Ο Υφυπουργός Της Χρονιάς!

 

Εδώ ο κόσμος χάνεται, αλλά εμείς έχει από χθες συζητούμε αν ο Μιχάλης Χατζηγιάννης αξίζει να διοριστεί ως υφυπουργός πολιτισμού στην Κύπρο!

Έχουμε οικονομικά και πολιτικά προβλήματα επιβίωσης, αλλά σφυρίζουμε αδιάφορα, το έγκλημα του αιώνα είναι που διορίστηκε ο Χατζηγιάννης υφυπουργός πολιτισμού.

Έξαλλοι οι καλλιτέχνες μας!

Θα μου πεις, εσύ είσαι σύμφωνος; Εγώ δεν είμαι. Αν ήμουν δηλαδή εγώ ο Πρόεδρος δεν θα επέλεγα τον Χατζηγιάννη για το συγκεκριμένο πόστο. Αλλά εγώ προσωπικά δεν θεωρώ ότι υφίσταται και ιδιαίτερος πολιτισμός σ’ αυτή τη χώρα ώστε να αποτελέσει ο Χατζηγιάννης οποιοδήποτε σοβαρό κίνδυνο και να χαλάσει τη μαγιά.

Ο πολιτισμός δεν είναι κάτι το μετρήσιμο δυστυχώς. Πολιτισμό καμώνονται ότι έχουν και οι Ταλιμπάν. Πολιτισμό καμώνονται ότι έχουν και στο West End του Λονδίνου, πολιτισμό καμώνονται ότι παράγουν και οι ερασιτεχνικές ομάδες του θεάτρου στα χωριά της Κύπρου οι οποίες ανεβαίνουν κακήν κακώς μέσα στους καφενέδες της πλατείας ελλείψει υποδομών. Πολιτισμός είναι και οι συναυλίες της Βιέννης, πολιτισμός είναι και μία παιδική χορωδία που λέει τα κάλαντα στα στενά του Στροβόλου. Ο όρος είναι τόσο ξεχαρβαλωμένος που ο καθένας μπορεί να τον επικαλεστεί, να τον καπιλευτεί και να το προσαρμόσει στις θέσεις του. Και ο καθένας, εξίσου, μπορεί να τον αμφισβητήσει. Εγώ λοιπόν που είμαι δεινός θεατής θα σας πω ότι αυτός ο τόπος δεν διαθέτει ιδιαίτερο πολιτισμό ώστε να αγχώνεται ότι θα του τον διαλύσει ο Χατζηγιάννης. Δεν θα τον αναστυλώσει κιόλας, σε αυτό συμφωνώ, αλλά δεν θεωρώ ότι θα τον χαλάσει περαιτέρω. Τι να χαλάσει; Τα ετοιμόρροπα ή τα κατεδαφισμένα;

Από την άλλη, ο πολιτισμός μπορεί να μην είναι μετρήσιμη έννοια, αλλά το βιογραφικό του Χατζηγιάννη είναι μετρήσιμο. Έχει χρυσούς και πλατινένιους δίσκους, έχει κοινό, έχει views, υπάρχουν δηλαδή αντικειμενικοί δείκτες που να αποδεικνύουν κατά πόσον ανταποκρίνεται στο επάγγελμά του. Σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει η μουσική του, οι πωλήσεις του αποδεικνύουν ότι στη δουλειά του είναι καλός. Τώρα αν δεν τον χωνεύετε για χίλιους δυο άλλους λόγους, καλώς. Αλλά δεν μπορείτε να αμφισβητήσετε ότι στη δουλειά του ανταποκρίνεται και ότι πρόκειται για επιτυχημένο συνθέτη και τραγουδιστή. Μπορεί να είναι ποπ τραγουδιστής, αλλά αυτό δεν λέει κάτι. Αν διοριζόταν μία νέα Μαρία Κάλλας το πιο πιθανό να απαγόρευε στους μισούς από εσάς να αποκαλείστε καλλιτέχνες, οπότε καλύτερα που διορίστηκε ένας τραγουδιστής του πιο ελαφρού, ποπ, δημοφιλούς όπως γουστάρετε πείτε το, τραγουδιού, ώστε να υπάρχει πιθανότητα να σας λάβει υπόψιν ως «ένας από σας».  

