κακού σκηνικού προγραμματισμού. Πάντως, δεν ήταν σωστό. Όπως και να ‘χει, δεν πειράζει, πλήρωσαν ακριβό εισιτήριο οι μπροστινοί, ας το λουστούν.

Το κοινό, κλασικά, κυπριακό, μουρόχαβλο αν και στο encore χαλάρωσε και εκδηλώθηκε, και απέδωσε στους καλλιτέχνες τις τιμές που τους άξιζαν. Εννοείται πως κάθισα πάλι στην χειρότερη δυνατή θέση, με ένα τρίχρονο πίσω μου το οποίο δεν σιώπησε σε όλη τη συναυλία, ρωτούσε παιδαριώδεις ερωτήσεις καθόλη τη διάρκεια, τύπου «ποια είναι αυτή», «πότε θα βγει η Άριελ», «πότε θα χορέψουν» και η κηδεμόνας του ουδόλως πτοήθηκε να το συμμαζέψει. Μέχρι και ο Αλέξης γύρισε πίσω δυο τρεις φορές και το αγριοκοίταξε, αλλά ουδόλως πτοήθηκε. Ως κερασάκι στην τούρτα, φταρνίστηκε και 5-6 φορές μέσα στα αφτιά μου, πιστεύω δεν έμεινε μικρόβιο που δεν το εισέπνευσα. Τι το φέρνετε το τρίχρονο σε συναυλία με συμφωνική ορχήστρα; Ακόμα δεν καταλάβατε ότι η Ντίσνεϊ δεν είναι αμιγώς παιδική; Εδώ ο Αλέξης που είναι αισίως επτά ετών, μετά δυσκολίας συμμορφωνόταν στο σαβουάρ βιρβ του κοντσέρτου. Τι περιμένετε από το τρίχρονο; Έλεος!

Ο γιος μου πέρασε καταπληκτικά αν και, καθώς δήλωσε στο τέλος «κάποιες λεπτομέρειες μπορούσαν να προσεχθούν». Πόσο γιος μου! Ποιες λεπτομέρειες; «Δεν είπαν το Be Prepared». Του είχα εξηγήσει ότι αποκλείεται να έλεγαν το εν λόγω τραγούδι όμως όταν βγήκαν και ρώτησαν στο encore ποιο θέλετε να πούμε ο Αλέξης ξελαρυγγίστηκε να φωνάζει «be prepared» και όταν ξεκίνησε το supercalifragilisticexpialidocious της Μαίρης της Πόππινς σταύρωσε τα χέρια του και σωριάστηκε στην καρέκλα θυμωμένος. Πόσο γιος μου επί δύο.

Τα παιδιά μου, και τα δύο, λατρεύουν το be prepared επειδή τους το τραγουδώ κάθε πρωί πριν το σχολείο παραφρασμένο ως Get Prepared. Μάλιστα στον στίχο «just listen to teacher» πηδάω σαν το λιοντάρι επάνω στα παπλώματα του κρεβατιού τους και τους πλακώνω ολόκληρος, αφού δεν λένε να σηκωθούν να προετοιμαστούν για το σχολείο. Αυτά το λατρεύουν και κουκουλώνονται έτι περισσότερο μέσα στα ζεστά τους και εγώ ξεκινώ το γαργαλητό ώσπου να παραδοθούν. Είναι το πρωινό μας παιχνίδι. Ιεροσυλία ότι το σνόμπαραν οι τραγουδιστές και η ορχήστρα, κατά τον Αλέξη. Τον είχα προετοιμάσει ψυχολογικά ότι «αποκλείεται να πουν τραγούδια κακών» εν γένει, αλλά έκαναν το λάθος και είπαν το Poor Unfortunate Souls της Ούρσουλα και εκεί αναπτερώθηκε το ηθικό του. «Είδες παπά; Μια χαρά λένε και τραγούδια κακών. Θα πουν και το Be Prepared!» Ώρες, ώρες τον λυπάμαι.

Είναι τελικά ο Βασιλιάς των Λιονταριών η κορωνίδα της Ντίσνεϊ; Είναι και δεν είναι. Αριθμητικά ομιλώντας το Frozen έχει σπάσει κάθε φράγμα και ρεκόρ. Δεν μπορώ όμως να συγκρίνω τις συνθήκες του 1994 με αυτές του 2013. Το αγάπησα το Frozen αλλά δεν μπορώ να συγκρίνω τα λιοντάρια με τα διαχρονικά τους μηνύματα και μαθήματα ζωής, με τη ξυνίλω Έλσα που ένιωθε ενοχές επειδή είχε υπερδυνάμεις. Ας είμαστε και λίγο ρεαλιστές. Δεν θα κάτσουμε να σε λυπηθούμε κιόλας επειδή αυτόεξορίστηκες στα βουνά επειδή δεν μπορούσες να ευχαριστηθείς τις δυνάμεις σου. Αν έχεις θέματα, καλοί και οι ψυχολόγοι. 

Και μουσικά δηλαδή, δεν μπορώ να συγκρίνω τη μουσική που έγραψε ο Έλτον Τζον με τη μουσική του Frozen. Ναι, επικό το Let It Go, αλλά ως εκεί. Το αριστούργημα του Lion King δεν το φτάνει, κι ας το έχουν ξευτυλίσει με το live action film. Να σου πω την αλήθεια εμένα με χαλούν τα έργα που παίζουν ζώα, τα βρίσκω πολύ «μίκυ μάου», αλλά το Lion King ήταν ένα έργο που το είχα δει στο σινεμά τέσσερεις φορές και παιζόταν στον λευκωσιάτικο «Οθέλλο» τρεις μήνες σερί, ρεκόρ για τα κυπριακά δεδομένα των 90ς όπου η ταινία άλλαζε ανά δεκαπενθήμερο. Ούτε που κατάλαβα πότε πέρασαν 30 χρόνια έκτοτε. Τη δε σκηνή που πεθαίνει ο Μουφάσα, ακόμη και σήμερα δεν την αντέχω να τη δω χωρίς «να μπει ένα σκουπιδάκι στο μάτι μου». Για μένα είναι μία ταινία τόσο φρέσκια και διαχρονική που δεν μπορεί να ξεπεραστεί με τίποτα. Η δε αφρικανική της αισθητική, το κάτι άλλο. Αγάπησα την αφρικανική κουλτούρα εξαιτίας της συγκεκριμένης ταινίας.

