Διαμαντάκια Κρυμμένα Σε Κασέτα

Καλοκαίρι θα πει, εκτός όλων των άλλων γνωστών κλισέ, ότι κάθομαι στη σοφίτα και ψηφιοποιώ κασέτες. Ξέρω ότι δεν τρελαίνεστε, αλλά τα γράφω για να τα θυμάμαι κυρίως, εγώ. Βρήκα αποσπάσματα από την επικαιρική εκπομπή «Στούντιο Ένα», εγγραφής 1992, στην οποία περιλαμβάνονται όλα τα πιο κάτω θέματα. Ούτε με ευθυγράμμιση όλων των πλανητών του ηλιακού συστήματος δεν θα ήταν κατορθωτό να μαζευτούν τόσα κελεπούρια μαζεμένα στο ίδιο πρόγραμμα. Δεν ξέρω τι να σας πρώτο-δείξω!

Κατ’ αρχάς ένα γκάλοπ για τα ζώδια. Είχαμε 1992 και ακόμα το θέμα ήταν άφθαρτο, ήταν ανεξερεύνητο, παρόλο που δύο δεκαετίες προηγουμένως γινόταν χαμός με το θέμα. Κλασικά ήμαστε 20 χρόνια πίσω από τον κόσμο. Οι πολίτες ερωτούνται κατά πόσον πιστεύουν στην αστρολογία. Πολλοί νομίζουν ότι ερωτούνται για την αστρονομία! Καλά πήγε κι αυτό. Φινάλε με τον κύριο στο τέλος που απαντά ότι «αυτά είναι για αφελείς γυναίκες», ξεκαθαρίζοντας πως «δεν υπάρχουν αφελείς άντρες!» Να δούμε ποια θα τον χώρισε επειδή «δεν ταίριαζαν τα ζώδιά τους!»

Στη συνέχεια, το στούντιο πλημμυρίζει με… πουλιά! «Θα σας δείξουμε πώς να περιποιηθείτε τα πουλιά που έχετε σπίτι σας» λέει η παρουσιάστρια. Εννοεί μελωδικά πουλιά, από ό, τι έμαθα μέσω της παρουσίασης, όπου «μελωδικά» βλέπε παπαγάλους, αηδόνια, καναρίνια και τα λοιπά, και τα λοιπά. «Μελωδικά» επειδή προφανώς τιτιβίζουν, σκεφτείτε πώς θα τα ονόμαζαν αν όντως τραγουδούσαν την ενάτη του Μπετόβεν. Στο στούντιο φιλοξενήθηκε ο Πρόεδρος «Συνδέσμου Φίλων Μελωδικών Πουλιών Κύπρου». Το ότι υπήρξε αυτός ο Σύνδεσμος εμένα με ξεπερνά! Αλλά δεν μπορώ να πω ότι αυτό με απέτρεψε από το να παρακολουθήσω το θέμα χαμογελώντας. Ο Πρόεδρος έδωσε συμβουλές για το πώς να διατηρήσουμε τα πουλιά ζωντανά κατά τη διάρκεια της ζέστης. Αναφέρεται σε θερμοκρασίες 1992 φυσικά, γιατί εν έτει 2021, όχι μελωδικό πουλί, ούτε καν το δικό μας δεν μπορεί να παραμείνει ζωντανό στους 45 βαθμούς κελσίου. Λατρεύω την Κύπρο του τότε και τις έγνοιες της!

Εδώ να δεις έγνοιες! Το ΡΙΚ προβαίνει σε καταγγελίες εναντίον του ΑΝΤ1 Ελλάδος, ο οποίος εντελώς δικτατορικά διακόπτει τη συνεργασία του με το Ίδρυμα και αναιρεί τη συμφωνία παροχής επεισοδίων της επιτυχημένης σειράς του Ν. Φώσκολου, η «Λάμψη» αφήνοντας ξεκρέμαστους τους Κύπριους τηλεθεατές. Πάπαλα η Βίρνα Δράκου, πάπαλα και η Σελήνη! Ο λόγος ήταν ασαφής, μα επρόκειτο για κοινό μυστικό ότι με την κάθοδο του ΑΝΤ1 Ελλάδος στην Κύπρο και τη δημιουργία του κυπριακού παραρτήματος, η σειρά θα μεταδίδονταν από την αρχή από τον ΑΝΤ1 Κύπρου. Οι του ΡΙΚ ας βολεύοσαστε με τις «Ιστορίες του Χωρκού». Γελάω όμως που το θέμα έπρεπε να διασαφηνιστεί στον αέρα μέσω του τηλεμαγκαζίνο της εποχής. «Δεν μας στέλνουν επεισόδια, ούτε μας εξηγούν γιατί αθετούν τη συμφωνία!» Θα σας δείξω εγώ, θα δείτε τι θα πάθετε. Το αγαπημένο ΡΙΚ πέθανε όταν ήρθε στην Κύπρο ο ΑΝΤ1 κατά τη γνώμη μου. Ό,τι ζήσαμε, ζήσαμε μέχρι το 1992. 

