A Sky Full Of Stars

 

Ο γιος μου έγινε σήμερα επτά ετών.

Είναι πλέον μία προσωπικότητα με έντονη άποψη, γούστα και ενδιαφέροντα. Έχει αγαπημένες ταινίες, τραγούδια και αγαπημένα μέρη.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα του μοντάρω ένα επετειακό βίντεο κλιπ με την σύνοψη της προηγούμενης χρονιάς και του το παρουσιάζω λίγο πριν σβήσει τα κεράκια του. Κάθε χρόνο, με ένα τραγούδι που του αρέσει και το οποίο σημάδεψε τη χρονιά του. Φέτος μου ζήτησε να του επενδύσω το βίντεο με το Sky Full Of Stars των Coldplay. Πολύ ιδιαίτερη επιλογή για την ηλικία του.

Το τι μαεστρία έριξα στο βίντεο και το τι γραφικά επιστράτευσα δεν περιγράφεται. Του έφτιαξα μία μίνι ταινία που από χθες βράδυ την παρακολουθώ και συγκινούμαι σε βαθμό που δεν μπορώ να μιλήσω όποτε τελειώνει για να μην τα μπήξω. Ο γιος μου είναι αυτό που λέει ο τίτλος. A sky full of stars. Το σύμπαν ολόκληρο. «Παλιά ψυχή» που λέει και η πεθερά μου. Είμαστε τόσο τυχεροί που τον έχουμε!

Ήταν και τα γενέθλια της Μπουμπούς πριν τρεις μέρες. Άλλη προσωπικοτάρα απ’ εκεί. Η Βαγγελιώ είναι απερίγραπτη. Αλλά με διαφορετικό τρόπο από τον γιο μου. Η Βαγγελιώ είναι αδίστακτη, ανίκητη, παμπόνηρη, μία γεννημένη καταφερτζού. Ένας έρωτας. Τις προάλλες πήγα να τη σχολάσω και με το που άνοιξε η πόρτα του νηπιαγωγείου ξεπρόβαλε με μία τιάρα στο κεφάλι που έγραφε το νούμερο 2 πασπαλισμένο με γκλίτερ. Μου έδειξε τον αριθμό δύο κάνοντας το σήμα της νίκης με τα δάχτυλά της, και μου είπε καμαρωτή: «Ντύο!» Είχε ύφος «ρούφα» και να «σου γυρίζει». Είναι τέλειο να έχεις καπάτσα κόρη. Δεν ανησυχείς για τίποτε. Ας ανησυχεί ο κακομοίρης που θα την παντρευτεί.

Με διπλά γενέθλια κάθε χρόνο, ο Νοέμβρης καθίσταται ασύμφορος οικονομικά μήνας και τα μάλα κουραστικός. Πρόσθεσε σε αυτά και τις εντατικές πρόβες για τις παραστάσεις, και ορίστε, αντιλαμβάνεσαι τη συνολική εικόνα της τσέπης και της ενέργειάς μου.

Ολοκληρώθηκαν οι παραστάσεις μας εχθές. Δεν τις χάρηκα ούτε φέτος, ξινό μου βγήκε το εγχείρημα. Από το 2016 έχω να απολαύσω παράσταση. Βγήκαν και τα αποτελέσματα του διαγωνισμού σήμερα. Δεν διακριθήκαμε ποσώς. Και δεν με πειράζει η μη διάκριση αυτή καθεαυτή. Είναι και στατιστικώς αδύνατο να διακρινόμαστε κάθε χρόνο. Με πειράζει που ενώ βλέπαμε την κωλοσυρμαθκιά της κουφής δεν της κόψαμε τον λαιμό όταν εκείνη έβγαλε γλώσσα. Με πειράζει που βλέπαμε το παγόβουνο και δεν μας ένοιαξε να γυρίσουμε αλλού το πηδάλιο.

Το θέατρο αρχίζει και γίνεται μία πικρή ιστορία, αλλά φταίω κι εγώ που μεγαλώνω, γερνώ και ιδιοτροπιάζω και που τα θεατρικά μου όνειρα και αναζητήσεις περνούν στο φάσμα του φαντασιακού. Προσπαθώ βέβαια να προσγειώνομαι στην πραγματικότητα, με πιέζω να συμβιβάζομαι, σχεδόν μου επιβάλλω να συμβιβάζομαι, αλλιώς δεν πάω μπροστά. Αλλά ναι, όπως μου είπε πολλάκις η Μπρέντα αυτές τις μέρες: «Αν θα κάνεις ένα χόμπι τόσο χρονοβόρο, ψυχοφθόρο και απαιτητικό και στο τέλος να σου βγαίνει ξινό, καλύτερα να μην το κάνεις». Το αναγνωρίζω και προσυπογράφω.

Είναι ένας sky full of stars εκεί έξω, αλλά κάποτε πέφτω και πάνω σε μετεωρίτη.

Έτσι είναι.