Ο Υφυπουργός Της Χρονιάς!

 

Εδώ ο κόσμος χάνεται, αλλά εμείς έχει από χθες συζητούμε αν ο Μιχάλης Χατζηγιάννης αξίζει να διοριστεί ως υφυπουργός πολιτισμού στην Κύπρο!

Έχουμε οικονομικά και πολιτικά προβλήματα επιβίωσης, αλλά σφυρίζουμε αδιάφορα, το έγκλημα του αιώνα είναι που διορίστηκε ο Χατζηγιάννης υφυπουργός πολιτισμού.

Έξαλλοι οι καλλιτέχνες μας!

Θα μου πεις, εσύ είσαι σύμφωνος; Εγώ δεν είμαι. Αν ήμουν δηλαδή εγώ ο Πρόεδρος δεν θα επέλεγα τον Χατζηγιάννη για το συγκεκριμένο πόστο. Αλλά εγώ προσωπικά δεν θεωρώ ότι υφίσταται και ιδιαίτερος πολιτισμός σ’ αυτή τη χώρα ώστε να αποτελέσει ο Χατζηγιάννης οποιοδήποτε σοβαρό κίνδυνο και να χαλάσει τη μαγιά.

Ο πολιτισμός δεν είναι κάτι το μετρήσιμο δυστυχώς. Πολιτισμό καμώνονται ότι έχουν και οι Ταλιμπάν. Πολιτισμό καμώνονται ότι έχουν και στο West End του Λονδίνου, πολιτισμό καμώνονται ότι παράγουν και οι ερασιτεχνικές ομάδες του θεάτρου στα χωριά της Κύπρου οι οποίες ανεβαίνουν κακήν κακώς μέσα στους καφενέδες της πλατείας ελλείψει υποδομών. Πολιτισμός είναι και οι συναυλίες της Βιέννης, πολιτισμός είναι και μία παιδική χορωδία που λέει τα κάλαντα στα στενά του Στροβόλου. Ο όρος είναι τόσο ξεχαρβαλωμένος που ο καθένας μπορεί να τον επικαλεστεί, να τον καπιλευτεί και να το προσαρμόσει στις θέσεις του. Και ο καθένας, εξίσου, μπορεί να τον αμφισβητήσει. Εγώ λοιπόν που είμαι δεινός θεατής θα σας πω ότι αυτός ο τόπος δεν διαθέτει ιδιαίτερο πολιτισμό ώστε να αγχώνεται ότι θα του τον διαλύσει ο Χατζηγιάννης. Δεν θα τον αναστυλώσει κιόλας, σε αυτό συμφωνώ, αλλά δεν θεωρώ ότι θα τον χαλάσει περαιτέρω. Τι να χαλάσει; Τα ετοιμόρροπα ή τα κατεδαφισμένα;

Από την άλλη, ο πολιτισμός μπορεί να μην είναι μετρήσιμη έννοια, αλλά το βιογραφικό του Χατζηγιάννη είναι μετρήσιμο. Έχει χρυσούς και πλατινένιους δίσκους, έχει κοινό, έχει views, υπάρχουν δηλαδή αντικειμενικοί δείκτες που να αποδεικνύουν κατά πόσον ανταποκρίνεται στο επάγγελμά του. Σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει η μουσική του, οι πωλήσεις του αποδεικνύουν ότι στη δουλειά του είναι καλός. Τώρα αν δεν τον χωνεύετε για χίλιους δυο άλλους λόγους, καλώς. Αλλά δεν μπορείτε να αμφισβητήσετε ότι στη δουλειά του ανταποκρίνεται και ότι πρόκειται για επιτυχημένο συνθέτη και τραγουδιστή. Μπορεί να είναι ποπ τραγουδιστής, αλλά αυτό δεν λέει κάτι. Αν διοριζόταν μία νέα Μαρία Κάλλας το πιο πιθανό να απαγόρευε στους μισούς από εσάς να αποκαλείστε καλλιτέχνες, οπότε καλύτερα που διορίστηκε ένας τραγουδιστής του πιο ελαφρού, ποπ, δημοφιλούς όπως γουστάρετε πείτε το, τραγουδιού, ώστε να υπάρχει πιθανότητα να σας λάβει υπόψιν ως «ένας από σας».  

