Απαθείς

Δεν είμαστε απαθείς.

Είμαστε ψυχολογικά αδύναμοι. Μηδενικά. Εγώ για παράδειγμα, θεωρώ ότι είμαι ένα βήμα πριν τον εγκλεισμό στο ψυχιατρείο με όσα βιώνω και δεν μπορώ να αλλάξω. Βλέπω τα μωρά στη Συρία. Τι θέλετε να κάμω; Να πάω να σταματήσω τον πόλεμο; Είμαι χάλια, μισώ την ανθρωπότητα, μισώ που δεν μπορώ να κάνω κάτι ουσιαστικό (το να μαζεύω ρούχα, παντόφλες, κουβέρτες το κάνουμε, δεν το θεωρώ ουσιαστικό, όμως). Ουσιαστικό θα ήταν να πάμε και να σταματήσουμε τα τανκς. Τους πυραύλους. Τους βομβαρδισμούς. Οτιδήποτε άλλο είναι παρηγοριά στον άρρωστο.

Διαβάζω για τα πολεμικά τούρκικα πλοία στην κυπριακή ΑΟΖ. Δεν διαδηλώνω. Απλά φοβάμαι και αναρωτιέμαι γιατί έφερα παιδί στον κόσμο αυτό, αφού το πιο πιθανόν είναι μια μέρα να το πάρει το παιδομάζωμα και να μου βγει γιουσουφάκι στο χαρέμι του Αλή Πασά. Δεν μπορώ να κάμω τίποτε. Μπορώ να σκοτώσω τον Ερντογάν; Μπορώ να διώξω τα πλοία του; Μπορώ να πολεμήσω και να έχω πιθανότητα να νικήσω; Όχι. Δεν μπορώ να κάνω τίποτε το ουσιαστικό. Μπορώ να κάνω διπλωματικό πόλεμο. Εντάξει. Να τον κάνω. Αλλά αυτός δεν είναι ουσιαστικός πόλεμος. Είναι παρηγοριά στον άρρωστο και σε δουλειά να βρισκόμαστε.

Νευριάζω στη δουλειά. Θέλω να τα κάνω όλα λίμπα. «Θα τα βάλεις με το κατεστημένο; Θέλεις να φας τα μούτρα σου; Φάε τα» μου λένε. Και τι να κάνω; Να κάτσω να παίξω το πουλί μου; Αξιοπρέπεια δεν έχουμε; Πώς θα την υποστηρίξω; Υποστήριξέ την, αλλά δεν θα αλλάξει τίποτε.  Έτσι είναι τα πράματα κι αν σ' αρέσει έχει καλώς. Βάλλομαι πανταχόθεν από διαφορών λογής και ενίοτε βήτα διαλογής Ερντογάν!

Μίσος.

Δεν μπορεί να αλλάξει τίποτε. Πάω σπίτι τα κρύβω όλα κάτω από το χαλί και αγκαλιάζω τον γιο μου. «Μα, κοίτα τι ευτυχία που έχεις τον γιο σου… Τι κάθεσαι και ασχολείσαι με όλα αυτά και χαλάς τη ζαχαρένια σου;», μου λένε. Συμφωνώ. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Αντιθέτως πρέπει να προσποιούμαι ότι όλα είναι τέλεια και να τρέχω στις τσουλήθρες και στα πλαστικά σπιτάκια των παιδότοπων σαν να ζούμε στο πιο ασφαλές λιμνοχώρι της Ελβετίας και η μόνη μας έγνοια είναι το πότε θα κάνουμε μπάρμπεκιου.

Δεν είμαστε απαθείς. Είμαστε απλά πεθαμένοι. 

Είπε Να Πει Για Τον Γιο Μου!

