Η Σατανισμένη Συμμετοχή

 

Don’t you love this country!

Χθες το απόγευμα δύο φίλοι στα σόσιαλ εξέφρασαν άποψη για το El Diablo. Κάθισαν και ανάλυσαν τους στίχους, αποφάνθηκαν ότι η κοπέλα θέλει να χαρίσει τη ψυχή της στον διάβολο και ως εκ τούτου κρίνεται «σατανιστικό» και μία Χριστιανική Ορθόδοξη χώρα όπως η Κύπρος δεν πρέπει να συμμετέχει με αυτό το τραγούδι.

Οι συγκεκριμένοι φίλοι είναι κολλημένοι από μικροί. Ο αιώνιος μας καβγάς όταν βρισκόμασταν τα Σάββατα, το μακρινό 1997, ήταν η εμμονή τους με το κατηχητικό και τη θρησκεία, εξ ου και σιγά-σιγά αραιώσαμε. Πήγανε βέβαια και σπουδάσανε, βγήκανε από τη χώρα, αλλά ουδέποτε κατάφεραν να δουν πέραν της μυθολογίας και ουδέποτε κατάλαβαν την πραγματική έννοια της θρησκείας και τη σωστή της χρήση. Γιατί κι εγώ γοητεύομαι από τη Ντίσνεϊλαντ, το παραδέχομαι, αισθάνομαι μία θαλπωρή και ασφάλεια όποτε την επισκέπτομαι, αλλά την ώρα που φωτογραφίζομαι με τον Μίκυ γνωρίζω ότι μέσα στη στολή υπάρχει ένας υπάλληλος που πληρώνεται €5 την ώρα και ότι πραγματικός Μίκυ δεν υφίσταται. Ε, αυτοί δεν μπορούν, ούτε θέλουν να πιστέψουν ότι δεν υφίσταται Μίκυ Μάους. Ξεπέρασαν προ πολλού το όριο της ωφέλιμης πίστης, έγιναν τοξικοί ως εκεί που δεν παεί.

Και ιδού τα χαΐρια μας σήμερα!

Να ακυρωθεί η Τσαγκρινού και το τραγούδι. Απείλησαν ακόμα και να κάψουν το ΡΙΚ! Προβάλλονται θρησκευτικά επιχειρήματα, προβάλλονται νομικά επιχειρήματα περί ελευθερίας έκφρασης, περί προσβολής των Θείων κτλ. Κανείς όμως δεν προέβαλε Γιουροβιζιακά επιχειρήματα ώστε να τους αποστομώσει. Ε, ήρθε η ώρα να τα ακούσετε!

Το 1976 η Μαρίζα Κωχ εκπροσώπησε την Ελλάδα με το τραγούδι «Παναγιά μου- Παναγιά μου». Ήταν ένα τραγούδι γραμμένο για την Κύπρο, ορμώμενο από την τουρκική εισβολή της προηγούμενης χρονιάς. Στο τραγούδι γίνεται επίκληση της Παναγιάς πάνω από δέκα φορές στον στίχο. Αν η Παναγιά άκουγε και ενέκρινε τη θρησκευτική μας θέση δεν θα βοηθούσε ώστε η Ελλάδα να πάρει μία πιο ψηλή θέση από την 13^η;

Ομοίως, το 1995 η Ελλάδα εκπροσωπήθηκε από την Ελίνα Κωνσταντοπούλου και το «Ποια Προσευχή». Ένα τραγούδι γραμμένο για το Μακεδονικό θέμα. Παρά τις προσευχές, κατετάγη κι αυτή 12^η.

Καθώς βλέπετε, ο Θεός δεν βλέπει Γιουροβίζιον. Αν έβλεπε, θα έβαζε και το χέρι του.

Σήμερα το πρωί με εξύβρισε από το τουίτερ η μισή κερκίδα του ΑΠΟΕΛ επειδή τόλμησα να τους πω ότι ένα εύπεπτο ποπ τραγούδι δεν είναι δυνατόν να κρίνεται τόσο λάθος και το τι άκουσα δεν περιγράφεται, μέχρι που με είπαν και «αριστερό!» Εμένα! Γέλασα.

Τι γελοία χώρα! Αριστεροί – Δεξιοί! Ένα μάτσο βλάκες! «Το El Diablo είναι σκανδαλώδες για εμάς τους Χριστιανούς», λένε. Ήθελα να τους πω, από πότε οι Χριστιανοί βλέπουν Γιουροβίζιον, έναν κατεξοχήν διαγωνισμό για… «ανώμαλους», αλλά ποιος τα βάλλει τώρα με όλη την Κύπρο;

Έλενα Τσαγκρινού σε λυπάμαι που έμπλεξες μαζί μας. 