Γράφουν πολλοί ότι έρχεται να αποζημιωθεί για το κούρεμα που υπέστη το 2013. Αυτό το επιχείρημα είναι γελοίο. Ο Χατζηγιάννης έχασε εκατομμύρια ευρώ στο κούρεμα και το σοκ του ήταν τεράστιο. Από τη θέση του υφυπουργείου δεν προβλέπεται να βγάζει τόσα ώστε να ρεφάρει. Αντιθέτως, ο μισθός του υφυπουργού είναι αντίστοιχος ενός τραγουδιού που γράφει για τον Αντώνη Ρέμο στην καθισιά του. Δηλαδή, τρεις δίσκους να κυκλοφορήσει τα επόμενα πέντε χρόνια και άλλες τόσες συναυλίες να κάνει, θα βγάλει μαζεμένα όσα θα βγάλει από το υφυπουργείο μέσα στην πενταετία (αν αντέξει να βγάλει την πενταετία). Δεν τον συμφέρει.

Επομένως, το χρηματικό δεν είναι το δέλεαρ. Γιατί θέλει να ανακατωθεί ο Χατζηγιάννης με την πολιτική; Από ψώνιο και μόνο, κατά τη γνώμη μου. Για «να προσφέρει στην πατρίδα του», κάτι που αποδεικνύει και το προβληματικό της σκέψης του. Ποιος άνθρωπος με σώας τα φρένας θέλει να προσφέρει στους Κυπραίους το παραμικρό; Δεν ξέρω!

Ο Χατζηγιάννης το καλοκαίρι του 1996 είχε πάει να καταταγεί στον στρατό ακούρευτος, όταν είχε έρθει η σειρά του, γιατί θεωρούσε το μαλλί του ως μέρος της δουλειάς του και το χρειαζόταν μακρύ και μπόλικο για να βγαίνει να τραγουδά στις εξόδους του. Μιλάμε για τέτοιο τουπέ. Από ό,τι μου είχαν πει, του ξύρισαν το κεφάλι επί τόπου οι παλιοί του στρατοπέδου. Επίσης όταν έτυχε να πάω με μία φίλη μου, η οποία ήταν μεγάλη φαν του, στο καμαρίνι του στις αρχές της καριέρας του, όταν τραγουδούσε στην Αθήνα σε πιάνο-μπαρ με τον Γ. Χατζηνάσιο και του είπα ότι εμένα μου αρέσει η Βίσση, γύρισε και μου είπε με δήθεν χιουμοριστικό πλην αλαζονικό ύφος «καλή είναι και η Άννα, καλή!» Η Βίσση το 1998 είχε μόλις βγάλει το «Αντίδοτο» και ήταν πάνω στις μεγαλύτερες της κάβλες και ο Χατζηγιάννης μόλις είχε βγάλει το «Άγγιγμα Ψυχής». Παρόλα αυτά, βγήκε να μου πει συγκαταβατικά ότι «είναι καλή!» Δεν ξέρω αν επρόκειτο για σαρκαστικό αστείο, πάντως δεν το εξέλαβα ως τέτοιο.

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν τους λόγους για τους οποίους αποδέχτηκε πιθανότατα τη θέση.

Από εκεί και πέρα, θεωρώ ότι ο ντόρος γύρω από το όνομά του γίνεται ξεκάθαρα επειδή όποιος δεν μπορεί να δείρει τον γάιδαρο δέρνει το σαμάρι και επειδή είναι εύκολο να συζητούμε για το ποιόν του Χατζηγιάννη παρά για το ποιόν του τάδε και του δείνα οι οποίοι κατέχουν διδακτορικά και περγαμηνές σε θέματα που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε.  

Του Αγίου Βαλεντίνου - The Next Generation

Τις εμπειρίες μου από τον Άγιο Βαλεντίνο τις έχω καταγράψει εδώ μέσα πολλάκις ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια αυτού του μπλογκ. Τώρα, ήρθε η ώρα να καταγραφούν και οι περιπέτειες του γιου μου οι οποίες αποδεικνύουν περίτρανα ότι το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει, κάτι το οποίο μου προκαλεί μελαγχολία αφού «το έργο το έχω ξαναδεί και ξέρω απ’ έξω θέμα και πλοκή».

Ο γιος μου είναι ερωτευμένος με ένα κοριτσάκι από το νηπιαγωγείο το οποίο μάλιστα αποκαλεί «το κορίτσι μου». Τι γλυκό! Το κορίτσι του βέβαια κοιμάται ύπνο βαθύ και ιδέα δεν έχει για τα αισθήματα του γιου μου, τον οποίο όποτε ρωτήσω αν της τα έχει εκφράσει μου απαντά αρνητικά επειδή «ντρέπεται». Του έχω πει να μην ντρέπεται και να εκφράζεται γιατί θεωρώ ότι η επικοινωνία είναι το παν, χώρια που εγώ έχω αναπτύξει αντιπάθεια και καχυποψία σε όλους όσοι δεν εκφράζονται, ακόμη κι αν επικαλούνται μία έμφυτη εσωστρέφεια.

Τις προάλλες ο μικρός ήρθε και μου είπε ότι στη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου θέλει να ζωγραφίσει μία κάρτα στο κοριτσάκι. Μου είπε «τι λες να ζωγραφίσω ένα αγόρι γονατιστό που θα κάνει πρόταση γάμου στο κορίτσι;» Τα λέει με ένα ενθουσιασμό που υποδηλώνει άγνοια κινδύνου, και θέλεις να τον αγκαλιάσεις, να τον σφίξεις και να του πεις «τρέξε όσο πιο γρήγορα μπορείς και μην κοιτάξεις πίσω!» Αντ’ αυτού του είπα «βεβαίως πολύ ωραία ιδέα, να της ζωγραφίσεις ό, τι θέλεις, σίγουρα θα το εκτιμήσει» και έκανα μια φάτσα αποδοκιμασίας που δεν ήξερε να αποκωδικοποιήσει.

Ο γιος μου βρήκε εξαιρετική ιδέα την κάρτα Αγίου Βαλεντίνου και συμπλήρωσε: «Ξέρεις τι θα της γράψω μέσα;» όχι του είπα, πες μου να λιποθυμήσω. «Θα της γράψω ότι είναι το φως των ματιών μου!» και ξέσπασε σε γέλια. Εκεί ήθελα να βάλω τα κλάματα. Βλέπετε, το γονίδιο του ρομαντισμού κληροδοτήθηκε αυτούσιο, δεν ξεθώριασε ούτε στο ελάχιστο αναμειγνυόμενο με αυτό του ψυχρού κυνισμού το οποίο διαθέτει μπόλικο η Μπρέντα. Γράψε εσύ είσαι το φως το ματιών μου και σου ανοίγεται πεδίον δόξης λαμπρό. Φυσικά δεν τον αποθάρρυνα. Του είπα, «μπράβο γιε μου! Σιγούρα θα το εκτιμήσει».

Είχε όμως και συνέχεια. «Παπά, να σου πω και τι έγινε σήμερα; Ήμουν πάνω στη τσουλήθρα και ξαφνικά είδα ότι αυτή στεκόταν από πίσω μου και περίμενε τη σειρά της. Τότε παραμέρισα, της έδωσα τη θέση μου και κάνοντας υπόκλιση (μου κάνει λάιβ αναπαράσταση) της είπα ‘προηγούνται οι κυρίες!’» (αλλάζει και τη φωνή του να ακούγεται σαν Άγγλος μπάτλερ). Ο Αλέξης ξέσπασε σε γέλια, εμένα με έπιασε κλαυσίγελος. Και πώς αντέδρασε το κορίτσι σου; Σου χαμογέλασε; Σου είπε ευχαριστώ; Σου έκανε μια αγκαλιά; Τον ρώτησα. «Σίγουρα θα το εκτίμησε!» δεν μπορεί! «Όχι, απλά πέρασε και γλίστρησε κάτω» μου είπε.

Πώς τα καταφέραμε και φτάσαμε στις εποχές που τα αγόρια είμαστε αλοιφή και οι γυναίκες αδιάφορες ουδέποτε το κατάλαβα. Φυσικά, φταίμε κι εμείς. Όχι ως άντρες, δεν μιλώ εκ μέρους των αντρών, μιλώ εκ μέρους του σογιού μου. Είμαστε υπέρ του δέοντος γλυκανάλατοι. Στα όρια του διαβήτη. Κάποτε μου είχε πει η μάνα μου ότι ο πατέρας μου της έκανε πρόταση γάμου μέσα στη βροχή. Περπατούσαν σε ένα δρόμο στην Αθήνα, έβρεχε, κι αυτός χοροπηδούσε μέσα στις λακούβες με νερό πιτσιλώντας εαυτόν, φωνάζοντας «δεν θα σταματήσω να βρέχομαι αν δεν με παντρευτείς». Ξέρω τι σκέφτεστε και θα υπερθεματίσω. Αλλά βλέπετε; Τρέχει στην οικογένεια! Μάλιστα έμαθα ότι ο πατέρας μου απαγόρευσε να μαθευτεί το συμβάν γιατί «ντρεπόταν», «του χαλούσε το ίματζ», και εγώ το έμαθα από σπόντα στο άσχετο πολλά χρόνια μετά την ενηλικίωση μου.

