Η Χώρα Που Πάει Λάθος

 

Και δεύτερο ποστ για το χάλοουιν.

Έτσι γιατί δεν σταματώ να εντυπωσιάζομαι με τα όσα βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου.

Εχθές πήγα τον γιο μου μάθημα Αγγλικών. Ενόσω διαρκούσε το μάθημα εγώ κάθισα σε ένα παραπλήσιο καφέ και διάβαζα τα λόγια της θεατρικής παράστασης που συμμετέχω και φέτος. Δέκα λεπτά πριν τη λήξη του μαθήματος τα παράτησα και επέστρεψα στο ινστιτούτο να τον παραλάβω, όπου έκθαμβος είδα μέσα από το γυάλινο τζάμι της εισόδου την τάξη του γιου μου, συνοδεία της δασκάλας τους, να βαράνε βόλτα τις άλλες τάξεις και να ρωτούν: trick or treat?

Ενθουσιασμένα τα παιδάκια με τα δρώμενα. Ένας ενθουσιασμός και μία αθωότητα που πραγματικά συνεπαίρνουν και ενήλικα. Ο γιος μου μάζεψε καραμέλες σε μία χάρτινη σακούλα. Συμπεριφερόταν λες και κέρδισε τον τζόκερ. Περιττό να πω ότι όλοι οι συμμαθητές του ήταν ντυμένοι ζόμπι, σκελετοί, κολοκύθες και τα τοιαύτα. Άξιο το ποσό που πληρώνουμε για δίδακτρα!

Είναι απίστευτο πώς κατάφερε και εντρύφησε αυτή η μαλακία του Χάλοουιν στην κουλτούρα μας και αγκαλιάζεται τόσο θερμά από τα παιδιά. Αν μου έλεγαν εμένα ενόσω μεγάλωνα πως κάποτε θα εδραιωνόταν ως μία σταθερή εορταστική περίοδος κάθε χρόνο δεν θα το πίστευα. Εμάς, όταν μεγαλώναμε, αρνούνταν να μας πάνε σε κηδείες συγγενών μας μην τυχόν σκιαχτούμε. Σήμερα τα παιδιά μεγαλώνουν με ειδική γιορτή για τα πεθαμένα. Και το βρίσκουν διασκεδαστικό. Αν το πεις «ψυχοσάββατο» θεωρείσαι μπανάλ. Αν το πεις «χάλοουιν» εγκρίνουν και οι μανάδες, να ούμε, οι πλείστες, μάλιστα, ντυμένες μαγισσούλες.

Το περασμένο Σάββατο πήγαμε οικογενειακώς στο Αυγόρου όπου λάμβανε χώρα ένα «χάλοουιν πανηγύρι» και ήταν «ευκαιρία να παίξουν τα παιδιά». Αντιλαμβάνεστε τη χαρά μου μόλις μου ανακοινώθηκε η κυριακάτικη εκδρομή στο Αυγόρου. Αν δεν ξέρετε τι εστί Αυγόρου, κάντε ένα γρήγορο search στο Google. Εγώ δεν έχω τη δύναμη να σας εξηγήσω. Εν πάση περιπτώσει, φτάσαμε εκεί και τι δεν είδαν τα μάτια μου. Ουρές τα αυτοκίνητα για να παρκάρουν, σύσσωμη όλη η Λευκωσία παρούσα, καθώς επίσης πάρα πολλοί ξένοι που διαμένουν στην Κύπρο κυρίως από την ανατολική Ευρώπη. Ως γνωστόν, Αυγόρου και ανατολική Ευρώπη αγαπάνε Χάλοουιν, γαλουγήθηκαν μ’ αυτό, και αυτό είναι κάθετο, δεν σηκώνει αμφισβήτησης.

Πληρώσαμε την είσοδο, μπήκαμε στον κυρίως χώρο, και τι να δω; Πρώτα απ’ όλα έστησαν ένα άγαλμα ενός μαυροφορεμένου Χάρου με δρεπάνι, όπως εκείνον του Αρκά. Ουρές οι οικογένειες για να φωτογραφηθούν με τον Χάρο. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο αλλόκοτο πράγμα. Να λες στο 5χρονο «στήσου να σε φωτογραφήσω με τον Χάρο». Τερματίστηκε ο υπερρεαλισμός. Και το πεντάχρονο να υπακούει και να χαμογελά χαρούμενο. Τώρα θα μου πεις, όταν στήνονται να φωτογραφηθούν με τον Μίκυ Μάους στη Ντίσνεϊλαντ είναι καλύτερα; Ναι, είναι καλύτερα. Άλλο ο Μίκυ, άλλο ο Χάρος!