El Diablo

 

Κυκλοφόρησε χθες το τραγούδι που θα μας εκπροσωπήσει στη Γιουροβίζιον φέτος, το λεγόμενο El Diablo με την Έλενα Τσαγκρινού.

Μην το ψάξετε στο YouTube, δεν υπάρχει ολόκληρο, διατίθεται μόνο μέσω του επίσημου σάιτ της Panik Records το οποίο γενικώς σέρνεται και όποτε θυμάται συνεργάζεται. Ποιο σαΐνι σκέφτηκε να κοινοποιηθεί εκεί, παρά στο YouTube όπου έχει πρόσβαση το παγκόσμιο, δεν ξέρω. Από χθες ταλαιπωρείται το σύμπαν με το θέμα.  

Το τραγούδι γράφτηκε από ξένους καταξιωμένους συνθέτες και παραγωγούς, των οποίων τα ονόματα εμένα προσωπικά δεν μου λένε τίποτα (ναι, έχω καταντήσει η Χρυσούλα Διαβάτη σ’ αυτά τα θέματα), και έχει ένα ρεφρέν κλεμμένο από το Bad Romance της Lady Gaga. Νεότεροι σε ηλικία φίλοι μου, λένε ότι τα κουπλέ παραπέμπουν σε άλλα τραγούδια της Rita Ora, κι εδώ πάλι πετιέται η Χρυσούλα και λέει «ποια είναι αυτή, δεν την ξέρω».

Παρόλο που η αντιγραφή του ρεφρέν είναι σκανδαλώδης και νομικά οριακή, δεν θα φέρω ένσταση. Το Bad Romance είναι ένα από ωραιότερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ και χαίρομαι όταν ακούω την ομοιότητα. Φτιάχνει η διάθεσή μου. Προφανώς και δεν πρόκειται για μουσική ποιότητας, αλλά εδώ γελάνε και τα πόμολα, στη Γιουροβίζιον είμαστε. Είναι ένα τραγούδι στα πρότυπα της ξευτυλισμένης εποχής που ζούμε. Άλλωστε και η Σουηδία κέρδισε το 2015 με τραγούδι αντιγραφή από David Guetta ενώ ο Doron Medalie που έγραψε το Toy για το Ισραήλ το 2018 παραδέχτηκε την ομοιότητα με το Seven Nation Army και πλήρωσε εκούσια χρήματα στους συνθέτες.

 Τη γνώμη μου για τη στρατηγική που πρέπει να ακολουθούμε στη Γιουροβίζιον τη λέω συνέχεια, ξέρετε πολύ καλά ότι εγώ είμαι υπέρ του λαϊκού τραγουδιού άντε το πολύ του έθνικ. Αφού όμως επιμένουν στο ΡΙΚ να επενδύουν σ’ αυτό που έρχεται από το εξωτερικό, στο ετοιματζίδικο, ας είναι. Το El Diablo θα κάνει τη δουλειά μια χαρά.

Tώρα το τι θέση θα πάρει δεν ξέρω. Σίγουρα δεν θα πάει τόσο χάλια όσο το Replay. Εξαρτάται και από τον ανταγωνισμό, όμως, που φέτος είναι υψηλός. Βέβαια, κυριαρχεί η 80τίλα στις πλείστες συμμετοχές (άτιμο Blinding Lights!), και το δικό μας αποφεύγει αυτή την τακτική, ευτυχώς. Υπάρχει όμως ένα ρεύμα από πέρσι υπέρ της Λιθουανίας, της Ισλανδίας και ίσως της Ρωσίας, που δύσκολα θα σπάσει για να κατέβει ο διαγωνισμός τόσο σύντομα ξανά στη Μεσόγειο. Μου είχαν πει άτομα που έχουν άμεση σχέση με τον διαγωνισμό ότι η EBU θέλει διακαώς να κερδίσουμε τον διαγωνισμό για να αποδείξει στα μικρά κράτη που αποχώρησαν, ότι η νίκη δεν είναι ουτοπία (βλ. Μονακό, Ανδόρρα, Μαυροβούνιο) και να ξαναφέρει μέσα τους πελάτες. Αν η Κύπρος δεν το επιδιώξει να είστε σίγουροι ότι θα πριμοδοτηθεί ως διά μαγείας η Ισλανδία (ήδη ο Γιον Όλα Σαντ είχε δηλώσει πριν 2 χρόνια σε συνέντευξη αυτολεξεί «πιστεύω ότι η Ισλανδία θα κερδίσει μέσα στα επόμενα 2-3 χρόνια!» Αλήθεια πώς το ξέρει; )

Aυτά για την ώρα, ας ελπίσουμε, λοιπόν, ο διάβολος να βάλει το χέρι του!

