Trolling Around

Δεν είναι υπέροχο να διαβάζεις ειδήσεις στα σάιτς και μετά από κάτω τους σχολιασμούς των χρηστών; Εννοείται ότι είναι εξίσου απολαυστικές και οι κατσάδες μερικών απ’ αυτών που σου κουνούν το δάχτυλο προκειμένου να σε βάλουν στη θέση σου, (οι πλείστοι έχοντας προφίλ με το όνομα της συζύγου δίπλα από το δικό τους - πέφτει πολλή ζήλεια, ή την εικόνα του Ιησού Χριστού. Γιατί αν δεν ευλογήσει ο Ιησούς το προφίλ σου, τι να σου κάνει ένα Like!). Τα περισσότερα σχόλια εννοείται γίνονται εις άπταιστα greeklish ή είναι ανορθόγραφα σε βαθμό που διερωτάσαι πώς αυτοί οι άνθρωποι έβγαλαν σχολείο και γιατί τους επιτρέπεται η πρόσβαση στο ίντερνετ.

Δεν περνά μέρα που να μην πέσουν να με φάνε. Τους πατώ κι εγώ τον κάλλο, το παραδέχομαι, γιατί δεν αντέχω να μην σχολιάσω με τον γνωστό καυστικό, υποτιμητικό μου τρόπο τη βουκολική τους ύπαρξη. Τόσο πολύ βαριέμαι τη ζωή μου.

Έβλεπα προ ολίγου μία είδηση στην οποία έλεγε ότι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας γιόρτασε τα 71^α του γενέθλια. Από κάτω ακολούθησαν πάνω από 70 ευχές χρηστών! «Να ζήσεις πρόεδρε», «Χρόνια πολλά Πρόεδρε», «Να είσαι καλά πρόεδρε, έχεις ακόμα έργο να επιτελέσεις!» Και αρχίζω και χαχανίζω γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι πρώτον, υπάρχει κόσμος που νομίζει ότι ο πρόεδρος θα κάτσει να διαβάσει τις ευχές τους κάτω από μία ανάρτηση ενός ειδησεογραφικού σάιτ, και που πραγματικά υπάρχει άνθρωπος που κόπτεται για τα γενέθλια του Αναστασιάδη ή του κάθε Αναστασιάδη. Εγώ ξέρω ότι τον πολιτικό στην καλύτερη περίπτωση τον αγνοείς και τον οικτίρεις, στη χειρότερη του εύχεσαι τον κακό τον ψόφο. Γιατί, και καλά να κυβερνά, σίγουρα μπορεί πολύ καλύτερα. Διότι εξ ορισμού πολιτικός θα πει λαμόγιο. Και που λαμόγιο να μην είναι και αυτό να αποδεικνύεται με στοιχεία και έργα, πάλι οφείλεις να είσαι καχύποπτος. Γιατί ποιος νορμάλ άνθρωπος αφήνει τις δουλειές του για να κυβερνήσει τους Κυπραίους; Μόνο ένας βλάκας ή ένας επιτήδειος.

Εν πάση περιπτώσει, τους ειρωνεύεσαι που εύχονται στον πρόεδρο, το πληρώνεις για το υπόλοιπο της ημέρας με επιθέσεις από όλα τα κομματόσκυλα.

Επιπλέον, διάβαζα προ ολίγου μια είδηση για το «μπούλινγκ» της δασκάλας προς τον μαθητή που έβηχε στην τάξη λόγω αλλεργίας. Δεν με ενδιαφέρει η ουσία της υπόθεσης. Με ενδιαφέρει που ο δημοσιογράφος έκρινε ότι το συμβάν κατατάσσεται στο μπούλινγκ. Το μπούλινγκ δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Το έχω υποστεί κι εγώ στον καιρό μου. Απλώς στα χρόνια μας θεωρείται κουλ. Και εκεί που ο Κύπριος ήξερε μόνο το μπόουλινγκ, τώρα έμαθε και το Μπούλινγκ (το "σχολικός εκφοβισμός" δεν ακούγεται αρκετά επικίνδυνο για να χρησιμοποιείται σαν όρος, κούλλουφοι αγγλολάγνοι γαρ προτιμούμε το "μπούλινγκ"). Κάθε σχολείο που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να έχει από μία ιστορία τέτοια να διηγηθεί ανά εβδομάδα. Και εκεί που το λεξικό το ορίζει ως ο έντονος και συνεχόμενος ψυχολογικός πόλεμος που επεκτείνεται και εκτός τάξης, στην αυλή του σχολείου, καθιστώντας την εκεί διαβίωση του μαθητή αφόρητη και τον βίο αβίωτο, έρχεται ένας δημοσιογραφίσκος και το υποβιβάζει σε μία διένεξη μεταξύ δασκάλας και μαθητή για... τον βήχα!