Για το τέλος σας αφήνω το «Αποχετευτικό της Λεμεσού», κατά το… «Αποχετευτικό του Βυζαντίου». Το οποίο έργο για να τελειώσει (να τέλειωσε άραγε;), έπρεπε να ταλαιπωρηθεί όλη η πόλη. Δείτε πρόσωπα έξαλλα με τους σκαμμένους δρόμους. Συμμεριστείτε το μένος τους. Αναβιώστε την αισθητική και την αθωότητα της εποχής. Αν και το 1992 το αισθάνομαι σαν χθες, πέρασαν και 30 χρόνια έκτοτε. Δείτε πώς ήταν η Λεμεσός πριν γίνει Ντουμπάι, δείτε πώς ήταν ο μέσος Κύπριος πριν γίνει ξόανο. 

Πολιτική Κρουελότητα

 

Αυτό το κείμενο γράφεται με 7 μέρες καθυστέρηση, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Το τριήμερο του Κατακλυσμού έκανα μία κίνηση ματ. Ενώ είχαμε προετοιμαστεί για διακοπές στον Πρωταρά, τελευταία στιγμή τα ακύρωσα όλα και μείναμε στη Λευκωσία. Ο Αλέξης είχε λίγο βήχα και δεν ρίσκαρα να τον ρίξω ακόμα στα νερά, είχα υπολογίσει την πολυκοσμία και την ασφυξία στους δρόμους, έπρεπε να κουβαλήσουμε και διάφορα συμπράγκαλα για να εξοπλίσουμε το εξοχικό. Αυτό δεν θα ήταν τριήμερο, θα ήταν μετακόμιση, θα ήταν μία ταλαιπωρία και μισή. Δε σφάξανε. Κάτσαμε στα αβγά μας. Άλλωστε, η Λευκωσία υπέροχη μοιάζει όταν λείπετε.

Είχα ένα υπέροχο τριήμερο στη «χώρα». Συναντήσαμε φίλους για καφέ και φαγητό, κοιμηθήκαμε πολλές ώρες και κυρίως, πήγα και είδα δυο ταινίες στο σινεμά, μία με τον Αλέξη και μία με τη σύζυγο. Οι αίθουσες ήταν άδειες από κόσμο και στις δύο περιπτώσεις και ήταν σαν να είχαμε πριβέ προβολή. Όλο το σινεμά δικό μας. Είδα τη «Raya and the last dragon» με τον μικρό, και την «Cruella» με την… μεγάλη.

Η πολιτική ορθότητα, ο φασισμός της εποχής μας, είναι το αγαπημένο μου θέμα πια. Το έχω καταραστεί και το έχω αναλύσει πολλάκις μέσω του μπλογκ, το πολεμώ κάθε μέρα στη ρουτίνα μου και με έχει εμπνεύσει και στο θεατρικό που γράφω και ελπίζω να τελειώσω κάποτε. Στις ταινίες αυτές, οι οποίες είναι και οι δύο ωραιότατες και με την πρώτη ευκαιρία να πάτε να τις δείτε, η υστερία της πολιτικής ορθότητας περνά σε καινούρια διάσταση. Ξεπερνά εαυτόν.