Ε, Όχι Και "Μαζί"

 

Σε συνέχεια προηγούμενου κειμένου, και για να καταλάβετε το μέγεθος της ηλιθιότητας των περισσότερων υποψήφιων βουλευτών, κάθονται και λανσάρουν προεκλογικές εκστρατείες χρησιμοποιώντας ακόμα και εν έτει 2021 σλόγκαν που μόνο τον γέλωτα προκαλούν.

Σήμερα το πρωί βρήκα στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού μου διαφημιστικό φυλλάδιο ενός υποψηφίου του ΔΗΣΥ, ο οποίος έλεγε, μεταξύ άλλων, ότι θα πορευτούμε «Μαζί». Η λέξη αυτή χρησιμοποιείται κατά κόρον στα σλόγκαν των 9 στους 10 υποψήφιων.

Πραγματικά, τόσα επιτελεία έχουμε! Δεν σκέφτηκε ένας ότι αυτή η λέξη δεν φτουρά; Τι πάει να πει «Μαζί;»

Ο βουλευτής είναι ένας υπάλληλος του λαού. Εμείς τον προσλαμβάνουμε με την ψήφο μας για να κάνει μία δουλειά. Εν προκειμένω, να νομοθετήσει. Από πού κι ως πού θα νομοθετήσουμε μαζί; Αν ξέραμε να νομοθετήσουμε, αν μπορούσαμε να κάνουμε τη δουλειά μόνοι μας, δεν θα τον είχαμε ανάγκη. Γιατί να νομοθετήσουμε «μαζί;» Να νομοθετήσει μόνος του, με γνώμονα το κοινό συμφέρον. Πόσο δύσκολο είναι να το επικοινωνήσουν σωστά;

Όταν προσλαμβάνω έναν ηλεκτρολόγο ή έναν αρχιτέκτονα, ή οποιονδήποτε άλλον παρέχει υπηρεσίες, πουθενά δεν βλέπω τη λέξη μαζί. Δεν μου λέει ο Piperaris ότι θα εγκαταστήσουμε τον συναγερμό «μαζί». Ούτε έρχεται ο καθαριστής της πισίνας να μου πει ότι θα ρίξουμε τα χημικά στο νερό «μαζί». Ο πιλότος όταν μας απευθύνεται λίγο πριν την απογείωση δεν λέει ότι θα πετάξουμε το αεροπλάνο «μαζί». Το κάνει μόνος του. Επειδή μπορεί. Και έτσι είναι το σωστό. Αυτή την παπάρα που πρέπει να τα κάνουμε όλα «μαζί» για να μοιραστούμε και το φταίξιμο εξίσου όταν θα γίνει η στραβή, εμένα μου σηκώνει τις τρίχες της κεφαλής μου. Όχι χρυσέ μου! Μόνος σου θα τα κάνεις, μόνος σου θα φταίξεις, και όλοι μας θα καρπωθούμε τα θετικά της πολιτικής σου, αν υπάρξουν. Θέλει αλτρουισμό το βουλευτιλίκι.  

Ο γιος μου, όταν θέλει να ανέβει στη σοφίτα στην οποία κάθομαι και ξεκουράζομαι, μου φωνάζει να κατέβω να τον βοηθήσω γιατί φοβάται να ανέβει τη στριφογυριστή σκάλα. Μου λέει «παπά, θέλω μαζί!» Επειδή του εξηγήσαμε ότι αν πέσει θα χτυπήσει και έκτοτε φοβάται. Το «μαζί» υποδηλώνει φόβο και ανικανότητα. Ας βρεθεί ένας να μας πει «ψηφίστε με και θα καθαρίσω εγώ για πάρτι σας». Ουδείς μέχρι στιγμής.

Καταλαβαίνεις με τι αδιάφορους ανθρώπους έχεις να κάνεις από το «μαζί». Είναι ανίκανοι να σκεφτούν κάτι ευφάνταστο, κάτι πρωτότυπο, κάτι χιουμοριστικό, κάτι πέρα από τα τετριμμένα και καταφεύγουν όλοι στα ετοιματζίδικα που τους επιβάλλουν τα διαφημιστικά τους γραφεία με την έγκριση των επικεφαλής των κομμάτων. Τόσο άτολμοι. Κατά τα άλλα θέλουν να μας πείσουν ότι μπορούμε να τους εμπιστευτούμε. Ούτε να προβάλουν τους εαυτούς τους δεν είναι άξιοι, κατά τα άλλα θα μας σώσουν!

