50 Χρόνια Άννα

 

Η Άννα Βίσση γιορτάζει 50 χρόνια καριέρας και ετοιμάζει διάφορες συναυλίες για να το γιορτάσει. Χθες, στη Λάρνακα της Κύπρου έδωσε μία σχετική συνέντευξη Τύπου, η οποία θεωρώ ότι αποτελεί επί της ουσίας διάλεξη ζωής. Θα μπορούσε να ήταν TedX εμφάνιση. Δυστυχώς δεν τη βρίσκω στο Youtube για να σας την παραθέσω, αλλά μπορείτε να τη βρείτε ακολουθώντας τον πιο κάτω σύνδεσμο.

https://www.yourtipster.gr/people/anna-vissi-anarotiemai-giati-klaio-ponos-einai-yparksiakos/

Η Βίσση δεν θα έπρεπε να γιορτάζει τα 50 χρόνια της καριέρας της. Θα έπρεπε να γιορτάζει τα «50 χρόνια πιο μπροστά από την εποχή της». Κάθε φορά που δίνει συνέντευξη επιβεβαιώνω ότι δεν έγινα φαν της απλά και μόνο για τα τραγούδια της. Είναι όλη η στάση ζωής της που με συνεπαίρνει. Δεν θα ξεχάσω που ως παιδί, είχα παρηγορηθεί και ενθουσιαστεί με το τραγούδι «Εμείς» επειδή έλεγε «Εμείς δεν μπορεί να χωρίσουμε, μια ζωή θ’ αγαπιόμαστε, κάπου, κάπως, κάποιο λάθος κάνουμε» γιατί δεν μπορούσα να χωνέψω ότι η Βίσση και ο Καρβέλας είναι δυνατόν να χωρίσουν. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι υπάρχει τέλος στα πράγματα (ακόμα δεν μπορώ να το διανοηθώ), στις σχέσεις, στους γάμους, στην αγάπη. Μέσα στην τύφλα της παιδικής μου ηλικίας, αυτός ο στίχος ήταν για μένα ένα πατ-πατ στην πλάτη, μία διαβεβαίωση και μία υπόσχεση που προέβαλλα και στους δικούς μου γονείς, φοβούμενος μην τυχόν μια μέρα χωρίσουν κι αυτοί.  

Η Μπρέντα κάποτε μου είπε ότι «είμαι φαν των ζευγαριών». Είμαι και παραείμαι. Πιστεύω τρομερά στο «μαζί». Πιστεύω ότι ο χωρισμός θα έπρεπε να απαγορεύεται. Πιστεύω ότι όλα τα προβλήματα που προκύπτουν στις σχέσεις δουλεύονται, τα πάντα διορθώνονται και τα πάντα μπορούν να γίνουν υπέροχα δεδομένου ότι και οι δυο πλευρές επιδεικνύουν καλή θέληση εξίσου. Αν αδυνατούν να συνεργαστούν δεν είμαι υπέρ να παραμένουν σε μία τοξική και δυσάρεση κατάσταση. Στο τέλος θα αρρωστήσουν. Αλλά είμαι τρομερά υπέρ του να γίνονται συζητήσεις, διορθώσεις και να μένουν οι άνθρωποι μαζί. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να μένεις μόνος σου. Έζησα πολλά χρόνια της ζωής μου μόνος μου. Νόμιζα ότι περνούσα κι έτσι καλά. Εκ των υστέρων, παραδέχομαι ότι χάλια περνούσα. Απλά κορόιδευα τον εαυτό μου. Ακόμη και σήμερα, όταν υπάρχουν καβγάδες στο σπίτι, θεωρώ ότι είναι καλύτερη μία ψυχρή κατάσταση που επιδέχεται βελτίωσης, παρά η εγωιστική μοναξιά. Θαυμάζω όσους κάνουν πράγματα και μόνοι τους, και που ισχυρίζονται ότι μια χαρά είναι κι έτσι, αλλά για εμένα δεν έχει τίποτε αξία αν δε το μοιράζεσαι.