Η συναυλία είχε εξαιρετικό tracklist, αν εξαιρέσεις τη Μοάνα που θα μπορούσε να ειπωθεί μόνο ένα τραγούδι και τη Ραπουνζέλ που παραγκωνίστηκε πλήρως, δεν έχω το παραμικρό παράπονο. Ήταν μία γιορτή της ανθρωπότητας το χθεσινό, ένα πάρτι της ζωής μου το οποίο πέρασε επιτυχώς πλέον και στον γιο μου. Μου είπε χίλια ευχαριστώ για την έκπληξη που του έκανα και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να τον βάζεις για ύπνο, να σε αγκαλιάζει και να σου λέει «ευχαριστώ!» Πόσα μωρά ξέρετε που λένε ευχαριστώ και αναγνωρίζουν ειλικρινά το effort του γονιού; Εγώ μόνον έναν!

Αυτά τα υπέροχα, και πάντα τέτοια! Ο Αλέξης μου είπε στο αυτοκίνητο: «στα επόμενα 100 χρόνια να ξανάρθουμε και να φέρουμε και τη σουρλουλού!» Εντάξει, του είπα.

Η Χοντρή Με Το Στρες

Long story short, 

 

Η Πρωτοψάλτη στα λάιβ της σταμάτησε να λέει «και που πηγαίνει και μία χοντρή νευρικιά, Κυριακή, να της φύγει το στρες». Το «χοντρή» το προσπερνά.

 

Δεν χρειάζεται να αναπτύξω τις θέσεις μου για το συγκεκριμένο θέμα. Όσοι με διαβάζετε χρόνια τις γνωρίζετε ή μπορείτε να τις φανταστείτε. 

 

Εγώ θέλω να ρωτήσω. Γιατί έκοψε το «χοντρή» και όχι το «νευρικιά;».

 

 Το πάχος έχει απενεχοποιηθεί. Δεν είναι κακό να είσαι χοντρή αν έχεις την υγειά σου. Δεν είναι ούτε καλό βασικά. Είναι αδιάφορο. Σημασία στη ζωή έχει αν προσφέρεις κάτι, αν έχεις έργο να επιδείξεις. Κανένας δεν νοιάζεται αν είσαι ξανθή, γαλανομάτα, χοντρή, λεπτή κτλ, αν έχεις προσωπικότητα. Αυτό το εμπεδώσαμε. Η Δανάη Μπάρκα ας πούμε σ’ αυτό πατάει και έγινε πρώτης τάξεως παρουσιάστρια. Η Κατερίνα Ζαρίφη πρώτης τάξεως κωμικός, η Αντέλ, παλιότερα, πρώτης τάξεως τραγουδίστρια. Η Νέττα, κέρδισε στη Γιουροβίζιον τη Φουρέιρα. Γιατί είχε στίγμα. Όχι ότι δεν είχε η Φουρέιρα, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ. Το πάχος δεν ήταν εμπόδιο ώστε να κερδίσει τη «μουνάρα» τη Φουρέιρα. Όλες αυτές κατάφεραν με την προσωπικότητα τους και το όποιο ταλέντο τους, να πάνε πέρα από το «χοντρή». Μόνο αν δεν έχεις τίποτα να επιδείξεις, θα σε πουν χοντρή. Και εδώ που τα λέμε, σιγά τα ωά, σιγά την προσβολή. 

 

Αφού λοιπόν το απενεχοποιήσαμε, η Πρωτοψάλτη τι θέλει και το ακυρώνει; Δεν καταλαβαίνει ότι τα κάνει χειρότερα τα πράγματα; Ότι είναι σαν να λέει σε μία χοντρή, «ξέρουμε ότι είσαι άσχημη, δεν είναι ανάγκη να στο υπενθυμίζουμε και μέσω ενός στίχου», ας υποκριθούμε ότι δεν υπάρχεις καλύτερα, ενώ τόσα χρόνια σε τραγουδούσαμε μια χαρά. «Τώρα δεν το σηκώνει η εποχή», και «ξαφνικά πρέπει να υποκριθούμε ότι δεν υπάρχεις». Ο ελέφαντας στο δωμάτιο! Αδόκιμη έκφραση στην προκειμένη, αλλά μόνο αυτή αποδίδει το νόημα.

 

 Εδώ στα καλλιστεία πια κερδίζουν χοντρές και σε όλους τους οίκους μόδας προβάλλονται τα plus size μοντέλα. Νομίζει πραγματικά η Πρωτοψάλτη ότι συμβάλλει με αυτή την αλλοίωση του στίχου; Ότι είναι χρήσιμη και εκτιμάται; 

 

Ήμαρτον Παναγία μου!

 

Ευτυχώς δεν έμεινε σώφρων άνθρωπος που δεν την αποδοκίμασε. Ακόμη και ο Κραουνάκης που τα ‘χει τα κιλάκια του, μίλησε για «σουργελοποίηση». Βέβαια αυτόν αλλού τον τρώει και αλλού κνίθεται που λέμε και στα κυπριακά. Της τα ‘χει μαζεμένα από την εποχή του «φορτηγού», και του κορωνοϊού. 

 

Και επανέρχομαι. Γιατί δεν αφαίρεσε και τη λέξη «νευρικιά;» Είναι τώρα εποχές να τραγουδούμε εύπεπτα τραγούδια για ανθρώπους με νευρασθένειες; Το πάχος διορθώνεται. Η νευρική διαταραχή, η ασθένεια, πώς μπορεί να διακωμωδείται; Αλήθεια, πώς δεν της πέρασε από το μυαλό ότι η «νευρικιά» είναι χειρότερη από τη «χοντρή»; Δεν βρέθηκε ένα γουόουκ πλάσμα στον κύκλο της να της το επισημάνει; Πραγματικά απορώ. 

 

Ζω για τη μέρα που θα κοπούν όλοι οι χαρακτηρισμοί από τα τραγούδια και δεν θα έχετε τι να τραγουδάτε. 

 

Είστε ηλίθιοι και σε τέτοιο κόσμο αξίζετε να ζείτε. 

Σε Διαφορετικές Συχνότητες

 Άλλο ένα υπερρεαλιστικό σαββατοκύριακο πέρασε στην ιστορία.