Ήμασταν, που λέτε, σε ένα σπίτι και καθόμασταν. Και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ένας κύριος που πρώτη φορά έβλεπε τον γιο μου, και το πρώτο πράγμα που είχε να πει μετά το καλησπέρα σας ήταν «εντάξει μωρέ, μια χαρά όμορφο είναι το μωρό!» Υπονοώντας φυσικά, ότι πίσω από την πλάτη μας λέγονται άλλα. Του ‘φυγε και το είπε αυθόρμητα. Του ζητήσαμε να γίνει πιο σαφής, να επεξηγήσει τον υπαινιγμό και αμέσως προσπάθησε να μας χρυσώσει το χάπι, λέγοντας ότι «το πήραμε στραβά» και ότι «παρεξηγήσαμε» και ότι δεν εννοούσε ότι είναι άσχημο το παιδί, αλλά ότι «ομόρφυνε περισσότερο» - αλήθεια, στο τέλος το έκανε χειρότερο από πριν. «Ομόρφυνε περισσότερο συγκριτικά με πότε, κύριος; Πρώτη φορά το βλέπεις το παιδί!» Τέλος πάντων, δεν αντέξαμε, τον ρωτήσαμε ευθέως «ποιος διαδίδει κίτρινα για το ποιόν του μωρού να πάμε να τον σφάξουμε;» και εκείνος έβαλε την ουρά στα σκέλια και μας απάντησε ευθέως: «Η τάδε!»

Τσαντίστηκα, και έκτοτε τρώγομαι με τα ρούχα μου, όχι τόσο για το τι λέγεται για τον γιο μου πίσω από την πλάτη μας, τα οποία ούτως ή άλλως δεν μπορούν να μετριάσουν στο ελάχιστο τη λατρεία που του έχω, αλλά επειδή πιστεύω ότι ένα κακό σχόλιο για ένα μωρό πηγάζει κυρίως από ζήλεια και κακία προς τους γονείς του. Δηλαδή, εμάς! Και η συγκεκριμένη καριολία παύλα συκοφάντης δεν είναι όποια κι όποια, είναι κάποια που υποτίθεται μας αγαπά και μας νοιάζεται. Αυτό με πόνεσε περισσότερο.

Δεν είναι όλα τα μωρά τα ίδια, το ξέρουμε. Όπως δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο όμορφοι, έξυπνοι ή ευφυείς. Αλλά αφού όλοι γνωρίζουμε πως στα μάτια των γονιών τα παιδιά θα φαίνονται πάντα πανέμορφα, πανέξυπνα και ξεχωριστά, ποιος ο λόγος να τα κακολογήσεις; Τα ίδια τα μωρά δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν την προσβολή, ενώ δεν υπάρχει περίπτωση να ανατρέψεις την άποψή των γονιών για το σπλάχνο τους. Το μόνο που πετυχαίνεις είναι να φανείς κακός και ζηλιάρης. Και πιθανώς να πληγώσεις τους γονείς αν μάθουν τα λόγια που διαδίδεις, πόσω μάλλον εάν σε υπολήπτονται. Αν όχι, πες ό,τι θες, στ’ αρχίδια μας.

Και ναι, με πείραξε, γιατί και εγώ βλέπω διάφορα αδιάφορα μωρά τριγύρω αλλά πάντα με ένα χαμόγελο και ένα καλό λόγο έχω να πω στους γονείς τους, γιατί προφανώς το μωράκι δεν φταίει σε τίποτα, και δεύτερον επειδή αυτό επιτάσσουν οι καλοί τρόποι. Να πεις μια καλή κουβέντα στον γονιό, που ταλαιπωρείται νυχθημερόν να μεγαλώσει το τέκνον του  δια μέσου κλαμάτων, πάνων, αποστειρώσεων και μπιμπερό. Το τελευταίο που χρειάζεται είναι να του περάσεις το μωρό από «κριτική» και τεστ κοπώσεως. Σαμπώς και σας ρωτήσαμε! Σαμπώς και δεν ξέρουμε όλοι κατά βάθος σε ποιους τομείς χωλαίνει και σε ποιους θριαμβεύει. Και επαναλαμβάνω: αν αγαπάς τους γονείς, αγαπάς και το μωρό όπως είναι επιπλωμένο. Κανόνας! Εξακριβωμένος από χίλιες πάντες.

