Ο Κρίκος, Ο Αδύναμος, Ο Κυπριακός

Χθες το βράδυ στις 19:00 έκατσα να δω την κυπριακή μεταφορά του «Αδύναμου Κρίκου» στο ΡΙΚ1.

Γιατί;

Γιατί ο «Αδύναμος Κρίκος» συμπεριλαμβάνεται στα τηλεπαιχνίδια που αγάπησα, την ωραία εκείνη εποχή που ήμουν φοιτητής και περνούσα τα καλοκαίρια ξέγνοιαστα παρακολουθώντας το εν λόγω τηλεπαιχνίδι κάθε απόγευμα στο Μέγκα από την άπλα της βεράντας μου. Υπήρχαν κι άλλα αγαπημένα τηλεπαιχνίδια τότε, το «ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος» για παράδειγμα, που ήταν διακαής μου πόθος να συμμετάσχω μιαν ημέρα, αλλά ο Κρίκος είχε μία σπιρτάδα που σε κέρδιζε απευθείας.

Πάντα αναρωτιόμουν γιατί αυτά τα υπέροχα τηλεπαιχνίδια γνώσεων δεν μεταφέρονται και στην Κύπρο, μα με την πάροδο των χρόνων κατάλαβα το γιατί. Πρώτον επειδή τα τηλεοπτικά δικαιώματα είναι ακριβά και κανένα κυπριακό κανάλι δεν θα τολμούσε να ρίξει χρήμα σε μία τόσο αβέβαιη επένδυση, σε ένα τηλεπαιχνίδι, δηλαδή, που μετά βίας θα βρεθεί κόσμος να συμμετάσχει. Λογικό εν μέρει. Είναι άβολο να ξέρεις ότι θα εκθέσεις στο παγκύπριο τις γενικές σου γνώσεις, ή τέλος πάντων την απουσία αυτών, για να κερδίσεις μερικές εκατοντάδες ευρώ. Για τον μέσο Κύπριο αυτό το ποσό δεν αποτελεί δέλεαρ. Να προσφέρατε 50-100 χιλιάδες, να το συζητήσω. Αλλά για €700-800 κατά μέσο όρο, να βγει ο άλλος στο γυαλί και να χάσκει σαν τον μαθητή του Γυμνασίου που δεν ξέρει να πει μάθημα, δεν!

Τα τηλεπαιχνίδια απαιτούν γνώσεις. Αν δεχτούμε ότι εκ προοιμίου το 80% του κάθε πληθυσμού είναι αμόρφωτο και απαίδευτο, και αν υποθέσουμε ότι από το υπόλοιπο 20% ένα μεγάλο ποσοστό είναι αρκετά αππωμένο ώστε να καταδεχτεί να εμφανιστεί στην τηλεόραση, πόσοι απομένουν; Πέντε, δέκα παράξενοι; Καμιά εικοσαριά νερντς; Πόσα επεισόδια να βγάλεις με τόσο λίγους; Ειδικά στην Κύπρο του μισού εκατομμυρίου; Δεν βγαίνει η σεζόν, μάνα μου. Δεν συμφέρει. Ακόμα και χθες, στο πρώτο επεισόδιο της σειράς, εγώ πέτυχα γνωστούς μου, συνήθεις ύποπτους, οι οποίοι φημίζονται πώς παίρνουν σβάρνα τα τηλεπαιχνίδια με κάθε ευκαιρία.

Το τηλεπαιχνίδι απαιτεί ευστροφία και ατάκα. Την ατάκα μόνον ο καλαμαράς μπορεί να στην παρέχει. Ή κάποιος άλλος. Όχι ο Κύπριος με τη γνωστή έλλειψη ευφράδειας πάντως. Και σίγουρα όχι ο Κύπριος στον πιο αδύναμο κρίκο, που έχει στη διάθεσή του τρία δευτερόλεπτα μόνο για να ξεστομίσει τη σωστή απάντηση. Εκ των τριών δευτερολέπτων τα δυόμιση σπαταλούνται σε πολλά αμήχανα «εεεεε» και σ’ ένα κοφτό «πάσο». Ομολογώ ότι χθες τα πράγματα ήταν ελαφρώς πιο ενθαρρυντικά, οι παίχτες ήταν πιο υποψιασμένοι, "μιλημένοι" προφανώς και αρκούντως ομιλητικοί τηρουμένων πάντα των αναλογιών. Μην φανταστείς πως μας έριξαν κάτω απ’ τα καθίσματα με το λέγειν τους. Απλώς δεν παρέπεμπαν σε τριτοκοσμικά άτομα. -«Γιατί κύριε Γιώργο ψήφισες τον κύριο Κώστα;», -«Επειδή είναι ο πιο αδύναμος κρίκος» (Σοβαρά; Πέθανα!), -«Με τι ασχολείσαι Μαρία;», -«Σπουδάζω γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Κύπρου», -«Για πες μας στα γαλλικά «είμαι ο πιο αδύναμος κρίκος;» την πρόετρεψε ο παρουσιαστής. Έμεινε και κοίταζε αποσβολωμένη η άλλη. Ούτε αυτό δεν έμαθε να λέει. Συγχαρητήρια στον Πρύτανη, να επισπεύσει πάραυτα εκείνη την υποβολή υποψηφιότητας, πείτε του.

