Τα Στρουμφάκια Επιτέλους Σπιτώθηκαν!

Λοιπόν, μόλις αφίχθηκε το στρουμφοχωριό και είμαι κατενθουσιασμένος. Μου το έφερε η Λία η ώρα τρεις το μεσημέρι και μέχρι τις εφτά το απόγευμα ήμουν από πάνω του και έπαιζα με τον γιο μου σαν να μην υπάρχει αύριο. Είχα να «παίξω» και να ξεχαστώ τόσο πολύ από τον καιρό που ήμουν στην ηλικία του.

Λοιπόν, η Λία είναι καταπληκτική και πρέπει να της κάνω εδώ μία ειδική εύφημο μνεία, να τη μάθετε όλοι, γιατί αξίζει να την ξέρετε. Με τη Λία ήμασταν στο ίδιο σχολείο, ήταν τρία χρόνια μικρότερή μου. Κάναμε παρέα. Τη φωνάζαμε πάντα «η Λία η πρωταία» επειδή εμείς ήμασταν μεγάλοι, τελειόφοιτοι, ενώ εκείνη μόλις είχε έρθει στο Λύκειο μας. Αφού αποφοιτήσαμε άπαντες, η Λία πήγε στο Μπέρμινγχαμ και σπούδασε αρχιτεκτονική εσωτερικού χώρου, με μεταπτυχιακά στο Μιλάνο και άλλα εντυπωσιακά. Και κάπου εκεί έχασα τα ίχνη της.

Επιστρέφοντας στην Κύπρο γίναμε φίλοι στα σόσιαλ, αλλά δεν είχαμε ιδιαίτερες επαφές. Όταν πριν πολλά χρόνια μου μπήκε η ιδέα ότι αυτά τα στρουμφάκια που συλλέγω πρέπει επιτέλους να βρουν ένα σπίτι δεν ήξερα πού να αποταθώ. Τα είχα πεταμένα σε κάτι κούτες ΙΚΕΑ και τα έβλεπα και τα μύριζα άσκοπα. Μία μέρα πέρσι τα Χριστούγεννα καθώς σκρόλαρα στο ίνσταγκραμ έπεσα πάνω στον λογαριασμό της Λίας (@liasworkshop, κάντε follow σε FB & Instagram να ξεστραβωθείτε). Έφτιαχνε κάτι αρχιτεκτονικές μακέτες για αρχιτεκτονικά γραφεία και μου είχαν κάνει τρομερή εντύπωση. Πώς δεν το είχα σκεφτεί προηγουμένως, η Λία έπρεπε να αναλάβει να φτιάξει το στρουμφοχωριό!

Την πήρα τηλέφωνο, της εξήγησα τι θέλω. Στην αρχή νομίζω δεν με πήρε σοβαρά, νόμιζε ότι αστειεύομαι ή ότι δεν εννοώ 100% αυτό που ζητώ. Στα πολλά άρχισα να εξηγώ, την έφερα κουβαλητή στο σπίτι για καφέ για να της δείξω πού θέλω να το τοποθετήσω, και τότε μόνο άρχισε να με παίρνει στα σοβαρά. Μου είχε υποσχεθεί πως όταν θα ξαλάφρωνε λίγο από τη δουλειά της θα αφιέρωνε χρόνο για να σπιτώσουμε τα στρουμφ μου! Όπερ και εγένετο. Ξεκίνησε να φτιάχνει τη μακέτα τον περασμένο Ιούνιο όποτε είχε ελεύθερο, στα ενδιάμεσα της δουλειάς της. Μου την παρέδωσε σήμερα εν χορδαίς και οργάνοις.

Μα τι υπέροχο έργο τέχνης, Παναγία μου! Τα σέβη σας παρακαλώ!

Το έχω βάλει στην τραπεζαρία προς το παρόν. Μετά θα το μεταφέρω πάνω στο ησυχαστήριο μου στη σοφίτα, να το βλέπω και να χαίρομαι! Μα δεν είναι πανέμορφο;!