Πατήρ, υιός και πνεύμα, ένα και το αυτό σε κάθε γενιά. Και τι καταλάβαμε; Εγώ δεν θα ξεχάσω που την πρώτη χρονιά που τα είχα φτιάξει με τη Μπρέντα της είχα γεμίσει το αυτοκίνητο με 100 μπαλόνια σε σχήμα καρδιάς και την επόμενη μέρα το πρωί όταν ξύπνησε και το είδε νευρίασε γιατί βιαζόταν να πάει δουλειά και «δεν έβλεπε να βάλει πισινή» από το καθρεφτάκι με τόσα μπαλόνια στο αυτοκίνητο. Δεν με πήρε καν να μου πει ένα ευχαριστώ για την έκπληξη, πήγε 11 το μεσημέρι να μου τηλεφωνήσει να μου πει ένα ξερό «θένκιου», αφού πρώτα της πέρασαν τα νεύρα και αφού της είπαν οι φίλες της «πάρτον και είναι κρίμα». Δεν θα το ξεχάσω. Εγώ περίμενα να λάβω μήνυμα από το χάραμα «σε ευχαριστώ για την έκπληξη, σε αγαπώ» ή κάτι παραπλήσιο, αντ’ αυτού έμεινα σύξυλος ως το μεσημέρι να διερωτώμαι τι πήγε λάθος.  

Ακόμη και σήμερα όταν ανακαλεί το συμβάν στη μνήμη της δεν λέει «αχ, τι γλυκό εκ μέρους του», αλλά «θυμάσαι πόσο νευρίασα;» Οπότε τι να πω του γιου μου, δεν ξέρω. Καλή τύχη! Και ο πατέρας μου θεωρώ ότι δεινοπάθησε με τη μάνα μου, και είμαι σίγουρος ότι ο γιόκας μου θα περάσει τα ίδια. Γιατί είμαστε οι ίδιοι και όλα είναι προγεγραμμένα. Η γυναίκα δεν θέλει ούτε μπαλόνια, ούτε σοκολατάκια, ούτε καρτούλες τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Θέλει να τη βάλεις κάτω και να της βγάλεις τα μάτια. Όχι μόνο του Αγίου Βαλεντίνου. Κάθε μέρα. Φυσικά αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί συμβουλή εν έτει 2023, απορώ και με τον εαυτό μου που τολμώ και το γράφω και δεν έχω πάει ακόμα φυλακή. Αλλά παρά να σε βγάλει η Σκορδά στην τηλεόραση και να σε δικάζουν στο Πάμε Δανάη πάρτης μπαλόνια, ζωγράφισέ της εκεί μια κάρτα και ας μην ενθουσιαστεί.

Σήμερα το πρωί καθοδόν προς το νηπιαγωγείο τον ρώτησα. «Μα ξέχασες ότι σήμερα είναι του Αγίου Βαλεντίνου; Δεν σε είδα τελικά να ζωγραφίζεις κάτι στο κορίτσι σου!»,

«Παπά, το θυμάμαι αλλά να σου πω κάτι; Και ντρέπομαι και βαριέμαι!»

Να ο άντρας ο σωστός!

Μπράβο γιε μου!

Όλα Τα Μαρτύρια Της Προεκλογικής Σε Ένα Ποστ

 

Ήταν ένα υπέροχο σαββατοκύριακο!

Δύο ήταν οι στόχοι: Να κερδίσει ο Μάρκο Μενγκόνι το φεστιβάλ του Σαν Ρέμο στην Ιταλία και να πάει Γιουροβίζιον και να κερδίσει ο Νίκος Χριστοδουλίδης τις εκλογές. Επετεύχθησαν αμφότεροι. Κοιμήθηκα σαν το πουλάκι απ’ τη χαρά μου και ξύπνησα ξέγνοιαστος σήμερα το πρωί, ούτε καν πως είναι Δευτέρα!