Γράφουν πολλοί ότι έρχεται να αποζημιωθεί για το κούρεμα που υπέστη το 2013. Αυτό το επιχείρημα είναι γελοίο. Ο Χατζηγιάννης έχασε εκατομμύρια ευρώ στο κούρεμα και το σοκ του ήταν τεράστιο. Από τη θέση του υφυπουργείου δεν προβλέπεται να βγάζει τόσα ώστε να ρεφάρει. Αντιθέτως, ο μισθός του υφυπουργού είναι αντίστοιχος ενός τραγουδιού που γράφει για τον Αντώνη Ρέμο στην καθισιά του. Δηλαδή, τρεις δίσκους να κυκλοφορήσει τα επόμενα πέντε χρόνια και άλλες τόσες συναυλίες να κάνει, θα βγάλει μαζεμένα όσα θα βγάλει από το υφυπουργείο μέσα στην πενταετία (αν αντέξει να βγάλει την πενταετία). Δεν τον συμφέρει.

Επομένως, το χρηματικό δεν είναι το δέλεαρ. Γιατί θέλει να ανακατωθεί ο Χατζηγιάννης με την πολιτική; Από ψώνιο και μόνο, κατά τη γνώμη μου. Για «να προσφέρει στην πατρίδα του», κάτι που αποδεικνύει και το προβληματικό της σκέψης του. Ποιος άνθρωπος με σώας τα φρένας θέλει να προσφέρει στους Κυπραίους το παραμικρό; Δεν ξέρω!

Ο Χατζηγιάννης το καλοκαίρι του 1996 είχε πάει να καταταγεί στον στρατό ακούρευτος, όταν είχε έρθει η σειρά του, γιατί θεωρούσε το μαλλί του ως μέρος της δουλειάς του και το χρειαζόταν μακρύ και μπόλικο για να βγαίνει να τραγουδά στις εξόδους του. Μιλάμε για τέτοιο τουπέ. Από ό,τι μου είχαν πει, του ξύρισαν το κεφάλι επί τόπου οι παλιοί του στρατοπέδου. Επίσης όταν έτυχε να πάω με μία φίλη μου, η οποία ήταν μεγάλη φαν του, στο καμαρίνι του στις αρχές της καριέρας του, όταν τραγουδούσε στην Αθήνα σε πιάνο-μπαρ με τον Γ. Χατζηνάσιο και του είπα ότι εμένα μου αρέσει η Βίσση, γύρισε και μου είπε με δήθεν χιουμοριστικό πλην αλαζονικό ύφος «καλή είναι και η Άννα, καλή!» Η Βίσση το 1998 είχε μόλις βγάλει το «Αντίδοτο» και ήταν πάνω στις μεγαλύτερες της κάβλες και ο Χατζηγιάννης μόλις είχε βγάλει το «Άγγιγμα Ψυχής». Παρόλα αυτά, βγήκε να μου πει συγκαταβατικά ότι «είναι καλή!» Δεν ξέρω αν επρόκειτο για σαρκαστικό αστείο, πάντως δεν το εξέλαβα ως τέτοιο.

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν τους λόγους για τους οποίους αποδέχτηκε πιθανότατα τη θέση.

Από εκεί και πέρα, θεωρώ ότι ο ντόρος γύρω από το όνομά του γίνεται ξεκάθαρα επειδή όποιος δεν μπορεί να δείρει τον γάιδαρο δέρνει το σαμάρι και επειδή είναι εύκολο να συζητούμε για το ποιόν του Χατζηγιάννη παρά για το ποιόν του τάδε και του δείνα οι οποίοι κατέχουν διδακτορικά και περγαμηνές σε θέματα που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε.