Πολιτική Κρουελότητα

 

Αυτό το κείμενο γράφεται με 7 μέρες καθυστέρηση, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Το τριήμερο του Κατακλυσμού έκανα μία κίνηση ματ. Ενώ είχαμε προετοιμαστεί για διακοπές στον Πρωταρά, τελευταία στιγμή τα ακύρωσα όλα και μείναμε στη Λευκωσία. Ο Αλέξης είχε λίγο βήχα και δεν ρίσκαρα να τον ρίξω ακόμα στα νερά, είχα υπολογίσει την πολυκοσμία και την ασφυξία στους δρόμους, έπρεπε να κουβαλήσουμε και διάφορα συμπράγκαλα για να εξοπλίσουμε το εξοχικό. Αυτό δεν θα ήταν τριήμερο, θα ήταν μετακόμιση, θα ήταν μία ταλαιπωρία και μισή. Δε σφάξανε. Κάτσαμε στα αβγά μας. Άλλωστε, η Λευκωσία υπέροχη μοιάζει όταν λείπετε.

Είχα ένα υπέροχο τριήμερο στη «χώρα». Συναντήσαμε φίλους για καφέ και φαγητό, κοιμηθήκαμε πολλές ώρες και κυρίως, πήγα και είδα δυο ταινίες στο σινεμά, μία με τον Αλέξη και μία με τη σύζυγο. Οι αίθουσες ήταν άδειες από κόσμο και στις δύο περιπτώσεις και ήταν σαν να είχαμε πριβέ προβολή. Όλο το σινεμά δικό μας. Είδα τη «Raya and the last dragon» με τον μικρό, και την «Cruella» με την… μεγάλη.

Η πολιτική ορθότητα, ο φασισμός της εποχής μας, είναι το αγαπημένο μου θέμα πια. Το έχω καταραστεί και το έχω αναλύσει πολλάκις μέσω του μπλογκ, το πολεμώ κάθε μέρα στη ρουτίνα μου και με έχει εμπνεύσει και στο θεατρικό που γράφω και ελπίζω να τελειώσω κάποτε. Στις ταινίες αυτές, οι οποίες είναι και οι δύο ωραιότατες και με την πρώτη ευκαιρία να πάτε να τις δείτε, η υστερία της πολιτικής ορθότητας περνά σε καινούρια διάσταση. Ξεπερνά εαυτόν.

Ειδικά στη Κρουέλλα, η οποία κατά τα άλλα πρόκειται για την ωραιότερη μεταφορά της Ντίσνεϊ από κινούμενο σχέδιο σε ταινία. Ένα μόνο θα σας πω, ο Ρότζερ και η Αννίτα, οι βέροι αυτοί Λονδρέζοι που στο μίκυ μάου είναι οι ιδιοκτήτες των σκύλων Δαλματίας, στην ταινία είναι Ασιάτης και Αφρικάνα αντίστοιχα. Δεν μας πειράζει γιατί πρόκειται για δύο συμπαθέστατους ηθοποιούς ούτως ή άλλως. Μας πειράζει όμως που η αλλαγή γίνεται επίτηδες. Που προσπαθεί να αφήσει πολιτικό στίγμα παρά να εξυπηρετήσει την γνωστή μας ιστορία. Εμείς πήγαμε να δούμε την ιστορία όπως τη ξέραμε. Όχι την ιστορία όπως πρέπει να την πούμε για να ικανοποιηθούν όλοι. Το παραμύθι εξελίσσεται στο Λονδίνο το 1950. Έχουμε δει και εμπεδώσει τους χαρακτήρες από το κινούμενο σχέδιο, χρόνια τώρα. Ήταν λευκοί και ξανθοί. Ποιο είναι το φάκκιν πρόβλημα σας να εξακολουθήσουν να είναι λευκοί και ξανθοί και στην ταινία;

Φέτος κυκλοφόρησε άλλη μια υπέροχη ταινία της σύμπραξης Ντίσνεϊ και Πίξαρ, η "Soul". Αφορά στην ιστορία ενός μουσικού της τζαζ, ο οποίος ζει στη Νέα Υόρκη και ο οποίος προκειμένου να βρει την εσωτερική του ηρεμία παραιτείται από το σχολείο στο οποίο διδάσκει μουσική και μπαίνει σε ένα τζαζ συγκρότημα. Ο ήρωας της ιστορίας είναι μαύρος, η πλειοψηφία των μελών του συγκροτήματος στο οποίο εντάσσεται είναι μαύροι και η οικογένεια του επίσης μαύρη. Ο κόσμος του όλος αποτελείται από μαύρους. Είναι ένα έργο που αφορά στον μαύρο πληθυσμό της Αμερικής και είναι εξαιρετικό από κάθε άποψη, ενώ ταυτόχρονα προωθεί την κουλτούρα τους. Κανένας δεν παραπονέθηκε που δεν υπήρχε ούτε ένας λευκός χαρακτήρας στην ταινία. Και δεν υπήρχε και λόγος να υπάρχει. Η ιστορία αφορούσε σε μία μαύρη οικογένεια και ήταν απόλυτα λογικό όλα να περιστρέφονται γύρω απ’ αυτήν και την νοοτροπία τους.

Γιατί στη Κρουέλα να πρέπει με το ζόρι να μαυρίσουν οι χαρακτήρες όταν η ιστορία αφορά σε μία χρονική περίοδο που το να είσαι Εγγλέζος σήμαινε να είσαι λευκός και ξανθός; Η Ντίσνεϊ θα πληρώσει τα κόμπλεξ σας;

Ομοίως, στη Ράγια, οι πρωταγωνιστές της ταινίας είναι κορίτσια. Είναι όλες μαχήτριες, δυναμικές, έξυπνες και ικανές. Οι μόνοι αρσενικοί χαρακτήρες είναι ένα παιδάκι 8 χρονών που μαγειρεύει, και ένας μπουνταλάς άντρας των σπηλαίων με ένα δόντι, ο οποίος το μόνο  που γνωρίζει να κάνει είναι να δέρνει. Είναι τόσο γραφικός και παράταιρος που δεν αφορά κανέναν. Καμία ένσταση, έτσι θέλατε να διαμορφώσετε την ιστορία, καλά κάνατε. Ελευθερία της έκφρασης έχουμε. Τι θα γινόταν αν η ιστορία αφορούσε σε άντρες ικανούς και μαχητές, με δύο παράταιρες γυναικείες παρουσίες εκ των οποίων η μία να μαγειρεύει και η άλλη να είναι απλώς χαζή, δεν θα ήθελα να ξέρω. Θα ερχόταν η Δευτέρα Παρουσία. Ναι, η Ντίσνεϊ πληρώνει τα κόμπλεξ σας.

Φυσικά, τα χειρότερα έρχονται. Η κινηματογραφική μεταφορά της Μικρής Γοργόνας θα κουβαλά τα ίδια και χειρότερα ψυχολογικά κατάλοιπα. Η Άριελ από κοκκινομάλλα γίνεται μαύρη, κατράμι, και το σκηνικό μεταφέρεται από την Κοπεγχάγη, στην Καραϊβική. Πόσο κρίμα που δεν μεταφέρθηκε και το Lion King από την Αφρική στη Ρωσία, έτσι για την αντίστιξη. Για την αλητεία του πράγματος. Για το πώς είναι να ζεις στο 2021 και να μην βγάζει τίποτα πια νόημα.

Τη Κρουέλα να πάτε να τη δείτε όπως και δήποτε!  Είναι θαύμα! Τη Ράγια οκ, θα τη δείτε όταν ανοίξει το Disney+.