Το Σάββατο έθαψα τη γιαγιά μου και την ίδια μέρα γιορτάσαμε τα γενέθλια του Αλέξη.

Πέρασα από τα «συλλυπητήρια» στο «να σας ζήσει» εντός δύο ωρών!

Και τα δύο γεγονότα είχαν τις στιγμές τους.

Γενικά, στις κηδείες αποφεύγω να κοιτάζω τα πτώματα μέσα στο φέρετρο. Φοβάμαι λίγο. Τον πατέρα μου δεν τον κοίταξα καθόλου, φερ’ ειπείν. Σε άλλες κηδείες που τυχαίνει να πάω, το ίδιο. Αποφεύγω να ρίξω προς το φέρετρο τη ματιά μου. Όμως προχθές με τη γιαγιά μου ήταν διαφορετικά. Της έριξα μια δυο ματιές πάνω από το καθρεφτάκι του φερέτρου, και όσο στεκόμουν εκεί κατά τη διάρκεια του μυστηρίου την κοίταζα συνέχεια. Δεν πίστευα ότι ήταν νεκρή. Έλεγα ότι απλά κοιμάται, ότι κάποιο λάθος πρέπει να έγινε, ότι από στιγμή σε στιγμή θα ξυπνήσει και θα την πιάσει το χάχανο λέγοντας μας ότι έκανε πλάκα, όπως έκανε μια ζωή. Για κάποιο λόγο όλες αυτές οι σκέψεις δεν μου έφερναν δυσφορία, θρήνο ή οδυρμό. Είχα ένα μειδίαμα το οποίο έφερνε αμηχανία ακόμα και σε μένα.

Ο οδυρμός είχε έρθει τις προάλλες.

Σας έχω ξαναπεί ότι μου τυχαίνουν πολλές υπερφυσικές συμπτώσεις κατά καιρούς. Όπως για παράδειγμα όταν είδα όνειρο τον πατέρα μου και μου ανακοίνωσε την εγκυμοσύνη της γυναίκας μου πριν καν έχουμε κάνει τεστ, πριν καν υποψιαστούμε ότι μπορεί να ήταν έγκυος. Όπως όταν άκουσα τη φωνή του μέσα στο μαιευτήριο να μου λέει «έχει μεγάλη διαστολή και θα γεννήσει γρήγορα» όπως και έγινε.

Κάτι παρόμοιο συνέβη και με τη γιαγιά μου. Το πρωί που μου ανακοινώθηκε ο θάνατός της ήμουν στο γραφείο. Ενόσω ήμουν εκεί και περνούσαν διάφορες αναμνήσεις από το μυαλό μου σκέφτηκα ότι δεν έχω κάποιο τραγούδι με το οποίο να έχω συνδυάσει ιδιαίτερα τη γιαγιά μου, ώστε να το θεωρώ «δικό της». Όμως, έχω μια ανάμνηση από εκείνη, πάλι στη δεκαετία του ’80, να είμαι στο σπίτι της και να παίζω με τα «νερά». Τι εννοώ; Η γιαγιά μου όταν έπρεπε να μου βρει παιχνίδι για να την αφήσω λίγο ήσυχη, μου γέμιζε μία παιδική μπανιέρα με νερό, έριχνε μέσα και υγρό πιάτων για να δημιουργηθεί σαπουνάδα και μου έφερνε διάφορα παιχνίδια να τα πλατσουρίσω μέσα και να παίξω. Θυμάμαι ένα Σάββατο που ενώ εγώ έπαιζα με τα «νερά» εκείνη σφουγγάριζε και τραγουδούσε τη «Συχνότητα» της Μοσχολιού. Έκανε και χορογραφία κρατώντας τη σφουγγαρίστρα όπως τη γνωστή διαφήμιση και ήταν σε μεγάλη ευφορία. Το θυμάμαι έντονα.

Με το που σχολάνω και μπαίνω στο αυτοκίνητο να πάω σπίτι, ανοίγω το ραδιόφωνο και ποιο τραγούδι έπαιξε πρώτο-πρώτο; Η Συχνότητα! Εντάξει, αυτά είναι μηνύματα από άλλο σύμπαν! Ποια ήταν η πιθανότητα να πέσω επάνω σ’ αυτό το τραγούδι; Και μάλιστα τη συγκεκριμένη στιγμή και μέρα; «Δεν είμαστε στην ίδια τη συχνότητα, δεν είμαστε στον ίδιο τον σταθμό, τα όνειρα μου έχουν ταυτότητα τα όνειρά σου έχουν αριθμό». Το έβαλα στη διαπασών και έκλαψα με την ησυχία μου σε όλη τη διαδρομή! Οι πεθαμένοι είναι όντως γύρω μας. Και μας στέλνουν μηνύματα. 

Μετά από αυτή την εκτόνωση, ήταν επόμενο στην κηδεία να είμαι απόλυτα συγκροτημένος. Η μόνη στιγμή που συγκινήθηκα λίγο ήταν όταν είχα δει μία κυρία από την παρέα της, η μόνη που ζει ακόμη, να μπαίνει στην εκκλησία σαν το ερείπιο υποβασταζόμενη από την κόρη της. Έχω κι από τη συγκεκριμένη κυρία αναμνήσεις. Τον Απρίλη του 1999 όταν ήταν τα γενέθλια της γιαγιάς μου, η εν λόγω κυρία ήρθε να της κάνει έκπληξη μαζί με άλλες τρεις. Εκείνη την περίοδο ήταν πολύ της μόδας το τραγούδι Sex Bomb του Tom Jones. Μου ζήτησαν να τους παίξω το CD, και άρχισαν όλες να χορεύουν στο πάρτι κάνοντας τραινάκι. Ήμουν 19 ετών τότε, και το έβρισκα καταπληκτικό ότι οι τότε 66χρονες «γριές» χόρευαν το Sex Bomb!

Αυτά από την κηδεία.

