Η Μικρή Γοργόνα Μεγάλωσε

Σήμερα το απόγευμα είδαμε με τον γιο μου τη «Μικρή Γοργόνα». 

 

Η «Μικρή Γοργόνα» αποτελεί την ταινία που σηματοδότησε την αναγέννηση της Ντίσνεϊ στη δεκαετία του ’90 και είναι μία από τις πιο αγαπητές ταινίες όλων των εποχών από τη συγκεκριμένη εταιρεία. Η μεταφορά της σε live action film αναμένετο με τεράστια ανυπομονησία για χίλιους δυο λόγους, κυρίως, όμως, επειδή η Άριελ μετατράπηκε από λευκή σε μαύρη στα πλαίσια της συμπερίληψης και άλλων τέτοιων νεωτερισμών που κατά τη γνώμη μου δεν εξυπηρετούν τίποτε, πέραν του σούσουρου. 

 

Ιδού οι εντυπώσεις μας:

 

Τα αρνητικά πρώτα. 

 

Η Άριελ δεν είναι όμορφη. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα θα μου πεις. Εμάς δεν μας άρεσε. Ακόμα και ο γιος μου που δεν γνωρίζει το παρασκήνιο και δεν ξέρει τα περί woke culture γύρισε και μου είπε: «γιατί την ασχήμηναν έτσι;» Η Άριελ στο καρτούν είναι σούπερ σέξι χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, στην ταινία δεν εκπέμπεται αυτό. Είναι προφανές ότι η ομορφιά και το σεξαπίλ περνούν σε δεύτερη μοίρα. 

 

Το ρομάντζο, επίσης, περιθωριοποιείται. Η Άριελ δεν θέλει να πάει στη στεριά για τα μάτια του Έρικ. Θέλει να ζήσει σαν άνθρωπος για να γνωρίσει έναν άγνωστο κόσμο και τα θαύματά του, να μορφωθεί και να μάθει καινούρια πράγματα. Αγαπά και τον Έρικ, αλλά αυτό δεν είναι το επίκεντρο. Γιατί αυτό είναι αρνητικό; Δεν είναι κατ’ ανάγκη. Απλά they are trying too much και αυτό βγάζει μάτι. Δεν είναι κακό να σε παρασύρει ο έρωτας, ούτε να θέλεις να τα παρατήσεις όλα για αυτόν ή αυτήν που σε ελκύει. Εγώ τουλάχιστον, που είμαι φουλ ρομαντικός, θέλω να το βλέπω να συντηρείται αυτό στις ταινίες και δη τις παιδικές. Και θέλω να το βλέπω να αποτυπώνεται και στα δύο φύλα εξίσου έντονα, εννοείται. 

 

Το αστείον του πράγματος είναι ότι ο Έρικ προβάλλεται ως ρομαντικός μαλακοπίτουρας. Του έγραψαν και ένα νέο τραγούδι (το οποίο είναι και χάλια κατά τη γνώμη μου), στο οποίο βγαίνει στα βράχια πέριξ του κάστρου και χτυπιέται για το κορίτσι που του έκλεψε την καρδιά. Δηλαδή, έχουμε από τη μια έναν πρίγκιπα ερωτύλο και υπερφύαλο, και από την άλλη μία γυναίκα που ναι μεν τον γουστάρει, αλλά προέχει να ανακαλύψει τι δουλειά κάνει το τηλεσκόπειο, ποιοι είναι οι αστερισμοί, τι θέση έχουν οι πλανήτες, και μετά όλα τ’ άλλα. Χμ... 

 

Στην προσπάθειά τους να αφήσουν τους πάντες ικανοποιημένους, έκαναν και τη μητέρα του Έρικ μαύρη. Για να το δικαιολογήσουν, ο Έρικ είναι μεν λευκός και Ευρωπαίος αλλά υιοθετήθηκε από μία μαύρη μητέρα κάπου στην καραϊβική. ΟΚ!

 

Για την ταινία γράφτηκαν τρία νέα τραγούδια, και είναι το ένα χειρότερο από το άλλο. Μέγα φάουλ. Μη σχολιάσω ότι από την ταινία απουσιάζει ο μάγειρας Λουί και το “les poissons” και πραγματικά διερωτώμαι αν έχουν επίγνωση οι παραγωγοί το μέγεθος της ζημιάς που προκαλούν στο προϊόν τους με αυτούς τους πειραματισμούς. 

 

Τα θετικά τώρα. 

Είναι πολλά τα θετικά. 