Ειδικά στη Κρουέλλα, η οποία κατά τα άλλα πρόκειται για την ωραιότερη μεταφορά της Ντίσνεϊ από κινούμενο σχέδιο σε ταινία. Ένα μόνο θα σας πω, ο Ρότζερ και η Αννίτα, οι βέροι αυτοί Λονδρέζοι που στο μίκυ μάου είναι οι ιδιοκτήτες των σκύλων Δαλματίας, στην ταινία είναι Ασιάτης και Αφρικάνα αντίστοιχα. Δεν μας πειράζει γιατί πρόκειται για δύο συμπαθέστατους ηθοποιούς ούτως ή άλλως. Μας πειράζει όμως που η αλλαγή γίνεται επίτηδες. Που προσπαθεί να αφήσει πολιτικό στίγμα παρά να εξυπηρετήσει την γνωστή μας ιστορία. Εμείς πήγαμε να δούμε την ιστορία όπως τη ξέραμε. Όχι την ιστορία όπως πρέπει να την πούμε για να ικανοποιηθούν όλοι. Το παραμύθι εξελίσσεται στο Λονδίνο το 1950. Έχουμε δει και εμπεδώσει τους χαρακτήρες από το κινούμενο σχέδιο, χρόνια τώρα. Ήταν λευκοί και ξανθοί. Ποιο είναι το φάκκιν πρόβλημα σας να εξακολουθήσουν να είναι λευκοί και ξανθοί και στην ταινία;

Φέτος κυκλοφόρησε άλλη μια υπέροχη ταινία της σύμπραξης Ντίσνεϊ και Πίξαρ, η "Soul". Αφορά στην ιστορία ενός μουσικού της τζαζ, ο οποίος ζει στη Νέα Υόρκη και ο οποίος προκειμένου να βρει την εσωτερική του ηρεμία παραιτείται από το σχολείο στο οποίο διδάσκει μουσική και μπαίνει σε ένα τζαζ συγκρότημα. Ο ήρωας της ιστορίας είναι μαύρος, η πλειοψηφία των μελών του συγκροτήματος στο οποίο εντάσσεται είναι μαύροι και η οικογένεια του επίσης μαύρη. Ο κόσμος του όλος αποτελείται από μαύρους. Είναι ένα έργο που αφορά στον μαύρο πληθυσμό της Αμερικής και είναι εξαιρετικό από κάθε άποψη, ενώ ταυτόχρονα προωθεί την κουλτούρα τους. Κανένας δεν παραπονέθηκε που δεν υπήρχε ούτε ένας λευκός χαρακτήρας στην ταινία. Και δεν υπήρχε και λόγος να υπάρχει. Η ιστορία αφορούσε σε μία μαύρη οικογένεια και ήταν απόλυτα λογικό όλα να περιστρέφονται γύρω απ’ αυτήν και την νοοτροπία τους.

Γιατί στη Κρουέλα να πρέπει με το ζόρι να μαυρίσουν οι χαρακτήρες όταν η ιστορία αφορά σε μία χρονική περίοδο που το να είσαι Εγγλέζος σήμαινε να είσαι λευκός και ξανθός; Η Ντίσνεϊ θα πληρώσει τα κόμπλεξ σας;

Ομοίως, στη Ράγια, οι πρωταγωνιστές της ταινίας είναι κορίτσια. Είναι όλες μαχήτριες, δυναμικές, έξυπνες και ικανές. Οι μόνοι αρσενικοί χαρακτήρες είναι ένα παιδάκι 8 χρονών που μαγειρεύει, και ένας μπουνταλάς άντρας των σπηλαίων με ένα δόντι, ο οποίος το μόνο  που γνωρίζει να κάνει είναι να δέρνει. Είναι τόσο γραφικός και παράταιρος που δεν αφορά κανέναν. Καμία ένσταση, έτσι θέλατε να διαμορφώσετε την ιστορία, καλά κάνατε. Ελευθερία της έκφρασης έχουμε. Τι θα γινόταν αν η ιστορία αφορούσε σε άντρες ικανούς και μαχητές, με δύο παράταιρες γυναικείες παρουσίες εκ των οποίων η μία να μαγειρεύει και η άλλη να είναι απλώς χαζή, δεν θα ήθελα να ξέρω. Θα ερχόταν η Δευτέρα Παρουσία. Ναι, η Ντίσνεϊ πληρώνει τα κόμπλεξ σας.

Φυσικά, τα χειρότερα έρχονται. Η κινηματογραφική μεταφορά της Μικρής Γοργόνας θα κουβαλά τα ίδια και χειρότερα ψυχολογικά κατάλοιπα. Η Άριελ από κοκκινομάλλα γίνεται μαύρη, κατράμι, και το σκηνικό μεταφέρεται από την Κοπεγχάγη, στην Καραϊβική. Πόσο κρίμα που δεν μεταφέρθηκε και το Lion King από την Αφρική στη Ρωσία, έτσι για την αντίστιξη. Για την αλητεία του πράγματος. Για το πώς είναι να ζεις στο 2021 και να μην βγάζει τίποτα πια νόημα.