Στα ελληνικά επεισόδια του τηλεπαιχνιδιού η δηλητηριώδης ατάκα της Έλενας Ακρίτα -που έβγαινε αβίαστα, απροβάριστα, ψαρωτικά και την καθιστούσε συνώνυμη του προγράμματος, ήταν το ατού, το κλου της βραδιάς. Ο λόγος ύπαρξης του προγράμματος. Το έβλεπες για να απολαύσεις μία σατανική διανοούμενη να τρίβει στη μούρη των παικτών την αχρηστία τους. Αλλά και οι παίχτες συνέβαλλαν εξίσου με το ταμπεραμέντο τους στην όλη ατμόσφαιρα. Δεν θα ξεχάσω την ατάκα ενός Έλληνα παίχτη που είχε πει ότι ψήφισε τον κύριο τάδε επειδή «η παρουσία του στην ομάδα είναι τόσο χρήσιμη όσο κι ένα τασάκι πάνω σε ποδήλατο». Ακόμα το θυμάμαι! Εντάξει, κι εκείνος από τα επεισόδια του εξωτερικού το ξεπατίκωσε, αλλά τουλάχιστον άκουγες πράγματα με μιαν άλφα δόση ευφυΐας. Τέτοια χαριτωμένα μην περιμένεις εδώ. Όπως σχολίασε χθες και η πανέξυπνη σύζυγός μου: «το να ειρωνευτείς την αχρηστία των Κυπραίων σε τούντο τηλεπαιχνίδι, είναι σαν να κλέφκεις εκκλησιά.» Τόσο κρίμα.

Αντιλαμβάνομαι τις δυσκολίες και πιστεύω ότι το ΡΙΚ είχε καλές προθέσεις όταν τολμούσε το εγχείρημα. Αλλά δύσκολα θα μας καθηλώσουν. Αν θα ψάξουν να φέρουν παίχτες που είναι πιο φαντεζί και πιο τηλεοπτικοί, η εκπομπή θα καταντήσει λαϊκή πανήγυρις με την Όλγα Ποταμίτου. Ο Ακαθιώτης με τα τσιαττιστά θα λείπουν. Αν φέρουν κάποιους πιο νορμάλ, που έβγαλαν και μισό πανεπιστήμιο δηλαδή, η εκπομπή καταντά απλά βαρετή. Γιατί δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας. Και νορμάλ, και ευρυμαθείς και ευφραδείς, και με την ατάκα έτοιμη. Πού ζούμε, στο Χόλλιγουντ;

Κάποιος εκ των έσω μου ψιθύρισε ότι τώρα προσανατολίζονται στο να φέρνουν ελλαδίτες παίχτες, φοιτητές απ’ τα κολλέγια της Κύπρου. Πέραν της κατάντιας του πράγματος, δεν είναι και τόσο κακή ιδέα. Ίσως έτσι να σωθεί το πρόγραμμα. Μόνο που τότε δεν θα είναι κυπριακός αδύναμος κρίκος, και η μεταφορά του σε κυπριακό έδαφος καθίσταται περιττή. Αυτό φυσικά δεν είναι τίποτα μπροστά σε άλλα που συνέβησαν κατά καιρούς. Κάποτε μία άλλη πηγή μου είχε αποκαλύψει ότι στο πάλαι ποτέ τηλεπαιχνίδι της Άντρης Καραντώνη (εκείνην την παπάρα που βγαίνανε και τραγουδούσαν), έψαχναν παίκτες με το κερί και σε κάποιους πρότειναν να συμμετάσχουν γνωρίζοντας εκ των προτέρων τις ερωτήσεις και απαντήσεις για να μην γίνουν ρεζίλι. Τηλεόραση από τα Lidl; Yes please.

Για να λέμε και τα θετικά: Ωραιότατο το σκηνικό. Σε έπειθε ότι γυρίζεται σε τηλεοπτικό στούντιο και όχι σε αποθήκη. Η εικόνα και τα γραφικά ήταν υψηλής ποιότητας, να 'ναι καλά οι Εγγλέζοι που τα επιβλέπουν. Αν αγοράζατε στους παίκτες και καμιά γυάλινη πλάκα να γράφουν πάνω τους εξοστρακισμένους παρά να κάθεστε να κόβετε χαρτονάκια όπως τον καιρό της χειροτεχνίας στα παιδικά προγράμματα της Σοφίας Μουαΐμη θα ήταν ακόμα καλύτερα. Οι ερωτήσεις είχαν όντως κάποιο επίπεδο. Ούτε πολύ εύκολες, ούτε πολύ δύσκολες. Μπορούσες να συμμετέχεις σαν τηλεθεατής άνετα απ’ τον καναπέ σου.

Ίσως όλα αυτά να αρκούν για να μας αποδείξουν ότι εδώ, σ’ αυτή τη χώρα, δεν μπορεί να ευδοκιμήσει τίποτε το μεγαλεπίβολο, τίποτε το φιλόδοξο. Θα ήταν ίσως πιο συνετό και πιο ρεαλιστικό αν κάποιος έπαιρνε τα δικαιώματα του Deal στο οποίο δεν χρειάζεται η παρουσία ανθρώπων με ιδιαίτερη προσωπικότητα. Ανοίγεις κουτιά και χορεύεις τσιφτετέλια στα ενδιάμεσα. Ή τα δικαιώματα του Lucky Room, που απλώς πατάς κουμπιά και φωνάζεις «πάτα το ρε μάνα!». Για όλα τα υπόλοιπα ας αναμεταδίδεται αυτούσιο το πρόγραμμα εξ Ελλάδος.

Έκαστος στο είδος του και ο Κυπραίος στους καφέδες.