Ο Φούρνος

Κάθομαι και μοντάρω την ταινία του μήνα του μέλιτος, που πήγαμε τον περασμένο Απρίλη. Και με πιάνουν μελαγχολίες. Τι ωραία μέρη είδα φέτος, ρε παιδί μου! Και τι γυρεύω εγώ ακόμα εδώ; Τι πείραζε να είχα εκατομμύρια και όλη μου η ζωή να ήταν πάνω σε ένα κρουαζιερόπλοιο που θα στάθμευε κάθε μέρα σε μια διαφορετική χώρα; Θα καθόμουν στα καταστρώματα, θα χαιρόμουν τον ήλιο και θα διάβαζα τα βιβλία μου, θα έγραφα τα θεατρικά μου, θα γύριζα τις ταινίες μου και σε τακτά ολιγόωρα διαλείμματα θα γνώριζα καινούριους πολιτισμούς. Τι άλλο να θέλει κάποιος;

Αντ’ αυτού κάθομαι σε ένα δυάρι στην λεγόμενη Αγλαντζιά (ονομασθείσα έτσι λόγω της απέραντης ομορφιάς της εικάζω, τι να σου πω…), και συζητώ για το αν θα λυθεί το Κυπριακό, αν θα μας φαν’ οι Τούρκοι με την υπογραφή μας ή χωρίς την υπογραφή μας. Ακολουθώ ένα οχτάωρο διόλου συναρπαστικό και σκαρφίζομαι πατέντες να ξεφύγω από το χωρκατιλλίκι που με περιβάλλει. Έχω σιχαθεί και το τελευταίο μόριο οξυγόνου αυτής της χώρας.

Θέλω να τα παρατήσω όλα και να πάω να ανοίξω ένα φούρνο στην Ισπανία. Ή στην ιταλική επαρχία. Φούρνο κανονικό, σαν αυτό του Ζορπά και της Πανδώρας. Ξέρεις ότι το κόνσεπτ του φούρνου είναι το απόλυτο χρυσορυχείο στο εξωτερικό; Είδες εσύ ποτέ σου στην Ιταλο-Ισπανία φούρνους κυπριακού τύπου; Με ζεστές τυρόπιτες, με ωραία ψωμιά, με φτηνά γλυκά που να λειτουργούν επί 24ωρου βάσεως; Όχι. Δεν είδες. Ιδού η ευκαιρία μας! Και επειδή εμένα όσο σπούδαζα και όσο ταξίδευα σ’ αυτές τις χώρες, ο φούρνος μου έλειπε, αν ποτέ αποκτήσω τα μπολς και πετάξω μαύρη πέτρα πίσω μου, αυτό θα κάνω. Θα γίνω φούρναρης!

Θα αφήσω μουστάκι και κοιλιά, θα πλέξω και τα μαλλιά της Μπρέντας σε κοτσίδες γύρω από τα αφτιά της, θα φορέσουμε τις ποδιές μας και θα γίνουμε δυο ευτυχισμένοι φουρνάρηδες στα ευρωπαϊκά λαγκάδια. Θα χτίσουμε κι ένα μικρό, ξύλινο σπίτι στο λιβάδι, θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας όπως τους αξίζει και θα γλιτώσουμε από όλο αυτό το κιτς συρφετό.

Δεν θέλω να ακούω άλλο για τον Ακκιντζί, ούτε για τον Ερντογάν, δεν θέλω να ακούω για το Ισλαμικό Κράτος, για το Ισραήλ, για το νερό από την Τουρκία, για τους Κυπραίους που «θέλουν λύση» και για τους Κυπραίους που «δεν θέλουν λύση», ο Θεός όλους να τους παραλύσει! Μισώ τον Τσίπρα και τον Σύριζα. Μισώ το ΑΚΕΛ. Μισώ όσους με πρήζουν με τις εκκλησίες και τον Αρχιεπίσκοπο, και όσους συζητούν για τον αφορισμό του Πιτσιλλίδη. Δεν θέλω να βλέπω κυπριακές σειρές στην τηλεόραση, ούτε την Αριστοτέλους και τις ηλίθιες των καλλιστείων. Δεν θέλω να ακούω για χωρκάτες οπαδούς στα γήπεδα που σκοτώνονται μεταξύ τους, αλλά που για κάποιο περίεργο λόγο δεν εξαλείφονται και ποτέ να ησυχάσουμε. Δεν θέλω να ακούω τίποτε.

Θέλω να ανοίξω ένα φούρνο. Κι αν δεν τον ανοίξω στο εξωτερικό, να τον ανοίξω εδώ, στην υποτιθέμενη πατρίδα. Και να καίω μέσα όλους αυτούς που σιχαίνομαι. Έστω και νοερά. Νοερός δολοφόνος, που λέει και ο Καρβέλας μου στο νέο του άσμα. Να τους καίω στην πυρά, να τους κάνω τυρόπιττες και μετά να τους ταΐζω στους υπόλοιπους. Κυπραίος σε σφολιάτα, Κυπραίος σε κουρού, Κυπραία σε μπουγάτσα, όλοι ένα ευρώ. Να βρουν το τέλος που τους αξίζει!

Θάνατος στους προδότες, θάνατος στη μαύρη μάγισσα, θάνατος είναι η αγάπη όταν μας ενώνει, θάνατος μαύρος, χοντρός και τρισεπαίσχυντος!