Ψυχούλες μου!

Γεροντική Άνοια

Η υπέροχη γιαγιάκα μου, αυτή που μου χάρισε όλες εκείνες τις κασέτες VHS τις οποίες ψηφιοποιώ κατά καιρούς και σας τα πρήζω, πάσχει πλέον από άνια. Ή από αλτσχαϊμερ αν προτιμάτε. Είναι το ίδιο πράγμα. Ευτυχώς ακόμα μας αναγνωρίζει και θυμάται ποιοι είμαστε, μπορεί και κάνει μπάνιο, πάει τουαλέτα και τα συναφή, αλλά η μνήμη της έχει τεράστια προβλήματα, δεν θυμάται καμία πληροφορία για πάνω από 1-2 δευτερόλεπτα. Ως αποτέλεσμα, δεν μπορεί να συγκρατήσει τίποτα από όσα της λέμε και μας τηλεφωνά κάθε 2-3 λεπτά για να επιβεβαιώσει ό, τι της είπαμε.

Έχουμε φτάσει στα όριά μας οικογενειακώς. Η γιαγιά μου τηλεφωνεί καμιά 30αριά φορές στη μάνα μου καθημερινά για να τη ρωτήσει το ίδιο πράγμα, κι άλλες τόσες τηλεφωνεί στον θείο μου. Συνήθως τους ρωτά «πού είναι τα λεφτά μου», «ποιος μου τα πήρε;» ή «τι ώρα θα έρθετε να με πάρετε για να πάμε στο τάδε μέρος». Έχει να βγει από το σπίτι μήνες, αλλά δεν το θυμάται. Καθημερινά τηλεφωνά και ρωτά τι ώρα θα περάσουν να πάνε στην τράπεζα, στο κομμωτήριο, κτλ. Εν τω μεταξύ μένει μαζί της μία κοπέλα από το Νεπάλ, η οποία την προσέχει, αλλά απηύδησε κι αυτή να απαντά στα ίδια και τα ίδια και έτσι την αφήνει να παραμιλά μόνη της.

Έχω μπει και εγώ στο παιχνίδι. Όταν η γιαγιά μου τηλεφωνεί για 50^η φορά, η μάνα μου και ο θείος μου σταματούν για λίγο να της σηκώνουν το τηλέφωνο γιατί φτάνουν στο αμήν. Η γιαγιά μου τότε θυμάται ότι έχει και εμένα στον κόσμο και αρχίζει να με παίρνει να με ρωτήσει γιατί δεν της απαντά κανένας το τηλέφωνο. «Το κινητό της μάνας σου είναι το τάδε; Το κινητό του γιου μου είναι το τάδε;» Τα επιβεβαιώνω και κλείνει. Ξαναπαίρνει δυο λεπτά μετά να μου πει «δεν μου απαντούν, μήπως άλλαξαν αριθμό;» Της εξηγώ ότι ίσως κάνουν κάποια δουλειά και δεν μπορούν να απαντήσουν αλλά δεν πτοείται λεπτό.  «Μα τους παίρνω συνέχεια και δεν απαντούν! Πάρτους, Χρίστο μου, να δούμε μην τυχόν έπαθαν κάτι!» Της εξηγώ ότι ίσως αυτό να είναι το πρόβλημα, το ότι τηλεφωνεί συνέχεια αλλά δεν καταλαβαίνει. Δεν θυμάται ότι τηλεφωνεί συνέχεια.

Σήμερα από το πρωί μου τηλεφώνησε 15 φορές για να μου πει ότι έχασε τα λεφτά της και πρέπει να πάει στην τράπεζα επειγόντως να τραβήξει μετρητά γιατί έρχονται, τάχα μου, Χριστούγεννα και πρέπει να μας κάνει δώρα! Δεν μπήκα στη διαδικασία να της εξηγήσω τι μήνα έχουμε, ούτε πως δεν έχει πια χρήματα στην τράπεζα, ούτε πως μεγαλώσαμε και δεν θέλουμε δώρα. Της έλεγα συνέχεια «εντάξει γιαγιά μου, μην αγχώνεσαι είναι όλα υπό έλεγχο, ξάπλωσε και δες τηλεόραση!» Την κατεύναζα για λίγο, ηρεμούσε και το κλείναμε, αλλά πέντε λεπτά μετά μου ξανατηλεφωνούσε για τον ίδιο λόγο. «Δεν έχω λεφτά εδώ και πρέπει να πάω να σας αγοράσω δώρα για τα Χριστούγεννα!» Κάθε φορά με το ίδιο άγχος χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι αυτή η στιχομυθία επαναλήφθηκε πολλές φορές μέσα σε 10 λεπτά.