Είμαι πλέον αρκετά μεγάλος για να ψυχολογήσω το σχόλιο του άλλου και να αντιληφθώ από ποια κόμπλεξ και από ποιες δικές του αποτυχίες πυροδοτήθηκε. Γιατί κανείς δεν είναι κακός εκ φύσεως. Όλους μας κάποια βαθύτερη αποτυχία μάς εξωθεί να ρίξουμε φαρμάκι. Αλλά ό,τι και να λέμε τώρα, είναι αποκαρδιωτικό όταν το μαθαίνεις. «Τι κάθεσαι και ασχολείσαι με τέτοιες γυναικουλίστικες κατινιές;» μου λέει η Μπρέντα στο σπίτι. «Ο γιος μας είναι υπέροχος ούτως ή άλλως! Και μην τυχόν και γράψεις σχετικό κείμενο στο μπλογκ και να νομίζει ο κόσμος ότι έχει κάνα κουσούρι ή να το διαβάσει ο ίδιος όταν μεγαλώσει και να στεναχωρηθεί». «Μα, φυσικά και δεν έχει κουσούρι. Ο γιος μας είναι ένας κούκλος, μία διάνοια, ένα παιδί θαύμα, και πρέπει να πάρει και το Νόμπελ! Όλα τα Νόμπελ που υπάρχουν, βασικά».

Αλλά νευριάζω γιατί σ’ αυτή τη χώρα μόνο με τέτοιες μαλακίες ασχολείστε. Ποιανού το μωρό είναι πιο όμορφο, ποιανού τρώει πιο πολύ, και ποιου περπάτησε ή μίλησε πρώτο. Λες και υπάρχει σοβαρός άνθρωπος στο σύμπαν που ασχολείται με τέτοια! Αλλά κατά τα άλλα… θέλουμε και ίση εκπροσώπηση στη Βουλή, στα κοινά, στο Υπουργικό. Άντε να μου χαθείτε, μαλακισμένες αργόσχολες. Έχω τον Έρντογάν που θα κάνει ένα χραπ να μας φάει ανά πάσα στιγμή, έχω και σας! 

Τον γιο μου μόνο με τον άλλον τρόπο θα τον παίρνετε στο στόμα σας!

Για Χάρη Του Μωρού

«Για χάρη του μωρού» σηκώθηκα και πήγα χθες σ’ αυτή την παρωδία που ο Δήμος Αγλαντζιάς ονόμασε καρναβάλι. «Για χάρη του μωρού» φόρεσα μια περούκα και ένα γελοίο καπέλο για να μπω στο κλίμα. Για τη στολή του Μπάτμαν μην ρωτάς. Στην Κύπρο θεωρείσαι μασκαράς μόνο όταν φοράς φτηνά και ασυνδύαστα πράγματα στο κεφάλι, μπουκώνεσαι μια σφυρίχτρα και χορεύεις σαν κανίβαλος. Οτιδήποτε άλλο θεωρείται ξενέρωτο. Τέλος πάντων, «για χάρη του μωρού» βγήκα στον δρόμο, υπέφερα τη σκόνη στην ατμόσφαιρα, και άντεξα να δω τις πιο κάτω φρικαλεότητες, γιατί πόσο ακόμα θα μπορώ να τον ξεγελώ ότι αυτό το χάλι θεωρείται καρναβάλι;

Στο διά ταύτα. Είδα και έφριξα: 

Τον Μάριο Πρίαμο ως βασιλιά καρνάβαλο να κηρύσσει την έναρξη της Ολυμπιάδας. (Έναν Μάριο Πρίαμο που μετάνιωσα την ώρα και τη στιγμή που τον ψήφιζα πέρσι στο Survivor. Αν ήξερα ότι όποια πέτρα θα σηκώνω θα έβρισκα από κάτω τη μούρη του, θα παρακαλούσα να φύγει απ’ την πρώτη δοκιμασία).

Πέντε γραφικούς που βαριούνταν να συνωστιστούν στο Προεδρικό να διαδηλώσουν και άδραξαν την ευκαιρία να αφήσουν πολιτικό στίγμα σ’ αυτή την παρακμή.

Κινέζους, Φιλιπινέζους, Ινδούς και Σρι Λανκέζους που ζουν στην Κύπρο να παρελαύνουν με τις παραδοσιακές τους στολές. Δεν ξέρω αν τελικά ήταν αυθεντικοί ή αν ήταν Κύπριοι μεταμφιεσμένοι.

Το διπλοκάμπινο της ΕΔΟΝ στο μπανάλιτι βουτηγμένο, διακοσμημένο με μπαλόνια να διαλαλεί κατά του ρατσισμού, υπέρ της συναδέλφωσης και της ειρήνης, συνοδευόμενο από παιδάκια με λυπηρές φάτσες (προσοχή στο κενό ανάμεσα στις λυπηρές και τις λυπημένες).

