Για Χάρη Του Μωρού

«Για χάρη του μωρού» σηκώθηκα και πήγα χθες σ’ αυτή την παρωδία που ο Δήμος Αγλαντζιάς ονόμασε καρναβάλι. «Για χάρη του μωρού» φόρεσα μια περούκα και ένα γελοίο καπέλο για να μπω στο κλίμα. Για τη στολή του Μπάτμαν μην ρωτάς. Στην Κύπρο θεωρείσαι μασκαράς μόνο όταν φοράς φτηνά και ασυνδύαστα πράγματα στο κεφάλι, μπουκώνεσαι μια σφυρίχτρα και χορεύεις σαν κανίβαλος. Οτιδήποτε άλλο θεωρείται ξενέρωτο. Τέλος πάντων, «για χάρη του μωρού» βγήκα στον δρόμο, υπέφερα τη σκόνη στην ατμόσφαιρα, και άντεξα να δω τις πιο κάτω φρικαλεότητες, γιατί πόσο ακόμα θα μπορώ να τον ξεγελώ ότι αυτό το χάλι θεωρείται καρναβάλι;

Στο διά ταύτα. Είδα και έφριξα: 

Τον Μάριο Πρίαμο ως βασιλιά καρνάβαλο να κηρύσσει την έναρξη της Ολυμπιάδας. (Έναν Μάριο Πρίαμο που μετάνιωσα την ώρα και τη στιγμή που τον ψήφιζα πέρσι στο Survivor. Αν ήξερα ότι όποια πέτρα θα σηκώνω θα έβρισκα από κάτω τη μούρη του, θα παρακαλούσα να φύγει απ’ την πρώτη δοκιμασία).

Πέντε γραφικούς που βαριούνταν να συνωστιστούν στο Προεδρικό να διαδηλώσουν και άδραξαν την ευκαιρία να αφήσουν πολιτικό στίγμα σ’ αυτή την παρακμή.

Κινέζους, Φιλιπινέζους, Ινδούς και Σρι Λανκέζους που ζουν στην Κύπρο να παρελαύνουν με τις παραδοσιακές τους στολές. Δεν ξέρω αν τελικά ήταν αυθεντικοί ή αν ήταν Κύπριοι μεταμφιεσμένοι.

Το διπλοκάμπινο της ΕΔΟΝ στο μπανάλιτι βουτηγμένο, διακοσμημένο με μπαλόνια να διαλαλεί κατά του ρατσισμού, υπέρ της συναδέλφωσης και της ειρήνης, συνοδευόμενο από παιδάκια με λυπηρές φάτσες (προσοχή στο κενό ανάμεσα στις λυπηρές και τις λυπημένες).

«Για χάρη του μωρού» τα υπέμενα όλα, τον κρατούσα καθ’ όλη τη διάρκεια της παρέλασης στα χέρια μου και χορεύαμε, «για χάρη του μωρού» δεν είπα λέξη, αντιθέτως έδειχνα και τα μάλα ευδιάθετος. Και ύστερα έλαβα το μήνυμα. «Η φίλη μας η τάδε, άφησε την τελευταία της πνοή χθες βράδυ στις 00:22 μετά τα μεσάνυχτα νικημένη από την νόσο που την ταλαιπωρούσε…!»

«Για χάρη του μωρού» δεν είπα τίποτε, έμπηξα βουβά κλάματα που χάθηκαν μέσα σε κομφετί και αβάσταχτες σάμπα ντι τζανέιρο. Αφότου έληξε το ρεζιλίκι διασταυρώσαμε και πήγαμε σπίτι μας. Αυτό το πράγμα είναι η ζωή. Ένα μπανάλ καρναβάλι στο οποίο «για χάρη ενός μωρού» πρέπει να συνεχίσεις να χορεύεις μέχρι τελικής πτώσεως.

Να’σαι καλά εκεί που πας, φίλη μου!