Όταν Πας Καμιά Φορά Στο Μεξικό...

Έχω έναν γιο τόσο υπέροχο, πραγματικά δεν χορταίνω να μιλώ για εκείνον.

Το να είμαι μαζί του μου είναι τόσο ωφέλιμο. Πιο πολύ κερδίζω εγώ από εκείνον παρά εκείνος από μένα. Χθες το βράδυ στο μπάνιο, την ώρα που τον έντυνα και ετοιμαζόμουν να του στεγνώσω τα μαλλιά, μου είπε ότι θέλει να πάει στο Μεξικό. Του είπα «έχω πάει στο Μεξικό με τη μάμμα σου, δεν είναι και πολύ ωραία, κάνει πολλή ζέστη!» Ενθουσιάστηκε όταν άκουσε ότι πήγαμε στο Μεξικό. Του έδειξα και μια φωτογραφία σχετική, από τις πυραμίδες των Μάγια, όταν βρεθήκαμε εκεί στα πλαίσια του μήνα του μέλιτος, για να πειστεί. Γυρίζει και μου λέει κατενθουσιασμένος:

- «Παπά, μα πήγατε στις πυραμίδες των Μάγια;»

- «Ναι!»

-«Έχουν μέσα παγίδες, σκελετούς, λάβα και χρυσάφι;»

Αχ, ο γιος μου! Από τα πολλά καρτούν νομίζει ότι ζούμε κι εμείς την περιπέτεια όπως αυτή απεικονίζεται στο Νετφλιξ! Είπα να τον προσγειώσω λίγο.

-«Όχι Αλέξη μου, δεν μπήκαμε μέσα. Δεν επιτρεπόταν. Απλά τις είδαμε απ’ έξω».

-«Και διασχίσατε όλη την έρημο, χωρίς νερό, απλά για να τις δείτε απ’ έξω;»

(Σου λέει, τι μαλάκες είναι αυτοί;)

-«Κατ’ ακρίβεια δεν διασχίσαμε καν την έρημο. Πήγαμε με το λεωφορείο μαζί με άλλους 50 τουρίστες».

Ακολούθησε σιωπή. Και συμπέρασμα:

«Δεν μου ακούγεται και πολύ ωραίο ταξίδι!»

Αγαπώ αυτό το παιδάκι. Με βάζει σε άλλη διάσταση. Μου δείχνει πώς θα έπρεπε να είναι η ζωή. Κι εδώ που τα λέμε, ποιοι μαλάκες σηκώνονται να πάνε με λεωφορείο στην έρημο, πέντε ώρες διαδρομή, για να δουν τις πυραμίδες μόνο απέξω; Ας τις έβλεπαν στο ίντερνετ. Το ίδιο είναι. Έχει δίκιο!