Το μεσημέρι του Σαββάτου είχαμε τα γενέθλια του γιου μου. Εκεί είχαμε άλλα δράματα. Στο πάρτι φέραμε έναν ταχυδακτυλουργό. Ο «μάγος» κάλεσε τον εορτάζοντα επί σκηνής να του κάνει ένα κόλπο. Ο γιος μου στάθηκε στα φώτα, αλλά όταν ο μάγος του είπε ένα αστείο, το οποίο τώρα δεν το θυμάμαι να σας το μεταφέρω, τα παιδάκια στο ακροατήριο ξέσπασαν σε γέλια. Ο Αλέξης ντράπηκε, ερμήνευσε τα γέλια των συμμαθητών του ως κοροϊδία και έφυγε κακήν κακώς από το πάρτι.

Αντιλαμβάνεστε τι ακολούθησε.

Δέκα ψυχολόγοι και εκατό σοφοί πατέρες δεν αρκούν για να συνεφέρουν αυτό το παιδί όταν το πιάνει το γινάτι και η ευθιξία. Τον καταλαβαίνω απόλυτα βέβαια, γιατί κι εγώ έτσι είμαι ως ένα βαθμό, αλλά αυτός έτι περισσότερον. Πήγα να τον καλοπιάσω, να τον συνετίσω, να του εξηγήσω τις προθέσεις του μάγου, αλλά τίποτα εκείνος, ανένδοτος. Μου είπε «για να επιστρέψω στο πάρτι θέλω να φύγει ο μάγος!» Πόσο εγώ!

Η αλήθεια είναι ότι ο «μάγος» ήταν αντιπαθέστατος και σε μένα, ένας σάχλας και μισός, απ’ αυτούς που τους βλέπεις και κλαις τα λεφτά σου, μα έλα που έχει απήχηση και θεωρείται το κλου της βραδιάς σε τέτοιες περιπτώσεις.

Μετά από αρκετά λεπτά πολιτισμένων διαπραγματεύσεων που θα ζήλευε και η Τένια Μακρή, τον πείσαμε να επιστρέψει στο πάρτι έστω και χωρίς να συμμετάσχει στα μαγικά. Όπερ και εγένετο. Με το που εισερχόμαστε στην αίθουσα τι να δουν τα μάτια μας; Η σουρλουλού, η Βαγγελιώ μου, πήρε τη θέση του Αλέξη στην πίστα και συνομιλούσε διά μικροφώνου με τον μάγο. Αυτή του έλεγε διάφορα ακαταλαβίστικα (αφού δεν μιλά ακόμα) και ο μάγος τα ερμήνευε όπως ήθελε και το κοινό γελούσε. Βολεύτηκαν όλες οι πλευρές. Η σουρλουλού σωστή σόου γούμαν το απολάμβανε και ο μάγος το εκμεταλλευόταν παραπάνω. Άρχισε να εμφανίζει κουνέλια και περιστέρια από τα καπέλα του, η μπουμπού ενθουσιαζόταν και τα χάιδευε, και όπως αντιλαμβάνεστε έκλεψε κανονικά την παράσταση.

Πώς γίνεται στις ελληνικές ταινίες που αρρωστά η πρωταγωνίστρια και της τρώει τη δόξα η αναπληρώτρια; Έτσι! Ο Αλέξης την είδε, αλλά δεν έδωσε σημασία, ευτυχώς το πήρε χαλαρά. Η έγνοια του ήταν να μην ξανά-αντιμετωπίσει τον μάγο. Ανάθεμα την ώρα που τον καλέσαμε. Αν μη τι άλλο, έβγαλε τα λεφτά του επάνω στη μπουμπού.

Ο γιος μου δήλωσε ότι εν τέλει πέρασε ωραία στα γενέθλιά του, αλλά μία αναμπουμπούλα την περάσαμε. Μισώ που στις μέρες μας πρέπει όλα να τα αναλύουμε και να ψάχνουμε αίτια και αφορμές και τι μπορεί να γίνει για να αντιμετωπιστεί πολιτισμένα μία κρίση. Στην εποχή μου, αν τολμούσες να συμπεριφερθείς έτσι, σε άρπαζαν από το αφτί, σε έφερναν μέσα με το ζόρι και σου έλεγαν «πλήρωσα μία περιουσία τον ταχυδακτυλουργό, θα κάτσεις να σε ξευτυλίσει και θα σκάσεις, τ’ ακούς;»

Τώρα, μόνο το Δαλάι Λάμα δεν προσεγγίσαμε να μας πει τί να κάνουμε και πώς να τον αντιμετωπίσουμε, μην τυχόν τραυματιστεί η ψυχούλα του.

Αυτό ήταν το Σάββατο μου.

Η Κυριακή ευτυχώς ήταν πιο ήρεμη. Δεν έκανα τίποτα! Θεός!

Legends Never Die

Είναι φρικτή η ώρα του θανάτου.

Φρικτή.

Εψές για πολλή ώρα ούρλιαζε στο κρεβάτι της άναρθρες κραυγές. Δεν μπορούσε να ψελλίσει ούτε μία λέξη που να βγάζει νόημα. Ύστερα, ξεψύχησε.

Η γιαγιά μου είχε μία υπέροχη ζωή. Μία ζωή που δεν θα ζήσω ούτε εγώ, ούτε τα παιδιά μου. Ήταν τυχερή γιατί μεγάλωσε σε εποχή που όλα ήταν καλύτερα, ή τουλάχιστον ο εγκέφαλος μας τα εξωράισε με τον καιρό και τα κατέστησε υπέροχες αναμνήσεις.

Η γιαγιά μου έκανε υπερατλαντικά ταξίδια σε εποχές που θεωρούνταν θαύμα να πας μέχρι την Αθήνα. Ταξίδευε στις Μπαχάμες, στα Λος Άντζελες, στις Ταϊλάνδες, στις Κίνες. Σε πολλές απ’ αυτές τις χώρες πήγε δυο και τρεις φορές γιατί μετά από κάποια φάση άρχισε να ξεχνά ποιες χώρες επισκέφθηκε και ποιες όχι, έτσι ξαναπήγαινε για πλάκα. Θυμάμαι ότι όταν ήμουν τεσσάρων χρονών είχε πάει στη Ντίσνεϊλαντ της Αμερικής και έλεγα «δεν είναι δυνατόν να πηγαίνει αυτή στη Ντίσνεϊλαντ και εμένα να με αφήνει πίσω». «Είσαι μικρός ακόμα» μου έλεγε. Εννοείται πως όταν επέστρεψε μου έφερε τη μισή Ντίσνεϊλαντ σε δώρα.