Τη Κρουέλα να πάτε να τη δείτε όπως και δήποτε!  Είναι θαύμα! Τη Ράγια οκ, θα τη δείτε όταν ανοίξει το Disney+.

Δημογραφικότατο

Δεν πρέπει να καταφερόμαστε τόσο έντονα και απόλυτα σε όσους δεν θέλουν να κάνουν παιδί.

Ούτε να τους πιέζουμε να αναθεωρήσουν.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους κάποιοι δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν και πρέπει να τους σεβόμαστε. Μπορεί να είναι ιατρικοί, μπορεί να είναι ψυχολογικοί, μπορεί να είναι οικονομικοί και επειδή ίσως ντρέπονται να τους μοιραστούν μαζί μας να έχουν αναπτύξει, με την πάροδο του χρόνου, μία άρνηση γύρω από το θέμα δηλώνοντας ωμά πως δεν θέλουν. Εγώ δεν τους πιστεύω. Θέλουν και πάρα-θέλουν. Γι αυτό χρειάζονται την ανοχή μας και την αγάπη μας γιατί κάποιο τραύμα βρίσκεται πίσω απ’ αυτή τους την απόφαση. Είναι όπως τον άνθρωπο που δηλώνει ότι θέλει να μείνει μόνος του εφ’ όρου ζωής, επειδή πληγώθηκε από προηγούμενες σχέσεις του. Τον πιστεύεις; Μόνο οι Θεοί και τα τέρατα ζούνε μόνοι κατ’ επιλογή.

Πιστεύω ακράδαντα ότι πολύ λίγοι είναι πραγματικά εναντίον της τεκνοποίησης για ιδεολογικούς λόγους. Σε αυτούς ναι, ξεράστε ελεύθερα.

Έβλεπα προ ολίγου τον Μουζουράκη να δηλώνει πως δεν θέλει να γεννήσει «γιατί είναι μεγάλη ευθύνη να έχεις την εποπτεία μεγαλώματος κάποιου άλλου», και ήθελα να του δώσω συγχαρητήρια για το γνώθι σαυτόν. Ο άνθρωπος γνωρίζει την αχρηστία του. Παραδέχεται την ανευθυνότητά του. Δεν του αξίζουν συγχαρητήρια γι’ αυτή την παραδοχή, γι’ αυτή του την ειλικρίνεια; Και επιπλέον, πόσους Μουζουράκηδες πραγματικά αντέχετε; Γιατί να θέλουμε κι άλλους σαν αυτόν; Που κρατούσε τη σημαία του έθνους και αναρωτιόταν τι σκατά συμβολίζει; Όχι. Να μας λείπουν. Τον είδαμε και τον μάθαμε από το The Voice. Μετά βίας έβγαζε νόημα. Δεν χρειαζόμαστε, ούτε αντέχουμε, άλλες τέτοιες προσωπικότητες.

Τα ίδια και η Ρένα Δούρου. Έγραφε περήφανη στο τουίτερ ότι είναι «47 χρονών, άτεκνη και περήφανη». Εμείς να δείτε πόσο περήφανοι και χαρούμενοι είμαστε! Μία Δούρου αρκούσε για να καούν 100 και βάλε Έλληνες στο Μάτι. Αν είχαμε ακόμα μία τέτοια εγώ θα ανησυχούσα. Συγχαρητήρια λοιπόν στην κ. Δούρου που βαθειά μέσα της ξέρει πόσο καλό κάνει στο ανθρώπινο είδος και δη στον ελληνισμό με το να μην αναπαράγεται. 

Το δημογραφικό δεν θα το λύσουν αυτοί οι ανεπαρκείς άνθρωποι. Το δημογραφικό θα το λύσουν αυτοί που είναι διατεθειμένοι να τεκνοποιήσουν ξανά και ξανά αλλά δεν τους φτάνει το χρήμα. Αν το κράτος πλήρωνε εμάς που βρίσκουμε χαρά και ευτυχία μεγαλώνοντας παιδιά και μας έδινε κίνητρα ακόμα και να υιοθετήσουμε, δεν θα υπήρχε πρόβλημα.

