Θυματοποιούμαι Άρα Υπάρχω

 

Τη Δίκη του Τζόνι Ντεπ και της Άμπερ δεν την έχω παρακολουθήσει εκτενώς.

Μόνο τα βασικά ξέρω. Έπαθα ένα ευχάριστο σοκ όταν διάβασα ότι η άλλη του έκανε τα «χοντρά» στο κρεβάτι. Κι ότι του είπε: «βγες και πες ότι σε κακοποιούσα να δούμε ποιος θα σε πιστέψει».

Δεν θα τοποθετηθώ επί των ανωτέρω καθότι χεσμένους –καλή ώρα-, έχω και τον Τζόνι και την Άμπερ. Εγώ θα πω αυτό που πρέπει να λένε όλοι σε τέτοιες περιπτώσεις αλλά το αποφεύγουν επίτηδες γιατί δεν εξυπηρετεί καμία μικροπολιτική: Κανένας άνθρωπος με υποτυπώδη αξιοπρέπεια δεν παραμένει σε μία τοξική σχέση, πόσο μάλλον σε σχέση η οποία αφήνει υποψίες για πιθανή άσκηση βίας.

Δεν έχει να κάνει με το φύλο, όπως αρέσκονται οι κακογαμημένες φεμινίστριες να υποστηρίζουν. Στο πρώτο έτος της ψυχολογίας διδάσκεσαι ότι η βία δεν είναι μόνο σωματική, είναι και ψυχολογική. Οπότε μπορούν να την εξασκήσουν αμφότερα τα φύλα επιτυχώς. Εάν δηλαδή το επιχείρημα είναι ότι οι γυναίκες δεν έχουν την ανάλογη σωματική διάπλαση να ασκήσουν βία, αυτό απορρίπτεται με συνοπτικές. Το μπούρου-μπούρου από το πρωί μέχρι το βράδυ και ο πρηξαρχιδισμός είναι κι αυτά μορφές βίας. Μπορεί να μην αφήνουν μώλωπες, αλλά αφήνουν ψυχολογικά τραύματα τα οποία πολλές φορές χρειάζονται πολλά χρόνια για να επουλωθούν. Αυτό φυσικά είναι μία unpopular opiniοn που λένε και στα σόσιαλ, αλλά, too bad, deal with it.

Λόγω επαγγέλματος έχω ακούσει για πολλά περιστατικά βίας ανάμεσα σε ζευγάρια. Κυρίως από άντρες προς γυναίκες γιατί ζούμε και σε χώρα στην οποία κατεξοχήν ο άντρας θεωρείται μπουνταλάς και η γυναίκα ηλίθια. Αλλά έχει τύχει να ακούσω και για μια γυναίκα που έδερνε τον άντρα της κι εκείνος ο βλάκας το υπέμενε γιατί ήταν εξαρτημένος οικονομικά από εκείνην και δεν τολμούσε να σηκώσει ανάστημα. Μεμονωμένη περίπτωση προφανώς.

Το ζητούμενο από όλες αυτές τις υποθέσεις, είναι άλλο: Σταματήστε να απολαμβάνετε τον ρόλο του θύματος και να κλαίγεστε. Μόνον οι παλαβοί κάθονται και τις τρώνε ή κάθονται και υπομένουν την ψυχολογική φθορά και μετά βγαίνουν και κλαίγονται. Τα «δεν του φαινόταν στην αρχή» τα ακούω βερεσέ. Ο μαλάκας φαίνεται από τα πρώτα πέντε ραντεβού. Αν αδυνατείτε στο να  ψυχολογήσετε το άτομο απέναντί σας και να το μυριστείτε είναι άλλο θέμα, αλλά στην τελική, δεν υπάρχει άλλη λύση. Δεν τα φτιάχνουμε με ανθρώπους οι οποίοι μας αφήνουν ακόμα και την παραμικρή υπόνοια για το βίαιον του χαρακτήρα τους. Χρησιμοποιώ τη λέξη ‘βίαιον’ με τη φυσική και την ψυχολογική έννοια της, επαναλαμβάνω.  