Κάτι άλλο που έμαθα σχετικά πρόσφατα και εντυπωσιάστηκα είναι ότι περί τις αρχές της δεκαετίας του ’70 είχε έρθει στην Κύπρο ο Γκαγκάριν ο αστροναύτης και παρέθεσε για χάρη του δεξίωση η ρωσική πρεσβεία. Η γιαγιά μου ήταν ανάμεσα στις καλεσμένες λόγω του φιλανθρωπικού της έργου. Δεν ξέρω λεπτομέρειες, η πλάκα είναι ότι ούτε η ίδια δεν το θυμόταν. Εμείς το ανακαλύψαμε τυχαία, γιατί το έγραψε ένα περιοδικό της εποχής και βρήκαμε το τεύχος μέσα στην αποθήκη. Έχει φωτογραφία της με τον Γκαγκάριν μέσα στο περιοδικό! Στεκόταν δίπλα του.

Τέτοια ζωή είχε. Το δήλωνε και η ίδια όταν άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι γερνά και πλέον δεν μπορεί να ζει όπως παλιά. «Δεν έχω παράπονο, έζησα καλά!»

Μακάρι να μπορούσαμε να το πούμε όλοι αυτό μια μέρα.

Σε πολλά πράγματα έμοιασα στη γιαγιά μου. Δεν έχω την αθωότητα και την πηγαία αισιοδοξία της, αλλά θεωρώ ότι μου μετέδωσε όλη αυτή την αγάπη για τα λούσα, τα ταξίδια, τα θέατρα και τα θεάματα.

Προετοιμαζόμουν ψυχολογικά εδώ και καιρό για την κατάληξη. Ξέρω πως δεν υπήρχε και εναλλακτική. Ούτε ελιξήριο νεότητας. Ούτε μαγικό φίλτρο. Κι όμως, με πείραξε!

Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι πρόκειται για οικογενειακό θρύλο. Και οι θρύλοι δεν πεθαίνουν! 

 

A Sky Full Of Stars

 

Ο γιος μου έγινε σήμερα επτά ετών.

Είναι πλέον μία προσωπικότητα με έντονη άποψη, γούστα και ενδιαφέροντα. Έχει αγαπημένες ταινίες, τραγούδια και αγαπημένα μέρη.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα του μοντάρω ένα επετειακό βίντεο κλιπ με την σύνοψη της προηγούμενης χρονιάς και του το παρουσιάζω λίγο πριν σβήσει τα κεράκια του. Κάθε χρόνο, με ένα τραγούδι που του αρέσει και το οποίο σημάδεψε τη χρονιά του. Φέτος μου ζήτησε να του επενδύσω το βίντεο με το Sky Full Of Stars των Coldplay. Πολύ ιδιαίτερη επιλογή για την ηλικία του.

Το τι μαεστρία έριξα στο βίντεο και το τι γραφικά επιστράτευσα δεν περιγράφεται. Του έφτιαξα μία μίνι ταινία που από χθες βράδυ την παρακολουθώ και συγκινούμαι σε βαθμό που δεν μπορώ να μιλήσω όποτε τελειώνει για να μην τα μπήξω. Ο γιος μου είναι αυτό που λέει ο τίτλος. A sky full of stars. Το σύμπαν ολόκληρο. «Παλιά ψυχή» που λέει και η πεθερά μου. Είμαστε τόσο τυχεροί που τον έχουμε!

Ήταν και τα γενέθλια της Μπουμπούς πριν τρεις μέρες. Άλλη προσωπικοτάρα απ’ εκεί. Η Βαγγελιώ είναι απερίγραπτη. Αλλά με διαφορετικό τρόπο από τον γιο μου. Η Βαγγελιώ είναι αδίστακτη, ανίκητη, παμπόνηρη, μία γεννημένη καταφερτζού. Ένας έρωτας. Τις προάλλες πήγα να τη σχολάσω και με το που άνοιξε η πόρτα του νηπιαγωγείου ξεπρόβαλε με μία τιάρα στο κεφάλι που έγραφε το νούμερο 2 πασπαλισμένο με γκλίτερ. Μου έδειξε τον αριθμό δύο κάνοντας το σήμα της νίκης με τα δάχτυλά της, και μου είπε καμαρωτή: «Ντύο!» Είχε ύφος «ρούφα» και να «σου γυρίζει». Είναι τέλειο να έχεις καπάτσα κόρη. Δεν ανησυχείς για τίποτε. Ας ανησυχεί ο κακομοίρης που θα την παντρευτεί.

Με διπλά γενέθλια κάθε χρόνο, ο Νοέμβρης καθίσταται ασύμφορος οικονομικά μήνας και τα μάλα κουραστικός. Πρόσθεσε σε αυτά και τις εντατικές πρόβες για τις παραστάσεις, και ορίστε, αντιλαμβάνεσαι τη συνολική εικόνα της τσέπης και της ενέργειάς μου.

Ολοκληρώθηκαν οι παραστάσεις μας εχθές. Δεν τις χάρηκα ούτε φέτος, ξινό μου βγήκε το εγχείρημα. Από το 2016 έχω να απολαύσω παράσταση. Βγήκαν και τα αποτελέσματα του διαγωνισμού σήμερα. Δεν διακριθήκαμε ποσώς. Και δεν με πειράζει η μη διάκριση αυτή καθεαυτή. Είναι και στατιστικώς αδύνατο να διακρινόμαστε κάθε χρόνο. Με πειράζει που ενώ βλέπαμε την κωλοσυρμαθκιά της κουφής δεν της κόψαμε τον λαιμό όταν εκείνη έβγαλε γλώσσα. Με πειράζει που βλέπαμε το παγόβουνο και δεν μας ένοιαξε να γυρίσουμε αλλού το πηδάλιο.

Το θέατρο αρχίζει και γίνεται μία πικρή ιστορία, αλλά φταίω κι εγώ που μεγαλώνω, γερνώ και ιδιοτροπιάζω και που τα θεατρικά μου όνειρα και αναζητήσεις περνούν στο φάσμα του φαντασιακού. Προσπαθώ βέβαια να προσγειώνομαι στην πραγματικότητα, με πιέζω να συμβιβάζομαι, σχεδόν μου επιβάλλω να συμβιβάζομαι, αλλιώς δεν πάω μπροστά. Αλλά ναι, όπως μου είπε πολλάκις η Μπρέντα αυτές τις μέρες: «Αν θα κάνεις ένα χόμπι τόσο χρονοβόρο, ψυχοφθόρο και απαιτητικό και στο τέλος να σου βγαίνει ξινό, καλύτερα να μην το κάνεις». Το αναγνωρίζω και προσυπογράφω.