Μπαίνω πολύ συχνά σε πειρασμό να την μπλοκάρω κι εγώ και να βρω την ησυχία μου, αλλά φοβάμαι τις τύψεις που θα νιώθω μετά. Κάθε φορά που παίρνει σκέφτομαι «κι αν είναι η τελευταία;» Τι κοστίζει να της απαντήσεις να της πεις το ποίημα; Ούτε ένα λεπτό δεν θα μου πάρει. Το κάνω. Νευριάζω, κουράζομαι κι εγώ, φυσώ και ξεφυσώ αλλά το απαντώ και επαναλαμβάνω το κατεβατό πριν καν με ρωτήσει. «Γιαγιά μου, είναι όλα υπό έλεγχο, μην αγχώνεσαι, ξάπλωσε και δες τηλεόραση!»

Θυμάμαι μια ιστορία.

Όταν ήμουν 4-5 χρονών, οι γονείς μου με έμαθαν να παίρνω στο τηλέφωνο τη γιαγιά μου. Είχαμε σταθερό τηλέφωνο με σύρμα και  κουμπιά, και όχι με καντράν. Ήταν πιο εύκολο να απομνημονεύσω τα νούμερα. Εκείνο το βράδυ που έμαθα τον 6ψηφιο αριθμό της γιαγιάς μου νομίζω της τηλεφώνησα απανωτά 150 φορές! Της έλεγα «γεια σου γιαγιά» και της το έκλεινα. Και φτου κι απ’ την αρχή. Θυμάμαι ότι μου το απαντούσε κάθε φορά, και ούτε μια φορά δεν έδειξε στον τόνο της φωνής της να κουράζεται, ή να χάνει τον ενθουσιασμό της που με άκουγε. Οι γονείς μου που ήταν παρόντες είχαν κουραστεί και έδειχναν δυσφορία. Μου έλεγαν «φτάνει», «άσε την να κοιμηθεί, είναι 8:00 το βράδυ, πήγαινε και εσύ για ύπνο και της τηλεφωνείς αύριο πάλι» αλλά εγώ απτόητος. Και η γιαγιά μου, επίσης, δεν είπε το παραμικρό. Σκεφτείτε κιόλας ότι δεν είχε καν τηλέφωνο στο δωμάτιό της, σηκωνόταν από το κρεβάτι για να το απαντήσει αν και εικάζω ότι στεκόταν από πάνω και το απαντούσε επιμελώς ώσπου να βαρεθώ. Το θυμάμαι πεντακάθαρα όλο το περιστατικό.

Αυτό σκέφτομαι. Και γι’ αυτό της το απαντώ ανελλιπώς. Σφίγγομαι αλλά το κάνω και προσπαθώ να μην δείχνω δυσφορία. Γιατί, γιαγιά μου, δυστυχώς, ανταλλάξαμε θέση, και σου χρωστώ τον ενθουσιασμό που μου έδειχνες!

Αυτά.

Η Πιο Μεγάλη Απάτη Είναι Ο Έρωτας

Και τώρα που μεγάλωσα και αναπολώ τους κατά καιρούς μου έρωτες, ένα μπορώ να σου πω μετά βεβαιότητας.

Δεν είχα ερωτευτεί ποτέ τον πραγματικό εαυτό της κοπέλας που κυνηγούσα. Ερωτευόμουν αυτό που έβλεπα σε συνάρτηση με έναν φαντασιακό εαυτό που εγώ έπλαθα για να καλύψω την ανάγκη μου να ερωτευτώ.

Κοιτάζοντας πίσω με καθαρό μυαλό παρατηρώ ότι άλλες ερωτεύτηκα, κι άλλες εκείνες ήταν. Γι’ αυτό και ποτέ δεν δούλεψε. Έβλεπα ένα ωραίο παρουσιαστικό και κολλούσα μία προσωπικότητα που μου άρεσε, για να πάνε ασορτί. Εκείνες κολακεύονταν, δεν μου το έκοβαν ούτε φρόντιζαν να το απομυθοποιήσουν, κάποιες το εκμεταλλεύτηκαν κιόλας ώστε να συνεχίσω να τους ανεβάζω το ηθικό, και τέλος.

