Back To Basics

 

Είχα ένα ασύλληπτα ευτυχές σαββατοκύριακο απ’ αυτά που σπάνια ζω πια, ειδικά τα τελευταία εφτά χρόνια που είμαι πατέρας και οι έξοδοι κανονίζονται με το σταγονόμετρο. Δεν ξέρω όμως πώς τα καταφέραμε, το περασμένο σαββατοκύριακο πήγαμε σε δύο συναυλίες, χώρια οι βόλτες και οι καφέδες με φίλους στα ενδιάμεσα, βασιλιάδες ήμασταν, βασιλιάδες!

Την Παρασκευή πήγαμε στους Onirama που είχαν αφιέρωμα στη δεκαετία του ’90 και γκεστς τον Θάνο Καλλίρη και τη Μαντώ. Τους Onirama πρώτη φορά τους έβλεπα ζωντανά, και ήταν ευχάριστη έκπληξη, ο Μαραντίνης έχει τρομερό στυλ επί σκηνής, ξέρει και κρατά το κοινό ενώ οι διασκευές των τραγουδιών τους με κλασικά dance anthems των 90ς ήταν άκρως επιτυχημένες. Τα τίμησαν όλα οι άτιμοι. Από Be My Lover και Gangsta´s Paradise μέχρι Μη Μου Μιλάς Για Καλοκαίρια και Καλοκαιρινές Διακοπές, του Καρβέλα. Ήταν μία άκρως συγκινητική βραδιά, μνημόσυνο κανονικό, δεν προλάβαινα να θρηνώ και να νοσταλγώ.

Ο Θάνος Καλλίρης ήταν προσθήκη για δυνατούς λύτες. Θεωρώ ότι τα τραγούδια που είπε δεν ήταν για όλους. Θα έπρεπε να ήσουν hard core fan για να τα εκτιμήσεις. Η Μαντώ από την άλλη, αποθεώθηκε με τις πρώτες νότες του «Στοιχηματίζω». Τι να σας περιγράφω, φίλοι, άπειρα τα συναισθήματα, ήταν σαν να πεθάναμε και ξαναζούσαμε τις πιο ξέγνοιαστες μέρες της ζωής μας. Πραγματικά, δεν μπορώ να συγκρίνω εκείνη την εποχή με το σήμερα, δεν βρίσκω τίποτε που να είναι αντάξιο της, και χαίρομαι που και ο γιος μου μεγαλώνει με αυτά τα ακούσματα και όσο μπορώ τον σώζω από τα τέρατα που ακούγονται σήμερα στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Η μουσική πέθανε το 2000. Τα τελευταία 20 χρόνια, μόνο μαλακίες!

Χθες βράδυ πήγαμε και στον Κορκολή. Άλλο επίπεδο εκεί. Από τους Onirama μόνο το μαλλί της γριάς έλειπε. Χθες, συνοδεία συμφωνικής ορχήστρας η πνευματική ανάταση έφτασε στο ταβάνι! Πλέον κλαίω αβίαστα μέσα στις αίθουσες, δεν μπορώ να συγκρατηθώ. Όταν ακούω καλή μουσική, δεν συγκινούμαι απλά, ξεσπώ σχεδόν σε λυγμούς. Και λόγω νοσταλγίας, αλλά και εξαιτίας της εκτόνωσης του συσσωρευμένου άγχους από την καθημερινότητα το οποίο αποσυμπιέζεται εκείνη τη στιγμή. Στον Κορκολή απέφευγα και να τραγουδώ αφού έσπαζε η φωνή μου και δεν ήθελα να γίνομαι ρεζίλι στους δίπλα ότι το «σκόνη και θρύψαλα» και το «καρδιά μου λιώνω» έχουν τόση επίδραση επάνω μου.

Αν δεν ήταν και γεμάτο Κυπραίους το θέατρο να μου σπάζουν τα νεύρα με την επιμονή τους να κινηματογραφούν το θέαμα και να δέχονται συνέχεια παρατηρήσεις από τις ταξιθέτριες, θα ήταν ακόμα καλύτερα τα πράματα. Ε, τι να κάνουμε. Το χώνεψα πια ότι στην Κύπρο ζουν Κύπριοι και όχι Ελβετό-Σουηδοί, και ότι πρέπει να τους ανεχτώ. Αν ήμουν πρόεδρος θα τους είχα σκοτώσει και θα ησύχαζα, θα είχα όλο το θέατρο δικό μου. Η συνύπαρξη με δυσκολεύει σ’ αυτή τη χώρα.

Δεν είναι δυνατόν να ήμουν στην Αγγλία πριν ένα μήνα, σε ένα θέατρο με 3000 θεατές στο οποίο έγινε ανακοίνωση ότι απαγορεύεται η κινηματογράφηση και ούτε ένας θεατής δεν τόλμησε να παρανομήσει, και χθες σε ένα θέατρο 1000 ατόμων να μην προλάβαιναν οι ταξιθέτριες να κάνουν υποδείξεις σε κυράτσες που επέμεναν να κινηματογραφήσουν την παράσταση επειδή απλά «έτσι ήθελαν!» Δεν είναι τυχαίο που ζούμε σε χώρες όπου πέφτουν αεροπλάνα και συγκρούονται τρένα. Είναι απίστευτο το τουπέ και η απειθαρχία. Και μάλιστα σε ενήλικες. Δεν ήταν κάποια συναυλία της Φουρέιρα να πεις ότι είναι δύσκολο να σταματήσεις τους 15χρονους από το να κινηματογραφήσουν το σόου! Το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο από ό, τι φαντάζεστε. Αλλά κατά τα άλλα μας φταίει ο Χατζηγιάννης. Μου θέλετε θέατρο και πολιτισμό. Έφη Θώδη και πολλή σας πέφτει!

Εν πάση περιπτώσει, εγώ πέρασα καταπληκτικά και είχα χρόνια να νιώσω έτσι. Ελπίζω ότι όσο μεγαλώνουν τα μωρά μας θα είναι πιο εύκολο να βγαίνουμε. Αν δεν ισορροπείς λίγο σαν ζευγάρι, δεν επιπλέει το καράβι!

Και εις ανώτερα!