Δεν είμαστε απαθείς.
Είμαστε ψυχολογικά αδύναμοι. Μηδενικά. Εγώ για
παράδειγμα, θεωρώ ότι είμαι ένα βήμα πριν τον εγκλεισμό στο ψυχιατρείο με όσα
βιώνω και δεν μπορώ να αλλάξω. Βλέπω τα μωρά στη Συρία. Τι θέλετε να κάμω; Να
πάω να σταματήσω τον πόλεμο; Είμαι χάλια, μισώ την ανθρωπότητα, μισώ που δεν
μπορώ να κάνω κάτι ουσιαστικό (το να μαζεύω ρούχα, παντόφλες, κουβέρτες το
κάνουμε, δεν το θεωρώ ουσιαστικό, όμως). Ουσιαστικό θα ήταν να πάμε και να
σταματήσουμε τα τανκς. Τους πυραύλους. Τους βομβαρδισμούς. Οτιδήποτε άλλο είναι
παρηγοριά στον άρρωστο.
Διαβάζω για τα πολεμικά τούρκικα πλοία στην κυπριακή ΑΟΖ. Δεν
διαδηλώνω. Απλά φοβάμαι και αναρωτιέμαι γιατί έφερα παιδί στον κόσμο αυτό, αφού
το πιο πιθανόν είναι μια μέρα να το πάρει το παιδομάζωμα και να μου βγει
γιουσουφάκι στο χαρέμι του Αλή Πασά. Δεν μπορώ να κάμω τίποτε. Μπορώ να σκοτώσω
τον Ερντογάν; Μπορώ να διώξω τα πλοία του; Μπορώ να πολεμήσω και να έχω
πιθανότητα να νικήσω; Όχι. Δεν μπορώ να κάνω τίποτε το ουσιαστικό. Μπορώ να
κάνω διπλωματικό πόλεμο. Εντάξει. Να τον κάνω. Αλλά αυτός δεν είναι ουσιαστικός
πόλεμος. Είναι παρηγοριά στον άρρωστο και σε δουλειά να βρισκόμαστε.
Νευριάζω στη δουλειά. Θέλω να τα κάνω όλα λίμπα. «Θα τα
βάλεις με το κατεστημένο; Θέλεις να φας τα μούτρα σου; Φάε τα» μου λένε. Και τι
να κάνω; Να κάτσω να παίξω το πουλί μου; Αξιοπρέπεια δεν έχουμε; Πώς θα την υποστηρίξω; Υποστήριξέ την, αλλά δεν θα αλλάξει τίποτε. Έτσι είναι τα πράματα κι αν σ' αρέσει έχει καλώς. Βάλλομαι πανταχόθεν
από διαφορών λογής και ενίοτε βήτα διαλογής Ερντογάν!
Μίσος.
Δεν μπορεί να αλλάξει τίποτε. Πάω σπίτι τα κρύβω όλα κάτω
από το χαλί και αγκαλιάζω τον γιο μου. «Μα, κοίτα τι ευτυχία που έχεις τον γιο
σου… Τι κάθεσαι και ασχολείσαι με όλα αυτά και χαλάς τη ζαχαρένια σου;», μου
λένε. Συμφωνώ. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Αντιθέτως πρέπει να προσποιούμαι ότι
όλα είναι τέλεια και να τρέχω στις τσουλήθρες και στα πλαστικά σπιτάκια των
παιδότοπων σαν να ζούμε στο πιο ασφαλές λιμνοχώρι της Ελβετίας και η μόνη μας έγνοια
είναι το πότε θα κάνουμε μπάρμπεκιου.
Δεν είμαστε απαθείς. Είμαστε απλά πεθαμένοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είμαστε απαθείς. Είμαστε απλά πεθαμένοι.
... ή απλά ζούμε τη δική μας ζωή...
υ.γ. Δεν ξέρω που αποσκοπεί ο τελευταίος καταιγιδισμός φωτογραφιών.
Εδώ και χρόνια αυτό συμβαίνει κάθε μέρα. Το ξέρουμε ότι υπάρχει πόλεμος. Απλά δεν έχουμε εικόνα και το αγνοούμε.
Κάθε στιγμή πεθαίνει κόσμος. Κάθε στιγμή γεννιέται κόσμος. Κάθε μοναδική στιγμή υπάρχει θάνατος, ζωή, χαρά, έρωτας, σεξ, καταστροφή, απώλεια, πόνος, δάκρυ, ευτυχία, επιτυχία, δουλειά κτλ κτλ κτλ.
Ας κάνουμε αυτά που μπορούμε να κάνουμε!