Παρενεργειακό

Πήγα και εμβολιάστηκα με μεγάλη χαρά χθες το πρωί.

Το σκηνικό το ίδιο. Κρατική Έκθεση Κύπρου, με μαλλί της γριάς στην είσοδο, έναν τύπο που πουλούσε φράουλες και ένα παιδάκι που ζητιάνευε. Σουρεαλισμός. Δεν έδωσα σημασία σε τίποτα. Ήμουν τόσο χαρούμενος που φτάνουμε φαινομενικά στο τέλος του άγχους «θα κολλήσουμε κορωνοϊό και θα πεθάνουμε» και περνάμε αισίως στο νέο άγχος «βάλαμε εμβόλιο αμφιβόλου περιεχομένου και μπορεί να πεθάνουμε!» Όλα ακκόρντινγκ του πλαν!

Μπήκα στο Κέντρο Εμβολιασμού. Κάθισα στο σκαμνί. Εκεί υπήρχαν τρία ακόμα άτομα. Η νοσοκόμα που θα μου έβαζε το εμβόλιο και δυο άλλοι που φλέρταραν και χαχάνιζαν πίσω από τις μάσκες τους, οι οποίοι εικάζω ότι έκαναν γραφειοκρατική δουλειά. «Γεια σου Αντί-Χριστε. Με λένε Μαρία (φανταστικό το όνομα), κι αυτοί εδώ είναι ο Μιχάλης και η Κατερίνα (επίσης φανταστικά ονόματα). «Πώς είσαι;»

Ξαφνιάστηκα. Γιατί μου συστήνονται και γιατί ρωτούν πώς είμαι; Η τελευταία φορά που κάποιοι μου συστήθηκαν ομαδικώς και ρώτησαν πώς είμαι ήταν κάτι Μάρτυρες του Ιεχωβά που είχαν έρθει σπίτι μας, τη δεκαετία του ’80, για προσηλυτισμό. «Καλά είμαι» της είπα. «Πώς πήγε η πρώτη δόση του εμβολίου;» Δεν είχα προβλήματα, πέραν κάποιων λογικών ενοχλήσεων και μυαλγιών. «Αυτά ήταν αναμενόμενα» μου είπε η νοσοκόμα. «Αν ρωτάτε για θρόμβωση, όχι, ακόμα τίποτα», πρόσθεσα. Όλες οι αρτηρίες ορθάνοιχτες!

Η νοσοκόμα αποφάσισε ότι έπρεπε να προχωρήσει η διαδικασία και σε αποφασιστικό τόνο και με ύφος αεροσυνοδού που καλωσορίζει τους επιβάτες στην πτήση για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, είπε αυτολεξεί: «Μετά τη σημερινή δόση μπορεί να αισθανθείς πονοκέφαλο, ναυτία, πόνο στα κόκκαλα, ρίγος και πυρετό. Για οτιδήποτε βιώσεις σε υπερβολικό βαθμό παρακαλώ να ενημερώσεις τον προσωπικό σου γιατρό. Πάμε να το βάλουμε και ο Θεός βοηθός!»

Α, όχι! «Αν είναι να επικαλείστε τον Θεό, καθόμουνα και σπίτι μου! Εγώ ήρθα εδώ για να βοηθήσετε εσείς, οι επιστήμονες. Τον Θεό αφήστε τον στην ησυχία του!»

Αν είναι δυνατόν να προσεγγίζουν τον κόσμο με επίκληση στα Θεία, οι ίδιοι που τόσον καιρό προσπαθούν να μας εμπνεύσουν εμπιστοσύνη στην επιστήμη. Αντιλαμβάνεστε. Ούτε οι ίδιοι δεν είναι σίγουροι για το τι μας μπήγουν στον οργανισμό μας.

Μετά το τσίμπημα μεταφέρθηκα στη διπλανή αίθουσα όπου υποτίθεται ξεκουράζεσαι για ένα 15λεπτο μέχρι να σιγουρευτείς ότι είσαι καλά και να αποχωρήσεις. Ήταν όλοι με ένα κινητό στο χέρι και σέρφαραν. Αστείο θέαμα. Κάθισα δίπλα από μία κυρία η οποία κινηματογραφούσε τον εαυτό της να πετά κέρματα στον αέρα για να δει αν θα τα μαγνητίσει τώρα που εμβολιάστηκε. «Με κοροϊδεύουν τα παιδιά μου ότι θα μετατραπώ σε μαγνήτη μετάλλων τώρα που εμβολιάστηκα», εξήγησε σε έναν κύριο που τις υπέδειξε τα κέρματα στο έδαφος, κάτω απ’ την καρέκλα της. «Ναι, είναι δικά μου», του είπε. Γενικώς και ειδικώς η ατμόσφαιρα παρέπεμπε σε τρελάδικο αλλά για κάποιο λόγο δεν πείραζε. Ήμουν πολύ χαρούμενος που ξεμπέρδεψα και μ’ αυτό.

Ήρθα σπίτι και ήμουν μια χαρά. Στη μία το πρωί, όμως, ξύπνησα από ρίγος και έψαχνα καταμεσής της νυκτός χειμερινές πυτζάμες να φορέσω και κουβέρτα να τυλιχτώ. Στις τρεις το πρωί όταν άρχισε η εφίδρωση και ο πόνος στα κόκαλα, άρχισα να πετάω τα ρούχα από πάνω μου, αριστερά και δεξιά. Ξύπνησα με φρικτό πονοκέφαλο ο οποίος ακόμα συνεχίζεται μέχρι τώρα που μεσημέριασε. Είμαι ένα πτώμα κινητό. Το δε χέρι μου μούδιασε, μετά βίας μπορώ να σηκώσω το μπράτσο το οποίο τρυπήθηκε. Του θανατά! Από όσα διαβάζω στα σόσιαλ από φίλους μου που εμβολιάστηκαν επίσης χθες, περνούν μια απ’ τα ίδια. Δεν ανησυχώ, αλλά ανησυχώ.

Τον κακό τον ψόφο να ‘βρετε σκατό-Κινέζοι με το κακό που μας διαδώσατε. Εγώ να ήμουν πλανητάρχης; Κυρώσεις χθες! Αλλά δεν με θέλετε, να παίρναμε παγκόσμια εκδίκηση για τα δυο χρόνια που χάσαμε απ’ τη ζωή μας εξ αιτίας τους.

Καλά να πάθετε κι εσείς, κι εγώ!