Του Αγίου Βαλεντίνου - The Next Generation

Τις εμπειρίες μου από τον Άγιο Βαλεντίνο τις έχω καταγράψει εδώ μέσα πολλάκις ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια αυτού του μπλογκ. Τώρα, ήρθε η ώρα να καταγραφούν και οι περιπέτειες του γιου μου οι οποίες αποδεικνύουν περίτρανα ότι το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει, κάτι το οποίο μου προκαλεί μελαγχολία αφού «το έργο το έχω ξαναδεί και ξέρω απ’ έξω θέμα και πλοκή».

Ο γιος μου είναι ερωτευμένος με ένα κοριτσάκι από το νηπιαγωγείο το οποίο μάλιστα αποκαλεί «το κορίτσι μου». Τι γλυκό! Το κορίτσι του βέβαια κοιμάται ύπνο βαθύ και ιδέα δεν έχει για τα αισθήματα του γιου μου, τον οποίο όποτε ρωτήσω αν της τα έχει εκφράσει μου απαντά αρνητικά επειδή «ντρέπεται». Του έχω πει να μην ντρέπεται και να εκφράζεται γιατί θεωρώ ότι η επικοινωνία είναι το παν, χώρια που εγώ έχω αναπτύξει αντιπάθεια και καχυποψία σε όλους όσοι δεν εκφράζονται, ακόμη κι αν επικαλούνται μία έμφυτη εσωστρέφεια.

Τις προάλλες ο μικρός ήρθε και μου είπε ότι στη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου θέλει να ζωγραφίσει μία κάρτα στο κοριτσάκι. Μου είπε «τι λες να ζωγραφίσω ένα αγόρι γονατιστό που θα κάνει πρόταση γάμου στο κορίτσι;» Τα λέει με ένα ενθουσιασμό που υποδηλώνει άγνοια κινδύνου, και θέλεις να τον αγκαλιάσεις, να τον σφίξεις και να του πεις «τρέξε όσο πιο γρήγορα μπορείς και μην κοιτάξεις πίσω!» Αντ’ αυτού του είπα «βεβαίως πολύ ωραία ιδέα, να της ζωγραφίσεις ό, τι θέλεις, σίγουρα θα το εκτιμήσει» και έκανα μια φάτσα αποδοκιμασίας που δεν ήξερε να αποκωδικοποιήσει.

Ο γιος μου βρήκε εξαιρετική ιδέα την κάρτα Αγίου Βαλεντίνου και συμπλήρωσε: «Ξέρεις τι θα της γράψω μέσα;» όχι του είπα, πες μου να λιποθυμήσω. «Θα της γράψω ότι είναι το φως των ματιών μου!» και ξέσπασε σε γέλια. Εκεί ήθελα να βάλω τα κλάματα. Βλέπετε, το γονίδιο του ρομαντισμού κληροδοτήθηκε αυτούσιο, δεν ξεθώριασε ούτε στο ελάχιστο αναμειγνυόμενο με αυτό του ψυχρού κυνισμού το οποίο διαθέτει μπόλικο η Μπρέντα. Γράψε εσύ είσαι το φως το ματιών μου και σου ανοίγεται πεδίον δόξης λαμπρό. Φυσικά δεν τον αποθάρρυνα. Του είπα, «μπράβο γιε μου! Σιγούρα θα το εκτιμήσει».

Είχε όμως και συνέχεια. «Παπά, να σου πω και τι έγινε σήμερα; Ήμουν πάνω στη τσουλήθρα και ξαφνικά είδα ότι αυτή στεκόταν από πίσω μου και περίμενε τη σειρά της. Τότε παραμέρισα, της έδωσα τη θέση μου και κάνοντας υπόκλιση (μου κάνει λάιβ αναπαράσταση) της είπα ‘προηγούνται οι κυρίες!’» (αλλάζει και τη φωνή του να ακούγεται σαν Άγγλος μπάτλερ). Ο Αλέξης ξέσπασε σε γέλια, εμένα με έπιασε κλαυσίγελος. Και πώς αντέδρασε το κορίτσι σου; Σου χαμογέλασε; Σου είπε ευχαριστώ; Σου έκανε μια αγκαλιά; Τον ρώτησα. «Σίγουρα θα το εκτίμησε!» δεν μπορεί! «Όχι, απλά πέρασε και γλίστρησε κάτω» μου είπε.

