Η Μόνη Κριτική Που Με Κόφτει.

Πάνε και οι πρώτες δυο παραστάσεις… Έμειναν άλλες τρεις, το ερχόμενο σαββατοκύριακο. Θέλω να πιστεύω ότι τα πήγαμε καλά σε μέσες άκρες. Και αυτό το κρίνω από το πόσο απόλαυσα εγώ την εμπειρία επί σκηνής. Μπορούσαμε και καλύτερα, ναι, αλλά εγώ ως αυτός που βίωνε το έργο, το ευχαριστήθηκα στο βαθμό του δυνατού. Κι από εκεί κρίνω το εγχείρημα. Οι θεατές μπορεί να έχουν άλλη γνώμη, δεν το εξετάζω τώρα αυτό.

Αλλά ας έρθουμε στο θέμα μας:

Αν ένα πράμα έμαθα μετά από τόσες παραστάσεις στη ζωή μου είναι το πώς να διαχειρίζομαι την κριτική.

Έχω εκπαιδευτεί τόσο καλά, που σπανίως πέφτω έξω μετά από κάθε παράσταση σ’ αυτά που μου λεν οι φίλοι και γνωστοί μου. Και αυτό γιατί πάνω-κάτω, ξέρω πού κινούνται. Ξέρω την αισθητική που κουβαλούν, την κουλτούρα τους, τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, το χιούμορ τους, τη μόρφωσή τους, τη διάθεσή τους, όλα αυτά παίζουν ρόλο στη διαμόρφωση γνώμης. Ακόμη και για ένα θέατρο σαν το δικό μας. Ξέρω αν ο άλλος είναι κατά βάθος ζηλιάρης, αν ήρθε μανικωμένος να μας θάψει, ή αν ήρθε χαλαρός να περάσει ευχάριστα την ώρα του. Ξέρω αν γάμησε το προηγούμενο βράδυ ή αν είναι τσακωμένος με τη γυναίκα του. Όλα αυτά, αντανακλώνται στην κριτική του. Και γι’ αυτό σπανίως επηρεάζομαι από αυτήν. Ξέρω τι θα ακούσω. Και τα θετικά και τα αρνητικά. Ακόμα και αυτούς που στο τέλος θα μου πουν ένα σκέτο «ήταν τέλεια» ή ένα αδιάφορο «μας άρεσε», καταλαβαίνω πότε το λένε γιατί βαρέθηκαν και βιάζονται να φύγουν και πότε μου το λένε επειδή το εννοούν.

Για να τελειώνουμε, εμένα η μόνη κριτική που μ’ ενδιαφέρει είναι αυτή που εμπεριέχει το στοιχείο της «ευγνωμοσύνης» (ξεπίτηδες χρησιμοποιώ τα εισαγωγικά). Θέλω μια φορά να ακούσω ένα «ήμουν χάλια πριν έρθω και μου φτιάξατε το κέφι» ή ένα «μου φτιάξατε τη μέρα γιατί πριν ήμουν ένα μάτσο χάλια». Δεν με ενδιαφέρει να μου κρίνεις το έργο (και ποιος είσαι εσύ, άλλωστε, που θα κρίνεις το έργο του κάθε φτασμένου καλλιτέχνη;) δεν με ενδιαφέρει να κρίνεις τις ερμηνείες μου (ούτε καν αν λέγεσαι Ροζίτα Σώκου – ερασιτέχνης είμαι λέμε), δεν με ενδιαφέρει να μου πεις για τα σκηνικά, την άποψή σου για τη σκηνοθεσία, για τα ευρήματα επί σκηνής, για τον φωτισμό, τον ήχο ή ό, τι άλλο εμφανίστηκε. Με ενδιαφέρει να νιώσω ότι σε διασκέδασα, ότι ήσουν σπίτι και έκοβες φλέβα και το θέατρό μας ήταν το χάιλαϊτ της μέρας σου, ότι πέρασες ωραία, και ότι τα €8 που ξόδεψες για να μας δεις δεν πήγαν στράφι.

Γιατί στο κάτω, κάτω της γραφής, ερασιτέχνες ήρθες να δεις. Όχι μιούζικαλ στο Γουέστ Εντ!