«Για χάρη του μωρού» τα υπέμενα όλα, τον κρατούσα καθ’ όλη τη διάρκεια της παρέλασης στα χέρια μου και χορεύαμε, «για χάρη του μωρού» δεν είπα λέξη, αντιθέτως έδειχνα και τα μάλα ευδιάθετος. Και ύστερα έλαβα το μήνυμα. «Η φίλη μας η τάδε, άφησε την τελευταία της πνοή χθες βράδυ στις 00:22 μετά τα μεσάνυχτα νικημένη από την νόσο που την ταλαιπωρούσε…!»

«Για χάρη του μωρού» δεν είπα τίποτε, έμπηξα βουβά κλάματα που χάθηκαν μέσα σε κομφετί και αβάσταχτες σάμπα ντι τζανέιρο. Αφότου έληξε το ρεζιλίκι διασταυρώσαμε και πήγαμε σπίτι μας. Αυτό το πράγμα είναι η ζωή. Ένα μπανάλ καρναβάλι στο οποίο «για χάρη ενός μωρού» πρέπει να συνεχίσεις να χορεύεις μέχρι τελικής πτώσεως.

Να’σαι καλά εκεί που πας, φίλη μου!

Βρίζω

Άκου να σου πω,

Εγώ άμα νευριάζω, βρίζω.

Βρίζω. Δεν μπορώ ο κόσμος να καίγεται και εγώ να μιλώ με το σεις και με το σας. Το είχα πει και σε μια συνέντευξη για δουλειά κάποτε, όταν με ρώτησαν να τους πω ένα ελάττωμά μου (όχι δεν είπα για την τελειομανία μου, τρομάρα σας, που νομίζετε ακόμα ότι το πιστεύουν οι εργοδότες!) Τους είπα ορθά, κοφτά και ξάστερα: «Αν εσείς δεν μπορείτε να δείτε τον ελέφαντα στο δωμάτιο και επιλέγετε να κοροϊδεύεστε μεταξύ σας, μην με προσλάβετε. Εγώ όταν βλέπω κάτι εκνευριστικό το σχολιάζω, το καυτηριάζω κι αν συνεχίσει να μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι, βρίζω! Και βρίζω άσχημα» Ναι, το ξέρω, με αυτόν τον τρόπο χάνω το δίκιο μου, αλλά σαμπώς και αν μιλήσω πιο «πολιτισμένα» θα μου το δώσετε; Αφού ξέρω τι τσουτσέκια είστε. Αν δεν ήσασταν τσουτσέκια δεν θα αναγκαζόμουν να φτάσω στο αμήν. Δεν θα μου είχε ανέβει η πίεση στο 800 at the first place, που λέτε και στην Κύπρο.

Εγώ δεν μπορώ να μην εκφράζομαι. Όταν ενθουσιάζομαι, το δείχνω, όταν αγαπώ, το δείχνω, όταν μισώ, το δείχνω. Είμαι ένας άνθρωπος φυσιολογικός. Ε, και όταν τσαντίζομαι βρίζω. Απόλυτα νορμάλ συμπεριφορά. Και το θεωρώ απίστευτη υποκρισία εκ μέρους σας να αναγνωρίζετε την αδικία στην οποία υπόκειμαι και παρόλη την αναπουμπούλα να στέκεστε στις λέξεις! Να παραβλέπετε τη χυδαιότητα της κατάστασης που βιώνουμε, να παραβλέπετε τον εμπαιγμό και την υποτίμηση της νοημοσύνης μας και να σας φταίω εγώ που αποκάλεσα έναν μαλάκα, «μαλάκα» και μια πουτάνα, «πουτάνα».

Αεί στο διάολο από ‘ κει χάμω, καλά-καλά να γράψετε δεν ξέρετε, σας πείραξε το ότι βρίζω. Μαλακισμένα! Λες και παίρνετε από επιχειρήματα. Ζώα. 

Φουρέιρος Άνεμος

Πώς σας φάνηκε η ιδέα να εκπροσωπήσει την Κύπρο η Ελένη Φουρέιρα στον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον τον ερχόμενο Μάιο;

Να σου πω εγώ πώς μου φάνηκε.

Θα σου πω και τα θετικά, θα σου πω και τα αρνητικά, γιατί δεν είναι σωστό να είμαι μέσα στην γκρίνια twenty four seven- που λένε και στην Κύπρο.

Η Ελένη Φουρέιρα δεν μου αρέσει. Ξέρω δυο τρία τραγούδια της από όσο ραδιόφωνο ακούω, αλλά την κατατάσσω στην κατηγορία «αυτά-που-ακούει-η-νεολαία», μία κατηγορία από την οποία εγώ έχω προ πολλού απομακρυνθεί και την οποία προσωπικά δεν μπορώ να την ακολουθήσω. Αναγνωρίζω όμως, ότι είναι δημοφιλής, σύγχρονη και προσεγμένη. Αυτά είναι πλεονεκτήματα που θα δημιουργήσουν βαβούρα γύρω από τη συμμετοχή της. Μία υγιής βαβούρα σημαίνει μία υψηλότερη τηλεθέαση για το ΡΙΚ, και μία υψηλότερη τηλεθέαση για το ΡΙΚ σημαίνει λεφτά και ίσως κάβα για του χρόνου. Υπό αυτή την έννοια, μία χαρά επιλογή είναι η Φουρέιρα, κι ας μην προέρχεται από την Κύπρο, σιγά. Προσωπικά δεν θεωρώ ότι παράγουμε σταρ σ’ αυτή τη χώρα για να έχω απαιτήσεις. Έγινε ένα θαύμα με τη Βίσση πριν εξήντα χρόνια και τέλος. Εξάγουμε καλές φωνές στην Ελλάδα, σύμφωνοι, αλλά την πίστα δεν την γεμίζουμε. Αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Δεδομένου ότι το τραγούδι έχει χορευτικές απαιτήσεις και θέλει «πουτανιά» στη σκηνή, η Φουρέιρα και η ομάδα της είναι αναμφίβολα μια εγγύηση.

Τα αρνητικά, τώρα. Στα μειονεκτήματα κατατάσσω το ότι μια ζωή σαν ΡΙΚ και σαν Κύπρος είμαστε δέκα ή δεκαπέντε χρόνια πίσω από την εποχή μας. Οι εποχές που η σκηνή της Γιουροβίζιον απαιτούσε μία «θεά» να βγει να κουνηθεί, να προτάξει μπούτι, βυζί και κώλο και να πει ένα καλοκαιρινό σουξεδάκι γραμμένο στην παραδοσιακή γιουροβιζιονική συνταγή, έχουν παρέλθει από τον καιρό της Καλομοίρας. Η Γιουροβίζιον, είτε το πιστεύει ο λαουτζίκος είτε όχι, είναι πιο σοφιστικέ τα τελευταία χρόνια. Ειδικά μετά τη Τζαμάλα, πρόπερσι, και τον Σομπράλ πέρσι, η Γιουροβίζιον έδειξε ότι καλές και οι φαμφάρες, αλλά θέλουμε και ουσία. Πόση ουσία θα δούμε σε ένα τρίλεπτο από τη Φουρέιρα, όταν το τραγούδι «είναι γεμάτο γέφυρες που θα της επιτρέπουν να λικνιστεί;» Μην ρωτάτε.

Βέβαια, δεν αποκλείεται μέσα σε 40 συμμετοχές που θα σπεύσουν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Σομπράλ να αναδειχθεί και το χαζο-ποπ ως ένα ευχάριστο διάλειμμα. Αλλά έχω τις επιφυλάξεις μου. Αν η Φουρέιρα ήταν το χαρτί μας τις εποχές που το σκηνικό / χορευτικό ήταν καίριο και βασικό για την παρουσίαση του τραγουδιού, ναι, με τις ευχές μου. Αλλά σήμερα η πλάστιγγα ως έχουν τα πράγματα, γέρνει προς τα αντίθετα.  

Ας περιμένουμε να ακούσουμε και το τραγούδι βέβαια, μην συζητάμε άδικα. Οι δημοσιογράφοι που το άκουσαν μιλούν «για την καλύτερη συμμετοχή της Κύπρου μέχρι σήμερα» αν και προσωπικά κρατώ μικρό καλάθι. Δεν διανοούμαι ότι μπορεί να μας εκπροσωπήσει καλύτερη μελωδία από το «μόνο η αγάπη» στον αιώνα τον άπαντα.

Πριν γράψω αυτό το κείμενο έκανα μία υποτυπώδη έρευνα περί Φουρέιρα στο Youtube για να δω πόσα απίδια θα πιάσει ο σάκος. Εκεί είδα τη δολοφονία του «Κάτι» της Γαρμπή στα Mad Music Awards 2017, είδα όμως και αυτό το βίντεο κλιπ, το οποίο θεωρώ ως ένα μικρό αριστούργημα για τα ελληνικά πρότυπα.

Ας περιμένουμε κάτι εφάμιλλης ποιότητας και όσον αφορά στη δική μας συμμετοχή, η οποία από ό, τι κατάλαβα θα ακουστεί για πρώτη φορά περί τα τέλη Φεβρουαρίου.  

Ένα Καλύτερο Σαββατοκύριακο

Έχω πολλά να σου πω.

Ήμουν στις Βρυξέλλες για ένα συνέδριο και πέρασα φανταστικά. Ήταν η πρώτη φορά που ταξίδεψα μετά τη γέννηση του μικρού και πέρασα από διάφορες ψυχολογικές φάσεις. Από το «εγκαταλείπω τέκνο και σύζυγο, ο άθλιος πατέρας» και «χωρίς το μωρό μου δεν πάω πουθενά», μέχρι «θα τον πάρω μαζί μου στη Κομισιόν να πει κι αυτός τη γνώμη του». Εν τέλει οι τύψεις κράτησαν μέχρι το αεροδρόμιο. Ύστερα ο νους μου καθάρισε από τη ρουτίνα που βιώνω τους τελευταίους 14 μήνες και πέρασα σε άλλο επίπεδο. Σε κάποια φάση αναρωτιόμουν τι μέρα είναι, τι ώρα είναι, και ποια χρονιά. Στο αεροπλάνο επάνω, όταν ψιλό-ζαλίστηκα πριν πάρω ένα υπνάκο, νόμισα προς στιγμή ότι είμαι φοιτητής και πάω στο Ρέντινγκ να ολοκληρώσω σπουδές.

Χρειαζόταν το διάλειμμα, φίλος. Και επειδή οφείλεις στον εαυτό σου να ζεις σαν φυσιολογικός άνθρωπος κάποιες μέρες, αλλά και επειδή οφείλεις να αισθάνεσαι χρήσιμος που και που στη δουλειά σου. Στο συνέδριο πέρασα υπέροχα. Εκτός του ότι με αφορούσε το θέμα και είχε κεντρίσει την προσοχή μου, έκανα εξαιρετικές διασυνδέσεις με τους «Ευρωπαίους εταίρους μας» και αισθάνθηκα σαν φοιτητής την πρώτη μέρα του Εράσμους. Γάλλοι, Ιταλοί, Ούγγροι, Μαλτέζοι, Έλληνες, Σλοβένοι. Όλοι μια χαρά συνεργάτες. Από τις σπάνιες περιπτώσεις που πήρα ευχαρίστηση από τη δουλειά μου.

Οι Βρυξέλλες ήταν βροχερές και μουντές. Ένα χάλι, μία συμφορά. Όταν με πιάνει το αλίμονο και θέλω να φύγω από την μπουρδελο-Κύπρο θα θυμάμαι ότι υπάρχει κόσμος που ζει και εργάζεται στις Βρυξέλλες και θα νιώθω καλύτερα. Παρόλα αυτά, εκμεταλλεύτηκα στο έπακρον τον χρόνο μου εκεί, επισκέφτηκα φίλους που είναι μόνιμοι κάτοικοι και κάναμε catch up, δεν έχω παράπονο, να' ταν κι άλλες.