Σήμερα που γνωρίζω πόσο απείχε η πραγματικότητα από την προσωπικότητα που εγώ είχα πλάσει στο μυαλό μου, απορώ με μένα και το μυαλό που κουβαλούσα. Πώς μπορούσα να επιμένω τόσα χρόνια σε γυναίκες που ουσιαστικά δεν υπήρχαν; Που ήταν φαντάσματα;

Θυμάμαι μία φίλη που μου είχε πει μια φορά στο Ρέντινγκ: «Η γυναίκα που μου περιγράφεις δεν υπάρχει». Ήθελε να πει ότι είχα ερωτευτεί μία πτυχή της που είτε ήταν πολύ καλά κρυμμένη και την έβλεπα μόνο εγώ (πράγμα πολύ αισιόδοξο και φιλόδοξο για να είναι αληθινό), ή ότι είχα ερωτευτεί μία περσόνα που έπλασα ο ίδιος και την κότσαρα στο συγκεκριμένο παρουσιαστικό.

Εκ των υστέρων καταλήγω ότι ταλαιπωρηθήκαμε όλοι, κι εκείνες κι εγώ, άδικα. Αλλά αυτό είναι ο έρωτας. Μία ασθένεια, μία φενάκη. Μία προβολή των θέλω μας πάνω σε μία τυχαία ύπαρξη που έτυχε να μας καβλώσει λίγο παραπάνω. Προβολή.

Εξ ου και οι μεγαλύτεροι έρωτες ήταν αποτέλεσμα κινηματογραφικών απεικονίσεων.

Ευτυχώς μας πέρασε, ευτυχώς τα τελευταία δέκα χρόνια βρήκαμε την υγειά μας. 

Γίνεται Της Αρχαίας Αθήνας

Η Αρχαία Αθήνα ανέκαθεν μου ασκούσε μία αχαλίνωτη γοητεία και πρόκειται για μία ιστορική περίοδο που λατρεύω να εξερευνώ. Δεν ξέρω αν θα άντεχα να ζω τότε, ούτε αν θα μπορούσα να είμαι ένας ήρωας της τότε κοινωνίας, αλλά ένας άλλος εαυτός βαθειά σφηνωμένος μέσα μου, θα το ήθελε. Είναι η μόνη ιστορική περίοδος που ενδιαφέρθηκα να εντρυφήσω ως μαθητής και το μόνο διαγώνισμα ιστορίας στην μαθητική μου θητεία για το οποίο επιβραβεύθηκα με 20/20, στην Πρώτη Γυμνασίου.

Αυτό τον καιρό διαβάζω ένα συμπαθέστατο σχετικό βιβλιαράκι που ονομάζεται «24 Ώρες Στην Αρχαία Αθήνα» από τον Philip Matyszak και συνειδητοποιώ ότι λίγα άλλαξαν από τότε. Μπορεί η σύγχρονη Αθήνα να μην κάνει θαύματα και να μην μπορεί να αντικρούσει τους αντίστοιχους Πέρσες με επιτυχία, αλλά η κουλτούρα και η νοοτροπία της είναι πάνω κάτω η ίδια.

Θα σας αντιγράψω εδώ δύο αποσπάσματα που με εντυπωσίασαν και τα οποία είναι πιο επίκαιρα από ποτέ:

«Ο Οπλίτης Παρενοχλείται»

Ο Σοφοκλής (ο γνωστός, ο τραγωδός) λέει στους φίλους του που κάθονται μαζί του στο τραπέζι: «Να ένας από τους ήρωες της πόλης, τους οπλίτες, που φροντίζουν για την ασφάλειά μας». Κάνει νόημα στον νεαρό να πλησιάσει. Ο οπλίτης διστάζει αλλά πρόκειται για τον Σοφοκλή. Δεν υπάρχει περίπτωση να αρνηθεί.

(Ακολουθούν δύο σελίδες στις οποίες περιγράφονται πώς ο Σοφοκλής την έπεσε στον οπλίτη, τον μέθυσε και τον φίλησε, τις οποίες βαριέμαι να αντιγράψω). Καταλήγουμε:

«Ο οπλίτης κάνει επίσημη καταγγελία. Όμως ο αρχηγός τον αποπαίρνει. Όλοι ξέρουν πώς είναι ο Σοφοκλής. Ο οπλίτης θα έπρεπε να περιμένει κάτι τέτοιο όταν κάθισε στο τραπέζι για να πιει κρασί μαζί του. Άλλωστε τώρα πια δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Δεν είχε αρχίσει ακόμα η βάρδια του, οπότε ο Σοφοκλής δεν τον παρακώλυε. Ο οπλίτης θα μπορούσε να ζητήσει από τον πατέρα του να κάνει εκείνος την καταγγελία εκ μέρους του, αλλά έτσι θα δημιουργούσε εχθρούς άσκοπα. Δεν αξίζει. Ξέρει ότι το καλύτερο είναι να ξεχάσει το όλο επεισόδιο. Στο κάτω-κάτω, ένα απλό χονδροειδές αστείο ήταν.