Πώς τα καταφέραμε και φτάσαμε στις εποχές που τα αγόρια είμαστε αλοιφή και οι γυναίκες αδιάφορες ουδέποτε το κατάλαβα. Φυσικά, φταίμε κι εμείς. Όχι ως άντρες, δεν μιλώ εκ μέρους των αντρών, μιλώ εκ μέρους του σογιού μου. Είμαστε υπέρ του δέοντος γλυκανάλατοι. Στα όρια του διαβήτη. Κάποτε μου είχε πει η μάνα μου ότι ο πατέρας μου της έκανε πρόταση γάμου μέσα στη βροχή. Περπατούσαν σε ένα δρόμο στην Αθήνα, έβρεχε, κι αυτός χοροπηδούσε μέσα στις λακούβες με νερό πιτσιλώντας εαυτόν, φωνάζοντας «δεν θα σταματήσω να βρέχομαι αν δεν με παντρευτείς». Ξέρω τι σκέφτεστε και θα υπερθεματίσω. Αλλά βλέπετε; Τρέχει στην οικογένεια! Μάλιστα έμαθα ότι ο πατέρας μου απαγόρευσε να μαθευτεί το συμβάν γιατί «ντρεπόταν», «του χαλούσε το ίματζ», και εγώ το έμαθα από σπόντα στο άσχετο πολλά χρόνια μετά την ενηλικίωση μου.

Πατήρ, υιός και πνεύμα, ένα και το αυτό σε κάθε γενιά. Και τι καταλάβαμε; Εγώ δεν θα ξεχάσω που την πρώτη χρονιά που τα είχα φτιάξει με τη Μπρέντα της είχα γεμίσει το αυτοκίνητο με 100 μπαλόνια σε σχήμα καρδιάς και την επόμενη μέρα το πρωί όταν ξύπνησε και το είδε νευρίασε γιατί βιαζόταν να πάει δουλειά και «δεν έβλεπε να βάλει πισινή» από το καθρεφτάκι με τόσα μπαλόνια στο αυτοκίνητο. Δεν με πήρε καν να μου πει ένα ευχαριστώ για την έκπληξη, πήγε 11 το μεσημέρι να μου τηλεφωνήσει να μου πει ένα ξερό «θένκιου», αφού πρώτα της πέρασαν τα νεύρα και αφού της είπαν οι φίλες της «πάρτον και είναι κρίμα». Δεν θα το ξεχάσω. Εγώ περίμενα να λάβω μήνυμα από το χάραμα «σε ευχαριστώ για την έκπληξη, σε αγαπώ» ή κάτι παραπλήσιο, αντ’ αυτού έμεινα σύξυλος ως το μεσημέρι να διερωτώμαι τι πήγε λάθος.  

Ακόμη και σήμερα όταν ανακαλεί το συμβάν στη μνήμη της δεν λέει «αχ, τι γλυκό εκ μέρους του», αλλά «θυμάσαι πόσο νευρίασα;» Οπότε τι να πω του γιου μου, δεν ξέρω. Καλή τύχη! Και ο πατέρας μου θεωρώ ότι δεινοπάθησε με τη μάνα μου, και είμαι σίγουρος ότι ο γιόκας μου θα περάσει τα ίδια. Γιατί είμαστε οι ίδιοι και όλα είναι προγεγραμμένα. Η γυναίκα δεν θέλει ούτε μπαλόνια, ούτε σοκολατάκια, ούτε καρτούλες τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Θέλει να τη βάλεις κάτω και να της βγάλεις τα μάτια. Όχι μόνο του Αγίου Βαλεντίνου. Κάθε μέρα. Φυσικά αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί συμβουλή εν έτει 2023, απορώ και με τον εαυτό μου που τολμώ και το γράφω και δεν έχω πάει ακόμα φυλακή. Αλλά παρά να σε βγάλει η Σκορδά στην τηλεόραση και να σε δικάζουν στο Πάμε Δανάη πάρτης μπαλόνια, ζωγράφισέ της εκεί μια κάρτα και ας μην ενθουσιαστεί.

Σήμερα το πρωί καθοδόν προς το νηπιαγωγείο τον ρώτησα. «Μα ξέχασες ότι σήμερα είναι του Αγίου Βαλεντίνου; Δεν σε είδα τελικά να ζωγραφίζεις κάτι στο κορίτσι σου!»,

«Παπά, το θυμάμαι αλλά να σου πω κάτι; Και ντρέπομαι και βαριέμαι!»

Να ο άντρας ο σωστός!

Μπράβο γιε μου!