Ποτάμια από κάτω τα σχόλια! «Να πάει σπίτι της η καθηγήτρια», «να απολυθεί άμα δεν ξέρει να διδάξει», «απανθρωπιά στο μεγαλείο της» κι άλλα δραματικά υπέροχα. Εντάξει, όλοι ξέρουμε ότι πολλές κακογαμημένες και ανοργασμικές γυναίκες του κόσμου πάνε και γίνονται καθηγήτριες (γιατί μόνο μια ανώμαλη θα επέλεγε για επάγγελμα τη διδασκαλία στα μούλικα του Κυπραίου) αλλά όλοι ξέρουμε και πόσο μαλακισμένο μπορεί να γίνει ένα μωρό προκειμένου να σπάσει τα νεύρα του δασκάλου του. Και το οποίο είναι άξιο να βήχει ώσπου να του σπάσει τ' αρχίδια, με ή χωρίς αλλεργία. Ναι, έχουμε πάει κι εμείς σχολείο και ξέρουμε ότι και τους μαθητές τους τρώει η μαλακία. Και όσο κι αν είναι ύποπτοι και οι δύο για την κατάληξη του συμβάντος, το σίγουρο είναι ότι… «μπούλινγκ» δεν το λες!

Τόλμησες όμως να υπονοήσεις ότι φταίει ο μαθητής; Ορδές πληκτρολόγων - πολεμιστών κάτω από την είδηση να σε φάνε. Μέχρι που ένας υποστήριξε ότι είμαι κι εγώ καθηγητής και γι αυτό υποστηρίζω την καθηγήτρια. Που δεν την υποστήριξα καν. Είπα απλά ότι κατά τη γνώμη μου αυτό το περιστατικό δεν μπορεί να θεωρείται μπούλινγκ. Τον δημοσιογράφο κάκισα, τον δημοσιογράφο ειρωνεύτηκα για την ατυχή χρήση του όρου. Αλλά αυτό ήθελαν να καταλάβουν οι χρήστες, αυτό κατάλαβαν. Ότι είμαι κι εγώ «άλλος ένας κομπλεξικός καθηγητής που τσακρά €3000 τον μήνα και ξύνεται.» Αυτό μου έγραψαν, γιατί αυτό τους πονά κατά βάθος. Ότι οι καθηγητές ξύνονται με τρεις χιλιάδες ευρώ και κάθονται και πέντε μήνες τον χρόνο. Αχ, και πάντα με γοήτευε ο μεσαίωνας. Το ότι θα τον ζούσα εν έτει 2017 χωρίς την καύση μαγισσών, άνευ ύπαρξης πριγκιπισσών και μαχών ιπποτών, είναι δώρον άδωρον.

Ένα μου έχει διδάξει πια το ίντερνετ και έπρεπε να φτάσω τα 37 για να το εμπεδώσω: Δεν συζητούμε με αριστερούς, δεν συζητούμε με αυτιστικούς φιλόζωους, δεν συζητούμε με φεμινίστριες της λίρας και με θρησκόληπτους οποιασδήποτε θρησκείας. Άργησα αλλά προσπαθώ να το εφαρμόσω. Πλέον όταν μου απαντούν, ανταπαντώ με ειρωνικές καρδούλες. Αφήνω εδώ για ενθύμιο το αγαπημένο μου: