Μόνο Η Άννα

Εχθές το βράδυ στη Σχολή Τυφλών είχαμε το καθιερωμένο ραντεβού με την Άννα Βίσση και την ετήσια της συναυλία (σχεδόν την ίδια την απαράλλαχτη τρία χρόνια τώρα) για το Sophia Foundation.

Εχθές το βράδυ η συναυλία είχε άλλη αίσθηση, την έζησα αλλιώς. Έκατσα στο μαξιλαράκι μου διπλωμένος, σπιλακωμένος ανάμεσα σε Μπρέντα εξ αριστερών και μία κυρία 80 χρονών φίλη της γιαγιάς της (!) εκ δεξιών που βρέθηκε τυχαία εκεί, και ενώ είχα το βλέμμα μου καρφωμένο στη Βίσση, το μυαλό μου έκανε flashback στα όσα βίωσα με τη Βίσση από τα 18 μου όπου την είχα δει πρώτη φορά ζωντανά στις συναυλίες της Pepsi στο αμφιθέατρο Λακατάμειας μέχρι σήμερα. Μπορεί όλα αυτά να νιώθω ότι έγιναν προχθές, κι όμως έγιναν πριν 20 χρόνια σχεδόν.

Μεγάλωσα φίλε μου. Για να μην πω γέρασα. Θυμήθηκα το νεανικό μου πάθος γι αυτή τη γυναίκα. Τι εποχές! Κάποτε έβαζα ξυπνητήρι στις καλοκαιρινές μου διακοπές για να προλάβω να πάω στα γραφεία του ΔΙΑ στην Έγκωμη από τις 8:00, να προλάβω να πάρω εισιτήριο για το κάτω διάζωμα του ΓΣΠ, που ήταν οι καλές οι θέσεις, μην τυχόν και εξαντληθούν και αναγκαστώ να δω τη συναυλία από το πάνω διάζωμα με τους φτωχούς συγγενείς. Κάποτε αγόραζα CD της και τα διαμοίραζα στους ξένους συμφοιτητές μου στην Αγγλία για να «μορφωθούν». Για να προωθήσω τη διεθνή καριέρα (που παίζει να ήταν μεγαλύτερος καημός δικός μου, παρά της ίδιας). Κάποτε πήγαινα στο αεροδρόμιο Λάρνακας να την καλωσορίσω. Δεν της μιλούσα καν. Στεκόμουν σε μια γωνιά στην έξοδο των επιβατών και απλά ήθελα να τη δω να περνά. Πωωω, ντρέπομαι και που στα λέω τώρα.

Αλλά αυτά συνέβαιναν, και ήταν συναρπαστικά, και μου έδιναν τόση μεγάλη χαρά που είναι αστείο να τα σπρώξω σε κάποιο σκοτεινό συρτάρι τώρα που είμαι σχεδόν 37 και να προσποιούμαι ότι δεν συνέβησαν. Στο πανεπιστήμιο έγραφα διεθνές δίκαιο στις 9:00 το πρωί, τελική εξέταση, και ύστερα άυπνος και ταλαιπωρημένος είχα πάρει τρένο για Λονδίνο για να τη δω να τραγουδά στο παλάτι της βασίλισσας. Τα μεσάνυχτα, όταν τελείωσε η συναυλία δεν είχε τρένο επιστροφής, πλήρωσα ταξί να με πάει πίσω στο Ρέντινγκ. Έφτιαξα βαλίτσα επί τόπου και λίγες ώρες μετά ήμουν στο αεροδρόμιο για να γυρίσω Κύπρο.

Τι να πρωτοθυμηθώ. Που ανάγκαζα τους γονείς μου να βιντεογραφούν οτιδήποτε σχετικό υπήρχε γι’ αυτήν στην τηλεόραση και να μου το στέλνουν στην Αγγλία σε VHS; Από βραβεία Ποπ Κορν 2000, και βραβεία Αρίων στη συνέχεια, μέχρι τελετή προσχώρησης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Είχα αγοράσει βίντεο ειδικά για να τη βλέπω και να παίρνω θάρρος να διαβάζω. TV license δεν πλήρωνα πάντως. Υπάρχει κι όριο.