Δεύτερο απόσπασμα,

«Ο Φρουρός Του Ναού Θυμάται»

Στο πιο κάτω απόσπασμα περιγράφονται τα αίσχη του Περικλή και του γλύπτη Φειδία.

«… Κυκλοφορούσαν φήμες ότι ο Φειδίας καλούσε γυναίκες ευγενούς καταγωγής δήθεν να δουν την πρόοδο του έργου (σημ. των έργων στην Ακρόπολη), ενώ ο πραγματικός σκοπός ήταν να τις οδηγήσει στην αγκαλιά του Περικλή για να τις αποπλανήσει ο τελευταίος. Οι εχθροί του Περικλή αποφάσισαν ότι μπορούσαν να τον βλάψουν κηλιδώνοντας τον Φειδία. Έτσι λοιπόν έπεισαν έναν υπάλληλο του γλύπτη να καταθέσει ότι ο Φειδίας είχε καταχραστεί το χρυσάφι που προοριζόταν για το ένδυμα της Αθηνάς. Το χρυσάφι ήταν πολύ, γιατί το άγαλμα της Παρθένου Αθηνάς δεν προοριζόταν να γίνει απλώς το στολίδι της Αθήνας, αλλά επρόκειτο να αποτελέσει και το αποθεματικό ταμείο της πόλης. Σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, το χρυσάφι από τον μανδύα της θεάς μπορούσε να αφαιρεθεί και να χρησιμοποιηθεί για τη ναυπήγηση πλοίων και για τη συντήρηση των στρατευμάτων αρκεί να το αντικαθιστούσαν έπειτα.»

«Ο Περικλής είχε προβλέψει τον κίνδυνο της κατάχρησης και τις πιθανές πολιτικές επιπτώσεις μιας τέτοιας κατηγορίας. Συνεπώς είχε διατάξει τον Φειδία να φροντίσει να κάνει τα χρυσά ενδύματα της θεάς αποσπώμενα έτσι ώστε να υπάρχει η δυνατότητα να ζυγιστούν αν χρειαζόταν. Όταν έγινε αυτό, αποδείχτηκε ότι δεν έλειπε καθόλου χρυσάφι. Τότε ο δόλιος βοηθός του Φειδία είπε «Α, είπα χρυσό; Εννοούσα ελεφαντόδοντο. Καταχράστηκε κάποια ποσότητα από το ελεφαντόδοντο από το ποίο είναι φτιαγμένο το άγαλμα.» Το ελεφαντόδοντο ήταν αναπόσπαστο τμήμα του αγάλματος και δεν μπορούσε να αφαιρεθεί για να ζυγιστεί. Έτσι λοιπόν ο Φειδίας, ανίκανος να αποδείξει την αθωότητά του, βρέθηκε ένοχος και ρίχτηκε στη φυλακή!»

Βρίσκω τρομερά συναρπαστικά τα πιο πάνω. Για την ιστορία να σας πω ότι μπορεί να φυλάκισαν τον Φειδία, αλλά λίγο αργότερα τον αποφυλάκισαν γιατί δεν έβρισκαν κάποιον αντάξιο του να συνεχίσει και να τελειώσει τα έργα στην Ακρόπολη και δεν ήθελαν να τα αφήσουν στη μέση.

Πόσο Ελληνικά όλα αυτά; Πόσο σύγχρονα!

Προεκλογική, Μήνα Φεβρουάριο

Με θυμήθηκε απρόσμενα μια φίλη προχθές και είπα «δεν θα ‘ναι για καλό». Κοιτάζω το ιστορικό των συνομιλιών μας στο μέσσεντζερ και παρατηρώ ότι η τελευταία φορά που με θυμήθηκε ήταν για να ψηφίσω συγκεκριμένο υποψήφιο στις εκλογές του 2018. Έκτοτε μούγκα. Ούτε καν στα γενέθλιά μου. Τώρα με ξαναθυμήθηκε για να μου πει να ψηφίσω συγκεκριμένο υποψήφιο στις βουλευτικές του 2021. Έμεινα άναυδος.

