Η Πιο Μεγάλη Απάτη Είναι Ο Έρωτας

Και τώρα που μεγάλωσα και αναπολώ τους κατά καιρούς μου έρωτες, ένα μπορώ να σου πω μετά βεβαιότητας.

Δεν είχα ερωτευτεί ποτέ τον πραγματικό εαυτό της κοπέλας που κυνηγούσα. Ερωτευόμουν αυτό που έβλεπα σε συνάρτηση με έναν φαντασιακό εαυτό που εγώ έπλαθα για να καλύψω την ανάγκη μου να ερωτευτώ.

Κοιτάζοντας πίσω με καθαρό μυαλό παρατηρώ ότι άλλες ερωτεύτηκα, κι άλλες εκείνες ήταν. Γι’ αυτό και ποτέ δεν δούλεψε. Έβλεπα ένα ωραίο παρουσιαστικό και κολλούσα μία προσωπικότητα που μου άρεσε, για να πάνε ασορτί. Εκείνες κολακεύονταν, δεν μου το έκοβαν ούτε φρόντιζαν να το απομυθοποιήσουν, κάποιες το εκμεταλλεύτηκαν κιόλας ώστε να συνεχίσω να τους ανεβάζω το ηθικό, και τέλος.

Σήμερα που γνωρίζω πόσο απείχε η πραγματικότητα από την προσωπικότητα που εγώ είχα πλάσει στο μυαλό μου, απορώ με μένα και το μυαλό που κουβαλούσα. Πώς μπορούσα να επιμένω τόσα χρόνια σε γυναίκες που ουσιαστικά δεν υπήρχαν; Που ήταν φαντάσματα;

Θυμάμαι μία φίλη που μου είχε πει μια φορά στο Ρέντινγκ: «Η γυναίκα που μου περιγράφεις δεν υπάρχει». Ήθελε να πει ότι είχα ερωτευτεί μία πτυχή της που είτε ήταν πολύ καλά κρυμμένη και την έβλεπα μόνο εγώ (πράγμα πολύ αισιόδοξο και φιλόδοξο για να είναι αληθινό), ή ότι είχα ερωτευτεί μία περσόνα που έπλασα ο ίδιος και την κότσαρα στο συγκεκριμένο παρουσιαστικό.

Εκ των υστέρων καταλήγω ότι ταλαιπωρηθήκαμε όλοι, κι εκείνες κι εγώ, άδικα. Αλλά αυτό είναι ο έρωτας. Μία ασθένεια, μία φενάκη. Μία προβολή των θέλω μας πάνω σε μία τυχαία ύπαρξη που έτυχε να μας καβλώσει λίγο παραπάνω. Προβολή.

Εξ ου και οι μεγαλύτεροι έρωτες ήταν αποτέλεσμα κινηματογραφικών απεικονίσεων.

Ευτυχώς μας πέρασε, ευτυχώς τα τελευταία δέκα χρόνια βρήκαμε την υγειά μας.