Μια ζωή έζησα μαζί της. Δεκάδες ιστορίες να σου διηγηθώ με κάθε της δίσκο, με κάθε της συναυλία. Ακόμα και η στιγμή του fabulous που με τα χρόνια πέρασε στη σφαίρα της φαντασίωσης (καμιά φορά διερωτώμαι αν είμαι εγώ εκείνος με την περούκα στο βίντεο ντυμένος ως Καρβέλας - με βλέπω και δεν με αναγνωρίζω) μετρά ήδη 7 χρόνια. Προϊστορικό. Δεν ήμουν καν σε σχέση με τη Μπρέντα τότε. Δεν ήμουν καν στη σημερινή εργασία μου.

Αυτά σκεφτόμουν χθες. Και πώς βρέθηκα από εκεί που κολλούσα τα εισιτήρια της συναυλίας της στο ψυγείο του σπιτιού μας με μαγνήτες και τα καμάρωνα κάθε πρωί στα 18 μου, έφτασα σήμερα στα 37 μου να κοιμίζω τον γιο μου νωρίς για να προλάβω να πάω εγκαίρως. Και παράλληλα να βρίζω τους Κυπραίους που άργησαν 45 λεπτά να προσέλθουν στο αμφιθέατρο, με αποτέλεσμα να αργήσει να αρχίσει η συναυλία, τελείωσε πιο νωρίς με τα μισά τραγούδια να προσπερνούνται κι εγώ να αγχώνομαι ότι καταχράζομαι το baby sitting άδικα. Αν διερωτάσαι, στο τσακ κρατήθηκα και δεν κουβάλησα και το βρέφος μαζί μου στον συναυλιακό χώρο.

Μεγαλώσαμε μαζί Άννα Βίσση. Και όμως ακόμα δεν σε προδίδω. Μπορεί να μην είσαι πλέον ψυχοπάθεια, αλλά δεν τολμώ να μην έρθω να σε ακούσω. Θα νιώθω τύψεις μετά. Κι ας μπορώ πια να προβλέψω μέχρι κεραίας τη σειρά των τραγουδιών σου, ξέρω απ’ έξω ακόμα και τα αστεία που λες γιατί κάποια είναι σταθερά, ξέρω τους αυτοσχεδιασμούς σου στις ερμηνείες, πότε ρίχνεις κορώνες, πότε χρησιμοποιείς ψηλές, πότε χαμηλές νότες, καταλαβαίνω πότε βαριέσαι, πότε πωρώνεσαι, πότε ζεσταίνεσαι, πότε σε χαλά το κοινό, πότε θέλεις την ησυχία σου, τα πάντα!

Τέλος πάντων. Αρκετά με αυτά τα συναισθηματικά. Καλά να είμαι και θα έρχομαι να σε ακούω και στα 60 μου!

Χθες βράδυ είχαμε μία τεράστια έκπληξη. Κανένας μας δεν το περίμενε. Όταν είδα ότι η συναυλία τιτλοφορήθηκε «μόνο η αγάπη» λέω, είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό. Κι όμως το είπε! Το τραγούδι – διαμάντι, το τραγούδι που είναι μέσα στο τοπ5 μου όλης της της πορείας, που ένας Θεός ξέρει γιατί τόσα χρόνια το αποποιούνταν από τις εμφανίσεις της. Και έτσι ένιωσα πως εψές κλείσαμε έναν κύκλο και φτάσαμε εκεί που αρχίσαμε. Άκου τραγουδάρα. Μόνο συγκίνηση:

Να ζήσεις Άννα Βίσση!

ΥΓ: Και κάτι άσχετο αλλά τώρα μου ήρθε να το γράψω. Όταν βλέπεις αυτή τη γυναίκα να τραγουδά το «κλίμα τροπικό» ή τον «σαδισμό» και νομίζεις ότι θα πάθεις έμφραγμα από την πώρωση ή αισθάνεσαι ότι ξαφνικά μεταφέρθηκες σε ροκ συναυλία του εξωτερικού, και το ίδιο βράδυ στέκεται δίπλα από ένα ακορντεόν και αφιερώνει το «ερωτευμενάκι» στη θεία της που είναι στα τελευταία της και νιώθεις ότι παρακολουθείς σκηνή από ταινία ελληνικού κινηματογράφου και νιώθεις την ψυχή σου κόμπο, όλα αυτά μαζί στην ίδια συναυλία, αντιλαμβάνεσαι γιατί αυτή η γυναίκα είναι απερίγραπτη και άξιζε όλες τις υπερβολές και εξάρσεις που περιέγραψα πιο πάνω.