Έτσι λύνεται το ζήτημα, με φόρο-ελαφρύνσεις. Με πρακτικές διευκολύνσεις. Με χρονιαίες άδειες μητρότητας και πατρότητας. Με δωρεάν φοιτήσεις στα πανεπιστήμια. Με δωρεάν εισόδους στα καλλιτεχνικά και αθλητικά θεάματα. Με επιδοτήσεις. Όχι τσιγκλώντας τους τελευταίους των τελευταίων να αναπαραχθούν.

Επιπλέον, ας σταματήσουμε να προβάλλουμε τους ιδεολογικά άτεκνους ως ακομπλεξάριστους μάγκες και ας αρχίσουμε να ενθαρρύνουμε και να χειροκροτούμε τους συνειδητοποιημένα πολύτεκνους. Τους πραγματικούς μάγκες. Είχε ανάγκη ο Ρουβάς να κάνει τέσσερα παιδιά; Όχι, δεν είχε. Και με δύο καλά θα ήταν. Κι όμως έκανε περισσότερα, να’ ναι καλά να τα χαίρεται. Είχε ανάγκη ο Σπανούλης να κάνει έξι παιδιά; Όχι δεν είχε. Και με τρία ευτυχισμένος θα ήταν. Κι όμως έκανε περισσότερα, πολλαπλασίασε την ευτυχία του, και το πιο πιθανό να πέρασε και το ταλέντο του στα παιδιά του, οπότε θα έχει και η νέα γενιά το προνόμιο να απολαύσει αθλητικό θέαμα. Αυτοί πρέπει να προβάλλονται, αυτοί πρέπει να προωθούνται και να επικροτούνται.

Οι υπόλοιποι ας κρύβονται πίσω από εξυπνάδες του τύπου: «δικό μου το σώμα, ό, τι θέλω το κάνω».

Συμφωνώ και επαυξάνω, δικό σου το σώμα σου αγάπη μου, είχαμε μια σκασίλα ποιου άλλου μπορεί να είναι, παρ’ το και βαλ’ το εκεί που ξέρεις. Άντε πάαινε πιο πέρα να μην σε βλέπουμε. 

Η οικογένεια Σπανούλη. Και τι δεν θα έδινα να είχα κι εγώ μια τέτοια μεγάλη οικογένεια. [Αλλά να ήμουν 10 χρόνια νεότερος και 10 φορές πιο ευκατάστατος.] 

 

Αννίτα

 Η κ. Αννίτα Δημητρίου είναι από χθες η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Βουλής.

Σε έναν ιδανικό κόσμο, η μοναδική Αννίτα που θα προΐστατο αυτού του τσίρκουλου θα ήταν η Αννίτα Πάννια, να τους βαράει το πιατίνι και να χορεύουν, αλλά ας είναι, συμβιβαζόμαστε και με αυτήν του ΔΗΣΥ.

Η εκλογή της ήταν απρόσμενη και μου προκάλεσε τεράστια ευφορία, όχι ακριβώς για τους μαρκετίστικους λόγους για τους οποίους προβάλλεται η νίκη της από χθες, ήτοι «είναι γυναίκα», «είναι νέα», «είναι σοβαρή», αλλά επειδή κατέδειξε την υποκρισία όλων των υπολοίπων.

Πρώτος πάτσος: Οι φεμινίστριες. Έχουμε τέτοιες στη Βουλή. Μας έπρηξαν ότι πρέπει επιτέλους να βγει μία γυναίκα στο αξίωμα του Προέδρου της Βουλής. Δεν έκαναν ουδέποτε καμία αναφορά στο αξιοκρατικόν του πράγματος. Όλες εστίαζαν στο φύλο, καθιστώντας εαυτούς ως τον ορισμό του σεξισμού. Παρόλα αυτά, την ώρα της ψηφοφορίας καμία δεν ψήφισε την Αννίτα Δημητρίου. Ούτε το Ευχάριστο Σαββατόβραδο τη ψήφισε, ούτε η θα-τους-μουντάρω-ούλλους Ατταλίδου μας τη ψήφισε, ούτε η άλλη η ανέκφραστη του ΔΗΚΟ συγκινήθηκε. «Δεν τη ψήφισα, το φύλο δεν μπαίνει πάνω από τις πολιτικές μας διαφορές» έγραψε η Αλεξάντρα Ατταλίδου στο τουίτερ. Μπα; Σοβαρά; Τώρα το θυμηθήκατε; Τόσο καιρό που ευαγγελιζόσαστε γυναίκα στο αξίωμα από πού περιμένατε να έρθει; Ουρανοκατέβατη; Η Αννίτα ήταν η μόνη ρεαλιστική υποψηφιότητα και το ξέρατε εξ αρχής. Δεν την ψηφίσατε. Δεν πειράζει. Περαστικά σας κι άμα λέω ότι είστε γιαλαντζί φεμινίστριες και μόνο για την πόζα και τα κλικ, κάτι παραπάνω ξέρω.