Είχα μεγάλη αγωνία κυρίες και κύριοι. Πέραν του ότι δεν ήθελα με τίποτε να ξαναπεράσει στο προσκήνιο το ΑΚΕΛ – και μην ακούτε τι λέγανε, ότι δήθεν δεν θα χειραγωγούσαν τον Μαυρογιάννη και ότι θα κυβερνούσε ανεξάρτητος, τόσο χαζοί δεν είμαστε -, επιπλέον δεν ήθελα να κερδίσει το κατεστημένο. Οι μηχανισμοί του οποίου κινητοποιήθηκαν με τόσο χυδαίο τρόπο, την τελευταία εβδομάδα ειδικά, εναντίον του Χριστοδουλίδη που δεν υπήρχε πιθανότητα να υπάρξει άνθρωπος που δεν θα ταυτιζόταν μαζί του και δεν θα τον υποστήριζε.

Να ξέρεις ότι το ‘χεις, να ξέρεις ότι μπορείς, αλλά η ματαιοδοξία του «μάστρου» να σου κόβει τα φτερά – η ιστορία της ζωής μου. Κι όταν αποφασίζεις να τραβήξεις τον δρόμο μόνος σου, να κινητοποιούνται θεοί και δαίμονες από τις υπόγες για να σου τον φράξουν! Οι ανεκδιήγητοι μέχρι και την μούμια του Κληρίδη ανέσυραν από τον τάφο προκειμένου να πείσουν τα αρνιά τους να κάνουν «την υπέρβαση!» Την Καιτούλα! Η οποία Καιτούλα, κατά τη γνώμη μου, είναι τόσο αξιολύπητη προσωπικότητα γενικά, που το να τη θεωρείς ως κάποια που μπορεί να επηρεάσει τον οποιονδήποτε καταδεικνύει και τη βλακεία σου. Η Καίτη Κληρίδη ούτε Ελληνικά να γράψει δεν ξέρει. Ποιος τη λαμβάνει υπόψη; Της έγραψαν εκεί ένα κείμενο και της είπαν «βάλτο στον τοίχο σου μπας και αναχαιτίσει καμιά ψήφο ο κώλος μας», κι εκείνη η κακομοίρα το αντέγραψε κάνοντας εκατό ορθογραφικά και συντακτικά λάθη, και μετά ήρθαν να μας πουν «δείτε τι λέει η Καίτη!» Κατ’ αρχάς μόνο η Καίτη Γαρμπή μας κόφτει να δούμε τι λέει η οποία αν και λαϊκή τραγουδίστρια έχει διαβάσει πιο πολλά ελληνικά βιβλία από την Κληρίδενα. Το να νομίζετε ότι μας αφορά η κόρη του Γλαύκου, είναι σαν να νομίζετε ότι μας αφορά τι γνώμη έχει η Σοφία Καρβέλα για την Ελληνική δισκογραφία και το μέλλον της μουσικής. Αλλά, τόσος είναι ο νους σας!

Ύστερα, είχαμε και την ανακοίνωση του Προύντζου ως υπουργό οικονομικών. Τόση ήταν η δίψα του ΑΚΕΛ για εξουσία που ο Στεφάνου έδωσε το πράσινο φως στην ανακοίνωση ακόμη και του δεξιού Προύντζου ώστε να μας πείσει ότι δεν κινδυνεύει η τσέπη μας από ενδεχόμενη επαναφορά του ΑΚΕΛ. Ο Προύντζος, ο οποίος άλλα έλεγε στις συνεντεύξεις πριν δέκα μέρες (και πολύ ορθά), αλλά αναγκάστηκε να ανασκευάσει όταν είδαν στο ΑΚΕΛ ότι δεν προτίθεται ουδείς σοβαρός οικονομολόγος να αμαυρώσει τη φήμη του υποστηρίζοντας ανοιχτά τον υποψήφιο τους. «Ε, ξέρετε, άλλα είχα πει όντως, αλλά σιγά! Και η Κριστίν Λαγκάρντ δικηγόρος είναι και διαχειρίζεται κοτζάμ Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα!» Βλέπετε; Καμία συναίσθηση ως προς τα μεγέθη, τη σοβαρότητα και τα εχέγγυα του ανθρώπου που αναλαμβάνει μία τόσο μεγάλη ευθύνη. Σαν να βγαίνω εγώ και να πω, «τι πειράζει που δεν είμαι ηθοποιός; Και η Ρένα Βλαχοπούλου δεν είχε σπουδάσει τίποτα!»