Επέστρεψα μέσω Αθηνών. Ευκαιρίας δοθείσης τσίμπησα κι εκεί μια έκτακτη διανυχτέρευση. Δεν έχει σαν την Αθήνα, μάνα μου. Κάθε φορά που την επισκέπτομαι τη βρίσκω ακόμα πιο απεριποίητη, αλλά σαν το vibe της, πουθενά! Ομοίως, πρόλαβα και είδα αγαπημένους φίλους που είχα να δω τρία χρόνια (!), ενώ πέρασα και μια βόλτα από τη θεία Βίσση όπου υπέβαλα, γι’ άλλη μια φορά, τα σέβη μου. Η Άννα ήταν σε εξαιρετική φόρμα τόσο φωνητικά όσο και ενεργειακά και παρόλο που το πρόγραμμα το είχα ξαναδεί δεν βαρέθηκα λεπτό. Όμως, παραδέχομαι ότι μεγάλωσα για να τρέχω μόνος μου στα μπουζούκια. Στεκόμουν πέντε ώρες όρθιος στο πατάρι πλαισιωμένος από Κυπρίους φοιτητές (συμπαθέστατα παιδάκια ομολογουμένως) μέσου όρου ηλικίας τα 25 έτη! Ο κυριούλης ετών 37 τι γύρευε μεταξύ τους; Ήταν όντως άβολο. Αλλά σιώπησα, σκέφτηκα ότι μια ψυχή που ήταν να βγει, ας έβγαινε, πωρώθηκα, χτυπήθηκα, βράχνιασα από το πολύ τραγούδι και στις τέσσερις το πρωί αποχώρησα αποδεχόμενος ήττα. Δεν άντεξα να κλείσω το μαγαζί όπως στις ένδοξες εποχές όπου αν δεν έβγαινε ο ήλιος εγώ δεν το κουνούσα ρούπι. Προχτές δεν πρόλαβα να ακούσω καν το ‘δώδεκα’. Ούτε την ‘αγάπη υπερβολική’. Εντάξει.

Την Κυριακή στο κέντρο της Αθήνας έλαβε χώρα το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία. Δεν προλάβαινα να πάω, έπρεπε να προλάβω την πτήση για Κύπρο. Έμενα στο κέντρο και οι γύρω σταθμοί του μετρό είχαν κλείσει για λόγους ασφαλείας, ενώ δεν έβρισκες ταξί ούτε για δείγμα. Φορτώθηκα υπό μάλης τα μπαγκάζια μου και περπάτησα μέχρι τον σταθμό του μετρό της Ακρόπολης, διασχίζοντας όλη την Πλάκα και μετά τον πλακόστρωτο δρόμο του Αεροπαγίτου. Οι πλανόδιοι πουλούσαν ελληνικές σημαίες και εκατοντάδες οικογένειες με τα παιδάκια τους τις ανέμιζαν ενόσω κατευθύνονταν στην πλατεία Συντάγματος. Είχα να δω τέτοια εθνική σύμπνοια από το Γιούρο του 2004.

Περπατούσα, τους κοίταζα όλους να συστρατεύονται για το μακεδονικό και μόλις μπήκα στο μετρό και απόθεσα έμπηξα κάτι κλάματα του άλλου κόσμου. Αυτό είναι η Ελλάδα. Ο οικογενειάρχης με τα παιδάκια του, που κρατούν ελληνικές σημαίες και πάνε στο Σύνταγμα να διαδηλώσουν για κάτι τελειωμένο. Για άλλη μια απάτη. Για άλλη μια εθνική αποτυχία. Η συναισθηματική μου φόρτιση συνδυασμένη με το αγαπημένο αθηναϊκό τοπίο και ένα τσιγγάνικο ακορντεόν που έπαιζε στο μετρό με τερμάτισαν. Θυμήθηκα τον πατέρα μου που δεν έχανε κάτι τέτοια. Που μου έλεγε ότι «εγώ μεγάλωσα με την ελληνική σημαία, εσύ με την κυπριακή και ο Θεός να μην το δείξει να μεγαλώσει το παιδί σου με κάποια άλλη». Επιβεβαιώνονται όλα.

Ακούω κάτι πανηλίθια επιχειρήματα από μερικούς σχετικά με το Μακεδονικό και κάμνω εμετό. Πώς να πείσεις ανθρώπους που μεγάλωσαν με την ιδέα ότι είναι απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου, πως ξαφνικά δεν είναι; λένε προς υποστήριξη των σκοπιανών θέσεων. Αυτά τα λένε οι ίδιοι που όταν τους πεις ότι αισθάνεσαι Έλληνας προσπαθούν να σε πείσουν ότι καλό είναι να το αφήσεις να ξεθωριάσει χάριν καλλιέργειας κυπριακής συνείδησης, χάριν δημιουργίας καλού κλίματος συνύπαρξης με τους Τούρκους της Κύπρου. Κλασικά, δυο μέτρα και δυο σταθμά. Ψόφο!