Δεύτερος πάτσος: Το ΕΛΑΜ! Ω, το ΕΛΑΜ, το ΕΛΑΜ! Η αγαπημένη μου πόλη! Το «φασιστικό ΕΛΑΜ» ψήφισε την Αννίτα Δημητρίου! Το ΕΛΑΜ! Πόσο θα ήθελα να ήμουν ακελικός ψηφοφόρος χθες και να το παίζω προοδευτικός και να έρχεται το «παρακλάδι της Χρυσής Αυγής», να ψηφίζει γυναίκα και να βάζει γκολ, και να μην ξέρω από πού μου ήρθε! Όχι, δεν θεωρώ ότι ξαφνικά το ΕΛΑΜ έγινε ένα προοδευτικό κόμμα που προωθεί την ισότητα. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι οι κάμερες έδειξαν το ΕΛΑΜ να ψηφίζει γυναίκα ενώ όλοι οι υπόλοιποι έχασκαν. Ο ιστορικός του μέλλοντος σε 150 χρόνια δεν θα γράφει ότι η πρώτη Κύπρια γυναίκα της Βουλής εξελέγη από την Αριστερά. Ούτε καν από τα κεντρώα ή και μετριοπαθή κόμματα. Ο ιστορικός θα γράψει ότι την υποστήριξε (και) το ΕΛΑΜ και άντε κάτσε τώρα να μου πεις ότι τα κίνητρά τους ήταν άλλα. Ναι, ήταν άλλα, το είπαν ευθαρσώς, ήθελαν «να αναχαιτίσουν την εκλογή του Άντρου Κυπριανού». Αλλά αυτό που είδαμε όλοι είναι ότι τη γυναίκα την έβγαλε (και) το ΕΛΑΜ και όχι όλοι οι υπόλοιποι που μας το παίζετε τάχα μου προοδευτικοί, αλλά όταν ήρθε η ώρα να ψηφίσετε για κάποιο λόγο δηλώσατε κωλυόμενοι. Απολαυστικό!

Βάζω το ΚΑΙ σε παρένθεση επειδή επί της ουσίας την Αννίτα την εξέλεξε ο Κάρογιαν. Εκείνος απέσυρε την υποψηφιότητά του την τελευταία στιγμή αιφνιδιάζοντας τους πάντες. Το ΕΛΑΜ ήταν αναμενόμενο ότι δεν θα υποστήριζε υποψήφιο της Αριστεράς ή πέραν του Κέντρου. Η ΔΗΠΑ όμως ήταν αυτή που έκανε την πουτανιά άουτ οφ δε μπλου. Φυσικά, ουδείς καταφέρεται εναντίον της. Διότι το πρόβλημα τους είναι το ΕΛΑΜ, αυτό δεν χωνεύουν, αυτό είναι που διεκδικεί μερίδα του λέοντος στο φαγοπότι, αυτό τους ενοχλεί. «Βγήκε με τις ψήφους των ναζί» γράφουν από χθες. Καλημέρα σας, πώς είστε;! Το ΕΛΑΜ ψηφίζει νομοσχέδια χρόνια τώρα, τώρα το πήρατε χαμπάρι ότι είναι πιθανό να καθορίσει και πιο κρίσιμες ψηφοφορίες;