Τώρα θα μου πεις, υπάρχει και κόσμος που δεν έχει αυτό το ταλέντο, να αναγνωρίζει δηλαδή ποιοι άνθρωποι έχουν μία έφεση στην άσκηση βίας. Καλώς. Ας δεχτούμε ότι την πάτησες. Συμβαίνει και εις Παρισίους! Γιατί έμεινες στη σχέση όταν είδες την «κωλοσυρμαθκιά της κουφής;» Για να σε κάνει η Έλενα Ακρίτα βιβλίο; Πόση εξάρτηση πια; Αξιοπρέπεια δεν έχεις; Αν δεν έχεις, καλά να πάθεις! Η υπομονή εξαντλείται.

Δεν προσπαθώ να αθωώσω τους θύτες. Οι θύτες φταίνε έτσι κι αλλιώς. Δεν το συζητούμε αυτό. Θεωρώ, όμως, ότι διανύουμε εποχές που όλα είναι άσπρο-μαύρο, και το θύμα μόνο το χαϊδεύουμε. Όχι αγάπη μου. Δεν περπατούσες μια καλή μέρα στη λεωφόρο Μακαρίου και έπεσε στο κεφάλι σου ένα πιάνο στα καλά του καθουμένου για να πω ότι δεν έφερες καμία ευθύνη. Οποιοσδήποτε μπαίνει σε μία τοξική σχέση και δεν φεύγει όταν μυρίζεται τη δουλειά, είναι συνυπεύθυνος. Όχι στον ίδιο βαθμό με τον θύτη αλλά σίγουρα φέρεις μερίδιο ευθύνης. Οι επιλογές έχουν τίμημα!

Ακούγεται άκαρδο και σκληρό να λέμε σ’ αυτόν που την έπαθε ότι τα ήθελε ο κώλος του. Συγγνώμη, αλλά τα χαρτομάντιλα μας έλειψαν. Και κάθε υπόθεση κρίνεται υπό τις περιστάσεις της, τα γεγονότα της, και καμία δεν είναι ίδια με την άλλη. Κάποια πράγματα φωνάζουν από μακριά. Αν δεν ήσουν διορατικός να τα δεις, οκ, τα συλλυπητήριά μας, αλλά ως ένα βαθμό. Άνθρωπος που κακοποιείται σε μία σχέση και δεν αποχωρεί από τα πρώτα λεπτά που αντιλαμβάνεται ότι κακοποιείται, είναι και βλάκας και συνυπεύθυνος. Είτε λέγεται Τζόνι Ντεπ, είτε λέγεται… πώς τη λεν την άλλη, ούτε που ξέρω το μικρό της.

Γενικά θεωρώ ότι σ’ αυτό τον κόσμο, ό, τι πάθεις, εκτός από το αν πέσει πάνω στο κεφάλι σου ένα πιάνο στη λεωφόρο Μακαρίου εν αιθρία, είσαι εν μέρει συνυπεύθυνος. Αν δεν μπορείς να το δεις, είσαι βλάκας, και αν το ερώτημα είναι κατά πόσον πρέπει να χάνουμε χρόνο για να παρηγορούμε τους βλάκες, νομίζω απαντάται από μόνο του.

Έχω υπάρξει κι εγώ βλάκας. Δεν στο παίζω αυθεντία. Βλάκας - όχι σε σχέση, αλλά έχω υπάρξει στον τρόπο που αντιμετώπισα διάφορες καταστάσεις οι οποίες με θυματοποιούσαν. Αναγνώρισα τη βλακεία μου, σήκωσα το εγώ μου και προχώρησα. Δεν το έκανα σημαία να το περιφέρω δεξιά κι αριστερά και να ζητώ λαϊκή αποδοχή στις καφετέριες ή στα τηλεοπτικά πάνελ. Κι αν το έπραξα σε μικρότερη ηλικία γιατί τόσο μου έκοβε, σήμερα όταν το αναπολώ ντρέπομαι. Ντρέπομαι που έβλεπα τη βλάβη που μου προκαλούσαν οι συγκεκριμένες καταστάσεις και τις ανεχόμουν λόγω αδυναμίας χαρακτήρα. Λόγω έλλειψης αξιοπρέπειας και άκρατης δουλικότητας.

Ντρέπεστε κι εσείς ή σας χαϊδεύουν με συνθήματα;