Είναι ένας sky full of stars εκεί έξω, αλλά κάποτε πέφτω και πάνω σε μετεωρίτη.

Έτσι είναι.

Γεμάτο Σαββατοκύριακο

Είχα ένα γεμάτο σαββατοκύριακο.

Όταν κάνεις παιδιά δεν υπάρχουν πλέον σαββατοκύριακα. Πιο καλά περνάς τις καθημερινές. Τα σαββατοκύριακα αναλώνονται στις κοινωνικές υποχρεώσεις των παιδιών και σε εκδρομές. Πρέπει να τους δημιουργήσεις αναμνήσεις και πρέπει κι εσύ να τα χορτάσεις πριν προτιμήσουν το σκρόλινγκ στο κινητό τους παρά να σου απευθύνουν το λόγο. Εξ ου εδώ και καιρό πια, το σαββατοκύριακο περνά και δεν το παίρνω χαμπάρι και ουσιαστικά κουράζομαι έτι περισσότερον απ’ ό,τι στις καθημερινές που αν μη τι άλλο ενέχουν και κάποια ρουτίνα που μου είναι γνώριμη και διεκπεραιώνεται μηχανικά.

Είχαμε απ’ όλα.

Κατ’ αρχάς πήγα στο θέατρο και είδα το «Όποιος Θέλει Να Χωρίσει Να Ψηλώσει Το Χέρι Του» που ανεβαίνει στη Νέα Σκηνή του ΘΟΚ. Είναι το γνωστό έργο του Γ. Καπουτζίδη το οποίο παίζεται τώρα εδώ από Κύπριους ηθοποιούς και νέα σκηνοθεσία. Παρόλο τον σκεπτικισμό που με διακατέχει όποτε δω νεοελληνικό έργο να ανεβαίνει από Κύπριους ηθοποιούς εντούτοις τόλμησα και πήγα με κλειστά μάτια και δεν διαψεύστηκα. Πρόκειται για φανταστική παράσταση στην οποία γελάς από την αρχή με το τέλος. Το κλου είναι ούτως ή άλλως το κείμενο του Καπουτζίδη το οποίο δεν επιτρέπει στον ηθοποιό να παρεκκλίνει και να πάει λάθος. Εν αρχή ην ο λόγος.

Έβαλε όμως και το χεράκι της η Πολυξένη Σάββα της οποίας πάει γάντι ο ρόλος και έγινε το έλα να δεις. Η Πολυξένη Σάββα ανέβηκε κατηγορία μετά από αυτή την παράσταση. Αν το παίξει έξυπνα και πατήσει σ’ αυτόν τον ρόλο θα είναι η νέα μας κωμικός - πρωταγωνίστρια. Φυσικά, πολύ καλός ήταν και ο Παναγιώτης Λάρκου ο οποίος είχε επίσης ρόλο κομμένο-ραμμένο στα μέτρα του. Και οι υπόλοιποι, όμως, ήταν άκρως αξιοπρεπείς. Μέχρι και η Έλενα Ευσταθίου που την έχω στο μυαλό μου συνυφασμένη με το κυπριακό σκετς έπειθε στον ρόλο της μητέρας.

Ο Χάρος μου είναι όταν οι Κύπριοι παίρνουν νεοελληνικά έργα και τα παίζουν στα Κυπριακά επειδή είναι τάχα μου «πιο κοντά στον τρόπο που μιλούμε». Και ότι τι; Θα γίνουν πιο εύκολα κατανοητά; Δηλαδή όταν βλέπω Καπουτζίδη στο «Παρά Πέντε» στην τηλεόραση και ξεκαρδίζομαι καταβάλλω προσπάθεια να αντιληφθώ το χιούμορ του αλλά όταν ανεβαίνει στο θέατρο πρέπει να παίζεται σαν κυπριακό σκετς για να περάσει καλύτερα στο κοινό; Αυτά είναι νεοκυπριακές βλακείες και θα πρέπει ως κοινό να το καταδικάζουμε με κάθε ευκαιρία. Είδατε ποτέ κανένα θίασο να παίζει αρχαία τραγωδία στην Κυπριακή διάλεκτο, ή κάποιο έργο ξένου συγγραφέα; Είδατε ποτέ σας Ίψεν στα Κυπριακά «για να γίνει καλύτερα κατανοητός;» Όλα τα έργα, μια ζωή, στη νεοελληνική δεν παίζονται;

Όταν βλέπετε έργο διασκευασμένο στα Κυπριακά, να φεύγετε μακριά. Είτε πρόκειται για έργο με πολιτική ατζέντα, είτε πρόκειται για έργο που απευθύνεται σε βλάκες. Οι βλάκες συνήθως δεν πάνε στο θέατρο, επομένως, κατά τη γνώμη μου, παραμένει μόνο η πρώτη πιθανότητα.

Το συγκεκριμένο έργο έχει αθηναϊκή αισθητική. Δεν έχει το παραμικρό κουλέρ λοκάλ, μπορείτε να απολαύσετε την κωμωδία σε όλο της το μεγαλείο. Δεν ξέρω αν προλαβαίνετε να την δείτε, απ’ όσο είδα είναι σχεδόν όλες οι παραστάσεις εξαντλημένες, αλλά αν είστε τυχεροί μπορεί να πετύχετε καμιά θεσούλα απ’ εδώ ή απ’ εκεί. Φίλοι που είδαν την ίδια παράσταση και στην Αθήνα, μου είπαν ότι η κυπριακή εκδοχή είναι καλύτερη και ότι πέτυχε καλύτερα εδώ η διανομή. Δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω, μπορώ όμως να σας πω ότι αυτό που είδα ήταν παράσταση που θα μπορούσε να παίζεται άνετα στην Ελλάδα και δεν πρόκειται για αρπαχτή.