Δεύτερον, είχε στηθεί μία αρένα μάχης μέσα στην οποία περιφερόταν ένας κύριος ντυμένος ιππότης. Τι σχέση έχει ο ιππότης με το Χάλοουιν, δεν ξέρω, αλλά Αυγόρου ήταν αυτό. Δεν ήθελα να το ψάξω περαιτέρω. Εκείνη την ημέρα ό,τι μου έδειχναν έλεγα «ναι» και έκανα υπομονή ώσπου να νυχτώσει. Ο ιππότης, λοιπόν, φορούσε αυτοσχέδια πανοπλία, κρατούσε μία ασπίδα και ένα ψεύτικο ξίφος και καλούσε όλα τα αγόρια να συμμετέχουν σε μία ξιφομαχία μαζί του. Πολλά αγόρια βρήκαν ευφάνταστη την ιδέα να παλέψουν με έναν ιππότη οπότε μία πλειάδα εξ αυτών οπλίστηκε με ξίφη αγορασμένα από το Jumbo και έπεσε με τα μούτρα να σκοτώσει τον μοναχικό καβαλάρη. 

Το θέαμα ήταν άβολο. Επί της ουσίας έβλεπες καμιά 50αριά αγόρια να βαράνε έναν καημένο υπάλληλο, ο οποίος προκειμένου να τα ικανοποιήσει και να παίξει σωστά τον ρόλο του, γονάτισε καταμεσής της αρένας και επέτρεψε στο τσούρμο να τον κλωτσά και να τον δέρνει. Δείτε τη φωτογραφία πιο κάτω και πείτε μου αν αυτό το πράμα είναι διαπαιδαγωγικό κι αν δεν σας παραπέμπει σε εκτροφείο των χούλιγκαν του μέλλοντος. Κι εμείς έτσι μεγαλώσαμε και δεν πάθαμε τίποτα, θα μου πεις. Θα συμφωνήσω. Εκατό φορές καλύτερα να δέρνονται στις αλάνες παρά να βγάζουν τα μάτια τους στα τάμπλετ, θα μου πεις. Θα συμφωνήσω ξανά. Όπως και να ‘χει, το όλο συμβάν σε συνάρτηση με τους γονείς που κοιτάζαμε απέξω και χασκογελούσαμε τραβώντας φωτογραφίες με παρέπεμψε σε άλλες εποχές και κουλτούρες που δεν ξέρω αν συνδυάζονται πια με το 2023. Ο γιος μου το καταχάρηκε, εννοείται.

Θεωρώ πως έχουμε χάσει τον μπούσουλα, αλλά αυτό δεν είναι νέο. Δεν είναι δυνατόν να επικροτούμε και να ενστερνιζόμαστε τα πάντα απλά επειδή «τα παιδιά στην τελική περνούν ωραία». Τα παιδιά μπορεί να περνούν ωραία κακοποιώντας ζώα ή προκαλώντας ζημιές σε ξένες περιουσίες, ή τέλος πάντων, με οτιδήποτε παρεκκλίνει της νομιμότητας. Δεν λέω ότι κινδυνεύει και ο κοινωνικός ιστός, αλλά σίγουρα όταν βλέπω πια παιδάκια να λένε τα κάλαντα και κλειδαμπαρώνομαι, υποκρίνοντας πως απουσιάζω για να μην ανοίξω, ενώ όταν μου χτυπούν ντυμένα σκελετοί ανοίγω και μοιράζω καραμέλες (όχι εγώ, άλλοι), τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά με τον κόσμο μας.

Υπερβάλλω; Μπορεί. Αλλά κάτι μου πάει Χ με τις εικόνες και δεν ξέρω πώς σώζεται πια το πράγμα. Συμπερασματικά, είχα ένα υπέροχο σαββατοκύριακο. Ας μην πήγαινες, θα μου πεις. Ε, όταν πλέον πάω καθημερινά τρίωρες και τετράωρες πρόβες για το θέατρο, δεν με παίρνει να λέω όχι σε χάλοουιν εξορμήσεις στο Αυγόρου.