Βλέπετε το επίπεδο των επιχειρημάτων. Βλέπετε το επίπεδο της πολιτικής ζωής. Πώς να μην συμπαθήσεις τον Χριστοδουλίδη;

Να πω την αλήθεια, χθες βράδυ συμπάθησα και τον Μαυρογιάννη. Κατ’ αρχάς όταν ανακοινώθηκε το όνομά του όλοι αντιληφθήκαμε ότι έψαχναν έναν καινούριο Μαλά, αλλά επειδή θα ήταν χοντρό να τον κατεβάσουν για τρίτη φορά, έψαχναν για έναν κλώνο του. Ο Μαυρογιάννης δεν ήταν για να πάει στον δεύτερο γύρο. Όταν όμως άρχισε το μαδομούνι στον Συναγερμό άρχισε και η υποψηφιότητά του να κερδίζει ψήφους και ξαφνικά βρέθηκε να θεωρείται φαβορί. Πιστεύω πως δεν το περίμενε ούτε ο ίδιος και δεν ήξερε πώς να το διαχειριστεί. Ένας άνθρωπος που πλησιάζει στα 70 και τρέχει σε γάμους σε γαλλικά κάστρα και έχει και για σύντροφο ένα ωραιότατο πιπίνι, τι θέλει τα προεδριλίκια στην Κύπρο και το ΑΚΕΛ μες τα πόδια του; Πιστεύω πως όταν συνειδητοποίησε ότι υπάρχει πιθανότητα να «τη φάει» και να εκλεγεί, έκανε σπασμωδικές κινήσεις για να χάσει. Μια εξυπηρέτηση πήγε να κάνει ο άνθρωπος και στο τέλος παραλίγο να βρεθεί και πρόεδρος! Δεν μου πήγε η καρδιά ούτε μία στιγμή να χαρώ με την ήττα του. Περισσότερο ευχαριστήθηκα τις φάτσες των οπαδών του Αβέρωφ που σήμερα τρώνε τις σάρκες τους, παρά την ήττα Μαυρογιάννη. Κατ’ αρχάς όταν τον είδα χθες βράδυ να δηλώνει πως η επόμενη μέρα θα τον «βρει σπίτι του» (Θεός!) και όταν νομιζόμενος ότι έκλεισαν οι κάμερες έστριψε το κεφάλι και ρώτησε τον γιο του «αν τα είπε καλά», σαν παιδάκι που λέει το ποίημα του στη γιορτή του Δημοτικού του σχολείου και δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει γύρω του, εμένα μου έδειξε ότι ο άνθρωπος μετάνιωσε την ώρα και τη στιγμή που δέχτηκε να ανακατευτεί με τα πίτουρα! Ρισπέκτ κύριε Μαυρογιάννη, και άλλη φορά να μην το ξανακάνεις.

Σε αυτή την εκλογική εβδομάδα των παθών, είχαμε κι άλλες αηδίες! Λογύδρια από κομματόσκυλα τα οποία μέσω ποίησης προσπαθούσαν να μας πείσουν τι να ψηφίσουμε ξεδιπλώνοντάς μας τις σκέψεις τους. Το τι ωραιότατα καλολογικά στοιχεία, παρομοιώσεις και μεταφορές, είδα να αναρτώνται προκειμένου η «πνευματική ελίτ» της χώρας (κάνω εμετό), να μας πείσει να ψηφίσουμε τον εκλεκτό της καρδιάς της, δεν περιγράφεται. Τόσο πια μας υποτιμούν. Θεωρούν ότι εκθειάζοντας δημοσίως τον δικό τους επίλεκτο μπορεί να μας επηρεάσουν! Είδαμε και πάθαμε να χωνέψουμε το φαινόμενο του ίνφλουένσερ που σου μοστράρει κρέμες, αφρούς ξυρίσματος και καφέδες στο ίνσταγκραμ, τώρα περάσαμε στο πολιτικό πουλέν! «Ψηφίζω τον τάδε γιατί ο ουρανός μπορεί να γίνει πιο γαλανός!», «ταξιδεύουμε στο φως ψηφίζοντας τον δείνα». «Μόνο η ακραιφνής εντιμότητα του τάδε μπορεί να μας τον σηκώσει!» Μη σχολιάσω το αιώνιο κλισέ «για τα παιδιά μας, για το μέλλον, για την ελπίδα!» Τα «παιδιά μας», τα οποία ως γνωστόν πάντα έχουν περισσότερο νου από τους γονείς τους, δεν θα ψήφιζαν ποτέ κάποιον που θέλει να τους πάει «στο φως». Τις προάλλες ο γιος μού είπε «παπά, όταν βλέπουμε έντονο φως, ξέρεις τι σημαίνει; Έρχονται οι άγγελοι να σε πάνε στον άλλο κόσμο!» Σιγά μην ψηφίσω τον οποιονδήποτε να με πάει από τώρα στα κυπαρισσάκια! Δεν σφάξανε!