Μιας και αναφέρθηκα σε αρπαχτή, να σας πω για την έκθεση με τους Άθλους του Ηρακλή που στήθηκε στο παλιό Λιμάνι Λεμεσού. Αυτό είναι ο ορισμός της αρπαχτής. Μια τέντα κακοστημένη και κακόγουστη στη μέση της πλατείας η οποία στεγάζει τους άθλους τους Ηρακλή (έχουν συμπεριλάβει και τον Μινώταυρο μέσα, δεν ξέρω αν γνωρίζουν ότι ο συγκεκριμένος είναι από άλλο ήρωα και άλλο μύθο αλλά δεν εξεπλάγην). Πρόκειται για κάτι κατασκευές όπως εκείνες που βλέπαμε στις βιτρίνες των πολυκαταστημάτων στης δεκαετία του ’80 που κουνούσαν με χίλια ζόρια το κεφάλι ή τα χέρια τους πάνω κάτω, μηχανικά. Δεν τα λες και εκτρώματα, αλλά θα μπορούσαν κάλλιστα να διακοσμούν άρματα του καρναβαλιού, οπότε αντιλαμβάνεστε και την ευρύτερη εικόνα και αισθητική.

Η είσοδος είναι €7, τα οποία μπορεί μεν να μην ακούγονται πολλά, αλλά όταν τα εκθέματα εξαντλούνται στα πέντε λεπτά, τότε ναι, είναι δυσανάλογα! Ειδικά όταν η έκθεση κορυφώνεται με ένα παιδικό κουίζ σχετικό με τους άθλους του Ηρακλή στο οποίο τα παιδιά ερωτούνται ερωτήσεις επιπέδου: «ποια ευλόγησε τον Ηρακλή; Η Θεά Αθηνά ή η κυρία Αντωνία;» Μέχρι και ο γιος μου, έξι ετών, με κοίταζε με ύφος «τι είναι αυτές οι βλακείες που ακούμε;» Αυτή είναι η πατρίδα σου, γιε μου.

Όχι μόνο εξαντλείται η επίσκεψη στο πεντάλεπτο, αλλά βγαίνοντας στήθηκε ένα υποτυπώδες μαγαζάκι το οποίο πουλάει βιβλία με τους άθλους του Ηρακλή και πάμπολλα παιχνίδια ποιότητας καζαντί στην τριπλάσια τιμή της κανονικής. Αν είσαι γονιός με παιδί έξι ετών αντιλαμβάνεσαι ότι είναι σχεδόν αδύνατον να εξέλθεις του υποστατικού αβρόχοις ποσί. Ουδέν κακόν αμιγές καλού, όμως. Ήταν μια υπέροχη μέρα χθες και χαρήκαμε τον περίπατο στον παραλιακό της Λεμεσού.

Το σαββατοκύριακο ήταν και τίγκα στην πρόβα με τη θεατρική ομάδα. Τέσσερεις ώρες πρόβα το Σάββατο και τρεις την Κυριακή. Τα παιδιά της ομάδας, τα οποία θεωρώ εδώ και χρόνια ως δεύτερη οικογένεια, καθιστούν ευτυχείς τις μέρες που βρισκόμαστε καθημερινά. Παίζουμε μαζί, τρώμε μαζί, κουτσομπολεύουμε μαζί, αγχωνόμαστε μαζί. Λυπάμαι που δεν είμαστε φοιτητές να κοιμόμασταν και μαζί σε μία εστία α λα Fame. Προχθές συνειδητοποίησα ότι οι μέρες πριν την παράσταση είναι πιο αγωνιώδεις και ενθουσιώδεις και από τα Χριστούγεννα. Γκρινιάζω και κακίζω πράγματα συνέχεια. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν χαίρομαι και τη διαδικασία. Ότι δεν μπορώ να δω και πέραν του trash που δημιουργεί η τριβή και η δυσφορία για πράγματα που έπρεπε να είχαν γίνει και δεν έγιναν.

Έρχεται η πρεμιέρα την Παρασκευή!

Η Χώρα Που Πάει Λάθος

 

Και δεύτερο ποστ για το χάλοουιν.

Έτσι γιατί δεν σταματώ να εντυπωσιάζομαι με τα όσα βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου.

Εχθές πήγα τον γιο μου μάθημα Αγγλικών. Ενόσω διαρκούσε το μάθημα εγώ κάθισα σε ένα παραπλήσιο καφέ και διάβαζα τα λόγια της θεατρικής παράστασης που συμμετέχω και φέτος. Δέκα λεπτά πριν τη λήξη του μαθήματος τα παράτησα και επέστρεψα στο ινστιτούτο να τον παραλάβω, όπου έκθαμβος είδα μέσα από το γυάλινο τζάμι της εισόδου την τάξη του γιου μου, συνοδεία της δασκάλας τους, να βαράνε βόλτα τις άλλες τάξεις και να ρωτούν: trick or treat?

Ενθουσιασμένα τα παιδάκια με τα δρώμενα. Ένας ενθουσιασμός και μία αθωότητα που πραγματικά συνεπαίρνουν και ενήλικα. Ο γιος μου μάζεψε καραμέλες σε μία χάρτινη σακούλα. Συμπεριφερόταν λες και κέρδισε τον τζόκερ. Περιττό να πω ότι όλοι οι συμμαθητές του ήταν ντυμένοι ζόμπι, σκελετοί, κολοκύθες και τα τοιαύτα. Άξιο το ποσό που πληρώνουμε για δίδακτρα!

Είναι απίστευτο πώς κατάφερε και εντρύφησε αυτή η μαλακία του Χάλοουιν στην κουλτούρα μας και αγκαλιάζεται τόσο θερμά από τα παιδιά. Αν μου έλεγαν εμένα ενόσω μεγάλωνα πως κάποτε θα εδραιωνόταν ως μία σταθερή εορταστική περίοδος κάθε χρόνο δεν θα το πίστευα. Εμάς, όταν μεγαλώναμε, αρνούνταν να μας πάνε σε κηδείες συγγενών μας μην τυχόν σκιαχτούμε. Σήμερα τα παιδιά μεγαλώνουν με ειδική γιορτή για τα πεθαμένα. Και το βρίσκουν διασκεδαστικό. Αν το πεις «ψυχοσάββατο» θεωρείσαι μπανάλ. Αν το πεις «χάλοουιν» εγκρίνουν και οι μανάδες, να ούμε, οι πλείστες, μάλιστα, ντυμένες μαγισσούλες.