 

Κατ’ αρχάς, υπάρχουν σκηνές που είναι ακριβώς οι ίδιες με το καρτούν. Απαράλλαχτες! Και σεναριακά, και σαν εικόνα, αλλά και από πλευράς camera work. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό. Απορώ γιατί δεν το γύρισαν όλο έτσι. Στις σκηνές αυτές ξυπνά η νοσταλγία και αυτό είναι και το νόημα της μεταφοράς σε live action film. 

 

Η Ούρσουλα! Θεά! Ό, τι και να πω είναι λίγο. Απόλαυση. Τρομερά προσεγμένη και τα γραφικά της, εξαίσια. Η Ούρσουλα και η Μαλέφισεντ είναι οι αγαπημένες μου «κακές» της Ντίσνεϊ. Χαίρομαι που τις σεβάστηκαν. Δεν υπάρχει ούτε μία σκηνή της Ούρσουλα που να μην τη χαίρεσαι, που να μην είναι αντάξια του θρύλου της. Όλα τα λεφτά! Το δε φινάλε με την τελική μάχη, επίσης breathtaking και εφάμιλλο του καρτούν. Δεν έχω το παραμικρό παράπονο, η Ούρσουλα κλέβει την παράσταση και είναι το κλου του όλου εγχειρήματος. Θέλω να δω σήκουελ γραμμένο εξολοκλήρου επάνω της και πιστεύω ότι είναι θέμα χρόνου να ανακοινωθεί. Έχει πολύ ψωμί το γιατί τα έσπασε με τον Τρίτωνα, τον αδελφό της, και γιατί εξορίστηκε από το παλάτι. Θα μάθουμε. 

 

Το γεγονός ότι η ταινία δεν διαδραματίζεται πια στην Ευρώπη και πλέον γίνεται σαφές ότι αφορά κάποιο μέρος της καραϊβικής είναι έξυπνο εκ μέρους των παραγωγών. Δικαιολογεί γιατί η Άριελ είναι πλέον μαύρη, δικαιολογεί γιατί η μουσική είναι πιο ρέγκε και πιο calypso. Υπάρχει ένα χορευτικό ενσταντανέ στην αγορά του χωριού όπου η Άριελ και ο Έρικ χορεύουν με τους χωρικούς, πολύχρωμο και έντονο, και τρομερά γοητευτικό. Μόνο στην καραϊβική θα μπορούσες να το δεις αυτό. 

 

Τα παλιά τραγούδια, τα κλασικά, και ειδικά το Under The Sea και το Kiss The Girl δεν είναι πλέον τόσο παιδικά και φαντεζί όσο τα θυμάσαι και τα αγάπησες, έγιναν όμως πιο ατμοσφαιρικά και πιο ρεαλιστικά. Ειδικά το Kiss The Girl. 

 

Το τέλος το βρήκα άκρως συγκινητικό. Να σας πω ότι οι αδελφές της Άριελ εκπροσωπούν τις εφτά θάλασσες της Γης και η κάθε μία προέρχεται από άλλη ράτσα. Υπάρχει μία Κινέζα, μία Ινδή, μία λευκή, μία Αφρικάνα, γενικά μία united colors of Benetton κατάσταση, το οποίο βρήκα ωραίο ως συμβολισμό. Στο φινάλε που εμφανίζονται όλες μαζί στην επιφάνεια και αποχαιρετούν την αδελφή τους με τις ευλογίες του Τρίτωνα η ταινία απογειώνεται. Από τα ωραιότερα φινάλε που είδαμε σε μεταφορά ταινίας καρτούν της Ντίσνεϊ. 

 

Συνοψίζοντας, δεν είναι η καλύτερη μεταφορά ταινίας καρτούν της Ντίσνεϊ αλλά ούτε η χειρότερη. Σίγουρα είναι κάπου στη μέση και ίσως λίγο πιο προς τα πάνω. Τα αρχηγεία εξακολουθεί να κρατά «το βιβλίο της ζούγκλας» το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι 100 φορές καλύτερο από το καρτούν, ο Αλαντίν και η Σταχτοπούτα. Η Μικρή Γοργόνα έπεται κάπου εκεί με την Πεντάμορφη και το Τέρας. Φυσικά, δεν συγκρίνεται ούτε πλησιάζει στις μεγαλύτερες απογοητεύσεις που για μένα ήταν ο Βασιλιάς των Λιονταριών, ο Ντάμπο και η Κοιμωμένη Καλλονή. 

 

Έχει πολλές καλές στιγμές, αλλά και αρκετές αστοχίες. Στον γιο μου άρεσε περισσότερο η ταινία παρά το καρτούν. Εγώ προτιμώ το καρτούν.