Προσέξετε λεπτομέρεια περικαλώ. Δείτε τον καταρράκτη πόση λεπτοδουλειά έχει. Το νερό μοιάζει αληθινό. Μην σχολιάσω το λουλουδικό γύρω-γύρω. 

Με τον γιο μου ήδη τσακωθήκαμε. Του εξήγησα ότι η μακέτα δεν είναι παιχνίδι. Για να μην του δημιουργήσω ψυχολογικά, του είπα ότι θα μπορεί να παίζει υπό επίβλεψη κάποιες φορές πριν βάλουμε από πάνω το διαφανές καπάκι. Ήδη προκάλεσε ζημιά και τσακωθήκαμε. Μου είπε θυμωμένος «παπά, δεν είναι δικό σου! Είναι και των δύο μας!» Κακά ξεμπερδέματα θα έχουμε. 

Όπως προείπα, διαθέτω 350 περίπου Στρουμφ. Στη μακέτα δεν ξέρω ποια θα σπιτωθούν, πάντως προς το παρόν δοκιμάζω διάφορους συνδυασμούς να δω πώς αναδεικνύεται περισσότερον το οπτικόν του πράγματος. 

Η λίμνη είναι η αγαπημένη μου περιοχή της μακέτας. 

Μου έφεραν και το καπάκι προχθές, αλλά ακόμα δεν αποπειράθηκα να το βάλω από πάνω. Θέλει τέσσερα άτομα να το σηκώσουν. Όπως το είδα έτσι τυλιγμένο στο νάιλον τις προάλλες, έμοιαζε με γιγάντιο παγάκι. Μπήκα μέσα και το έπαιζα frozen. Έτσι να με παγώσετε όταν πεθάνω. Σαν τον Ουόλτ Ντίσνεϊ. Μετά που βγήκα ήθελε να μπει και ο Αλέξης, νέα μάχη ξεκίνησε προκειμένου να του εξηγήσω ότι αυτό το πράμα είναι εύθραυστο. Τουλάχιστον έμαθε τη λέξη "εύθραυστον" και τώρα την χρησιμοποιεί. Μην κάνω μαλακία, όμως, αμέσως να με μιμηθεί το καμάρι μου!

Τα στρουμφάκια είναι ο πατέρας μου. Είχα ξαναγράψει και παλιότερα σχετικά. Τα στρουμφάκια είναι η καλύτερη ανάμνηση που έχω από εκείνον. Όταν ήμουν εγώ στην ηλικία του γιου μου, τον θυμάμαι να έρχεται σπίτι συχνά και να μου φέρνει 2-3 τέτοια δώρο, από το περίπτερο του Φιλοθέου στον Άγιο Δομέτιο. Η χαρά μου ήταν πάντα απερίγραπτη. Είχα μαζέψει πολλά στρουμφ, αλλά μεγαλώνοντας τα έχασα ή τα πέταξα. Λίγο μετά που πέθανε είχα πάει με τους φίλους μου ταξίδι στη Σκανδιναβία. Στο αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης εντόπισα ένα κατάστημα που πουλούσε στρουμφ. Αμέσως άνοιξε το κουτί των αναμνήσεων και μου ήρθαν όλα. Ακόμα και η μυρωδιά του λάτεξ από τα οποία είναι φτιαγμένα. Όπως ήμουν εκεί τα αγόρασα αβλεπί και επιβιβάστηκα για Κύπρο. Στην πορεία αποφάσισα να αγοράσω κι άλλα, έτσι τα τελευταία χρόνια κατέληξα να έχω πάνω από 300.

Στη μακέτα δεν χωρούν όλα. Θα πρέπει να επιλέξω ποια τελικά θα ζήσουν στο χωριό. Τα υπόλοιπα ας τα ρημάξει ο Αλέξης. Να μην μεγαλώσει και να λέει ότι ο παπάς του αγόραζε παιχνίδια και δεν τον άφηνε να παίξει μαζί τους γιατί τα κράταγε για τον ίδιο. Ήδη το λέει με παράπονο για άλλα συλλεκτικά παιχνίδια που έχω από τα παιδικά μου χρόνια.

Ευχαριστώ Λία, έκανες υπέροχη δουλειά!