Το περασμένο Σάββατο πήγαμε οικογενειακώς στο Αυγόρου όπου λάμβανε χώρα ένα «χάλοουιν πανηγύρι» και ήταν «ευκαιρία να παίξουν τα παιδιά». Αντιλαμβάνεστε τη χαρά μου μόλις μου ανακοινώθηκε η κυριακάτικη εκδρομή στο Αυγόρου. Αν δεν ξέρετε τι εστί Αυγόρου, κάντε ένα γρήγορο search στο Google. Εγώ δεν έχω τη δύναμη να σας εξηγήσω. Εν πάση περιπτώσει, φτάσαμε εκεί και τι δεν είδαν τα μάτια μου. Ουρές τα αυτοκίνητα για να παρκάρουν, σύσσωμη όλη η Λευκωσία παρούσα, καθώς επίσης πάρα πολλοί ξένοι που διαμένουν στην Κύπρο κυρίως από την ανατολική Ευρώπη. Ως γνωστόν, Αυγόρου και ανατολική Ευρώπη αγαπάνε Χάλοουιν, γαλουγήθηκαν μ’ αυτό, και αυτό είναι κάθετο, δεν σηκώνει αμφισβήτησης.

Πληρώσαμε την είσοδο, μπήκαμε στον κυρίως χώρο, και τι να δω; Πρώτα απ’ όλα έστησαν ένα άγαλμα ενός μαυροφορεμένου Χάρου με δρεπάνι, όπως εκείνον του Αρκά. Ουρές οι οικογένειες για να φωτογραφηθούν με τον Χάρο. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο αλλόκοτο πράγμα. Να λες στο 5χρονο «στήσου να σε φωτογραφήσω με τον Χάρο». Τερματίστηκε ο υπερρεαλισμός. Και το πεντάχρονο να υπακούει και να χαμογελά χαρούμενο. Τώρα θα μου πεις, όταν στήνονται να φωτογραφηθούν με τον Μίκυ Μάους στη Ντίσνεϊλαντ είναι καλύτερα; Ναι, είναι καλύτερα. Άλλο ο Μίκυ, άλλο ο Χάρος!

Δεύτερον, είχε στηθεί μία αρένα μάχης μέσα στην οποία περιφερόταν ένας κύριος ντυμένος ιππότης. Τι σχέση έχει ο ιππότης με το Χάλοουιν, δεν ξέρω, αλλά Αυγόρου ήταν αυτό. Δεν ήθελα να το ψάξω περαιτέρω. Εκείνη την ημέρα ό,τι μου έδειχναν έλεγα «ναι» και έκανα υπομονή ώσπου να νυχτώσει. Ο ιππότης, λοιπόν, φορούσε αυτοσχέδια πανοπλία, κρατούσε μία ασπίδα και ένα ψεύτικο ξίφος και καλούσε όλα τα αγόρια να συμμετέχουν σε μία ξιφομαχία μαζί του. Πολλά αγόρια βρήκαν ευφάνταστη την ιδέα να παλέψουν με έναν ιππότη οπότε μία πλειάδα εξ αυτών οπλίστηκε με ξίφη αγορασμένα από το Jumbo και έπεσε με τα μούτρα να σκοτώσει τον μοναχικό καβαλάρη. 

Το θέαμα ήταν άβολο. Επί της ουσίας έβλεπες καμιά 50αριά αγόρια να βαράνε έναν καημένο υπάλληλο, ο οποίος προκειμένου να τα ικανοποιήσει και να παίξει σωστά τον ρόλο του, γονάτισε καταμεσής της αρένας και επέτρεψε στο τσούρμο να τον κλωτσά και να τον δέρνει. Δείτε τη φωτογραφία πιο κάτω και πείτε μου αν αυτό το πράμα είναι διαπαιδαγωγικό κι αν δεν σας παραπέμπει σε εκτροφείο των χούλιγκαν του μέλλοντος. Κι εμείς έτσι μεγαλώσαμε και δεν πάθαμε τίποτα, θα μου πεις. Θα συμφωνήσω. Εκατό φορές καλύτερα να δέρνονται στις αλάνες παρά να βγάζουν τα μάτια τους στα τάμπλετ, θα μου πεις. Θα συμφωνήσω ξανά. Όπως και να ‘χει, το όλο συμβάν σε συνάρτηση με τους γονείς που κοιτάζαμε απέξω και χασκογελούσαμε τραβώντας φωτογραφίες με παρέπεμψε σε άλλες εποχές και κουλτούρες που δεν ξέρω αν συνδυάζονται πια με το 2023. Ο γιος μου το καταχάρηκε, εννοείται.

Θεωρώ πως έχουμε χάσει τον μπούσουλα, αλλά αυτό δεν είναι νέο. Δεν είναι δυνατόν να επικροτούμε και να ενστερνιζόμαστε τα πάντα απλά επειδή «τα παιδιά στην τελική περνούν ωραία». Τα παιδιά μπορεί να περνούν ωραία κακοποιώντας ζώα ή προκαλώντας ζημιές σε ξένες περιουσίες, ή τέλος πάντων, με οτιδήποτε παρεκκλίνει της νομιμότητας. Δεν λέω ότι κινδυνεύει και ο κοινωνικός ιστός, αλλά σίγουρα όταν βλέπω πια παιδάκια να λένε τα κάλαντα και κλειδαμπαρώνομαι, υποκρίνοντας πως απουσιάζω για να μην ανοίξω, ενώ όταν μου χτυπούν ντυμένα σκελετοί ανοίγω και μοιράζω καραμέλες (όχι εγώ, άλλοι), τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά με τον κόσμο μας.

Υπερβάλλω; Μπορεί. Αλλά κάτι μου πάει Χ με τις εικόνες και δεν ξέρω πώς σώζεται πια το πράγμα. Συμπερασματικά, είχα ένα υπέροχο σαββατοκύριακο. Ας μην πήγαινες, θα μου πεις. Ε, όταν πλέον πάω καθημερινά τρίωρες και τετράωρες πρόβες για το θέατρο, δεν με παίρνει να λέω όχι σε χάλοουιν εξορμήσεις στο Αυγόρου.