Μεγάλη η κατραπακιά σου Άντρο μου! Την έχω στο repeat και την απολαμβάνω. Όχι μόνο παραιτήθηκες από το Κόμμα σου (ορθότατα), αλλά χάνεις και την ευκαιρία να περισώσεις λίγο γόητρο πριν τη σύνταξη, ως Πρόεδρος της Βουλής. Επιτέλους, στα αζήτητα! Παίζει όταν κενωθεί η θέση του καφετζή της Βουλής να μπορείς να την καλύψεις. Κατά τα άλλα, ό,τι έζησες στην πολιτική σου καριέρα και πολύ σου είναι. Δεν θα ξεχάσω τον μακαρίτη τον πατέρα μου όταν είχε εκλεγεί ο Χριστόφιας το 2008 που μου είχε πει «να χαίρεσαι που βγήκε αυτός ο βλάκας! Θα αποδείξουν την αχρηστία τους άμεσα και δεν θα ξανακυβερνήσουν ούτε στα επόμενα 100 χρόνια!» Ε, είχε δίκαιο! Ζω για να δω το ΑΚΕΛ με μονοψήφια ποσοστά και τι στον κόσμο! Και κάτι μου λέει πως θα το ζήσω πριν τη νίκη της Κύπρου στη Γιουροβίζιον.

Τώρα επί του προκειμένου. Η Αννίτα ήταν όντως η καλύτερη επιλογή για Πρόεδρος. Είναι φαινομενικά σοβαρή, ικανή, έχει μία εικόνα ατσαλάκωτη που μπορεί να εκτιμηθεί στο εξωτερικό, αλλά δεν παύει να είναι μία πολιτικός που γαλουχήθηκε στο κόμμα και αυτό από μόνο του δείχνει ανελευθερία πνεύματος και περιορισμένη ικανότητα κρίσης. Επίσης, μας επέβαλε να λέμε «βουλεύτρια» αντί «βουλευτής» και άλλες τέτοιες λεκτικές υστερίες, πράγμα που δείχνει ότι και εδώ υπάρχει ταβάνι ουσίας. Μη θυμηθώ ότι ψήφισε και υποστήριξε σθεναρά τον «Νόμο Ακκιντζί» και καραφλιάσω εντελώς. Ας είναι, όμως. Αν μη τι άλλο είναι νέα και άμεμπτη και δικαιούται να δοκιμαστεί.

Το ζουμί δεν είναι η ίδια. Το ζουμί είναι στο καζάνι που βράζουν όλοι οι υπόλοιποι από χθες!

Παρενεργειακό

Πήγα και εμβολιάστηκα με μεγάλη χαρά χθες το πρωί.

Το σκηνικό το ίδιο. Κρατική Έκθεση Κύπρου, με μαλλί της γριάς στην είσοδο, έναν τύπο που πουλούσε φράουλες και ένα παιδάκι που ζητιάνευε. Σουρεαλισμός. Δεν έδωσα σημασία σε τίποτα. Ήμουν τόσο χαρούμενος που φτάνουμε φαινομενικά στο τέλος του άγχους «θα κολλήσουμε κορωνοϊό και θα πεθάνουμε» και περνάμε αισίως στο νέο άγχος «βάλαμε εμβόλιο αμφιβόλου περιεχομένου και μπορεί να πεθάνουμε!» Όλα ακκόρντινγκ του πλαν!

Μπήκα στο Κέντρο Εμβολιασμού. Κάθισα στο σκαμνί. Εκεί υπήρχαν τρία ακόμα άτομα. Η νοσοκόμα που θα μου έβαζε το εμβόλιο και δυο άλλοι που φλέρταραν και χαχάνιζαν πίσω από τις μάσκες τους, οι οποίοι εικάζω ότι έκαναν γραφειοκρατική δουλειά. «Γεια σου Αντί-Χριστε. Με λένε Μαρία (φανταστικό το όνομα), κι αυτοί εδώ είναι ο Μιχάλης και η Κατερίνα (επίσης φανταστικά ονόματα). «Πώς είσαι;»

Ξαφνιάστηκα. Γιατί μου συστήνονται και γιατί ρωτούν πώς είμαι; Η τελευταία φορά που κάποιοι μου συστήθηκαν ομαδικώς και ρώτησαν πώς είμαι ήταν κάτι Μάρτυρες του Ιεχωβά που είχαν έρθει σπίτι μας, τη δεκαετία του ’80, για προσηλυτισμό. «Καλά είμαι» της είπα. «Πώς πήγε η πρώτη δόση του εμβολίου;» Δεν είχα προβλήματα, πέραν κάποιων λογικών ενοχλήσεων και μυαλγιών. «Αυτά ήταν αναμενόμενα» μου είπε η νοσοκόμα. «Αν ρωτάτε για θρόμβωση, όχι, ακόμα τίποτα», πρόσθεσα. Όλες οι αρτηρίες ορθάνοιχτες!

