Το Πρόβλημα Είναι Η Λύση

Όταν τα έφτιαξα με τη Μπρέντα το μακρινό 2010 μία φίλη που ασχολείται με τα ζώδια μου ζήτησε να μάθω τη μέρα και ώρα γεννήσεως της για να τα ανακατέψει με τα δικά μου, να κάνει τα μαγικά της, και να μου πει πόσα απίδια θα πιάσει ο σάκος. Εγώ που τότε ήμουν ψυχολογικά προετοιμασμένος γι άλλο ένα Βατερλό, δεν περίμενα ότι θα μου ανακοίνωνε ενθουσιασμένη λίγο αργότερα μέσω τηλεφώνου πως τα άστρα μίλησαν, πως ο συνδυασμός μας είναι εκρηκτικός, σπάνιος και μοναδικός, και ότι έχουμε πλανήτες σε πολύ γαμάτες θέσεις που προμηνούσαν τρελό μέλλον και πολλά τρελά απίδια, προφανώς.  

Το τρελό και εκρηκτικό μέλλον, λοιπόν, είναι τώρα και το βιώνω κάθε μέρα. Όσο για τα απίδια, να ‘ταν κι άλλα, δεν ξέρουμε που να τα πρώτο-μοιράσουμε.

Η αλήθεια είναι ότι με τη Μπρέντα είτε κουμπώνουμε απόλυτα και αισθάνομαι ότι φτιαχτήκαμε ο ένας για τον άλλον, είτε δεν υπάρχει καν κουμπί να μπει στην τρύπα και μοιάζουμε με ρόμπα που άρχισε να κουμπώνει και στο τέλος έμεινε ξεκούμπωτη. Τα δυο μας είτε συμφωνούμε μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας, είτε μας χωρίζει το χάος. Σε κάποια θέματα υπάρχει πλήρης ταύτιση και σε άλλα δεν υπάρχει καν κοινή βάση συζήτησης.

Καλή ώρα αυτές τις μέρες που προσπαθούμε να ανακαινίσουμε το σπίτι μας και είμαστε για να μας κλαιν οι ρέγγες. Αλλιώς έχω εγώ στο μυαλό μου το ιδανικό σπίτι, αλλιώς η Μπρέντα. Θέλω τομές εγώ, να ρίξω τοίχους, να αλλάξω διαρρύθμιση, να απομακρυνθούμε από τη νοοτροπία του μέχρι σήμερα οίκου, το ακριβώς αντίθετο η Μπρέντα. Θέλει να μείνουν όλα όπως τα ξέρει, απλώς να «ξεσκονιστούν» ολίγον τι και να εκμοντερνιστούν κάποια πράγματα που πάλιωσαν. Εγώ θέλω μακρόστενο τραπέζι, η Μπρέντα θέλει τετράγωνο. Εγώ θέλω ψηλό κρεβάτι, η Μπρέντα θέλει χαμηλό. Εγώ θέλω να κάθομαι να τρώω σε ψηλά σκαμνιά (stools), η Μπρέντα θέλει καρεκλάκια των εφτά νάνων (έχουμε μωρό ακούς και πρέπει να διευκολύνεται - λες και θα μείνει μικρό επ’ άπειρον!)

Τη Μπρέντα δεν την πειράζει να μείνει ο κήπος ως έχει, εγώ θέλω να ξεριζωθούν τα πάντα και να φυτευτούν καινούρια. Εγώ δεν θέλω πισίνα στο παρόν μέγεθος (δεν με χωρεί, δεν την απολαμβάνω, τζάμπα την πληρώνω) η Μπρέντα θεωρεί ότι μια χαρά μας πέφτει η λακκούβα, μπαίνουμε και δροσιζόμαστε, ασχέτως αν δυο φορές τον χρόνο τη χρησιμοποιούμε. Η Μπρέντα θέλει να γεμίσει τα κενά των τοίχων με αποθηκευτικούς χώρους να της βρίσκονται, εγώ ονειρεύομαι εντοιχισμένα ενυδρεία με εξωτικά ψάρια που θα προσδώσουν άλλη αύρα στο σπίτι.

Αντιλαμβάνεσαι ότι τον τελευταίο καιρό οι συζητήσεις μας είναι τόσο παραγωγικές όσο και οι συνομιλίες επίλυσης του Κυπριακού. Ξεκινούμε να συζητούμε με καλή διάθεση, χαμόγελα και χειραψίες και διακόπτουμε λίγο πριν τσακωθούμε γιατί «σιγά μην σκοτωθούμε τώρα για το μέγεθος και το χρώμα του καναπέ» ή «σιγά μην αρπαχτούμε για το αν το τραπέζι θα είναι τετράγωνο ή ορθογώνιο».

Παρόλο που πρυτανεύει η λογική, τα θέματα παραμένουν ανοικτά. Δεν καταλήγουμε, ο χρόνος περνά, το σπίτι παραμένει ερείπιο, σε βαθμό που κάποιες μέρες εύχομαι να πέσει από μόνο του να μας πλακώσει ώστε να αναγκαστούμε να πάρουμε μία απόφαση έστω και της κακιάς ώρας.

Τι μας διδάσκει όλη αυτή η ιστορία; Ότι το πιο πιθανόν είναι να προκύψει ένα σπίτι αχταρμάς με λίγο απ’ όλα ώστε να μείνουν άπαντες ευχαριστημένοι στον βαθμό που γίνεται, και ταυτόχρονα, ένα σπίτι που δεν θ' αρέσει σε κανέναν απόλυτα και θα το χρωστάμε χωρίς να το χαιρόμαστε. Όπως και το Κυπριακό. Θα λυθεί με μία λύση που δεν θα ικανοποιεί κανέναν απόλυτα και θα προκύψει ένα νέο δυσλειτουργικό κράτος το οποίο θα ευχόμαστε να καταρρεύσει και να πάει ο καθένας στην ησυχία της μεριάς του.

Τι κάνει όμως ο Αντίχριστος και η Μπρέντα όταν ακούνε τα τύμπανα του πολέμου να δυναμώνουν; Μα, φυσικά, επενδύουν σ’ αυτά που τους ενώνουν. Κλείνουν εισιτήρια για θέατρο, κλείνουν εισιτήρια για ταξίδια, κλείνουν εισιτήρια για συναυλίες, γενικότερα ποιος τα χέζει τα ντουβάρια, λες και θα τα πάρουμε μαζί μας! Μισή ζωή μας έμεινε κι εκείνη μπαλωμένη. Και το δάνειο της ανακαίνισης ανάθεμα κι αν θα προλάβουμε να το ξοφλήσουμε αν κρίνω από τα χάπια που καταπίνουμε με τις χούφτες κάθε πρωί και οι δύο. Χο-χο-χο!

Κλείσε αγάπη μου να πάμε ένα ταξίδι, όπως τότε που τραγουδούσαμε ερωτευμένοι στους δρόμουςτου Βερολίνου. Κλείσε να πάμε και δεύτερο ταξίδι και τρίτο ταξίδι, να φάμε όλο το δάνειο ανακαίνισης εν πλω. 

Γιατί πολύ απλά, η λύση του προβλήματος είναι η ίδια η ύπαρξή του.