Το θέμα όμως δεν είναι το «φως» αυτό καθεαυτό. Το θέμα είναι η τύφλα σας. Και το ότι νομίζετε ότι μπορείτε να μας χειραγωγήσετε. Χαράς το τουπέ! Σας θαυμάζω!

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, πάει κι αυτό. Δόξα σοι ο Θεός! Έχω μπροστά μου άλλα πέντε χρόνια χωρίς το ΑΚΕΛ και με τη μύξα του Συναγερμού να πνέει τα λοίσθια. Απόλαυση και κάβλα! Για όλα τα υπόλοιπα, δεν περιμένω θαύματα. Αλλά τουλάχιστον γλιτώσαμε τα χειρότερα!

Καλή σας μέρα, και τώρα πάω να γράψω για τον Μάρκο Μενγκόνι στο άλλο μπλογκ!

Ικανή Ηγεσία Και Λοιπά Μπαρπούτσαλα

 Ικανή ηγεσία ημίσιημου!

Καλά, τα πράγματα που θωρώ να εκτυλίσσονται γύρω μου την τελευταία βδομάδα και τα πράγματα που πρόκειται να εκτυλιχθούν αυτή που μπαίνει, ούτε στα μεγαλύτερα σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Κάποτε νιώθω ότι όλα αυτά είναι προ-συνεννοημένα και ότι απλά συμβαίνουν για να μας κρατούν σε αγωνία. Μαζεύτηκαν, ας πούμε, από πέρσι στο Προεδρικό και είπαν οι σεναριογράφοι: «εσύ εκλέγεσαι, εσύ θα προσπαθήσεις να τον φας, θα πούμε ότι είμαστε μαζί σου για να τους ξεγελάσουμε, αλλά θα κάνουμε το παν να χάσεις, κι αφού συσπειρωθούν οι υπόλοιποι και δουν ότι δεν μπορούν, κάνουμε ανατροπή και υποστηρίζουμε τον δικό μας». Αν δεν έγινε αυτό, και όλα έγιναν τυχαία, είστε απλά λίγοι.

Εν πάση περιπτώσει, αν εγώ ήμουν πρόεδρος κόμματος και είχα το άλογο που κερδίζει μαζί μου, θα παραγνώριζα τις δικές μου φιλοδοξίες και τον όποιο ναρκισσισμό με διακατέχει και θα εξέλεγα τον δικό μου χωρίς το δεκανίκι κανενός. Θα τον είχα μαριονέτα και θα κυβερνούσα εγώ και στα παπάρια μου η υστεροφημία μου και αν θα με καταγράψει η ιστορία ως τον όγδοο πρόεδρο της μπανανίας. Όταν όμως είσαι τυφλωμένος και το μόνο που σε νοιάζει είναι η καρέκλα, αυτά παθαίνεις. Κι αυτό, μόνο δείγμα ικανής ηγεσίας δεν είναι. Αυτό κατ’ ακρίβεια είναι δείγμα αχρηστίας. Απορώ και με το σλόγκαν ώρες-ώρες, «Ο Αβέρωφ μπορεί». Ένας άνθρωπος δεν βρέθηκε να τους πει ότι γελάνε και τα πόμολα;