Η νοσοκόμα αποφάσισε ότι έπρεπε να προχωρήσει η διαδικασία και σε αποφασιστικό τόνο και με ύφος αεροσυνοδού που καλωσορίζει τους επιβάτες στην πτήση για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, είπε αυτολεξεί: «Μετά τη σημερινή δόση μπορεί να αισθανθείς πονοκέφαλο, ναυτία, πόνο στα κόκκαλα, ρίγος και πυρετό. Για οτιδήποτε βιώσεις σε υπερβολικό βαθμό παρακαλώ να ενημερώσεις τον προσωπικό σου γιατρό. Πάμε να το βάλουμε και ο Θεός βοηθός!»

Α, όχι! «Αν είναι να επικαλείστε τον Θεό, καθόμουνα και σπίτι μου! Εγώ ήρθα εδώ για να βοηθήσετε εσείς, οι επιστήμονες. Τον Θεό αφήστε τον στην ησυχία του!»

Αν είναι δυνατόν να προσεγγίζουν τον κόσμο με επίκληση στα Θεία, οι ίδιοι που τόσον καιρό προσπαθούν να μας εμπνεύσουν εμπιστοσύνη στην επιστήμη. Αντιλαμβάνεστε. Ούτε οι ίδιοι δεν είναι σίγουροι για το τι μας μπήγουν στον οργανισμό μας.

Μετά το τσίμπημα μεταφέρθηκα στη διπλανή αίθουσα όπου υποτίθεται ξεκουράζεσαι για ένα 15λεπτο μέχρι να σιγουρευτείς ότι είσαι καλά και να αποχωρήσεις. Ήταν όλοι με ένα κινητό στο χέρι και σέρφαραν. Αστείο θέαμα. Κάθισα δίπλα από μία κυρία η οποία κινηματογραφούσε τον εαυτό της να πετά κέρματα στον αέρα για να δει αν θα τα μαγνητίσει τώρα που εμβολιάστηκε. «Με κοροϊδεύουν τα παιδιά μου ότι θα μετατραπώ σε μαγνήτη μετάλλων τώρα που εμβολιάστηκα», εξήγησε σε έναν κύριο που τις υπέδειξε τα κέρματα στο έδαφος, κάτω απ’ την καρέκλα της. «Ναι, είναι δικά μου», του είπε. Γενικώς και ειδικώς η ατμόσφαιρα παρέπεμπε σε τρελάδικο αλλά για κάποιο λόγο δεν πείραζε. Ήμουν πολύ χαρούμενος που ξεμπέρδεψα και μ’ αυτό.

Ήρθα σπίτι και ήμουν μια χαρά. Στη μία το πρωί, όμως, ξύπνησα από ρίγος και έψαχνα καταμεσής της νυκτός χειμερινές πυτζάμες να φορέσω και κουβέρτα να τυλιχτώ. Στις τρεις το πρωί όταν άρχισε η εφίδρωση και ο πόνος στα κόκαλα, άρχισα να πετάω τα ρούχα από πάνω μου, αριστερά και δεξιά. Ξύπνησα με φρικτό πονοκέφαλο ο οποίος ακόμα συνεχίζεται μέχρι τώρα που μεσημέριασε. Είμαι ένα πτώμα κινητό. Το δε χέρι μου μούδιασε, μετά βίας μπορώ να σηκώσω το μπράτσο το οποίο τρυπήθηκε. Του θανατά! Από όσα διαβάζω στα σόσιαλ από φίλους μου που εμβολιάστηκαν επίσης χθες, περνούν μια απ’ τα ίδια. Δεν ανησυχώ, αλλά ανησυχώ.

Τον κακό τον ψόφο να ‘βρετε σκατό-Κινέζοι με το κακό που μας διαδώσατε. Εγώ να ήμουν πλανητάρχης; Κυρώσεις χθες! Αλλά δεν με θέλετε, να παίρναμε παγκόσμια εκδίκηση για τα δυο χρόνια που χάσαμε απ’ τη ζωή μας εξ αιτίας τους.

Καλά να πάθετε κι εσείς, κι εγώ!