Ικανή Ηγεσία Και Λοιπά Μπαρπούτσαλα

 Ικανή ηγεσία ημίσιημου!

Καλά, τα πράγματα που θωρώ να εκτυλίσσονται γύρω μου την τελευταία βδομάδα και τα πράγματα που πρόκειται να εκτυλιχθούν αυτή που μπαίνει, ούτε στα μεγαλύτερα σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Κάποτε νιώθω ότι όλα αυτά είναι προ-συνεννοημένα και ότι απλά συμβαίνουν για να μας κρατούν σε αγωνία. Μαζεύτηκαν, ας πούμε, από πέρσι στο Προεδρικό και είπαν οι σεναριογράφοι: «εσύ εκλέγεσαι, εσύ θα προσπαθήσεις να τον φας, θα πούμε ότι είμαστε μαζί σου για να τους ξεγελάσουμε, αλλά θα κάνουμε το παν να χάσεις, κι αφού συσπειρωθούν οι υπόλοιποι και δουν ότι δεν μπορούν, κάνουμε ανατροπή και υποστηρίζουμε τον δικό μας». Αν δεν έγινε αυτό, και όλα έγιναν τυχαία, είστε απλά λίγοι.

Εν πάση περιπτώσει, αν εγώ ήμουν πρόεδρος κόμματος και είχα το άλογο που κερδίζει μαζί μου, θα παραγνώριζα τις δικές μου φιλοδοξίες και τον όποιο ναρκισσισμό με διακατέχει και θα εξέλεγα τον δικό μου χωρίς το δεκανίκι κανενός. Θα τον είχα μαριονέτα και θα κυβερνούσα εγώ και στα παπάρια μου η υστεροφημία μου και αν θα με καταγράψει η ιστορία ως τον όγδοο πρόεδρο της μπανανίας. Όταν όμως είσαι τυφλωμένος και το μόνο που σε νοιάζει είναι η καρέκλα, αυτά παθαίνεις. Κι αυτό, μόνο δείγμα ικανής ηγεσίας δεν είναι. Αυτό κατ’ ακρίβεια είναι δείγμα αχρηστίας. Απορώ και με το σλόγκαν ώρες-ώρες, «Ο Αβέρωφ μπορεί». Ένας άνθρωπος δεν βρέθηκε να τους πει ότι γελάνε και τα πόμολα;

Δεν θέλω να πιστέψω ότι είναι τόσο χαζοί. Απλά ήθελαν να τον σπρώξουν στον γκρεμό και να του φάνε την προεδρία. ΟΚ, το κατάφεραν. Το γεγονός όμως ότι δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος που να τον αγαπά, που να τον νοιάζεται και να του υποδείξει τις κακοτοπιές και να του ανοίξει τα μάτια (αποτυχημένη η μεταφορά αλλά οκ, αυτό μου ήρθε τώρα), εμένα με απογοητεύει ως έκβαση της ζωής εν γένει. Καταδεικνύει πόσο μόνοι είμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο. Αν ο πρόεδρος του μεγαλύτερου κόμματος της χώρας, του οποίου εκ πρώτης όψεως δεν του λείπει τίποτε, δεν έχει στον περίγυρο του έναν άνθρωπο να του πει «όχι, δεν το ‘χεις, κάτσε να χαρείς τα χρόνια σου και παράτα την πολιτική», αυτό εμένα με αγχώνει για την ποιότητα του κόσμου που ζούμε.

Άλλο θέμα:

Περιπαίζαμε τους ακελικούς τόσα χρόνια, και πολύ ορθά, για το πόσο άβουλα αρνιά είναι. Αυτό που βιώνω από χθες με το χτίκιασμα του μέσου συναγερμικού δεν περιγράφεται. Μη σου πω ξεπερνά και τον ακελικό που κατ’ εμέ είναι κατώτερης στάθμης νους. Έχω γνωστούς που έβαλαν μαύρο στο προφίλ τους στο Facebook επειδή δεν πέρασε ο Αβέρωφ! Ποιου να το πεις! Με αυτούς τους ανθρώπους τι θα κάνουμε; Δεν έπρεπε να τους είχαμε ήδη παστώσει σε ένα πλοίο και να τους κουνήσουμε το μαντίλι; Πόσος φανατισμός! Πόση παρωπίδα!

Θα πάνε τώρα να ψηφίσουν Μαυρογιάννη, λένε, από πίκα. Στο καλό και να μας γράφετε! Ο Μαυρογιάννης, άλλωστε, είναι ηλίου φαεινότερο ότι έχει όλα τα εχέγγυα για να αποτελέσει την βιτρίνα αυτής της χώρας, φαίνεται και στον «αέρα» του, και στο λέγειν του, στη στόφα του! Γεννημένος ηγέτης! Και στο ότι 10 χρόνια υπήρξε διαπραγματευτής του Αναστασιάδη αλλά τώρα ξαφνικά αποφάσισε ότι μπορεί να συμπορευτεί με την Αριστερά και να φέρει την πρόοδο την οποία το αφεντικό του τόσα χρόνια απέφευγε όπως ο διάολος το λιβάνι. Όλα αυτά στοιχειοθετούν προφίλ συγκροτημένου υποψηφίου. Χαρ, χαρ, χαρ!

Τώρα θα μου πεις, είναι ο Χριστοδουλίδης ο νέος μεσσίας; Σαφώς και δεν είναι. Και πολλές γκάφες έκανε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής, (πρώτα η απομίμηση της ομιλίας του Κασουλίδη, μετά τα ανεκδιήγητα sms - το scripta manent ούτε ακουστά!- ύστερα οι πολλές υπεκφυγές στα debates) και προσπαθεί τώρα να μας πείσει ότι θα κυβερνήσει έχοντας μαζέψει στην αυλή του ανθρώπους δοκιμασμένους και αναποτελεσματικούς. Αλλά διά του αποκλεισμού δεν μας μένει άλλος. Μόνο ο Αχιλλέας διέθετε ανάστημα, αλλά προσωπικά διαφωνώ με τις θέσεις του και δεν θα μπορούσα να τον υποστηρίξω. Οπότε δεν απέμεναν ιδιαίτερες επιλογές. Και προσωπικά έχω κουραστεί να μας κυβερνούν ψυχοπαθείς. Ή τουλάχιστον, έχω κουραστεί να με ρωτούν ξένοι ποιος βγήκε πρόεδρος και να τους δείχνω μία φάτσα εμφανώς διαταραγμένη όπως ήταν ο Χριστόφιας, και μετά αυτήν του Αναστασιάδη.

Μα, η φάτσα είναι τελικά το κριτήριο; Φυσικά και είναι η φάτσα. Τι θέλατε; Ουσία; Εδώ είναι Κύπρος χρυσά μου, μου θέλετε κι ουσία! Πού να την εύρουμε;

Και που ψηφίζετε πολύ σας είναι!