Και μιας που άρχισα τους ψόφους! Με το που προσγειώθηκα ενημερώθηκα ότι ο Αναστασιάδης θα είναι ο νταβατζής μας και για την επόμενη πενταετία. ΟΚ. Οι εκλογές αυτές ήταν χρήσιμες. Με έκαναν να αναθεωρήσω κάποια πράγματα περί βλακείας. Εξηγούμαι: Όταν κυβερνούσε ο Χριστόφιας θα θυμάστε ότι έβριζα από το πρωί μέχρι το βράδυ τυρβάζοντας πως δεν είναι δυνατόν να αποδεχόμαστε να μας κυβερνά ένας αμόρφωτος άνθρωπος, ένας άξεστος χωριάτης και να μην αξιοποιούνται στην πολιτική ζωή τόσοι λαμπροί επιστήμονες που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Η υποψηφιότητα του Σταύρου Μαλά για δεύτερη συνεχή εκλογική διαδικασία μου απέδειξε ότι η μόρφωση δεν συνεπάγεται έλλειψην ηλιθιότητας. Μπορείς κάλλιστα να είσαι άψογος επιστήμονας στο αντικείμενό σου και να είσαι ένας χρήσιμος ηλίθιος που εξυπηρετεί κομματικά συμφέροντα.

Λυπάμαι που φτάνω σε τέτοια συμπεράσματα που ευνοούν, και εν μέρει δικαιολογούν, την εκλογή του Χριστόφια στο ύπατο αξίωμα της χώρας το 2008, αλλά ισχύει. Να είσαι κοτζάμ γενετιστής, να αναπαράγεις μικρό-οργανισμούς, να εργάζεσαι για να ανακαλύψεις εμβόλια και άλλα τόσα χρήσιμα πράγματα αλλά να δέχεσαι για δεύτερη φορά (και όλοι ξέρουμε ποιανού είναι το δις εξαμαρτείν…) να θυσιαστείς για το κόμμα. Αν αυτό δεν είναι έλλειψη σοφίας και αξιοπρέπειας, τι μπορεί να είναι; Και όχι μόνο να αποδέχεσαι να ξεπλύνεις το κόμμα, αλλά να το αποδέχεσαι αφότου προηγήθηκαν συνεδρίες επί συνεδριάσεων όπου συζητήθηκαν άλλα ονόματα τα οποία δεν ευοδώθηκαν. Πλήρης εξευτελισμός. Πραγματικά, τον Μαλά λυπάσαι και να τον ειρωνευτείς. Είτε είναι αφελής σε όρια επικινδυνότητας, είτε κάποια συναλλαγή παίζει που δεν μπορούμε και να την στοιχειοθετήσουμε, παρά μόνο να την εικάσουμε. Πάντως, να σε θεωρούν τον τελευταίο τροχό της αμάξης κι εσύ να θυσιάζεις την οικογενειακή σου γαλήνη για ένα εξάμηνο προκειμένου να πείσεις ότι σε κόφτει να κυβερνήσεις, ενώ ήσουν και πέντε χρόνια ανύπαρκτος, μόνο καχυποψία εγείρει. Δόξα τω Θεό έχασε, και ας ελπίσουμε ότι σε πέντε χρόνια θα έχει άλλες έγνοιες.

Καθόμαστε και συζητάμε για τον Μαλά όμως, ενώ θα μπορούσαμε να αναλύουμε πιο σοβαρά θέματα, όπως την εκπροσώπηση της Κύπρου στη Γιουροβίζιον από την Ελένη Φουρέιρα. Επιφυλάσσομαι.

Γύρισα σπίτι στις 9:30. Το γιούδι μου ήταν αποκαμωμένο, αποκοιμισμένο στο κρεβατάκι του. Είναι κρυωμένος και έχει βήχα. Τον φέραμε στο κρεβάτι μας η ώρα τρεις το πρωί. Σήμερα που με αντίκρυσε μετά από τέσσερις μέρες απουσίας, μου έσκασε ένα χαμόγελο που δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο ή αν σήμαινε «σε πεθύμησα». Ό,τι κι αν σημαίνει, τον έπνιξα στα φιλιά. Παναγία μου, θέλω να τον κάνω μια χαψιά. Στις βρυξέλλες πήγα στο Smurf Shop και του αγόρασα στρουμφάκια για να παίζουμε. Πόσο αγωνιώ να στήσουμε μια μέρα το στρουμφοχωριό μας στο σαλόνι και να παίζουμε ιστορίες.