Εν πάση περιπτώσει, πίσω στη Βίσση. Η Βίσση και ο Καρβέλας μοιράστηκαν μία καλλιτεχνική ζωή γεμάτη επιτυχίες που θα μπορούσε κάλλιστα να συγκριθεί με μεγέθη του εξωτερικού. Πώς να μην είναι εξαρτημένοι ψυχικά ο ένας από τον άλλο. «Να πει η Άννα και τραγούδια άλλων συνθετών» λένε συχνά οι αφελείς φανς της. Πόσα λίγα καταλαβαίνουν. Δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι εδώ υφίσταται μία σχέση πέραν της δισκογραφίας. Εδώ είναι δυο συγκοινωνούντα δοχεία. Εδώ είναι οι αναμνήσεις και οι επιτυχίες μιας ζωής. Γιατί να τα μοιραστεί και μ’ άλλον; Ποιος νουνεχής άνθρωπος θα το έκανε;

Η τόλμη της Άννας να μιλήσει για τη φθορά του χρόνου και το υπαρξιακόν του πράγματος πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία, καθώς προείπα. Δεν ξέρω, ούτε μπορώ να φανταστώ άλλην τραγουδίστρια να τολμά να θίξει την εσωτερική της πάλη για το τέλος (έστω και το καλλιτεχνικό τέλος) που καραδοκεί. Οι περισσότεροι το παίζουν άνετοι, ότι δήθεν έχουν αποδεχτεί το πέρασμα του χρόνου, ότι είναι έτοιμοι να ζήσουν την καμπή, το κενό. Μαλακίες! Κανένας μας δεν είναι. Εγώ εδώ που παίζω με τους φίλους μου εργάκια για την πλάκα μας στο ερασιτεχνικό θέατρο και δεν μπορώ να δεχτώ ότι μεγαλώνουμε και κάποια μέρα αυτή η παρέα θα διαλυθεί, ότι το να παίζουμε θέατρο θα φαίνεται ακόμη πιο γελοίο και άβολο στους θεατές και ότι θα πρέπει να αρκεστούμε σε «νύχτες με σουβλάκια στην βεράντα» ως υποκατάστατο.

Θα μπορούσε ποτέ η Άννα να χωνέψει ότι μία ζωή γεμάτη βραβεία, πλατίνες, πωλήσεις εκατομμυρίων, φαντασμαγορικά σόους και εμφανίσεις θα λάβει τέλος; Θα μου πεις, έχει ρίξει προ πολλού τους τόνους σε όλα αυτά. Ναι, προφανώς το δουλεύει και το επεξεργάζεται μέσα της και προσπαθεί να το αποδεχτεί. Αλλά δεν είναι απλό. Αν δείτε παλιά βίντεο της Βουγιουκλάκη θα δείτε ότι κι εκείνη είχε την ανάλογη έγνοια. Έχουν όμως την έγνοια γιατί έχουν και την καριέρα. Ποια άλλη πλην της Άννας και της Αλίκης στον ελληνικό χώρο έχουν παράγει τόσο έργο; Κανένας.

Το προνόμιο όσων έχουν παράγει έργο, βέβαια, είναι η καθολική αποδοχή. Ακόμη και οι μεταλλάδες παραδέχονται τη Βίσση. Ακόμη και οι φανς του ευρωπαϊκού κινηματογράφου παραδέχονται τη Βουγιουκλάκη. Αποδοχή σημαίνει αγάπη, και η αγάπη συνεπάγεται με την αιωνιότητα. Κατά μία έννοια, ο χρόνος δεν θα έπρεπε να τις απασχολεί. Εδώ ο γιος μου, που έχει γεννηθεί είκοσι χρόνια μετά τον θάνατο της Βουγιουκλάκη, γνωρίζει ποια είναι και στις γιορτές του σχολείου του χορεύει τραγούδια της με την τάξη του. Όσον αφορά την Άννα, τη ξέρει και με το παραπάνω. Τη ζηλεύει λίγο γιατί θεωρεί ότι του κλέβει λίγη αγάπη εκ μέρους μου, αλλά την παραδέχεται. Πριν πολύ καιρό ερωτηθείς στο σχολείο κατά πόσον γνωρίζει σπουδαίους μουσουργούς (δηλ. Μπετόβεν, Μότσαρτ κτλ), σήκωσε το χέρι του και είπε περήφανος «ξέρω την Άννα Βίσση!»

Οι σταρ δεν πεθαίνουν ποτέ. Αλλά τους καταλαβαίνω που αγχώνονται και στεναχωριούνται. Και εγώ στη θέση τους δεν θα χόρταινα ποτέ μου τόση αγάπη από τον κόσμο, και τη διάθεση για να ζήσω κι άλλα μέσα από τη δουλειά μου.

Μπράβο στην Άννα που ξεγύμνωσε τη ψυχούλα της μπροστά στους δημοσιογράφους και είπε όλα αυτά που όλοι σκεφτόμαστε αλλά τα καταπίνουμε για να φανούμε 100% συγκροτημένοι. Δεν είμαστε.

Υ.Γ.: Ποιος χώρκατος έκατσε δίπλα της και της έκοβε τον ειρμό, ρίχνοντας ταυτόχρονα το επίπεδο, με αστειάκια επιπέδου Λούη Πατσαλίδη; Πολύ θα ήθελα να μάθω.