Δεν θέλω να πιστέψω ότι είναι τόσο χαζοί. Απλά ήθελαν να τον σπρώξουν στον γκρεμό και να του φάνε την προεδρία. ΟΚ, το κατάφεραν. Το γεγονός όμως ότι δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος που να τον αγαπά, που να τον νοιάζεται και να του υποδείξει τις κακοτοπιές και να του ανοίξει τα μάτια (αποτυχημένη η μεταφορά αλλά οκ, αυτό μου ήρθε τώρα), εμένα με απογοητεύει ως έκβαση της ζωής εν γένει. Καταδεικνύει πόσο μόνοι είμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο. Αν ο πρόεδρος του μεγαλύτερου κόμματος της χώρας, του οποίου εκ πρώτης όψεως δεν του λείπει τίποτε, δεν έχει στον περίγυρο του έναν άνθρωπο να του πει «όχι, δεν το ‘χεις, κάτσε να χαρείς τα χρόνια σου και παράτα την πολιτική», αυτό εμένα με αγχώνει για την ποιότητα του κόσμου που ζούμε.

Άλλο θέμα:

Περιπαίζαμε τους ακελικούς τόσα χρόνια, και πολύ ορθά, για το πόσο άβουλα αρνιά είναι. Αυτό που βιώνω από χθες με το χτίκιασμα του μέσου συναγερμικού δεν περιγράφεται. Μη σου πω ξεπερνά και τον ακελικό που κατ’ εμέ είναι κατώτερης στάθμης νους. Έχω γνωστούς που έβαλαν μαύρο στο προφίλ τους στο Facebook επειδή δεν πέρασε ο Αβέρωφ! Ποιου να το πεις! Με αυτούς τους ανθρώπους τι θα κάνουμε; Δεν έπρεπε να τους είχαμε ήδη παστώσει σε ένα πλοίο και να τους κουνήσουμε το μαντίλι; Πόσος φανατισμός! Πόση παρωπίδα!

Θα πάνε τώρα να ψηφίσουν Μαυρογιάννη, λένε, από πίκα. Στο καλό και να μας γράφετε! Ο Μαυρογιάννης, άλλωστε, είναι ηλίου φαεινότερο ότι έχει όλα τα εχέγγυα για να αποτελέσει την βιτρίνα αυτής της χώρας, φαίνεται και στον «αέρα» του, και στο λέγειν του, στη στόφα του! Γεννημένος ηγέτης! Και στο ότι 10 χρόνια υπήρξε διαπραγματευτής του Αναστασιάδη αλλά τώρα ξαφνικά αποφάσισε ότι μπορεί να συμπορευτεί με την Αριστερά και να φέρει την πρόοδο την οποία το αφεντικό του τόσα χρόνια απέφευγε όπως ο διάολος το λιβάνι. Όλα αυτά στοιχειοθετούν προφίλ συγκροτημένου υποψηφίου. Χαρ, χαρ, χαρ!

Τώρα θα μου πεις, είναι ο Χριστοδουλίδης ο νέος μεσσίας; Σαφώς και δεν είναι. Και πολλές γκάφες έκανε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής, (πρώτα η απομίμηση της ομιλίας του Κασουλίδη, μετά τα ανεκδιήγητα sms - το scripta manent ούτε ακουστά!- ύστερα οι πολλές υπεκφυγές στα debates) και προσπαθεί τώρα να μας πείσει ότι θα κυβερνήσει έχοντας μαζέψει στην αυλή του ανθρώπους δοκιμασμένους και αναποτελεσματικούς. Αλλά διά του αποκλεισμού δεν μας μένει άλλος. Μόνο ο Αχιλλέας διέθετε ανάστημα, αλλά προσωπικά διαφωνώ με τις θέσεις του και δεν θα μπορούσα να τον υποστηρίξω. Οπότε δεν απέμεναν ιδιαίτερες επιλογές. Και προσωπικά έχω κουραστεί να μας κυβερνούν ψυχοπαθείς. Ή τουλάχιστον, έχω κουραστεί να με ρωτούν ξένοι ποιος βγήκε πρόεδρος και να τους δείχνω μία φάτσα εμφανώς διαταραγμένη όπως ήταν ο Χριστόφιας, και μετά αυτήν του Αναστασιάδη.

Μα, η φάτσα είναι τελικά το κριτήριο; Φυσικά και είναι η φάτσα. Τι θέλατε; Ουσία; Εδώ είναι Κύπρος χρυσά μου, μου θέλετε κι ουσία! Πού να την εύρουμε;

Και που ψηφίζετε πολύ σας είναι!