«Συγγνώμη, τον Μάιο δεν είναι οι εκλογές;» Τόλμησα να ρωτήσω.

«Ναι, αλλά αρχίζουμε την προώθηση από τώρα!»

Κοιτάζω το ημερολόγιο, έλεγε 3 Φεβρουαρίου 2021.

Μα, από πού να το πιάσεις το πράμα, αγαπητέ αναγνώστη.

Πρώτα απ’ όλα για ποιον με πέρασαν; Εμένα αυτό με πρόσβαλε περισσότερο. Το γεγονός, δηλαδή, ότι νομίζουν ότι είμαι ο κάθε ένας που επηρεάζεται στην ψήφο του και ότι μπορεί να ψηφίσω κάποιον επειδή έτσι μου είπαν. Τι είμαι, καμιά γιαγιά 100 χρονών να θέλω υποβολέα; Κύριε ελέησον! Από κόσκινο τους περνώ τους υποψήφιους και ξέρω ότι έτσι κι αλλιώς το 99% είναι για τον πούτσο. Ψηφίζω πάντα με γνώμονα το ποιος ΔΕΝ θέλω να εκλεγεί και με αρνητική στρατηγική. Δηλαδή ψηφίζω πάντα τον πιο επικίνδυνο αντίπαλο αυτού που δεν θέλω να εκλεγεί. Εσάς περίμενα να έρθετε να μου κάνετε υποδείξεις στα σαράντα μου, τόσο για το κόμμα, όσο και για τον υποψήφιο!

Δεύτερον. Το ότι θεωρούν ότι θα μπορούσα να ψηφίσω εγώ ποτέ μου το κόμμα που ανέδειξε στην εξουσία τον Δημήτρη Χριστόφια και από τη διακυβέρνηση του οποίου εγώ προσωπικά ακόμα να συνέλθω σε σημείο που θεωρώ τα όσα αισχρά βιώνουμε από τον Αναστασιάδη ως λιακάδα, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.

Τρίτον. Είναι αρχές Φεβρουαρίου κυρίες και κύριοι. Και από τώρα άρχισαν την προεκλογική για τον Μάιο. Τρεις μήνες πριν! Εν μέσω κορωνοϊού, που δεν ξέρουμε ποιοι θα ζούμε μέχρι τότε. Αυτά τα σαΐνια θεωρούν ότι είναι γόνιμο το έδαφος για ψηφοθηρία. Μίλα μου για προτεραιότητες! Οι μισοί δεν θα έχουμε εμβολιαστεί μέχρι τότε, νομίζουν ότι αν η Κυριακή των εκλογών είναι ελεύθερη και ενδείκνυται για θάλασσα ή εκδρομή, θα χάσουμε την ώρα μας να πάμε να τους ψηφίσουμε. Λατρεύω τον τρόπο σκέψης τους.

Τέταρτον και θλιβερότατον. Έφτασα αισίως στην ηλικία κατά την οποία αυτοί που γεμίζουν τα ψηφοδέλτια είναι γνωστοί μου, συνομίληκοί μου, άνθρωποι που γνώρισα προσωπικά και έχω προσωπική άποψη για το ποιόν τους. Αυτή είναι μία νέα διάσταση απογοήτευσης. Όταν είσαι 20 χρονών στα μάτια σου οι πολιτικοί μπορεί να είναι διεφθαρμένοι, αλλά λόγω ηλικίας και απειρίας υπάρχει ένα πέπλο μυστηρίου γύρω τους. Νομίζεις ότι κάτι γνωρίζουν περισσότερο από σένα, που δεν είσαι σε θέση να αντιληφθείς. Όταν σαρανταρίζεις και έχεις φάει ψωμί κι αλάτι με τους καραγκιόζηδες οι οποίοι κατεβαίνουν στην αρένα, γίνεται όλο και πιο δυσβάσταχτη η πραγματικότητα.

Έχω συμμαθητές, συμφοιτητές, άντρες και γυναίκες που κατέρχονται στις εκλογές. Μακάρι να μπορούσα να σας πω ονομαστικά ιστορίες που να αποδεικνύουν τον χαμηλό δείκτη νοημοσύνης τους. Μπορώ να σας τα πω κατ’ ιδίαν. Κατά τα άλλα θέλω το κεφάλι μου ήσυχο και μηδέν μπλεξίματα μαζί τους. Έρχονται πολύ άσχημοι καιροί, να το θυμάστε.

Σκάψτε λαγούμι και κρυφτείτε.